Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 5:54 pm
Onrustig lag de grote man te woelen in het bed. Hij kon wel raden waarom. Hij moest bijna opnieuw in Thorsleep, en hij zag er tegenop. Hij had er nog niks over verteld tegen Damian, en daarom probeerde hij slapen zo lang mogelijk uit te stellen. Als de man dat zou weten, dan zou hij hem sowieso nog in slaap dwingen op de een of andere manier. Maar het eiland had hem nodig, Jean en Jamie hadden hem nodig. De leerlingen hadden hem nodig. Hij kon zijn plichten niet zomaar achterlaten omdat hij eventjes een week of langer moest slapen. Hij kon best zonder, toch? Eigenlijk had hij geen idee of het wel slim was om het te pushen, om het uit te stellen. Hij had het nog nooit eerder langer dan een week uitgesteld, was altijd netjes rond dezelfde tijd in slaap gevallen om dan later helemaal opnieuw opgeladen wakker te worden.
Maar nu durfde hij het gewoon niet. Er was teveel wat hij niet kon achterlaten, niet nu, niet in deze tijd. Maar het putte hem wel uit. Ook omdat hij probeerde om helemaal niet diep te slapen, bang dat zijn lichaam het zou overnemen en hij alsnog in Thorsleep zou gaan. Met zijn ogen gesloten luisterde hij naar de regelmatige ademhaling van zijn hubby naast hem. Het kalmeerde hem, en bijna was hij in slaap gevallen. Tot een harde donderslag hem wakker maakte. Het dreunde, waarschijnlijk door zijn mutatie, door tot op het bot. Meteen vlogen zijn ogen weer open en ging hij rechtop zitten. Dit was geen normaal onweer. Verre van. Hij voelde hoe het weer in één tel helemaal omgegooid werd door iemand met mutaties.
Bijna was hij opgestaan. Bijna. Damian hield hem tegen. "Het is maar buiten, Clyde", Mompelde de man slaperig. Met een zuchtje ontspande hij zich weer. "Als ze je nodig hebben, hoor je het wel", Vervolgde zijn boyfriend geruststellend, terwijl hij met zijn hand over zijn onderarm streek en hem vervolgens terug naar beneden trok. Clyde maakte een accepterend geluidje in zijn keel en ging weer liggen, terwijl Damian terug tegen hem aan kwam liggen, alsof hij het anker was dat de grote man in bed hield momenteel. Stiekem was hij dat ook. Zonder hem was hij al lang door het raam naar buiten gesprongen. Van op de derde verdieping.. Strak plan ja.
Het weer bleef wel op hem inwerken, hij werd opnieuw onrustig, maar negeerde het zo goed mogelijk. Als iemand zich buiten wou uitleven, dan deed hij of zij dat maar. Zolang er geen slachtoffers vielen of de zekeringen weer werden doorgebrand, was alles goed. Al zou hij wel proberen te achterhalen wie dit gedaan had, en de persoon er op aanspreken. Er waren trainingsruimtes voor dit soort stunten. Minuten passeerden, werden uiteindelijk 20 minuten en een half uur. Tot hij plots zijn gsm hoorde afgaan. Opnieuw schrok hij op, okay, dit kon geen toeval zijn. Hij schoot uit bed en nam zijn gsm vast, zag meteen al dat er iets echt niet goed was. Het was de hoofdverpleegster.
Met een kloppend hart nam hij de telefoon op. "Hallo", Zei hij met een rauwe, diepe stem die best zenuwachtig klonk. "Clyde? God dank, kom onmiddellijk naar de ziekenhuisvleugel", Zei de vrouw dwingend, en hij gooide zijn gsm al weer neer. "Call of duty", Mompelde hij tegen Damian, waarna hij hem snel een kusje gaf en toen aanstalten maakte om weg te lopen. De hand van de docent hield hem opnieuw tegen. Hij was nu ook klaarwakker en keek hem met grote ogen aan. "Wees voorzichtig", Fluisterde hij, en Clyde knikte, waarna hij zijn arm zacht los trok en onderweg naar buiten een trui over zijn hoofd trok. Veel meer kleren deed hij ook niet aan, die zouden toch kletsnat zijn, aangezien hij al een voorgevoel had dat hij naar buiten zou moeten gaan.
In looppas rende hij door het schoolgebouw, veel sneller dan een gewone man zou kunnen. In de ziekenhuiszaal trof hij een drukte aan die hij nog nooit eerder had gezien. Howard en Jamie liepen er ook rond, druk in de weer met van allerlei instrumenten. De hoofdverpleegster kwam haastig op hem afgestapt. "Je moet naar het bos, en snel ook. Twee mutanten zijn in gevecht geraakt en het ziet er niet naar uit dat ze ophouden voor er een van de twee dood is", Zei ze in lichte paniek. Clyde knikte en draaide zich om, stormde zo snel als hij kon naar buiten. In zijn zwarte joggingsbroek en donkergrijze trui verdween hij de nacht in, meteen doorweekt door de ijzige regen die op hem neer viel.
Er was nog een mutant buiten die het weer controleerde, hij voelde het spoor dat werd nagelaten in de lucht. Alsof hij of zij hem wou leiden, lichtte één bepaalde plek om de zoveel tijd op. Boven het bos, net zoals ze hem hadden verteld. Clyde twijfelde niet, bereidde zich voor op een gevecht waarin ook hij zijn mutatie zou moeten gebruiken. Elektriciteit verzamelde zich rondom hem, en hij baande zich een weg door de bebossing. Hier en daar zag hij sporen van vernieling, bomen die ontworteld waren, struiken die uit de grond waren gerukt of volledig waren geplet. Zijn ademhaling versnelde niet eens, en met de bliksem als een schaduw achter zich aan rende hij verder, richting de plek waar hij heen werd geleid.
Uiteindelijk stond hij aan de top van een paar rotswanden, waar een vijver beneden op de open plek lag. Zijn blik gleed over de plek, en hij gebruikte zijn mutatie om het bij te lichten. Het eerste wat hij zag, was de weerkaatsing op de huid van een figuur die beneden stond. De jongen bloedde, zijn hele lichaam was er mee bedekt. Geschrokken sperde hij zijn ogen open. Dit was fout, heel fout. Er was geen tijd te verliezen. De man sprong naar beneden, boog door zijn knieën om de klap op te vangen. Met zijn hand duwde hij zichzelf van de grond overeind. Opnieuw verzamelde hij bliksem rondom zijn gestalte, knetterend en helder. Als een beschermend schild. Geen mens zou hier ooit levend doorheen komen. Hij richtte zichzelf op en zag nog net hoe Devon tegen de grond ging. Zijn blik gleed naar de grot waar de jongen uit gekomen was.
Gekraak van binnen trok zijn aandacht. Daar school nu het echte gevaar. Clyde stapte resoluut op de grot af, trok ondertussen een deel van de bliksem die rond hem heen hing naar zijn hand toe, klaar om het te gebruiken. Geen dodelijke hoeveelheid, natuurlijk, maar genoeg om zich te verdedigen. Van het moment dat hij de grot in stapte, verdween het geruis van de regen en rook hij bloed. De grot werd verlicht door de bliksem, en wat hij zag, maakte hem bijna misselijk. Het was Storm, al was hij niet de vrolijke jongen die hij laatst nog op het Halloweenfeest had zien rondlopen. "Geef je over, Storm, het is genoeg geweest", Zei hij luid en duidelijk, dwingend ook. Hij wist dat het waarschijnlijk geen zin zou hebben.. Maar hij moest hem op zijn minst de kans geven om op te geven voor hij hem vol pompte met de elektriciteit die om hem heen raasde.
Laatst aangepast door Clyde Maddox op ma dec 28, 2015 8:06 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 6:24 pm
.Lupos.
I will find you, I will kill you.
Storm kon zich moeilijk … correctie, niet concentreren. En dat had voor eens meer dan één reden. Normaal was hij doodop lukte het hem gewoon niet om zich te concentreren, nu kwam het door het tegenovergestelde, door de adrenaline van Lupos die door zijn lichaam raasde. Maar het was niet enkel dat wat voor hopen verwarring zorgde. Het was voornamelijk Devon’ slechte toestand die hem het meest weigerde om zich te gaan concentreren. Dit was zijn beste vriend, degene die hij het eerst had ontmoet, degene met wie hij praktisch alles samen deed, degene die hem steunde en had gezegd dat hij hem zo tegenhouden. Storm zou het nooit meer vertrouwen, hij zou nooit meer iemand laten voorstellen bij hem te blijven tijdens volle maan. Niet Devon, niet Nadya, niemand. Ze moesten hem maar opsluiten in een donkere betonnen bunker met extra beveiliging zodat hij er niet uit kon. Wat hem nog aan concentratie ontnam was Lupos zelf die alweer een nieuwe transformatie in gang zette. Normaal zou hij het niet kunnen maar nu, hij kon het, het zou misschien zelfs sneller en pijnlozer gaan. Hij mocht zich niet zo voelen en toch was het zo en dat omdat Devon het beest probeerde op te sluiten.
“Wat moest ik doen?” Vroeg Devon met een grillige stem. Storm kneep zijn ogen dicht, alsof hij daarmee wilde vermijden dat zijn vriend nog meer pijn zou lijden. Het bloed verliet Devon’ lichaam op een veel te snel tempo en dat zou hem binnen korstte keren buiten bewustzijn krijgen. En dan? Wat als Devon nu bewusteloos viel en hij weer zou transformeren, dan was zijn beste vriend dood. Lupos zou zijn keel nog verder open bijten en dan op zoek gaan naar de andere slachtoffers hier op het eiland. Zo simpel zou het gaan. ‘Ik kan je hier niet weg krijgen, ik hou het geen tien minuten meer,’ hij klemde zijn kaken opeen toen de zachte pijn heftiger werd. ‘Voor één keer, doe wat ik zeg en ga.’ Het klonk veel zwakker en wanhopiger dan hij wilde. Devon zou niet gaan en het zou zijn dood worden. Wat het meisje betrof, toen Devon de naam van Nadya over zijn lippen liet glijden voelde hij toch ergens een heel klein beetje opluchting. Hij tuurde naar boven, op de hoop iets van glimpen op te vangen van de reusachtige draak. Zij zou kunnen helpen, daar was hij zeker van, ze zou Devon in veiligheid kunnen brengen want momenteel was dat het enige waar hij aan kon denken. Maar hij kon niets doen, hij kon enkel maar hopen.
De derde pijn golf kwam zo absurd dat Storm helemaal in elkaar kromp en zijn hoofd omvatte met zijn handen. Hij hoorde Devon iets zeggen maar zelf zijn extra alerte gehoor ving het niet op. Zijn reukzin pikte wel iets op, een ander persoon. Zijn hoofd vloog in de lucht, hij zocht achter Devon die niet langer in de grot was maar buiten in het ondiepe water stond. Hij zag hoe Devon door zijn benen zakte in het water, hij zag een figuur niet veel verder en nog voor hij iets naar zijn beste vriend kon roepen overmande de pijn golf hem opnieuw. Zijn ademhaling jaagde door heen de grot, zijn lichaam trilde hard, zijn ogen hadden hun volledig roodachtig kleur terug. Toen hij iemand iets hoorde roepen, geef je over … was dat maar zo gemakkelijk, keek Storm omhoog, naar een reusachtige docent met bliksem rondom zich heen. Hij moest zich over geven, maar hij kon niet. ‘Het spijt me, help Devon.’ Smeekte hij alvorens hij zichzelf liet gaan en heel zijn lichaam een totale andere vorm kreeg. Vingers werden nagels, handen werden poten, zijn tanden verscherpten tot dodelijkheid en zijn huid wisselde zich voor de zware stugge haren van de weerwolf.
Lupos kwam recht, hij richtte zijn rode ogen op en keek naar de man voor zich. Van waar kwam die nu weer? Hij snoof in, zijn blik wendde hij een beetje af, naar het levenloze lichaam in het water. Toch hoorde Lupos duidelijk een hartslag, de jongen leefde nog en stond nog steeds in zijn vizier. Maar er was nu ook een man, niet zo groot als de ijsbeer maar duidelijk groot in proporties. Lupos stelde niet veel voor met zijn magere lichaam maar het had de kracht, het verzamelde opnieuw de drift om te gaan jagen. Hij duwde zijn hoofd naar omhoog en huilde opnieuw naar de maan, een langgerekt gehuil alvorens hij naar de man keek. Hij trok zijn bovenlip op, opende zijn bek waardoor de rij gevaarlijke tanden tevoorschijn kwamen X en hij sprong naar voor, recht naar de keel van de enorme man. Hij kende geen gevaar, hij kende geen grenzen, hij had geen verstand genoeg, hij wilde gewoon … jagen …
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 7:14 pm
Dit zou waarschijnlijk zijn moeilijkste opdracht op dit eiland ooit worden. Zijn grootste opgave, zijn hart bonsde in zijn keel toen hij er tegenop keek. Maar hij mocht niet twijfelen, niet nu. Dit was misschien zijn kans om een leven te redden in plaats van ze het in gevaar te brengen. Of, langs de andere kant, als hij realistisch was.. De avond waarop hij weer iemand’s leven kapot zou maken. Het zou wel eens heel slecht kunnen aflopen. Wat als het hem niet lukte om de twee uit elkaar te halen, of wat als er zich een tegen hem keerde? Wiens leven stelde hij boven het andere.. Kon hij het zijne opofferen? Wat als hij eerst stierf en de een de andere alsnog af maakte? Het waren zoveel mogelijkheden waaruit hij uiteindelijk zou moeten kiezen. En die keuze verscheurde hem terwijl hij richting de vechtende mutanten rende. Het bos schoot aan hem voorbij in een waas van groen, de geluiden gedempt door de eeuwige regen.
Hier was hij mee akkoord gegaan. Dit was de taak die hij opgelegd had gekregen, en nu viel het hem zwaarder dan ooit. Maar hij had het op zich genomen om de studenten koste wat kost te beschermen. En het moment om dat na te komen, was hier en nu. De grote man sprong naar beneden, het ondiepe water in. Het spatte langs zijn benen omhoog. Hij lette wel op dat de elektriciteit niet richting de bewusteloze Devon schoot via het water. Hij zag er echt niet uit, de wonden overal.. Maar hij kon hem niet terugbrengen, nog niet. Niet voor het gevaar uitgeschakeld was. Met de bliksem als een schild tussen hem en Storm, liep hij naar binnen, gebood de jongen zich over te geven. ‘Het spijt me, help Devon.’ Was het enige antwoord dat er kwam. Maar Clyde bleef staan, tussen Storm en Devon in.
Voor zijn ogen veranderde de herkenbare jongen in een onherkenbaar figuur. Dit was dus het ding dat alle terreur had gezaaid op het eiland de afgelopen nacht. En nu stond het vlak voor hem. Clyde was niet van plan om hem er langs te laten tho. Nee, hij zou over zijn lijk moeten gaan, en hij was ook niet van plan om hier te sterven. Dat had hij Damian beloofd. Een langgerekte huil joeg een koude rilling over zijn lichaam, en hij zag nog net op tijd dat de wolf zichzelf op hem wierp. Hij verlaagde zijn schild zodat hij er zich niet op zou dood springen, maar wel een degelijke schok zou krijgen eenmaal hij het raakte.
De bliksem knetterde luid toen de weerwolf door het schild heen sprong. Thor ving de wolf op met zijn lichaam, voelde meteen de pijn van zijn klauwen in zijn vel maar lette er niet echt op. Hij bleef gefocust op het weghouden van de scherpe tanden bij zijn keel en gezicht. De grote man greep de wolf zo goed mogelijk vast in de buurt van zijn keel, terwijl hij een nieuwe shock door zijn magere, taaie lichaam joeg. Ondertussen spande hij zijn machtige spieren en draaide hij zich een kwart om, drukte het lichaam van de wolf tegen de rotswand aan. "Storm? Storm als je me kunt horen, vecht terug, kom op knul", Riep hij over het geluid van een heftige donderslag. Hij wist niet of hij nu degene was die het veroorzaakte of de andere mutant, of misschien de natuur zelf, maar het interesseerde hem momenteel niet echt..
Laatst aangepast door Clyde Maddox op ma dec 28, 2015 8:06 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 7:35 pm
.Lupos.
I will find you, I will kill you.
Het was altijd een beetje de voorbode van een nieuwe jacht … het langgerekte gehuil dan nu de maan tegemoet ging. Het was haast traditie van de wolf om dat te doen en het kondigde de wereld aan dat hij er nog steeds was. Maar het was ook om andere wolven in de buurt alert te maken op zijn aanwezigheid. Hij was de Alpha, hij kon wilde wolven naar zijn hand zetten maar hier waren er geen. Hij stak zijn neus in de lucht, nam de omgeving in zich op via zijn neus. Het grootse deel van wat hij rook was water of neerslag. De waterval bulderde nog steeds naar beneden, de druppels gleden van het plafond van de grot naar beneden. Het onweer boven hen was heftig, zo heftig dat Lupos maar half hoorde van wat er in zijn omgeving gebeurde, alles echode in de kleine grot waar hij stond. Weer opgesloten tussen vier muren en de man was de enige tussen hem en zijn vrijheid in. Nog belangrijker, hij was de enige die tussen hem en zijn prooi instond, de jongen in het water. Het bloed verdunde door het water maar zelf dat namen zijn super gevoelige zintuigen op. Het speeksel produceerde zich in zijn bek toen de geur van het bloed verscherpt zijn neusgaten binnen kwam.
Ondanks dat de bliksem rondom de man heen kletterde maakte het voor Lupos niet uit. Hij wilde hier uit, naar de jongen en daar kon de man simpelweg zijn leven bij laten. Zijn gevaarlijk gegrom weergalmde in de grot en verdubbelde het effect ervan alvorens hij naar de man toe sprong, in één krachtige beweging. Recht naar de keel, zoals alle jagers het deden. Over één ding viel niet te twisten bij Lupos, hij speelde geen spelletjes met zijn prooien. Hij kneep hun luchtweg fijn, zette zijn tanden in het vlees van hun keel en beet ze schuddend dood. Een directe efficiënte moord, dat was zijn handelsmerk, de enige manier hoe hij te werk zou gaan. Zijn afzet was direct geweest en hij sprong door het schild heen, wierp zichzelf op de man. De elektrische stroomstootjes vulde zijn lichaam maar het was belangen niet genoeg om hem volledig tegen te houden. Ja, hij had even wat ik kracht verloren maar dat duurde enkele tellen alvorens hij zijn klauwen in de man zette, zijn tanden genadeloos zochten achter het vlees van zijn hals.
Lupos zette zijn klauwen in de schouders van de man terwijl zijn achterpoten houvast zochten op de glibberige grond. De man greep hem overal vast en hij ging op zoek naar een gaatje in die verdediging om hem te kunnen bijten. Zijn hartslag racete als een bezetenen, zijn flanken zwoegden op en neer terwijl hij zijn tanden iedere keer weer hard op elkaar liet komen eens hij mistte om de man te bijten. Er kwam een nieuwe elektrische stoot door zijn lichaam, deze keer iets feller. Hij jankte niet maar zijn spieren waren voor een tel lang zo slap als een vodje terwijl zijn lichaam de stroomstoot recupereerde. Zijn lichaam werd met zijn rug tegen de rotswand geduwd, Lupos gromde luid, blafte op een akelige kille manier. De man zei iets tegen hem, woorden … een zin maar Lupos begreep het niet, hij begreep nooit iets buiten zijn eigen wolventaal, en zelf dat had nog wat verbetering nodig. Hij draaide zijn kop en probeerde naar de handen te happen waar de man hem mee tegen de rotswand gedrukt hield. Zijn luchtpijp zat een beetje toe maar het liet hem nog toe te ademen, een pieperig snel geluid. Hij begon hevig te spartelen, zette zijn achterpoten krachtig af tegen de man waardoor hij ietwat speling kreeg en hij zich zo glad als een aal wist los te krijgen. Hij sprong de grot uit, razendsnel en liep op de bewusteloze jongen af …
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 8:02 pm
De wolf leek er wel geen doekjes om te winden. De huil was misschien een afleidingsmanoeuvre of niet, hij wist het niet echt, maar vanaf de wolf zijn bek had gesloten wachtte hij geen seconde meer en sprong hij op hem af. Dwars door zijn beschermend schild heen, dat hij nog net van intensiteit had kunnen doen verlagen zodat de wolf niet stierf. Hij wou hem, ondanks alles, nog een kans geven. Dat was gewoon wie hij was. De klauwen boorden zich in zijn schouders, en ook al had hij een huid die beter bestemd was tegen fysieke wonden, de scherpe nagels drongen toch door zijn vel heen en lieten bloedende gaten achter. De tanden zochten zijn keel op, klaar om hem door te bijten, maar zo ver liet hij het niet komen. Zijn grote handen sloten zich met gemak om de schouders en nek van de gestalte en hij joeg opnieuw een hoeveelheid elektriciteit door hem heen.
Nu moest hij een manier vinden om hem terug bij zinnen te krijgen. Al leek dat moeilijker dan hij eerst had gedacht. De wolf reageerde helemaal niet op zijn woorden, begon alleen maar gewelddadiger tegen te spartelen. Zijn achterpoten maakten scheuren in zijn trui en krassen in zijn onderbuik, toch dieper dan hij had gedacht. Clyde kromp in elkaar, gaf daarmee de wolf een beetje ruimte en.. Hij ontsnapte. Het ene moment zat hij geklemd tussen de muur en hemzelf, het volgende moment rende hij de grot uit. De grote man keek hem verbijsterd na, zag hoe hij rechtstreeks op Devon af liep.. En op dat moment knapte er iets in hem.
Het was een enorme energie die hij wel kende uit zijn tijd dat hij veel last had van woede aanvallen. Nu voelde hij hetzelfde, dezelfde woede, dezelfde energie, maar beheerster. Hij had er controle over. Een rode waas kwam voor zijn ogen en hij wist hoe laat het was. Thor nam het over en een brul verliet zijn keel terwijl hij ook vooruit schoot en een enorme bliksemschicht achter de wolf aan gooide. Er zat zoveel energie achter dat de hele open plek verlicht werd in een helder paars licht en de wolf waarschijnlijk tijdelijk zou verlammen. Hopelijk tijdelijk. Voor hetzelfde geld schatte hij het verkeerd in en waren de effecten blijvend..
Maar nu mocht hij niet twijfelen. Nu had hij dit nodig, de woede die door hem heen raasde in golven van rood. Hij rende de regen in, en toen hij dichtbij genoeg was, sprong hij op Storm af. Hij kwam bovenop de wolf terecht, met zijn volle gewicht. Meteen liet hij een nieuwe shock door hem heen gieren, hij rook hoe de vacht van de wolf verschroeien door het contact. Thor liet de bliksem nu over zijn hele lichaam glijden, niet alleen zijn handen. De lucht trilde door de elektriciteit, opnieuw kleurde de lucht helder paars, bijna gloeiend wit. Zijn ogen gloeiden mee en zijn kleren wapperden wild rond zijn lichaam, net zoals zijn haar, ook al was dat doorweekt door de regen. Als de wolf nu niet snel ophield, dan zou Thor het afhandelen en zou zijn hart het simpelweg begeven..
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 8:29 pm
.Lupos.
I will find you, I will kill you.
Lupos zag er dan misschien een zielig hoopje ellende uit maar dat was hij niet. Hij nam geen moeite in dit lichaam om te eten, te drinken of om zijn lichaam de nodige zorgen te geven waardoor hij er mager en vies uit zag. Dat waren dingen die zijn gastheer allemaal voor hem deed. In de maand dat hij zat opgesloten zorgde zijn gastheer ervoor dat hij in leven zou blijven tot deze nacht, dat hij genoeg te eten had, genoeg energie kreeg en de juiste zorgen. Dat was de enige reden waarom Lupos hier nu rond liep. Het kon ook niet anders, zijn gastheer zou zichzelf kunnen uithongeren en dan nog zou Lupos er weinig tot geen last van ondervinden. Je moest heel wat doen om hem dood te krijgen, zijn lichaam was erop gemaakt om te blijven leven, als een parasiet. En dat was het gezichtsbedrog, je dacht dat hij niets waard was vanwege zijn magere bouw ondanks dat hij groter was, maar dat was hij wel. Hij had de kracht, de snelheid, hij was in ieder opzicht beter dan gelijk welke andere gewone wolf. Het was haast alsof de maan hem dat allemaal schonk, want dat was de enige liefde voor de weerwolf, de volle maan aan de hemel. Dat gaf hem zijn vrijheid, dat gaf hem zijn dorst naar jagen.
Hij klauwde zijn achterpoten in de man, het bloed dat vrij kwam prikkelde zijn neusgaten. Voor even dreef zijn aandacht weg van de jongen in het water naar de man voor hem. Voor even was er de drang om hem als zijn slachtoffer te nemen in plaats van de jongen. Maar algauw kwam hij los en kwamen zijn lichtvoetige passen in het ondiepe water terecht. Eerst de jongen, dan de man, eerst de jongen dan de man. Zo ging het in zijn hoofd, afmaken waar je mee was begonnen. Eigenlijk had hij daar nog vijf anderen slachtoffers rond lopen maar die waren inmiddels zo ver van hem af dat Lupos ze zelf niet meer kon ruiken en horen. Dus het was de jongen geworden. Hij zette zijn magere poten in het water, draafde over de scherpe keien en stenen door naar de jongen die nog steeds op zijn zij in het water lag. Het bloed druppelde uit de wonde aan zijn keel, die op de schouder was gestopt met bloeden. Heel zijn lichaam zat onder het bloed, het water kleurde lichtjes rood. Lupos likte langs zijn tanden toen de geur zijn neusgaten weer binnen drong. De beer? Daar dacht hij al lang niet meer aan, dat was een obstakel die weg was en hem een vrij pad had gegeven naar de jongen.
Lupos was op een meter van de jongen verwijderd toen de man zo luid brulde dat hij er alert van op keek. De hele plaats ging op in een soort van wit licht alvorens een bliksem recht op Lupos in sloeg. Een scherpe harde jank vulde de open plaats alvorens hij door zijn poten zakte en naast de jongen in het water roerloos bleef liggen. Zijn hart maakte een reeks rare sprongen, zijn poten tintelde ongecontroleerd en zijn ademhaling … wel, die functioneerde niet waardoor Lupos hopeloos achter adem probeerde te happen. De rest van zijn lichaam deed het niet, de spieren zaten verlamd onder de kracht waarmee hij geraakt was. De man kwam naar hem toe, op hem af en vulde hem met nieuwe stroomstoten. Er kwamen reeksen aan scherpe klagelijke janken uit de wolf, de pijn was zo zwaar dat zijn ogen wegrolde in zijn kassen. Zijn poten stopten met tintelen, er kwam geen haperig gepiep meer uit zijn longen. Zijn kop zakte opzij, slap in het water en zijn hart … klop klop klop … klop klop … klop … en toen was het stil, dodelijk stil ...
Onderwerp: Re: Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] ma dec 28, 2015 11:04 pm
Voor het eerst sinds hij op het eiland zat, verdween de aardige Clyde volledig van de radar en werd hij ingeruild voor de woeste, gevaarlijke Thor. De laatste keer dat hij dit gedaan had, had hij een schoolgebouw in brand gezet, waarbij er veel slachtoffers waren gevallen. Sommigen voor altijd van de aardbol geveegd, anderen voor het leven verminkt. Op die dag had hij een walging gekregen van zichzelf, van wie hij was, en had hij gezworen om er iets aan te doen. En nu liep hij hier, opnieuw in diezelfde staat waarin hij ineens zoveel krachtiger was dan anders. En dat was heel wat kracht, ongecontroleerd zou het nog rampzaliger uitlopen. Alsof het nu nog niet erg genoeg was. Thor raakte de wolf op zijn achterhand, en met een harde jank stortte het schepsel in elkaar.
Maar de reusachtige man wist van geen ophouden. Het gevaar was neergelegd, maar niet uitgeschakeld. Clyde zou gestopt zijn, zich heel erg schuldig hebben gevoeld, en het wezen de kans hebben gegeven om zichzelf te herstellen. Maar die Clyde zou hier sterven, samen met Devon. Daarom gooide hij zichzelf op het verlamde lichaam van de wolf en gaf hem opnieuw een zinderende schok waar zijn eigen lichaam van natrilde. De onnatuurlijke geluiden die de wolf voort bracht, zorgden ervoor dat zijn spieren zichzelf nog meer opspanden, uit milde angst dat het niet zou ophouden. En toen.. Viel het weg. Het spartelen, het ademen, alles. Het stopte allemaal.
Met een diepe zucht rolde hij van het nu dode lichaam af, even te hard in schok van wat er zich had afgespeeld. En toen schoot hij opnieuw overeind, naar adem happend. Clyde krabbelde overeind en knielde in het ondiepe water naast het lichaam dat hij zonet had aangevallen. "Nee, nee, nee", Mompelde hij voor zich uit, terwijl hij het lichaam van de wolf omdraaide. "NEE", Schreeuwde hij uit, voelde tranen in zijn ogen opkomen. Meteen plaatste hij zijn handen op de borst van het wezen, begon hem een hartmassage te geven. Net zoals hij ooit met Damian had moeten doen..
Damian. Hij zou zo teleurgesteld zijn. "Kom op, kom op", Mompelde hij angstig. Zachtjes liet hij om de zoveel keer een beetje elektriciteit door zijn handen glippen, alleen gericht op het hart van de wolf. Op het hart van Storm. Hij wist niet of het werkte, er zat nog altijd niet echt leven in het lichaam van de wolf, maar ook niet in het bewusteloze lichaam van Devon.. Opnieuw een dilemma. Maar hij was er snel uit. Hij zou geen twee levens verliezen. Hoe erg en dramatisch het ook was, als Storm moest sterven vannacht, dan zou dat niet voor niks zijn.
Clyde tilde het lichaam van Devon over zijn schouder, negeerde de pijn in zijn schouders en ook het bloed dat nu overal door elkaar liep. Vervolgens nam hij het levenloze lichaam van de wolf onder zijn andere arm. Even bedankte hij Thor voor zijn immense kracht. Opnieuw begon hij te lopen, voelde deze keer wel de vermoeidheid in zijn spieren branden. Maar opgeven was geen optie. De regen was ondertussen ook gestopt, al bleven de lichtflitsen regelmatig zijn pad verlichten. Hij had geen idee wie dit deed, maar die persoon verdiende ook even een medaille ofzo. Het kostte hem 10 minuten voor hij terug was in het schoolgebouw, waar ze hem in de gang aan het opwachten waren. Meteen werden de twee studenten meegenomen naar de ziekenzaal.
Dodelijk vermoeid bleef hij in het deurgat staan. De Thorsleep begon hem over te nemen. Zeker na de inspanningen die hij had verricht, en de Berserker Rage waarin hij had rondgelopen. ”Clyde? Je ziet er nogal bleek uit.. Misschien moet je even gaan zitten", Hoorde hij een verpleegster zeggen. De man knikte enkel, maar kon geen stap meer verzetten. Alsof zijn lichaam vast geplakt stond aan de vloer. En toen ging hij ook neer.
![Don't be that fool to believe I won't hurt you. [Devon] - Pagina 3 Bnkaw2h](https://i.imgur.com/Bnkaw2h.png)