Forget the bad stuff, drink the good. [Nadya]

.Always live before you die.

Nadya probeerde er op zoveel mogelijke manieren te zijn voor hem … en hij liet het niet toe. Alhoewel hij idee toe liet van haar hulp, liet hij het gewoon niet verder in zijn lichaam doordringen. Hij wist dat het niet eerlijk was tegenover haar want ze was de enige met genoeg kennis en ervaring in dit om hem daadwerkelijk te helpen. Maar misschien kwam haar hulp gewoon nog te vroeg. Hij had geen idee of ze het besefte, of ze het besefte wat ze in al die dagen en weken die gepasseerd waren voor hem had gedaan. De hartmonitor had iedereen getoond dat hij nog leefde maar het was eigenlijk Nadya geweest die hem al die tijd in leven had gehouden. De hartmonitor had enkel bewezen dat hij op dat randje stond naar de dood en Nadya was degene die hem iedere keer weer terug trok. Ondanks dat hij zei dat ze zou moeten vluchten, hij zou het zelf niet kunnen verdragen dat ze zou vertrekken. Ergens was het helemaal verkeerd dat hij zijn leven zo vast klampte aan iemand anders, aan iemand als Nadya maar het was voorlopig het enige dat hem vooruit hielp. Als zij er niet was geweest, wel … Er waren betere oorden geweest om heen te gaan.

Vluchten was inderdaad nooit de oplossing. Alhoewel Storm enkel maar had gevlucht van het moment af dat hij wist wat hij was. Het was niets iets dat hij graag had gedaan maar in zijn ogen was het nodig, hij voelde dat het nu zelfs nog te drang om te willen vluchten. Maar ze had gelijk, het was hier de veiligste plaats voor Storm om te zijn en hij hoopte dat het enkel maar veiliger kon worden. ‘Je hebt gelijk.’ Hij legde zich erbij neer. Hoe vaak de gedachten om weg te rennen zijn gedachten ook waren gekruist, ze had gelijk, hij moest hier blijven. Ergens diep vanbinnen wist hij dat maar de wolf in hem was een jager, iemand die kilometers aflegde dus het was een beetje deel geworden van Storm om te blijven bewegen.

Ze had gezwegen, grotendeels omdat Storm ongeduldiger word waardoor hij vaker naar zijn hartslagmeter keek en de pijn zichtbaarder was. Hij apprecieerde het wel, dat ze haar afstand nam als het nodig was maar het nam het schuldgevoel niet weg. Hij kon Nadya niet zomaar weg duwen als ze de enige oplossing was voor zijn problemen. En in de stilte die er was, waarin hij zich terug wat probeerde te ontspannen ging hij op zoek naar iets dat haar misschien wel kon gerust stellen. ‘Ik kon het al veel eerder hebben opgegeven Nadya.’ Zei hij zachtjes. Hij keek opzij naar haar en haalde kort krampachtig zijn schouders op. ‘Ik lag in dat ziekenhuisbed en ik wilde het gewoon helemaal opgeven, maar ik deed het niet,’ hij zweeg en wees kort met zijn vinger naar Nadya. ‘Vanwege jou.’ Prevelde hij gebroken. ‘Denk niet dat je me niet helpt Nadya, je doet meer voor me waarvan je zelf waarschijnlijk geen besef hebt.’ Hij hield haar blik vast, staarde in haar blauwe gebroken ogen. Hij slikte moeizaam en keek voorzichtig terug naar het zand onder hen. ‘Ik ben blijven leven voor jou.’ En een liefdesverklaring was er waarschijnlijk niet tegen opgewassen. Want dit betekende zoveel meer, het was haar praktisch zeggen dat ze het middelpunt was geworden van zijn leven. En was het ook zo? Storm keek voorzichtig opzij naar haar en hij bevestigde die gedachten voor zichzelf, ja, hij had Nadya nodig. Nu meer dan anders.

Ze begreep het, en dat betekende waarschijnlijk even veel als haar omhelzing. Hij liet zijn hoofd op het hare rusten, probeerde dezelfde troost te bieden voor haar als zij deed voor hem. Een andere weg … was er een andere weg? Was er een andere weg waarin hij voor even kon opgeven? Waarin hi voor even niet moest denken aan vechten tegen zichzelf en Lupos? Ergens had hij de drang ernaar te vragen maar hij zweeg voorlopig terwijl hij genoot van haar aanwezigheid zo dicht bij hem. Het maakte zijn ademhaling trager, zijn hartslag trager en het zou hem haast terug naar die toestand van hem brengen als het niet lag voor het feit dat hij hier op een strand zat en dat Nadya bij hem was. Hij had dat deel van zichzelf zoveel mogelijk van haar proberen weg houden, ze hoefde niet te weten hoe ver weg hij was … ondanks dat ze het wel wist. ‘Welke andere weg is er?’ Vroeg hij haar uiteindelijk maar zachtjes, het was niet om het idee te plezieren, het was om haar te tonen dat hij er ergens misschien nog een beetje voor open stond. Misschien was haar andere weg dragelijker dan de zijne, al betwijfelde hij het dat iets kon tippen aan de gevoelloosheid die hij nu had als hij niet bij Nadya was. Hij rook de traan die langs haar wang naar beneden gleed en hij sloot zachtjes zijn ogen toen ze weer begon te praten. Ze zou ervoor zorgen dat hij geen nieuwe slachtoffers zou maken, ze zou er alles aan doen om hem veilig te houden, net als hij er alles aan zou doen om haar veilig te houden. 'Zolang je jezelf veilig houdt Nadya.’ Hij zweeg en drukte kort zijn lippen tegen haar hoofd. ‘Ik wil niet opnieuw tegenover je staan, hij is bang van je en als hij emoties voelt dan is hij roekelozer dan anders.’ Dat had afgelopen volle maan zeker bewezen. Toen was Lupos zo gefrustreerd en kwaad dat het hem recht nar zijn dood leidde. Wat als de angst voor de draak alleen maar zou groeien en hij iets even doms zou doen? Hij was geen gewoon dier, hij was een wolf zonder ervaring die enkel maar jaagde. Hij kende geen emoties en wist dus niet wat hij er moet mee doen. Dus het kan even goed zijn dat de angst voor de draak hem aanzet tot het aanvallen ervan … en dat was het laatste wat hij wilde dat zou gebeuren.

Ondanks dat hij het onderwerp wilde vermijden over de volgende volle maan kwamen ze er toch weer op uit. Storm was er banger voor dan anders, omdat hij geen idee had hoe het zou aflopen. Er waren maar twee mogelijkheden, één hij transformeerde en deed gewoon weer het zelfde, twee; hij doorstond de helse pijn van een hele nacht transformeren en transformeerde uiteindelijk niet. Geen van die twee opties stond hij aan. Hij wilde niet wakker worden met het idee dat hij weer was gaan jagen maar hij had ook geen zin om de hele nacht te liggen lijden uit pijn. ‘Ik ben te zwak om te transformeren.’ Knikte hij zachtjes instemmend. Het was ook zo, maar wat hield dat in voor Lupos? ‘Ik heb hem in dagen en weken niet meer gevoeld en ik heb geen idee of dat goed of slecht is.’ Hij keek haar kort aan en schudde mistroostig zijn hoofd. ‘Hij zal het sowieso proberen, dat alleen is al angstaanjagend genoeg.’ Dat en de pijn, maar dat zei hij er niet bij. Toen ze vroeg of hij al een plan had staarde hij bedenkelijk voor zich uit, Kat was zijn plan, maar wilde hij haar een plan noemen? ‘Ik en Kat gaan onszelf waarschijnlijk ergens opsluiten.’ Antwoordde hij haar vraag. ‘Kat kan andere mutaties onderdrukken en manipuleren. Het is haar gelukt om Lupos te onderdrukken buiten volle maan dus,’ hij zweeg en keek opzij naar Nadya. ‘Ze is ervan overtuigd dat ze het ook kan tijdens volle maan. En zeker nu ik zwakker ben denk ik dat het goed is om het te proberen.’ Het idee stond hem wel niet aan maar Kat was vastberaden, net zo vastberaden als Devon was geweest. Kat had daadwerkelijk een plan en ze had beloofd te transformeren en weg te rennen, vliegen, zwemmen van zodra het uit de hand liep. ‘Meer kan ik momenteel niet bedenken om te doen.’ Mompelde hij in eigen gedachten verzonken. Hij moest Kat de kans geven, ze deed alsof het haar niet veel kon schelen maar ze gaf om Storm, net zoveel als hij om haar gaf.

Het hebben over de normale charmante versie van Storm klaarde zijn humeur wel een beetje op. Het zorgde ervoor dat hij automatisch weer een beetje meer zichzelf werd, met glimlach enal. Al was hij ergens wel blij dat hij Nadya niet had leren kennen met die versie van zichzelf. Toen ze opmerkte dat het een mooie glimlach was bleef de scheve glimlach automatisch stand houden op zijn gezicht. Ze was niet de enige die dat zei. ‘Ik zou je altijd gemogen hebben Nadya.’ Zei hij meteen zachtjes protesterend. ‘Het zou alleen om andere redenen zijn dan je karakter.’ Knipoogde hij. Hij zou Nadya alleen al mogen om haar uiterlijk. Ze moest hem onderhands wel al een beetje kennen om dat te weten. Het halloweenfeest geweest was daar één van de uitschieters van. Bij haar laatste woorden veranderde de vrolijkheid in zijn blik naar iets intens. Hij knikte langzaam en staarde voor een moment naar het water. ‘Dat geld andersom ook.’ Merkte hij stilletjes op. Hij keek haar aan en glimlachte zwakjes liefdevol. ‘Ik met al mijn zelfzekerheid had nooit gedacht dat ik zoiets zou kunnen hebben.’ Fluisterde hij. Wat hij en Nadya hadden was meer dan alleen medeleven en vriendschap en Storm had nooit in zijn leven gedacht dat dit nog voor hem besteed zou zijn. De weerwolf deed op zen minst voor dit toch een goede zaak …

tag: Nadya --- words: 1592 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij probeerde iets van zichzelf terug te vinden in de ongeduldigheid die nooit eigen was geweest aan Storm. Maar zo was het nu eenmaal, twee tegengestelden die constant zouden ruzie maken om een beetje dominantie. En voor nu … voor nu nam Lupos de meeste controle over van zijn emoties. Zo werd zijn verlangen in te stemmen op haar woorden, om terug zichzelf te worden onderdrukt door de ongeduldigheid. Ze kon het niet merken dat Lupos zo actief was maar dat was hij wel. Het stookte de pijn aan, het roerde, het maakte hem onrustiger vanbinnen. Toch bleef zijn hartslag op dezelfde lijn kloppen, hij werd er niet nerveus van zoals hij vroeger zou doen. Op één of andere manier had dood gaan een beetje begrip gebracht tussen de twee. Storm keek op, zijn bruine ogen staarden over het vlakke zand, over het strand dat eindeloos rond het eiland liep. Buitenlucht deed Lupos hunkeren maar de hunkering van Storm daarbij zorgde ervoor dat er een korte pijnscheut door zijn lichaam trok, alsof de wolf langs binnen klauwde om aan te geven dat hij wilde rennen over dat strand. Storm kneep zijn ogen kort dicht en slikte de misselijkheid weg. Nee, hij wilde niet transformeren, toch zorgde het verlangen ervoor dat hij ongeduldiger werd tegen de enige persoon die hem begreep. En het was niet iets dat hij kon stoppen, het kwam als automatisch. Dus Storm bewoog zich miniem, grotendeels om Nadya niet bezorgt te maken en nog meer om Lupos stil te houden. Maar je zou eens moeten weten wat die wolf allemaal wilde doen nu hij weg was geglipt uit het gebouw en voor het eerst in lange tijd in de buitenlucht vertoefde.

Haar stem, haar woorden, de blik in haar blauwe ogen leidde hem een beetje af van alles wat hij voelde binnenin. Hij wist zijn concentratie net lang genoeg op haar te richten alvorens hij de pijn langzaam weer de andere kant kon opblazen. Iedereen was blij dat hij was blijven leven, iedereen buiten hijzelf waarschijnlijk. Al had hij vrede genomen met het idee dat hij nog wel wat jaren op deze aardbodem zou rondlopen dankzij zijn weerwolf, het maakte het voor hem wel nog altijd ergens moeilijk te vatten. In die drie weken had hij hopen aan denktijd gehad, het onsterfelijkheid onderwerp waar ze het in hun vorige ontmoeting over hadden gehad had daar ook tussen gezeten. Lupos wist hem altijd, zelf in deze cruciale toestand, in leven te houden dus hij zou al niet sterven aan ziektes, verwondingen en moord. Dan schoot er enkel nog ouderdom over. Dat was één van de dingen waar hij meer dan eens aan had gedacht, het tweede was waarom hij was blijven leven … en dat was voor Nadya. Hij had zich afgevraagd of het hetzelfde zou zijn geweest als Camille in haar plaats had gestaan, voor Camille zou hij ook willen blijven leven maar het kon onmogelijk hetzelfde zijn als met Nadya. Het enige wat hem en Nadya zou hecht maakten was het begrip. Ze wisten beide hoe het was om een monster te zijn, om slachtoffers te maken. Camille zou er onvoorwaardelijk zijn voor hem maar het zou niet hetzelfde zijn. Denken aan haar bezorgde hem heimwee, zorgde voor de triestige blik in zijn ogen dus probeerde zich weer op Nadya te richten, omdat ze vlakbij was, omdat ze niet zou weg gaan. Ze drukte haar lippen tegen zijn wang en Storm sloot kort zijn ogen, liet zijn hoofd wat hangen en staarde naar het zand. ‘Ik denk niet dat Lupos me zo gemakkelijk zal laten sterven.’ Merkte hij stilletjes op. Hij nam een beetje zand in zijn hand en liet het zachtjes van tussen zijn vingers glippen. ‘Ik was dood en hij liet me weer leven.’ Wat als haar bloed ook te overwinnen zou zijn door Lupos? Maar het was geen vraag die hij luidop stelde, hij bleef gewoon hulpeloos voor zich uit kijken en legde zich erbij neer dat Lupos hem nooit zou laten sterven of tenzij hij dat zelf wilde.

“Hulp aanvaarden.” Twee woorden en één betekenis. Storm hield zijn adem weer in zonder dat hij het besefte en hij voelde zijn hartslag eronder dalen tot het een te grote nood werd. Dan pas ademde hij weer langzaam uit en voelde hij haast de minachting van Lupos. Hij keek haar niet aan, hij staarde gewoon naar de golven en naar de maan, zijn maan, terwijl ze verder sprak. De doordringende blik die hij kreeg zorgde ervoor dat hij weg keek van die maan en haar voor een kort moment aan keek. ‘Hulp.’ Herhaalde hij zachtjes. Ze begroef haar hoofd terug tegen zijn hals en Storm verbeet de pijn van zowel Lupos als zijn eigen lichaam. Hoe kon hij hulp aanvaarden als hij zo onvoorspelbaar was? Na wat er met Devon was gebeurd? Het was al zwaar genoeg dat Kat er zou zijn volgende volle maan, hij wilde dat niet nog meer gaan uitbreiden. Devon had zijn lesje geleerd, Nadya niet, Kat ook nog niet en hij hoopte dat het nooit zover zou komen. Maar hulp aannemen van hen bracht hem daar dichter naartoe en dat wilde hij niet. ‘Misschien op een dag.’ Hij zweeg en keek terug naar de maan. ‘Maar het idee doet pijn, ondragelijk veel pijn, net als al de rest pijn doet.’ En daarmee sprak hij niet enkel over de fysieke pijn, gewoon zijn ogen open houden deed mentaal al pijn. Alles in zijn leven deed pijn, het gemis naar Londen, de angst voor wat hij kon doen, Devon, deze school en zijn mutanten, zijn eigen persoonlijkheid, alles deed pijn. ‘Misschien moet de pijn eerst weg gaan, misschien gaat het dan wat beter, misschien kan ik dan hulp zoeken.’ Hij had het niet gemerkt maar er liep een eenzame traan langs zijn wang naar beneden. Hij snoof kort en luisterde naar Nadya’s hartslag, genoeg zodat hij zijn eigen oogleden bijna voelde dicht zakken.

Ze deed er alles aan om hem gerust te stellen. Maar het feit dat ze zei dat “als” ze nog eens tegenover Lupos stond ze zou opletten, deed daar geen goed aan. En dan zei ze er nog achter; “maak je geen zorgen.” Alsof dat ooit mogelijk was. Zijn mondhoeken trokken voor een moment omhoog in een mistroostige glimlach. ‘Ik leer omgaan met hem maar Lupos leert ook omgaan met dit eiland en ik weet niet of dat een goed ding is.’ Hij zweeg terwijl hij zocht naar de juiste woorden om te omschrijven hoe Lupos zich gedroeg, hoe het aan voelde. ‘Iedere volle maan waren we op ander gebied, andere omgeving en hij heeft het ook nooit moeten opnemen tegen iets sterker dan zichzelf dus hij kende geen grens. Maar hier,’ Storm zweeg en kauwde bedenkelijk op zijn wang. ‘Hij begint zich aan te passen, ik voel het. Hij begint emoties te ontwikkelen, angst, agressie en hij probeert daar een gepaste uiting voor te vinden.’ Zijn blik gleed kort naar beneden, waar Nadya haar hoofd tegen zijn schouder en hals had begraven. ‘Hij is bang van jou, hij was kwaad op Devon en Devon heeft hem kwader gemaakt waardoor Lupos reageerde en het onze dood werd.’ De woorden proefden vreemd aan om luidop te zeggen. ‘Dus wat als zijn angst voor jou hem ertoe drijft je te willen uit schakelen. Nadya, ik probeer mezelf te zeggen, honderd keer, dat je giftig bloed hebt in de hoop dat het tot hem door dring en hij meer afstand van je neemt maar het helpt niet als,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Hij volgt alles wat ik doe, zelf nu. Hij leert je ook kennen en ik ben bang voor wat hij kan doen eens hij een volledig bewustzijn creëert.’ Zo, hij had het gezegd, het was eruit. Hij drukte zijn handpalm tegen zijn voorhoofd, voelde de hitte ervan opflakkeren, voelde voor een kort moment de pijn opflakkeren, alsof Lupos zijn woorden wilde bevestigen.

Dit alles maakte het vooruitzicht op volgende volle maan niet veel dragelijker. Als Lupos intelligenter zou worden dan zou hij meer zorg besteden aan zijn jacht, het zou misschien op minder doden resulteren maar het zou zeker ook voor meer en gevaarlijkere ondernemingen kunnen zorgen. Dus ja, er was een stille hoop bij Storm dat Kat hem kon tegen houden. Hij opende zijn hand en bestudeerde het in het zwakke maanlicht, compleet verzonken in de gedachten van de volgende volle maan. De woorden van Nadya trokken hem uit die gedachten, hij keek haar wat verstrooid aan en knikte zachtjes. ‘Laten we daarover oordelen als de nacht om in, het zal zwaarder zijn dan normale nachten onder volle maan.’ Zelf met Kat haar mutatie die hem kon onderdrukken zou het een hel worden. Lupos zou willen transformeren, kon Kat een gedreven weerwolf tegen houden? Kon ze de hele nacht lang de pijn onderdrukken die hem zou teisteren? Het was alsof Nadya zijn gedachten las. ‘Misschien.’ Hij keek haar bedenkelijk aan voor hij zachtjes zuchtte. ‘Het lukte jou ook, een halve nacht, de hele maand daarna heb ik het extra lastig gehad om mezelf tegen te houden. Als Kat me de hele nacht onderdrukt dan zal ik het de hele maand moeten onderdrukken.’ Hij zweeg en bleef haar eventjes aankijken voor hij terug naar de zee keek. ‘Er zou een manier moeten zijn om hem te laten jagen, maar gecontroleerd. Zodat zijn drang weg is en ik drie weken rust heb voor hij weer transformeert. Het is vermoeiend en ik ga het niet aankunnen om hem een hele maand lang tegen te houden.’ Gaf hij stilletjes toe. Hij dacht tenminste alweer aan tegen houden, dat was een goed ding. Maar Storm kon het mentaal niet aan en zijn mentale toestand was nog steeds hetgeen waar Lupos altijd tegenop ging. ‘Maar ik geef het een kans.’ Hij keek haar aan en glimlachte zwakjes. Zoveel was hij zichzelf en al zijn vrienden verschuldigd.

Praten over ontmoetingen nam een beetje zijn gedachten weg van de pijn en de eerdere onderwerpen. Hij probeerde zich nog steeds niet te bewegen maar hij voelde dat zijn lichaam er nood aan had. Hij had die fles nooit mogen laten leeg lopen, daar had hij een verkeerde beslissing over genomen, al was het te laat om tijd terug te draaien. Dat ze normaal niet zo lief was had hij misschien ooit ver weg eens horen vallen. Daarnaast hield hij haar onbewust wel met één van zijn zintuigen in de gaten dus hij pikte wel wat op. Het was meer haar verwoording die hem zachtjes maar met een pijn vertrokken gezicht, liet lachen. ‘Ik heb ook nog nooit echt vriendelijke draken gezien in films enzo, dus ik kan eigenlijk niet veel meer verwachten van je.’ Grapte hij zachtjes. Hij keek haar aan en voor kort keerde zijn charmante scheve glimlach terug, al was het maar voor enkele seconden. Het gewicht van wat ze voor elkaar betekenden viel als een klompje neer in zijn lichaam. Hij staarde naar de zee en hij voelde dat Nadya naar hem keek, er trok een mondhoek omhoog en hij keek opzij naar haar, knikte zachtjes bij haar woorden. ‘Voor één keer ben ik Lupos misschien wel dankbaar, voor dit.’ Hij zweeg en tikte zijn vinger kort onder haar kin. Hij keek terug naar de zee en verschoof zich wat maar hij klemde zijn tanden meteen pijnlijk op elkaar. ‘Mijn medicatie werkt sneller uit dan normaal.’ Prevelde hij. En ze wisten beide wat dat betekende, dat betekende dat Lupos sterker werd, dat hij terug alles in Storm’s lichaam correct liet werken. Net als drank verslond hij ook medicatie veel sneller waardoor Storm nu met de pijn zat opgezadeld, daar moest Lupos duidelijk nog aan werken…

tag: Nadya --- words: 1954 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Als hij Nadya aan keek was het voor een deeltje alsof hij in de spiegel keek. Hij zag de emoties in haar blik alsof het de zijne waren. Maar daarachter had ze nog een heel verhaal, een heel ander pad waar ze beide zo verschillend op waren. Storm probeerde haar te begrijpen maar het was op een zeker level moeilijk. Waarom? Omdat hij zichzelf niet helemaal begreep, of in ieder geval een deel van zichzelf in ieder geval. Hij kende maar al te goed de Storm Hall uit Londen, wat hij helemaal niet kende was de nieuwe vorm van Storm, de Storm met een mutatie. Dat was een deel van zichzelf dat hij waarschijnlijk nooit zo begrijpen dus misschien … misschien zou hij Nadya ook voor een deeltje nooit begrijpen. Hij zag hoeveel moeite het haar koste om hem te proberen overtuigen om het niet te doen, controle weg geven. Hij zag wat het met haar deed want haar blik leek wel van glas, een glas waar hij gewoon door kon kijken, zo fragiel dat het elk moment kon gaan breken. En Storm wilde het niet breken maar hij zag geen andere keuze momenteel. Hij moest van de druk af, zelfs als dat Nadya pijn zou doen. En dat simpele idee brak zijn hart onmiddellijk opnieuw in twee want de laatste op dit eiland die hij nooit pijn wilde doen was Nadya wel.

Het lukte hem niet op haar meteen aan te kijken, al voelde hij haar ogen wel rusten op zijn huid. Hij bleef maar hangen bij het idee, het onsterfelijke ideaal waarin Lupos hem niet zou laten sterven. Zou de weerwolf hem dan nooit moe worden? Het was iets dat zich bleef herhalen, hoe ongezond de gedachten ook waren, Storm kreeg ze niet van zich af. Thuis zouden ze hem al meteen naar een psycholoog gestuurd hebben en hem overwelmd hebben met alle liefde die ze hadden. Thuis zijn zou voor een keer een welgekomen afleiding zijn, terug in Londen, terug tussen alles wat zo vertrouwd was. Hier was er niets, buiten Nadya, dat hem momenteel rechtop hield en hij vond het verschrikkelijk. Hij vond het verschrikkelijk dat de eens zo opgelaten charmante Storm zo diep was gezakt tot een punt waarin hij liever dood zou zijn. Maar zo was hij nu eenmaal, hij was niet egoïstisch, hij dacht altijd aan zijn omgeving. Hij was zorgzaam, attent en hij had er een hekel aan als anderen lijde onder zijn toedoen. En dat was alles wat Lupos had weten te doen dus Storm leed, en het was een behoorlijk zware weg om te nemen. Haar woorden deden hem langzaam opzij kijken, hij legde zijn hand kort op haar arm en kneep er zachtjes in. ‘Ik ook, ondanks alles,’ hij maakte zijn zin niet af en liet zijn hoofd weer zachtjes tegen het hare rusten. Nee, misschien was het nog niet zijn tijd, hij was tenslotte twintig, niemand van twintig zou mogen sterven.

Ze liet haar hoofd terug tegen hem aan zakken, begroef het zodat Storm haar niet meer kon aankijken en hij wist meteen wat het betekende. Dat hij zowel fysiek en mentaal veel pijn had wist ze, ze was de enige geweest die naast zijn ziekenbed had gestaan, bijna iedere dag ondanks dat ze het zelf amper kon verdragen. Ze had alles gezien, van de gebrokenheid in zijn lichaam tot het langzame herstel ervan. Dat Storm dagen zijn benen niet kon gebruiken was het minste van iedereens zorgen geweest, wat er in zijn hoofd speelde … dat was het echte, het zware en pijnlijk en hij wilde het met niemand delen, enkel met Nadya. Tot zijn lichtelijk verbazing zei ze dat ze het begreep. Storm staarde naar de golven die over het strand rolden en kon het niet laten er een beetje opgelucht over te zijn. ‘Je neemt wat pijn weg.’ Hij legde zijn hand langs haar wang, tilde haar hoofd een beetje op en zocht haar gebroken blik. ‘Dit, je neemt pijn weg. Het ziet er misschien niet zo uit maar je doet het wel. Niet vergeten.’ Hij glimlachte zwak, maar liefdevol en liet haar voorzichtig terug los waarna zijn blik weer naar de zee gleed. Ja, ze nam pijn weg, beter, ze lijmde zijn hart weer langzaam op zijn plaats, en tot nu toe had niemand anders dat ooit al gelukt.

Op één of andere manier was het hen beide echt niet gegund om elkaar in betere omstandigheden te treffen. Ze was het eerste echte contact dat Lupos had met mutanten, ze was de eerste geweest die de weerwolf erop wees dat er daadwerkelijk iets van dominantie boven hem kon staan … de draak. Hoe klein de veranderingen waren, hij kon het voelen, hij voelde alles veranderen aan Lupos, net als hij nu helemaal zat weggedoken … door de pijn … door de vermoeidheid … door haar. De onrustigheid die hem bezig hield zou hij niet zo snel aan iemand anders zeggen, Nadya kende hem immers te goed en hij wilde het niet achterhouden voor haar. Hij wilde niets verzwijgen wat betrof Lupos want er was één iemand die het moest weten. Er was één iemand die moest weten op welke manieren Lupos veranderde. Van zodra zijn zin was stil gevallen na zijn bedenkingen over Lupos tilde ze haar hoofd op en keek hem na. Ja, het hielp niet dat ze zo dicht en vaak bij hem was, het hielp niet voor Lupos, wel voor Storm. Hij zag praktisch hoe ze de zin afmaakte in haar hoofd en het was een ondragelijk beeld dus drukte hij zijn handpalmen tegen zijn hoofd, verborg zijn blik voor haar en concentreerde zich op zijn onrustige hart. Zelf toen ze sprak maakte hij geen aanstalling haar aan te kijken, hij liet de woorden gewoon komen, tot zich doordringen en verwerken. Maar net als hij het niet toeliet voor haar om zich te verstoppen voor een moment, liet zij dat ook niet toe. Ze legde haar handen rond zijn polsen en er trok een huivering door zijn lichaam. Hij liet zijn armen zakken in haar beweging en keek haar aan. Hij probeerde haar te geloven, oprecht, maar alles in zijn blik sprak dat tegen. Misschien was hij nog niet klaar voor dit soort bemoediging. “Je zult hem de baas worden Storm.” Haar woorden waren zo oprecht dat Storm kort zijn ogen sloot en knikte. ‘Het zou gemakkelijker zijn moest ik me bewust zijn van zijn daden.’ Hij schudde kort zijn hoofd en staarde voor een klein moment naar de maan. ‘Alles zou zoveel gemakkelijker zijn zonder hem.’ Waarom moest hij nou ook weer uitgerekend de mutatie van een weerwolf krijgen? Van alle dingen op aarde?

Dat hij zich geen zorgen moest maken om haar deed hem gelijk weer naar haar kijken. Ja, ze zou kunnen transformeren tegen de tijd dat hij getransformeerd was en ja, ze kon vast opvliegen en zich uit de voeten maken. Maar zij was degene met het giftige bloed en hij de wolf met het slechte temperament. Hoeveel vertrouwen hij ook had in Nadya, het bleef aan hem knagen. Maar haar woorden brachten iets van tederheid terug in zijn blik want voor een kort moment ging het niet om hem maar om haar. ‘Ik maak me altijd zorgen om je.’ Hij glimlachte zwakjes, maakte zijn polsen los uit haar greep en omvatte haar handen. ‘Het is geen geruststelling, ik wil je niet meer tegen komen in je drakenlichaam, niet tegenover Lupos.’ En dat zou hij haar nog honderd keer zeggen, hij wist dat ze niet zou luisteren.

Hoe ze het volhield wist hij niet maar ze bleef hem opnieuw en opnieuw overtuigen van zijn eigen kracht. Kracht die hij amper vond tegenwoordig maar waar zij overtuigd van was dat hij het had. ‘Niet sterk genoeg soms. Het gaat hem niet om het fysieke voor hem, het gaat om het mentale en dat is,’ hij zweeg en gaf haar een veelbelovende blik. ‘Momenteel niet zo goed.’ Gaf hij eerlijk toe. En “niet zo goed” was wel heel erg zacht uitgedrukt. Maar toen zei Nadya iets waardoor hij haar meteen onderzoekend aan keek. Danger Room? Hij had het woord al eens horen vallen maar hij had zelf niet genoeg aandacht besteed aan de rondleiding om het echt te weten. Hij wist dat ze er dingen konden simuleren maar dat was het ook. Een jachtterrein voor Lupos … zou de wolf erin trappen. ‘Hmm.’ Voor het eerst in weken had hij weer zijn geconcentreerde blik op zijn gezicht, hij keek Nadya bedenkelijk aan en knikte uiteindelijk zachtjes. ‘Het zou kunnen werken, hij is niet zo slim als mij.’ Misschien was daar zelf een beetje hoop. Konden ze hem gewoon iedere volle maan in een simulatie steken en iedereen was voor eens en altijd echt veilig. ‘Heb jij het al eens gedaan?’ Vroeg hij uiteindelijk nieuwsgierig. Geen sprake van dat hij daar alleen zou in gaan, Nadya zou moeten mee gaan, of Devon, of Kat, iemand in ieder geval. Voor het geval Lupos andere vreemde dingen zou gaan doen in die simulatie dan jagen.

Hij moest Nadya maar één blik werpen en hij wist al gelijk dat ze op de hoogte was van alle pijn die hij had. Het was niet dat hij het goed kon verstoppen om eerlijk te zijn, het straalde er gewoon vanaf. Toen ze vertelde over de draken van haar stam keek hij haar geïntrigeerd aan, hij hield er op een zekere manier wel van als ze over haar afkomst sprak, maar zijn broertje zou er nog meer van houden. ‘Nee inderdaad.’ Gaf hij stilletjes toe, het was niet de mutanten die de wereld slechter maakte, het was gewoon de maatschappij. Het was jammer maar het was de waarheid en die zou enkel maar erger worden. De twee dingen waarvoor ze Lupos dankbaar was, hij gaf haar een tedere glimlach en keek terug voor zich uit naar de zee. ‘Misschien ga ik op een dag wel nog van hem gaan houden.’ Zei hij traag, alsof hij het echt overwoog. Zou hij ooit Lupos kunnen zien als een “vriend?” In ieder geval was het potentieel er zeker nog niet. Maar toen hij ongemakkelijk verschoof en de pijn weg werkte was de luchtige sfeer gelijk weer weg. ‘Nee.’ Zei hij resoluut na haar woorden. Hij blikte kort naar zijn krukken. ‘Ik wil niet terug, trouwens, ik ben veel meer pijn gewoon dan dit.’ Dat was misschien een leugen want dit was realistisch echte pijn, pijn die hij nu echt moest dragen, uren, dagen. Hij strekte zijn benen voor zich uit en probeerde zijn lichaam een beetje te stretchen, het gemakkelijker te maken maar het hield niet, integendeel. Hij slikte de misselijkheid weg en keek opzij naar Nadya’s bezorgde blik. ‘Maak je geen zorgen, alstublieft.’ Maar het was net zo dom als zij zou vragen dat hij zich geen zorgen mocht maken op hem. Het frustreerde hem en dat zag je in zijn blik. ‘Ik ga wel terug als ik genoeg gezonde zeelucht heb opgesnoven.’ Hij keek haar aan en glimlachte zachtjes. ‘Trouwens, ik was hier nog voor een andere reden ook. Ik ga naar huis schrijven.’ Het was een totaal ander onderwerp maar een bijna dood ervaring zorgde ervoor dat het onvermijdelijk was, hij moest zijn ouders, broertje, Camille en Ethan op de hoogte brengen van zijn toestand. Eigenlijk had hij het al helemaal geschreven, in klad weliswaar maar goed. Het grootste deel was er. ‘Toen ik was gestorven,’ hij zweeg en keek terug naar Nadya. ‘Ze moeten het weten.’ Besloot hij uiteindelijk …

tag: Nadya --- words: 1924 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Voor haar stelde het misschien niet zo veel voor, de pijn die ze weg nam. Want je zag het niet aan zijn blik, je voelde het niet in zijn woorden. Die energie ging gewoon rechtstreeks naar zijn hoofd, naar zijn mentale toestand en begon daar het één en ander te lijmen. Maar er was zoveel gebroken in Storm’s leven dat het waarschijnlijk nog weken zou duren voor hij terug aan elkaar gelijmd was. Dus je zag het niet omdat het zo diepgeworteld zat en het nog wel even zou duren voor je daadwerkelijk iets zag veranderen, mentaal dan. Storm was behoorlijk goed in de schijn erop houden, hij kon iedereen laten geloven wat hij wilde maar niet bij Nadya en waarschijnlijk ook niet meer bij Devon. En hij hoopte misschien ergens dat ze het zou kunnen zien in zijn bleek maar het bleef hetzelfde, de vermoeidheid, de pijn, de gebrokenheid. Dus nee, voor haar stelde het misschien niet veel voor, want hij begon niet opnieuw te vechten voor zijn menselijkheid. En hij begon ook niet te vechten omdat ze het zo graag wilde. Maar ergens diep vanbinnen triggerde haar woorden misschien een kettingreactie, het ene zou leiden naar het andere en uiteindelijk zou het Storm weer helemaal bij elkaar krijgen. Daar moest ze in blijven geloven, dat hij uiteindelijk weer helemaal de oude zou worden.

Kon je het hem kwalijk nemen? Dat hij hopeloos in een zwarte put zakte en er niet meer uit wilde komen? Na negentien doden en acht volle manen? Soms wilde hij het van de daken schreeuwen, wilde hij tegen iedereen zeggen hoe gevaarlijk hij was. Wilde hij opgepakt worden door de politie en opgehangen worden op het standsplein zoals ze dat in de Middeleeuwen zouden doen. Afgelopen maanden had hij zoveel willen doen, iedere keer weer had hij een nieuw doel, genoeg drinken zodat hij het niet zou weten, genoeg medicijnen nemen zodat het hem zou doden, voor eeuwig en altijd een weerwolf blijven. Maar nu, het was alsof hij op een klif stond waarvan hij de afgrond niet zag. Hij tuurde eindeloos naar beneden maar zag geen einde aan de opslorpende duisternis. Vallen zou terugkeren gegarandeerd beteken dat hij het compleet op gaf. Dus misschien was er wel nog een beetje wilskracht over. Het was alsof Nadya en Devon daar beide stonden, aan die klif, hem vast hielden terwijl hij erover heen hing en naar de duisternis tuurde. Het was springen of achteruit wandelen, en geen van beide opties leek hem nu de beste, dus bleef hij gewoon staan.

“Het zou gemakkelijker zijn als je hem niet had.” Zei Nadya zacht. Storm keek haar niet aan, hij staarde enkel voor zich uit naar het maanlicht dat weerspiegelde op de zee. Het enige dat hij kon doen was kort knikken, ja, het zou beter zijn als Lupos er niet was. Toen ze verder ging bleef hij zijn blik op dat maanlicht houden, maar er veranderde wel iets. Zijn blik werd net iets harder, net iets minder vermoeid. Uiteindelijk keek hij haar aan en opende zijn mond om iets te zeggen maar er kwam niets uit. Hoezo was dit beter? ‘En wat met mijn ouders? Hun leven is er niet op verbeterd omdat ik hier ben, mijn broertje zijn leven,’ hij zweeg en schudde heftig zijn hoofd en keek terug voor zich uit, kwaad zelfs. ‘Camille haar leven is er niet op verbeterd. Zijn zitten gebroken, daar,’ zijn stem verhit terwijl hij richting de horizon wees en dan weer opzij keek naar Nadya. ‘en ik zit hier. Hoezo is Devon zijn leven beter nadat ik hem de keel open beet? Jij,’ hij zweeg en tikte zijn vinger zacht tegen haar schouder. Hij wendde zijn blik af en kneep zijn vinger in zijn neusbrug, zijn schouders schrokten kort en er liepen twee stille tranen van zijn vangen. ‘Ik zou er alles aan doen om terug te gaan naar vroeger, om jullie niet te hoeven kennen en terug mijn normale leven te hebben.’ Prevelde hij beverig. ‘Lupos heeft mijn leven veranderd maar jullie doen het grootste deel. Ik kan niet meer,’ hij zweeg en keek haar weer aan, zijn stem rustiger maar nog steeds gebroken. ‘ik heb ooit een keuze, terug te gaan naar Londen of hier bij jullie blijven.’ Zijn ogen bleven een tijd lang naar haar blauwe ogen staren. ‘En ik kan niet kiezen. Ik kan Camille niet alleen laten in Londen maar ik kan ook jou niet achter laten. Ik wil Levi zien opgroeien maar ik kan Devon niet in de steek laten. Dat is wat me misschien nog meer tergt dan die weerwolf.’ Besloot hij uiteindelijk. Dat noemde hij geen dilemma, dit was een levenskeuze. Op een dag zou hij daar staan, voor die keuze en hij zou het niet kunnen maken. ‘Mijn leven is er niet op gebeterd, op geen enkele mogelijke manier.’ Prevelde hij dan nog zachtjes voor zichzelf. En het voelde voor een deel als een opluchting, hoe hard dit misschien mocht aankomen. Misschien moest hij toch maar eens naar die psycholoog gaan die de dokter hem had aangeraden. Hij ademde uit en knikte dan langzaam alvorens hij haar weer aankeek. ‘Jullie zijn familie voor me geworden en ik kan niet beschrijven wat jij voor mij bent gaan beteken Nadya maar ik heb daar ook een heel leven, een leven dat ik heb moeten achterlaten voor hem,’ hij wees naar zichzelf, naar de weerwolf. ‘en die tweestrijd scheurt me open.’ Hij boog naar haar toe en drukte zijn lippen kort tegen haar wang. ‘Dat is wat ik ervan onthou.’ Prevelde hij gebroken.

Hij wist dat het iets was dat ze nooit zou beloven maar ze wist niet hoe bang hij was voor dat om te gebeuren … haar giftig bloed. Er was één ding waar hij banger voor was en dat was dat Lupos hem compleet zou domineren. Zelf volle manen maakten hem zo bang niet als het idee dat haar bloed hem op een dag het leven zou kosten door Lupos. Bij haar woorden knikte hij enkel zachtjes, hij zei niets en staarde gewoon weer voor zich uit. Ja, ze zou het zo opnieuw doen en hij zou zoals altijd haar aanvallen, haar willen verwonden en het zou op een dag wel eens echt zijn dood kunnen worden. Maar hij sprak de angst niet luidop uit want net als hij het niet wilde horen dat hij het zou kunnen controleren wilde zij het niet horen dat ze hem niet kon tegenhouden als het nodig was.

Hij schrok een beetje op uit zijn gedachten toen ze hem verzekerde dat hij niet alleen was. Ze legde haar hand op zijn onderarm en Storm liet er kort zijn ogen naar afdwalen alvorens hij weer voor zich uit staarde. ‘Ik ben nooit alleen.’ Nee, want hij had Lupos om hem gezelschap te houden. Hij legde zijn hand over het hare en keek haar voor een moment aan, trok kort een mondhoek omhoog. ‘Ik weet het.’ Besloot hij dan te zeggen op haar woorden. Hij was niet alleen, hoe verschrikkelijk afgelopen weken waren geweest, het had hen enkel sterker gemaakt. Niet enkel Nadya en Storm, Storm en Devon maar onrechtstreeks ook Devon en Nadya. De hoop keerde voor een klein momentje terug in zijn ogen, toen ze vertelde over de simulatie. Zou het werken? Daar was eigenlijk maar één manier voor om daar achter te komen. Zelf had ze het nog niet gedaan en aan haar blik te zien stond ze er niet om te springen … omdat het binnen was. Dan zou hij wel Kat meekrijgen, ze was nog steeds de veiligste optie van de drie in zijn ogen. ‘Misschien.’ Knikte hij zachtjes bedenkelijk op haar woorden. Ze had een voorstel gedaan en dat had naar een beetje hoop geleidt, hopelijk was het terechte hoop. Hij keek haar aan en glimlachte snel, omdat hij zichzelf erop betrapte hoezeer dit idee hem aan stond. Geen hoge hopen opstellen Hal, dacht hij bij zichzelf maar hij kon het niet laten.

Dat kleine beetje hoop maakte het ook weer wat optimistischer om het idee toe te laten om van Lupos te gaan houden. Dikke vrienden zouden ze nooit worden maar aangezien ze twee aparte en totaal verschillende levens hadden hoopte Storm dat ze op zen minst elkaar beter zouden gaan begrijpen. Lupos evolueerde, hij begon in interactie te gaan met zijn omgeving, misschien lukte dat onderling ook, met gevoelens en herinneringen. Storm had sterk de neiging om zichzelf een gespleten persoonlijkheid toe te wijzen want nouja … het leek er een beetje op, alleen kon de wolf daadwerkelijk ook uit zijn lichaam springen. Het idee stond hem niet aan dus verwijderde hij het klein beetje hoop uit zijn hoofd en daarmee verdween ook het optimisme, zo, opgelost.

Eigenlijk zou hij terug moeten naar de ziekenzaal. De super technologische hartslagmeter had waarschijnlijk al wel wat verkeerde signalen gestuurd en ze zouden hem uiteindelijk wel komen zoeken. De pijn was ook te stevig maar de koppigheid van Storm om buiten te blijven was net iets steviger. Hij had pijnstillers moeten meebrengen toen hij de kans had. Hij was blij dat ze ermee instemmende dat ze nog even buiten konden blijven, goed, want hij was niet van plan naar haar te luisteren. Haar luchtig grapje … hij begon te lachen en zijn gezicht vertrok compleet. ‘Doe dat niet.’ Prevelde hij met een vertrokken gezicht. Maar hij was beginnen lachen en dat kon je niet zomaar stoppen. Uiteindelijk haalde hij eens adem en hield zijn lach in, hij keek beschuldigend opzij naar Nadya en blies langzaam weer uit. ‘Auw, bedankt.’ Glimlachte hij zachtjes. ‘Ik kan Devon nog altijd bellen, niet dat hij zal staan poppelen of ik.’ Merkte hij wat grimmiger op. Hij had nog niets van Devon gehoord in al die tijd, hij was er niet kwaad om en hij had het liever zo maar toch … de dag dat ze elkaar weer onder ogen moesten komen was geen leuk vooruitzicht. Het naar huis schrijven nam zijn aandacht een beetje weg van zijn beste vriend. Bij haar vraag leunde hij met een vertrokken gezicht wat naar voor en haalde een briefje uit zijn achterzak. ‘Ik heb de kladversie al.’ Hij hield het tussen zijn twee vingers op en bood het dan Nadya aan. ‘Er is geen goede manier om het uit te leggen.’ Zei hij zachtjes terwijl hij naar het gekreukte papier staarde. ‘Ik schrijf Camille omdat ze het wel zal begrijpen, ze zal mijn ouders wel kunnen overtuigen hoop ik. Het is meer een geruststelling,’ hij zweeg en keek hoe Nadya het aan nam. ‘Niet zozeer een bekentenis van wat ik ben.’ Vervolgde hij zachtjes. Hij had het gisteren en vanmorgen geschreven, doelloos en met honderd nieuwe pogingen maar uiteindelijk was er toch iets van op papier gekomen en hij hoopte dat het voldoende zou zijn. ‘Denk je dat het goed is?’ Vroeg hij zachtjes, haar blauwe ogen nauwlettend volgend over de brief. Uiteindelijk liet hij zijn ogen er ook op rusten, las hem opnieuw, alsof het voor de eerste keer was dat hij het las;

Camille,

Ik ben het … Storm. Ik weet dat je nu waarschijnlijk je allermooiste creatie van vloekwoorden aan elkaar zet en je vast razend bent maar je weet ook dat ik het nooit zou doen tenzij het echt nodig is. Met mij gaat alles goed, ik ga door hel maar ik lijk het iedere keer weer te overleven. In de acht maanden die gepasseerd zijn heb ik ieder moment weer aan je proberen denken, ik mis je Camille en het doet pijn. Ik schrijf je deze brief niet enkel om te laten weten dat alles goed gaat met me, ik schrijf je hem omdat ik wil dat je weet wat er met de hand is. En ik wil dat je mijn ouders, Levi en Ethan verteld over wat ik hier zal schrijven. Waarom ik niet eerder schreef? Ik denk dat ik in de illusie leefde dat ik op een dag terug zou kunnen keren alsof er niets gebeurd is … maar … Ik heb drie weken geleden een soort van ongeluk gehad, ik kreeg een hartstilstand en ik heb het wonderbaarlijk genoeg, zoals de dokters het zeggen, het overleefd. Daarom schrijf ik jullie, omdat ik besef hoe kort het leven kan zijn, zelfs als dood gaan soms onmogelijk lijkt.
Ik heb aan honderd mogelijke manieren gedacht hoe ik dit het best kon zeggen en eerlijk, er lijkt geen enkele efficiënt genoeg. Camille je moet weten dat als er een optie was voor mij om te blijven dat ik het zou doen. In een hartslag zou ik terug naar Londen reizen als ik het kon … maar ik kan het niet, ik kan jullie niet in gevaar brengen. Sinds het ongeluk in het bos, waarbij ik en Ethan als enige overleefden, is mijn leven veranderd. De wolvenaanval … laten we zeggen dat de mutant me in die beet iets heeft mee gegeven. Ik kan het niet anders zeggen, ja, ik ben een mutant en nee, het is ver van aangenaam om er eentje te zijn. Ik ga je niet de details geven van wat ik ben geworden, tot wat ik in staat ben. Het enige wat ik je kan zeggen is dat ik gevaarlijk ben en dat is de reden waarom ik moest vluchten. Ik kon het je toen niet zeggen omdat je me zou overtuigen te blijven. Maar Camille, ik heb verschrikkelijke dingen gedaan en ik heb er geen controle over. Momenteel zit ik op een eiland, met anderen zoals ik en ik word er in zekere zin geholpen om het onder controle te krijgen. Ik heb het hier goed, het is hier verschrikkelijk mooi, echt alles is aanwezig van een paardenstal tot een zwembad en serre. Het eten is er ook lekker maar ik mis de thee wel. Ik mis Londen.  Levi zou me ongetwijfeld geweldig vinden, hij zou deze plaats geweldig vinden. Ik heb er vaak aan gedacht om naar huis te komen maar ze laten me hier niet gaan, zelf niet als ik back up zou meebrengen, blijkbaar zijn er spanningen op het vasteland tussen mutanten en de bevolking … mutanten … ik probeer mezelf nog steeds wakker te schudden uit de droom maar het enige wat ik blijf zien is mezelf … een monster. Ik denk dat Levi meer licht kan schijnen op de zaak en het is niet moeilijk te achterhalen na wat er allemaal is gebeurd in Londen. Toch zal ik niet degene zijn die je zegt wat ik ben, ik kan het gewoon niet. Ik kan de bubbel niet breken waarin je denkt dat ik aan het studeren ben in het buitenland.
Voor wat het waard is, ik heb vrienden gemaakt, ja, ik ben nog steeds mijn charmante zelf op sommige momenten. Maar ik heb vrienden en aangezien ik ze niet aan je kan voorstellen en ik denk ook niet dat het ooit nog zal gebeuren, zal ik het hier doen, ik deze brief. Devon zou je wel mogen, het is alsof je naar mij zou kijken, alleen in een ander lichaam. Hij komt uit Arizona, good looking voor mocht je je het afvragen, net als ik. Hij is het dichtste wat ik heb aan een broer hier, we delen zelfs een kamer. Hij kan transformeren naar een gigantische beer en hij is grotendeels alles wat ik ben. Er is niet veel dat we niet gemeen hebben buiten het feit dat ik graag studeer en hij niet. Maar hij is mijn beste vriend, je zou hem wel aardig vinden, hij zou je zeker mogen, daar twijfel ik niet over. Hij helpt me ook grotendeels met mijn problemen, met alles eigenlijk. Ik denk niet dat ik het hier zou overleefd hebben zonder hem, we zijn berucht. Ethan zei me ooit eens dat ik mijn partner in crime moest vinden … wel, dat is Devon. We zijn partners in crime, StormOn zoals ze ons hier noemen. Drie weken geleden, net voor mijn hartstilstand was hij bij me … Camille, hij gaf zijn leven bijna voor me en ik ben zeker dat hij het in een hartslag opnieuw zou doen. Het maakt me ergens bang, omdat hij dat heeft gedaan. Hij deed het om me te beschermen tegen dat slechte deel van me. Vanaf het eerste moment ik hem leerde kennen in het bos, het was alsof puzzelstukjes samenvielen. Hij heeft nooit vragen gesteld en we zijn er altijd voor elkaar geweest, ook op de feestjes en ook bij de dames, dat geef ik toe. Genoeg over Devon, ik zou niet willen dat je verliefd op hem word via deze brief want dat effect heeft hij nou eenmaal snel.
Ik heb trouwens een geheim voor je, alleen voor jou, niemand zeggen. Taylor Cadwell zit hier op het eiland, ja … de enige echte, ik weet hoezeer je idool van haar bent. Maar opnieuw, het is een geheim. God, ze is zo actief, altijd zo vrolijk en altijd maar praten, jij en Taylor zouden eindeloos kunnen praten, ze doet namelijk ook ballet. In ieder geval heb ik nog niet de uit-knop gevonden van haar batterij, ze heeft een eindeloze voorraad aan energie maar ze brengt vreugde op het eiland. Ik hoop dat ze ooit nog eens naar Londen gaat voor een concert. Als ze dat doet weet ik haar wel te overtuigen dat ze jou een bezoekje moet brengen. Act suprised if she does visite. Nu ik eraan denk … Devon is eigenlijk mijn enige vriend, de rest zijn … guilty … dames. We hebben Denni nog, ze doet me een beetje denken aan jou als je nieuwe mensen leert kennen, rustig, terughoudend en zelf een tikkeltje verlegen. Denni is net zo, je zou haar ook aardig vinden, ze is geweldig. Ondanks alles staat ze altijd achter me, ze helpt me op haar eigen manier. En dat is er Katerzyna … ik weet lange stilte, je weet wat dat betekend … god, je zou haar niet mogen denk ik. Ik wel, als je weet wat ik bedoel. Ze maakt meer in me los dan de anderen, ze maakt meer Londen in me los. Als ik bij haar ben lijkt het alsof ik terug thuis ben en geloof me … ik spendeer wel wat tijd met haar. Haar mutatie kan de mijne onderdrukken, dus ik ben compleet veilig zolang Kat in de buurt is en dat is voor mij heel wat. Je zou haar niet mogen vanwege, ze is zo avontuurlijk, gewaagd, uitdagend, altijd maar actief. Je zou misschien wel zeggen dat ze een slechte invloed op me heeft. Maar ze maakt me op één of andere manier vrij, no strings attached and stuff like that. Je begrijpt me wel waarschijnlijk. Kat doet dat en ze is een geweldig goed vriendin van me geworden. Maar jij zal altijd mijn allerbeste vriendin blijven, voel je niet bedreigd omdat ik hier nieuwe vrienden maak. Maar het is de afleiding die ik nodig heb, anders word de heimwee te groot om naar huis terug te keren of ga ik teveel aan mijn eigen problemen denken.
De laatste persoon hier is … wel, Levi zou haar geweldig vinden. Ze is de grootste draak die ik ooit al heb gezien. Niet dat ik veel draken zie in mijn leven. Een beetje Game of Thrones draakachtig maar dat groter, griezeliger. En ze heeft zoveel verhalen, Levi zou smelten voor haar, net als ik doe. Nadya is niet als de anderen, ze is … ik kan het niet zeggen wat ze is maar ze heeft me helemaal. Toen ik hier net aankwam had ik een nacht waarin ik mezelf niet onder controle had, ik was doodziek en ze was daar. Ze hield me tegen, beschermde me en bracht me achteraf naar de ziekenboeg. We delen een beetje hetzelfde leed, ik denk daarom dat we elkaar zo goed begrijpen. Iets in mijn lichaam wil de hele dag bij haar zijn, ja, het is zo erg. Jij zult altijd mijn beste vriendin zijn maar ik en Nadya, dat gaat veel dieper dan dat, een heel ander level van intens. Ik kan het niet luidop zeggen maar schrijven maakt het ook niet veel gemakkelijker. Ongetwijfeld dat ik haar dit laat lezen en ik weet hoe ze gaat reageren. Maar ze maakt iets los bij me, iets wat de anderen tot zover niet is gelukt, wat jou nog niet is gelukt. Dat is Nadya en jullie zouden even goede vriendinnen kunnen worden zoals ik en jij zijn. Levi zou aan haar voeten liggen en op een vreemde manier zet ze mijn wereld een beetje ondersteboven. Maar het belangrijkste is het feit dat ze er iedere seconde voor me is. Ik heb na die hartstilstand drie weken in het ziekenhuis gelegen, ze was er iedere dag ookal was binnen zijn voor haar een enorme marteling. Ze is geweldig en dat zeg ik niet met mijn typische Britste charme, dat zeg ik vanuit het hart.

Ik zou je nog zoveel willen vertellen Camille maar ik weet niet of ze hier hele pakketten aan brieven zouden versturen naar het vasteland. In ieder geval, ik ben oké, ik red me wel en ik mis jullie verschrikkelijk. Ik vraag het je daarom … zou je mijn ouders, Levi en Ethan van dit op de hoogte willen brengen? Zou je hen willen vertellen wat er met me is gebeurd en dat ik veilig ben? Ze hoeven dit allemaal niet te lezen maar ik denk dat ze het beter van jou horen dan dat ik ze zelf schrijf. Naast jullie hoeft niemand iets te weten, ik probeer Londen in mijn geest een beetje intact te houden en dat gaat niet als iedereen weet wat voor monster ik ben geworden. Ik hoop dat alles daar ook goed gaat, dat je gelukkig bent ondanks dat ik er niet meer ben, dat ballet nog steeds je droom is. Ik mis je Camille en ik wenste dat je gewoon even hierheen kon komen, zodat ik je kon tonen hoe het met me gaat, hoe mijn leven hier is. Ik beloof dat als ik kan, ik zal komen … desnoods sleep ik Devon, Nadya en Kat achter me mee, al denk ik niet dat ze er een probleem van zouden maken maar er moet iemand zijn die me onder controle kan houden. Maar het zal niet voor de komende maanden zijn vrees ik.
Ik hoop dat je vrede kan nemen met dit alles, ik hoop dat je me vergeeft voor wat ik heb gedaan. Weet dat het mijn hart brak om je achter te laten zonder gedag te zeggen. Net als het nog steeds mijn hart breekt vanwege het gemis. Hopelijk nemen mijn ouders het even goed op als jou … ik heb vertrouwen in je Camille, je brengt ze wel tot rede.
Ik zal proberen vaker te schrijven! Beloofd!

Ik hou van jullie en ik mis jullie,

Storm  Hall

tag: Nadya --- words: 3816 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij werd kwaad, zonder reden, zonder aanleg, hij werd gewoon kwaad. Storm was zelden kwaad en als hij het was dan was het in één minuut erna alweer verdwenen. Misschien was het gewoon alles dat wilde uitsnappen, misschien wilde alle woorden, alle emoties voor een keer gewoon vrijuit gaan. Maar het was nooit zijn bedoeling om kwaad te worden op Nadya, van alle personen niet op haar. De weinige ruzies die hij had gehad met Camille eindigde altijd in het meest ellendigste gevoel, het gevoel alsof hij iets van zichzelf kwijt was geraakt, alsof hij haar voor eeuwig en altijd kwijt was. Hij haatte de hulpeloosheid altijd na zo’n ruzie en hij wilde het koste wat kost vermijden. De woorden waren hard, ja, hij wilde liever Nadya en Devon niet gekend hebben in ruil voor het leven terug in Londen. Hij had ze gezegd en hij wist meteen wat voor impact het op haar zou hebben. Hij had het gezegd en hij had er onmiddellijk spijt van dat hij ze in eerste instantie had gezegd. Daarom durfde hij haar niet aankijken, wetend dat er tranen over haar gezicht zouden glijden, net als het bij hem het geval was. Het maakte het allemaal nog maar erger, alsof er iemand op zijn hart stond te springen en het in duizenden snippertjes over de grond verspreid lag. Ze zeiden beide niets, ze deden beide niet. Hij keek naar het maanlicht op het water en zij keek hoogstwaarschijnlijk ook naar de zee. De stilte was niet zo aangenaam zoals ze het gewoon waren, het had iets van spanning. En Storm wist dat hij iets moest zeggen om de druk eraf te halen maar het lukte hem niet. Voor één keer zou het aangenamer zijn als ze boos zou worden, als ze ook eens zou zeggen wat ze dacht zoals hij net eerder had gedaan. Hij kon de keuze niet maken, hij zou de keuze nooit kunnen maken, kiezen tussen hier en Londen? Kiezen tussen zijn broertje en zijn beste vrienden … kiezen tussen zijn beste vriendin en alles wat hem hier samenhield. Hij kon zijn woorden niet terug nemen, hij kon de tijd niet terug draaien dus het enige wat hij kon doen was wachten en hopen, smeken, dat ze het goed zou oppakken. Zij en Devon hadden eigenlijk weinig om naar terug te kijken, zeker Nadya niet en dat terwijl hij een heel leven had achter gelaten. Het moest pijn doen voor haar om te horen dat hij hen liever niet had gekend. Storm sloot zijn ogen toen hij de pijn en de kracht van zijn eigen woorden voelde weerkaatsen. Toen hij zijn lippen tegen haar wang drukte voelde hij de traan naar beneden glijden, voelde hij hoe ze huiverend haar adem weer liet ontsnappen en hij wist dat de woorden zouden volgen. Ze excuseerde zich en Storm sloot langzaam zijn ogen, hij wist dat ze het zou doen, hij wist dat ze zich zo excuseren voor de hulp die ze hem bood maar waar hij verkeerd op reageerde. ‘Zeg alstublieft geen sorry.’ Prevelde hij nog steeds met zijn ogen gesloten. Hij vingers streken lang zijn slaap, wreven over zijn ogen in de hoop, in de hoop iets van helderheid te scheppen.

“Misschien hoef je wel niet te kiezen. Je bent niet de enige die hier ooit weg mag Storm.” Die woorden deden waarschijnlijk nog meer met hem dan ze zou willen. Hij liet zijn hoofd hangen en verborg het tussen zijn handen. Nee, dat was iets dat hij niet zou aannemen, hij zou er zelf niet over denken. Hij wilde niet dat gelijk wie offers zou maken voor hem. Hij wilde niet dat Camille zou verhuizen om meer bij hem in de buurt te zijn en zo haar leven achter te laten en hij wilde al zeker niet dat Nadya hem zou volgen omdat hij de keuze niet kon maken. Het maakte het allemaal zoveel harder plots. En dan had hij het alleen nog maar over Nadya, Devon was nog niet eens in zijn gedachten opgekomen. Was er een mogelijkheid voor hem om Nadya en Devon in de buurt te houden … zou hij zichzelf ooit genoeg overtrouwen om het zonder hen aan te kunnen? Het idee, om Nadya en Devon niet in de buurt te hebben was nog ondragelijker dan zijn familie in Londen moeten missen. Dus ja, hij zou altijd Nadya en Devon kiezen omdat zij de enige waren die hem veilig konden houden. Zij waren beide zijn nieuwe leven … Londen het oude. Hij kantelde zijn hoofd en keek haar aan, beide hun ogen troebel door de tranen, de pijn in zijn rug was niets in vergelijking met de pijn die hij nu voelde. ‘Ik kan zoiets niet van je verwachten.’ Fluisterde hij. Hij probeerde houvast te vinden aan haar blik maar hij vond er geen dus gleed zijn blik terug naar voor, naar de maan, zijn maan. ‘We zijn hier nog lang niet weg, tot dan,’ hij zweeg, zijn kaken maalden bedenkelijk over elkaar, alsof hij kauwde op de woorden die hij wilde zeggen. ‘tot dan zijn we samen.’ Vervolgde hij stilletjes. Hij keek haar voorzichtig weer aan, alles in zijn blik gebroken. ‘Je bent me zo snel niet kwijt Nadya en ik ben niet van plan je te laten gaan.’ Ze mocht niet toegeven aan het gevoel dat ze nu had. Hij zou haar niet laten gaan, ze mocht niet dieper zakken dan dat ze beide al zaten. Het enige wat ervoor zorgde dat ze een beetje ademruimte hadden was elkaar en Storm zou haar niet achter laten, nooit. ‘Ik ga je niet achter laten.’ Hij probeerde te glimlachen maar er gebeurde niets. Zijn mond bleef in dezelfde streep getrokken. Hij draaide zijn hoofd langzaam weer naar voor, naar de zee en hij knikte langzaam zachtjes. Alsof hij het voor zichzelf nog eventjes wilde bevestigen wat hij net allemaal had gezegd. Nee, ze zou nergens heen gaan, nee, hij zou haar niet laten gaan en nee, ze zouden het niet alleen doen maar samen.

Het was zo stil in zijn lichaam, afzonderlijk van de pijn voelde hij niets. Hij voelde enkel maar leegte, geen weerwolf. Voor een moment leek het alsof het enkel maar Storm was, geen weerwolf, geen Lupos. Haar woorden, de kleine gebroken glimlach deden hem beseffen dat hij nooit alleen was. Zelf al was het gevoel van de weerwolf weg, hij was er nog steeds. Net als Nadya, Devon en Kat er niet altijd waren maar onrechtstreeks altijd voor hem klaar stonden. Gelijk wat voor zijn neus zou komen van problemen, ze zouden er zijn. Alleen al haar voorstel van de danger room was daar een voorbeeld van. Hij was niet alleen, hij had altijd hen en hoe moeilijk dat voor hem was om te aanvaarden … het was waar. Hij keek Nadya in stilte aan, keek haar gewoon aan niets meer, terwijl die gedachten hem eventjes helemaal over namen. ‘Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen zonder jullie.’ Zijn mondhoek kroop een beetje naar boven na die woorden. Ze hadden elk hun andere manieren maar ze deden uiteindelijk allemaal hetzelfde, ze redde Storm. Ze redde Storm van zichzelf. En meer dan dat had hij momenteel niet nodig, hij had gewoon iemand nodig die hem kon redden.

Het was goed om haar glimlach te zien, ondanks dat hij bijna verging van de pijn, het was goed, het maakte het dragelijker voor hem. Maar net zo snel als die glimlach was gekomen, die lach van zichzelf … zo snel verdween het ook weer bij haar woorden. Hij had Devon nog niet gesproken en hij wilde het voorlopig ook niet doen. ‘Nee.’ Hij keek haar kort aan en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Hoe meer afstand er tussen hem en mij zit momenteel, hoe beter.’ Gaf hij eerlijk toe. Hij kon het niet aan en hij wist dat Devon het ook nog niet zo aankunnen. ‘Hij is ook niet op bezoek geweest, dus dat betekend dat hij niet wil.’ Uiteindelijk zouden ze weer in dezelfde kamer belandden, letterlijk, want ze sliepen in dezelfde kamer. Hij trok zijn ene been op en sloeg zijn armen erom heen, liet zijn hoofd erop rusten. Het hele proces koste veel moeite, deed veel pijn maar uiteindelijk lukte het hem wel. ‘Wat moet ik hem zeggen Nadya?’ Het was geen specifieke vraag voor haar, hij vroeg het gewoon luidop, omdat hij het zo vaak in zichzelf had gevraagd. ‘Ik kan niet mijn kamer binnen wandelen en doen alsof alles in orde is. Doen alsof ik kan negeren dat ik degene was die hem probeerde te vermoorden. Doen alsof ik kan negeren dat ik controle weg geef aan het monster dat hem wilde vermoorden. Ik heb niet eens een idee hoe Lupos zal reageren.’ Hij zuchtte, luid en dramatisch en schudde opnieuw verward zijn hoofd. ‘Hij is als een broer en na alles weet ik niet of we kunnen terug keren naar dat.’ Ging hij twijfelend verder. Hij keek haar opnieuw aan, wanhopig. Het zou zoveel gemakkelijker zijn mocht hij Devon niet kennen, zoals het ook was voor Clyde, dat was gemakkelijk voor hem. Maar Devon … ‘Ik zou het niet kunnen verdragen dat hem nog iets overkomt door mij. Maar ik heb geen flauw idee hoe ik daarvoor moet zorgen.’ Hij wilde Devon zo graag beschermen, maar daarvoor zou hij Devon moeten beschermen tegen zichzelf. En de enige oplossing daarvoor was afstand nemen. Hoe meer er tussen hen in stond, hoe veiliger iedereen was. Misschien moest hij dat maar als nieuwe visie nemen.

Haar de brief geven was misschien het gemakkelijkste dat hij al had gedaan deze nacht. Maar het was belangen niet zo gemakkelijk geweest om hem te schrijven, daar kon de prullenbak vol papier wel getuige van zijn. Alleen al het begin was moeilijk geweest, gewoon om te schrijven, “ik ben het, Storm.” Ondanks dat hij zijn best had gedaan om het oppervlakkig te houden, hij wist dat Camille er recht doorheen zou kunnen zien, net als Nadya dat waarschijnlijk zou kunnen doen. Haar gevatte opmerking en de knipoog deed hem schuldbewust naar beneden kijken, misschien moest hij haar maar eerst even de tijd geven om hem helemaal te lezen. Dus hij zweeg, keek nauwlettend naar haar gezicht en af en toe naar de tekst. In de glimpen die hij van haar gezicht had kon hij niet veel opmaken, tot een zeker moment. Het was een minuscule verandering maar hij merkte het. Zijn blik gleed naar de brief, probeerde te zoeken naar de woorden die dat konden veroorzaken. En toen bleven zijn ogen op de naam rusten … Katerzyna. Zijn blik gleed terug naar het water, hij voelde zich niet betrapt want wat hij had geschreven was waar, Kat deed bijna evenveel voor hem als Nadya deed. Maar vooral, ze deden beide het tegenovergestelde. Kat gaf hem alles waar hij maar kon van dromen, vrijheid, avontuur, zelf alle mooie kanten van haar en haar lichaam. Kat gaf hem Londen, op één of andere manier lukte het haar om hem te geven waar hij zo naar hunkerde, naar Londen. Maar het belangrijkste … het belangrijkste dat Kat kon doen, ze kon Lupos onderdrukken, ze kon de weerwolf stil houden en dat … Storm zou alles doen voor dat gevoel opnieuw en opnieuw. Daar recht tegenover stond Nadya en zij had alles wat hij bezat in zijn hart. Zij was de enige die erin slaagde om zijn leed te verzachten, om de emoties die hij had los te krijgen, om hem te doen praten. Er was met niemand dat hij een diepere connectie had dan met Nadya, ze zorgde dat de chaos in zijn hoofd rust vond, dat de mens in hem mens bleef. Wat ze gelijk hadden was wat hen samen hield en de onvoorwaardelijke band was niet iets dat iemand anders zomaar zou kunnen krijgen. Storm gaf haar technisch gezien zijn hart, zijn ziel, voor haar was geen geheim meer veilig bij hem … ze maakte hem kwetsbaar maar gaf hem onrechtstreeks het leven waar hij al zo lang naar op zoek was. Terwijl hij dat dacht kwam hij tot de conclusie dat het misschien beter was als die twee nooit tegenover elkaar zouden staan, geen idee waarom hij dat dacht maar hij dacht het in ieder geval. Niet dat hij schrik moest hebben voor één van de twee maar het idee. Kat had geen flauw idee wat ze voor Storm betekend, hij had het haar ook nooit gezegd, Nadya wist dat wel. Hele tijd had hij daaraan zitten denken. Toen hij terug keek naar Nadya was haar blik onbewogen, zoals hij had verwacht dat ze zou reageren als ze aan het stuk kwam dat over haar ging. Niets buiten dat kleine tedere glimlachje, precies zoals hij had verwacht. Hij had niet veel reactie verwacht en duidelijk … dat was ook zo.

Toen ze haar ogen weer op hem richtte en hem zei dat hij goed was met woorden, glimlachte hij zachtjes. ‘Je zou de vuilbak moeten zien, ik ben ook goed met hem te vullen.’ Merkte hij lichtjes geamuseerd om. Hij bleef haar afwachtend aankijken, hopend dat ze iets van mening had want dan wist hij gelijk voor een deel hoe Camille zou reageren. ‘Ik schrijf teveel positieve dingen om de negatieve te verdoezelen. Ze zal kwaad zijn maar dan zal ze hem inderdaad opnieuw lezen, vast huilen en hem opnieuw lezen.’ Hij glimlachte liefdevol bij de gedachten aan Camille. God, wat zou ze hem voor een kort moment haten als ze die eerste zin zou lezen. ‘Ik ben minder eerlijk.’ Gaf hij toe. Hij hield de brief kort in zijn handen, staarde ernaar. ‘Niets in dit is de volle honderd procent eerlijk maar ik wil haar niet overvallen met alle gruwelijke details. Ze hoeft niet te weten hoeveel mensen ik heb,’ zijn stem dreef weg, Nadya zou de zin wel in haar hoofd afmaken. ‘Ze hoeft het allemaal niet te weten. Ja, ik ben mentaal gebroken en dat zal ze ook weten als ze het leest maar ik wil niet dat ze weten hoe erg het is. Zolang ze weten dat ik gevaarlijk ben maar veilig en wel.’ Hij keek Nadya kort aan en glimlachte zwak. ‘Dat deel van mezelf moet ik hier houden, voor jullie om mee af te handelen.’ Prevelde hij. Er kwam toch een reactie over het deel waarin hij over haar schreef. Hij keek haar in stilte aan, keek naar de liefdevolle maar kwetsbare glimlach op haar lippen alvorens hij haar weer aan keek. Maar hij zei niets want er was niets dat in deze situatie toepasselijk was om te zeggen. Zolang ze maar wist dat het wederzijds was, en dat had hij haar net op papier bewezen …

tag: Nadya --- words: 2465 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij wilde niet dat ze sorry zei, hij wilde niet dat ze die woorden had gezegd, hij wilde niet zeggen wat hij had gezegd … het was zo’n ongelofelijke warboel in zijn hoofd dat Storm amper nog zelf wist wat hij wilde in het leven. En het was niet dit, ruzie met Nadya, dat stond niet op zijn schrale lijstje. Hij probeerde houvast te vinden aan de echt belangrijke dingen in zijn leven maar dat leek nu zo moeilijk om terug te vinden. Alsof hij op een berg klom die nat was waardoor hij altijd maar opnieuw weg slierde en viel, zo voelde het aan. Het leek alsof hij altijd opnieuw en opnieuw moest beginnen, startend met zijn eigen naam, wat hij was, waarom hij naar hier was gekomen en wie hem hier dierbaar was. Daaruit had hij de belangrijkste dingen kunnen halen en dat was in de eerste plaats altijd Lupos. Ondanks dat hij ontzettend veel van zijn broertje en Camille hield, ondanks dat Devon zijn beste vriend was en Nadya zoveel voor hem betekende was de enigste belangrijkste “persoon” in zijn leven nog steeds Lupos. Want het draaide allemaal om hem, uiteindelijk was hij het probleem en zou hij ook heel misschien een oplossing kunnen zijn.

Toen ze uiteindelijk begon te praten klonk haar stem verstikt, moeizaam en de tranen liepen nog steeds over haar gezicht naar beneden. De gebroken blik in haar blauwe ogen zorgde er haast voor dat hij zijn veel te pijnlijke lichaam zou recht duwen om er vandoor te rennen. Want ondanks dat Storm nooit had weg gelopen voor zijn problemen … het was een heel aanlokkend idee. Maar hij kon haar hier niet alleen laten zitten, zeker niet nadat hij had gezegd dat ze voorlopig nog genoeg tijd hadden om samen te zijn. Hij beantwoordde haar vraag niet omdat hij wist dat er meer zou komen, toch kauwde hij de woorden tussen zijn tanden, te verslagen om er iets anders mee te doen. Hij had die fles nooit mogen laten leeglopen, dat besefte hij ook. ‘Ik weet het zelf niet Nadya.’ Hij keek haar aan, iets in zijn blik had nog steeds de hitte van eerder. Maar door de pijn die de heftige beweging had veroorzaakte doofde dat haast onmiddellijk. ‘Ik kan voor mezelf niet meer uitmaken wat goed of slecht is, ik kan niet eens uitmaken wat ik als hulp moet aanvaarden of niet.’ Hij sloeg zijn ogen voor een kort moment neer in het zand. ‘Ik weet dat je wilt helpen,’ zijn stem werd een beetje zachter, een beetje meer gebroken. ‘anders was je nooit iedere dag bij me geweest in de ziekenzaal. En je mag dit niet persoonlijk opvatten maar,’ hij zweeg en klemde zijn hoofd terug tussen zijn handen. ‘Het is hier zo’n warboel, ik kan amper het goede van het slechte onderscheiden.’ Hij keek haar weer aan en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Ik weet amper de juiste woorden te vinden omdat ze zo verstrikt zitten in de emoties.’ Zijn korte lontje had ook wel iets te maken met Lupos die zich vaker kwam moeien in zijn hoofd maar dat zei hij niet luidop. Dat hoefde ze niet te weten, noch niet.

“Jouw leven is er misschien niet beter op geworden sinds ik erin zit, maar mijn leven is beter geworden sinds jij erin zit.” Hij zag dat ze haar hoofd draaide na die woorden en het lukte hem zelf ook om naar haar te kijken. ‘Het spijt me.’ Hij hief zijn hand op en veegde één verloren traan van haar wang. Hij haalde zijn hand voorzichtig weg van haar gezicht en gaf haar een zwakke glimlach. ‘Mijn leven is er niet op gebeterd, maar jullie maken het wel beter. Als ik jou, Devon en Kat niet zou hebben dan,’ hij zweeg en staarde voor een moment onder zich in het zand. ‘Dan zou er niets menselijks meer van me over blijven. Maar ik ben niet gelukkiger dan ik daarvoor was, wil niet zeggen dat ik dat nooit meer word.’ Ging hij zachtjes verder. Hij boog een heel klein beetje dichter naar haar toe, om haar blik in zijn volle lading te kunnen vangen. ‘Weet dat ik er alles aan doe om jouw leven beter te maken. Je verdient meer geluk dan dat ik het verdien.’ Hij gaf haar een kort kneepje in haar hand en ging krampachtig weer op zoek naar een nieuwe positie om te zitten.

Het was iets dat Storm aardig goed was gaan hanteren, het wegduwen van anderen. Het had hem letterlijk nog geen half uur gekost om Denni huilend weg te krijgen uit de ziekenzaal, en ook Taylor was weggebleven, Devon bleef weg … ze bleven allemaal weg van hem. De enige die kwam was Nadya en zelf haar probeerde hij weg te duwen, door te slapen of op zoek te gaan naar die comateuze toestand waarin hij niets hoefde te doen. En ergens diep vanbinnen had het hem ondragelijk veel pijn bezorgd, toch had hij het zonder aarzelen gedaan. Wegduwen was veilig houden, dat was zijn visie. Een visie die hij tegenover Devon zou moeten tonen, de ultieme test misschien wel. Storm keek er niet naar uit om Devon weer terug te zien, en raad vragen aan Nadya leek hem ook niet de beste optie, toch had hij het gedaan. ‘Ik vermoordde hem bijna, ik zou het hem niet kwalijk nemen als hij me niet meer wilde spreken.’ Prevelde Storm in gedachten verzonken. Hij keek kort omhoog naar de maan en sloot dan met een zacht zuchtje zijn ogen. Hij luisterde naar wat Nadya allemaal te zeggen had en opende uiteindelijk weer zijn ogen om haar aan te kijken. ‘Ik neem het mezelf kwalijk, ik had koppig genoeg moeten zijn om hem te weerstaan. Maar ik dacht dat het misschien zou werken … en dat deed het niet.’ Hij snoof zachtjes en keek terug naar het water. ‘Hem weg houden is de enige manier hoe ik hem veilig kan houden, hoe ik jullie allemaal veilig kan houden. Hoe dichter jullie bij me zijn, hoe groter de kans is dat ik iets zal doen. Zeker nu.’ Hij baalde zijn hand kort tot een vuist en zelf dat deed pijn. Misschien moest hij gewoon Lupos de woorden laten kiezen als ze elkaar tegen zouden komen. Ja … dat zou wel goed zijn.

Het was ergens een opluchting om Nadya de brief te laten lezen. Hij had geen idee waarom maar op één of andere manier voelde hij zich zekerder omdat ze het gelezen had. Hij staarde er zelf ook een tel lang naar alvorens hij het opvouwde en terug probeerde weg te steken in zijn achterzak. De manier hoe Nadya reageerde koppelde onrechtstreeks aan de manier hoe Camille zou reageren. Ze leken niet op elkaar maar als het op dit aan kwam dan zaten ze op dezelfde lijn. Toen ze opperde dat er hier gelukkig veel mensen waren die wilde helpen lachte hij kort zacht, niet gemeend. ‘Ik heb geen idee of je dat geluk kunt noemen.’ Voor hem was het misschien geluk maar voor de ander … nee, volle manen waren geen kringgesprekjes, het was een spel op leven en dood.

Hij ontspande zijn lichaam weer zachtjes, gerustgesteld door haar woorden, door haar aanwezigheid en door de stilte tussen hen in. Hij ademde de zeelucht langzaam in en voelde haast zijn oogleden zwaar worden. Het was pas als ze zijn naam zei dat zijn hoofd met een ruk alert opzij ging. Alleen al de toon, de nadruk in dat ene korte woordje zei hem dat er iets aan de hand was waar hij nog geen weet van had. Hij staarde haar aan, gealarmeerd bijna maar ze keek niet terug, ze bleef haar blik op de sterren houden. En toen zei ze het … ze had Clyde bijna vermoord. Vreemd genoeg reageerde hij niet, er veranderde iets in Storms blik. Hij wendde zijn blik af en keek terug naar de zee. Was hij blij? Hij had het recht, de leerkracht had hem tenslotte ook vermoord. Ze ging verder, amper hoorbaar, verstikt door al de emoties die in haar keel bleven hangen. Ze bedoelde het niet zo … net als Clyde het niet zo bedoelde om hem te doden. Hij staarde terug naar het water en begon aan een gepaste reactie te denken … maar, hoe moest hij in godsnaam reageren? ‘Ik weet niet wat ik daarop moet zeggen.’ Hij zweeg en keek haar aan. ‘Buiten het feit dat we alle drie controle verliezen is hier niemand schuldig. Ik verloor controle bij Devon en vermoordde hem bijna, Clyde verloor controle bij mij en,’ hij zweeg en lachte kort, verbluft. ‘Hij vermoordde me echt. En jij verloor controle bij hem omdat,’ hij zweeg en zijn blik verzachtte een beetje. ‘omdat je om me geeft.’ Maakte hij de zin zachtjes af. Hij keek voor een moment terug naar ze zee, vreemd genoeg was hij niet kwaad, niet verdrietig, of gelijk wat om Clyde, hij was neutraal. Het enige wat hij wel was, was bezorgd om Nadya. ‘Hey,’ hij trok haar tegen zich aan, klemde zijn arm om haar schouders heen. ‘ik weet als geen ander wat het is om controle te verliezen. En ik weet niets wat ik kan zeggen om dit beter voor je te maken Nadya.’ Hij streek zijn vingers voor een kort moment door haar haren. ‘Je zou het niet mogen doen hebben. Maar wie zegt dat ik het niet zou gedaan hebben als jij daar had gelegen.’ Hij ademde langzaam uit, misschien een beetje opgelucht omdat hij er nu eens kon zijn voor haar in plaats van andersom. ‘Verkeerde plaats, verkeerde tijd.’ Prevelde hij. Had hij medelijden met Clyde? Ja, misschien ergens wel maar hij was zelf te onstabiel om ook maar aan de leerkracht te denken als hij Nadya en zichzelf had om zich zorgen om te maken. Toch … het voelde als een nood om ernaar te vragen. ‘Is hij oke?’ Vroeg hij uiteindelijk zachtjes. Waarom had ze het hem niet eerder gezegd? Waarom wist hij het nu pas. Ze zat waarschijnlijk al dagen met dat opgekropte gevoel en het was pas nu dat Storm er voor haar kon zijn, dat alleen al scheurde hem open vanbinnen …
OOC: Mijn 1000ste post is voor jou! <3

tag: Nadya --- words: 1706 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Hij was naar dit strand gekomen met maar één doel, te drinken, te staren en hopen dat alles gewoon zou wegvagen. Hij was zeker met de vertraagde werking van zijn lichaam dat die fles drank voldoende zou zijn, het zou ruimschoots dronken worden en misschien nog eens een reactie uitlokken met de medicatie. Hij zou misschien overgeven omdat zijn maag niets kon verdragen, hij zou zijn hoofd misschien wel stoten tegen een steen in de hoop recht te geraken. Maar het was allemaal beter dan die vier muren van de ziekenkamer. Het was het enigste wat hij iedere dag had gezien, de vier witte muren, het metalen bed, de witte lakens, het gepiep van de hartslagmeter, de geur van ontsmettingsmiddel en medicatie, het zachte gemompel van verpleegster en haar … Nadya. Ze was het enige grijze puntje in al dat witte. En dat grijze puntje had hem op één of andere reden weten volgen tot aan het strand. Van zodra hij Nadya had zien wandelen had hij heel zijn miserabele plan laten gaan om dronken te worden en alles te vergeten, want ze zou het niet toelaten. Hoewel dit veel beter was dan dronken worden voelde het niet zo, hij kon nog steeds niets vergeten. In plaats daarvan probeerde hij een uitweg te zoeken van Nadya weg, wat haast zou lijden tot ruzie. En dan voelde hij zich schuldig en begon alles weer van vooraf aan. Het ene moment voelde hij onrust, het andere angst. Zijn emoties vlogen van woede en frustratie naar rust en verdriet. Het was een kwelling en hij wist dat die fles die nu leeg aan zijn voeten lag dat had kunnen verhelpen. Maar net zoals altijd zette hij Nadya voor al zijn verlangens, was zij net het verlangen waar hij zo naar hunkerde, de rust om hem terug op aarde te krijgen, de vlam die hem in leven hield.

Er was niemand die hem meer zou begrijpen dan Nadya, ze wist hoe zijn hoofd er momenteel uit zag en ze nam het hem niet kwalijk. Toch was dat bevestigende knikje nodig, dan pas voelde hij de spanning een beetje weg druppelen uit zijn lichaam, voelde hij langzaam weer een beetje van zijn oude gebroken zelf terug keren naar het oppervlak. De hitte, alle deeltjes van Lupos dreven weg bij dat ene knikje. Hij legde zich erbij neer, hij legde zich neer bij het feit dat hij gebroken was, dat hij waarschijnlijk wel langere tijd hulp zou nodig hebben. Ze hoefde het niet te weten, hij wilde haar niet nog meer opzadelen met zijn mentaal kapotte situatie. Hij zou wel een verpleger vragen om meer hulp, niet Nadya, ze deed al genoeg.

Haar bodemloze blauwe ogen keken hem aan, verstrengelde zich met de gebrokenheid in zijn blik net als hij dat bij haar deed. Achter al het bruin zat een zelfzekerheid die toebehoorde aan de oude Storm Hall, degene die haar een belofte maakte om haar gelukkig te maken. Die Storm Hall was verdwenen bij de volle maan, toch, de zelfzekerheid was er, werd aangewakkerd door het idee om haar gelukkig te houden. Omdat ze het meer verdiende dan hem, hij was lang gelukkig kunnen zijn, hij was recent gelukkig kunnen zijn en Nadya niet. Toen er een kleine glimlach op haar lippen kwam weken zijn ogen af naar haar lippen, hij kopieerde die glimlach na die woorden van haar. ‘Jawel.’ Knikte hij zachtjes. Ze verdiende het wel meer dan hem en hij zou ervoor zorgen dat ze het kreeg. Al leek het voor nu dat de enige manier van gelukkig worden met elkaar was, en niet apart. Het waren gedachten waar Storm zijn concentratie op wilde leggen als hij zich wat beter voelde, minder kapot. ‘Ik ben mijn hele leven tot acht maanden geleden gelukkig geweest. Jij,’ hij zweeg, zijn vinger streek kort langs haar wang terwijl de glimlach terug van zijn lippen zakte. ‘je bent mijn levensmissie Nadya, laat me voor één keer mijn werk goed doen.’ Glimlachte hij een gemeende liefdevolle glimlach. Ze ging daar meteen op in, hij grinnikte, kneep zij ogen wat dicht toen hij de pijn voelde die gepaard ging met zijn zachte lach. ‘Ik denk dat het we het ook enkel maar kunnen met elkaar,’ hij keek haar weer aan, de glimlach was er nog steeds. ‘en wat betreft menselijkheid,’ zijn blik bleef even rusten op het zachte ruisende duinengras. Hij gaf er geen antwoord op, hij maakte zijn zin niet af en bleef naar het gras staren. ‘We doen dit niet alleen.’ Concludeerde hij. Hoe graag hij het ook wilde ontkennen, ze deden dit niet alleen, er waren veel studenten hier die Storm en ook Nadya gelukkig wilde zien. Dus nee, met een beetje support zouden ze er beide wel komen.

Net als iedereen probeerde Nadya hem ervan te overtuigen dat Lupos de oorzaak was van alles. Storm begon het langzaam te geloven maar ergens kon hij het niet laten de schuld aan zichzelf te koppelen. Hij had maar meer controle moeten hebben, dan zou het niet gebeuren. Dat was wat hij iedere keer weer dacht nadat hij was getransformeerd. Maar op één of andere manier hadden Nadya haar woorden meer effect op hem dan zijn eigen gedachten of de woorden van anderen. Hij knikte en gaf haar een korte blik. ‘Achter die wolf zit ik, en dat is iets hardnekkig dat ik niet van me kan afschudden.’ Hij zweeg en liet haar langzaam verder praten. Hij zat met zijn gedachten bij Devon maar zijn gehoor bij haar woorden. Wat zou zijn beste vriend nu doen? Zou het voor Devon even hard zijn om aan Storm te denken zoals het was voor hem om aan Devon te denken? ‘Hoe kan ik jullie dan beschermen?’ Vroeg hij haar wanhopig. ‘Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik jullie niet langer pijn kan doen? Ik vermoordde hem bijna Nadya, dat is iets dat ik niet kan negeren.’ Hij sloeg zijn ogen terug neer en wreef zijn hand kort door zijn haar. ‘Ik weet dat het niet de juiste oplossing is maar het is de enige die ik momenteel kan bedenken.’ Weghouden was veilig houden, het zat er een beetje ingehamerd bij Storm sinds hij was wakker geworden en had gehoord wat hij had aangericht. Of hij meer betekende voor Devon wist hij niet … momenteel was het niet iets waar hij aan probeerde te denken. Grotendeels maakte de pijn het haast ondragelijk voor hem om te denken, het kroop door iedere zenuw van zijn lichaam, zorgde ervoor dat zijn benen nog slapper aanvoelde dan eerder, zorgde dat zijn zicht wat troebeler werd.

Maar al die pijn verdween op een denkbeeldige manier van zodra Nadya er had uitgegooid wat ze Clyde had aangedaan. Hij haalde zich de leerkracht voor de ogen, degene aan wie hij had gesmeekt om Devon in veiligheid te brengen. Degene die hem had vermoord … Lupos voelde hier geen berouw om, moest de weerwolf gevoelens kunnen hebben dan zou hij blij zijn om wat er met Clyde was gebeurd, zou hij Nadya dankbaar zijn om wat ze had gedaan. Maar bij Storm was er enkel een leegte die hij niet wist te voelen. Er was geen angst om het feit dat Clyde misschien wel dood kon zijn, er was geen schuldgevoel omdat dit misschien ergens ook wel zijn schuld een beetje was, hij voelde geen haat tegenover Nadya om wat ze had gedaan. Het was gewoon leeg, verbouwereerd staarde hij naar het water. Ze had een docent in brand gestoken … wat voor gevolgen kon dat hebben? Even was er een steek van angst geweest omdat ze Nadya misschien wel van dit eiland konden sturen voor wat ze had gedaan. Maar dan opnieuw, je stuurde toch geen mutant van het eiland die geen controle had over zichzelf? Dus toen die angst wegebde bleef hij opnieuw achter met de leegte. Hij keek haar aan, vond in een kort moment haar blik en toen kwam de bezorgdheid er in één keer. Moest je hen daar nou alle twee zien zitten, monsters die levens probeerde te nemen. Zijn woorden waren geen geruststelling maar hij probeerde haar wel duidelijk te maken dat ze niet alleen in die situatie zat. Tenslotte had Clyde ook controle verloren, had Storm controle verloren, alleen zag ze het niet zo. ‘Jawel, we verliezen controle, dat is hetzelfde. Clyde verloor controle over mij, hij vermoordde mij Nadya. Dat is controle verliezen. Dat is wat we alle drie gemeen hebben.’ Zijn woorden hadden wat meer hardheid, niet omdat hij boos werd maar omdat hij zelfzekerder probeerde te klinken. Wat ze dan zei, met haar ogen op de sterren gericht deed Storm zijn vingers kort haperen in de beweging die hij maakte door haar haren. ‘En dat is gegarandeerd niet je eigen keuze geweest. Net als het niemand van ons hun keuze was om dit te doen. Neem de schuld alstublieft niet op jezelf.’ Zijn laatste zin een zachte smeekbede. Maar hoe kon hij dat verwachten van haar als hij het zelf constant deed?

Hij moest het vragen, misschien omdat hij heel diep vanbinnen een beetje om de leerkracht had, hoe vaag dat ook mocht zijn. Ze had hem tenslotte in brand gestoken … dat moest behoorlijke gevolgen hebben voor zijn lichaam. Zijn vingers streken over de grote brandwond op zijn nek, degene die amper was genezen en was veroorzaakt door de blikseminslagen van Clyde. Hij zou ervan kunnen helen zodat Lupos weer actiever werd, Clyde zou dat waarschijnlijk niet kunnen. Natuurlijk wist ze het niet, ze was waarschijnlijk gevlucht van zodra ze besef had. Hij keek haar aan, bezorgd om wat ze nog meer had te zeggen. En dat was niet wat hij verwacht had. ‘Wat?’ Vroeg hij ijzig, uit directe reactie op de naam van zijn beste vriend. ‘Devon?’ Hij sloeg zijn blik weg van Nadya en staarde naar de zee, met grote waakzame ogen. Waarom moest zijn beste vriend zo nodig overal tussenin springen? ‘Is Devon in orde?’ Een spontaan bezorgde reactie. Zijn zintuigen probeerde hij te gebruiken, in normale toestand zou hij Devon meteen kunnen vinden, nu geraakte hij niet verder dan de duinen. Zou hij kwaad geweest zijn moest Devon iets overkomen zijn door Nadya’s schuld, nee, maar het was duidelijk dat hij meer gaf om het welzijn van zijn beste vriend dan om het welzijn van de docent. Hij zou Devon geroken hebben op de ziekenboeg moest hij er erg aan toe zijn en dat had hij nu dus ontspande hij zich weer wat, Devon was veilig. ‘Ze kunnen je niet straffen voor wat je hebt gedaan.’ Merkte hij uiteindelijk zachtjes op. Het was Clyde’s woord tegen dat van Nadya, Storm zou het altijd voor Nadya opnemen. ‘Ze kunnen je niets doen.’ Prevelde hij meer voor zichzelf, om zichzelf gerust te stellen dat Nadya niets kon overkomen. ‘Ik wenste dat ik er voor je kon zijn.’ Hij keek haar aan, zijn blik dof en vermoeid. Het zou nooit gebeurd zijn als Storm in orde was geweest, als Clyde hem niet had vermoord …

tag: Nadya --- words: 1836 --- notes: - --- outfit: -