On The Run vs. Kate

Hm. Geen reactie. Charlie was uitgespeeld. Wat betekende dat ze hem te ver had gedreven met haar opmerkingen, wat dan weer wilde zeggen dat zij had gewonnen. Bam. Victory tasted sweet. Misschien toch niet zo sweet als ze had gehoopt, maar tja. Waarom hij niet reageerde zou haar een worst wezen, beter voor haar uiteindelijk dan moest ze niet weer iets gaan bedenken om tegen hem te gaan zeggen. Niet dat ze het beu werd hoor. Dat nooit. Maar misschien vond ze het toch een klein beetje zielig voor hem. Even tho het grappig bleef hoe hij hier nu zat, als een klein kind dat geen snep kreeg van zijn moeder. Yeah, dat was nog een goede vergelijking.

Dat ze hem dichter naar zich had getrokken was puur uit automatisme. Geen bijbedoelingen niets. Kate had niets met liefde en dat maakte ze hem even goed weer duidelijk door de jongen terug naar achteren te duwen. Zijn woorden deden haar toch grijnzen. Iets wat ze al verwacht had. Het was niet alsof Kate had gehoopt dat ze wat bij hem zou los maken, zeker niet. Maar blijkbaar was de dude uitgesproken, er kwamen geen verdere opmerkingen of wat dan ook. Iets wat uiteindelijk niet nodig was, maar toch vraagtekens deed verschijnen in haar hoofd. Ach ja, whatever right? Als ze er nu om zou beginnen geven was ze uiteindelijk toch nog een verliezer en no way in hell dat dat ging gebeuren.

Toen uit het niets was Charlie opgestaan. En gaf hij ook aan dat hij ging vertrekken, en heel even was er gewoon een moment dat ze bleef zitten op haar luie kont. Maar toch nam ze hier geen vrede meer. Gemakkelijk veerde het meisje overeind en jogde even naar hem toe. Moest ze zich nog inspannen ook, echt geweldig hoor. Voor hem bleef ze staan, waardoor hij ook moest blijven staan anders zou hij tegen haar aan knallen. ‘Het spijt me voor mijn gedrag, wat ik zei over dat ik blij was om je te zien, dat meende ik trouwens oké?’ Voor even ging ze op haar tippen staan en drukte haar lippen op zijn wang. Daarmee was het dan ook meteen afgelopen met de aardige Kate. ‘Wel Charles, ik zie je wel weer.’ En met die woorden liep ze langs hem heen in de richting van de sportvelden. Want ze had nu niet meteen nog meer zin om te trainen in het bos, waar hij ook heen ging. Daarvoor was zelfs dit bos te klein.