It's not 'cause I'm young or from a broken home... (+Charlie)

I heard the angels call again, I threw myself a party
Chardonnay and oxy, I stopped the screams inside my head

Amber was oprecht benieuwd of hij de waarheid zou spreken, of dat hij een of andere vage leugen ging verzinnen. Ergens zag Amber hem daar wel voor aan, en dat zou haar respect voor hem meteen verbreken. Het zou haar overigens niet uitmaken dat hij tegen haar zou liegen, want hij zou dan vooral tegen zichzelf liegen. Het ging haar er meer om dat zij zich nu van een kwetsbare kant had laten zien en ze eigenlijk hetzelfde van hem verwachtte. Maar goed, ze wachtte keurig netjes af op haar beurt, voordat ze een oordeel zou klaar hebben, zou hij die vast en zeker wel waarmaken.

“Haar naam was Eva.” Dat was de zin waarmee Charlie begon. Amber was verrast, ze had niet verwacht dat hij ook daadwerkelijk ging vertellen over de persoon die enigszins wat voor hem had betekend. Ze zocht zijn ogen op, benieuwd wat er op dit moment door hem heenging, maar alles wat ze van hem kon aflezen was de kille kou die hij altijd in zijn ogen had. Stilletjes luisterde Amber naar zijn verhaal, knikt af en toe om te laten weten dat ze nog steeds naar hem luisterde en keek verbaasd toen ze een lichte vorm van emotie door hem heen zag gaan. Toen Charlie klaar was met praten, kwam ze wat overeind en staarde ze hem even na. “En nu lig ik hier weer en maak ik opnieuw dezelfde fout. Zorg er maar voor dat je niet eindigt als Eva.”Een grinnik ontsnapte uit haar mond. “Je doet me aan iemand denken. Mensen noemen mijn naam vaak in combinatie met een fout, maar ik was een keer met een jongen, gewoon mijn ding aan het doen, en toen zei hij dat ik de beste fout was die hij had gemaakt.” Amber grinnikte en schudde haar hoofd. “Maar geloof me, ik ben niet van plan om als Eva te eindigen, want mij vertrouw je niet. Je vertrouwt me voor nu, maar we weten allebei dat we gebruik gaan maken van elkaars zwakheden. En ik zeg het eerlijk: ik zou het doen, als je me ergens mee pakt. En zeg niet dat je het niet zou doen, want ik begin door te krijgen hoe je bent.”

Ze leunde achterover, tegen de rand van het bed en viste een aansteker uit haar bh. Dat was een tik van haar, met het ding spelen als ze nadacht. Het vlammetje ging aan en uit. In haar gedachten ging ze terug naar de keer dat ze per ongeluk (per ongeluk, my ass) een jongen in de fik had gezet, omdat hij haar voor van alles en nog wat had uitgescholden. Een grijns verscheen op haar gezicht, dat was best wel badass. “Je kan doen alsof het je niets doet” ging Amber verder, terwijl ze naar het vlammetje keek dat uit en aan ging “Maar het doet je wel wat, ik zag het in je ogen. En dat is niet gek. Mij deed het ook wat toen Gabriel hier wegliep, met de nadruk op ‘deed’. Die dingen moeten we wegbannen…” Het laatste was niet bedoeld als een bevel, maar ze zei het meer in zichzelf, als een bevel voor zichzelf. Niets voelen, geen vertrouwen, dan overleef je het.

The Strong Rely On No One
But Themselves

Dit gesprek had een wending genomen die hij eigenlijk niet zo leuk vond, maar hij zou gewoon doen wat hij altijd deed. De koude, emotieloze blik die hij altijd in zijn ogen had aanhouden, gewoon vertellen wat hij te vertellen had alsof hij een spreekbeurt op dreunde. Geen emoties, niks. Al moest hij toch wel meer moeite doen dan hij gewend was. Charlie zou zich echter niet laten kennen, en inwendig vocht hij tegen de woede en ergens wel het verdriet dat het verraad van Eva had veroorzaakt. Niet dat het veel uit maakte. Het was alweer een paar jaar geleden en Eva was al lang dood, dus hij mocht woede voelen wat hij wou, het zou niks veranderen aan zijn situatie.

Maar toch, aan de verbaasde blik in haar ogen wist hij dat hij ergens gefaald had. Ze had emotie gezien, en hij had het laten gebeuren. Idioot, echt. Dat had hij weer goed geflikt. Ze zou hem ermee kapot maken en dat wist hij. Nu ja, een poging tot natuurlijk. Hij zou haar het plezier niet gunnen, hij zou het niemand gunnen. Hij was onbreekbaar, plooide zelfs niet mee onder welke druk dan ook. Sommigen zouden beweren dat je toch altijd een klein beetje buigzaam moest zijn, omdat je anders op een bepaald punt ooit wel eens brak, maar daar was hij het niet mee eens. Wie sterk genoeg, die brak niet.

Aan het einde van zijn verhaal ging ze rechtop op het bed zitten. Hij zette zich ook maar schrap, voorbereid op alles. Het was niet omdat ze relax was, dat hij dat ook moest zijn. Het kon evengoed weer een val van haar zijn. Een grinnik ontsnapte uit haar mond. “Je doet me aan iemand denken. Mensen noemen mijn naam vaak in combinatie met een fout, maar ik was een keer met een jongen, gewoon mijn ding aan het doen, en toen zei hij dat ik de beste fout was die hij had gemaakt.” Vertelde ze, waarna ze hem in alle eerlijkheid vertelde dat ze dit alles wel tegen hem zou gebruiken, moest hij haar ooit nog iets proberen te lappen. Charlie grijnsde heel even zijn tanden bloot, echt geamuseerd nu. “Look at you, mij helemaal door hebbend”, Sprak hij koeltjes, terwijl hij zijn gezicht terug in een emotieloze uitdrukking trok.

Het was geen dreigement, alleen maar een bevestiging van haar woorden. Natuurlijk zou ze de informatie die hij over haar had, ook tegen haar gebruiken. Als het echt nodig was. Niet dat hij van plan was om hierna ooit nog met haar te praten of wat dan ook, al besefte hij dat dat ook wel moeilijk zou worden omdat ze op een relatief klein fucking eiland terecht waren gekomen, zonder ontsnappingsmogelijkheden. Amber ging rechtop in het bed zitten en leunde tegen de muur. Ze had ineens ook een aansteker in haar hand, die ze aan en uit deed. Iedere keer opnieuw klonk de droge klik door de kamer. Haar gezicht lichte op en het vlammetje weerkaatste in haar ogen, waar ook weer bijna niks van emotie in te zien was.

Opnieuw sprak ze alsof ze hem helemaal door had, maar ze wist nog steeds maar half hoe hij in elkaar zat. Niet dat hij nog in discussie zou gaan er over. Hoe meer ze dacht dat ze hem kende, hoe onverwachter hij uit de hoek zou komen moest het ooit nog nodig blijken. Hij luisterde naar haar woorden terwijl hij zijn kin op zijn armen liet rusten. “Wat maakt het nog uit. Eva is dood. Of het me nu iets doet of niet, het maakt toch geen verschil meer. Ik heb het los gelaten, alles. Je mag geloven dat je het zag in mijn ogen, maar mij interesseert het geen fuck”, Zei hij met een donker randje in zijn stem. “Dus maak je maar geen zorgen om mij babe. Ik heb het al lang weg geband. Geen emoties meer voor mij, geen vertrouwen meer. Dat is nergens goed voor”, Vervolgde hij koeltjes.

I heard the angels call again, I threw myself a party
Chardonnay and oxy, I stopped the screams inside my head

Het vuur intrigeerde haar. Het kon zoveel dingen doen. Vuur was iets moois. Het kon namelijk liefde geven, zoals lekker warm bij elkaar zitten bij het haardvuur, maar het kon ook vernietigen. Vuur kon hele gebouwen laten afbranden tot de bodem en Amber vond het prachtig. De gedachte om dit alles hier in de fik te steken met haar aansteker kroop voorzichtig haar gedachtes binnen, maar ze wist de gedachtes uit te bannen. Wat zou ze ermee opschieten? Er zaten hier mutanten die vast en zeker wel wisten hoe ze het vuur uit zouden kunnen maken, bovendien zou het schoolhoofd het vast niet pikken als zij een poging deed om de boel af te fikken. Dan zou ze zichzelf in de problemen werken, problemen waar Amber niet bang voor was, maar waar ze verstandig niet verder op in zou gaan, simpel weg omdat 500 mutanten tegen haar een strijd zou zijn die zelfs zij niet zou winnen.

En toen deed Charlie zijn mond weer open. Haar ogen gleden van het vuurtje naar hem en ze liet de aansteker zakken, uit uiteraard. Haar wenkbrauwen schoten omhoog en een minachtende grinnik ontsnapte uit haar mond. En dit was dus de reden dat de wapenstilstand tussen hen nooit lang stand zou kunnen houden, want ja…dit gedrag kon Amber maar met moeite accepteren. “O oké, whatever” mompelde Amber en rolde met haar ogen. Dan niet, toch? Ze had hem de kans gegeven om het toe te geven, zij was ook kwetsbaar geweest, hij niet. Grote fout, niet meer doen. “Maar denk maar niet dat ik me een seconde druk om jou maak. Sterker nog, als je op het punt stond om van dit gebouw af te springen, zou ik je nog een zetje geven.” Ambers ogen spoten vuur, maar ze hield zich braaf in. Ze flikkerde de aansteker op de grond, sloeg de dekens om zich heen en gaf een flinke ram op de wekker die naast het bed stond.

Amber stelde de wekker zo in dat hij over een uurtje af zou gaan. Een uurtje slaap zou ze nemen, om een beetje op krachten te komen, daarna zou ze dit hok verlaten. “Een uur” blafte ze naar hem en ging comfortabel liggen. Haar ogen sloten zich, waardoor ze zich kon afsluiten van de rest van de wereld. ‘Ik heb het los gelaten’. Ja, het handvat van je koffertje met spulletjes heb je losgelaten. Gha.

The Strong Rely On No One
But Themselves

Ze zat met vuur te spelen. Letterijk èn figuurlijk. Hij stelde zich open en ze beoordeelde hem. Hij was eerlijk, en ze geloofde hem niet. Had dit hele gedoe dan ooit zin gehad? Momenteel begon hij er spijt van te krijgen, spijt dat hij zo open had gedaan tegen haar. Hij wist dat ze, vanaf de volgende morgen, nog harder zouden proberen om elkaar kapot te maken. Dat zou hij toch doen, juist omdat hij het ook van haar verwachtte. Dan maar meteen zorgen voor een voorsprong, right? "Ik heb het je toch gezegd", Klonk de stem van Raziël, en de ietwat triomfantelijke toon in zijn stem maakte hem nog bozer dan hij al was. Hij reageerde er maar niet op, zo slim was hij wel nu.

Alsof hij haar nodig had om te zeggen wat hij voelde. Hij was zo eerlijk geweest om haar over Eva te vertellen. Een verhaal voor een verhaal. Ze mocht er van denken wat ze wou, maar om hem een beetje te zitten vertellen wat hij voelde en wat er in zijn ogen had gezeten? Nee, daar ging het voor hem te ver. Natuurlijk verdedigde hij zich. Wie was zij om te bepalen wat hij voelde? Dat pikte hij van helemaal niemand. Ze lachte echter spottend, en hoewel het hem normaal niks zou kunnen schelen, ging het nu toch dieper dan het anders zou gaan. Charlie klemde zijn handen om de rand van het bed. Hij zou niet nog eens de controle verliezen. Niet om haar.

Amber's woorden gingen half langs hem heen, hij had zijn besluit al lang gemaakt. Ze blafte hem nog toe dat hij een uur had. Hij had half opgemerkt dat ze een wekker had gezet. Mooi, dan was ze hier over een uur eindelijk weg. Maar hij kon het niet verdragen om hier nog langer dan een minuut te blijven. Met een felle beweging sloeg hij het deken weg en liep zo beheerst mogelijk naar de deur, al was de agressie in zijn bewegingen te merken. "Een uur. Dan is de wapenstilstand over. Stik alsjeblieft in je slaap ofzo, dan spaar je me weer wat nutteloos werk", Gromde hij koud, en zonder ook maar een fuck te geven dat hij alleen maar een losse short aan had, opende hij de deur naar de gang en sloeg die met alle kracht die hij had dicht, om richting de kelder te verdwijnen.

» I've been finding out where you've broken in
» If I die young &Robb
» The night is still young
» And like a ghost in the silence I disappear ..vs.Open
» Sometimes you're shooting broken arrows into the dark