INDEX GUIDE RULES GROUPS MEMBERS

Deel
 

 My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptydo apr 30, 2015 5:06 pm

Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyvr mei 01, 2015 11:35 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”

Vrij vrolijk was hij vanochtend uit zijn bed gerold. Althans dat maakte hij zichzelf wijs. Stiekem was hij best nog wel bezig met alles wat er met Jayson gebeurt was hoor. Like, logisch ook hij zag de knul als een soort grote broer. Met zijn handen in de broekzakken van de zwarte broek die hij aanhad wandelde hij op een rustig tempo door de school. Hier en daar grijnsde hij eens even naar iemand die hij dacht te herkennen van die ene keer in de kelder. Niet dat hij daar nog zo bijster veel van wist want hij was high as fuck geweest. ’t Was wel chill tho, zeker iets wat ze nog eens moesten overdoen some day. Met zijn mondhoeken zachtjes omhoog gekruld was hij uiteindelijk even de cafetaria in gedoken. Want yeah, Sean en eten was gewoon voorbestemd eigenlijk.

Buiten verdwaalde hij niet meer. Thanks to Raeen eigenlijk. Die zou stiekem nog gewoon in een boom liggen chillen om te kijken of hij wel had opgelet tijdens hun wandelingetjes en zo. Die chick was een van de coolste personen die hij hier al gemeet had tho, al was hij hier nu nog niet zo heel lang maar aye degene die je het eerste leerde kennen bleven je uiteindelijk het langste bij, niet? De dude had zijn weg gevonden naar de tuinen, niet dat hij daar heel veel kon doen maar het was een plek waar hij nog niet geweest was. Plus, hij was toch een klein beetje into nature(niet meteen bloemetjes tho) en zo dus natuurlijk moest hij die wel eens gaan checken niet. Stiekem was het best wel een uitgestrekte tuin, zo meteen ging hij hier nog verloren lopen of zo. Al zou het best wel kunnen dat Raeen dan plots woppa tevoorschijn kwam uit een of ander bloemetje. Gewoon om hem te laten schrikken of zo.

Een knal was het volgende wat hij gewaar werd. Sean was niet aan het op letten en voor hij het wist was hij tegen een persoon aan geknald en had hij uit automatisme zijn armen meteen op haar heupen gelegd zodat ze niet omver zou vallen of wat dan ook. ‘Woah! Sorry babe, ik zag je helemaal niet.’ Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht waarna hij zijn armen weer naast zich liet zakken en voor heel even gleed zijn blik over haar heen. Voor zover hij kon zien mankeerde ze niet echt wat, haar stijl van kleding kon er ook nog wel mee door. Buiten dan haar schoeisel, maar aye wie was hij om te judgen right?

Outfit
Terug naar boven Ga naar beneden
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyma mei 04, 2015 10:54 pm

Tag: Sean

I'm in a foreign state


June had het nog erg lastig gevonden om de keuze te maken hierheen te gaan, ergens omdat ze bang was om haar vriend achter te laten in Owls Head terwijl ze nu juist voor hem aan het weglopen was. Ze wilde niet verder geconfronteerd worden met het feit dat hij er niet meer was, dat ze met een geest stond te praten was ook niet bepaalt een bemoedigende gedachte. Zijn geest, ze stond met zijn geest te praten omdat hij er niet meer was. Zachtjes sloot ze eventjes haar ogen waarbij ze de gedachten probeerde los te laten, alles eigenlijk. Gedachten hadden haar altijd al gek gemaakt als meisje met de gave om iemand’s gedachten te kunnen lezen, soms was het handig maar aan de andere kant was het vaak wel erg moeilijk. Vooral omdat het vaak automatisch ging en ze dan ook soms informatie kreeg die ze liever niet wilde hebben. Waarom het nu precies haar was die deze gave moest hebben wist ze niet, ze wist soms ook niet of ze het wel wilde hebben. Ze was liever normaal geweest, dan was het toch makkelijker geweest?

Zachtjes gleden haar handen af en toe langs wat bloemen of kwam ze er met het jurkje zachtjes tegenaan. Het weer buiten was niet het mooiste weer, het was vooral bewolkt maar niet koud, die tijd van het jaar was al voorbij. De bloemen in de tuin waren prachtig en June kon voelen dat ze hier goed verzorgd werden, dat er vooral ook veel naar om werd gekeken. Iets wat haar toch redelijk kon opvrolijken, een heel klein beetje maar dan. Ze liep gewoon door over de kiezelsteentjes terwijl ze naar de neus van haar schoenen keek die elke keer een stap naar voren zette. Heel eventjes wilde ze nergens aan denken, haar hoofd leeg maken van de dingen die haar anders zoveel angst aan joegen of haar van binnen gewoon kapot lieten gaan van verdriet. Ze had nooit geweten dat het haar zo diep zou raken, dat het zoveel pijn deed om iemand zo ineens te verliezen. Daarbij wist ze ook dat ze het waarschijnlijk nog veel meer mee zou maken maar ergens wist ze helemaal niet of ze dat kon, of dat ze dat wilde. Ze trok eventjes haar kleren een beetje rechter en bleef naar de grond kijken terwijl ze door liep, waardoor ze ook niet in de gaten had dat er nog iemand anders was. Ze was eventjes heel ver van de wereld, in haar eigen droomwereld die ze zelf had gemaakt, waardoor ze zelfs niet eens de kiezelsteentjes hoorde. Net zoals hij haar waarschijnlijk ook niet had horen aankomen en had hij als reactie zijn handen op haar heupen gelegd waardoor ze niet achterover kon vallen. Ze had even snel diep adem genomen en haar armen omhoog gedaan waardoor die voor eventjes gevangen zaten tussen haar lichaam en de zijne. ‘Woah! Sorry babe, ik zag je helemaal niet.’ Zei hij waarnaar hij zijn handen van haar heupen af liet gaan en June een paar stappen schichtig naar achteren deed. Haar blik was nog even op de grond gebleven maar zachtjes keek ze toch op en keek ze de jongen aan. ”Sorry, ik zag jou ook niet.” Zei ze zachtjes waarbij ze haar armen wat verlegen over haar heen had geslagen, alsof ze het koud had al had ze dat helemaal niet. Ze wist ook niet waarom ze die gewoonte had overgenomen van andere mensen. Gelijk voelde ze ook van alles aan informatie binnenkomen in haar hoofd, zoals dat eigenlijk altijd gebeurde wanneer ze iemand in de ogen aan had gekeken. Merkte hierdoor dat hij zich toch ergens zorgen over maakte, over iemand die in het ziekenhuis had gelegen en alles even niet helemaal op een rijtje meer had staan. Drugsoverdosis, die informatie kreeg ze er ook gelijk in mee. Daarbij ook eventjes zijn gedachten over haar kleding die er wel mee door ging, op haar schoenen na dus. Onzeker flitsten haar ogen door de tuin heen en wiebelde ze een beetje op haar benen, zocht ze naar iets om te zeggen of de stilte te verbreken. ”Wat is er mis met mijn schoenen?” Vroeg ze met zachte stem terwijl ze haar schouders eventjes ophaalde. Maar al snel vertrok haar gezicht zachtjes bij de realisatie over hoe stom dat wel niet moest klinken, maar probeerde ze al snel wel weer gewoon te glimlachen, of in ieder geval poging tot die nog wel redelijk ging eigenlijk.
robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptydi mei 05, 2015 11:06 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”

Alleen zijn kalmeerde hem altijd wel weer een beetje. Nou ja, zijn gedachtengang althans. Hoewel hij juist meer aan Jayson leek te denken bevond zijn hoofd zich in een bijna serene staat, puur omdat zijn knop om zich zorgen te maken over zijn bro eventjes was terug gedraaid. Stilte kon veel doen met een mens blijkbaar.
Zo ook er voor zorgen dat hij frontaal tegen een meisje aan knalde en hij zijn handen op haar heupen had gelegd om haar tegen te houden. Al liet hij wel weer meteen terug los hoor. De chick leek het ook niet zo geweldig cool te vinden so yeah, dan was het maar beter dat hij normaal ging doen want tja ook al had hij Jayson hier, het was best wel cool om ook andere vrienden te maken. Raeen was er al een van, dat stond vast. Maar even goed, het maakte deze hele situatie er niet minder vreemd op eigenlijk oké. Het feit dat ze achteruit was gedeinsd, maakte het in zijn hoofd zo dat ze bang voor hem was. Geen reden toe, right? Of zag hij er zo eng uit vandaag? Nee, dat niet hoor. Echt niet. ‘Trek het je niet aan. Mensen zien me wel vaker over het hoofd vanwege mijn grote.’ Sprak hij uiteindelijk met een kleine glimlach in de hoop dat hij haar gerust kon stellen met het kleine grapje over zijn grootte(want yeah zo klein was hij nu weer niet), dat hij haar niets zou aan doen of wat dan ook. Want nee, dat wilde hij eigenlijk helemaal niet. Plus vandaag had hij een goede dag, of beter gezegd stond zijn eigen balans weer goed. Maar goed ook, anders had hij haar waarschijnlijk nog gewoon laten vallen en wie weet wat nog allemaal. Aye, dat was niet gebeurd en dat was cool dus hij moest zichzelf ook maar weer eventjes wat cooler gaan gedragen hoor.

Kort viel zijn mond even open. Hoe? Sean hield zijn hoofd een beetje scheef en staarde haar niet begrijpend aan. Hoewel hij zich eigenlijk ook best wel betrapt voelde. Voor even leek hij weer terug te vallen in het patroon van die kleine verlegen dude die hij ooit eens was geweest in zijn begintijd in de crew, maar hij was die knul niet meer. Misschien diep vanbinnen maar toch. Het was ook niet vreemd dat een meisje hier op een eiland vol mutanten plots in zijn hoofd kon kijken, dat had hij al wel verwacht stiekem. ‘Ze zijn gewoon niet mijn smaak. Niet persoonlijk opvatten hoor.’ Sprak hij verontschuldigend. Oké, nee dit moesten ze eventjes opnieuw gaan doen hoor. Sean rechtte zijn rug even en trok kort zijn shirt even goed. ‘Ik ben Sean.’ Klonk het op een vrolijke toon waarop hij zijn hand even naar haar uitstak, kwestie van toch maar even beleefd te doen en zo.
Outfit
Terug naar boven Ga naar beneden
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptywo mei 06, 2015 6:17 pm

Tag: Sean
I'm in a foreign state
Het was niet haar bedoeling om zo snel schichtig achteruit te stappen, weg van hem, maar June kon soms nogal snel angstig reageren op mensen. Zeker wanneer ze plotseling tegen iemand aan botste was dat een moment voor haar om zich zo snel mogelijk weg te trekken. Ze wist zelf soms ook niet helemaal waarom ze dat deed, waarom ze bang was voor mensen, ook wanneer ze kon zien dat ze haar niets aan wilde doen. Soms gaven ze haar wel alle reden toe om bang te zijn want ze kon gedachten lezen en niet iedereen was even aardig, dat was gewoon nu eenmaal zo. Deze jongen leek haar gelukkig niet iets aan te willen doen, dat kon iemand met een mutatie zoals haar makkelijk zien, dus eigenlijk hoefde ze geen angst of wat dan ook te voelen. Nee, geen enkele reden. ‘Trek het je niet aan. Mensen zien me wel vaker over het hoofd vanwege mijn grote.’ Zei hij met een kleine glimlach waardoor ze eventjes kort zachtjes moest lachen. Haar handen hadden elkaar vast gepakt en zachtjes bewoog ze er een klein stukje stof van de zwarte sweather in. ”Dat valt toch wel mee?” Vroeg ze zachtjes terug waarbij ze haar schouder kort optrok en hem een vriendelijke glimlach schonk.

Oke, het was misschien niet haar meest slimme actie geweest om hem te vragen naar wat er mis was met haar schoenen, nu wist hij ook meteen dat ze iets met gedachten lezen had want anders had ze dat toch niet kunnen weten? Niet dat ze het erg vond dat hij het wist, al voelde June zich er toch vrij oncomfortabel bij het feit dat ze gewoon in mensen hun gedachten kon kijken, dat was namelijk toch iets wat privé was? Het was dus soort van een inbraak op hun eigen privé gedachten en dat maakte dat ze zich toch ergens wel schuldig voelde. Bovendien had het een beetje dom geklonken, vond ze zelf. Daarom probeerde ze het goed te maken met een kleine schuldbewuste glimlach. ‘Ze zijn gewoon niet mijn smaak. Niet persoonlijk opvatten hoor.’ Zei hij als verontschuldiging en eventjes keek ze zachtjes glimlachend naar haar schoenen. Ze had nooit zelf haar schoenen uitgekozen, dit waren de schoenen die ze had toen ze nog thuis woonde. Het mochten misschien inderdaad niet de meeste mooie schoenen zijn, want ze waren toch ook al redelijk oud. ”Oke,” Zei ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek met een mini glimlachje van dat ze het begreep. De jongen rechtte even zijn rug en trok zijn shirt recht. ‘Ik ben Sean.’ Sprak hij op een vrolijke toon waarna hij zijn hand ook even beleeft uitstak naar haar. Heel eventjes keek ze naar zijn hand maar al snel nam ze deze aan vast en glimlachte ze lief naar hem. ”Aangenaam, ik ben June.” Zei ze zachtjes terwijl ze heel zwakjes zijn hand schudde waarna ze die ook weer terug trok. Het was trouwens ook helemaal niet zijn schuld dat ze het zo zwakjes deed, June had nooit een stevige handdruk gehad. ”Alles goed?” Vroeg ze hem zachtjes, alweer vond ze het zelf heel stom klonken maar als ze het zo zag klonk alles stom uit haar mond. Ze wist bovendien al dat hij ergens zorgen had om iemand, dat waren gevoelens die June meteen aanvoelde, ondanks dat ze nu misschien niet zo sterk waren of wat dan ook, ze merkte het altijd wel.
robb stark
[/quote]
Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptywo mei 06, 2015 7:23 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”

Sean was nog altijd zijn normale rustige zelf, nou ja niet dat hij zo rustig was normaal maar details. Hij was gewoon even relaxt, zelfs door de plotse ontmoeting met het meisje. Echt weer typisch voor hem om met zijn hoofd in een wolkje te zitten en dan ook letterlijk iemand bijna omver te lopen hoor. Haar reactie baarde hem toch wel zorgen tho. Mensen waren niet snel bang voor hem, tenzij hij het zelf zo in de hand werkte. Iets wat hij wel vaker deed in Harlem. Maar toen was het nodig geweest, voor nu had hij hier nog niemand tegen het lijf gelopen waarmee hij moest knoeien met de balans. Win. Het meisje moest lachen om zijn opmerking. Yeah, Sean de jonge reus tbh. ‘Meestal lopen mensen niet tegen me aan omdat ze me al van een kilometer ver kunnen spotten.’ Sprak hij al lachend. Stiekem hield hij zich voor dat mensen hem zo makkelijk konden spotten door zijn kledingstijl hoor. Voor even had hij wat dromerig naar het stukje stof gestaard dat ze in haar handen had. Een starende Sean, het gebeurde meestal als hij moe begon te worden of nog was beter gezegd. Afgelopen dagen waren niet bepaald geweldig geweest en hadden hem beroofd van zijn slaap, nouja vooral de gedachten dan. Voor even schudde hij zijn hoofd, kwam ook meteen weer onder de levenden.

Dat het als een verassing kwam was wel zeker hoor. Maar even goed bracht het hem niet van zijn stuk, het had gem gewoon verbaasd. Merendeels omdat hij het niet gewend was dat iemand zijn gedachten kon oppikken. Beter uitkijken met wat je hier dacht dus. Wie weet hoeveel mutanten dit trucje nog zouden kunnen? Sean met zijn uitgesproken mening soms, nah beter dat hij zijn gedachten zoveel mogelijk voor zich probeerde houden. Of het er gewoon meteen uit gooide dan had je tenminste van in het begin een akward situatie en niet naja verder in het gesprek. ‘Maar aye, je kan dus gedachten lezen of?’ Blijkbaar had Sean wat met praten over mutaties of zo, met Raeen was het ook al zo geweest. Tijd om andere topics aan te snijden hoor.

Het kneepje in zijn hand was werkelijk te zacht voor woorden. Oh wow, dat was iets wat hij niet meteen verwachtte. Al ging hij er niet meer achter zoeken hoor. Sommige mensen hadden nu eenmaal een stevigere handdruk als andere. Zelf was hij ook zo iemand stiekem, al had dat even goed zijn redenen. ‘Coole naam.’ Grijnsde hij breed. June, het was op zich een naam die hij al meer had gehoord, zeker op de plekken waar hij soms was geweest. Maar het nam niet weg dat het een leuke naam was, op zich wel eentje die bij haar paste eigenlijk. Voor zover hij dat al kon weten toch. Op haar volgende vraag haalde hij zijn schouders op. Over het algemeen ging het met hem wel goed. Maar ze kon dus ook bepaalde vibes op pikken of zo? Of het was gewoon puur geluk dat ze deze vraag stelde. ‘Met mij gaat alles goed hoor, met jou? Niet te heftig door elkaar geschud door de knal?’ Grijnsde hij breed.

Terug naar boven Ga naar beneden
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptywo mei 06, 2015 10:13 pm

Tag: Sean
I'm in a foreign state
Om eerlijk te zijn kon de jongen zich niet echt klein voelen, zij was toch zeker wel een stuk kleiner dan hem. Hij was eerder wat te groot dan te klein voor zijn leeftijd, iets wat June ook meteen al wist doordat ze vreemd genoeg altijd heel wat informatie kreeg door alleen iemand in de ogen aan te kijken. Zo ook de naam en leeftijd, en eigenlijk zo’n beetje alles wel. June was zelf iets aan de kleine kant, niet veel maar wel een beetje. Daarbij was ze ook heel fijntjes en kon dat haar er soms jonger uit laten zien dan ze was. Niet veel gelukkig, je zou haar waarschijnlijk eerder vijftien schatten en niet lager, maar ook niet echt hoger dan zestien. Zestien was dan wel het juiste getal, net zo oud als deze jongen. ‘Meestal lopen mensen niet tegen me aan omdat ze me al van een kilometer ver kunnen spotten.’ Zei hij lachend al vond hij zelf ook dat mensen hem makkelijk konden spotten door zijn kledingstyle, iets wat ze hem best wel wilde geloven. Zelf had June minder gevoel voor fashion, dat bleek al door de slechte keuze van haar schoenen. Oeps. Ze was niet vaak mee geweest met haar moeder om te gaan shoppen de laatste tijd omdat ze altijd bezig was geweest met Eliot, haar beste vriend die nu overleden was. Haar moeder had gewoon altijd kleren meegenomen die niet al te sexy waren maar gewoon warm zouden zijn. Op het verzoek van June zelf wel jurkjes, want dat droeg ze wel liever dan broeken om eerlijk te zijn. ”Ik denk dat ze eerder over mij zullen vallen..” Zei ze zachtjes lachend terug, om even over haar eigen grootte een klein grapje te maken. Al kon ze waarschijnlijk zelf beter geen grapjes maken, die zouden wel niet zo goed zijn, dat waren ze sowieso al niet.

Het was misschien gewoon niet het beste idee geweest om dat te zeggen, het was misschien ook wel een beetje creepy om te weten dat iemand anders in de hoofd kon kijken. Ze kon het in ieder geval begrijpen als hij het een beetje vaag vond of wat dan ook, niet leuk ofzo. ‘Maar aye, je kan dus gedachten lezen of?’ Vroeg hij haar nu en eventjes knikte June voorzichtig haar hoofd. ”Yes, kinda, en nog wat meer.” Zei ze wat verlegen terug waarbij ze eventjes in haar sweather ineen kroop, maakte ze zichzelf iets klein dan ze al was. Glimlachend keek ze hem aan en wist ze niet echt of ze nu wel terug moest vragen naar zijn mutatie, want die moest hij wel hebben op dit eiland, toch? ”En wat kan jij doen?” Vroeg ze nu voorzichtig aan hem. Ze kon er niets aan doen, ze was altijd een beetje voorzichtig in gesprekken, alsof ze elk moment geslagen zou kunnen worden. Dit was nog nooit gebeurd maar June had van nature het gedrag om uit te kijken voor mensen.

Zijn naam wist ze eigenlijk al dus voorstellen wat niet echt nodig geweest, maar natuurlijk wist hij dat niet en ze zou het hem maar ook niet vertellen, dat was dan weer zo raar. Hij kende bovendien haar naam ook nog niet dus zelf mocht ze zichzelf nog weg voorstellen, en dat deed ze ook met een kleine zachte handdruk, bijna onvoelbaar. ‘Coole naam.’ Grijnsde hij en eventjes vertelde ze met een glimlachje dat best wel leuk te vinden om te horen. Al was June net iets te bescheiden om het ermee eens te zijn. Ze vond zelf haar naam best wel normaal, of misschien wat saai? Ze haalde dan ook even bescheiden haar schouders op waarna ze hem vroeg hoe het met hem ging. Ook al wist ze zelf al wel dat hij vooral ook erg bezorgd was, ondanks dat hij het nu wel niet liet zien. Al had hij eerder ook al eventjes naar haar handen gestaard die bezig waren met een stukje stof van haar sweather, dromerig leek het wel. June wist alleen wel dat hij moe was, omdat het hem op had gehouden. Dat kon ze zien, of toch een soort van voelen. Hij haalde eventjes zijn schouders op, wat haar gelijk eigenlijk alleen maar meer bewijs gaf, al zat haar mutatie er niet echt vaak naast. ‘Met mij gaat alles goed hoor, met jou? Niet te heftig door elkaar geschud door de knal?’ Vroeg hij haar terug met een grijns. Ze knikte eventjes zachtjes met haar hoofd om te laten weten dat het wel goed ging. Zachtjes lachte ze ook eventjes. ”Nee hoor, het gaat prima, niet door elkaar geschud.” Zei ze terug glimlachend. Het was wel niet helemaal waar, maar voor nu wel dus het was ook geen leugen ofzo. Ze liet het glimlachje wel weer zachtjes een beetje gaan. ”Ik weet dat het wel gaat, maar als je wilt praten?” Begon ze wat onzeker, omdat ze niet echt wist of hij dat wel wilde. ”Ik kan ook.. Weet dat je je zorgen maakt om iemand.. Jayson?” Vroeg ze nu zachtjes aan hem waarnaar ze haar schouders kort omhaalde. ”Het hoeft niet als je niet wilt, dat snap ik, maar het kan soms opluchten.” Vervolgde ze, al zou ze zelf soms ook een beetje naar dat advies mogen luisteren, maar dat deed ze dan weer niet..
robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyza mei 09, 2015 4:39 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”

Grappen maken over zijn grootte. Vroeger was hij een onderdeur geweest en was hij er vaak genoeg mee uitgelachen, of nou ja echt uitlachen was het niet ze brachten het gewoon iets vaker in aandacht dan echt nodig was. Maar met het meisje hier vond hij het op zich nog wel cool dat hij gewoon chill grapjes kon maken. Al had hij zichzelf maar even als slachtoffer uit gekozen want anders zou hij niet zo heel aardig gaan overkomen en yeah, dat was niet zijn bedoeling dus. Nah, Sean wilde op zich wel weer vriendjes maken want dat was gewoon leuk om te doen. Plus, een netwerk hebben was altijd wel belangrijk. Lachend schudde hij eventjes zijn hoofd. ‘Ik zou niet over je vallen hoor. En je weet wat ze zeggen right? Het zijn meestal de kleinere mensen die het hardst kunnen schreeuwen.’ Stiekem had hij dat ooit eens gelezen op een random poster of wat dan ook. Hij was niet zo filosofisch ingesteld, nou ja toch niet als hij niet onder invloed was van iets. Yeah, als ze nu zat rond te neuzen in zijn hoofd zou ze die gedachte ook wel hebben opgepikt. Maar veel boeide het hem niet, ze leek niet iemand die zou judgen of wat dan ook.

Gedachtenlezen en nog wel wat meer. Dat interesseerde hem stiekem best wel. Mutaties zowiezo waren altijd wel cool om over te praten, vooral omdat er ook zo veel verschillende soorten bestonden. ‘Jow, don’t be shy. Ik ben maar een gewone jongen hoor je moet nergens verlegen om zijn.’ Sprak hij met een glimlach op zijn gezicht. Het zou hem een raadsel wezen waarom het meisje plots in elkaar was gedoken, maar even goed was het niet bepaald aan hem om te vragen wat er was. Als haar verlegenheid te groot werd kon hij nog altijd zelf wel handelen zodat het zou veranderen. ‘Wel je kent het principe van yin & yang? Ik ben daar zeg maar de bewaarder van. Ik ben degene die al het evenwicht in de wereld kan bewaren of het gewoon kan laten ontploffen. En er zijn nog wel andere dingen die ik kan.’ Sprak hij met een grijnsje. Het leek hem alleen niet zo positief om over de rest van zijn mutaties te gaan praten, plus zo interessant was het ook niet.

Hij was echt bloedserieus hoor. June was een coole naam. Het was niet zo’n standaard naam als Sofie of wat dan ook. Zelf was Sean best wel een standaardnaam eigenlijk, maar dat maakte hem niet uit hoor. Plus, terug in Harlem werd hij bijna alleen maar aangesproken met zijn bijnaam. Al was hij stiekem toch best wel trots op zijn eigen naam hoor. Dat had zo net had gelogen tegen haar, dat was iets wat dan weer niet zo cool was. Maar het was meer om zichzelf toch een beetje in te dekken weetje. ‘Fijn om te horen. Anders moest ik je nog naar de ziekenboeg brengen en alles.’ Sprak hij met een kleine grimas op zijn gezicht. Voor heel eventjes trok hij zijn wenkbrauw op, merendeels door het feit dat ze zo maar had voorgesteld om te praten. Misschien moest hij maar even leren hoe hij zijn gedachte afschermde van gedachtenlezers? Het feit dat ze Jayson’s naam had uitgesproken kwam iets harder aan dan hij had verwacht. Hoewel zijn bro het al wel weer wat beter maakte, maar even goed had het nieuws hem flink door elkaar geschud al ging hij dat nu niet meteen toegeven. Ze zou het toch al wel hebben opgepikt uit zijn gedachten of zo. ‘Misschien is het beter van niet… Maar hetzelfde geld voor jou oké?’ Yeah, hij had wel opgepikt dat het met haar ook niet helemaal zo goed ging als ze wilde laten doorschijnen.

Terug naar boven Ga naar beneden
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyzo mei 17, 2015 2:25 pm

Tag: Sean
I'm in a foreign state
June had nooit echt veel nare dingen die werden gezegd over haar lengte, soms dachten mensen dat ze een jaartje jonger was maar dat was oké, het was niet iets wat June echt kon raken want ze maakte zichzelf daar ook helemaal niet druk om. Ze had het bovendien ook niet nodig om drank of andere dingen te kopen, omdat ze dat simpelweg niet deed. Nee, wat dat betrof was June nooit iemand geweest die de neiging had om die dingen uit te proberen die de meeste van haar leeftijd aan het proberen waren. Ze was oké met haar leven zoals het was, bevriend met kleine dingen en veilig weggeborgen in de heuvels waar hun huisje stond bij het bos en de kliffen. Dit was een grote verandering, ze was wel eens vaker een weekje weg geweest ofzo naar familie maar nooit voor een lange tijd en ook nog nooit zonder haar ouders. Ze zou er misschien over een tijdje wel moeite mee hebben maar ze wist zeker dat ze er wel doorheen kwam, dat ze hier ook goede vrienden zou maken die haar wel zouden helpen. ‘Ik zou niet over je vallen hoor. En je weet wat ze zeggen right? Het zijn meestal de kleinere mensen die het hardst kunnen schreeuwen.’ Zei hij en eventjes keek ze hem met een lach op haar verbaasde gezicht aan. Dat had ze nog nooit gehoord dus daarom wat verbaast was maar ze vond het tegelijk ook wel grappig, wist alleen niet of het waar was want ze had geen idee of zij zelf wel zo hard kon schreeuwen hoor. Hij had het ooit ergens van een poster gelezen, vertelde hij haar met zijn gedachten, maar niet dat dat erg was ofzo. Ze haalde dan ook half lachend haar schouders op. ”Echt? Nou ik weet niet of ik wel zo hard kan schreeuwen, eigenlijk?” Vroeg ze nu terug met een vriendelijk glimlach op haar gezicht die wel een zekere vrolijkheid uitstraalde.

Ze had haar mutatie wel een beetje snel verraden, maar dat was niet erg want het hoefde geen geheim te zijn. Bovendien vond ze dat mensen het recht hadden om te weten dat June hun gedachten kon lezen wanneer ze met hun praatte, thuis had ze dat wel nooit gedaan omdat het dan gewoon vreemd was voor mensen en ze haar toch niet zouden geloven. Hier lag het een beetje anders, iedereen had een mutatie dus wanneer ze vertelde dat ze gedachten kon lezen zou het wel sneller geloofd worden. Zachtjes gaf ze dan ook toe en dat er nog wel wat andere dingen waren, al merkte ze meteen aan hem dat hem dat wel interesseerde. Soms was het zo moeilijk om het gewoon uit te schakelen, want ze wilde niet constant in iemands hoofd zitten. ‘Jow, don’t be shy. Ik ben maar een gewone jongen hoor je moet nergens verlegen om zijn.’ Zei hij met een glimlach waardoor June hem eventjes beschaamd aankeek met een kleine rode kleur op haar wangen. ”Sorry, ik ben gewoon altijd zo, denk ik.” Zei ze waarbij ze haar schouders nog even een keer ophaalde en zachtjes glimlachte. ”Voor de rest heb ik een soort kristallen in mijn bloed en tranen, ik weet zelf ook niet waarom maar het heeft een soort genezende kracht, ook zal ik straks niet meer verouderen, ze zeggen dat ik immortaliteit heb.” Legde ze uit waarna ze eventjes weg keek door de tuin heen, eigenlijk omdat het kwam door haar verlegenheid maar al snel zag ze de rozen die naast haar stonden. Ze ging met haar hand even naar een roos toe en sneed zichzelf expres aan een van de bloemen haar doorns. Daarna hield ze haar hand eventjes uit voor hem om het te zien. Helder bloed dat iets lichter leek dan normaal bloed kwam uit de snee en je kon er kleine glinsteringen in zien, voor maar kort want binnen een paar seconden was de wond alweer dicht. ”Zie je?” Vroeg ze zachtjes waarna ze hem weer aankeek met een kleine glimlach. ”Verder kan ik ook nog iemands pijn wegnemen.” Zei ze vervolgens nog.

Maar ze was natuurlijk ook benieuwd naar zijn mutatie dus vroeg ze hem ook even wat hij kon doen. ‘Wel je kent het principe van yin & yang? Ik ben daar zeg maar de bewaarder van. Ik ben degene die al het evenwicht in de wereld kan bewaren of het gewoon kan laten ontploffen. En er zijn nog wel andere dingen die ik kan.’ Antwoordde hij en even knikte ze met een glimlachje. Dat was eigenlijk nog best wel een leuke mutatie, behalve dan dat hij ook al het evenwicht gewoon kon laten vallen maar hea. Net zoals hem maakte het haar ook wel een beetje nieuwsgierig naar zijn andere mutaties. Ze keek hem nieuwsgierig aan en hoopte dat alleen die blik hem wel zou vertellen dat ze meer wilde weten. ”Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt.” Zei ze er nog wel bij, want dat was June, die ging niemand verplichten iets te vertellen wat die niet wilde. Opdringerig zijn was niets voor haar. Ze vond het wel erg leuk dat hij haar naam mooi vond, dat kon ze ook in zijn gedachten vinden en die logen nooit. ‘Fijn om te horen. Anders moest ik je nog naar de ziekenboeg brengen en alles.’ Zei hij en zachtjes moest ze lachen. Nee daar hoefde hij sowieso niet bang voor te zijn met haar, het zou niet snel zo zijn dat June naar de ziekenboeg gebracht moest worden. ”Gelukkig ben ik nog best wel sterk.”[/b[ Zei ze half lachend terug tot ze ineens realiseerde dat dit weer best wel stom klonk. Oh ze kon zichzelf wel zo vaak voor de kop slaan. [b]”Of nou ja je weet wat ik bedoel.” Zei ze er wat beschaamd achteraan. Hopelijk was het niet al te stom overgekomen. Maar goed, ze wilde ook weer even kwijt dat hij best mocht praten over wat hem zorgen gaf, want dat had ze al wel aan hem gemerkt. Hij maakte zich zorgen over een jongen die een drugsoverdosis had genomen die hij kende, die informatie had ze makkelijk kunnen verkrijgen, hij hoefde er niet eens op het moment aan te denken. Dat ze de naam van die goede vriend uitsprak leek hem wel even te raken. Alles had hem flink door elkaar geschud en June vond het altijd vervelend om dat ze merken aan mensen, dan wilde ze altijd meteen helpen. ‘Misschien is het beter van niet… Maar hetzelfde geld voor jou oké?’ Zei hij en even knikte ze, dat ging ze er ook niet verder over door want dat was vervelend. Ze haalde daarnaar haar schouders even licht op. ”Hoeft niet, het gaat wel goed.” Zei ze met een vriendelijk glimlach. June vond het vaak moeilijk om toe te geven dat ze zelfs soms ook een beetje pijn leed, meer omdat ze liever andere mensen hielp met wat hun pijn deed, en zichzelf daardoor soms helemaal uit het oog verloor. ”En je hoeft ook niets te zeggen, ik snap het.” Zei ze er vervolgens nog lief achteraan..
robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyvr jun 19, 2015 2:32 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”

Sean moest even lachen om haar opmerking. ‘Wel kleine meid, je hebt een heel eiland dus je kan er lekker op los schreeuwen hoor!’ Even random lopen schreeuwen over het eiland yeah dat zag hij haar stiekem nog wel doen. Voor even gleden zijn ogen naar enkele rozen die wat verderop in de bloei stonden. ‘Wat ik er eigenlijk mee wilde zeggen, is dat de kleinste mensen kunnen zorgen voor het meeste verandering. Je weet wel, omdat ze niet echt opvallen maar toch een grote invloed kunnen hebben op alles.’ Nou, stiekem sprak hij zijn eigen lengte daar echt wel eventjes mee tegen hoor. Als er even een ding was dat Sean wilde, dan was het belangrijk zijn voor Jayson, zich opwerken in de crew waar beide jongens in zaten, en vooral zijn eigen stempel op de wereld achter laten doormiddel van zijn kledingstijl en vooral door zijn manier van doen. ‘Maar volgens mij ben ik een beetje aan het afdwalen.’ Sprak hij al lachend. Kijk dat kreeg je er dus van als je niet sliep ’s nachts dan ging je allemaal rare dingen zeggen en zo.

Dat het meisje zo verlegen was in zijn buurt vond hij langs de ene kant wel schattig. Maar langs de andere kant was het dus echt wel niet nodig. Hij was maar Sean, simpeler als hem kreeg je ze niet hoor. Maar ze kon dus gedachten lezen? Misschien moest hij dan maar eens zien te zorgen dat hij zijn gedachten niet al te veel meer liet afdwalen naar andere dingen maar ze gewoon bij het hier en nu hield. Dat maakte het voor haar misschien makkelijker of zo? Wanneer ze ging blozen trok hij even een wenkbrauw op. Voorzichtig legde hij even zijn handen op haar schouders en keek haar recht in de ogen aan. ‘Je hoeft helemaal niet verlegen te zijn. Ik ben zo normaal als maar zijn kan op dit eiland.’ Sean kruiste zijn armen uiteindelijk weer over elkaar en luisterde geïnteresseerd naar de uitleg over haar mutaties. Kristallen in haar bloed? In other words als hij ook maar iets kwaad in de zin had, wat voor de moment niet was, dan kon hij via haar tranen en bloed misschien nog wel rijk worden? Nee oké, kijk dat was het soort gedachten dat ze niet moest horen. ‘Het spijt me.’ Sprak hij nogal vluchtig. Voor ze ging denken dat hij werkelijk iets ging doen. Wat verbaasd staarde hij naar haar hand toen ze die langs enkele doornen haalde. Meteen begon het te bloeden, maar haar bloed was anders dat het zijne, iets lichter en het glansde inderdaad. ‘Dat is wel pretty cool.’ Nog heel even was hij naar haar hand blijven staren, tot de rest van wat ze had gezegd tot hem door drong. Onsterfelijk zijn? Iemands pijn weg nemen? ‘So in other words ben je eigenlijk iemand die voor altijd blijft leven, en werkelijk nog iets goed kan doen met haar mutaties?’ Feitelijk was ze eventjes de superman van deze eeuw hoor. Maar dan cooler, en wel ja een vrouw dus.

Of hij haar werkelijk moest vertellen over de rest van zijn mutaties? Het antwoord was nee, hij moest het niets zeggen. Maar het was langs de andere kant dan wel weer zo eerlijk dat hij haar ook die informatie gaf. Zij had het immers ook gedaan bij haar ondanks dat ze zich er misschien niet zo goed bij had gevoeld of wat dan ook. ‘Wel, ik ben dus de bewaarder van het evenwicht. Maar wel ja, iedereen heeft dus een andere kant. Ik heb ook een Yang kant, een die zich alleen maar uit als er ernstig geknoeid is met het evenwicht in de wereld. Als ik in die staat zit, wel dan kan je beter uit mijn buurt blijven. Ik haal dan grappen uit van alle soorten, en meestal eindigen die nogal pijnlijk voor andere..’ Trots was hij er niet op, maar ach het was niet dat hij er veel aan kon doen. ‘Verder heb ik ook nog iets als Speed Combat, wat inhoud dat mijn reflexen uitermate goed zijn en ik dus een vrij goed inzicht heb als het op vechten neerkomt.’ Kort haalde hij zijn schouders op om vervolgens zijn handen in zijn broekszakken te steken en even kort naar zijn schoenen te staren.

Even grinnikte hij om haar opmerking. ‘Ik zeg het toch, een nieuwe superman!’ Yeah, hier had hij wel lol in. Het was niet dat hij haar peste, of nou ja misschien een klein beetje maar zoals gezegd hij had niets kwaad in de zin. Zocht gewoon even naar wat afleiding van wat er was gebeurd met Jayson. Al liet zij dat onderwerp niet rusten. Iets wat hij langs de ene kant wel begreep, hij was nu eenmaal bezorgd om zijn bro en tja dat maakte het zo dat zijn gedachten de gehele tijd over en weer sprongen. Maar goed ze waren er beide dus vrij goed in om elkaar de waarheid niet te vertellen aangezien zij ook meldde dat het wel ging met haar. Zo dom was hij nu ook weer niet dat hij daar in trapte. Maar even goed hij ging het niet uit haar trekken het was haar zaak of ze hem in vertrouwen nam over haar eigen gemoedstoestand of niet. ‘Een vriend van me. Jayson.. Hij heeft een overdosis genomen voor wie weet welke reden.’ Sean’s blik was weer afgedwaald naar zijn sneakers. Hij zou er wel achter komen wat er gebeurd was. En tbh, dan zou hij degene die er schuldig aan was eens even goed laten voelen dat die beter weg kon blijven.

Terug naar boven Ga naar beneden
June Southers
June Southers
Class 2
Aantal berichten : 30

Character Profile
Alias: Tears
Age: 16
Occupation:
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyzo jul 05, 2015 4:27 pm

Tag: Sean
I'm in a foreign state
Nee echt, ze had geen idee of ze wel zo hard kon schreeuwen, ze kon het waarschijnlijk echt niet. Ze was bang dat iemand haar dan zou horen of zoiets dan? Natuurlijk zou iemand het horen als ze zou lopen schreeuwen over het eiland heen, dat zonder twijfel maar het was niet echt iets wat ze op haarzelf af wilde roepen. ‘Wel kleine meid, je hebt een heel eiland dus je kan er lekker op los schreeuwen hoor!’ Zei hij even en June schonk hem een welgemeende verlegen glimlach. Zachtjes bracht ze haar mondhoeken omhoog en trok ze haar schouders even naar voren op twijfelachtige manier. Nee, zelf al kon ze zo hard schreeuwen, daar zou ze dan de moed niet voor hebben. Ze hield het daarom maar gewoon bij een onzeker glimlachje. ‘Wat ik er eigenlijk mee wilde zeggen, is dat de kleinste mensen kunnen zorgen voor het meeste verandering. Je weet wel, omdat ze niet echt opvallen maar toch een grote invloed kunnen hebben op alles.’ Zei hij vervolgens waarna ze hem een knikje gaf en even met haar hand over haar arm gleed, het was weer een klein gebaar vanuit haar verlegenheid maar ergens begon ze hem wel steeds aardiger te vinden. ”Als ze de moed vinden.” Zei ze waarbij ze haar schouders weer eens ophaalde. ‘Maar volgens mij ben ik een beetje aan het afdwalen.’ Sprak hij uiteindelijk lachend waardoor ze ook even moest lachen. Ja, wel ja, zo erg vond ze het eigenlijk niet. Het was al een heel goed teken dat ze gewoon met hem kon praten zonder dat er lange stiltes vielen, dat was op zich al wel redelijk fijn. Wel was ze zich natuurlijk van het feit bewust dat hij een beetje moe was, dat hij wel wakker lag van wat er was gebeurd met die vriend van hem. Wat soms ook wel goed was om te zien, het gaf haar toch hoop in dat mensen nog aardig tegen elkaar konden zijn, dan ze nog om elkaar konden geven. Soms raakte ze die hoop namelijk wel een beetje kwijt als ze zag hoe sommige mensen met elkaar om gingen. ”Het is niet erg,” Zei ze met een lieve glimlach terug.

Dat ze zo verlegen was had niets met hem te maken, ze was altijd al zo geweest en het was nooit veranderd. Niet dat ze er erg trots op was en dat ze het handig vond, want ze kon zich soms echt uren afvragen waarom. Waarom ze niet gewoon makkelijk op mensen af kon stappen. Beschaamd waren haar wangen een beetje rood gekleurd en werd ze hierdoor even alleen nog maar erger verlegen. Heel even legde hij zijn handen op haar schouders en keek haar even aan waardoor zij haar blik ook weer omhoog richtte in zijn ogen. Bewegingloos bleef ze staan. ‘Je hoeft helemaal niet verlegen te zijn. Ik ben zo normaal als maar zijn kan op dit eiland.’ Zei hij waardoor ze hem weer een glimlach liet zien. Ze knikte even glimlachend om te laten weten dat ze het begrepen had, en ze zou proberen wat losser te worden. Het zou ook wel eens tijd worden. ”Oké,” Zei ze met lieve, zachte stem. Eigenlijk zou het misschien wel helemaal niet zo moeilijk zijn? Ze mocht Sean wel echt en hij was ook oprecht aardig tegen haar. Zodra ze haar mutaties begon uit te leggen hoorde ze hem even in haar hoofd denken dat haar bloed misschien iets zou zijn wat geld kon opbrengen, iets wat ze best wel een enge gedachte vond. Maar tegelijk wist ze ook dat hij dat niet zou doen, want dat was ook iets van informatie wat ze uit zijn gedachten kon halen, gelukkig maar. ‘Het spijt me.’ Zei hij vluchtig nadat die gedachte door zijn hoofd was gegaan, dus zelf had hij het ook wel in de gaten en wist hij dat ze het misschien gehoord kon hebben. Het was soms best vervelend dat ze die dingen kon horen, in sommige momenten ook handig maar hier was het totaal niet nodig. ”Het is oké, ik geloof je.” Zei ze terug met een vergevende glimlach. ”Nog een voordeel van mijn mutatie is dat ik weet wanneer iemand iets meent of niet.” Zei ze vervolgens om uit te leggen dat ze wel wist dat hij het niet echt zou doen of wat dan ook. Bescheiden haalde ze ook nog een keer haar schouders op, iets wat ze echt veel te vaak deed kreeg ze door. Om het hem nog beter uit te leggen sneed ze zichzelf even aan een doorn en liet ze haar vinger bloeden, dan kon hij het voor zichzelf zien. De glans kwam door de kristallen en die kon je ook wel een beetje zien glinsteren. ‘Dat is wel pretty cool.’ Zei hij terwijl hij nog steeds naar haar hand keek die ze omhoog hield en met haar andere hand ondersteunde. Het kleine sneetje was al snel ook weer weg net zoals het druppeltje bloed en haar vinger was weer gewoon zoals het er net uit had gezien. Zachtjes glimlachte ze omdat ze het zelf ook altijd wel mooi vond om te zien, zo had ze het ook vele malen laten zien aan Eliot en hij had het ook niet vaak genoeg zien, al wisten ze toen nog niet dat ze er ook iemand mee kon genezen. ‘So in other words ben je eigenlijk iemand die voor altijd blijft leven, en werkelijk nog iets goed kan doen met haar mutaties?’ Vroeg hij uiteindelijk aan haar en ze liet haar hand weer zakken die er gewoon weer normaal uitzag. Ze knikte eventjes. ”Denk het ja? Dat is wat ze me zeiden tenminste..” Zei ze zachtjes met een bescheiden glimlachje.
Maar goed, hij had ook nog andere mutaties liet hij weten, daar was zij dan ook wel erg nieuwsgierig na, ondanks dat ze de informatie eigenlijk wel een beetje uit hem kon halen maar dat maakte niet dat het leuker was om het van iemand zelf te horen, zoals ieder ander normaal persoon zou doen. ‘Wel, ik ben dus de bewaarder van het evenwicht. Maar wel ja, iedereen heeft dus een andere kant. Ik heb ook een Yang kant, een die zich alleen maar uit als er ernstig geknoeid is met het evenwicht in de wereld. Als ik in die staat zit, wel dan kan je beter uit mijn buurt blijven. Ik haal dan grappen uit van alle soorten, en meestal eindigen die nogal pijnlijk voor andere..’ Legde hij zijn mutatie verder uit en aandachtig luisterde ze naar zijn uitleg. Ze haalde ook meteen uit zijn emoties op dat hij er niet trots op was. Zachtjes glimlachend keek ze hem aan en probeerde ze hem met die glimlach gerust te stellen, of iets in die richting. ”Het zal vast ook wel iets goed hebben, right?” Vroeg ze. ”Het kan toch niet alleen slecht zijn?” Vervolgde ze haar vraag met een glimlach. ‘Verder heb ik ook nog iets als Speed Combat, wat inhoud dat mijn reflexen uitermate goed zijn en ik dus een vrij goed inzicht heb als het op vechten neerkomt.’ Ging hij verder waarna hij zijn schouders ophaalde, zijn handen in zijn zakken stopte en naar de grond keek. Ze kreeg het idee dat hij misschien niet helemaal blij was met zijn mutatie’s, iets wat helemaal niet nodig was? June zag niet zoveel kwaad in zijn mutatie’s, maar zij zag dat ook een hele aardige jongen staan. ”Met een goede controle geloof ik dat je wel veel mooie dingen kan doen met je mutatie’s.” Zei ze met een glimlachje.

Oh yea, ofcourse moest June zichzelf nog even voor gek zetten, soms vond ze zichzelf achteraf zo stom klinken, net zoals ze dat nu ook vond. Gelukkig was ze nog best sterk, niet helemaal waar maar goed. Ze deed het prima zo, alleen haar verlegenheid was een groot minpuntje maar ze kon er op zich wel mee leven. ‘Ik zeg het toch, een nieuwe superman!’ Zei hij terug na even te moeten grinniken om haar opmerking. Ze moest zelf ook even terug lachen, ondanks dat er nog steeds een rode kleur op haar wangen te vinden was van schaamte, maar goed het viel eigenlijk wel mee, right? ”Ik wou dat het zo was, dat zou wel awesome zijn.” Zei ze lachend terug, al zat er wel iets achter. Tja, misschien een kleine teleurstelling gezien ze een paar weken terug haar beste vriend niet had kunnen redden. Ze had gewild dat er eerder bij was geweest, dat ze sneller was geweest om hem te kunnen redden maar dat was niet zo. Maar goed, je kon ook niet iedereen redden. Daarbij waren ze ook allebei redelijk goed in het voor zich houden van de dingen die in hun hoofd omgingen, al speelde June wat dat betrof wel een beetje vals met haar mutatie omdat ze wist dat er iets was, al kon het misschien ook doorgeschenen zijn dat zij er ook niet helemaal bij was. ‘Een vriend van me. Jayson.. Hij heeft een overdosis genomen voor wie weet welke reden.’ Zei hij vervolgens waarna hij weer naar de grond toe keek.Ze zette een stapje dichter naar hem toe en legde eventjes haar zachte hand op zijn arm, al was het maar om zijn aandacht te trekken, maar ook omdat June erg lief en zachtaardig was en graag mensen steun bood, al was het maar door de kleinste gebaren. Ze kon het zich erg aantrekken wanneer iemand zich niet helemaal goed voelde door iets wat er gebeurd kon zijn. ”Het komt vast wel weer goed,” Sprak ze hoopvol en gemeend. ”Als ik misschien ooit iets kan doen om hem te helpen?” Bood ze hem zachtjes aan, hij wist nu haar mutatie’s en die konden soms wel handig zijn. Als hij pijn had kon ze die wegnemen en ze wist ook dat hij van een trap was gevallen dus als hij genezing zou willen kon ze dat hem ook geven.
robb stark
Terug naar boven Ga naar beneden
Sean Alsina
Sean Alsina
Deceased
Aantal berichten : 20
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Emptyzo jul 12, 2015 4:18 pm




“I'm a trend setter, you ain't even peep that”
Oké, so be it op dit eiland zaten alleen maar chille mensen. Ten eerste Jayson, ten tweede Angel, en nu zij. Dat kon gewoon niet anders meer hoor. En als er dan is een debiel tussen zat, wel ja die moesten er ook zijn maar die mochten voor zijn part uit de buurt blijven. Maar nee serieus, June was echt wel een cool persoontje ook al was ze best nogal zenuwachtig maar dat zou hij er echt wel uitkrijgen hoor. Zodra ze hem de kans gaf en alles. Al wist hij even goed dat die dingen misschien niet snel zouden veranderen, maar aye hij had haar op zijn minst al een beetje gerust gesteld en dat was voor hem even het belangrijkste momenteel. Wanneer het over mutaties ging, specifiek gezegd zijn mutaties moest hij uiteindelijk wel eerlijk zijn aangezien zij dat ook was geweest tegenover hem. Trots was hij er niet op. Hoewel misschien ergens wel, back in Harlem was het nuttig geweest en had hij vaak genoeg geknoeid met het evenwicht in een persoon, maar dat was alleen maar voor eigen winst tbh. Nou ja, en voor de crew maar dat was van zelf sprekend. Sean glimlachte even kort. ‘Wel, dat moet ik nog ontdekken volgens mij.’ Kort haalde hij zijn schouders op. Zijn mutatie iets goed, nah die dag moest echt nog wel aanbreken hoor. ‘Wel, ik hoop dat je gelijk hebt June, maar ik zou er niet op hopen.’ Sprak hij luchtig. Hij was er tenminste eerlijk over.

‘Hey, het zit allemaal maar in je hoofd hoor. Natuurlijk ben je de nieuwe superman nou ja vrouw in jou geval. Je moet je gewoon even woppa over die verlegenheid heen zetten en geloof me dan gaat er een hele nieuwe wereld voor je open hoor.’ Grijnsde Sean breed. Met haar mutaties, en haar ingesteldheid. Yeah, ze zou echt nog wel een held kunnen zijn in de wereld van tegenwoordig. De jongen had al genoeg onrecht in de wereld gezien, en zelf aangedaan het zou niet zo maar even een twee drie worden opgelost. Maar ach, zolang er mensen waren die zich voor de goede zaak in zetten moest hij zich helemaal geen zorgen maken om het evenwicht of wat dan ook. Dan kon hij vrolijk zijn leventje verder leiden van op dit eiland. Een plek waar hij nog altijd niet dol op was, maar ach daar leerde hij uiteindelijk wel mee leven. Plus de mensen die hij al had leren kennen zouden hem daar heus wel mee helpen. Wel ja, daar hoopte hij eigenlijk maar op en zo niet dan zou hij er zelf wel voor zorgen dat het hier wat cooler werd. Want after all, hij bleef nog altijd de coolste die hier rond liep hoor. Dat hoefde niet eens meer bewezen te worden. Oké, Jayson was misschien nog een tikje geweldiger, maar details.

Dat June haar hand op zijn arm had gelegd had hij niet geheel verwacht. Juist omdat ze zo’n zenuwachtige indruk maakte. Voor heel even gleden zijn ogen naar haar hand, om haar niet lang daarna weer aan te kijken. Sean snapte niets van het hele gedoe met Jayson. Zijn bro wist als geen ander hoe je moest omgaan met drugs en drank en wat dan ook, en nog was hij zo dom geweest? Natuurlijk speelde er meer, dat kon niet anders. Jayson zou het nooit opzettelijk doen, dus Sean moest het toch wel even gaan uitzoeken hoor. Het maakte al niet uit welke reden er achter zat, of misschien welke persoon. Als Sean er iets aan kon doen, dan deed hij het met alle plezier. ‘Ik hoop het maar..’ Sprak hij zachtjes. Nah, wat hij moest doen zonder Jayson wist hij niet tbh. Die knul was de enige reden waarom hij hier zat. ‘Ik weet het niet. Dat is niet mijn keuze om te maken June, toch bedankt.’ Sprak hij met een kleine glimlach tegen het meisje waarop hij even kort zijn hand op haar schouder plaatste. ‘Zie je nu wel, je maakt mijn wereld al een stukje beter dus je bent echt al wel een superheld in wording.’

Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty
BerichtOnderwerp: Re: My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]   My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 
My thoughts they slip away, my words are leaving me [&Sean]
Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» When your thoughts have taken their toll [+Julian]
» exploding body or thoughts
» When the thoughts get axcious. [Eros]
» Altered Ego &Sean
» Sean Alsina

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Prophecy Of Fate :: Ruins of Genosha :: School - Outside :: Garden-
Ga naar: