My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]

June had het nog erg lastig gevonden om de keuze te maken hierheen te gaan, ergens omdat ze bang was om haar vriend achter te laten in Owls Head terwijl ze nu juist voor hem aan het weglopen was. Ze wilde niet verder geconfronteerd worden met het feit dat hij er niet meer was, dat ze met een geest stond te praten was ook niet bepaalt een bemoedigende gedachte. Zijn geest, ze stond met zijn geest te praten omdat hij er niet meer was. Zachtjes sloot ze eventjes haar ogen waarbij ze de gedachten probeerde los te laten, alles eigenlijk. Gedachten hadden haar altijd al gek gemaakt als meisje met de gave om iemand’s gedachten te kunnen lezen, soms was het handig maar aan de andere kant was het vaak wel erg moeilijk. Vooral omdat het vaak automatisch ging en ze dan ook soms informatie kreeg die ze liever niet wilde hebben. Waarom het nu precies haar was die deze gave moest hebben wist ze niet, ze wist soms ook niet of ze het wel wilde hebben. Ze was liever normaal geweest, dan was het toch makkelijker geweest?

Zachtjes gleden haar handen af en toe langs wat bloemen of kwam ze er met het jurkje zachtjes tegenaan. Het weer buiten was niet het mooiste weer, het was vooral bewolkt maar niet koud, die tijd van het jaar was al voorbij. De bloemen in de tuin waren prachtig en June kon voelen dat ze hier goed verzorgd werden, dat er vooral ook veel naar om werd gekeken. Iets wat haar toch redelijk kon opvrolijken, een heel klein beetje maar dan. Ze liep gewoon door over de kiezelsteentjes terwijl ze naar de neus van haar schoenen keek die elke keer een stap naar voren zette. Heel eventjes wilde ze nergens aan denken, haar hoofd leeg maken van de dingen die haar anders zoveel angst aan joegen of haar van binnen gewoon kapot lieten gaan van verdriet. Ze had nooit geweten dat het haar zo diep zou raken, dat het zoveel pijn deed om iemand zo ineens te verliezen. Daarbij wist ze ook dat ze het waarschijnlijk nog veel meer mee zou maken maar ergens wist ze helemaal niet of ze dat kon, of dat ze dat wilde. Ze trok eventjes haar kleren een beetje rechter en bleef naar de grond kijken terwijl ze door liep, waardoor ze ook niet in de gaten had dat er nog iemand anders was. Ze was eventjes heel ver van de wereld, in haar eigen droomwereld die ze zelf had gemaakt, waardoor ze zelfs niet eens de kiezelsteentjes hoorde. Net zoals hij haar waarschijnlijk ook niet had horen aankomen en had hij als reactie zijn handen op haar heupen gelegd waardoor ze niet achterover kon vallen. Ze had even snel diep adem genomen en haar armen omhoog gedaan waardoor die voor eventjes gevangen zaten tussen haar lichaam en de zijne. ‘Woah! Sorry babe, ik zag je helemaal niet.’ Zei hij waarnaar hij zijn handen van haar heupen af liet gaan en June een paar stappen schichtig naar achteren deed. Haar blik was nog even op de grond gebleven maar zachtjes keek ze toch op en keek ze de jongen aan. ”Sorry, ik zag jou ook niet.” Zei ze zachtjes waarbij ze haar armen wat verlegen over haar heen had geslagen, alsof ze het koud had al had ze dat helemaal niet. Ze wist ook niet waarom ze die gewoonte had overgenomen van andere mensen. Gelijk voelde ze ook van alles aan informatie binnenkomen in haar hoofd, zoals dat eigenlijk altijd gebeurde wanneer ze iemand in de ogen aan had gekeken. Merkte hierdoor dat hij zich toch ergens zorgen over maakte, over iemand die in het ziekenhuis had gelegen en alles even niet helemaal op een rijtje meer had staan. Drugsoverdosis, die informatie kreeg ze er ook gelijk in mee. Daarbij ook eventjes zijn gedachten over haar kleding die er wel mee door ging, op haar schoenen na dus. Onzeker flitsten haar ogen door de tuin heen en wiebelde ze een beetje op haar benen, zocht ze naar iets om te zeggen of de stilte te verbreken. ”Wat is er mis met mijn schoenen?” Vroeg ze met zachte stem terwijl ze haar schouders eventjes ophaalde. Maar al snel vertrok haar gezicht zachtjes bij de realisatie over hoe stom dat wel niet moest klinken, maar probeerde ze al snel wel weer gewoon te glimlachen, of in ieder geval poging tot die nog wel redelijk ging eigenlijk.

Het was niet haar bedoeling om zo snel schichtig achteruit te stappen, weg van hem, maar June kon soms nogal snel angstig reageren op mensen. Zeker wanneer ze plotseling tegen iemand aan botste was dat een moment voor haar om zich zo snel mogelijk weg te trekken. Ze wist zelf soms ook niet helemaal waarom ze dat deed, waarom ze bang was voor mensen, ook wanneer ze kon zien dat ze haar niets aan wilde doen. Soms gaven ze haar wel alle reden toe om bang te zijn want ze kon gedachten lezen en niet iedereen was even aardig, dat was gewoon nu eenmaal zo. Deze jongen leek haar gelukkig niet iets aan te willen doen, dat kon iemand met een mutatie zoals haar makkelijk zien, dus eigenlijk hoefde ze geen angst of wat dan ook te voelen. Nee, geen enkele reden. ‘Trek het je niet aan. Mensen zien me wel vaker over het hoofd vanwege mijn grote.’ Zei hij met een kleine glimlach waardoor ze eventjes kort zachtjes moest lachen. Haar handen hadden elkaar vast gepakt en zachtjes bewoog ze er een klein stukje stof van de zwarte sweather in. ”Dat valt toch wel mee?” Vroeg ze zachtjes terug waarbij ze haar schouder kort optrok en hem een vriendelijke glimlach schonk.

Oke, het was misschien niet haar meest slimme actie geweest om hem te vragen naar wat er mis was met haar schoenen, nu wist hij ook meteen dat ze iets met gedachten lezen had want anders had ze dat toch niet kunnen weten? Niet dat ze het erg vond dat hij het wist, al voelde June zich er toch vrij oncomfortabel bij het feit dat ze gewoon in mensen hun gedachten kon kijken, dat was namelijk toch iets wat privé was? Het was dus soort van een inbraak op hun eigen privé gedachten en dat maakte dat ze zich toch ergens wel schuldig voelde. Bovendien had het een beetje dom geklonken, vond ze zelf. Daarom probeerde ze het goed te maken met een kleine schuldbewuste glimlach. ‘Ze zijn gewoon niet mijn smaak. Niet persoonlijk opvatten hoor.’ Zei hij als verontschuldiging en eventjes keek ze zachtjes glimlachend naar haar schoenen. Ze had nooit zelf haar schoenen uitgekozen, dit waren de schoenen die ze had toen ze nog thuis woonde. Het mochten misschien inderdaad niet de meeste mooie schoenen zijn, want ze waren toch ook al redelijk oud. ”Oke,” Zei ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek met een mini glimlachje van dat ze het begreep. De jongen rechtte even zijn rug en trok zijn shirt recht. ‘Ik ben Sean.’ Sprak hij op een vrolijke toon waarna hij zijn hand ook even beleeft uitstak naar haar. Heel eventjes keek ze naar zijn hand maar al snel nam ze deze aan vast en glimlachte ze lief naar hem. ”Aangenaam, ik ben June.” Zei ze zachtjes terwijl ze heel zwakjes zijn hand schudde waarna ze die ook weer terug trok. Het was trouwens ook helemaal niet zijn schuld dat ze het zo zwakjes deed, June had nooit een stevige handdruk gehad. ”Alles goed?” Vroeg ze hem zachtjes, alweer vond ze het zelf heel stom klonken maar als ze het zo zag klonk alles stom uit haar mond. Ze wist bovendien al dat hij ergens zorgen had om iemand, dat waren gevoelens die June meteen aanvoelde, ondanks dat ze nu misschien niet zo sterk waren of wat dan ook, ze merkte het altijd wel.

Om eerlijk te zijn kon de jongen zich niet echt klein voelen, zij was toch zeker wel een stuk kleiner dan hem. Hij was eerder wat te groot dan te klein voor zijn leeftijd, iets wat June ook meteen al wist doordat ze vreemd genoeg altijd heel wat informatie kreeg door alleen iemand in de ogen aan te kijken. Zo ook de naam en leeftijd, en eigenlijk zo’n beetje alles wel. June was zelf iets aan de kleine kant, niet veel maar wel een beetje. Daarbij was ze ook heel fijntjes en kon dat haar er soms jonger uit laten zien dan ze was. Niet veel gelukkig, je zou haar waarschijnlijk eerder vijftien schatten en niet lager, maar ook niet echt hoger dan zestien. Zestien was dan wel het juiste getal, net zo oud als deze jongen. ‘Meestal lopen mensen niet tegen me aan omdat ze me al van een kilometer ver kunnen spotten.’ Zei hij lachend al vond hij zelf ook dat mensen hem makkelijk konden spotten door zijn kledingstyle, iets wat ze hem best wel wilde geloven. Zelf had June minder gevoel voor fashion, dat bleek al door de slechte keuze van haar schoenen. Oeps. Ze was niet vaak mee geweest met haar moeder om te gaan shoppen de laatste tijd omdat ze altijd bezig was geweest met Eliot, haar beste vriend die nu overleden was. Haar moeder had gewoon altijd kleren meegenomen die niet al te sexy waren maar gewoon warm zouden zijn. Op het verzoek van June zelf wel jurkjes, want dat droeg ze wel liever dan broeken om eerlijk te zijn. ”Ik denk dat ze eerder over mij zullen vallen..” Zei ze zachtjes lachend terug, om even over haar eigen grootte een klein grapje te maken. Al kon ze waarschijnlijk zelf beter geen grapjes maken, die zouden wel niet zo goed zijn, dat waren ze sowieso al niet.

Het was misschien gewoon niet het beste idee geweest om dat te zeggen, het was misschien ook wel een beetje creepy om te weten dat iemand anders in de hoofd kon kijken. Ze kon het in ieder geval begrijpen als hij het een beetje vaag vond of wat dan ook, niet leuk ofzo. ‘Maar aye, je kan dus gedachten lezen of?’ Vroeg hij haar nu en eventjes knikte June voorzichtig haar hoofd. ”Yes, kinda, en nog wat meer.” Zei ze wat verlegen terug waarbij ze eventjes in haar sweather ineen kroop, maakte ze zichzelf iets klein dan ze al was. Glimlachend keek ze hem aan en wist ze niet echt of ze nu wel terug moest vragen naar zijn mutatie, want die moest hij wel hebben op dit eiland, toch? ”En wat kan jij doen?” Vroeg ze nu voorzichtig aan hem. Ze kon er niets aan doen, ze was altijd een beetje voorzichtig in gesprekken, alsof ze elk moment geslagen zou kunnen worden. Dit was nog nooit gebeurd maar June had van nature het gedrag om uit te kijken voor mensen.

Zijn naam wist ze eigenlijk al dus voorstellen wat niet echt nodig geweest, maar natuurlijk wist hij dat niet en ze zou het hem maar ook niet vertellen, dat was dan weer zo raar. Hij kende bovendien haar naam ook nog niet dus zelf mocht ze zichzelf nog weg voorstellen, en dat deed ze ook met een kleine zachte handdruk, bijna onvoelbaar. ‘Coole naam.’ Grijnsde hij en eventjes vertelde ze met een glimlachje dat best wel leuk te vinden om te horen. Al was June net iets te bescheiden om het ermee eens te zijn. Ze vond zelf haar naam best wel normaal, of misschien wat saai? Ze haalde dan ook even bescheiden haar schouders op waarna ze hem vroeg hoe het met hem ging. Ook al wist ze zelf al wel dat hij vooral ook erg bezorgd was, ondanks dat hij het nu wel niet liet zien. Al had hij eerder ook al eventjes naar haar handen gestaard die bezig waren met een stukje stof van haar sweather, dromerig leek het wel. June wist alleen wel dat hij moe was, omdat het hem op had gehouden. Dat kon ze zien, of toch een soort van voelen. Hij haalde eventjes zijn schouders op, wat haar gelijk eigenlijk alleen maar meer bewijs gaf, al zat haar mutatie er niet echt vaak naast. ‘Met mij gaat alles goed hoor, met jou? Niet te heftig door elkaar geschud door de knal?’ Vroeg hij haar terug met een grijns. Ze knikte eventjes zachtjes met haar hoofd om te laten weten dat het wel goed ging. Zachtjes lachte ze ook eventjes. ”Nee hoor, het gaat prima, niet door elkaar geschud.” Zei ze terug glimlachend. Het was wel niet helemaal waar, maar voor nu wel dus het was ook geen leugen ofzo. Ze liet het glimlachje wel weer zachtjes een beetje gaan. ”Ik weet dat het wel gaat, maar als je wilt praten?” Begon ze wat onzeker, omdat ze niet echt wist of hij dat wel wilde. ”Ik kan ook.. Weet dat je je zorgen maakt om iemand.. Jayson?” Vroeg ze nu zachtjes aan hem waarnaar ze haar schouders kort omhaalde. ”Het hoeft niet als je niet wilt, dat snap ik, maar het kan soms opluchten.” Vervolgde ze, al zou ze zelf soms ook een beetje naar dat advies mogen luisteren, maar dat deed ze dan weer niet..

June had nooit echt veel nare dingen die werden gezegd over haar lengte, soms dachten mensen dat ze een jaartje jonger was maar dat was oké, het was niet iets wat June echt kon raken want ze maakte zichzelf daar ook helemaal niet druk om. Ze had het bovendien ook niet nodig om drank of andere dingen te kopen, omdat ze dat simpelweg niet deed. Nee, wat dat betrof was June nooit iemand geweest die de neiging had om die dingen uit te proberen die de meeste van haar leeftijd aan het proberen waren. Ze was oké met haar leven zoals het was, bevriend met kleine dingen en veilig weggeborgen in de heuvels waar hun huisje stond bij het bos en de kliffen. Dit was een grote verandering, ze was wel eens vaker een weekje weg geweest ofzo naar familie maar nooit voor een lange tijd en ook nog nooit zonder haar ouders. Ze zou er misschien over een tijdje wel moeite mee hebben maar ze wist zeker dat ze er wel doorheen kwam, dat ze hier ook goede vrienden zou maken die haar wel zouden helpen. ‘Ik zou niet over je vallen hoor. En je weet wat ze zeggen right? Het zijn meestal de kleinere mensen die het hardst kunnen schreeuwen.’ Zei hij en eventjes keek ze hem met een lach op haar verbaasde gezicht aan. Dat had ze nog nooit gehoord dus daarom wat verbaast was maar ze vond het tegelijk ook wel grappig, wist alleen niet of het waar was want ze had geen idee of zij zelf wel zo hard kon schreeuwen hoor. Hij had het ooit ergens van een poster gelezen, vertelde hij haar met zijn gedachten, maar niet dat dat erg was ofzo. Ze haalde dan ook half lachend haar schouders op. ”Echt? Nou ik weet niet of ik wel zo hard kan schreeuwen, eigenlijk?” Vroeg ze nu terug met een vriendelijk glimlach op haar gezicht die wel een zekere vrolijkheid uitstraalde.

Ze had haar mutatie wel een beetje snel verraden, maar dat was niet erg want het hoefde geen geheim te zijn. Bovendien vond ze dat mensen het recht hadden om te weten dat June hun gedachten kon lezen wanneer ze met hun praatte, thuis had ze dat wel nooit gedaan omdat het dan gewoon vreemd was voor mensen en ze haar toch niet zouden geloven. Hier lag het een beetje anders, iedereen had een mutatie dus wanneer ze vertelde dat ze gedachten kon lezen zou het wel sneller geloofd worden. Zachtjes gaf ze dan ook toe en dat er nog wel wat andere dingen waren, al merkte ze meteen aan hem dat hem dat wel interesseerde. Soms was het zo moeilijk om het gewoon uit te schakelen, want ze wilde niet constant in iemands hoofd zitten. ‘Jow, don’t be shy. Ik ben maar een gewone jongen hoor je moet nergens verlegen om zijn.’ Zei hij met een glimlach waardoor June hem eventjes beschaamd aankeek met een kleine rode kleur op haar wangen. ”Sorry, ik ben gewoon altijd zo, denk ik.” Zei ze waarbij ze haar schouders nog even een keer ophaalde en zachtjes glimlachte. ”Voor de rest heb ik een soort kristallen in mijn bloed en tranen, ik weet zelf ook niet waarom maar het heeft een soort genezende kracht, ook zal ik straks niet meer verouderen, ze zeggen dat ik immortaliteit heb.” Legde ze uit waarna ze eventjes weg keek door de tuin heen, eigenlijk omdat het kwam door haar verlegenheid maar al snel zag ze de rozen die naast haar stonden. Ze ging met haar hand even naar een roos toe en sneed zichzelf expres aan een van de bloemen haar doorns. Daarna hield ze haar hand eventjes uit voor hem om het te zien. Helder bloed dat iets lichter leek dan normaal bloed kwam uit de snee en je kon er kleine glinsteringen in zien, voor maar kort want binnen een paar seconden was de wond alweer dicht. ”Zie je?” Vroeg ze zachtjes waarna ze hem weer aankeek met een kleine glimlach. ”Verder kan ik ook nog iemands pijn wegnemen.” Zei ze vervolgens nog.

Maar ze was natuurlijk ook benieuwd naar zijn mutatie dus vroeg ze hem ook even wat hij kon doen. ‘Wel je kent het principe van yin & yang? Ik ben daar zeg maar de bewaarder van. Ik ben degene die al het evenwicht in de wereld kan bewaren of het gewoon kan laten ontploffen. En er zijn nog wel andere dingen die ik kan.’ Antwoordde hij en even knikte ze met een glimlachje. Dat was eigenlijk nog best wel een leuke mutatie, behalve dan dat hij ook al het evenwicht gewoon kon laten vallen maar hea. Net zoals hem maakte het haar ook wel een beetje nieuwsgierig naar zijn andere mutaties. Ze keek hem nieuwsgierig aan en hoopte dat alleen die blik hem wel zou vertellen dat ze meer wilde weten. ”Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt.” Zei ze er nog wel bij, want dat was June, die ging niemand verplichten iets te vertellen wat die niet wilde. Opdringerig zijn was niets voor haar. Ze vond het wel erg leuk dat hij haar naam mooi vond, dat kon ze ook in zijn gedachten vinden en die logen nooit. ‘Fijn om te horen. Anders moest ik je nog naar de ziekenboeg brengen en alles.’ Zei hij en zachtjes moest ze lachen. Nee daar hoefde hij sowieso niet bang voor te zijn met haar, het zou niet snel zo zijn dat June naar de ziekenboeg gebracht moest worden. ”Gelukkig ben ik nog best wel sterk.”[/b[ Zei ze half lachend terug tot ze ineens realiseerde dat dit weer best wel stom klonk. Oh ze kon zichzelf wel zo vaak voor de kop slaan. [b]”Of nou ja je weet wat ik bedoel.” Zei ze er wat beschaamd achteraan. Hopelijk was het niet al te stom overgekomen. Maar goed, ze wilde ook weer even kwijt dat hij best mocht praten over wat hem zorgen gaf, want dat had ze al wel aan hem gemerkt. Hij maakte zich zorgen over een jongen die een drugsoverdosis had genomen die hij kende, die informatie had ze makkelijk kunnen verkrijgen, hij hoefde er niet eens op het moment aan te denken. Dat ze de naam van die goede vriend uitsprak leek hem wel even te raken. Alles had hem flink door elkaar geschud en June vond het altijd vervelend om dat ze merken aan mensen, dan wilde ze altijd meteen helpen. ‘Misschien is het beter van niet… Maar hetzelfde geld voor jou oké?’ Zei hij en even knikte ze, dat ging ze er ook niet verder over door want dat was vervelend. Ze haalde daarnaar haar schouders even licht op. ”Hoeft niet, het gaat wel goed.” Zei ze met een vriendelijk glimlach. June vond het vaak moeilijk om toe te geven dat ze zelfs soms ook een beetje pijn leed, meer omdat ze liever andere mensen hielp met wat hun pijn deed, en zichzelf daardoor soms helemaal uit het oog verloor. ”En je hoeft ook niets te zeggen, ik snap het.” Zei ze er vervolgens nog lief achteraan..

Nee echt, ze had geen idee of ze wel zo hard kon schreeuwen, ze kon het waarschijnlijk echt niet. Ze was bang dat iemand haar dan zou horen of zoiets dan? Natuurlijk zou iemand het horen als ze zou lopen schreeuwen over het eiland heen, dat zonder twijfel maar het was niet echt iets wat ze op haarzelf af wilde roepen. ‘Wel kleine meid, je hebt een heel eiland dus je kan er lekker op los schreeuwen hoor!’ Zei hij even en June schonk hem een welgemeende verlegen glimlach. Zachtjes bracht ze haar mondhoeken omhoog en trok ze haar schouders even naar voren op twijfelachtige manier. Nee, zelf al kon ze zo hard schreeuwen, daar zou ze dan de moed niet voor hebben. Ze hield het daarom maar gewoon bij een onzeker glimlachje. ‘Wat ik er eigenlijk mee wilde zeggen, is dat de kleinste mensen kunnen zorgen voor het meeste verandering. Je weet wel, omdat ze niet echt opvallen maar toch een grote invloed kunnen hebben op alles.’ Zei hij vervolgens waarna ze hem een knikje gaf en even met haar hand over haar arm gleed, het was weer een klein gebaar vanuit haar verlegenheid maar ergens begon ze hem wel steeds aardiger te vinden. ”Als ze de moed vinden.” Zei ze waarbij ze haar schouders weer eens ophaalde. ‘Maar volgens mij ben ik een beetje aan het afdwalen.’ Sprak hij uiteindelijk lachend waardoor ze ook even moest lachen. Ja, wel ja, zo erg vond ze het eigenlijk niet. Het was al een heel goed teken dat ze gewoon met hem kon praten zonder dat er lange stiltes vielen, dat was op zich al wel redelijk fijn. Wel was ze zich natuurlijk van het feit bewust dat hij een beetje moe was, dat hij wel wakker lag van wat er was gebeurd met die vriend van hem. Wat soms ook wel goed was om te zien, het gaf haar toch hoop in dat mensen nog aardig tegen elkaar konden zijn, dan ze nog om elkaar konden geven. Soms raakte ze die hoop namelijk wel een beetje kwijt als ze zag hoe sommige mensen met elkaar om gingen. ”Het is niet erg,” Zei ze met een lieve glimlach terug.

Dat ze zo verlegen was had niets met hem te maken, ze was altijd al zo geweest en het was nooit veranderd. Niet dat ze er erg trots op was en dat ze het handig vond, want ze kon zich soms echt uren afvragen waarom. Waarom ze niet gewoon makkelijk op mensen af kon stappen. Beschaamd waren haar wangen een beetje rood gekleurd en werd ze hierdoor even alleen nog maar erger verlegen. Heel even legde hij zijn handen op haar schouders en keek haar even aan waardoor zij haar blik ook weer omhoog richtte in zijn ogen. Bewegingloos bleef ze staan. ‘Je hoeft helemaal niet verlegen te zijn. Ik ben zo normaal als maar zijn kan op dit eiland.’ Zei hij waardoor ze hem weer een glimlach liet zien. Ze knikte even glimlachend om te laten weten dat ze het begrepen had, en ze zou proberen wat losser te worden. Het zou ook wel eens tijd worden. ”Oké,” Zei ze met lieve, zachte stem. Eigenlijk zou het misschien wel helemaal niet zo moeilijk zijn? Ze mocht Sean wel echt en hij was ook oprecht aardig tegen haar. Zodra ze haar mutaties begon uit te leggen hoorde ze hem even in haar hoofd denken dat haar bloed misschien iets zou zijn wat geld kon opbrengen, iets wat ze best wel een enge gedachte vond. Maar tegelijk wist ze ook dat hij dat niet zou doen, want dat was ook iets van informatie wat ze uit zijn gedachten kon halen, gelukkig maar. ‘Het spijt me.’ Zei hij vluchtig nadat die gedachte door zijn hoofd was gegaan, dus zelf had hij het ook wel in de gaten en wist hij dat ze het misschien gehoord kon hebben. Het was soms best vervelend dat ze die dingen kon horen, in sommige momenten ook handig maar hier was het totaal niet nodig. ”Het is oké, ik geloof je.” Zei ze terug met een vergevende glimlach. ”Nog een voordeel van mijn mutatie is dat ik weet wanneer iemand iets meent of niet.” Zei ze vervolgens om uit te leggen dat ze wel wist dat hij het niet echt zou doen of wat dan ook. Bescheiden haalde ze ook nog een keer haar schouders op, iets wat ze echt veel te vaak deed kreeg ze door. Om het hem nog beter uit te leggen sneed ze zichzelf even aan een doorn en liet ze haar vinger bloeden, dan kon hij het voor zichzelf zien. De glans kwam door de kristallen en die kon je ook wel een beetje zien glinsteren. ‘Dat is wel pretty cool.’ Zei hij terwijl hij nog steeds naar haar hand keek die ze omhoog hield en met haar andere hand ondersteunde. Het kleine sneetje was al snel ook weer weg net zoals het druppeltje bloed en haar vinger was weer gewoon zoals het er net uit had gezien. Zachtjes glimlachte ze omdat ze het zelf ook altijd wel mooi vond om te zien, zo had ze het ook vele malen laten zien aan Eliot en hij had het ook niet vaak genoeg zien, al wisten ze toen nog niet dat ze er ook iemand mee kon genezen. ‘So in other words ben je eigenlijk iemand die voor altijd blijft leven, en werkelijk nog iets goed kan doen met haar mutaties?’ Vroeg hij uiteindelijk aan haar en ze liet haar hand weer zakken die er gewoon weer normaal uitzag. Ze knikte eventjes. ”Denk het ja? Dat is wat ze me zeiden tenminste..” Zei ze zachtjes met een bescheiden glimlachje.
Maar goed, hij had ook nog andere mutaties liet hij weten, daar was zij dan ook wel erg nieuwsgierig na, ondanks dat ze de informatie eigenlijk wel een beetje uit hem kon halen maar dat maakte niet dat het leuker was om het van iemand zelf te horen, zoals ieder ander normaal persoon zou doen. ‘Wel, ik ben dus de bewaarder van het evenwicht. Maar wel ja, iedereen heeft dus een andere kant. Ik heb ook een Yang kant, een die zich alleen maar uit als er ernstig geknoeid is met het evenwicht in de wereld. Als ik in die staat zit, wel dan kan je beter uit mijn buurt blijven. Ik haal dan grappen uit van alle soorten, en meestal eindigen die nogal pijnlijk voor andere..’ Legde hij zijn mutatie verder uit en aandachtig luisterde ze naar zijn uitleg. Ze haalde ook meteen uit zijn emoties op dat hij er niet trots op was. Zachtjes glimlachend keek ze hem aan en probeerde ze hem met die glimlach gerust te stellen, of iets in die richting. ”Het zal vast ook wel iets goed hebben, right?” Vroeg ze. ”Het kan toch niet alleen slecht zijn?” Vervolgde ze haar vraag met een glimlach. ‘Verder heb ik ook nog iets als Speed Combat, wat inhoud dat mijn reflexen uitermate goed zijn en ik dus een vrij goed inzicht heb als het op vechten neerkomt.’ Ging hij verder waarna hij zijn schouders ophaalde, zijn handen in zijn zakken stopte en naar de grond keek. Ze kreeg het idee dat hij misschien niet helemaal blij was met zijn mutatie’s, iets wat helemaal niet nodig was? June zag niet zoveel kwaad in zijn mutatie’s, maar zij zag dat ook een hele aardige jongen staan. ”Met een goede controle geloof ik dat je wel veel mooie dingen kan doen met je mutatie’s.” Zei ze met een glimlachje.

Oh yea, ofcourse moest June zichzelf nog even voor gek zetten, soms vond ze zichzelf achteraf zo stom klinken, net zoals ze dat nu ook vond. Gelukkig was ze nog best sterk, niet helemaal waar maar goed. Ze deed het prima zo, alleen haar verlegenheid was een groot minpuntje maar ze kon er op zich wel mee leven. ‘Ik zeg het toch, een nieuwe superman!’ Zei hij terug na even te moeten grinniken om haar opmerking. Ze moest zelf ook even terug lachen, ondanks dat er nog steeds een rode kleur op haar wangen te vinden was van schaamte, maar goed het viel eigenlijk wel mee, right? ”Ik wou dat het zo was, dat zou wel awesome zijn.” Zei ze lachend terug, al zat er wel iets achter. Tja, misschien een kleine teleurstelling gezien ze een paar weken terug haar beste vriend niet had kunnen redden. Ze had gewild dat er eerder bij was geweest, dat ze sneller was geweest om hem te kunnen redden maar dat was niet zo. Maar goed, je kon ook niet iedereen redden. Daarbij waren ze ook allebei redelijk goed in het voor zich houden van de dingen die in hun hoofd omgingen, al speelde June wat dat betrof wel een beetje vals met haar mutatie omdat ze wist dat er iets was, al kon het misschien ook doorgeschenen zijn dat zij er ook niet helemaal bij was. ‘Een vriend van me. Jayson.. Hij heeft een overdosis genomen voor wie weet welke reden.’ Zei hij vervolgens waarna hij weer naar de grond toe keek.Ze zette een stapje dichter naar hem toe en legde eventjes haar zachte hand op zijn arm, al was het maar om zijn aandacht te trekken, maar ook omdat June erg lief en zachtaardig was en graag mensen steun bood, al was het maar door de kleinste gebaren. Ze kon het zich erg aantrekken wanneer iemand zich niet helemaal goed voelde door iets wat er gebeurd kon zijn. ”Het komt vast wel weer goed,” Sprak ze hoopvol en gemeend. ”Als ik misschien ooit iets kan doen om hem te helpen?” Bood ze hem zachtjes aan, hij wist nu haar mutatie’s en die konden soms wel handig zijn. Als hij pijn had kon ze die wegnemen en ze wist ook dat hij van een trap was gevallen dus als hij genezing zou willen kon ze dat hem ook geven.