Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Dark Sky Paradise ma jun 01, 2015 7:27 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Charlie. Dat was de persoon die hij moest hebben als hij van die helse pijn af wilde. Of toch als hij amber mocht geloven. Iets wat hij eigenlijk al lang niet meer deed sinds haar vertrek. Maar ze had het hem gezegd toen ze een moment samen deelde, wat dus maakte dat er hopelijk iets van waar was. Anders wist hij haar ooit wel weer te vinden. Maar first things first. Charlie vinden. Wat hij had opgestoken over de knul van enkele mensen was niet veel, buiten dat hij graag heel vroeg in de ochtend in het bos te vinden was om zogenaamd te trainen voor iets. Veel kon het hem niet uit maken. Als de dude hem kon helpen dan gaf hij graag zijn slaap op. Niet dat hij de laatste tijd al zo super veel had geslapen omwille van 1 Amber en 2 dat verdraaide brandmerk dat maar niet leek te verdwijnen en ten laatste nog 3 de nachtelijke bezoeken die hij al bijna elke nacht had gehad in zijn hoofd van meerdere hooggeplaatste demonen die hem terecht wezen omdat hij dom was geweest onder andere. Niet dat hij zich ook maar van een van hun iets aan trok. Waarom zou hij ook? Binnen kort maakte hij korte metten met al die nietsnutten en zou hij het een en ander gaan regelen daar beneden.
Compleet gehuld in het zwart, inclusief sweatpants stond hij nu midden in het bos. Trainen, misschien kon hij er nu gelijk even aan beginnen dan moest hij niet eerder op de dag terug komen. Plus, het zou zijn zintuigen vooral trainen nu. Niet dat die niet optimaal waren, maar er was altijd ruimte voor verbetering. Toch zeker als je bezigheden had als hij. Midden in het bos, weg van alle priemende ogen was hij op een vrij beboste vlakte blijven staan. Als hij het goed has stond Charlie enkele meters verder van hem te spelen met een van zijn messen. Hoe dichter hij in de buurt kwam van de jongen hoe meer hij het gevoel kreeg dat er iets meer school achter de knul. Misschien was het inbeelding, maar zijn gevoel liet hem niet in de steek. Er was hem meerdere malen verteld dat er op dit eiland ook een werktuig was te vinden dat van de geheel tegenovergestelde plek kwam als waar hij vaak genoeg zijn tijd verdeed. Namen waren nooit gevallen, maar hij was even goed slim genoeg om te weten dat de wonde op zijn borst niet door een simpele heler zou verdwijnen. Nee, er was maar een ding wat hem kon helpen en dat was engelenbloed. Amber had dat niet geweten, maar die was ook wel slim genoeg om in te zien dat dit niet zo maar iets was wat je met een pleister liet verdwijnen.
Snel genoeg had hij Charlie uiteindelijk gevonden, zoals voorspeld druk bezig met zijn messen planten in de bomen rondom hem. Zijn kind of training tbh. ‘Charlie neem ik aan?’ Klonk het op een koele toon terwijl hij naar de jongen toe wandelde en uiteindelijk op een kleine afstand bleef staan. Max bleef alert voor enige aanval die de jongen misschien zou uit voeren. Een aanval die zou falen natuurlijk, want tja hij was Max. Misschien nog altijd een beetje verpest door het hele gebeuren met zijn ex-vriendin maar even goed bleef hij nog altijd diezelfde machine waarin hij zichzelf jaren geleden had getransformeerd.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise ma jun 01, 2015 11:14 pm
Nothing In Life Is Promised Except Death
Ochtendtraining. Great. Nee for real, hij had wel zin in een beetje trainen in het bos, in de ochtend wanneer niemand wakker was om hem te storen met hun stommiteiten. Want zijn geduld raakte langzaam maar zeker toch wel op hoor. Elke dag was er wel iemand die iets doms deed of zei waar hij zich aan irriteerde. Hij miste het om op zijn eentje te wonen en te leven, zodat hij lekker kon doen wat hij wou zonder dat hij rekening moest houden met wie dan ook. "Je bent nooit alleen en met mij hou je zeker wel rekening", Zei Raziël licht spottend, maar hij negeerde die ondertoon in de Engel zijn stem. "Je snapt wat ik bedoel", Zei hij rustig, niet van plan zich te laten opjagen door hem. Besides, eigenlijk zou hij nooit echt meer alleen zijn.
Stil als een volwaardige ninja was hij de kamer van Adelyn binnen geglipt, en keek hij even naar het slapende meisje. Sinds ze hier op het eiland was, had hij het gevoel gekregen dat hij op de een of andere manier met haar lot was verbonden. Dat hij haar moest beschermen tegen wat dan ook, omdat ze al genoeg leed had gekend in haar leven. Toen hij vast stelde dat ze vredig lag te slapen (wat wel normaal was op dit uur), draaide hij zich om en begon hij eenmaal hij buiten stond richting het bos te joggen.
"Het is nog steeds vreemd dat ik nu al een verantwoordelijkheid heb die jullie zelfs nog niet krijgen voor jullie een paar eeuwen oud zijn", Merkte hij op tijdens het joggen. Hij passeerde een heleboel bomen, maar hij was nog niet ver genoeg naar zijn mening. "Alsof het voor ons zo makkelijk is. Nu moeten we niet alleen op jou passen maar ook op haar", Reageerde Raziël opnieuw op dat spottende toontje. "Ik kan op mezelf letten", Zei hij kort, waarna hij zich focuste op de bomen voor zich en naar omhoog sprong om zich aan een tak op te trekken.
Een korte tijd later, toen hij het geslinger beu was, belandde hij weer op de grond. Hij deed zoals altijd zijn trui af en inspecteerde even de werpmessen in zijn gordel. Vanaf hij het eerste trok, kwam hij in een soort wereld terecht waar alles veel scherper was, alles trager leek te gaan en hij in opperste concentratie elk doel neer wist te halen waar hij zijn zinnen op zette. Zijn gordel was binnen de minuut helemaal leeg, op zijn engelendolken na. Daar ging hij niet mee gooien hoor. Een korte waarschuwing in zijn hoofd liet hem omdraaien nog voor de jongen hem aangesproken had. ‘Charlie neem ik aan?’ Sprak de onverwachte toeschouwer nog geen 10 seconden na de waarschuwing.
"Reaper", Siste Raziël in zijn hoofd, en meteen trok hij een van zijn dolken uit zijn riem. Hij activeerde hem nog niet tho. De jongen vormde nu nog geen bedreiging, maar hij was er alleszins klaar voor, net zoals Max zelf trouwens. Charlie keek de jongeman met een koele, inschattende blik aan. Waarom was hij zomaar komen opdagen midden in zijn training? "Wist je dat het onbeleefd is om iemand's training te onderbreken? Dus ik hoop voor jou dat er een goeie reden achter zit", Zei hij op een vlakke, kille toon. Yeah, even de dood zelf zitten bedreigen met de dood, hij had het echt wel voor elkaar hier.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise vr jun 05, 2015 5:52 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Hoewel je zou denken dat het misschien logisch was dat iemand eens zijn bek ging houden in zijn hoofd was dat totaal niet het geval. Nee, hoor dag in dag uit waren er altijd wel een of meerdere demonen in zijn hoofd aan het zeuren over dingen, om nog maar te zwijgen van de plicht die hij nog steeds moest vervullen. Het brengen van mensen naar de overkant. Hij mocht dan wel in onvrede zijn met meer dan de helft van die ratten daar beneden dat wilde niet zeggen dat hij niet de beste bleef in zijn werk. Maar het feit dat hij nu elke seconde van de dag in het oog werd gehouden door iedereen was best wel irritant. Vooral als ze hun bek er niet bij hielden. Vroeger was het ook wel het geval dat hij in het oog werd gehouden maar veel en veel minder. Tbh, moest hij gewoon even terug normaal gaan doen een kleine tirade gaan afsteken daar beneden eventueel wat wezens onderwerpen en hij zou zo weer aan de top staan. Maar dat waren dingen voor later.
Zoals hij al had verwacht stond Charlie al meteen bewapend klaar. Dit keer wel met een van zijn dolken. Van die wapens bleef hij liever weg, puur en alleen omdat ze afkomstig waren van daarboven en ze wel eens wat meer schade konden aanrichten dan hij gewend was. In plaats van meteen in de aanslag te gaan wat Max op andere momenten wel zou hebben gedaan toonde hij nu zijn lege handen aan hem. ‘Het is even goed onbeleefd om je wapen te trekken voor iemand die niets kwaad in de zin heeft.’ Sprak hij koeltjes terug. Serieus, even dit was nu al kinderachtig en daar deed hij niet aan mee hoor. Een hard geroep begon in zijn hoofd maar hij schudde het van zich af. Negeerde het voor eens. Het was een feit dat twee mensen van hun soort niet met elkaar konden of mochten praten. Richtlijnen die al zo lang mee gingen dat niemand het ooit waagde om ze te overtreden of wat dan ook. Even goed was dat allemaal maar belachelijk, Charlie hier had al voor genoeg zielen gezorgd die hij naar de overkant moest brengen. Dus ze waren collega’s, soort van..
‘Ik heb hulp nodig.’ Woorden die hij nooit voor een tweede keer zou herhalen. Maar hij ging even niet om de pot draaien. In plaats van de jongen een uitleg te geven trok hij gewoon heel simpel zijn shirt uit. Het brandmerk, gespreid over zijn hele borst dat net leek alsof het vers was vertoonde zich meteen. Ja, dat was nog een nieuw idee van de big chief. Elke nacht werd het opnieuw gedaan en dat zorgde er dus voor dat het nooit perfect kon helen. ‘Er is me verteld dat jij me zou kunnen helpen als je dat wilt.’ Hulp vragen was nooit zijn ding geweest maar het kon hem even niet boeien zolang hij hier maar vanaf raakte. Vanaf Max was beginnen praten was er een lange stilte in zijn hoofd gehouden, een die nog steeds bleef duren. De pijn daar aan tegen leek te worden verhoogd. Maar die verbeet hij gewoon. Ze hadden dit niet zien aankomen. Alsof hij het ooit zelf had zien aankomen dat hij de hulp van iemand anders nodig had.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise vr jun 05, 2015 6:40 pm
Nothing In Life Is Promised Except Death
Het was sowieso bijzonder dat hij hier was nu. Vooral ook omdat het met intentie was, want waarom zou hij anders helemaal richting het bos komen gelopen in de vroege ochtend? Hij zag er niet naar uit alsof hij zelf zou trainen, en als dat wel het geval was, dan had hij hem wel ontlopen. Nu was hij zomaar op hem af gestapt, niet eens dreigend, maar toch. Je kon nooit voorzichtig genoeg zijn, dus hij had zijn dolk al vastgenomen, just in case. Daar zou hij wel van weg blijven, als hij slim was. Het vuur dat er in zat zou hem behoorlijk kunnen verwonden, en het zou ook eeuwig blijven doorbranden. Net als het hellevuur, maar dan afkomstig uit de hemel.
De Reaper scheen niet zo blij te zijn met zijn reactie op het feit dat hij hem had aangesproken. ‘Het is even goed onbeleefd om je wapen te trekken voor iemand die niets kwaad in de zin heeft.’ Sprak hij even koel terug, waarop Charlie even zijn wenkbrauw op trok. "Het kwaad zelf die geen kwaad in de zin heeft? Goeie hoor. Maar als je even oplet, dan zie je dat er nog geen wapen is getrokken, sinds het niet geactiveerd is", Merkte hij rustig op. Gewoon de feiten uiteen leggen. Hij stak het handvat wel terug achter zijn riem, maar ook waar hij het binnen de seconde weer kon pakken moest het nodig zijn. In zijn hoofd waren ze ondertussen druk bezig met uitzoeken waarom Max hem was komen opzoeken. De geruchten dat hij dus ook op dit eiland zat, bleken dus te kloppen, en dat zinde hen niet zo veel.
Ook het feit dat hij de regels overtrad, werd niet zo goed onthaald in zijn hoofd. Maar dit was een speciale situatie, dus hij negeerde het bevel maar dat hij Max weg moest jagen en door moest gaan met zijn training. Eerst wou hij eens weten waarom hij hier was, voor hij een beslissing zou nemen. ‘Ik heb hulp nodig.’ 4 woorden waarvan hij had verwacht die hij nooit uit zijn mond te horen komen. Charlie wachtte op meer uitleg, maar in plaats van woorden, werd het hem getoond. Max trok zijn shirt uit en toonde daarbij zijn borst. Het werd stil in zijn hoofd en hij werd er zelf ook best stil van. Dit was het werk van de duivel zelf, dat kon niet anders. Hij werd nog met respect behandeld door zijn opdrachtgevers, maar van de duivel kon je zoiets natuurlijk niet verwachten.
Het brandmerk leek te gloeien, en het deed vast veel pijn. Het zag er ook uit alsof het net was gezet, maar langs de andere kant leek het wel alsof het er al veel langer zat. De huid rondom het brandteken was op sommige plekken al genezen en op andere plekken dan weer helemaal niet.. "Ze zetten het elke nacht opnieuw", Fluisterde Raziël ontzet in zijn hoofd. ‘Er is me verteld dat jij me zou kunnen helpen als je dat wilt.’ Zei Reaper op dat moment. Charlie wendde even zijn blik af en luisterde naar de nieuwe storm die in zijn hoofd los brak. Opnieuw waren er voor en tegenstanders, en hij wist dat hij niet degene was die ze kon overtuigen. Ze hadden een reden nodig, iets wat zij er van voordeel konden uithalen. Want waarom zouden ze de rechterhand van de duivel willen helpen? ”Overtuig ze", Zei hij, wetend dat de jongen wel zou weten over wie hij het had.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise vr jun 05, 2015 9:29 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Het feit dat de dolk nog niet geactiveerd was zou een geruststelling moeten zijn, maar dat was het dus niet. Max wist wel hoe snel Charlie dat ding kon activeren en het in zijn borst zou kunnen planten. Hij had al genoeg gehoord van de knul onder meer door de mensen die door hem waren terecht gewezen, maar ook van zijn superieuren om het zo te stellen. De jongen waar hij bij stond was er geen om zonder handschoenen aan te pakken. Het was zeker nodig dat hij op zijn hoede was voor hem. Niet alleen omwille van het wapen dat hij vast had, maar gewoon omdat Charlie het wel eens letterlijk kon nemen als iemand hem er toe dreef om hem te vermoorden. Al zou dat niet gebeuren want dan haalde ze daarboven gewoon een hele oorlog om hun nek en wel ja als dat gebeurde was het tbh gewoon afgelopen met alle leven op aarde en zo.
‘Dan geloof je me toch niet. Ik weet hoe snel jij het kan activeren en me ermee kan vermoorden, dus dat betekend voor mij evenveel als een getrokken wapen.’ Blijkbaar wist de dude niet dat zijn reputatie wel verder ging. Hoewel, waarschijnlijk wist de knul het goed genoeg. Dat moest gewoon wel right? Maar goed daar ging hij zich even geen zorgen over maken. Ergens was hij best wel opgelucht toen hij het handvat terug in zijn wapenriem stak. Niet dat hij zoveel extra tijd had moest er iets gebeuren maar zo ver ging hij het niet laten komen. Max had tenslotte hulp nodig en hij kon die letterlijk maar van een persoon krijgen. De ironie zat er wel in. Enkel een persoon als Charlie kon hem helpen, een engel of toch iets in die aard die een demon hielp want dat was hij basically. Alleen had hij een veel coolere functie en was hij dus niet zo’n simpele ziel die naar de pijpen van de duivel danste.
Max hoopte ergens maar dat het werkte door het gewoon te tonen. Dat zorgde er tenminste voor dat hij zichzelf niet hoefde te verklaren tegenover hem. Of het werkelijk door drong tot de knul wist hij niet echt, maar belangrijker drong het door tot die supreme wezens daarboven in de hemel? Want uiteindelijk zouden die beslissen over hem right? Tenminste voor zover hij mee was in dat wereldje. Van het gezicht van de jongen tegenover hem kon hij niet zo heel veel afleiden. Al was dat best normaal. Charlie en Max, beiden stonden ze hier op school niet al te bekend als het ging om emoties te laten tonen of te geven om iets for that matter. Dat de dude zijn blik afwende kon twee dingen betekenen: of hij kon het niet aanzien of er was iets op til waar hij geen weet van had. Een stekende pijn trad op in zijn borst, eentje die hij negeerde. Als dit zijn straf moest zijn om het feit dat hij hulp zocht bij een andere macht dan zij het zo. Max had zijn buik vol van de duivel, het liefst van al liet hij zijn plan nu al in werking gaan maar dat was nog iets te vroeg.
Bedenkelijk keek hij hem aan. Right, hoe ging hij dit doen? Het overtuigen van wezens die je niet eens kan zien. ‘Ze zouden het kunnen zien als een soort van payback tegenover de duivel. Ik ben nog steeds naast hem de belangrijkste daar beneden wat er ook gezegd mag worden. Het feit dat zij me zouden helpen, zou hem kwaad maken maar veel zou hij er niets aan kunnen veranderen.’ Goed, dit was niet zo’n geweldige reden maar alsnog. Leugens hadden op dit moment geen zin, dat zouden ze waarschijnlijk toch wel kunnen spotten net zoals dat ze misschien verdere gedachten zouden kunnen ontfutselen uit zijn hoofd maar dat wist hij niet zeker. ‘Als je me helpt, sta ik in het krijt bij jullie allemaal. Ik moet er gewoon vanaf man. Ik zou er alles voor doen zolang het maar verdwijnt, hoe zwak dat ook mag klinken.’ Yeah dat klonk wel heel zwak, in de verte kon hij ook al wel horen hoe hij zou worden uitgelachen zowel daarboven als daar beneden. Al zouden ze bij die tweede hem eerst nog de kop afhakken of wat dan ook, en dan zouden ze dat elke dag opnieuw doen 100 jaar lang of zo.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise za jun 06, 2015 6:27 pm
Nothing In Life Is Promised Except Death
Het was eigenlijk vooral omdat hij de reputatie van een Reaper wel kende, en dan vooral van deze bepaalde. Hij was niet voor niets de beste in zijn vak. Langs de andere kant, dat was hij ook. Er waren nog anderen, maar hij had al meer dan 500 doden op zijn naam staan en dat was een all time record. Hij was dan ook de Guardian die het meeste interesse had gewekt bij de Engelen, waardoor ze hem nog verder gepusht hadden dan de rest. Waarschijnlijk gewoon omdat ze wisten dat hij het wel kon hebben, dat pushen. Zijn eerste moord had hij gepleegd toen hij nog geen twaalf jaar oud was, en dat zei al veel. Nooit had hij er echt moeite mee gehad, en dat zijn vader hem ook nog trainde, was ook alweer een pluspunt.
‘Dan geloof je me toch niet. Ik weet hoe snel jij het kan activeren en me ermee kan vermoorden, dus dat betekend voor mij evenveel als een getrokken wapen.’ Verdedigde Reaper zich, en hij haalde even zijn schouders op. "Fair enough", Gaf hij toe, en hij stak het handvat terug achter zijn gordel. Niet dat het veel ging uitmaken, maar als het Max gerust stelde, was het misschien maar beter. Want hij leek wel kalm, en Charlie was wel de laatste die een aanval wilde uitlokken. Dat zou niet zo goed zijn voor de hele wereld tbh, sinds de schepselen beneden dan een regelrechte opstand zouden beginnen tegen zijn opdrachtgevers.
Eindelijk werd de ware reden onthuld. Hij was hier dus echt niet om problemen te maken, eerder om een probleem op te lossen. Of ja, om te regelen dat de Engelen hem zouden toestaan zijn probleem op te lossen. Het zag er best gruwelijk uit, maar then again, wat moest hij verwachten? De duivel zou Max niet gaan straffen door hem te dwingen in een veld vol bloemetjes te zitten, of wel? Wat de jongen had gedaan om dit uit te lokken, was zijn zaak. De Engelen konden hem trouwens ook redelijk gruwelijk straffen, maar nooit fysiek. Dan kon hij zijn taak niet meer naar behoren uitvoeren. Nee, zijn straffen waren psychologisch, door met zijn emoties te gaan rotzooien of iets dergelijks.
Maar voor hij hier iets aan kon doen, want hij wist al lang wat er nodig was om dit te fixen, moesten de Engelen overtuigd worden. Max sprak hen aan via hem, want alles wat hij zag of hoorde, hoorden zij ook. Er zat wel iets achter zijn argumenten, en het leek hen wel te amuseren dat ze de duivel lekker konden kwaad maken zonder echt een regel te breken, dus hij zou er helemaal niks aan kunnen doen. Misschien wat meer demonen naar de grenzen sturen om die te belagen, maar er was niks dat de Wacht niet aan kon. Uiteindelijk kwamen ze tot een besluit. "Zoek maar snel een poel met water, of een rivier, want het kan nogal.. Bloederig worden", Raadde Raziël aan, daarmee ook zijn vermoeden bevestigend.
"Ik hoop dat je tegen een beetje bloed kan, want dat van mij komt zo dadelijk op jouw borst terecht", Zei hij emotieloos, alsof het hem niks deed. Het deed hem ook echt niks, al vond hij het best een raar idee dat hij zijn goddelijke bloed moest gebruiken om iets zoals hem te genezen. "Ze zeggen dat we water moeten zoeken, dus maak jezelf ook even nuttig en help me even", Beval hij toen, al klonk het niet al te commanderend. Hij nam de gok maar dat hij de jongen voor nu, in hun tijdelijke wapenstilstand, kon vertrouwen en draaide zijn rug naar hem om en begon te lopen richting wat hij dacht dat wel eens het grote meer zou kunnen zijn.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise za jun 06, 2015 11:13 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Misschien werd het maar even tijd dat hij zich niet zo zwak opstelde. Nou ja, toch tenminste niet zo zwak. Hoewel om hulp vragen bij iemand als Charlie het meest zwakke was dat hij ooit kon doen in zijn ogen. Maar even goed, het was voor de “goede” zaak. Zoiets dan toch. Dan kon hij zijn werk tenminste weer op een normale manier doen zonder dat het werk op zijn borst zou verschijnen elke keer als hij terug naar beneden ging voor zijn taken. Het was nog niet de ergste straf die hij had kunnen ondergaan dat niet. Nee, Max had verbannen kunnen worden, of erger zelfs gedegradeerd. Nee, dan viel dit echt nog wel mee. Dit was enkel fysiek, en ’s nachts kwam het mentale deel maar daar schermde hij zich voor af. In de mogelijke mate dan toch.
Dit soort straffen waren algemeen het gene wat je kon verwachten bij hem. Maar even goed, hij was al wel de langste die er ooit mee gelopen had en het begon hem stevig te irriteren. Eigen stappen ondernemen was dan nog het beste al ging het tegen alles in waar hij voor stond, maar dat maakte hem al niet meer uit. Natuurlijk zou hij de woede van zowel heel demonenland als van de duivel hemzelf over hem heen krijgen. Maar daar maakte hij heel binnen kort korte metten mee. Al het gespuis dat hij erger vond dan het normale gespuis zou hij zonder medelijden elimineren. Heel die hoop daar beneden zou opnieuw onderverdeeld worden. Al zou het natuurlijk niet op de manier zijn als waarop daarboven alles goed was geregeld en zo. Nee, de plannen lagen inmiddels al klaar hij moest alleen nog heel even wachten. Een paar enkelingen op de hoogte stellen en dan kon hij aan zijn spelletje beginnen.
In stilte wachtte hij het oordeel af. Als zij het niet gingen doen, dan was hij wel genoodzaakt om af te dalen en daar iemand te vinden. Iets wat zeker geen makkelijke optie zou zijn aangezien hij nog niet terug in ere was herstelt. Charlie begon uiteindelijk te spreken. Meende hij dat nu? Max bang voor een beetje bloed? For crying out loud. Hij had al wel ergere dingen gezien en veroorzaakt dus veel problemen had hij er niet mee. Het enige wat echt in zijn gedachten bleef hangen was het feit dat het Charlie’s bloed was dat er nodig was voor dit. Oké, dat had hij ergens al wel verwacht maar alsnog. In wezen was de jongen goed en hij slecht, dat het bloed van een goede een slechte kon redden dat was gewoon ironisch. Als reactie knikte hij enkel. Merendeels omdat woorden er misschien voor zouden zorgen dat er nog een mini oorlogje kwam tussen hen op dit moment en daar zat hij niet op te wachten. Water dus? Ze hadden enkel water nodig en dan zou hij worden helpen, zonder enige addertjes onder het gras? Blijkbaar waren ze dus echt nog wel eerlijk daar boven, tenzij Charlie hem er gewoon even door sleurde maar die indruk kreeg hij niet. Met zijn handen in zijn zakken volgde hij hem. Als zijn ingebouwde gps even goed werkte dan waren ze wel in de juiste richting aan het lopen van het water. ‘Je hebt al heel wat moorden op je naam staan Charlie, elke keer een andere manier zelfs en of je het nu gelooft of niet zelfs als ze onderweg zijn naar de poorten praten ze over je. Althans over hoe je hun vermoord hebt op de meest spectaculaire wijze..’ Aardiger zou hij er niet op worden hoor. Al was de toon waarop hij het zei nu niet de meest vrolijke, meer een van ik moet wel beleefd tegen je doen. Al had hij ergens toch wel respect voor de jongen, maar dat ging hij even niet vernoemen.
Lang moesten ze echter niet stappen of de oever van het meer kwam al tevoorschijn. Wel dan, nog heel even en hij zou verlost zijn van die hardnekkige steken in zijn borst. ‘Dus, buiten wat dobberen in het water wat moet ik doen?’ Informeren was altijd belangrijk. Zelfs in dit geval.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise zo jun 07, 2015 1:23 am
Nothing In Life Is Promised Except Death
De jongen had het voor elkaar hoor. Voor het eerst zou iemand van zijn soort geholpen worden door iemand van de andere kant. Het gebeurde alleen met een goeie reden, en die was er nog nooit geweest. Het was een feit dat Max een speciaal geval was, dat wel. Net zoals hij. Het was allemaal om het behoud van de balans tussen alles te behouden. De doden die hij naar beneden stuurde, moesten worden opgehaald. En niemand was daar beter in dan hen twee, al lag hun ‘samenwerking’ nu wel stil. Hij mocht niet meer moorden, en zoals Max nu was, kon hij zijn taak niet meer helemaal goed uitvoeren, en dat was gevaarlijk, voor alle werelden die verbonden waren met elkaar.
Zelf zou hij er een offer voor moeten maken, maar goed, als dat het bevel was, dan moest het maar. Toch wel jammer tho. Het voelde ergens tegennatuurlijk dat hij de jongen zou helpen, maar langs de andere kant kregen ze er wel iets voor terug. Onder het lopen door sprak Max hem aan. ‘Je hebt al heel wat moorden op je naam staan Charlie, elke keer een andere manier zelfs en of je het nu gelooft of niet zelfs als ze onderweg zijn naar de poorten praten ze over je. Althans over hoe je hun vermoord hebt op de meest spectaculaire wijze..’ Zei hij, en een zelfvoldane grijns kwam om zijn lippen, al kon de jongen dat natuurlijk niet zien aangezien hij achter hem liep. "527 zijn het er, en ik hou van afwisseling.. Anders word het ook maar saai", Zei hij, met een kleine geamuseerde toon in zijn stem. "En zo hou ik jou ook nog wat geëntertaind, of niet?" Vervolgde hij terug op een normale manier.
Verder werd er niks gezegd, want ze hadden de oever van het meer al bereikt. ‘Dus, buiten wat dobberen in het water wat moet ik doen?’ Vroeg hij, en Charlie liet het van hier wel over aan een paar Engelen die speciaal opgetrommeld waren voor de opdracht. "Niks, zij doen de rest", Zei hij, waarna hij gebaarde dat het zo ver was en vervolgens Reaper volgde in het water. Toen de knul op de bodem lag, met zijn lichaam nog half boven water, knielde hij naast hem neer. Hij trok zijn Engelendolk en zuchtte even, alsof hij zich dood verveelde. In zijn hoofd was het stil, op gezang na. Latijnse gebeden ofzoiets, en hij was bijna zeker dat Max die ook wel zou horen. Onbewust zong hij zachtjes de woorden zelfs mee, al was dat waarschijnlijk ook door toedoen van de Engelen in zijn hoofd.
Het leek alsof ze zijn lichaam hadden overgenomen, maar dan ook weer niet. Ze begeleidden hem, maar hij had zelf nog controle. "Ridwan", Mompelde hij onder zijn adem, en het lichtgevende vlammende lemmet sprong uit het handvat. Hij haalde het scherpe staal langs zijn arm naar beneden, een redelijk diepe snee achter latend. Bloed welde er uit op, goudkleurig zoals altijd. Hij stak het mes terug weg en begon met zijn andere hand het bloed over te brengen op de borst van Max. Op het moment dat hij de wond raakte, begonnen de ogen van Reaper rood te gloeien. 11/10 kans dat de zijne dus goudkleurig gloeiden. Mooi, lichtshow en alles. Maar er was meer.. Een soort stroom van informatie drong in hem binnen. Hij kon het niet bevatten en lette er ook niet op, maar de wezens in zijn hoofd natuurlijk wel. Hij ging gewoon door met het overbrengen van zijn bloed op de wonde, die hier en daar al tekenen van genezing begonnen te vertonen.
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise zo jun 07, 2015 4:20 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Charlie’s stem droop niet alleen over van trotsheid maar de dude genoot er ook nog werkelijk van. Oh well, Max was het zelfde op dat vlak hoor. Elke ziel die hij overbracht was maar een ziel, maar als het een ziel was die hij zelf had genomen dat waren degene die hij over het algemeen wel onthouden. Dat was nog zoiets wat eigenlijk tegen de regels was, een reaper mocht zelf eigenlijk niets ondernemen, alleen het overbrengen was zijn taak. Maar dat was voor hem al lang niet meer genoeg. Voor kort trok er een grijns over zijn gezicht heen. ‘Daar heb je een punt. Anders wordt het ook maar eentonig voor me.’ Dagelijks het gezaag aanhoren van een groot aantal doden was niet iets wat hij graag deed, maar uiteraard was elk verhaal nog wel anders en dat maakte het iets of wat verdraaglijker voor hem. Plus, het stiekem leerde hij er ook nog wel een beetje uit. Maar dat ging hij maar even voor zich houden.
Hmn, wel oké daar moest hij het dan maar mee doen. Heel diep het water in moest hij niet. Gewoon wat dobberen op de oever, al was het eigenlijk gewoon meer gaan liggen in de modder en wachten tot het klaar was. Of wel ja, dat leek hem toch zo. Het water was niet zo heel koud, maar om het nu aangenaam te noemen wel dat ging gewoon niet gebeuren. De moeite die hij deed om niet in hoesten uit te barsten was echt wel groot. Vanaf hij was gaan liggen was er water over zijn borst heen gerold en tot in zijn longen getrokken. Kon niet gezond zijn, maar hij had het nog wel onder controle al zou dat niet meer zo heel lang gaan duren. Voor even schoten zijn ogen naar de dolk die hij trok. Dat vervloekte ding weer. Geen idee waarom, maar het wapen bezorgde hem letterlijk de kriebels. Waarschijnlijk omdat het afkomstig was van daarboven of wat dan ook. Maar angst had hij er momenteel niet voor. Het was namelijk niet zo dat het tegen hem zou gebruikt worden. Een zacht gezang vulde zijn hoofd, of nee wacht Max hoorde het letterlijk het speelde zich niet af in zijn hoofd. Latijns, engelachtig gezang. Jup, shit was going down. Charlie zelf was blijkbaar ook aan het mee zingen, maar echt veel hoorde hij daar niet van. Nee, de rest overstemde hem .
Totaal uit het niks verscheen er heel even een vlammend lemmet. Een die Charlie gezellig over zijn arm liet gaan en meteen verscheen er goudkleurig bloed. Echt hoor, dit was best nog wel grappig. Alles wat er ooit was verteld geweest over engelen aan normale kinderen bleek te kloppen, of nou ja toch het feit dat hun bloed een gouden kleur had dan. Voor de rest wist hij ook niet zo heel veel. Max beet even kort op zijn onderlip zodra hij de aanraking op zijn borst voelde. De pijn die hij al voelde werd voor enkele seconden gewoon nog eens duizend keer zo erg. Zijn spieren spanden zich op, maar uiteindelijk voelde hij iets wat hij enkel en alleen kon beschrijven als verlichting. Zijn ogen gleden weer terug naar Charlie, wiens ogen even gezellig waren gaan gloeien. Iets wat ook het geval was bij hem, maar de kleuren waren natuurlijk verschillend. Het was niet enkel dat. Voor hij het wist kwam er een golf van beelden in zijn hoofd, en voor heel even focuste hij zich daarop om het feit dat zijn borst werd geheeld en het verschrikkelijk hard stak uit zijn hoofd te bannen. Het was informatie over Charlie, over wat hij deed, en nog veel meer. Het was veel te veel om in een keer op te nemen. Maar dit was hoe dan ook iets wat hem zou bij blijven, dat wist hij nu al.
Een klein alarm ging in zijn hoofd af. De poort was open. Hij wilde recht komen, maar bleef met moeite liggen. Die opening was voelbaar, Charlie zou het ook merken, maar het had niet lang geduurd. Max riep hem geen halt toe, iets wat ook niet nodig was want hij voelde dat de wonde zo goed als geheeld was. Voor even begon zijn lichaam ook letterlijk te gloeien, al was het niet in de kleur die te verwachten viel, nee het was goud. Zoals Charlie’s ogen. Zodra de gloed was verdwenen voelde hij letterlijk een koude douche over zich heen vallen. Meteen duwde hij zich overeind, schonk niet eens de aandacht aan zijn borst. Er was iets doorgedrongen, die aanwezigheid voelde hij gewoon. ‘Jij voelde het ook. Het is onderweg naar ons.’ Dat hij de aanwezigheid zo sterk voelde kon twee dingen betekenen, of de duivel zelf of een of andere opperdemon. Aangezien die eerste te lui was om zijn eigen shit op orde te stellen gokte hij op de tweede. Niet zo gemakkelijk af te handelen, maar ze waren met twee. Wel ja, dat mocht hij dan toch hopen. ‘Klaar om je lijst nog wat langer te maken?’ Klonk het met een grijnsje terwijl Max zijn beide handen spreidde en daar twee langzwaarden in verschenen. Hij had het kunnen verwachten. Dit zou niet ongestraft mogen gebeuren, maar het was allemaal te traag gebeurd. De heling was voltooid, en om het zo te stellen hij had zich nog nooit beter gevoeld.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise zo jun 07, 2015 9:26 pm
Nothing In Life Is Promised Except Death
Een beetje credit krijgen voor zijn job voelde wel goed. Het was best wel grappig dat hij daar beneden ook al zijn naam kende, mede dus dankzij al het ongedierte hij naar hem toe had gestuurd. Hij had er eigenlijk nog nooit echt zo over nagedacht, maar in feite werkten hij en Max wel samen, ongeveer. Hij stuurde de zielen naar hem toe en van daar nam hij het over. Ze zorgden er dus een soort van samen voor dat die criminelen op de plek kwamen te zitten waar ze hoorden te zitten; brandend in het vuur van de hel, omringd door demonen die af en toe wel eens een hapje uit hun vlees zouden nemen om hen verder gewoon te laten creperen van de pijn zonder hen te vermoorden.
Nu moest hij hier maar even wat snelheid maken zodat Max niet zou creperen van de pijn, al gebeurde dat nu waarschijnlijk al maar liet hij het niet zien. Dat zou precies zijn wat hij zou doen als hij hem was, daarom had hij wel zo’n vermoeden. Reaper was al vrolijk als een ware badeend aan het ronddobberen, dus nu was het even zijn beurt of eigenlijk de beurt van de Engelen daarboven om het ritueel te begeleiden. Zelf raakte hij in een soort trance, waarschijnlijk zorgde iemand daar voor zodat hij dit tot een goed einde kon brengen en niet in shock zou gaan door bloedverlies of wat dan ook, want het brandmerk was wel door de duivel zelf gezet en daarom wisten ze ook niet goed hoeveel bloed ze precies zouden nodig hebben. Nu even gaan flauwvallen was dus een no go hoor.
Ineens werd zijn concentratie onderbroken door een vreemd gevoel. Iets waar zijn nekhaar van overeind ging staan, maar niet persé uit angst of wat dan ook, want dat voelde hij niet. De Engelen in zijn hoofd die niet bezig waren met de genezing van Reaper, begonnen druk te mompelen, maar al snel was Raziël er om hen het zwijgen op te leggen. "We sturen de Seraphim", Zei hij kalm, wetend dat die het wel zouden fixen. Nu kreeg Charlie ook door wat er aan de hand was. De duivel had de poort naar de mensenwereld geopend. "Laat mij het afhandelen", Zei hij dwingend tegen Raziël. "Dat is niet jouw taak", Gromde die terug. "Later wel?" Bracht hij in. "Nadat je er voor getraind hebt en dan werk je niet alleen", Zei Raziël streng. Zijn ogen schoten even naar Max, die eventjes helemaal goud begon te gloeien. "Ik ben niet alleen", Reageerde hij simpel.
De Reaper mocht nu maar eens bewijzen dat zij geen fout hadden gemaakt door hem te genezen tbh. "Je kunt hem niet vertrouwen", Zei Raziël ijskoud. "Hij vertrouwde mij wel", Grauwde hij terug. Djeezes fuck man, zelfs na al die tijd, nadat hij al zoveel keer bewezen had dat hij best in staat was te vechten, lieten ze hem niet doen? "Ga niet lopen janken als je pijn hebt, koppig kind", Blafte Raziël, maar hij wist wel dat hij gewonnen had in deze discussie. Het zou trouwens ook nog te lang duren om de Seraphim bij elkaar te roepen, de dreiging was hier en nu en die zou ook geen 10 minuten wachten. ‘Jij voelde het ook. Het is onderweg naar ons.’ Zei Max, en Charlie knikte even. De jongen was recht gestaan, zijn borst zag er weer normaal uit op nog een paar vage rode lijnen na, die ook wel zouden weg trekken. Zijn snee begon ook weer dicht te groeien, dankzij zijn bloed natuurlijk.
‘Klaar om je lijst nog wat langer te maken?’ Sprak hij vervolgens met een grijns, waarna er ineens twee zwaarden verschenen. Dit keer was hij het die een beetje argwanend naar de dingen keek. Ze straalden het gewoon uit dat ze van beneden kwamen, de pure slechte energie maakte hem lichtjes nerveus. "Ik maak even een nieuwe lijst", Grijnsde hij terug. Hij haalde Ridwan terug uit zijn riem en trok met zijn andere hand zijn Engelenzwaard. "Cassiel", Fluisterde hij, waarna het ding ook uit het handvat schoot en rood vlammend in zijn hand lag. "Dit is niet mijn taak, daar hebben we de Seraphim voor", Legde hij uit, wetend dat Max daar ook wel al over gehoord zou hebben. Ze waren dan ook bekend als de elitestrijders die de grenzen bewaakten, de demonen die tussen de poorten glipten terug te sturen en alles.
Nu moest hij het maar fixen, samen met Max. En dat het een heftig gevecht zou worden, wist hij vanaf het moment dat de opperdemon in zicht kwam. "Astaroth", Gromde Ezechiël in zijn hoofd, en hij deelde de informatie met Charlie. Astaroth was de troonopvolger van wat mensen omschreven als God, voor de Val, die hem en vele anderen had verbannen naar de hel. Ook nu was hij een van de hoogste in de rangorde. Zoals gewoonlijk zat hij op zijn draak, zijn kroon op zijn hoofd en zijn aszwarte vleugels op zijn rug gevouwen. Charlie verstrakte zijn grip op Cassiel en grijnsde even gelaten. "Hoog bezoek op Genosha deze ochtend", Merkte hij op, al zat er een scherpe spottende toon in zijn stem, zoals gewoonlijk.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise ma jun 08, 2015 1:05 am
Rustig lag ze gewoon heel tevreden naast Jayson te slapen, half tegen hem aan in zijn bed, want tja ze zag er het nut niet van in om nu in haar eigen bed te slapen tbh. Ze vond het stiekem toch ook wel veel leuker om gewoon tegen iemand aan te liggen, omdat ze wel kon genieten van de aanwezigheid en de warmte. Salina was eigenlijk nooit alleen geweest, ze had altijd Ramiro gehad, nu sliep ze nooit echt bij hem in bed en was ze ook nooit intiem met hem geweest, puur omdat hij meer een vaderfiguur voor haar was geweest. Het hield niet weg dat Salina ergens niet zo hield van eenzaamheid, het was misschien een klein dingetje waar ze dus minder goed tegen kon. Ineens werd dit alles wel plots verstoord door een vreemd gevoel die ze nog niet zo vaak gevoeld had, maar ze herkende het wel en wist ook wat het inhield. Ze schrok een kleine beetje wakker maar bewoog niet omdat ze Jayson niet wakker wilde maken, ze had dus enkel haar ogen open gedaan. De deuren stonden open, de deuren van de onderwereld waar ze als een soort slaaf voor werkte waren geopend en daarom kwam dit ook redelijk snel ook bij haar terecht. Het enige was alleen dat de bron heel dichterbij was, veel te dichtbij.
Zachtjes begon ze de dekens een beetje op te trekken en probeerde ze zonder Jayson wakker te maken weg te kruipen. Ze stond op en raapte daarbij ook meteen haar kleren van de grond af waarna ze deze even in de wasmand gooide, om alles een beetje schoon te houden enzo maar snel genoeg stond ze ook alweer voor haar kleding kast om zichzelf maar weer snel aan te kleden. Haar hoofd liet haar gewoon niet met rust, er was overduidelijk iets aan de hand, er was zoveel spanning, haat en woede. Iets was gaande hier op het eiland, iemand speelde met de duivel en Salina kon dan ook niets anders dan uitzoeken wat er aan de hand was. Niet dat ze ook maar iets voor de duivel zou doen, daarvoor zag ze hem het liefst in de stront zakken. Ze was gelijk vertrokken zodra ze een simpele zwarte skinny jeans aan had getrokken samen met een zwart hemdje en een zwarte leren jas. Het was nog heel erg vroeg, ze had geen idee hoe vroeg maar vroeg genoeg om niemand op de gang te spotten.
Buiten aangekomen veranderde ze eigenlijk vrijwel gelijk in een grote zwarte hond en als een spookverschijning verdween ze ook weer, of eigenlijk zag je niets meer dan een zwarte schim die zich snel voortbewoog. Ze was wel snel naar het bos gekomen gezien daar de bron vandaan leek te komen en ze merkte de aanwezigheid van de Reaper die zich hier op het eiland bevond, al voelde ze die sowieso al redelijk snel wel. Bovendien was het een makkelijk gokje om te maken dat hij hier iets mee te maken had, hij had hier ook iets te maken met de onderwereld en leefde in dezelfde gruwelijke wereld als zij deed, misschien wel erger dan haar omdat zij als zeer jonge Hellhound nog niet zoveel in vertrouwen werd genomen, zeker niet naar alles wat er was gebeurd met haar en Ramiro. Het duurde ook niet lang voordat hij haar aanwezigheid ook leek op te pikken en ze door kreeg wat er hier aan het gebeuren was, iets wat ze eigenlijk nog wel redelijk leuk vond omdat het de duivel zeer kwaad maakte. Gevaarlijk was het zeker om zich bij zijn verraad aan te sluiten maar gezien hij haar om hulp vroeg en zij ook niet echt van de duivel hield - hier toch ook een zekere haat aan had gekregen - besloot ze om toch mee te doen. Ze was niet de enige om wie hij om hulp had gevraagd, er was ook nog iemand anders en die stond aan de tegenovergestelde kant als hun. Engelen, ze had er zelf al vaker wel iets mee te maken gekregen, hun jagers waarmee ze soort van samenwerkte, al werd het niet zo zeer als samenwerken gezien omdat Salina aan de slechte kant van deze missie stond. Heel aardig waren ze dan ook niet altijd maar goed, deze hier nam blijkbaar deel mee aan het plan.
Grommend kwam ze achter een boom vandaan en liet ze zo haar aanwezigheid in de werkelijkheid merken, ondanks dat Max al wist dat ze er was en dat ze kwam helpen. Maar serieus, had hij haar dit niet eerder kunnen vermelden? Ze stond niet echt graag voor dit soort verrassingen. Schaduw was te vinden rondom het lichaam van de helse hond met de lichtgevende rode ogen die flikkerde en vlamde als de vuren van de hel. De geur van zwavel ging in de lucht en het gegrom wat uit haar keel kwam klonk niet zoals die van normale honden, het was een grom die alleen door een Hellhound gemaakt kon worden, veel angst aanjagender dan het normale. Dit wees de engelenjongen er ook even op want hij kon haar beter niet in de ogen aankijken door zich bijvoorbeeld per ongeluk om te draaien naar haar. Ze bleef bovendien ook alert op vliegende messen, want het kon maar zo dat de engelenjongen dacht dat zij een van die dingen was die de duivel op hun afgestuurd had, ze zou dan in ieder geval snel genoeg kunnen wegspringen. ”Moest dit nou precies nu? En had je het me niet even eerder kunnen vertellen dat je dit van plan was? Ik lag net lekker te slapen.” Sprak ze en ze kon er niets aan doen dat haar stem en extreem verleidelijke klank had gekregen, dat gebeurde wanneer ze zich in deze vorm bevond. Praten ging overigens gewoon via een stem die te horen was, haar bek bewoog niet mee maar het kwam wel bij haar vandaan.
Langzaam begon ze alleen weer beetje bij beter te realiseren dat dit misschien een dom en roekeloos idee was geweest, dat het slimmer was om er gewoon uit te blijven maar Salina was ook te koppig op dat te doen. Inmiddels werd haar verraad omdat ze zich bij deze twee hier voegde ook opgevangen, ze werd zelf tenslotte ook in de gaten gehouden. Ondanks dat ze zelf niet kon weten wat er nu omging in de onderwereld, niet precies in ieder geval zoals Reaper dat waarschijnlijk zou kunnen, maar kon ze het wel voelen. Net zoals ze kon voelen wat er nu aan zat te komen en even later verscheen hij, Astaroth. Hij zat zoals in het in de legendes werd verteld op zijn draak en verscheen voor hun. Serieus, dit was echt een doodwens die deze twee hier hadden en ze ging er nu gewoon in mee. ”Ik hoop dat jullie een plan hebben?” Vroeg ze even zacht aan de andere terwijl ze achter hun bleef staan grommen naar de grote demon die hoog in de rangorde stond en dus vast ook wel geen makkelijke was..
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise ma jun 08, 2015 6:43 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
De pijn uit zijn lichaam was volledig verdwenen. Iets wat even letterlijk aanvoelde als een godsgeschenk of zo. Nu kon hij zich tenminste weer focussen op andere dingen. Met andere woorden op die krachtige demon die nu even mooi onderweg was naar hun. Oh wel samen speelde ze het wel klaar om het te verslaan. Yeah, samen met Charlie. Iets wat hij eigenlijk niet had verwacht, maar even goed waren dit wel even tijden van noodzaak. Konden ze hun samenwerking gelijk ook even verzilveren. Bij wijze van spreken dan natuurlijk. De engelen jongen had geknikt. Aye, toch even wat zekerheid dat hij er niet opeens alleen zou voor komen te staan. Alsof hij het niet had opgemerkt dat er toch iets was veranderd in zijn blik zodra de twee langzwaarden tevoorschijn kwamen. Dat gevoel nam hij meteen ook over zodra hij zijn wapens boven halen. Serieus, wat waren ze eventjes voor een team? Al zette hij zich daar al vrij snel over. Wat moest dat moest en op dit moment was dat dus Genosha beschermen van een nieuw ultiem kwaad. Ghehe, yeah ze moesten eens weten dat het ultieme nieuwe kwaad hier al zat tho. ‘Ja, van hun heb ik al wel gehoord ja. Die zijn zeker te laat hier?’ Dat was absoluut geen vast stelling hoor hij had al vaak genoeg van die wezens voor zich gehad om te weten dat ze zeer doeltreffend konden zijn. Jammer tho, ze zouden alle hulp kunnen gebruiken. Met zijn tweeën lukte het ook wel, alleen zou het dan iets bloederiger worden voor hun. Zat hij echt wel op te wachten eigenlijk.
Niet zo maar een opperdemon hoor. Nee, freaking Astaroth, net een van zijn beste vriendjes. Dus niet. Max en Astaroth hadden nooit echt eye to eye gezien, al had hij dat met geen enkele demon for that matter. Maar even goed, de haat die de demon had voor de reaper was groot. Voor even staarde hij naar de twee langzwaarden in zijn handen. Een zou ook wel volstaan. Vrij snel had hij de twee wapens met elkaar laten samensmelten waardoor de kleur van het metaal nu een rode schijn kreeg om een of andere reden. ‘Perfect hij heeft zijn huisdiertje ook nog eens bij.’ Alsof hij echt zo veel schrik had van die draak. Daar had hij een lange tijd terug nog fijn mee liggen spelen. Nou ja, het was meer iets van pest de draak want dan wordt oompje Astarte boos. Thank heaven dat ze natuurlijk niet echt met elkaar verwant waren. Nah, dan had die specifieke demon al lang in het vagevuur beland. Voor eeuwig.
Zwavelgeur vervulde zijn neusgaten. Je zou denken dat het wel door die demon was, maar deze geur was specifieker, sterker, Salina. Natuurlijk had zij het ook opgemerkt. Ze was getraind omdat soort dingen meteen te spotten. Dat ze hier was, wel ja dat was misschien nog een goed toeval. Drie tegen één, dat maakte hun kansen een klein beetje beter. Of Charlie het nu echt op prijs ging stellen dat er nog iemand van down under zich kwam bemoeien maakte hem niet zo heel veel uit. De dude zou waarschijnlijk nog wel inzien dat ze alle hulp konden gebruiken, al zou geen van beide jongens dit al te snel toegeven. ‘Wat je ruikt is een hellehond, als het goed is komt ze ons helpen.’ Informeerde hij de dude even want tja, die geur die viel stiekem nog wel op. Naar haar toe was het helemaal geen bevel, anders mocht hij dat voor de rest van zijn bestaan nog aan horen. Moest het een andere Hellhound geweest zijn wel ja dan had hij er even op gestaan dat die zich als afleiding ging opstellen of wat dan ook, maar met haar had hij een soort verband gesloten.
Snel genoeg was ze tevoorschijn gekomen, natuurlijk ook gelijk met een opmerking. De toon waarop negeerde hij helemaal. Nah, die trucjes mochten misschien op elke andere jongen hier op het eiland werken bij hem was het niet het geval. ‘Sure, volgende keer als er nog eens een opperdemon langs komt stuur ik je een sms.’ Sarcasme droop er vanaf. Alsof hij hier zelf werkelijk voor had gekozen en hij moest zich nu wel even op andere dingen focussen. Nog steeds was er geen spoor van stemmen in zijn hoofd. In other words, dat kwam niet goed voor hem. Het kwam hem trouwens ook niet uit dat Salina hier was verschenen. Al zou hij nu niet bepaald Maar eerst dit maar even tot een goed einde brengen. Inmiddels was de demon voor hun neus geland en aan zijn gezicht te zien leek die niet bepaald vrolijk. Oh well, alle zuurpruimen unite dan maar. ‘Charlie, doe jij de draak? Wij nemen dat geval daar wel onder handen, of poten hangt er vanaf hoe je het bekijkt.’ Wel, het was tenminste een plan dus niemand kon klagen.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise ma jun 08, 2015 9:50 pm
Nothing In Life Is Promised Except Death
Natuurlijk was het maar een beetje naïef om te denken dat dit alles zomaar zou kunnen gebeuren zonder dat er toch iets van een reactie op kwam van daar beneden. Hoewel er sowieso geen grote oorlog van zou komen, was het wel voorspelbaar dat de duivel wel iets zou ondernemen om zijn rechterhand te straffen. Eigenlijk meer uit de weg te ruimen, gezien de maatregelen hij ondernam. Eigenlijk had hij hier niks mee te maken, ze hadden de deal gemaakt dat hij Max zou genezen en dat was het. Dat hij daardoor een opperdemon uit de hel had gelokt, was eigenlijk zijn probleem. Langs de andere kant was het evengoed Charlie’s probleem, want de Seraphim waren nu niet in staat om binnen de 10 minuten te komen opdraven om Reapers’ kleine probleempje op te lossen.
‘Ja, van hun heb ik al wel gehoord ja. Die zijn zeker te laat hier?’ Merkte Max op, en hij knikte. "Dat, en ik mag hen eigenlijk niet zien voor ik zelf.. You know", Mompelde hij. Zelfde gold eigenlijk voor die demon die onderweg was, daar had hij eigenlijk geen zaken mee. Het beste zou zijn dat hij nu weg ging en verdween, zodat de Seraphim wel konden komen, maar daar was hij somehow toch wel te koppig voor. En het was niet dat ze het niet zouden kunnen afhandelen met z’n tweeën. Stiekem moest hij wel toegeven dat hij er licht excited over was. Max bleek de opperdemon in kwestie ook wel te kennen, maar dat was logisch. ‘Perfect hij heeft zijn huisdiertje ook nog eens bij.’ Reageerde hij op zijn woorden. Yeah, je kon er tbh ook niet naast kijken.
Ineens begon hij een indringende zwavelgeur te ruiken, maar blijkbaar was die niet afkomstig van de opperdemon zelf. ‘Wat je ruikt is een hellehond, als het goed is komt ze ons helpen.’ Informeerde Reaper, alsof hij zijn gedachten kon lezen. Charlie zuchtte even, nog een verrassing. Deze dag zat echt vol verrassingen, leek het wel. Zolang die hellehond zich niet tegen hèm zou keren. Het beest kwam al snel grommend tevoorschijn en begon met Max te praten, maar zijn blik werd getrokken door Astaroth, die hoog in de lucht boven het eiland cirkelde. "Nog altijd overtuigd van jezelf, Charlie?" Vroeg Raziël spottend, maar hij negeerde hem. De hellhound kreeg blijkbaar Astaroth en zijn vriendje in de gaten. ”Ik hoop dat jullie een plan hebben?” Vroeg ze zachtjes, terwijl ze onophoudelijk bleef grommen.
Reaper was de eerste die met een plan kwam, iets waar hij wel mee kon intstemmen. Hopelijk konden ze de twee uit elkaar halen, want ondertussen stond Astaroth vlak voor hun neus. "Happy hunting", Grijnsde hij nog, een hint van zijn enthousiasme schemerde door in zijn woorden. Yup, het zou zomaar even zijn laatste gevecht kunnen zijn, maar als hij even goed zijn best deed, kon hij hier ook veel uit leren.. En er wat plezier uit halen, op de een of andere manier. Voor nu stak hij Cassiel achter zijn riem en begon hij na elkaar een stuk of drie van zijn werpmessen richting de draak. Die zouden niet meer aanvoelen als speldenprikjes, maar het was vooral als afleiding en om te testen hoeveel geduld dat beest had.
Een oorverdovende brul kwam uit zijn bek en Charlie kreeg de neiging om in elkaar te krimpen, maar dat hield hij tegen. In plaats daarvan trok hij een korte spurt naar de dichtstbijzijnde boom, waar hij achter dook om de straal vuur te ontwijken. De boom was maar een magere bescherming, maar hij werd tenminste niet levend geroosterd. Met een rol kwam hij van achter de boom vandaan en gooide hij nog eens twee messen naar het monster. Ze raakten hem in zijn schouder, waardoor hij een gek sprongetje maakte, zijn evenwicht hervond en toen op hem af sprong. Met een beetje geluk zou Max of de hellhound er nu in slagen om Astaroth uit evenwicht te brengen en hem van zijn draak te scheiden.
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise di jun 09, 2015 1:14 am
Hoe was Max en er nu ineens opgekomen om de duivel even vrolijk kwaad te gaan maken en dan ervoor te zorgen dat een of andere opperdemon even op bezoek kwam op het eiland om hem te laten zien dat hij een grote fout had gemaakt. Het was alleen wel beetje vanuit wie je het zag want zoals Salina het zag had hij geen fout gemaakt, ze stond dus wat dat betrof sowieso aan zijn kant. Ze was het wel niet helemaal eens met ten eerste het tijdstip want het was fucking veel te vroeg in de morgen en ten tweede was het voor haar een beetje onverwachts gekomen, hij had haar net zo goed even kunnen waarschuwen. Ze hoorde ook wel hoe Max even die engelenjongen uitlegde dat de geur die hij rook van haar afkomstig kwam, ze had tenslotte goede oren dus vanaf een afstandje had ze dat zelfs al kunnen horen. Zodra ze eenmaal in deze vorm zat was ze meteen versterkt in haar zintuigen en veranderde ze gewoon in een ontzettend snel beest dat gemaakt was om te jagen en te moorden, eentje die je liever niet tegen zou willen als je haar prooi zou zijn.
Grommend deed ze haar intrede en liet ze merken dat ze achter hun stond, het geluid was dan ook het geluid dat enkel en alleen van haar soort afkomstig kon komen net zoals de geur van zwavel. Het moest voor Max wel duidelijk zijn, ondanks dat hij natuurlijk al wist dat ze er was. Die andere gast kon het ook wel herkennen als hij wel vaker Hellhounds op zijn pad had gekregen. De manier waarop ze praatte was pure verleiding, maar dat hoorde er helemaal bij, ze was tenslotte een beest gemaakt door de duivel dus verleiding moest er ook in zitten right. ‘Sure, volgende keer als er nog eens een opperdemon langs komt stuur ik je een sms.’ Reageerde Max sarcastisch terug op haar opmerking. Ze rolde even met haar ogen, al was dit niet zichtbaar doordat ze alleen maar rood gloeide. Met hem moest ze by the way ook nog hoognodig een gesprek voeren, want ze was ook nog steeds niet tevreden over wat hij had geflikt bij Jayson, dus dat moest ook uitgesproken worden. Nu niet tho, nee want nu stond er een groot eng creepy ding op een draak voor hun neus, dus liever niet nee.
Wel mocht ze eigenlijk hopen dat die twee wel een plan hadden bedacht want dit ding gingen ze niet zomaar neer krijgen, zij mochten hier dan wel luchtig over denken - zoals mannen dat eigenlijk bijna altijd deden omdat ze zichzelf ‘oh zo stoer’ vonden - maar er mocht wel even over nagedacht worden want anders ging het niet werken. Realistisch nadenken bestond ook nog altijd, iets wat ze soms uit het oog leken te verliezen. ‘Charlie, doe jij de draak? Wij nemen dat geval daar wel onder handen, of poten hangt er vanaf hoe je het bekijkt.’ Vertelde Max en eventjes wilde Salina er een opmerking over maken maar besloot dit voor haar te houden. Ze vond het nog steeds te roekeloos om maar gewoon aan te vallen zoals écht plan maar in ieder geval hadden ze nu allemaal een eigen doelwit, of toch soort van. "Happy hunting" Zei de engelenjongen nog die dus ook wel leek in te stemmen met het plan met alle mogelijke enthousiasme van dien. Zucht, soms he. Hij begon in ieder geval al aan zijn taak en begon messen naar de draak te gooien en terwijl Salina naar het beest bleef grommen en zocht naar een kans om snel een weg te vinden naar de opperdemon toe. Ze verlaagde haar lichaam en bleef in beweging, zoekend naar het juiste moment, ze wilde namelijk niet meteen al geraakt worden en ze werd wel in de gaten gehouden. De draak brulde en spuwde vuur naar de jongen die vocht voor de engelen, waardoor Salina de mogelijkheid zag dichterbij te komen, vuur deed haar tenslotte niets. Zodra het beest stopte met vuur spuwen werden er nog wat messen in zijn schouder geworpen waardoor hij een vreemde sprong maakte en nu sprong Salina met een onnatuurlijke snelheid op het beest. Snauwend greep ze met haar vlijmscherpe witte tanden een vleugen vast en trok ze hieraan, iets wat hem wel uit balans moest brengen. Ze bleef vasthouden en liet niet los, bleef eraan trekken. Zoals ze alleen ook kon verwachten ging hij ook wel iets terug doen en de eerste keer dat hij naar haar uithaalde wist ze het snel te ontwijken maar de tweede keer werd ze volop geraakt door zijn scherpe klauwen in haar schouder, iets wat een schelle piep veroorzaakte maar ze was nog steeds niet van plan los te laten. Max moest nu snel iets doen, want lang ging ze hem niet meer houden. Grommend ontweek ze volgende aanvallen van de en probeerde ze met al haar kracht de vleugel te houden gezien deze ook behoorlijk sterk was. Ze voelde haar schouder branden maar het deed haar niet zoveel, ze was het eigenlijk wel gewend..
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: Dark Sky Paradise di jun 09, 2015 10:06 pm
I got ice in my veines, blood in my eyes
Salina en haar onophoudelijke gegrom. Het was absoluut iets wat hij kon missen, al was het tegelijk ook wel een beetje geluk dat ze hier was. Niet dat hij het niet alleen had af kunnen handelen met Charlie, maar alsnog zelfs hij moest toegeven dat Astaroth niet de zwakste was onder de opperdemonen. Charlie’s opmerking deed voor even een grijns op zijn gezicht verschijnen. Yeah, een mooie jacht zou het zeker worden hoor. De knul voegde meteen daad bij het woord en gooide enkele messen op de draak af. Al leek die er niet van te zijn aangedaan. Hoewel de gehele sfeer toch al wat onrustiger werd. De draak raakte geïrriteerd. Dit was de sleutel, de rijder scheiden van het beest waar hij op zat. Dan zouden ze dit nog wel klaar krijgen.
Een felle straal vuur was de reactie van het dier. Gedurende de kleine lichtshow was Salina ook al dichter bij gegaan. Altijd handig als je iemand had die tegen vuur kon. Van zodra hij haar zag springen versterkte hij de greep op het slagzwaard in zijn hand. Er gebeurde een heleboel maar hij was enkel en alleen gefocust op de demon die probeerde om zichzelf op zijn draak te houden. De aanval van de hellhound had het evenwicht van het beestje sterk om zeep geholpen en dat was dan ook zijn moment om toe te slaan. In zijn vrije hand liet hij een werphaak verschijnen met een ketting aan vast gemaakt. Dit zou wel volstaan om de twee al te scheiden. Max schoot de schaduwen in, om vervolgens naar een boom toe te schieten zich daar met zijn voet op af te zetten en de haak zo goed als perfect in een mooie lus om de demon te werpen. Als ankerpunt gebruikte hij eventjes de boom. Die waren toch al niet zo gelief tegenwoordig.
Met een luide knal kwam de demon ten val, de ketting die hem vast hield brandde echter al heel snel weg. Goed, de aandacht van Astaroth was nu eventjes volledig gericht op hem. Met een koele blik bekeek hij zijn oude vijand. De wegen die hij kon opgaan waren talrijk. Maar in plaats van rond de pot te draaien besloot hij maar voor de directe aanpak te gaan. Op volle snelheid rende hij op de demon af die al klaar stond om zo snel mogelijk weer herenigd te worden met zijn draak. Niet dat hij dat ging laten gebeuren hoor. De aanval ging hij niet aan. Nog niet tenminste. Een perfecte sliding door de benen van de demon en een flinke snee in het dijbeen van het wezen zorgde er weer voor dat het wankelde, maar jammer genoeg nog niet inzakte. De wonde groeide haast meteen weer dicht. Juist ja, praktijkjes van de duivel. Typisch dat dit geen eerlijk gevecht zou worden. Maar dat betekende nog niet dat hij het zo maar ging opgeven. Vluchtig schoten zijn ogen naar Salina toen hij weer overeind was gekomen. ‘Snelle en kritieke aanvallen. Hij krijgt hulp.’ Sprak hij op een harde toon. Al was het meer een voorstel dan eigenlijk een werkelijk bevel.
Nu was het even zijn beurt om mooi target te spelen voor de opperdemon die met een behoorlijke vaart op hem afschoot. Even moest hij er wel mee rekening houden dat er ook nog een irritante slang aanwezig was in de handpalm van de demon. Uiterst giftig natuurlijk, maar dat beestje zou hij snel genoeg de kop af hebben gehakt. Nog net op tijd dook hij weg, puur en alleen om zo dicht mogelijk bij de slang te komen en een kleine werpbijl langs de rug van de demon te laten gaan. In plaats van hem eruit te trekken, besloot hij dat het wapen meer schade zou aanrichten als het aanwezig bleef in het lichaam van de zogenaamde onsterfelijke. Uiteindelijk ging iedereen dood, en het was of hij of een van de twee andere die daarvoor ging zorgen.
