Collect moments not things (OPEN)

Sinds hoeveel jaar kon Nikita nu eindelijk goed zien? Misschien nu net zes jaar. Ze kan nu al zes jaar van haar leven s’nachts zien. En nog steeds vond ze het verbijsterd hoe de wereld in elkaar zat. Drie van de zes jaar heeft ze in de Amazone gewoond met haar oma. In de Amazone is haar Night Vision en Sexual Impuls geboren, en haar oma gestorven. Ze wist nog niet hoe dat allemaal had kunnen gebeuren. De dood van haar oma raakt haar nog steeds tot diep op het bot.
De andere drie jaar heeft ze in een flat gewoond met twee verdiepingen appartement, met een ene vrouw die zichzelf Anita had genoemd. Ze heeft die vrouw nooit echt gemogen, en waarom niet? Anita heeft er voor gezorgd dat ze geen mensen ging aanraken, en daardoor heeft totaal geen ervaring om op een school te zitten. Lezen en schrijven kon ze wel, maar zoiets als wiskunde daar begreep ze niks van. Anita heeft ervoor gezorgd dat Nikita een achterstand heeft opgelopen met haar sociale leven. Maar hoe dan ook, Anita had wel wat goeds gedaan in haar leven. Ze had een box leraar in gehuurd die Nikita leerde boxen. Boxen was een van de meest favoriete sporten van haar. Nikita had er erg geluk mee gehad dat ze die kans nog wel had gekregen. Voor als ze op deze school nog een keer in een gevecht zou gaan raken, dan had ze in ieder geval daarmee wel een voordeel mee, ze was een vechter.

Nikita voelde hoe de koude lucht haar longen vulde met verse lucht. Het was midden in de nacht en er was doodse stilte op het plein. Ze was nog maar net aangekomen op het eiland en was nog al nieuwsgierig wat voor mensen hier nog meer rondliepen. Ook al zou ze daar waarschijnlijk niet veel van merken, omdat ze meeste van de tijd s’avonds rond zwierf. Als er meer mensen s’avonds rond zwierven had ze tenminste wel gezelschap, maar daar ging ze eigenlijk niet van uit.
Uit haar zak haalde ze een pakje sigaretten, ze pakte er een uit en ademde diep de nicotine in. De nicotine gaf haar rust in haar hoofd, en rust had ze wel nodig. Nikita liep met een relaxt loopje door. In de verte zag ze al een stuk bos. De bomen in dat bos waren dan wel anders dan de bomen die in de Amazone waren, maar de bomen zorgde wel dat ze zich veilig voelde. Veilig voor wat dat wist niet, maar het voelde gewoon goed. Omdat Nikita vaak buiten rond zwierf was ze de koude lucht gewend. Ze had daarom ook geen jas aan getrokken. Aan de trui en de sjaal die ze aan had, had ze voldoende.

Toen ze het bos bereikt had, gooide ze haar sigaret op de grond en drukte hem met haar schoen uit. Als ze het bos in ging dan zou ze geen sigaret roken. Ze voelde aan een boom en sloot haar ogen. Ze liep het bos weer verder in en keek toe hoe een paar vleermuizen opvlogen bij haar aanwezigheid. Soms vond ze het best wel stom dat ze alleen in het donker kon kijken en overdag blind was; maar daar is wel mee leren leven. Ook al vroeg ze zich wel hoe het bos eruit zag overdag. Van alleen plaatjes in een boek, vond ze niet leuk. Nikita legde haar tas neer bij een grote eik, en ging er voor op de grond zitten. Het maakte haar niet uit dat haar kont en haar rug nu vies werden. Het ging haar er nu even om dat ze zich weer goed voelde. Geïnteresseerd keek ze om zich heen. Een uil vloog met een muis in zijn snavel. Wat was het mooi om te zien dat ze in het nachtleven toch niet helemaal alleen was. De rust waar ze zich nu bevond vond ze wel erg fijn, maar omdat ze niet een geluid had verwacht van een voetstap schrok ze een beetje. Nikita keek in de richting waar het geluid vandaan kwam.