I gotta get out or figure this shit out [&Olivia]

Release me from this curse I'm in, trying to maintain but I'm struggling

Onrustig liep Aly door de gangen heen van de meisjes slaapkamers en keek ze de hele tijd achter haar om alsof ze bang was gevolgd te worden en iemand misschien door had wat ze aan het doen was. Iets wat echt gek was sinds niemand wist wat het meisje van plan was of dat er ook maar iets aan de hand kon zijn met haar. Aly had ze laatste dagen haar reputatie namelijk alweer wat opgepakt, het nieuws dat ze Amber een stomp voor haar neus had gegeven bleek wel erg snel rond te zijn gegaan, alsof iemand er iets over op internet had gezet ofzo. Maar Aly hield zich nu even helemaal niet bezig met die dingen als geroddel of het hebben van een reputatie, ze had andere dingen aan haar hoofd die aan haar knaagden, en niet een beetje ook. Meteen nadat ze het hoorde was ze woedend het gebouw uit gestormd en was ze naar de sportvelden gerend, waarom ze dat nu eigenlijk had gedaan was nog steeds een vraag voor haar. De sportvelden, wat had ze daar te zoeken gehad? Ze wist het niet meer en dat was ook niet belangrijk, het nieuws dat ze had gekregen was belangrijk. Ze voelde zichzelf schuldig, ongelofelijk schuldig. Echt, hoe kon ze haar familie zo alleen hebben gelaten? Ze had er bij moeten zijn voor haar broertjes en zusjes, ze had ze moeten beschermen. Al had ze dat zelf toen waarschijnlijk ook niet gekund, want het was misschien een beetje hard te geloven maar toen was Aly nog helemaal niet wie ze nu was. En dan nog, was het waarschijnlijk toch nog haar schuld want volgens die oude vriendin van haar was het begonnen nadat ze weg was gegaan. Haar familie was er kapot van, ze wisten niets van waar Aly heen was gegaan en de reden wisten ze ook niet. Ze waren enorm bang geweest dat ze misschien ontvoerd was of erger, de politie heeft nog een lange tijd naar haar gezocht en ze waren allemaal zo bang geweest..
Snel vluchtte Aly haar kamer binnen, ze had het gered, ze wist van school naar haar kamer te vluchten voordat ze misschien door Adrian onderschept zou worden, of een van de twee vriendinnen die ze had gemaakt op het eiland. Ze schaamde zich diep en voelde zich echt heel schuldig, maar het ergste was nog die woede die ze erbij voelde. Aly kon meestal geen verdriet voelen zonder er ook een hoop woede bij te voelen, en ze wilde hun eigenlijk allemaal behoeden voor gemene opmerkingen of vuisten. Vlug vond Aly haar weg naar haar koffer die ze weg had gestopt onder haar bed en ze liet zichzelf naast haar bed een beetje hard op haar knieën vallen. Ze trok de koffer onder haar bed vandaan en begon gretig met haar handen de onderkant eruit te trekken. Bijna begon ze helemaal te panikeren wanneer ze niet kon vinden wat ze zocht en zodra ze het kleine zakje vond zuchtte ze dan ook opgelucht, het was er dus toch nog. Het had haar heel wat moeite gekost om het mee te smokkelen, zeker omdat het ook niet een van de lichtere was dus dan zou het jammer zijn als het weg zou zijn. Ze duwde de koffer weer weg en stond nu snel op waarnaar ze naar de badkamer toe liep. Snel opende ze het zakje alsof ze een enorme lust had naar wat er in zat en dat had ze deed ook wel, ze mocht dan wel al een behoorlijk tijdje afgekickt zijn maar nog steeds was de drang soms heel erg naar dat spul, en zodra ze er aan toe zou geven werd die ineens heel heftig. Ze haalde snel een klein plaatje tevoorschijn waar ze het witte spul op liet vallen om het zo makkelijker op te kunnen snuiven. Zodra ze het spul opsnoof legde ze het plaatje weer neer en deed ze wat stappen naar achteren om tegen de muur aan te staan. Haar achterhoofd legde ze tegen de koude muur tegels aan en ze nam heel diep adem..
Het duurde niet lang voordat het goedje al helemaal door haar lichaam heen pompte en het Aly langzaam begon te beïnvloeden. Ze was inmiddels via de muur naar de grond toe gegleden en nu stond ze ook alweer op om de haar kamer terug in te lopen. Kort bleef ze daar even staan en knipperde ze met haar ogen om scherp te kunnen zien, want ze zag echt geen ene fuck zo. Haar pupillen waren groot en ze bewoog zich zeer langzaam. Plotseling begon ze ineens te lachen en liet ze zichzelf op de grond neer zakken. Oh, het was echt zo lang geleden dat ze van dit spul had mogen genieten, veel te lang geleden dacht ze nu zo. Ze begon het nu ook meteen al heel warm te krijgen en ze wilde naar de tafel toe kruipen om haar mobiel te pakken, misschien was Adrian wel ergens in de buurt? Ze grinnikte eventjes een tikje duivels wanneer die gedachte bij haar op kwam en ze begon al haar weg te vinden naar de tafel met een geamuseerde glimlach. Ze pakte haar mobiel van de tafel af, iets wat niet zo smooth leek te gaan sinds ze het ding juist hard op de grond liet vallen. Ja hoor, barst erin, maar hij deed het nog wel. Ze zocht steun tegen de tafelpoot en opende haar gesprek met Adrian op. Dit bleek ook nog eens niet goed te gaan want in plaats van Adrian aan te klikken klikte ze op het gesprek met Olivia. Met een hele hoop typefouten en vage woorden stuurde ze het berichtje naar de verkeerde persoon, en het was ook nog wel eens niet het meest nette berichtje ook nog. Ze legde haar mobiel al snel weer naast haar neer en ze legde haar hoofd weer aan tegen de tafelpoot. Pas wanneer ze realiseerde wat ze net had gedaan veranderde ze grijns op haar gezicht, oke, dit was niet leuk. What the fuck? Waarom deed ze dat? Adrian mocht hier niet achter komen, waarom vroeg ze het dan om naar haar toe te komen? Oh, ze was echt zo dom. Meteen zakte Aly in elkaar en legde ze haar handen voor haar gezicht en begon ze ineens heel plotseling te huilen...

Outfit

Release me from this curse I'm in, trying to maintain but I'm struggling

Het probleem was bij drugs is dat het er vaak voor zorgde dat het de emoties versterkt werden, voelde je je verdrietig dan werd ze alleen maar verdrietiger, was je boos dan werd ze alleen maar bozer. Dit wist Aly ook maar al te goed en dus zou ze moeten weten dat het niet goed voor haar was, maar toch kon ze de drang ernaar niet weerstaan. Zoals gewoonlijk begon het bij haar met een kort goed gevoel waarbij ze moest lachen en ze zich geweldig zou voelen. Daarnaar kwam de vervelende shit en het kwam eigenlijk meteen nadat ze dat berichtje naar Adrian had gestuurd, of eigenlijk naar Olivia maar dat wist Aly toen nog niet. Het duurde eventjes voordat ze het realiseerde dat ze Adrian een nogal raar berichtje had gestuurd, wat moest hij wel niet van haar denken nu? Jep en daar kwamen ze, de emoties die nu twee keer zo erg aan zouden komen als anders omdat ze dat spul op had gesnoven. Ze zakte meteen in elkaar en begon ineens te huilen uit het niets met haar handen voor haar ogen. Ze hoorde iemand iets een beetje vaag zeggen op de gang, ze kon het niet verstaan en kon ook niet opmaken wie het nu was. Vast gewoon iemand die langs kwam lopen en iets tegen iemand anders aan het zeggen was, ofzo..

Het duurde alleen niet lang voordat ineens de deur open schoot nadat er eerst nog flink aan gesjord werd en Aly kroop nog iets verder in elkaar en probeerde het zo veel mogelijk te verbergen dat ze aan het huilen was. Ja, wist zij veel, wie wist was het Amber ofzo? Of Valerie? Of Jeff? Of Adrian? Of Olivia? Of Minaye? Of gewoon een volslagen vreemdeling? Het liefst liet ze gewoon niemand zien dat ze aan het huilen was, de een minder graag dan de ander maar toch. Zoals Amber, Valerie en Jeff liet ze dus echt niet graag zien dat ze aan het huilen was want dan was ze er echt geweest, of haar reputatie dan, al was bij Amber dat eerste misschien ook nog wel een optie, en misschien bij de rest ook. “Aly omg waar ben je heb je je hoofd gestoten, de hulptroepen zijn onderweg” Hoorde ze een meisjes stem bezorgd piepen, een stem die wel erg leek op die van Liv, gelukkig. Aly geloofde dat er eigenlijk geen liever persoon op de aarde rond liep dan dat meisje, al maakte ze zich daarom ook zorgen gezien ze wist dat door die drugs ze behoorlijke moodswings kon hebben, ze kon zo maar eens agressief gaan worden. Ze wilde dan ook echt niet Liv pijn doen ofzo, niet dat ze dacht dat ook echt te gaan doen, eerder met spullen gooien ofzo. “Aly!” Hoorde ze even kort daarna het meisje roepen waarnaar het niet lang duurde voordat ze bij haar neergeknield zat. Aly hief haar hoofd nu even om te kijken of het wel echt Liv was, haar stem leek dan wel heel erg op niet van haar maar ze wilde het wel even zeker weten. Ja oke, wanneer ze haar gezicht zag wist ze zeker dat het Liv was. “Aly, wat is er gebeurd, waarom ben je zo verdrietig?” Vroeg het meisje lief aan haar waarbij ze probeerde Aly om te draaien, maar het lukte Aly niet echt om mee te werken. Ze bleef gewoon zitten waar ze zat, met haar rug tegen de tafelpoot en haar knieën omhoog gebogen. Olivia streek nu wat van haar bruine haren uit haar gezicht en Aly keek het meisje nu aan met haar grote pupillen van de drugs. Aly ademde luid van het huilen en ook van de woede die diep binnen in haar aan het borrelen was. Het leek bijna alsof ze zo een hartaanval zou krijgen en ze trilde ook helemaal. “Je kan me alles vertellen, dat weet je toch?” Vroeg ze met een bezorgde blik waarnaar Aly haar ogen even neersloeg. Oh god, wat moest ze nu doen? Ze kon niet helder nadenken door dat witte spul in haar bloed en haar hele hoofd sloeg zowat op hol. Toch wist ze zichzelf er nog tegen te verzetten om agressief te worden maar ze begon nu wel ineens veel harder te huilen. What the fuck? Ze voelde zich echt zo verdrietig maar ze kon niet helemaal achterhalen waarom ze nu eigenlijk zo moest huilen. Ja, haar vader was overleden en ondanks dat ze de man haatte - vooral om wat hij de laatste jaren bij haar broertjes en zusjes had gedaan - maar ze had ook echt van hem gehouden als een dochter van haar vader hield.
Ze schudde niet snikkend en huilen haar hoofd terwijl ze haar ogen naar beneden had gericht. "Nee, nee, je kunt wel gewoon gaan, er is niet gebeurt, het gaat wel goed." Zei ze wat mompelend tegen haar. Daar meende ze dus geen ene fuck van maar ze wist ook niet zo goed wat ze nu deed, zoals ze dat eigenlijk altijd niet echt wist wanneer ze dat spul in haar bloed had zitten. Haar ogen schoten nu ineens omhoog en ze keek weer richting de badkamer. Ze had meer nodig, ze wilde zich niet zo voelen, ze wilde zich goed voelen. Ze voelde zich nu namelijk echt zo slecht, het was niet genoeg geweest. Ze begon nu wat moeizaam proberen op te staan en met grote passen liep ze nu naar de badkamer toe waar het zakje nog lag in de wasbak. "Ik ben zo terug." Zei ze nu ineens zonder echt veel emotie, wat niet echt helemaal klopte met haar gehuil van daarnet. Snel ging ze achter de wasbak staan en gretig en met trillende handen maakte ze het plastic zakje open en liet ze wat van het spul weer op het plaatje vallen...

Outfit

Release me from this curse I'm in, trying to maintain but I'm struggling

Hoewel ze het wel erg graag wilde vertellen aan Olivia - alles wat er was gebeurt en wat er om ging in haar hoofd - maar ze was er gewoon nog niet klaar voor, zeker niet zoals ze nu jankend op de grond zat. Ze kon niet haar gevoelens zo aan iemand blootleggen, daar had ze altijd al moeite mee gehad. Verbergen was altijd haar uitvlucht geweest en dat zou het deze keer weer worden wanneer ze al op stond om naar de badkamer te lopen. Ze was tenslotte ook nog eens onder invloed van cocaïne, dus had ze zichzelf ook nog eens niet helemaal onder controle. Daarbij kwam dat ze bang werd om het meisje pijn te doen gezien ze zelf ook maar al te goed wist hoe agressief ze kon worden van haar emoties, en al helemaal in combinatie met dat spul. Ze zag hoe het meisje wat verdrietig even naar beneden keek voordat ze nogal wankel opstond en richting de badkamer liep met stevige stappen, alsof ze door het witte spul werd aangetrokken als een of andere bezeten persoon. Zoals eigenlijk elke drugsverslaafde op drugs af ging wanneer ze dit al een tijdje niet meer gehad hadden. Niet dat Aly er zo snel weer aan verslaafd zou raken, dan zou ze het weer vaker moeten gebruiken, en dat zou ze niet doen, hoopte ze.

Ze greep met haar handen de rand van de wasbak vast en streek kort een lok haar achter haar oren. Haar ogen keken zowat gehypnotiseerd naar het spul en gretig begon ze het ook weer op het plaatje te strooien, heel voorzichtig natuurlijk. Iets dat eigenlijk best raar was gezien het een behoorlijke invloed had op je zicht en toch wisten drugsgebruikers dan nog vaak erg zuinig te zijn met hun cocaïne. Ze had het bijna niet door dat Liv over haar schouders mee aan het kijken was zo geconcentreerd was ze bezig met het spul. “Aly, nee!” Hoorde ze Liv nu geschrokken zeggen waarnaar ze vrijwel meteen voelde hoe ze haar pols wegtrok waardoor Aly in een wat snelle reactie haar nogal giftig aankeek. Als blikken konden doden, dan had Aly nu net de dood van een van haar beste vriendinnen op haar geweten. Iets waar ze zelf eigenlijk ook best wel van schrok, want het was helemaal niet haar bedoeling om haar zo'n blik toe te werpen, dat was puur datgene wat in haar zat en nu zowat schreeuwde om die cocaïne. Om het nog eens wat erger te maken gooide Liv het plaatje met cocaïne in de wasbak en draaide ze Aly om. Geschrokken keek Aly naar het plaatje en wilde ze nog snel reageren om het te redden maar daarvoor was het al te laat, een groot gedeelte van het spul lag al in de gootsteen. Ze bleef nog wel even met open mond vol teleurstelling naar de gootsteen kijken en het plaatje dat er nog bovenop lag. “Daar schiet je helemaal niets mee op! Ik weet niet wat er met je aan de hand is, maar dat gaat niet je problemen oplossen” Zei Liv nu bezorgd en met zielige oogjes keek Aly haar nu aan maar al snel sloeg het meisje haar arme om haar heen. Verschillende emoties hielden een race in haar hoofd en ze wist zo goed niet helemaal wat ze nu moest doen. Ze was kwaad om wat haar vader had gedaan en omdat Liv net soort van haar drugs weg had gegooid - hoewel Aly ook wel wist dat het eigenlijk alleen maar beter was voor haar maar daar kon ze het op het moment niet mee eens zijn - maar ook zo verdrietig en ze voelde zich ook nog eens enorm schuldig. Liv ging zachtjes even over haar haren heen en even kneep Aly haar ogen stijf dicht waarbij ze zachtjes ook Olivia omhelsde. Ze vond het lief dat het meisje zich zorgen maakte om haar maar Aly wist gewoon niet hoe ze hier mee om moest gaan, hoe ze haar moest vertellen wat er precies aan de hand was. "Don't tell Adrian, pleas?" Zei ze nu zachtjes een beetje snikkend. Ze was op het moment gewoon erg bang voor hoe hij zou reageren wanneer hij erachter kwam dat ze wat cocaïne had genomen, al was dat misschien best wel onnodig, hij had ook kunnen accepteren dat ze in haar verleden in de prostitutie had gezeten en dat was al heel wat. Toch wist ze niet waarom maar ze was er bang voor, misschien gewoon doordat haar emoties wat versterkt werden door de drugs.

Olivia liet haar na even ook weer los en keek haar weer bezorgd aan. “Aly, kom. We gaan lekker terug naar je kamer en dan leg ik je eventueel wel op bed en dan krijg je wat lekkers te drinken van me, maar we gaan hier wel nu eventjes weg, oké?” Vroeg ze waarbij ze haar wenkbrauwen fronste en haar hand vast pakte. Met wazige ogen keek Aly het meisje aan en wist ze een kleine glimlach op haar gezicht te krijgen. Zachtjes knikte ze terwijl ze eventjes diep en haperend adem haalde. Liv nam haar wat dwingend mee met haar hand maar Aly volgde haar wel gewoon zonder tegenwerken. Wanneer ze de badkamer uit gelopen waren trok Aly alleen wel haar hand zachtjes los en begon ze wat zenuwachtig aan de onderkant van haar zwarte rokje te priegelen, dit was eigenlijk ook om zichzelf ervan te weerhouden om terug te gaan om toch nog wat in te nemen in de badkamer. Ze voelde ze drang namelijk nog steeds erg groot. "Ik ga wel alvast liggen.." Zei ze nu zachtjes waarnaar ze wat naar de kamer begon te schuifelen met een doffe blik in haar ogen met haar wat rode ogen. Ze liep nu het keukentje uit de kamer in en bleef daar heel eventjes staan om om haar heen te kijken. De kast bekeek ze ook even van top tot teen waarnaar ze weer de woede voelde opkomen en de plotselinge neiging om dingen te breken. Die had ze wel vaker als ze boos was, dan moest ze dingen vernielen. Ze liep haar blik nu gaan naar de stoel en het duurde niet lang voordat ze het ding ineens een harde trap gaf waarnaar ze hem ook alweer met beide handen oppakte. Ze sloeg het ding nu schreeuwend en hard tegen de muur aan met al haar kracht en je kon het hout horen breken, iets wat Aly juist een soort goed gevoel gaf. Ze was alleen nog niet klaar, al snel ging ze door haar hele kamer heen en gooide ze alles wat los of vast zat met een hele hoop woede op de grond..

Outfit

Release me from this curse I'm in, trying to maintain but I'm struggling

Aly wist gewoon niet zo heel goed meer wat ze moest doen, ze wist het echt niet meer. Het maakte toch niet uit wat ze zou doen, ze zou het toch niet goed doen, nooit niet. Hoe had ze het ooit in haar hoofd gehaald om haar familie in een moeilijke tijd in de steek te laten waardoor ze het nog veel moeilijker kregen. Waarom had ze toch niet nog een klein berichtje achter kunnen laten met dat het 'oke' met haar was, dat ze zelf vertrokken was omdat ze dit wilde. Nu hadden haar vader, stiefmoeder, twee broers, twee zusjes en kleine broertje allemaal met die onzekerheid moeten dealen, en ze had gehoord dat ze zelfs al van het ergste geval waren uitgegaan. Haar ogen waren wazig wanneer ze Olivia vroeg of ze het niet aan Adrian wilde vertellen en het meisje schudde eventjes haar hoofd. “I won’t tell him if you don’t want me to, honey, but you got to listen to me if you want things to be okay right now.” Zei ze terwijl ze zachtjes over haar haren ging met haar hand, iets wat ergens wel goed voelde ondanks dat Aly niet het persoon was die graag getroost werd. Zij was dan ook altijd veel beter in het troosten van andere mensen dan wanneer ze zelf getroost moest worden, ze had er gewoon niets mee. Ze wilde niet dat mensen haar zwakke kanten zagen, Aly was het meisje waarmee je niet moest proberen te sollen of je kreeg een hoog gedonder op je dak, punt uit. Nu was eigenlijk sowieso deze reputatie een beetje naar de grond toe gedrukt door het feit dat ze Amber haar in elkaar had laten slaan. Die dingen gingen vaak snel rond en voor je het wist waagde iedereen het om over je heen te lopen. Aly wist nu ook niet of ze wel in staat was om dan nog sterk op te staan voor zichzelf. Rot gevoelens ook.

Ze besloot trouwens wel om toch maar even naar Liv te luisteren door gewoon te doen wat het meisje haar vertelde. Ze was echt een goede vriendin, dat moest Aly haar wel nalaten. Niet iemand die gebruik zou maken van Aly haar status als de bitch die anders bitches naar beneden drukte maar bij elke mogelijkheid Aly zelf de grond in zouden drukken, zoals ze al wel eens had meegemaakt. Zachtjes wist ze zich los te trekken en vertelde ze het meisje dat ze alvast wel op bed ging liggen. Ze hoorde hoe Liv op zoek ging naar wat te drinken en misschien ook wel iets anders, dat wist Aly niet omdat ze al richting haar bed aan het lopen was. Het was alleen nu dat ze weer een soort inzinking kreeg met de neiging om dingen te gaan breken, dat voelde altijd wel heel goed namelijk.
Het begon met een korte schreeuw waarbij ze een stoel kapot sloeg tegen de muur aan waarnaar de zichzelf helemaal los liet gaan op de overige spullen die in haar kamer stonden en op haar bureau stonden.

Schoolboeken werden op de grond gesmeten en daar vloog al snel een glas door de kamer heen die stuk knalde tegen de muur aan. Ze wilde zich al snel richting op de tafel die ze helemaal leeg zou vegen maar voordat ze dit kon doen hield Olivia haar al tegen door haar armen vast te pakken. “Aly, doe eventjes rustig, hier ga je echt helemaal niets mee oplossen” Zei Liv het meisje streng tegen haar maar Aly wilde er nu niet naar luisteren. Ze begon zich meteen al te verzetten tegen haar greep en deed een paar keer een poging om zichzelf weer los te rukken richting de tafel waar ze de spullen van af wilde smijten. Al snel sloeg het meisje nu haar armen helemaal om haar heen waardoor Aly zich nog moeilijker kon bewegen en werd ze in een andere stoel gedrukt. Het was echt dat die drugs nog in haar bloed zat dat het meisje erin was geslaagd Aly in die stoel te krijgen, een nuchtere Aly was echt een heel stuk moeilijker geweest en dat zou dat het kleine fragiele meisje echt niet gelukt zijn, die Aly was namelijk niet zo makkelijk te stoppen. Liv ging gehurkt voor haar op de grond zitten en bleef haar polsen vast houden zodat ze niet weer weg kon springen om af te maken waar ze mee bezig was, want dat was eerlijk gezegd ook het gene wat ze van plan was. Het meisje zuchtte even en schudde zachtjes haar hoofd terwijl Aly haar nu wat hijgend aankeek van haar verzet, al kon je ook niet dat ze er heel erg tegen aan zat om weer hard in huilen uit te barsten en dat ze dit aan het tegenhouden was. “Aly, please, doe eventjes rustig…ik zie dat er heel erg veel woede in je zit en het is goed dat je die er uit wilt laten gaan, maar denk ook aan je spulletjes. Dadelijk heb je helemaal niets meer en dan heb je spijt…” Zei het meisje nu waarbij ze haar bezorgd aankeek. Aly schudde nu zachtjes haar hoofd en drukte ze haar kin richting haar borst waardoor haar gezicht een beetje verstopt werd achter haar haren. Zachtjes snikte ze wat terwijl ze het probeerde te onderdrukken, waardoor het een beetje vreemd klonk. Ze ontspande na eventjes haar spieren weer en met heel veel moeite wist ze de tranen binnen te houden om het meisje weer aan te kijken. “Vertel me nu maar wat er aan de hand is. En probeer me niet te overtuigen dat er niets aan de hand is, want ik kan de pijn in je ogen zien.” Zei ze nu waarnaar ze haar wenkbrauwen even omhoog trok. “ik heb je betrapt” Vervolgde ze met een glimlachje waardoor Aly ook zachtjes een beetje begon te glimlachen. Haperend nam Aly even heel diep adem waarnaar ze haar handen even naar haar gezicht bracht om haar ogen een beetje droog te vegen waarbij ze ook even naar het plafond keek. Wanneer ze het meisje aankeek was het aan haar te zien dat ze het moeilijk vond om zich zo open te stellen aan iemand, ze bleef dan ook nog heel eventjes zwijgen voordat ze weer wat zei. "Mijn vader.." Begon ze zachtjes waarnaar ze er eigenlijk al meteen weer even stopte. Waarom deed ze dit eigenlijk? Niemand had er iets mee te maken wat er nu gebeurt was, waarom vertelde ze dat dan? Misschien omdat Liv een vriend was die er wel voor haar zou zijn, en misschien wilde ze dat ergens ook wel, om gewoon eventjes iemand te vertellen wat haar zo dwars zat. "Hij euhh.. Is net overleden." Zei ze nu waarbij haar stem al begon te trillen. Ze legde haar ellebogen nu op haar bovenbenen neer en liet haar gezicht in haar handen vallen. Haar ogen waren alweer wazig geworden en tranen braken ook weer los. Hij had dingen gedaan die niet mochten, die niet te vergeten waren maar toch gaf Aly hem hier niet de schuld van. Ze gaf zichzelf de schuld sinds zij zo plotseling had moeten vertrekken, iets van haar familie erg veel pijn had gedaan en waarschijnlijk dus ook haar vader waardoor hij zich zo ging gedragen. Eerst zijn vrouw en dan verloor hij ook nog eens zijn dochter heel plotseling. En Aly had wel van haar vader gehouden want voor het overlijden van haar moeder was het een geweldige man geweest, de beste vader die ze maar had kunnen wensen. "En hij heeft dingen gedaan.. Die zijn gewoon niet goed en.." Ging ze verder terwijl nu echt alles weer losbarstte, ze weer verder begon te huilen. Ze kromp lichtjes in elkaar en bleef haar gezicht in haar handen verborgen houden. "Het is allemaal mijn schuld.. Het is mijn schuld dat hij zo heeft gedaan.. Mijn schuld.." Ging ze huilend verder..

Outfit

Release me from this curse I'm in, trying to maintain but I'm struggling

Uiteindelijk had Aly toch een beginnetje gemaakt met het doen van haar verhaal bij Olivia, het was kort en daarnaar zweeg ze weer voor eventjes maar het zou wel komen. Ze moest zichzelf er alleen nog eventjes op voorbereiden wat dat wat ze haar nu ging vertellen deed zoveel zeer. Ze kreeg de woorden bijna niet over haar lippen dat haar vader was overleden, gewoon omdat de realiteit dan alleen maar harder aan zou komen, door het zelf te zeggen. “Goed zo, doe er maar zolang over als je wilt” Zei het meisje waardoor Aly heel kort eventjes zachtjes een glimlachje op haar gezicht kreeg. Kort, gewoon om te laten weten dat ze het wel fijn vond dat ze niet zou lopen pushen of wat dan ook, haar gewoon de tijd gaf om de woorden uit te spreken. “Ik hoef nu toch niet weg…” Zei ze er nog achteraan waarbij ze eventjes zachtjes in haar polsen kneep. Oke daar ging ze dan, daar kwam de woorden. Daar vertelde ze dan eindelijk eens een keer aan iemand wat haar pijn deed en waarom ze zichzelf niet zo fijn voelde. Hierbij kon Aly haar tranen ook niet meer inhouden en ze klapte helemaal in elkaar. Het was echt niet leuk meer, hoe ze zich nu voelde. De drugs had ook nog soort van allemaal invloed op haar waardoor ze alleen maar harder begon te huilen en zich alleen maar vervelender begon te voelen. Ze was echt bang niet meer te kunnen stoppen met huilen straks, zeker niet wanneer Olivia haar ook nog meer steun begon te bieden door haar armen om haar heen te slaan. Legde ze haar hoofd op die van Aly neer terwijl ze sussende woordjes aan het fluisteren was. Eventjes voelde Aly zich dan ook weer helemaal een klein kind, gezien het daarbij ook altijd zo was dat als je ze ging troosten ze alleen maar erger begonnen te huilen. Aly was in ieder geval wel altijd zo’n kindje geweest. Dan was ze bijvoorbeeld ergens gevallen en had ze een schaaf wondje, dan was er eigenlijk nog niets aan de hand ofzo. Het was pas wanneer iemand haar op een bezorgde manier zou vragen of het wel ging dat het ook echt ineens helemaal niet ging. Dan was het ineens heel erg en ging het echt niet, deed het zoveel zeer terwijl eigenlijk er eerst nog niet zoveel aan de hand was. Nu was dit misschien niet echt de beste vergelijking want ook al had Olivia haar niet getroost ofzo, zou het alsnog wel heel erg veel pijn gedaan hebben. Het was alleen het gevoel dat Aly nu had, alsof ze dat deed, en dat kwam puur door de drugs. Kon ze gewoon niet zo heel erg helder meer nadenken.

“Aly, ik weet precies hoe je je voelt, echt waar” Zei het meisje nu met een wat dikke stem. “Maar je moet echt stoppen met je jezelf de schuld te geven. Ik weet niet wat er is gebeurd dat je vader je zo heeft laten voelen, maar vaders moeten er voor hun dochters zijn, en als dat niet zo was, is dat echt niet jouw schuld.” Zei ze vervolgens en zachtjes keek Aly nu op om haar aan te kijken. Haar ogen helemaal rood van het huilen maar vooral ook door de drugs, en daarom waren haar pupillen ook nog steeds groter dan normaal. Zachtjes zuchtte eventjes waarnaar ze probeerde de tranen weg te slikken. Ze zag dat Olivia het ook moeilijk had ergens mee en zoals ze net ook al gezegd had, wist ze hoe Aly zich voelde, dus zou ze vast ook wel iets hebben gehad? Voor zover het kon met een vreselijk uitziend gezicht door de drugs en het huilen keek Aly haar toch wat bezorgd aan. “Toen ik werd geboren, was mijn vader zo teleurgesteld dat ik geen jongen was. Hij heeft mij daarmee de rest van mijn leven mee lastig gevallen. Hij schold mij uit, sloeg me, zei dat ik nergens goed voor was en meer van dat soort dingen.” Zei het meisje nu en Aly kon zien dat ze er het er ook echt moeilijk mee had haar tranen binnen te houden. Zachtjes legde Aly haar hand op haar schouder neer en keek ze het meisje in de ogen aan. Wist niet echt wat te zeggen en ze had ook het idee dat ze misschien beter gewoon niets moest zeggen. Wie wist wat ze ging zeggen en zou misschien iets zijn wat niet helemaal te bedoeling was. Het feit dat de cocaïne nog steeds in haar bloed zat maakte dat Aly dus ook gewoon niet echt iets durfde te zeggen. Bang het meisje ergens pijn mee te doen ofzo. “Maar dat hij slechte dingen heeft gedaan, betekent niet dat het geen pijn doet dat hij er niet meer is. En dat is echt niet erg, want het is en blijft je vader.” Zei ze er nog achteraan waarbij ze Aly weer stevig knuffelde en dit deed haar wel heel goed. Weer liepen de tranen over haar wangen heen en keek ze zwijgend naar het plafond, terwijl ze probeerde het te bevechten. Ze wist niet waarom, maar ineens leken alle woorden verdwenen te zijn uit haar mond en kon ze alleen nog maar zwijgen en huilen om de dood van haar vader en de pijn die ze haar broers en zusjes aan had gedaan, daar zou ze zich ook altijd wel schuldig over blijven voelen. “Heb je nog meer familie?” Vroeg Olivia nu aan haar en zachtjes knikte Aly. Ze trok zichzelf zachtjes weer een beetje terug en veegde de tranen van haar gezicht. ”Twee broers, twee zusjes en nog een jonger broertje.” Zei ze nu als antwoord op haar vraag. Pas nadat ze antwoord had gegeven realiseerde ze zich ook pas hoeveel pijn dit deed, ze wist helemaal niet meer hoe ze eruit zagen, het was bijna vier jaar geleden. ”I don’t know..” Zei ze nu ineens weer huilend terwijl ze zichzelf opnieuw liet zakken in haar handen. ”Ik weet niet eens meer hoe.. Hoe het met hun gaat en..” Zei ze nu weer huilend. Zachtjes gromde ze nu eventjes, omdat ze het vervelend vond dat ze zichzelf niet gewoon bij een kon rapen. ”Urgh, sorry.” Zei ze nu verontschuldigend..

Outfit