Nothing can stop these lonely tears from falling [&Dante]

Een fuckedup slaapritme. Dat was het enige wat deze school hem eigenlijk echt had gegeven. In Italië was hij ook een slechte slaper geweest, maar dit sloeg toch alles. Hij was al van 5 uur wakker, sinds hij de namiddag voordien om 14 uur al in slaap was gevallen. Moe was hij voor een keertje niet, maar geïrriteerd was hij wel. Wat moest hij in godsnaam gaan doen om 5 uur in de ochtend? Veel zin om naar buiten te gaan, had hij absoluut niet; vooral omdat het super koud was en hij niet veel voelde voor de winterse temperaturen. Binnen blijven was ook maar saai, zeker op zijn kamer. Een roommate had hij niet, maar hij had ook niet echt veel zin om nu te gaan gamen. Er zouden alleen maar Europeanen online zijn, en die konden nu eenmaal echt niet tegen hun verlies.

Dan maar wat doelloos rondlopen in het schoolgebouw. De gameroom had hij vermeden, evenals de kelder. Daar zou nu ook niemand zijn, gokte hij toch. Veel motivatie om het uit te checken, had hij ook niet echt. Uiteindelijk belandde hij in de living room, waar hij op de één of andere manier wel geboeid voor de tv bleef plakken. Er was een docu over een nogal beroemde bmx rider, iets wat hem dan wel weer interesseerde. Geboeid was hij dus blijven hangen, had de hele docu uitgekeken en zag uiteindelijk tevreden dat de cafetaria bijna open zou gaan. Hij had er wel honger van gekregen. Met een tevreden gevoel liep hij door de dubbele deur en zag dat er nog niet zo heel veel mutanten actief waren. Een stuk of twee leerlingen, en een cafetariahulpje.

Dante nam een muffin en zette die op een bordje, waarna hij er mee naar de tafel met drank liep. Hij vulde het glas met fruitsap en wou net naar een tafel lopen, toen hij tegen iemand opbotste en het glas uit zijn handen liet vallen. "Sorry sorry, ik ruim het wel op!" Zei hij, een beetje geschrokken, waarna hij richting de keuken liep om een vod te halen. Maar zo ver zou het niet komen. Een intens verdriet overspoelde hem. En niet zomaar verdriet.. Liefdesverdriet. Spontaan moest hij natuurlijk aan Olivia denken. Rotzooi. “Geen zorgen, ik ben oke” Hoorde hij de bekende stem, en hij keek verbaasd naar Lorise.

"Right, en ik won net de grote prijs van EuroMillions", Reageerde hij, terwijl hij zijn best deed om haar verdriet uit zijn systeem te krijgen zodat hij niet te fel beïnvloed zou worden door haar emoties. Hij wist niet of het meisje hem herkende, maar hij kende haar wel. Olivia had het ook nog over haar gehad, toen ze net in het feestcomité was gekomen. De jongen liep naar het aanrecht toe en keek haar toen even inspecterend aan. "Misschien zijn het mijn zaken niet, maar.. What's up? Ik voel dat je je niet oké voelt, dus liegen heeft niet veel zin", Zei hij nog, met een opgetrokken wenkbrauw. Hij wou haar niet persé confronteren, was oprecht bezorgd om haar, gewoon omdat hij wist hoe fuckedup het was om je zo te voelen..

Eerlijk, hij moest het haar wel nageven dat ze heel overtuigend kon doen alsof er niks aan de hand was. Van haar glimlach tot haar houding. Het enige wat ze niet kon verbergen uiterlijk waren haar rode ogen, maar dat kon ze evengoed blamen op een slechte nacht slaap. Maar Dante wist wel beter. Hij voelde haar emoties, alsof je te dicht bij een vuur stond en bleef staan tot het echt onaangenaam heet werd. Zijn reactie op haar woorden zei ook wel genoeg, ze hoefde niet te proberen om het te verstoppen. “Nee echt ik uhm.. liet hete koffie over mijn hand heen gaan” Zei ze toen, waardoor hij toch eventjes fronste. Daar moesten ze dan iets aan gaan doen, maar niet voordat ze hem vertelde wat er gebeurd was.

En toen leek haar euro ook te vallen. Ze herkende hem uiteindelijk toch. Hij had het haar wel moeilijk gemaakt ja, zijn haar was nu immers wit in plaats van donker. “Ik denk dat jij wel weet hoe het voelt om te zijn verlaten door de persoon waarvan je dacht de rest van je leven mee door te brengen.” Zuchtte ze, en hij voelde een steek dwars door zijn hart gaan. Dante knikte even, focuste zich toen op zijn emoties en begon ze terug te dwingen met alle macht die hij in zich had. “Maar dat is nog niet eens het ergste” Vervolgde ze, en hij keek op. Hmm, dit was toch wel gecompliceerd. Eerst maar iets doen aan haar hand.

Zonder al te veel te zeggen liep hij naar het EHBO-kastje. Natuurlijk zat daar zalf in tegen brandwonden. Het was een keuken. Met de zalf en een rolletje verband liep hij terug naar Lorise. "Toon eens hier", Zei hij, waarna hij voorzichtig haar hand vast nam en naar de rode plek keek. "Hopelijk werkt dit een beetje, anders moet je er wel mee naar de verpleegster gaan hoor", Zei hij een beetje streng, terwijl hij de dop van de zalf los draaide en het goedje op haar hand uitsmeerde. Het zou op zijn minst een beetje de plek afkoelen en de pijn verlichten.

Daarna begon hij het verband er om te wikkelen. "Ik weet inderdaad hoe dat voelt ja", Zei hij zacht, voelde de pijn ook weer in hem opkomen. Het feit dat Lorise zich ook zo voelde, versterkte zijn emoties ook. "En het is echt rot, dat geef ik ook toe. Je voelt je ook alleen met je pijn en je verdriet omdat je denkt dat niemand je begrijpt", Vervolgde hij even stil als eerder. Hij herinnerde zich ook wel hoe hij alle hulp van zijn broer en zijn vrienden keihard had afgewezen. "Maar als je er over wil praten, ben ik zeker dat er mensen bereid zijn om te luisteren. Mensen die het wel begrijpen", Het verbandje was ten einde en hij plakte het vast met een stukje tape. "Mensen zoals ik, bijvoorbeeld", Grinnikte hij, al was het niet van harte. Hij meende het wel, maar zijn emoties speelden hem ook weer parten, al was hij niet van plan om zomaar weg te gaan nu.

Het was dat hij zelf zo diep had gezeten, dat hij nooit zijn mutatie had gebruikt om zichzelf beter te maken. Het lukte hem gewoon niet. Nu was het wel mogelijk om zijn verdriet weg te werken en zich weer wat beter te voelen, maar dat was omdat hij nu niet echt de bron was van de pijn. Dat was Lorise, maar hij kon zich er nog genoeg tegen verzetten om zelf niet weer te gaan huilen. Want ja, dat had hij ook gedaan. Niet alleen meisjes huilden om een gebroken hart. Het verzorgen van haar hand kalmeerde hem ook een beetje. Het voelde toch alsof hij iets kon doen, al was het maar haar fysieke pijn een beetje verlichten voor hij zou proberen om haar emotioneel ook te helpen.

Want dat wou hij wel graag doen. Hij had geen idee of het zou werken, maar hij kon het wel proberen. Terwijl hij gefocust bleef op haar hand, vertelde hij wat hij had ervaren, hoe hij er uiteindelijk ook wel over was geraakt. “Helpt het? Praten?” Vroeg ze, en hij wachtte even voor hij antwoordde. "Misschien niet het praten, maar eerder het gevoel hebben dat je er niet alleen voor staat", Zei hij uiteindelijk. Misschien was het daarom dat hij Adrian nooit echt had geloofd in zijn raad. Want ja hij had Aly natuurlijk nog. “Ik wil niet meer huilen, ik wil gewoon verder maar ik weet niet hoe” Zei ze toen, en hij knikte begrijpend. "Ik heb maandenlang in mijn kast geslapen omdat ik niet meer in mijn bed kon liggen zonder aan haar te denken", Bekende hij. Nu zou ze hem vast uitlachen stiekem, maar okay..

"Was er maar een zalfje die een gebroken hart kon helen he?" Zei ze opeens, en hij moest meteen aan zijn mutatie denken. Of het een goed idee was, wist hij niet. Hij kon onmogelijk voorspellen of het zou werken. "Weet je, dat kan ik wel voor je fixen, soort van?" Begon hij voorzichtig, waarna hij even in zijn haar krabde. "Kijk ik kan emoties manipuleren, dus in principe zou ik je wel vrolijk kunnen maken. Het zou wel maar tijdelijk zijn, en ik weet niet of ik het echt goed ga doen, maar ik wil het wel proberen?" Stelde hij toen voor. Het was maar de vraag of ze dat zou willen. Meestal vonden mensen het namelijk niet zo fijn als iemand met hun emoties liep te klooien..

Het was vreemd om naar haar te kijken. Ze leek zo afwezig te zijn, verzonken in haar eigen hoofd. Meer zombie dan mens. Had hij er ook zo bij gelopen? Zo afgesloten van de wereld? Vast wel. Zij was dan nog zo dapper om uit haar kamer te komen. Hij was de eerste week niet verder geweest dan de deur. Als het niet aan Adrian had gelegen, was hij waarschijnlijk verhongerd. Niet dat hij veel honger had gehad. Zijn buik had ook teveel pijn gedaan om te eten. Maar uiteindelijk had zijn broer hem half gedwongen om te eten, al was het maar iets kleins. Ergens was het ook beter dat ze buiten was. Nu kon hij haar tenminste proberen te helpen.

Op zijn minst ging ze al akkoord met hem. “Ja dat denk ik ook” Zei ze, en hij was best blij. Dit was een goeie eerste stap, right? Het gevoel dat ze vast zat, niet wist hoe ze verder moest en alleen maar kon huilen, snapte hij maar goed genoeg. “Hmm dat is naar. Ik heb hele stomme dingen gedaan” Reageerde ze op zijn woorden. Meer kwam er niet uit, en hij dwong haar ook niet om verder te praten. Als ze er over wou praten, zou ze dat zelf wel doen.

Haar volgende opmerking zette hem wel aan het denken. Voorzichtig deed hij zijn voorstel, probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen. Het bleef een eindje stil, wat hij wel snapte; hij zou ook niet meteen zomaar ja zeggen. “Probeer het maar, ik blijf toch wel een emotioneel wrak dus als ik me voor even vrolijk kan voelen klinkt dat toch wel fijn.” Zei ze uiteindelijk redelijk zelfzeker. De jongen knikte even en keek toen de keuken rond. Zoveel herinneringen met Liv hier, zowel goeie als slechte.. "Eerst een plekje vinden waar ik zelf minder triest ben", Zei hij, waarna hij richting een random deur liep. Hah, de voorraadkast. Geweldig plan.

Dante ging haar voor en sloot de deur achter zich. Hij haalde zijn gsm uit en deed het lampje aan. Hij ging op de grond zitten en klopte toen op de grond naast hem. "Oké, judge me niet, maar kijk hier word ik altijd vrolijk van, en dan kan ik jou ook helpen", Zei hij, terwijl hij youtube open klikte en de titel van een video intikte. ‘Tiny rabbits eating things’. Ja, beste video ooit. De video begon meteen al goed, met twee overcute kleine konijntjes die een aardbei aan het eten waren. Spontaan voelde hij zich al wat warmer worden.

Zijn hand legde hij zachtjes op haar knie. Via aanrakingen kon hij zijn mutatie nog beter gebruiken. Dante liet het intens gelukkige gevoel in zichzelf overgaan op haar, en hij voelde hoe het de strijd aan ging met haar liefdesverdriet. De video hielp hem echt om zijn eigen verdriet buiten te houden. Waar konijntjes niet goed voor waren. "Voel je het?" Vroeg hij, keek haar even van opzij aan, nieuwsgierig of ze al effecten voelde of niet.

De grote stoere jongen, onder de tattoos, een verleden in een bende, en dan keek hij naar video’s van konijntjes om vrolijk te worden. Stiekem was hij een grote softie geworden, echt wel. Zeker op dit eiland. Zeker na Liv. Voordat hij haar kende, zou hij zoiets nooit hebben gedaan. Dan was hij eerder in Die Hard style iets kapot gaan meppen, of had hij iemand gemarteld met zijn mutatie. Relaties veranderden mensen nu eenmaal, dat was wel gebleken. Hij wist niet of hij dat heel erg vond (eerlijk konijntjes kon hij niet meer missen). Sowieso was hij na de breuk ook weer wat veranderd. Zijn zelfzekerheid was teruggekomen, net zoals zijn liefde voor flirten. Dat had hij eigenlijk wel lang moeten missen. Hij was niet bang voor commitment, maar hij bleef wel een Italiaan..

“Dat is zo cute” Zei Lorise, en hij lach te even geamuseerd. "Ja toch? Maar please, hou dit maar even voor jezelf", Grinnikte hij. Hij had een reputatie hoor. Maar hij voelde zich wel al wat vrolijker worden, een teken dat hij nu wel kon beginnen met het vrolijker maken van Lorise zelf. Na een paar minuten schoot ze al in de lach. “Ik denk het?” Zei ze grinnikend. Okay, het werkte dus echt. Nice. Het meisje stond op en begon tussen de pakken met koekjes te kijken. “Ontbijt” Zei ze toen, en hij zag hoe ze een pak koeken in haar handen had. Ze stak er hem eentje toe.

“Wil je ook?” Vroeg ze, en nu schoot hij in de lach. "Hallo, ik ben het, Dante, ik heb altijd honger", Grinnikte hij. Zelfspot ftw. Hij nam het koekje en nam er een grote hap uit. “Ik voel me echt wat beter nu, dankjewel” Zei ze toen, en hij haalde zijn schouders op. "Graag gedaan hoor", Zei hij met een glimlachje. Ondertussen liet hij zijn mutatie de vrije gang gaan. Je kon bijna de pure vrolijkheid inademen momenteel. Hij voelde zich best lacherig, alsof hij zonet een hele joint had gerookt of zoiets.

Niks werkte beter tegen sadness dan koekjes, konijntjes en een beetje Dante-mutatie. Lorise had voor de koekjes gezorgd, dus dat was een pluspunt. Hij hield van koekjes, en muffins, en cupcakes, eigenlijk van alles dat eetbaar was. Ook gezonde dingen hoor. Wortels bijvoorbeeld. Dan was hij een echt konijntje, of zoiets. Plus hij moest ook een beetje in shape blijven tbh. En in de winter was zoiets altijd moeilijk omdat hij niet kon gaan skaten. Anders deed hij dat bijna elke dag, waardoor hij wel goed in vorm bleef. En dan kon hij lekker eten waar hij zin in had zonder dat hij zich schuldig moest voelen. Maar voor nu was het een beloning voor zijn inspanningen, dus hij genoot van elke hap.

Lorise leek ook te genieten van haar koekje. Ze ging terug zitten, tegenover hem deze keer, met het pak koekjes tussen hen in. De jongen zette ondertussen zijn phone terug af en stak hem weg, waardoor het weer wat donkerder werd in de ruimte. “Hoe gaat het met jou eigenlijk met het ‘moving on’ gedeelte? Nog interessante meisjes ontmoet?” Vroeg ze, en hij lachte even. "Heel dit eiland loopt vol met interessante meisjes", Grijnsde hij geamuseerd. Yeah, Dante was back en dat zouden ze wel geweten hebben hier. "Maar eerlijk, ik had wel een summerfling een paar maanden geleden, maar voor de rest is mijn liefdesleven niet zo heel speciaal", Grinnikte hij toen. Yeah, hij had wel zijn plezier gehad met Sam, en omgekeerd hopelijk ook, maar sindsdien was hij best braaf geweest.. Vond hij zelf dan.

Het onderwerp was, verrassend genoeg, liefde. Hij had gedacht dat ze daar nu niet over zou willen praten, aangezien het best gevoelig lag. Hij zou op zijn woorden moeten passen. Zeker met Cupid? Hoe zou zij zich voelen tegenover iemand die best wel soms eens de neigingen had om de player uit te hangen. Zou ze hem stiekem judgen? Nu goed, hij vertelde haar wel eerlijk over zijn fling met Sam. “Een summerfling? Vertel. Als je wil natuurlijk” Pikte ze er meteen op in, en hij grijnsde even. "Ah, je weet nog wel de beach party? Daar zag ik Sam voor het eerst, en we hadden heel wat lol samen. En toen hebben we elkaar wel wat vaker gezien, en van het een kwam het ander”, Vertelde hij met een glimlachje. Of hij haar miste? Een beetje. Maar het was een summerfling geweest, niks meer.

“Weetje wat het stomme is bij mij? De meeste jongens zijn een beetje bang om verliefd te worden. Waardoor een meisje met een mutatie als mij best eng is.” Zei ze, en hij knikte even. Het was wel herkenbaar. Hij was ook best bang geweest voor zijn gevoelens voor Liv, in het begin. "Maar je zegt het zelf, jongens. Je hebt jongens en mannen, en wat jij nodig hebt is een man", Knikte hij. Het klonk best vaag nu hij het luidop zei, maar misschien zou zij het wel snappen.

“Kun jij trouwens ook iemand’s emoties manipuleren naar verliefdheid?” Vroeg ze ineens, en hij knikte. "Verliefdheid is een emotie, en ik kan alle emoties oproepen of manipuleren die je je maar kunt bedenken.. Al heb ik het wel nog nooit gedaan om iemand serieuze gevoelens te laten krijgen voor mij", Antwoordde hij. Nah, zo'n dingen kon je niet forceren. Hij gebruikte het puur ter demonstratie, zoals bij Jupiter eerder die week. "Maar dan lijken onze mutaties ergens wel een beetje op elkaar?" Lachte hij. Heeeeeel klein beetje, maar dat telde wel, of niet soms?