We're the ones closest to hell

Met haar rug stond Salina de deur tegen te houden om haar grote zware koffer naar binnen te krijgen waarnaar ze wat onhandig schuifelend de koffer verder naar binnen bracht. Ze was echt uit vorm, dat was wel te merken aan de manier waarop ze nu met moeide te zware koffer naar binnen kreeg. Hijgend zette ze de koffer neer en zuchtte ze even diep. Het was ook alweer een tijdje geleden dat ze weer getraind had met Ramiro, ten eerste al omdat de man verliefd was geworden op een meisje en meer tijd met haar doorbracht dan met Salina, iets wat Salina hem natuurlijk niet kon verwijten. Ze wist zelf dan niet hoe het was om 'echt' van iemand te houden, al hield het meisje wel behoorlijk veel van Ramiro maar dat was een ander soort liefde. Het liefde van een dochter naar een vader, ook al mocht hij niet haar echte vader zijn, hij was haar mentor geweest maar ze hadden toch wel 128 jaar samen geleefd en hij beschermde haar als een echte vader zou doen. Het was alleen wel jammer hoe de man hier zijn laatste tijd niet echt meer aan leek te denken, hij was totaal onder de betovering van zijn geliefde gevallen en het was hem fataal geworden. Nu was Salina alleen en ze had ervoor gekozen om naar deze school te gaan in plaats van een nieuwe mentor te krijgen. Ze was even helemaal klaar met helhonden, ze mochten van haar allemaal dood neervallen, met name de honden die het blonde meisje aan stukken hadden gescheurd voor Ramiro's ogen. Dat hadden ze ook anders kunnen doen. Langzaam begon Salina aan het opruimen van haar kleren maar voordat ze met de rest zou beginnen had ze er eigenlijk al geen zin meer in, dat zou ze een andere keer wel doen wanneer ze hier tijd voor vond. Ze had echt te veel spullen meegenomen, bijna alle spullen uit Ramiro's kasten had ze in haar koffer gepleurd en mee gesmokkeld, gewoon voor de veiligheid. Ramiro zou het haar bovendien ook niet vergeven als ze de andere helhonden door zijn spullen zou laten snuffelen, dus die moesten maar gewoon met haar mee. Ze draaide zichzelf weer om naar de deur om gewoon eventjes naar buiten te gaan. Eigenlijk zou het wel goed zijn voor haar om even te gaan trainen, het liefst nog in haar honden gedaante want dat was al heel lang niet meer gebeurt. Haar jacht was even gestaakt geweest door het overlijden van Ramiro en zijn drukke liefdesleven. Dit kon alleen nog niet, het was nog niet donker. Al was dat nog geen excuus om niet te trainen want Ramiro had haar geleerd dat het ook belangrijk was om het mensen lichaam te trainen, dat was namelijk waar helhonden het kwetsbaarst waren, daar konden ze alleen vermoord worden. Het mensen lichaam was zwak waar hun hondengedaante onverwoestbaar was, niemand kon een helhond doden in zijn hondengedaante, dat was gewoon onmogelijk. Ze liep al snel ze de deur uit maar ze was niet opzoek naar een gymzaal, een uitgang of een andere kamer waarin ze haar lichaam kon trainen. Ergens wilde ze graag een beetje kennis maken met wat andere mutanten, een beetje sociaal doen. Gesprekken voeren en hierbij de eenzaamheid vergeten die Ramiro bij haar had achtergelaten, ze was hoognodig toe aan een nieuwe buddy. Al snel vond Salina ergens in het gebouw een soort van woonkamer achtige ruimte, waar een bank in stond, tafels met stoelen en een tv, en nog wel veel meer. Het zag er wel gezellig uit, dus ze bleef er eventjes kijken en liep naar binnen. Binnen zaten wel wat mensen op de bank en er zaten ook een groepje bij de tafel maar die hadden het allemaal te druk met elkaar. Nu voelde Salina ook niet echt de neiging om meteen enthousiast op mensen af te lopen dus liep ze gewoon richting de vensterbank om daar even naar buiten te kijken. Het begon al langzaam te schemeren dus zo zou ze haar helhond wel weer eventjes los kunnen laten, om haar te trainen op haar krachten. Misschien vond ze ook nog wel wat verloren zielen? Ze ging met haar kont op de vensterbank zitten terwijl ze haar ogen naar buiten gericht hield, ze keek naar de zee die erg wild leek te zijn en aan de lucht te zien was er een kleine storm op komst. Iets wat het eigenlijk alleen maar beter maakte..

(&Max Jaeger)

Met haar ogen bekeek ze de mensen die buiten zaten op het plein en zuchtte ze eventjes diep. Het was vreemd om van haar vaste patroon af te zijn, om niet meer op de weg te zijn maar op een vaste plek waar ze voor een paar jaren zou blijven. Nu had ze ook wel haar eigen plekje gehad met Ramiro maar zo vaak kwamen ze er niet, alleen wanneer hij iets nodig had of iets hoog nodig moest doen. Voor de rest waren ze altijd op de weg geweest en sliepen ze in motels, en dat zou ze wel gaan missen, zeker weten. Zelfs zijn oude oude, die studebaker zou ze gaan missen. Het liefst had ze ook die auto gewoon meegenomen maar wat had ze aan een auto op een eiland? Zeker eentje zo klein en ze wist ze niet eens of hier wel wegen waren, waarschijnlijk niet. Wanneer ze ineens de aanwezigheid voelde van iets dat net zoals haar iets te maken had met de hell en de duivel keek ze eventjes in het rond. Met samengeknepen oogjes keek ze eventjes iedereen aan die zich in de kamer bevonden maar niemand leek het op te vallen. Ze had het ook pas door tot er iemand ineens voor het raam stond van de woonkamer en ze hem aankeek met haar groene ogen. Ze dacht hem wel ergens van de herkennen maar ze kon er eventjes niet opkomen waarvan nu precies. Wel wist het meisje wat hij was, dat was ook niet zo moeilijk, ze kon het zo aan hem ruiken. Haar reuk was goed genoeg de geur van een grim reaper te herkennen, ook al was het natuurlijk lang niet zo goed in haar mensen gedaante, was het wel dergelijk beter dan die van een normaal mens. Hij was vast gewoon iemand die Ramiro gekend was, nu was dat eigenlijk niet zo bijzonder gezien Ramiro een van de beste in zijn soort was en nogal veel kende. Hij was al een stuk ouder dan haar en was al helemaal zelfstandig waar Salina nog een mentor nodig had, iets wat ze nu geweigerd had waardoor ze hier nu zat. Ze draaide zichzelf om en liep naar de bank toe die vrij was gekomen doordat er wat mensen waren vertrokken en nog geen minuut later stond de jongen al naast haar. Zonder iets te zeggen had hij zich ook neer laten zakken op de bank en ging hij naast haar zitten. Salina draaide nu haar gezicht naar dat van hem toe en keek hem aan met een wat afwachtende blik. ‘Dus nu stuurt hij al een van zijn honden om me in het oog te houden?’ Zei hij koeltjes en even trok Salina haar wenkbrauw op. Oh, dus hij dacht dat ze daarom hier was, doordat Ramiro haar hierheen had gestuurd? Ze wou dat het waar was want dat zou betekenen dat Ramiro nog in leven zou zijn maar het mocht nu eenmaal niet zo zijn. Al was ze ergens wel een beetje verbaast dat hij het niet wist gezien grim reaper toch wel vaak op de hoogte gehouden werden en het hele gedoe met Ramiro was niet niets. De duivel was een van zijn beste hellhounds verloren omdat hij een fout beging door verliefd te worden op een normaal meisje, iemand die niets van zijn bestaan af zou mogen weten. Nu was dit niet het echte probleem geweest maar daar begon het allemaal wel mee. "Volgens mij weet je best waarom ik hier ben?" Vroeg ze nu aan hem. Nutteloze vraag, ze wist gewoon dat hij het wist. Het kon niet anders. Ze ging met haar rug tegen te leuning van de bank zitten en keek eventjes vooruit naar de tv. "Ramiro is dood en ik ben mijn mentor kwijt." Zei ze nu doodnormaal, alsof het haar niets deed. Het was geen excuus gezien ze makkelijk een andere had kunnen krijgen, maar goed, misschien had hij ook wel meegekregen dat de leerling van Ramiro dit had afgestaan...

Het was natuurlijk niet helemaal zo dat Salina ook echt uit eigen beweging naar het eiland was gekomen, het was wel zo dat ze te koppig was om een nieuwe mentor te nemen maar dan maakte het nog niet zo dat ze vrij was om te kiezen wat ze deed. Ze moest nog leren en daarom was ze naar deze school gestuurd door de duivel, om het dan maar op een mutanten school allemaal te leren. Hij was er wel niet blij mee geweest want het was beter voor haar als ze gewoon een mentor had gekozen maar die optie had ze weggelegd, ze wilde het niet. Geen andere mentor dan Ramiro, hij was voor haar de enige die zichzelf ooit haar mentor mocht noemen, ook al was hij er niet meer. ‘Je beseft zelf hoe nutteloos dat klinkt?’ Vroeg hij met een botte ondertoon waardoor Salina hem eventjes met een harde blik in haar ogen aankeek, al zou dat hem wel niet opvallen sinds hij haar niet aankeek. Ze liet zichzelf zakken met haar rug tegen de leuning van de bank met een diepe zucht. Uhg, ze had eigenlijk gehoopt om van al die helhonden en grim reapers af te zijn zodra ze naar het eiland was gekomen, niet dus. Ze vertelde hem nu dat Ramiro dood was, weer iets wat ze hem waarschijnlijk niet hoefde te vertellen, dat wist hij vast ook al wel. Hij schraapte even zijn keel en keek haar nu eindelijk aan met een lege blik in zijn ogen. Salina keek hem nu ook weer aan met een zelfde soort blik in haar ogen. ‘Weet ik. Evengoed had je een andere mentor kunnen vragen maar nope om een of andere reden besloot je hierheen te komen, of beter gezegd je hierheen te laten sturen. Wanneer gaan jullie eens leren dat de duivel niet iemand is waarmee je moet sollen.’ Vervolgde hij toen met een koele toon waarnaar Salina weer even zuchtte en ze ging nu een beetje schuin zitten op de bank om hem beter aan te kunnen kijken. ‘Zie dit trouwens maar niet als iets waar je dankbaar voor moet zijn, voor jou is dit een straf omdat je je niet houdt aan de regels.’ Zei hij tenslotte waarnaar hij zijn blik weer naar de tv liet gaan. Salina wist ook echt wel dat ze dit als een soort straf moest zien voor haar ongehoorzaamheid maar dan maakte nog niet dat ze spijt zou hebben van haar keuze. Ze was klaar met helhonden en ze deed dit bovendien niet alleen voor haarzelf. Ze wist dat als ze naar een andere mentor zou gaan er sowieso tussen de spullen van Ramiro gezocht zou worden en Ramiro had haar al vaker duidelijk gemaakt dat zijn spullen niet aangeraakt mochten worden door andere helhonden. Zelf wist ze ook niet wat hij nu allemaal verborgen hield voor de rest maar daar kwam ze snel genoeg wel achter. Hij wist dat zijn spullen veilig waren voor Salina, anders had hij ze wel ergens anders achtergelaten. Nu, had ze de mogelijkheid gekregen om zijn spullen nog mee te kunnen smokkelen voordat de andere helhonden zich hier mee gingen bemoeien. Ze waren nu veilig gewoon bij Salina, uit het bereik van de rest. [i]"Ik weet echt wel dat het een straf is, dat hoef je mij niet te vertellen."[/b] Zei ze nu kalm terwijl ze haar blik ook naar de tv liet gaan. "Ik ben alleen even helemaal klaar met die andere Hellhounds, ik had dan ook echt geen zin om nog een andere mentor te krijgen, bovendien denk ik niet dat iemand mij met veel plezier aan had genomen." Zei ze nu zachtjes. "En jij? Waarom zit een grim reaper opgesloten op een mutantenschool?" Vroeg ze nu met een grijnsje terwijl ze hem wat nieuwsgierig aankeek. Ze wilde ook wel even weten hoe dat zat...

Het maakte niet uit wat nu achteraf de beste keuze voor haar zou zijn geweest, ze was blij met de keuze die ze had gemaakt en haar besluit stond vast. Ze ging hiermee ook akkoord met de mogelijke gevolgen van dien, want ze wist dat de duivel het haar waarschijnlijk niet makkelijk zou gaan maken omdat ze geweigerd had een nieuwe mentor te nemen, en hierdoor zijn wil een beetje dwars zat. Wat hoe je het ook wende of keerde, Salina was voor haar leeftijd zeker niet de slechtste. Ze was jong en daardoor nog lang niet zo goed als de rest maar voor haar leeftijd was ze al wel veel beter dan normaal. Hij kon later veel aan haar hebben als ze zou uitgroeien tot een hele sterke Hellhound. Dan moest ze het natuurlijk nog wel zo ver zien te schoppen want nu had iedereen sowieso al het vertrouwen in haar verloren. Ze kon er ook maar beter voor zorgen dat deze niet de geheime spullen vond die Salina van Ramiro's kamer had meegenomen, dan zouden ze misschien nog meer het vertrouwen in haar verliezen en misschien zelfs beslissen dat ze het niet meer waard was om te leven, dat ze wel makkelijk te vervangen was. Nu was Salina wel een beetje slim en zou ze het misschien wel een maandje kunnen volhouden om de andere helhonden te ontlopen maar ze zouden haar vroeg of laat vinden, en aan stukke steuren, zoals ze bij Ramiro hadden gedaan. Haar honden gedaante kon haar dan niet helpen, niet tegen de grotere volwassen hellhounds. Hij keek haar kort aan wanneer ze dit aan hem had verteld en Salina had eventjes haar wenkbrauw opgetrokken. Jammer genoeg lukte het haar niet om de aandacht van de grim reaper erbij te houden want die keek al snel ook weer naar de tv en haalde rustig adem. Salina ging weer terug normaal zitten in de bank en liet eventjes haar hoofd op de leuning liggen waarnaar ze eventjes zachtjes gromde. Jemig, wat was deze dude saai zeg, ze zou bijna in slaap vallen als het nog langer zo mocht duren. Al zou ze natuurlijk ook gewoon weg kunnen lopen als het toch niet een gezellig gesprek zou worden, ze had tenslotte nog een hondengedaante om te trainen. Ze keek eventjes kort weer naar het raam en hoewel het al wat donkerder was geworden door de storm die op komst was, was het nog geen nacht. Ze kwam al snel weer overeind en vroeg hem nu hoe hij hier was gekomen. Wat een grim reaper deed op een mutantenschool. Hij keek haar weer aan en haalde eventjes zijn schouders op. Geamuseerd keek hij haar nu aan terwijl Salina nog wachtte op haar antwoord. ‘Wie denk je dat ik ben? Zo’n sukkelige beginneling?’ Vroeg hij en schudde zijn hoofd waarnaar zijn blik weer naar de tv ging, zoals ze al verwachtte. Salina trok nu een been op en legde deze gebogen op de bank neer terwijl ze met haar andere been nu op haar enkel ging zitten. Ze zette haar elleboog op de rugleuning van de bank neer en keek zo de grim reaper wat grijnzend aan. "Well, als je dan geen sukkelige beginneling bent, waarom ben je hier dan wel?" Vroeg ze nu aan hem waarbij ze haar hoofd wat vragend scheef hing. "En wat is je naam eigenlijk? Misschien weet ik dan ook wel wie je bent, je komt me namelijk wel bekend voor." Zei ze er vrijwel gelijk achteraan...

‘Je gaat je hier nog meer vervelen.’ Sprak hij tegen haar wanneer ze verveeld haar hoofd op de leuning had gelegd en eventjes keek ze met haar ogen terug naar hem, maar bewoog zich verder niet. "Good to know." Zei ze nu met een zuchtje al twijfelde ze zich daar wel een beetje aan. Salina ging dus niet een beetje stom in een hoekje zitten iedereen te negeren met wie ze op zich wel een gesprek zou kunnen voeren. Ze wist niet hoe het met hem zat maar zij ging hier niet haar tijd verdoen met het ijskoud aankijken van mensen en ze niet eens een kans gunnen om misschien vrienden te worden. Oke, nu was het wel een beetje moeilijk om misschien meteen vrienden te maken, het bleef nog altijd zo dat mensen een soort afkeur kregen alleen al van het bij haar in de buurt zijn, dat kwam door de energie die om haar heen hing en de lichte geur naar de dood. Toch, probeerde Salina altijd een beetje een weg te vinden om een beetje weg te rennen voor was ze was, een dienaar van de duivel en jammer genoeg ook een dienaar van de zogeheten grim reapers. Ze snapte ook nooit waarom grim reapers meer credits kregen dan helhonden, alsof datgene wat hun deden belangrijker was, iets wat dus niet zo was als zij haar mening mocht geven. Helhonden deden ten eerste veel meer, zij moesten verloren zielen opzoeken om die naar de onderwereld te jagen omdat ze weigerden erin te stappen. Ze bleven tussen nu en de wereld beneden hangen en helhonden mochten ervoor zorgen dat ze op de juiste plek terecht kwamen. Dat terwijl grim reapers het veel makkelijker hadden, maar ze kregen toch meer credit. Zo ontstond ook het hele probleem dat Grim reapers zich heel veel meer vonden dan helhonden en ze als hun eigen persoonlijke slaafjes zagen. ‘Het dringt niet door blijkbaar?’ Vroeg hij nu aan haar terwijl hij haar weer had aangekeken. Ze trok nu een tikje brutaal haar wenkbrauw op, geen zin om te gaan lopen luisteren naar een grim reaper en al zeker niet naar hem. Ze was echt klaar met dit hele wereldje, was dat nog niet duidelijk? Het was alleen jammer dat ze er al in zat en er geen weg meer terug was. Zijn houding beviel haar niet, het was duidelijk dat hij niets zou prijsgeven dus eigenlijk kon ze gewoon het beste weglopen, het had toch geen zin om nog verder tegen hem te praten. ‘Ik ben zijn rechterhand. Ik stijg boven elke andere reaper uit die je kent. Als dat nog niet genoeg is. Ramiro kende me ook.’ Sprak hij nu kalmpjes waarbij hij haar nog steeds niet gaf wat ze wilde, zijn naam en de reden waarom hij hier was. Hij gaf het haar allebei niet en Salina was klaar hier. Ze zuchtte even diep waarnaar ze soepel opstond en gracieus de kamer uit liep, gezien het toch geen zin had om verder tegen hem te praten, dan ging Salina het ook niet proberen. Mocht hij toch nog iets te zeggen hebben kon hij achter haar aan lopen, maar Salina kwam niet terug. Ze liep naar buiten en keek eventjes om haar heen, zich afvragend hoe laat het eigenlijk was sinds het nog niet helemaal donker was maar al wel redelijk. Ze liep gewoon verder het plein over richting het bos, dan wachtte ze daar maar eventjes tot het donker werd...

Salina had gewoon echt geen zin meer in nutteloze discussies terecht te komen met haar soortgenoten, of nou ja, geen soortgenoten. Haar medeschepsels die gemaakt waren door de duivel hemzelf, en nog wel eens degene die boven haar soort stonden. Iets dat Salina gewoon onterecht bleef vinden, hoe vaak ze haar hier ook aan bleven herinneren, ze werkte hierin niet mee. Het was bovendien niet haar schuld dat ze zo dacht, Ramiro had dit ook altijd gevonden. Ondanks dat hij het nooit liet merken had hij ook een hekel gehad aan die grim reapers die hun soort als speeltjes zagen, als hun eigen persoonlijke slaafjes. Nu was het ook wel zo als je het de duivel zou vragen, maar erg eerlijk vonden ze het niet. Ze kon zich ook nog wel vaag herinneren dat hij deze ook niet echt had gemogen, wanneer hij bij de jongen was geweest viel dit niet aan hem af te lezen maar zodra hij weg was kon Salina het wel zien. Ramiro deelde alles met haar, zijn hele leven en zijn eigen zelfstandige gedachten die de andere niet mochten weten. Hoewel ze veel geheimen moest bewaren voor hem viel het haar niet zwaar, ze had door vele jaren heen wel geleerd ermee om te gaan en ze zou werkelijk alles doen voor Ramiro, echt alles. Hij had haar het soort liefde gegeven die niemand ooit aan haar had gegeven, de liefde van een vader naar een dochter. Ze was dan wel niet zijn dochter maar het voelde wel zo, voor beide had het zo gevoeld. Hij zou daarom ook voor altijd in haar hart blijven, daar was ze zeker van.

Wanneer ze buiten het plein op was gelopen stond hij daar gewoon tegen een muurtje te leunen en Salina zuchtte eventjes diep waarnaar ze hem eigenlijk weer de rug wilde keren. ‘Sinds wanneer geven jullie zo snel op?’ Sprak hij met een grijnje waardoor Salina halt hield en hem weer aankeek. Ze trok een wenkbrauw weer even op en keek hem verveeld aan. 'Ik dacht dat jullie meer vasthoudend waren.' Zei hij nu waarbij hij duidelijk wees op Ramiro die altijd erg fel was geweest wanneer hij iets moest weten. Ze grijnsde nu zelf ook eventjes. Ja, Ramiro was geen makkelijke geweest wanneer hij eenmaal zijn zinnen op iets had gezet. Hij wist anderen dan ook altijd heel goed te martelen om te krijgen wat hij wilde, want Ramiro kreeg uiteindelijk altijd wat hij wilde, tot dit een keertje niet gebeurde. Hij kende Ramiro dus toch wel iets beter dan ze dacht. Ze besloot alleen niet te reageren met het feit dat het om Ramiro ging maar door hem gewoon een beetje dwars te zitten. "Oh wist je het niet?" Vroeg ze nu ineens plotseling waarbij ze haar gewicht op een been zette en haar armen over elkaar legde. "Toevallig hebben wij ook nog allemaal een andere persoonlijkheid en zijn we niet stuk voor stuk hetzelfde." Zei ze nu wat koud om hem te laten weten dat ze echt niet was zoals elke andere helhond, maar dat ze echt wel haar geheel eigen persoonlijkheid was, dat ze niet gewoon zo'n random ander slaafje was voor hem om zijn klauwen in te zetten. "Maar natuurlijk, dat zien jullie niet." Zei ze nu bot er achteraan waarnaar ze zichzelf weer omdraaide om richting het bos te lopen. Al bedacht ze zichzelf nog wel eventjes en draaide ze zichzelf nog eventjes om. "Dat wil trouwens niet zeggen dat ik snel opgeef, meer dat het me niet boeit wie je bent," Zei ze nu waarbij ze hem een lief glimlachje liet zien, niet gemeend ofcourse en dat was ook te zien. Ze draaide zichzelf weer om om weg te lopen..

Het was wel duidelijk dat ze er geen zin in had op nutteloze discussies te gaan voeren met hem, ze wilde nu gewoon naar het bos toe om daar alleen te zijn wanneer ze in haar hondengedaante zou veranderen, ze wilde niet de dood van de mensen hier op haar geweten hebben en ik haar hondenvorm was Salina gewoon te gevaarlijk. Ze moest dus echt wel alleen zijn in het bos en met die storm op komst kwam dat waarschijnlijk niet zoveel uit. Al zou dat voor hem niet zoveel uitmaken, een hellhound kon dan weer niet een grim reaper vermoorden, ook niet door de vloek die op hun rustte. ‘Ramiro gaat nog wel een goed leven tegemoet achter de poorten.’ Zei hij en eventjes liet Salina haar blik neervallen, voor maar twee seconde ofzo. Alleen omdat Ramiro veel voor haar had betekend en hij een soort vader voor haar was geworden, deed het haar ergens wel goed om te horen. Ondanks dat ze het zelf ook wel kon weten, de man was dan wel een eigenwijze lastpak geweest soms maar dat veranderde niet het feit dat veel mensen hem wel hadden gemogen en hij een zeer goede jager was geweest, een van de beste van zijn soort. Dat hij zo plotseling was verdwenen deed haar wel verdriet en dat liet ze zo ook wel eventjes merken, al wist ze zich naar die twee seconden even naar de grond te hebben gekeken ook meteen weer sterk te houden. Ze had nog erg weinig tijd gehad om echt om hem te rouwen maar het meisje was sterk, het verdriet nam haar niet over, het was niet sterker dan haar. Ze kon zichzelf er makkelijk overheen zetten, daar hoefde ze geen moeite voor te doen. ‘Daar zit je fout in. Het is niet omdat de andere reapers het niet zien, dat ik het niet zie.’ Zei hij nu met een grijns. Salina trok haar mondhoeken even op. Oh echt? Dus hij begreep nog wel dat er echt nog wel verschil in zat welke hellhound je voor je zou hebben? Eindelijk was er eens eentje die dit wel leek te begrijpen, al moest ze nog maar eens zien of hij het echt wel begreep. ‘Ik weet dat jullie stuk voor stuk anders zijn, de een al wat eigenwijzer als de ander.’ Zei hij nu waarnaar hij even door zijn haren streek en zijn schouders optrok. Nu ontstond er ook een grijnsje op haar gezicht die een beetje uitdagend was en ze legde haar armen over elkaar heen. Toch, hij had haar nog steeds niet verteld wie hij was zoals ze hem gevraagd had, en eigenlijk boeide het haar al niet meer. Ze draaide zichzelf weer om zodat ze weer richting het bos kon lopen om daar haar hond eens even los te laten, maar al snel stond hij weer voor haar. Ze keek omhoog naar zijn gezicht met haar uitdagende blauwe ogen waarin haar duivelse kant goed te zien was. Dat was altijd te zien bij iedereen die er iets mee te maken had, hierdoor was het ook niet moeilijk om er een te vinden. ‘For the record, ik zie jullie niet als slaafjes. Helemaal niet zelf. Jullie staan alleen maar onder mij, van andere reapers moet je je niets aan trekken. Ik ben degene die de bevelen uitdeelt.’ Zei hij nu waardoor ze weer haar mondhoeken optrok, nou oke dan. Ze moest toegeven dat dit alweer veel beter klonk, misschien kon ze hem dan toch wel een kansje geven. Ergens kwam er toch ook wel weer wat nieuwsgierigheid in haar op sinds hij wel duidelijk maakte geen normale reaper te zijn, eentje die blijkbaar bevelen gaf. "You better, want ik laat me niet behandelen als een slaafje, zo behandelde Ramiro me ook nooit dus dat gaat nu ook niet veranderen." Zei ze eigenwijs terug om dat even duidelijk te laten maken, dus dat hij met maar uit zijn hoofd zou laten om haar te gaan lopen bevelen alsof ze een soort hond was. Nu was ze dat eigenlijk wel als je het letterlijk nam, maar ze was ook een mens en ze mocht best wel met respect behandeld worden. Veel andere reapers hadden wel maar vrij weinig respect voor hellhounds, en dan vooral naar de vrouwelijke. Daar moest hij zich ook wel bewust van zijn, het was namelijk gewoon een feit. ‘Ik ben Max. Salina right? Het spijt me van Ramiro.’ Zei hij nu en het was ergens iets wat haar best verbaasde, hij was wel de eerste die het respect toonde om zich te verontschuldigen over Ramiro, iets dat Salina zeker kon waarderen. Al was dat nergens voor nodig, Salina wist best wel wie Ramiro allemaal om het leven hadden gebracht, daar had hij niet bij gehoord, ze werd aan stukken gescheurd door haar soortgenoten. Ze knikte eventjes waarbij ze toch ook kort even slikte. Nu hij zijn naam trouwens had uitgesproken wist ze ook weer wie hij was, Ramiro had dingen over hem gezegd en hij stond nogal hoog in de rangorde, behoorlijk hoog. "Ja, het is inderdaad Salina.." Zei ze nu zachtjes terwijl ze hem weer aankeek. "En bedankt, ik waardeer dat erg." Zei ze nu eerlijk tegen hem met een kalme stem, om toch eventjes haar beleefdheden te tonen. Zo was Salina wel, maar natuurlijk, ondanks dat zij nog erg jong was, was ze ergens ook al heel oud en die oude beleefdheden zaten dus toch nog wel er in. Ze stak nu haar hand ook even uit voor een handschud terwijl ze hem in de ogen aankeek. "Wat een eer Max, om je te mogen ontmoeten." Zei ze nu met een grijns op haar gezicht, om even duidelijk te maken dat ze wel wist wie hij was, nu wel..