On The Run vs. Kate

Heel deze dag irriteerde haar al vanaf het moment dat ze was opgestaan tbh. Kate was er geen fan van hoor. Het was veel te commercieel en alles, en wel ja liefde was niet een van de dingen waar ze aan deed. Het was een idioot gebeuren en met Valentijn leek het alsof alles en iedereen nog eens extra hun best deden om haar ermee te irriteren. Voor haar was het een dag als een ander en dat besloot ze dan ook maar duidelijk te maken aan iedereen die het vandaag eens waagde om voor haar neus te staan bekken met iemand. Smack in the face kregen ze dan. Nou, spreek woordelijk dan met woorden kon ze zich right now maar beter behelpen aangezien er een algemeen verbod was gekomen op vechten en er nu een of andere peacekeeper rond liep. Yeah right, alsof dat ging werken. Als iemand wilde vechten dan gebeurde dat gewoon, zo staken mensen nu een maal in elkaar.

Kate was wellicht de enige donderwolk vandaag in de klas hoor. Al het vrolijke gedoe dat haar zo misselijk maakte werd natuurlijk recht op haar afgestuurd aangezien plots iedereen in haar klas wat met elkaar leek te hebben of zo. Uit pure irritatie had ze haar oortjes in gestoken en klonken nu de beats van Fall Out Boy in haar hoofd. Het leidde haar af, al zorgde het er ook voor dat ze helemaal niet meer ging opletten nu. Maar whatever right, dat kon ze wel ophalen als ze wilde. Zodra ze uiteindelijk het hoopje leerlingen zag op staan kwam ze kalmpjes overeind, haar tas hing ze losjes om haar schouder terwijl ze wachtte tot de meeste van die idioten naar buiten was gegaan zodat zij meteen het lokaal uit kon schieten en hopelijk ook de gang. Al zou die wel gevuld zijn met al die tortelduifjes die het niet beter vonden om vandaag extra lief te doen tegen elkaar en het er nog eens extra dik op legde dat zij alleen was. Al kon dat haar niet veel schelen. Het leven was beter alleen, ze was tenminste vrij om te doen en laten wat ze wilde.

Elke keer als ze naar buiten ging kwam ze terecht in de tuin. Een plek die zelfs op dit moment door mensen was bezet. Kort schudde ze haar hoofd en vuurde een geïrriteerde blik af op een random koppeltje dat haar voorbij wandelde. Nog steeds klonk er muziek door haar oortjes al was het nu een geheel ander iets Danny Brown als ze het goed had. Een van de vele hiphopnummers die ze wel eens vaker luisterde. Nadat ze het volume wat luider had gezet en op keek van haar scherm spotte ze hem op de bank. Voor een moment trok haar mondhoek omhoog. Zat hij nu op exact diezelfde bank als de eerste keer dat ze de jongen had ontmoet? Why ze het zichzelf nog herinnerde? Wel, Charlie was de enigste persoon naast Brandi die al een degelijke indruk op haar had weten maken. Oh well, dan was hij toch het enige coole misschien van deze hele dag. Gauw genoeg besloot ze maar op hem af te stappen, haar muziek had ze al afgezet en haar oortjes staken in haar broekzak terwijl ze rustig verder wandelde. Bij hem aangekomen keek ze hem met een korte grijns aan. ‘Wel Charles, heb je geen meisje dat je moet liggen kussen vandaag? News travels fast.’

Het hele gedoe van Valentijn ze snapte het concept gewoon niet like je moest toch elke dag laten zien aan iemand dat je van diegene hield, en niet op maar één freaking dag in een heel jaar? Ugh, ze ging haar hoofd er niet over breken. Daarvoor was haar hoofdje toch even te mooi hoor. Oh ja, haar ego had nog geen deukjes opgelopen hoor. Dat zou nooit gaan gebeuren, want tja whatever andere ook mochten zeggen over haar ze liet het aan zich voorbij gaan of ze deelde klappen uit. Simpelste oplossing ever hoor. Een oplossing die ook wel werkte voor haar. Meestal gedroeg ze zich nog wel aardig en alles, buiten op van die rotdagen als dit.

Weet je, voor de rest van de avond bleef ze gewoon lekker buiten hangen of zo. Puur om al die hysterische zooi van binnen te gaan vermijden. Yeah, dat ging ze nog wel echt doen hoor. Kon ze lekker wat gaan trainen, het zou toch een volle maan worden dus een perfecte gelegenheid voor haar. Slapen zou ze toch niet doen puur omwille van die maan, het laadde haar op altijd al gedaan. Praise the lord trouwens dat ze even geen kamergenote had, die had ze dan wel haar kamer uit getrapt als die een of andere date had. Doei, dat moest ze dus echt niet hebben. Even streek ze over haar kin, dat dit gedoe maar allemaal heel snel voorbij was zodat ze tenminste terug kon rondlopen op een school waar de mensen toch een klein beetje normaler deden. Voor zover dat dan al mogelijk was hier. Ze was nog steeds niet helemaal gewend aan alles, maar ze haatte het hier al niet meer zo hard dus dat was dan toch een beetje positief.

Het zien van Charles was best wel goed nieuws. Dan had ze toch nog een beetje normaal gezelschap, al zou dat waarschijnlijk niet zo heel lang duren maar het was iets so. ‘Dat krijg je er van als je zo onweerstaanbaar bent.’ Sprak ze op een sarcastisch toontje. Same old Charlie. Ze kon de manier waarop de jongen alles bekeek wel waarderen, soms was het nogal zwart wit maar hij fleurde alles tenminste niet op zoals meer dan de helft van de idioten die hier rond liep. ‘Slimmer als de gemiddelde mutant op het eiland misschien.’ Iets wat dus echt niet moeilijk was hoor.

Meneer besloot zelf nog even om op te schuiven voor haar. Meer aardigheid dan normaal. Charlie was vast wat ziek of zo. Kate dropte zich neer op de bank en streek kort een vuiltje van haar jeans af. Eigenlijk had ze het wel moeten verwachten dat hij niet binnen zou zijn. Het was immers Charlie, maar hea you never know met al die shit die hier rond ging op school. ‘Als je dat zo graag wilt sure.’ Grijnsde ze even. Hah, stiekem wilde ze het nog wel doen hoor. Het was al te lang geleden dat ze zich nog eens kon gaan uitleven. Voor kort keek ze hem aan, hij zag er uit alsof hij net een gigantische work out had gehad. Of toch iets van een inspanning had gehad. Vast aan het wegrennen van die drie meiden, wat ze echt nog wel kon begrijpen hoor als je even naging wat voor personen het waren. Niet dat ze judgemental was. ‘Denk je nu echt dat ik me daar binnen tussen dat stelletje idioten ga voegen? Dan zijn ze allemaal hun hoofd kwijt tegen het einde van de dag trust me.’ Sprak ze schouder ophalend. Why zou ze het verbergen dat ze deze dag haatte als de pest? ‘Dus, hoe verloopt de date met jezelf?’ Gesprek op gang houden, jup hier ging ze weer hoor. Nog steeds was de dude naast haar moeilijker te doorgronden dan de meeste mensen. Maar sinds wanneer hield zij niet van een uitdaging?

Dit was probz de enige feestdag die ze echt haatte. Met de rest had ze niet echt problemen, dan deed ze zelfs nog mee als ze zin had. Maar nee deze hele shit boeide haar totaal niet en het maakte haar alleen nog maar meer grumpy dan ze was. Nu ze buiten was waren er nog wel van die idiote koppeltjes, maar voor de rest was er niets te merken hoor. Maar goed ook, anders was ze helemaal nergens meer veilig voor al dat domme gedoe dat iedereen in de ban leek te hebben.

Iedereen buiten Charlie dan toch. Maar goed ook, want serieus als hij er aan ging mee doen dan was de wereld gewoon veranderd in haar apocalyptische beeld van alles. Alles was nog goed tho, want de dude leek even vrolijk van dit alles te worden als zij zelf. Stiekem was het toch wel een beetje lang geleden dat ze hem had gezien, niet dat ze hem had gemist tho. Misschien zijn droge opmerkingen wel, al was dat dan omdat die gewoon perfect aansloten op haar eigen gedrag. Heel even was haar aandacht weg gegleden van de dude en had ze een van haar haarlokken om haar vinger gewonden om die dan weer gewoon te laten schieten zodat er een hele lichte krul in kwam te zitten. Al dat werk van het te stijlen deze ochtend gewoon compleet verpestend eigenlijk, al was het nu nog niet zo erg verpest of zo.

Kate schudde even haar hoofd. Charlie en zijn droogheid. Het zou niet veranderen, maar dat vond ze helemaal niet erg. ‘Kan je net zo goed in de kelder gaan zitten daar zitten genoeg van die beestjes hoor.’ Sprak ze even schouder op halend. Wist zij veel dat ratten blijkbaar slimmer waren dan de meeste mensen dachten. Maar even tho, hij had wel gelijk hoor. Bijna elke mutant hier was letterlijk zo dom als het achterwerk van een varken, en daarmee overdreef ze dus helemaal niet. Ach, zij moest zich geen zorgen maken. Nope, Kate was wel slim genoeg om in het gezelschap van Charles te vertoeven. Nog iets waar ze helemaal niet mee overdreef want tja, ze was gewoon mega slim op sommige momenten.

‘Volgens mij moet je naar de dokter gaan Charles, ik ben al die aardigheid van je niet gewend hoor.’ Sprak ze met een lichte grijns op haar gezicht. Het was wel eens een keertje wat anders dan de altijd chaggo steen die Charlie normaal was. Zijn woorden deden haar kort fronsen. So he really did it? Kate uitdagen was nooit echt een slimme zet. Heel kort bracht ze haar lippen tot vlak naast zijn oor. ‘Be carefull what you wish for boy.’ Sprak ze op een geheimzinnig toontje. Kate kon hem echt nog wel eens trakteren op wat zand in zijn bek hoor. Deed ze heel graag. Met een geniepig grijnsje ging ze uiteindelijk terug wat beter zitten en zorgde dat er weer een respectabele afstand tussen hen twee zat.

Ah, daar was de Charlie die door zo veel meisjes werd aan beden. Zo koel als altijd, maar ergens toch nog wel grappig. Als je het van haar kant bekeek dan toch. Enig ander persoon zou het hele gebeuren waarschijnlijk niet hebben begrepen. ‘Zegt de jongen die zich hier komt verschuilen voor drie meisjes. Wie is dan degene met de issues?’ Sprak ze luchtig terwijl ze haar ene arm plaatste op de armleuning en hem kort aan keek. ‘Onthoofden is altijd handig, ik maak er graag een boeltje van. Lekker bloederig en zo.’ Grijnsde ze kort. Nah, Kate was niet zo in to bloed eigenlijk maar ze kon de dude best wel laten denken dat ze dat wel was. Al zou die het toch niet gaan geloven, want ja het was Charlie wat geloofde die kerel wel? ‘Ik hoor trouwens graag andere manieren hoor.’

Als ze hem niet kende dan zou Kate hem waarschijnlijk met een vragende blik hebben aangestaard, nu was het er echter een geamuseerde. Soms kon hij toch zo’n sukkel zijn hoor. ‘Je zou te jaloers worden als iemand de gedumpte Charlie wist te strikken tho. Dan zou je maar eenzaam overblijven.’ Sprak ze terwijl ze haar bruine ogen kort over de omgeving liet glijden. Eigenlijk was het best nog een rustige avond. Iets wat ze straks voor zichzelf heus nog wel ging veranderen als ze eenmaal begon met trainen en zo. ‘Lijkt me nogal moeilijk om te doen. Maar het is het proberen vast wel waard.’ Daar over ging ze zelf even niet nadenken. Charles en zijn moeilijke vragen ook. Haar ogen volgde ze peuk die naast de vuilbak vloog. Dat kon hij wel beter hoor. ‘Sinds wanneer mis jij?’
‘Ik verkies liever een prins op een zwart paard. Wit is zo passé.’ Sprak ze even schouder ophalend. Sinds wanneer was de dude trouwens in to vragen stellen? Al vond ze het nog niet eens zo heel erg. Hij was tenminste niet een of andere zeur die non stop aan je hoofd lag te janken. ‘Maar nope, liefde is gewoon bullshit. Dus waarom zou ik me er mee bezig houden?’ Echt wel de beste conclusie van de avond hoor.

Ugh oké, haar hoofd moest zich even afzetten van het haten van Valentijn hoor want zo meteen werd ze gewoon nog geïrriteerd door haar eigen gedachten en wel ja, dat was niet bepaald cool. Maar beter dat ze Charlie dus wel was tegen gekomen, anders waren er wel een paar bomen, misschien een paar irritante mensjes gesneuveld. Kijk, dat zou op zich nog wel grappig zijn al zou ze ondanks haar grote bek toch nooit iemand van het leven kunnen benemen. Nee, grote bek maar klein hartje hoor. Of de dude nu had gewilt dat ze bij hem was gaan zitten of niet, Kate gaf er toch niets om. Nah, ze liet graag merken dat ze er was. Toch als het neer kwam op Charlie. Ze irriteerde hem net een tikje te graag, maar tja hij was bijna het enige goede gezelschap hier so.

‘Goeie manier om duidelijk te maken dat je me hier niet wilt. Maar tja, too bad.’ Sprak Kate luchtig. Uiteindelijk ging ze wel weg als ze genoeg had van de dude. Maar voor nu bleef ze nog even zitten, wie weet kon Charlie hier nog wel iets zinnigs vertellen. Mwah, meestal kon de dude dat dan toch. Onzinnigheid leek bij de dude niet te bestaan. Iets wat ze zeker wel cool vond. Hij was iets meer van haar kaliber dan al de rest van de mutanten hier, al zou hij nog wel denken of zeggen dat hij ver boven haar stond. Moest hij dan maar weten. Heel kort gleed haar blik naar de scheur die in de jeans zat die ze aan had. In de meeste omstandigheden vond ze het totaal het geld niet waard om een broek met gaten te kopen, want ja ze kon het even goed zelf maken uiteindelijk. Stiekem had ze deze like ooit is gekregen hoor, dus uiteindelijk bleef haar geld uitgespaard. But still. De koele blik die ze kreeg van Charlie deed haar even fronsen. Eindelijk, normale Charles was weer terug.

Charles. Haar mondhoeken trokken even omhoog. Aha, bevestiging van dat de dude er dus niet tegen kom. Best wel snel als je het haar vroeg. Te snel voor zijn doen, gezien het steen incidentje van hun eerste ontmoeting dan toch. ‘Men gehoor is helemaal in orde hoor.’ Natuurlijk was dat het. ‘Call it a slip of the tongue.’ Iets wat nog best wel mogelijk was want ja, hallo Engels? Iedereen noemde daar Charles, en niet Charlie. Jup, ze had een hele gang vol butlers die trouwens allemaal Charles heette. Yeah right, zodra ze ook maar zo een dom geval zag verschijnen joeg ze hem weg tbh. Maar gelukkig had Jamie dat dus niet. ‘Maar als het je blijer maar Charlie it is.’ Ts, volgende keer deed ze het toch weer. Want ja, ze bleef Kate en ze was nu eenmaal een irritant persoon soms dan. Toch proefde ze de overwinning toen de jongen niet reageerde op haar. Serieus, is er een dokter in de buurt?

Zijn woorden over die meisjes deden haar kort knikken. Probably, wie jaagde er nu eenmaal op de meest egoïstische dude van het eiland? Dat zou zowiezo eindigen in tranen en tja het zou niet Charlie zijn die er iets om gaf hoor. Als je dat nu zelf nog niet door had, wel dan moest je toch even serieus een bezoekje brengen aan de oogarts of zo om te checken of je nog wel kon zien. Misschien ook ineens een doorverwijzing vragen naar iemand die je gehoor kon checken.

‘Ah, misschien wel. Maar tja, ik heb mijn reputatie nog niet waargemaakt tho. Je biedt je zeker niet aan?’ Yeah right, welke reputatie? Kate was een doetje hoor. Het meest sarcastische doetje op het hele eiland stiekem, maar hé op sarcasme stonden geen regels. Plus, daar zou ze zich dan toch niet aan houden want regels bleven nu eenmaal voor personen die niet Kate waren. En niet Charlie for that matter.

Bam. Second victory. Dat was niet van Charlie’s gewoonte. Waarschijnlijk was hij gewoon te mind blown door die drie meiden die hem hadden gekust of zo. Te begrijpen tho. Ts show off die hij was. Ineens had de jongen een mes tevoorschijn gehaald en drong dat diep door in deksel van de vuilnisbak. Moest ze nu impressed zijn of? Kort trok Kate haar neus af. Alsof ze daar echt onder de indruk van was. Misschien heel stiekem, maar hea, het was niet omdat hij hem overwinningen gaf dat zij hem hetzelfde zou gunnen. ‘Ik dacht dat je met alles je doel meestal wel wist te raken.’ Sprak ze op een kalme toon.

Kate moest uiteindelijk even kort grijnzen om de opmerking. Daar had hij haar dus door. Damnit. Oké, eerste overwinning dan maar voor Charlie. ‘Hm, wel ja die zijn ook welkom. Toch niet de grootste fan van die beesten.’ Sprak ze even hoofdschuddend. Nah, ze waren wel mooi en alles. Maar uiteindelijk was het geen nuttig dier, het enigen wat ze deden was eten en hun behoeften doen so nah. En ineens was de jongen verbaasd. Oh really, dus ze zag er dan ook nog eens zo uit dat ze afhankelijk moest zijn van iets zo dom als liefde? Wow, beetje close minded much? ‘Niet alles is wat het lijkt Charlie.’ En daarmee was dus letterlijk alles gezegd over dat onderwerp hoor. Meer was er ook niet te zeggen tenzij hij wou ingaan op de details, maar tja wie deed dat nu nog? Dat was pas passé. 'Dus Charlie, zeg eens, zijn er keepers bij een van die drie? Of beter gezegd, voelde je ook maar iets of was je weer random een steen?'

Om te gaan kijken hoe ver ze Charlie vandaag kon drijven, wel in eerste instantie had ze daar niet zo heel veel zin in. Eigenlijk gebeurde het gewoon uit het niets dat ze het ging doen. Die werking had de jongen nu eenmaal. Het constante wedstrijdje dat tussen hen in speelde, dat bleef gewoon aanwezig zelfs als ze eens een wat meer serieus gesprek hadden. Al was een echt serieus gesprek met Charlie uiteindelijk wel gewoon uitgesloten omdat de jongen er gewoon geen fuck om gaf. Iets wat bij haar de meeste momenten van de dag ook nog wel het geval was stiekem. Over dat wedstrijdje, op het einde van de dag zou zij dat toch wel even winnen hoor. Want tja, zij was Kate en ze ging zich niet zo maar aan de kant laten schuiven, zelfs niet door Charles de butler.

‘Persoonlijk nemen? Please Charlie, waar zie je me voor aan?’ Als ze alles wat de dude zij persoonlijk moest nemen wel dan lag ze hier nu al te huilen of zo, of tja dan had hij ineens een gat in zijn lichaam door haar mutatie. Maar kijk, die beheersing had ze dus echt nog wel en tja Kate had er nooit echt veel om gegeven wat andere mensen over haar zeiden en daar ging ze nu ook niet mee beginnen hoor. Koste veel te veel moeite. Over het Charles gedoe, wel daar ging ze ooit nog wel mee verder maar niet vandaag. Ze had even geen zin in een eindeloos debat met Charlie. Hoewel, uiteindelijk elk gesprek met de jongen draaide uit op een eindeloos debat hoor, iets wat ze ergens nog wel leuk vond maar dat zou ze gaan ontkennen als iemand het vroeg.

Kate grijnsde even om het feit dat Charlie zich begon te irriteren aan haar. Kijk, dit was wat ze wilde verwezenlijken. Deels dan. De dude naast haar was geen vriend van haar, uiteraard niet want om vrienden te zijn moest er sprake zijn van vertrouwen en een soort van verbintenis. Het eerste was al niet aanwezig, en het tweede wel ja buiten hun sarcasme en droogheid was er niet zo heel veel dat hen verbond. Daar maakte het meisje zich totaal geen illusies over. Ze waren meer gewoon kennissen. Meneer lichtgeraakt kwam uiteindelijk weer tevoorschijn. ‘Al geprobeerd dan?’ Kate wist zelf ook wel dat het niks van effect had, tenzij je de peuk perfect in iemand oog wist te schieten en hij nog een beetje branden, dan had het wel een klein beetje effect. Maar toch, een antwoord zou ze toch niet meer krijgen en dat vond ze niet eens heel erg.

‘Als jij een nacht in die stank wilt doorbrengen be my guest.’ Nee, dat was toch even niet voor haar weg gelegd. Dan mocht je haar wel even gewoon een bad vol met rozenblaadjes geven. Dat rook tenminste nog een beetje lekker, en dat was dan ook wel meteen haar laatste verwijzing naar Valentijn want ze had er nu echt wel genoeg van. Het pluspunt van paarden was dan wel weer dat ze niet eindeloos konden zeuren aan je hoofd. Iets wat zij dan weer wel kon en maar al te graag deed bij sommige personen. Bij haar buurman was het niet de bedoeling, maar het gebeurde gewoon. Het was gewoon sterker dan zijzelf hoor, maar tja uiteindelijk als Charlie er genoeg van had liet hij het wel merken en zou hij weg lopen of iets.

Natuurlijk staken er meerdere redenen achter waarom ze dagen als vandaag verafschuwde. Redenen die ze niet aan zijn neus ging hangen want ja hij had er gewoon geen zaken mee. Daarom de slimme actie om zijn hoofd bezig te houden met een andere vraag. Nou dat en omdat ze misschien toch een klein beetje nieuwsgierig was naar het antwoord. De jongen zijn reactie was niet bepaald wat ze verwacht had. Nou, de manier waarop hij het zei dan. Voor even leek Charlie op een kleine jongen die over het kussen van meisjes sprak, heel even maar hoor en het was best aandoenlijk? Eh, oké hoofd genoeg gedacht voor vandaag. ‘En het lag alleen aan haar mutatie? Wel daar geloof ik maar weinig van.’ Lorise of iets, dat was degene met dat soort mutatie. Kijk, soms luisterde ze toch nog wel eens naar het geroddel in de klas of cafetaria. Of ze het werkelijk geloofde? Eigenlijk wel, maar hea hem een beetje pesten. Ze zou Kate niet zijn als ze het deed to be honest.

Mensen zover drijven tot ze gewoon barsten was een van haar favoriete hobby’s. Nu deed ze het eigenlijk gewoon uit pure verveling en om haar eigen irritatie aan deze dag een beetje te vergeten. Dat Charlie haar slachtoffer was, wel dat was gewoon toeval hoor. Als ze iemand anders was tegen gekomen had ze net hetzelfde gedaan tegen hun. Met hem was het gewoon een tikje leuker. Maar ze was er niet op uit om hem te laten breken, nee ze zou heus wel op tijd stoppen en zich heel misschien verontschuldigen voor haar gedrag. Misschien. Niet dus. Hij wist zelf goed genoeg dat ze maar met hem speelde en dat ze gewoon onzin zat te verkopen, op sommige stukken dan. Meestal kwam er wel de waarheid uit, moest hij maar even gaan puzzelen om te ondervinden wat onzin was en wat niet.

‘Ach Charlie, ik was al blij dat ik jou zag zitten.’ Dat was dus wel even legit. Ze gunde het hem nog wel om dat te weten. Het zou hem uiteindelijk toch niet boeien, maar dat kon haar dan weer niets schelen. Van zijn reputatie was ze vreemd genoeg niet bang, nah als hij haar iets had willen aan doen wel dan was dat mes wel in haar hart beland en niet in het deksel van de vuilbak. Het verbaasde haar ergens wel dat hij haar wist te tolereren. Iets waar heus ook wel een einde aan kwam. Wat ze op dat moment waarschijnlijk niet erg vond, maar als ze het later zou herbekijken zou ze er misschien een klein beetje om geven want ja Charlie was op zijn manier nog best wel cool om mee rond te hangen.

Hm, in dat geval leek een paardenstal nog wel een goeie plek. Geen last van zeurende kamergenoten of wat dan ook. Niet dat ze daar last had, thank god btw anders had Genosha al wel een mutant minder geteld en hoe ze dat moest gaan uitleggen aan haar pa, wel dat zou nog eens een opgave zijn geweest. ‘Stel nu dat het voor een andere reden zou zijn dat iemand bij je was, wat dan? Ja ja, ik weet je voelt niets en zo maar wat dan?’ Oké, ze moest zelf even stoppen met nieuwsgierig te zijn want hij zou toch wel een manier vinden om haar terug te pakken met andere vragen die zij dan weer niet ging beantwoorde. Kort haalde ze haar schouders op, als teken dat de dude daar niet op hoefde te antwoorden, iets wat hij waarschijnlijk toch al niet ging doen. Want ja, zodra het te persoonlijk werd deed meneer zijn boeken toe en begon hij over iets anders. Observeringsskills boe ja.

Haar mondhoeken trokken omhoog bij zijn ongelovige blik. Had hij nu echt verwacht dat ze het zo maar ging laten schieten? Wat schattig. Zijn woorden, ze waren de waarheid maar ze liet er niets van merken dat ze wist wat hij bedoelde. Al was haar pokerface misschien toch even niet zo goed, eventjes maar hoor. Maar hij zou het wel doorhebben dat ze gewoon tja stom aan het doen was. De manier waarop de dude haar achter aankeek bij zijn volgende woorden, was intrigerend? Voor even wilde Kate gewoon weg kijken, maar dit partijtje wilde ze even niet verliezen dus besloot ze om hem gewoon met diezelfde kalme blik aan te kijken. ‘Bewijs het dan Charlie? Want voor mij ben je nu all talk.’ Sprak ze op een geniepig toontje. Natuurlijk sprak de dude de waarheid, daarvoor moest ze hem zelfs niet zo heel goed kennen, dat had ze van die eerste ontmoeting al door. Maar waar speelde ze dan mee? Echt, soms snapte ze zichzelf niet of zo.

Of hij het nu door had of niet. Veel kon het haar niet boeien om eerlijk te zijn. Charlie zou ze met haar gedrag niet tot vijand maken of zo, daar was ze wel zeker van. Ze was nog niet bedreigd door de dude of zo. Dus uiteindelijk zat ze best wel safe? Al kon ze hem niet bepaald vertrouwen maar oké. Kate zou wel zien hoe het liep. Maar opgeven, nah zover kreeg hij haar niet hoor. Daarvoor vond ze dit alles net iets te leuk. Of ze nu werd uitgeroepen als winnaar of niet, ze had hier al enkele kleine overwinningen behaald dus ja dat volstond wel voor haar.

Bam geamuseerde blik. Overwinning hoor, stond vast. Maar het was wel de waarheid tho, ook al kon ze hem dat waarschijnlijk niet wijsmaken. Maar hea, dat was dan weer zijn probleem zij had een poging gedaan om het te zeggen en dat ze het ook werkelijk meende dus ja. Zijn probleem niet het hare. ‘Ach, als je me niet geloofd moet jij weten darling.’ Sprak ze met een kleine grijns. Echt hoor, als hij zo dom wilde doen met haar niet te geloven. Dan zou hij het in ieder geval niet veel vaker mee maken.

Kate’s mondhoek trok even lichtjes op. Ah, touchy subject. Bingo! De blik die ze van hem kreeg, serieus ze kon wel in haar broek of zo. Deed ze natuurlijk niet want dat was nasty. ‘Beetje lichtgeraakt?’ Sprak ze kalmpjes. Maar aight, als hij het er niet over wilde hebben goed voor hem. She didn’t even care at all. Het was toch maar bedoelt om hem op stang te jagen en het was haar beetje bij beetje aan het lukken. Zo meteen de genade klap even of zo. Misschien. Dat hing een beetje af van hoe alles draaide. Hoe hij er nu bij zat leek hij een klein kind tbh. Een klein mokkend kind. Wat een vergelijking weer. Serieus, als de dude in haar hoofd kon kijken dan was haar hoofd er wellicht al wel dertig keer af geweest of zo.

Het meisje had hem weten te raken. De uitdagende blik waarmee hij haar aan keek. Had ze hem dan eindelijk zo ver weten te krijgen? Afwachtend bleef ze de dude gewoon aan kijken, al wist ze totaal niet wat ze moest verwachten. De kalmte had even plaats gemaakt voor een beetje nieuwsgierigheid, misschien zelfs een beetje spanning. Klein beetje. Voor ze het goed en wel door had zat hij wat dichter naar haar toegebogen. Kate had uiteindelijk haar kalm zijn weer terug gevonden. Iets waar ze zich toch even aan vast moest klampen tbh. Zijn koele hand nam de hare vast en voor ze er besef van had waren hun handen in elkaar verstrengeld, alsof ze zelf een of ander misselijkmakend koppel was. Natuurlijk wel eentje dat er duizend keer beter uitzag dan alle idioten hier bij elkaar. Waar was de dude in godsnaam mee bezig eigenlijk? Ja goed, bewijzen dat hij niets kon voelen dat hij werkelijk een steen van. Maar op deze manier? Dat was iets wat toch wel onverwachts kwam. Kate zag hem dichter komen, in plaats van afstand te nemen bleef ze gewoon als het koppige kind dat ze was zitten op de bank. Zijn warme adem die haar lippen streelde terwijl hij sprak, bezorgde haar toch kippenvel. Al was dat puur de actie, niet omdat ze iets voor hem voelde of zo. Echt niet btw. Voor even gleed haar hand naar de kraag van zijn trui trok hem voor een moment dichter tegen haar aan. Complete vraagtekens in haar hoofd momenteel hoor. Met alle gemak van de wereld duwde ze hem uiteindelijk van haar weg en keek hem een tijdje in zijn ogen aan. ‘Nog steeds niets neem ik aan?’ Sprak ze uiteindelijk de stilte doorbrekend, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was. Wat het uiteindelijk ook wel echt was. Er was niks van gevoelens, bij beide niet dat stond vast. Kate liet haar hand van zijn borst af glijden om die uiteindelijk in haar schoot neer te leggen en hem met een miniem grijnsje aan te kijken. Mind games, heel dit het waren gewoon mind games nothing more.