Why you gotta be so rude? &Lydia

Eindelijk! Na vijf minuten nog tikken met haar potlood op de tafel stormde ze het nablijf lokaal uit. Eindelijk was ze bevrijd van die ene leraar die haar de hele tijd in de gaten heeft gehouden. Ze kreeg eigenlijk gewoon hoofdpijn van het hoofd van die leraar. Daar kon zij niks aan doen, maar die leraar wel. Hij moest gewoon zo´n operatie volgen waar je je hoofd kan veranderen of zo. Zo erg ergerde ze zich aan zijn hoofd.

De laatste dagen waren vreselijk voor haar. Ze moest in therapie vanwege haar woede uitbarstingen. What the fuck?! Welke woede uitbarstingen? Zij kon het toch niet verhelpen dat ze zich ergerde aan iedereen die haar wat vroeg. Dus no way, dat Lydia in therapie gaat. Dat gaat dus echt nooit gebeuren. Ze moest er niet aan denken om de hele tijd in zo´n stoel te zitten en te praten over haar gevoelens. Welke gevoelens? Al haar emotie´s stonden uit sinds ze drie gevechten achter elkaar had. En haar gevoelens, die had ze amper nog. Lydia kon dan ook aardig zijn, maar dan moest er wel wat gebeuren dat ze aardig zou zijn.

Lydia pakte snel haar jas uit haar kluisje en liep de deuren uit naar buiten. Het was minder koud dan de afgelopen dagen, dus dat scheelde wel. Er waren nu ook wat meer mensen buiten dan verwacht. Ze zag een groepje mutanten een sneeuwpop maken. Wat daar leuk aan was dat wist ze niet. En ze had er totaal geen behoefte aan om dat te gaan vragen. Niet dat ze ooit de behoefte zou hebben. Ze liep wat verder en de sneeuw van onder haar bruine hakken kraakte. Maar haar voeten kregen het er niet koud van. Zo als gewoonlijk zag ze er ook weer zomers uit. Ze had een zwart strak rokje aan tot net boven haar knieën met een zwarte glimmende panty eronder. Ze had een wit hempje aan met daarover een bruin jasje erover heen. Dat jasje was ook gelijk haar jas voor buiten.  

Ze liep verder en verder en stopte even met lopen. Ze keek nu in de richting van een prieeltje. Op het trappetje van het prieeltje zat een meisje te tekenen. Wie ging er nou tekenen op een koud besneeuwd trappetje? Dan kreeg je ook een koude kont. Het meisje was geconcentreerd aan het tekenen dus veel last zou Lydia niet van het meisje hebben als ze naar het prieeltje toe liep.

Lydia liep in de richting van het prieeltje, en bleef staan. Ze keek eerst even naar de tekening die het meisje aan het maken was. Het meisje was een ballerina aan het tekenen, iets wat Lydia voor zichzelf wat te truttig vind. Ze keek weer terug naar het meisje; het meisje bezat letterlijk alle ruimte op het trappetje. Ze kuchte even om de aandacht van het meisje te trekken. “Mag ik er langs?” Zei ze een beetje bot. Het boeide haar niet dat het meisje nog niks had gedaan bij haar, maar Lydia was nou eenmaal zo´n iemand die snel boos werd. Ook al was ze nu niet echt heel erg boos, maar meer geïrriteerd over dat het meisje zo breed zat. Een beetje ongeduldig keek ze het meisje afwachtend aan.

Kleding:

Lydia bekeek het meisje even van top tot teen. Het meisje zag er nog al gewoontjes uit. Gewoon hoe ieder meisje zich wel kleedde als ze wat tuttig waren. Iets wat zij zelf niet was. Lydia droeg wel soms van die truttige dingetjes zoals rokjes en jurkjes, maar dan vooral in de zomer. Ook wel in de winter, als ze een dikke thermo panty had of een legging. Maar die moest ze er nog even bij kopen op het internet. Daar zou ze later nog wel voor kijken als ze terug was in haar kamer. Ook al wist ze niet zeker of dat wel kon, omdat deze school immers op een eiland zat.

Het meisje vroeg heel gewoontjes:“Met je verkeerde been uit bed gestapt?” Nadat dat Lydia bot had gevraagd of ze er langs mag. Lydia keek het meisje even pissig aan. Niemand had ooit iets tegen haar gezegd of ze met het verkeerde been uit bed was gestapt. Normaal zouden ze gewoon aan de kant gaan als zij dat vroeg. Niemand wilde graag problemen hebben met haar. Daar komen ernstige gevolgen van. Net zoals het meisje die Lydia in kassen flink had pijn gedaan. Maar dat had het meisje gewoon verdiend. Dankzij dat stomme meisje moest Lydia nu om de week naar de ziekenzaal.

“Nee.” Antwoordde ze kortaf op het meisje. Ze stapte het meisje voorbij terwijl het meisje gewoon weer verder ging tekenen. Lydia ging staan aan westelijke kant van het prieeltje en leunde op de leuning. Ze keek nog even op zij naar het meisje, maar het meisje was nog steeds aan het tekenen. Gelukkig maar. Want als het meisje een gesprek wilde voeren, dan wilde ze dat met de verkeerde persoon. Lydia was niet zo´n prater, vooral niet na een uur nablijven. Rustig keek ze naar een groepje mutanten die sneeuwballen gevecht aan het houden waren. Een iemand van het groepje gleed uit nadat hij een sneeuwbal tegen zijn hoofd aan had gehad. Ze glimlachte daardoor even, leed vermaak is altijd leuk. Ze had ook zo hard gelachen dat ze dat ene meisje in de kassen flink had pijn gedaan.

Al snel werd haar rust verstoord, toen het meisje zei:“Lorise.” Lydia zuchtte even, hier had ze nou niet echt opgehoopt; maar ze had al wel verwacht dat het meisje zichzelf ging voorstellen. Lydia´s glimlach verdween van haar gezicht en keek het meisje aan. “Lydia.” Zei ze. Er zat geen gevoel in haar stem en haar gezicht was emotieloos. Ze wilde dit meisje -die blijkbaar Lorise heette- even tonen dat ze gewoon zo was. Emotieloos en geen gevoel in haar stem. Tenzij ze boos was.

Ze keek weer terug naar het groepje dat een sneeuwballen gevecht hield. De jongen die was uitgegleden was alweer opgestaan en deed weer actief mee aan het gevecht. Ze vroeg zich af of het meisje nog meer ging praten, want Lydia was geen persoon die verder begon met praten nadat ze had voorgesteld, maar ze was wel vaak altijd degene die het laatste woord had. Dat was vooral zo als ze een ruzie had. En die had ze al gehad, al drie keer achter elkaar. Misschien zou dit haar vierde worden, maar misschien niet...  

Kleding:

Het meisje zei er verder niks meer achter het voorstellen aan. Dat was ook wel beter, want Lydia was hier zelf even om rust te krijgen. En eigenlijk ook een beetje om mutanten op een afstandje in de gaten te houden. Ze keek rond op zoek naar de plek waar de minste mutanten waren, dat werd dan haar nieuwe rustplekje. Ook al was dat best wel moeilijk te vinden zijn, want op die ene plek wilde ze van helemaal niemand last hebben. En het moeilijke was dan, dat ze vast zat op een eiland met alleen een school. Er waren wel wat andere dingen op dit eiland zoals een cafetaria, een meer en een strand. Maar er waren geen winkels en dat vond ze wel jammer. Lydia was misschien een beetje een shopaholic maar dat was gewoon omdat het leuk is. En dan kon ze haar gedachte tenminste aan kleren besteden. Dat wilde ze dan ook graag bereiken met een rustplekje om haar gedachte af te wenden van deze school.

Lydia volgde met haar ogen het groepje dat aan het sneeuwballen gooien waren. Het ging er steeds ruiger aan toe en ze kwamen ook steeds dichter bij. Gelukkig stond ze dan wel op een plekje waar ze niet geraakt kon worden. Het meisje die op het trappetje zat... nou Lydia zou daar zelf niet gaan zitten tekenen als er vlakbij een sneeuwballen gevecht gaande was. Maar dat ging ze het meisje echt niet vertellen.
De jongen die zonet was uitgegleden probeerde een sneeuwbal te gooien naar zijn vriend die een sneeuwbal tegen hem had aangegooid. Zo te zien was dit gevecht echt een ieder voor zich gevecht. Daar hield ze zelf wel het meest van. Zo was ze zelf ook altijd tijdens een ruzie.

De sneeuwbal die de jongen had gegooid kwam het meisje haar kant op. Geïnteresseerd keek Lydia toe hoe het meisje schrok van de sneeuwbal. “Mijn tekening.” zei het meisje betreurd. De jongen lachte erom en ging toe weer fanatiek verder met sneeuwballen gooien naar zijn vrienden. Oké, Lydia kon er gewoon niks aan doen; maar ze begon het meisje gewoon uit te lachen. Ze lachtte het meisje niet hard uit, maar wel goed genoeg om het net te kunnen horen als het meisje goed luisterde.

Het meisje stond op en liep naar een plekje onder het prieeltje waar ze niet nog een keer geraakt zou worden. Het meisje scheurde haar tekening uit haar schets boek. Lydia vond dat dit meisje zich echt aanstelde, het was maar een fucking tekening. Het meisje moest nu blij zijn, nu kon ze tenminste opnieuw beginnen en een mooiere maken: dacht Lydia. Na die gedachte zei ze nog wat uitlachend tegen het meisje:“Ik had hem geslagen.” ook al klonk het nog wat uitlachend, ze probeerde het meisje wel een tip te geven om actie te ondernemen. Een tip geven was iets wat Lydia zelf niet vaak doet. Eigenlijk helemaal nooit. Ze keek het groepje na die nu heel erg ruig en wild aan het gooien waren. Ze keek het meisje weer aan en zei:“Ik zou maar snel zijn, anders beginnen ze straks met ijsballen te gooien.” Dit zei Lydia alleen om er voor te zorgen dat het meisje straks echt naar de jongen toe zou gaan lopen. En natuurlijk wilde ze zien hoe het meisje werd ingepeperd door het groepje. Ze zette een vriendelijke glimlach op en het meisje nog beter aan te moedigen.  

Kleding:

Lydia keek vriendelijk naar Lorise, maar vanbinnen was ze het meisje al een beetje aan het lachen. Als dit meisje slim was dan luisterde ze naar haar. Niet dat dit meisje er heel erg slim uit zag. Boeiend keek Lydia hoe Lorise haar schetsboek dicht klappen. Ging Lorise nou echt de jongen een klap verkopen? Daar was ze echt niet sterk genoeg voor, dat kon je zo zien! Nou ja, dat mocht Lydia eigenlijk niet denken. Want Lydia zag er zelf ook niet sterk uit, maar dat was ze echt wel. Als mensen of mutanten haar niet wilde geloven, dan bewees ze dat met alle plezier.
Lorise stond op en liep met haar schetsboek in haar handen naar haar tas. Oké, dit word echt heel erg hilarisch. Lydia kon echt bijna niet wachten tot het meisje ingepeperd ging worden met sneeuw. Lydia keek hoe Lorise wat sneeuw in haar handen pakte. Was ze serieus zo dom om een sneeuwbal naar de jongens verderop te gooien?! Die vonden dat juist leuk, dus waarom was dit meisje zo dom? Dacht Lydia. Dit kon gewoon echt niet waar, maar het was tenminste iets wat Lorise deed om de jongen terug te pakken.

Lydia keek weer verder om zich heen, om te kijken of er misschien nog wat boeiends bezig was. Ze besteedde helemaal geen aandacht aan Lorise, waarom zou ze dit eigenlijk doen? Het meisje zou waarschijnlijk wegrennen als ze zelf een sneeuwbal tegen zich aan kreeg. Als iemand dat bij Lydia zou doen, dan zou ze echt kwaad worden.
Ze keek even naar opzij naar Lorise om te kijken hoe het eraan toe ging... DAT HAD ZE NIET GEDAAN! Lydia kreeg van Lorise een sneeuwbal tegen haar hoofd aan. Ze veegde de sneeuw van haar hoofd weg en deed haar haar weer in het model. Lydia keek met een boze blik naar het meisje die haar nogal hard aan het uitlachen was. Hier zou Lorise echt voor boete, dit was ook gelijk het domste wat ze ooit kon doen. “Ik had echt verwacht dat je slimmer was dan dat.” Zei Lydia met een fake lach in haar stem. Ze pakte wat sneeuw van de leuning van het prieeltje en gooide een sneeuwbal hard terug op Lorise haar hals. Het was tenminste iets. Het was misschien geen voltreffer, maar dat boeide niet. Lydia kon nu niet gaan bloed sturen, want dan zou ze misschien nog langer en meer nablijven. Iets waar ze nu echt helemaal geen zin in had. Maar eerlijk, boeide haar die straf ook niet. De leraren konden nooit haar mutatie bij haar weg halen en als ze van deze school af was; oooh dan zou ze het echt zo naar haar zin hebben. Maar toch vond ze dit meisje het niet waard om bloed te gaan sturen.

Ze liep weg van de leuning en liep toen ook het trappetje af. Lydia liep richting Lorise en pakte ondertussen stiekem wat sneeuw zodat Lorise het niet zou merken. Toen ze voor Lorise stond zei een beetje kwaadaardig:“Lekker warm weer he? Denk je niet dat je een beetje af moet koelen?” Nog voordat dat Lydia Lorise de kans gaf om antwoord te geven, deed ze de hand waar ze de sneeuw in hand op Lorise haar hoofd heen en weer. Het sneeuw wreef ze nu zo in de haren van Lorise. Toen Lydia het haar van Lorise zag, ging ze echt helemaal stuk. Ze was echt trots op zichzelf dat ze het haar van Lorise zo goed in model kon brengen, nou niet dus! De plukken staken alle kanten op door de sneeuw. Dit was echt nog hilarischer dan te zien hoe Lorise ingepeperd zou worden door de jongens. Dit had ze gewoon zelf gedaan, daarom vond ze het ook zo hilarisch. “Je haar zit prachtig.” zei ze lachend. Ze wist dat ze nu wel een sneeuwbal terug kon verwachten of een hand in haar gezicht, maar dat boeide Lydia helemaal niets. Als Lorise dat zou doen, dan kon ze hem net zo hard weer terug verwachten.

Kleding:

Toen Lydia had gezegd dat ze had verwacht dat Lorise slimmer was dan een sneeuwbal naar haar toe gooien was. Antwoordde Lorise er sarcastisch op terug:“Ojee nu ben ik bang.” Dit meisje wilde wel graag dat Lydia haar mutatie zou gaan gebruiken. En als dit meisje niet op zou houden met praten tegen haar en sneeuwballen gooien, dan gebruikte Lydia met alle liefde haar mutatie.

Lydia gooide de sneeuwbal vanuit het prieeltje op Lorise haar hals. Het boeide haar niks als Lorise beter had verwacht. Als Lorise meer verwachtte van haar, dan wist Lydia wel wat beters. Zoals dat ze een sneeuwbal uitwreef op Lorise haar hoofd. Het haar van Lorise was totaal uit het model iets wat best wel grappig stond.
Maar toen Lorise een streep trok in de sneeuw, wees ze naar de streep en zei tegen Lydia:“Dat is jouw helft, en dit is mijn helft.” Dit was een grapje zeker? Wilde Lorise nou echt een sneeuwbal gevecht houden net zoals het groepje jongens die nu bezig waren met ijsballen. Dit was echt laag. Hoe oud was Lorise zeventien? Misschien achttien? Op die leeftijd ga je toch geen sneeuwbalgevecht houden?!
Het meisje pakte haar telefoon uit haar jaszak en zei met een grijnsje:“We hebben 5 minuten om een bunker te bouwen. Daarna ga je eraan.” Lorise ging gelijk rennen om een bunker te maken. Nou, Lydia niet. Zij liep op een relaxt tempo naar het trappetje van het prieeltje. Ze pakte wat sneeuw bij elkaar en deed het op een enorme bult. Dat was haar bunker; ze was er best wel trots op, want het de bunker was net zo hoog als het trappetje zodat zij er zelf nog gewoon voor kon zitten. Toen ze de timer af hoorde gaan, was zij nog steeds niet klaar met de voorraad sneeuwballen. De eerste paar sneeuwballen vlogen haar om de oren, maar ze zat gewoon veilig voor haar bunker. Ze was nog steeds bezig met de voorraad sneeuwballen. En toen ze er een stuk of twaalf had gemaakt begon zij ook te gooien. Eerlijk gezegd was het sneeuwballen gevecht gewoon een kwestie van afwachten, want Lydia wilde gewoon het juiste moment hebben om te gooien. En als Lydia begon met gooien, dan kreeg Lorise spijt van dat ze had gezegd dat Lydia eraan zou gaan. Want dat zou echt nooit gebeuren!

Na een paar sneeuwballen naar elkaar toe gegooid te hebben, riep Lydia:“Onze bunkers zijn te veel toegetakeld. Zullen we de timer nog een keer op 5 minuten zetten, dan kunnen we onze bunkers renoveren.” Het klonk aardig en eerlijk gezegd was dat ook zo. Want ze moest toegeven de bunkers waren inderdaad hard toegetakeld door de sneeuwballen. En als ze dan 5 minuten hebben om te renoveren, dan konden ze ook nieuwe sneeuw zoeken voor de sneeuwballen. Maar Lydia had een geheel ander plan in haar hoofd. Rustig wachtte Lydia af op het antwoord van Lorise.  “Ik weet niet of jij nog nieuwe sneeuw nodig hebt voor sneeuwballen, want om mij heen zitten juist ijssneeuw. En dat is niet fijn om mee worden geraakt.” Riep ze nog naar Lorise. Deels was het waar, want er zat echt ijssneeuw om haar heen. Maar het andere gedeelte was totaal niet waar, want ze wilde wel graag dat Lorise word geraakt door een ijsbal. Maar dat het deels gelogen was, was niet te horen.

Kleding:

Het sneeuwballen gevecht ging er wel hard aan toe. Elke keer als Lydia een sneeuwbal gooide kwam er ook weer een sneeuwbal terug van Lorise. Dit was echt een soort hard op hard gevecht. Iets wat Lorise niet zou winnen in een gevecht als het gaat om vuist en vuist gevecht. Het zou echt geweldig zijn als Lorise dan ook een waardige tegenstander daar in was. Maar voordat ze weer in een zo´n vuist en vuist gevecht wilde belanden, moest ze zelf eerst nog eventjes trainen.

Nadat ze een ruzie had gemaakt met een meisje in de kassen kwam haar vriendje haar ook helpen. Het meisje had toen een giftige spin op haar af gestuurd met haar mutatie waarbij ze daarna gelijk naar de ziekenzaal moest om een gat in haar enkel te voorkomen. Het meisje had daarvoor moeten boeten. Dus Lydia had er toen voor gezorgd dat het meisje heel wat botbreuken had opgelopen. Lydia had toen ook verwacht dat haar vriendje Lydia zou gaan helpen, wat dus niet zo was jammer genoeg. Van het vriendje had ze een flinke klap gekregen met een schep in haar ribben. Ze had daar nu nog een beetje last van, maar nadat Lydia was weggelopen uit de kassen had ze het vriendje van het meisje niet meer gezien. Maar dat vriendje moest nog flink boete voor wat hij haar had aangedaan. Daarvoor moest ze eerst nog flink trainen. En dan ook geen gevechten meer beginnen, wat dan nog wel best moeilijk voor haar was.

Lydia gooide weer een harde sneeuwbal naar Lorise toe. Ze wist niet of de sneeuwballen die ze gooide haar ook zouden raken. De bunkers die ze hadden gemaakt waren wel heel goed, maar langzaam braken er soms sneeuw stukken van af. Lydia riep naar Lorise of ze de bunker even wat beter mogen maken met een tijdslimiet van 5 minuten. Hopelijk was dat genoeg om daarna weer verder te strijden. “Is goed!” Riep Lorise terug. Oké, misschien kon haar plannetje te werk gaan. Maar ze vroeg zich af of haar plannetje wel zou willen werken. Want ze moest nog steeds trainen met haar mutatie, maar dit zou de dag zijn waar ze zou kunnen trainen.
Lydia keek even naar de sneeuw om haar heen en het enige wat ze zag was ijssneeuw. Daarmee wilde ze graag een bal gooien en hard op het hoofd van Lorise gooien, maar dat zou haar verraden dat ze een hekel had aan haar. Dus riep ze vervolgens naar Lorise:“Ik weet niet of jij nog nieuwe sneeuw nodig hebt voor sneeuwballen, want om mij heen zitten juist ijssneeuw. En dat is niet fijn om mee worden geraakt.” Lydia keek over haar bunker heen en hoorde Lorise antwoorden:“Ja klopt, Ik verderop ligt nog wel goede sneeuw” Ze zag dat Lorise al op stond, dus stond zij ook maar op. Ze liep Lorise achter na en ging toen naast Lorise de goeie sneeuw op pakken. “Het gaat wel goed ons gevechtje.” Zei ze lachend tegen Lorise. Ze hoopte dat Lorise dat ook vond. Ze pakte nog wat extra sneeuw en liep weer terug naar haar bunker. Ze hoorde Lorise alweer roepen:“Ben je klaar om te beginnen?” Lydia keek nog even om haar heen en riep:“Wacht even!” Alles wat ze tot nu toe riep en zei klonk allemaal aardig. Alsof het een vriendschappelijk gevecht was. Ook al had Lydia ook al door dat Lorise vond dat dit ook niet vriendschappelijk was.

Lydia ging op haar knieën zitten naast haar bunker en riep vragend:“Lorise?” Ze wilde de rest nog niet zeggen, want ze wilde graag dat Lorise zich ook omdraaide. Want ze kende Lorise helemaal nog niet, misschien konden ze nog even een korte pauze houden om te praten. Dan kon Lydia tenminste uitleggen waarom ze zonet op het prieeltje zou gemeen klonk, want ze had dat nog nooit aan iemand verteld waarom ze altijd zou boos was...

Kleding:

Voor je deze post leest, het spijt me alvast  :lol:

Lydia schudde haar hoofd toen Lorise zei dat ze dat niet had verwacht. Het was de waarheid, ze had totaal geen idee dat Lorise een goeie sneeuwbal vechter was. Maar hierin kon Lorise haar nog wel verslaan, maar met het plannetje dat ze in haar hoofd had NO WAY! Lorise zou er grote spijt van hebben dat ze is begonnen met sneeuwballen gooien.

Toen Lorise riep of ze er klaar voor om verder te gooien, zei Lydia terug dat ze nog even moest wachten. Ze vond dat dit gewoon het juiste moment om haar plannetje in werking te stellen.
Lydia riep de naam van Lorise en ging naast haar bunker op haar knieën zitten. Al snel reageerde Lorise:“Dat is mijn naam.” Het hoofd van Lorise kwam boven haar bunker uit en zei glimlachend:“What's up?” Lydia keek recht in de ogen van Lorise. Op een kwaadaardige toon vroeg ze:“Waarom ben je zo dom?” Met een hand achter haar rug liet ze de spieren van Lorise aanspannen. Dit meisje had nu al genoeg tijd verspeeld van haar. In die tussen tijd van het sneeuwballen gevecht kon Lydia veel betere dingen doen. Andere mutanten gebruiken voor haar trainingen met haat mutatie bijvoorbeeld.
“Als ik chagrijnig ben, dan ben ik dat.” zei ze terwijl ze er bij ging staan. Ze deed haar hand omlaag zodat Lorise met haar hoofd in haar eigen bunker te recht kwam. Dat zou waarschijnlijk erg koud aan voelen en pijnlijk, vanwege de bloed mutatie van Lydia.

Alles en iedereen wat Lydia ging besturen met bloed; zou een pijnlijk worden. Ook al deed ze het nog zo voorzichtig, ook al deed ze het nooit voorzichtig. Als ze dat deed dan was ze wel gek geworden in haar hoofd. Maar ze kon er gewoon niks aan doen dat ze zich vermaakte van andermans pijn. Dat was een deel van haar dat ze nooit meer kwijt zou raken.

Ze liep op Lorise af en zei vervolgens op een iets minder kwaadaardige toon:“En als ik chagrijnig ben, dan moet je vooral geen sneeuwbal gooien. Daar komen alleen maar ernstige gevolgen van.” Ze hurkte voor Lorise neer en deed het hoofd van Lorise omhoog uit de sneeuw. “So don´t try that again, darling.” Zei ze als waarschuwing. Ze liet Lorise haar hoofd weer in de sneeuw zakken en keek glimlachend op haar neer. Doordat Lydia het bloed in Lorise´s hoofd meer liet besturen zou dat waarschijnlijk een hersenschudding als gevolg hebben. Iets wat Lydia echt helemaal niets boeide.

Kleding: