I'm coming at you like a dark horse [open]

Jackie Morrison

There's no going back

Min of meer wat onrustig draaide Jackie rond in haar bed en veranderde ze van positie om verder te kunnen slapen in de het felle ochtend licht. Inmiddels werd het alweer eerder licht en daar kon Jackie echt totaal niet tegen. Het lukte haar niet om met haar hoofd onder de dekens te slapen, dat lukte haar nooit omdat ze dan niet kon ademen maar het lukte ook niet om gewoon weer terug in slaap te vallen met dat vervloekte licht. Ze trok in een snelle beweging haar dekens van haar af en stond snel op om naar het raam toe te lopen. Het gordijn trok ze met een snelle beweging dicht waarnaar ze niet echt met een rustige pas terug liep naar haar bed. Zachtjes hoorde ze Grace lachen en zag ze het meisje even met over dicht grijnzen. ”Wat?” Vroeg ze met een wat geïrriteerde stem aan het blonde meisje die zoals gewoonlijk gewoon spinnen en allerlei andere beestjes over haar bed heen had lopen. Echt, Jackie snapte er vrij weinig van hoe dit meisje dat gewoon kon hebben zonder de kriebels te krijgen van de kleine beetjes. Ze snapte sowieso heel weinig van haar twee kamergenoten maar ergens respecteerde ze hun wel. Wat haar overigens er niet van weerhield om ze soms te plagen met haar mutatie. Het was heel makkelijk om dat te doen met mate want ze wist van allebei hun irritaties en angsten door middel van haar handige telepathie. Nog even omdat ze het leuk vond om het meisje met de telekinese te pesten drong ze haar droom binnen en plaatste ze daar het meisje in dat Aurélia leek te haten, een meisje dat ook rondliep op dit eiland. Haar naam was Aly Elsevier en natuurlijk wist Jackie nu ook al lang alles over dit meisje want ze had al even rondgesnuffeld in de gedachten van anderen in wat ze dachten over het meisje maar ze had ook al in de gedachten van het meisje zelf gezeten.

Kort nadat ze heel even het meisje in de droom van Aurélia had geplaatst besloot ze om toch maar even naar buiten te gaan, misschien naar het strand waar ze in haar prachtige paardenvorm eventjes heerlijk kon galopperen, zoals ze dat graag deed. Het liefst was ze ook nog even de dromen van Grace binnen geslopen maar dat meisje was duidelijk wakker en negeerde Jackie door te doen alsof ze sliep. Alsof ze ook werkelijk dacht dat zij erin zou trappen, want dat deed ze toch echt niet. Het meisje had zitten grijnzen en als ze aan het slapen was dan kon Jackie haar droom betreden maar dit lukte niet. Waarom niet? Nou, omdat ze niet sliep. Zo simpel als dat. Ze trok gewoon simpele zwarte kleren aan, zoals ze altijd droeg gezien zwart haar favoriete kleur was. Het was de kleur van haar zwarte merrie gedaante en een donkere kleur dat wel bij haar paste. Ze vond al snel haar weg naar buiten toe en ondanks dat ze al een tijdje had liggen woelen in bed omdat het te licht was buiten, was het nog behoorlijk vroeg in de ochtend. Meteen op het schoolplein shifte ze al naar de grote zwarte merrie die het lichaam had van een perfect getrainde KWPN’er met lange manen. Je kon haar hoeven horen klinken over de tegels van het schoolplein al duurde dit niet lang omdat ze zich snel naar het gras toe werkte. Dat liep een stuk fijner dan de tegels. Kalm blies ze lucht uit via de grote neusgaten van het gespierde zwarte paard en maakte ze grote stevige stappen. Hield ze haar nek mooi gebogen en maakte ze een mooie vloeiende overgang van stap meteen door naar de galop zodra ze bij het strand was aangekomen. Langzaam ging ze steeds sneller en sneller tot ze uiteindelijk met al haar kracht op haar snelst over het strand heen galoppeerde. Een prachtige verschijning in het nog zachte ochtendlicht en de laag staande zon boven het water van de zee. De galop van de merrie was zo krachtig dat je en snel dat het een hele hoop mensen alleen al kippenvel zou geven, van de schoonheid van het beest en de energie van de nachtmerrie die om haar heen hing. Ze vond het heerlijk om zo even haar lichaam tot het uiterste te laten gaan en gewoon op volle snelheid in galop over het strand heen te rennen. In haar paardenvorm voelde ze zich werkelijk helemaal vrij en voelde ze zich gewoonweg een heel stuk beter dan wanneer ze als een mens rondliep. Het paard kon zich veel vrijer bewegen en had veel meer kracht en snelheid, bovendien kon ze dan helemaal wegzinken met haar gedachten. Kon ze dan helemaal genieten van het moment waarop ze aan het galopperen was.

Na een tijdje op volle snelheid te hebben gegaloppeerd nam ze weer een beetje in met tempo maar bleef ze wel galopperen, alleen dan rustiger. Leek het meer alsof ze zweefde in de mooie sierlijke beweging van de kalme galop. Haar spieren waren goed te zien onder haar zwarte vacht, zeker nu ze ook al bezweet was en haar mooie zwarte vacht prachtig glom. Witte klodders speeksel zaten aan haar borst zwarte borst geplakt en dampwolkjes verlieten haar neusgaten bij elke ademhaling, door de warmte van haar lichaam in de nog koele ochtend. Al was het ook al lang niet meer zo koud als de winter, het was wel duidelijk weer lente waardoor het ook al warmer aan het worden was. Het was nu eigenlijk perfect, niet te warm en niet te koud. Langzaam ging ze ook alweer over tot een draf waarnaar ze besloot nog eventjes een wandeling te maken door het bos op het eiland. Bij de bosrand begon ze weer stevig te stappen en was ze nu de zwarte schim van de merrie die tussen de bomen door dwaalde. Rustig bracht ze haar ademhaling weer op het juiste ritme en was de damp die van haar bezwete lichaam af kwam goed te zien in de schaduwen van het bos.

Jackie Morrison

There's no going back

Soms vroeg ze zichzelf af hoe het zou zijn om een echt paard te zijn, zonder terug te kunnen veranderen naar een mens of ooit een mens te zijn geweest. Gewoon een paard. Zou dat alles een stuk makkelijker maken? Zou dat het leven een stuk mooier maken? Meer kleur geven? Ze wist namelijk wel dat als ze eenmaal in het gedaante zat van de prachtig gespierde zwarte merrie ze niet meer terug wilde, omdat ze het heerlijk vond om zo snel te kunnen rennen en zoveel sterker te zijn wat ze anders zou zijn Het gevoel van vrijheid en dat ze iedereen en de gehele wereld aankon drong dan tot haar naar binnen. Ze wilde er niet meer aan ontsnappen, nooit niet, maar toch veranderde ze altijd wel weer terug omdat ze niet anders wist dan dat ze ook een mens was. Stiekem dacht ze er wel eens over na om gewoon een paar dagen niet terug te shiften, niet dat ze dan ook gezellig bij de andere paarden in de stal zou staan, nee ho maar. Ze bleef dan wel gewoon buiten hoor. Niemand ging touwtjes om haar hoofd en nek binden en niemand ging haar al helemaal niet in een stal stoppen. Het had bovendien geen zin, Jackie wist toch wel te ontsnappen uit deze stallen.

Bij het bos aangekomen had ze weer ingehouden op de galop en was ze langzamer gaan draven, al had ze uiteindelijk ook besloten om maar weer gewoon te gaan stappen. Het was al heel erg warm aan het worden en haar zwarte vacht glom helemaal onder het zweet. Haar perfect afgetrainde lichaam stapte met kleine dampwolkjes die ervan af kwam tussen de bomen, zonder dat ze het meisje doorhad die ergens op een grote tas zat. Nou ja, het duurde wel eventjes maar ook niet heel lang want al snel draaide ze haar zwarte oren in haar richting en richtte ze haar donkere bruine ogen op het meisje. Zachtjes hield ze halt en draaide ze een oor weer een beetje opzij. Ugh, ja gezelschap had ze niet helemaal verwacht en misschien kon ze ook maar beter weer normaal weglopen, wat kon het haar tenslotte ook schelen. Wel moest ze stiekem een beetje lachen om het feit dat het meisje al dacht aan wat het paard hier deed, waarom ze hier was zonder een ruiter? Ja oké het antwoord was voor Jackie vrij simpel, ze was niet zomaar een paard waar je een leuk ritje op kon maken, maar dat wist dit meisje niet natuurlijk. Zij verwachtte waarschijnlijk een ruiter en die was er niet, wat erop kon blijken dat ze een losgebroken paard was, maar iemand moest ook maar een proberen haar te vangen en naar de stallen terug te brengen want ho maar, dat liet ze dan weer niet gebeuren hoor.

Het meisje maakte al snel wat klikkende geluiden om de aandacht te trekken van de grote zwarte merrie die ergens een paar meter bij haar vandaan stond. Als Jackie nu gewoon droog had kunnen zuchten, had ze dat gedaan, in plaats daarvan snoof ze even en zette ze weer beweging in haar lichaam. Ze liep naar het meisje toe die nog steeds klein was voor de merrie vanuit de tak waar ze op zat, want Jackie was ook zeer groot. Zoals gewoonlijk veranderde Jackie ook niet meteen terug naar mens, dat zou even te jammer zijn. Nee, eerst wilde Jack altijd een beetje rotzooi schoppen, want dat zat gewoon in haar bloed. Ze kon het nooit laten een mogelijkheid voorbij te laten gaan om iemand te laten schrikken of te foppen, of op een of andere manier te misleiden of bedriegen. Nope, nog steeds hield ze daar echt te veel van. Ze ging gewoon voor het meisje staan maar zorgde er wel voor een beetje intimideren over te komen met haar grote, in de hoop wat onzekerheid of angst te creëren, iets waar ze ook nog steeds altijd mee aan het stoeien was. Natuurlijk kon ze met haar mutatie angst creëren maar soms vond ze het ook leuk alles zelf op te zoeken. Op het het meisje nog wat ongemakkelijker te maken begon ze opdringerig met haar neus tegen het meisje aan te duwen..