.Always live before you die.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart
Het was goed … het was goed om haar voor de weinige seconden in hun veel te lange gesprek te zien glimlachen. Hoe kwetsbaar de glimlach ook was, het was voldoende. Want in geen enkel gesprek dat ze al hadden gevoerd was er geen reden geweest om echt te glimlachen. Storm had afgelopen dagen en weken geen reden gehad om te lachen, laat staan om optimistisch te zijn. Dus hij koesterde dit meer van Nadya dan haar woorden of de steun, hij koesterde haar glimlach omdat hij net zo zeldzaam was als de kwetsbare kant die zij te zien kreeg. Glimlachen was voor Storm een gemak, hij deed het dag in en uit maar het was een glimlach die een hoop verborg. Hoe charmant en zelfzeker hij ook mocht overkomen, er was altijd ergens dat barstje in zijn masker. Wat was het dat hij ooit had gelezen;
Smile, because it confuses people. Because its easier than explaining what is killing you inside … Dat was hoe het was voor Storm, glimlachen, leven en verbergen. Maar Nadya, haar glimlach was altijd oprecht, hoe klein hij ook was. Haar glimlach betekende alles voor hem omdat ze net zo weinig te zien waren. Hij hunkerde naar een periode waar hij haar zou tegen komen, zonder drama, zonder verwondingen, gewoon Storm op zijn beste dag en Nadya op de hare. Tot nu toe bracht ongeluk hen altijd samen, tot nu toe was ieder woord dat ze spraken geladen geweest met een zekere intensiteit. Eerst zijn volle maan … dan hun gesprek in de tuin … dan zijn ongeluk en dit. Het was alsof het geluk echt niet voor hen beide was weg gelegd, en toch voelde dit als meer geluk aan dan eerder welke andere situatie in de afgelopen acht maanden.
Dat ze dit niet alleen deden lokte onrechtstreeks reactie uit bij Nadya, ze keek weg, de glimlach verdween, ze staarde voor zich uit. Storm had nooit veel nodig om goed lichaamstaal van anderen te lezen en nu was het zijn eigen fout geweest. Nu hij aan die simpele woorden dacht wist hij waarom ze had gereageerd. Zij had niemand … hij had haar nooit over iemand anders horen praten dan over Nick die waarde voor haar had. Hij … waarde was een groot woord. De enige die hij waardig zag om hem hierin te helpen was in eerste instantie enkel Katerzyna, Devon had gefaald en de rest zou hij niet door de pijn en het verdriet sleuren van wat zijn weerwolf kon aanrichten. Maar hij had meer dan haar, ondanks dat hij er met er met niemand over wilde praten waren er genoeg die klaar stonden om erover te praten. In zover hij Nadya al kende was er niemand aan haar kant, enkel hij, Storm zelf. Hij sloeg zijn ogen neer en keek een tel lang naar het zand, ging er niet op in omdat ze het misschien niet zou willen. Zolang ze maar waarde hechte aan het feit dat hij er voor haar was, tot het einde, hopelijk was dat genoeg voor mee te beginnen.
Het was niet aan hem om hen te beschermen? Zijn blik kreeg iets stuurs, iets koppigs door haar woorden en hij staarde opnieuw naar de ruisende golven over het strand. Hij wist dat ergens wel, maar het was alsof alles waar hij mee instemde onderdrukt wat door het rationele vermogen van die angst voor Lupos. Wat hij immers wel al te weten was gekomen was dat hij hen niet kon beschermen, niet van Lupos. De wolf had een eigen wil, een eigen geest en eigen plannen, daar kon hij niets aan veranderen. Het enige wat Storm kon doen om hen te beschermen was ze op afstand houden en zelf dat was in zoveel mogelijke manieren verkeerd. Hij keek naar zijn hand dat ze zachtjes weer in het hare nam, alles deed pijn, zelf dat kleine gebaar.
‘Het idee dat ik jullie bescherm maakt het dragelijker, maakt het mogelijk voor mij om voorbij al die angst heen te kijken en te leven.’ Hij keek haar aan en schudde zachtjes, haast hopeloos, zijn hoofd. Toen ze verder ging staarde hij haar dof aan, maalde zijn tanden kort over elkaar terwijl hij haar woorden verwerkte.
‘Ik weet het.’ Gaf hij toe, hij wist dat het enkel meer pijn zou veroorzaken, maar hij kon er gewoon niet mee overweg. Hij wist niet langer hoe hij met zijn eigen lichaam moest omgaan, hoe hij de emoties een correcte plaats moest geven.
‘Ik had het gewoon niet mogen toelaten, ik liet het toe en nu draagt hij de littekens ervan.’ Hij haalde zijn schouders pijnlijk op en staarde weer voor zich uit. Als hij Devon had achter gelaten in hun kamer dan was dit misschien niet gebeurd. Maar dan anderzijds, zou Devon zich laten tegen houden door een gesloten deur? Waarschijnlijk niet.
Hij en Devon hadden elkaar nodig … was dat waar? Storm had zijn beste vriend niet meer gezien sinds die paar blikken kort nadat hij was wakker geworden. Hij herinnerde zich er amper iets van maar hij wist dat sindsdien de leegte er altijd was geweest. Devon was niet enkel zijn vriend, hij was zijn kamergenoot maar beter nog, hij was als een broer. Hij had zorgvuldig alle gedachten aan Devon vermeden maar nu Nadya het opbracht voelde hij de nakende leegte weer opborrelen en hij wist dat hij Devon nodig had. Hij wist niet hoe zijn beste vriend er nu uit zag, of wat hij deed of waar hij aan dacht maar hij wist dat het onmogelijk was om van elkaar gescheiden te blijven.
‘Je hebt vast gelijk, zoals altijd.’ Hij schonk haar een vermoeide glimlach. Ja, zoals altijd. Op één of andere manier wist Nadya iedere keer weer het juiste te zeggen dat hem ervan overtuigde om het te aanvaarden. Hij gaf het misschien niet altijd toe maar het was er wel altijd.
Clyde had misschien onderhands al gewenst dat hij niet tussenbeide was gekomen. Maar dan zou Devon dood zijn in plaats van Storm die het uiteindelijk wel had overleefd. Maar ondanks dat allemaal was Nadya toch de controle verloren. En dan was hij degene die zei dat ze de schuld niet op zichzelf hoefde te nemen. Hij had het recht niet om dat te zeggen, in geen enkele mogelijke manier had hij dat recht.
“Hoe kan ik dat niet doen Storm?” Ze wist haar blik los te maken van de zee en keek hem aan, hij keek onbewogen terug. De kilheid in haar stem toen ze verder ging wakkerde iets aan bij hem, iets dat al dagen, weken had liggen slapen, Lupos. Het was alsof haar woorden, het verlangen dat ze uitdrukte om Clyde dood te hebben de wolf tevreden stelde.
‘Ik heb het recht niet om dat te zeggen, ik weet het.’ Zuchtte hij zachtjes. Hij keek van haar weg en probeerde op een manier op zoek te gaan naar een houding die niet pijn deed. Toen ze hem vertelde hoe gemakkelijk het was om erin weg te glijden, kon hij niet anders dan naar zichzelf kijken de afgelopen weken. Wegglijden was inderdaad gemakkelijker dan de problemen aanzien.
It takes ten times as long to put yourself back together than is does to fall apart … hij wist het, hij onderging het zelf. Hij wist niet wat hij moest zeggen om haar een zekere rust te bieden, een zekere stabiliteit. Toen ze verder ging, hem vroeg naar de dingen waar hij zelf zoveel schrik voor had, keek hij haar weer aan.
‘Bewijs je dat niet zelf, door hier te zitten.’ Knikte hij naar de omgeving.
‘Wie je bent en wie je heeft gemaakt tot wat je wil zijn, zijn twee compleet andere dingen. Ik ben een weerwolf maar ik ben nog steeds Storm, er is niets, geen jaren of eeuwen die dat kunnen veranderen. Ik zal altijd een beetje mezelf blijven.’ Hij zweeg en keek haar lange tijd in stilte aan.
‘Jij blijft ook altijd een beetje jezelf. Ik geloof niet dat dit is wat je wilt zijn, daarvoor ken ik je net lang genoeg om erin te geloven.’ Hij glimlachte zwak. Het was gemakkelijker om er voor haar te zijn dan over zijn eigen problemen te hebben.
‘Je hebt me al teveel bewezen, ik geloof er niet in dat, dat deel van je macht kan krijgen, net als jij er niet in geloofd dat Lupos macht kan krijgen over mij. Dus we zitten in hetzelfde schuitje,’ hij zweeg.
‘Weeral.’ Merkte hij moederloos op, al kon hij vaak een glimlach niet onderdrukken. Hoelang zouden ze het kunnen volhouden, dit alles. Hij had geen idee.
Dat Devon zich er weer mee had gemoeid om anderen te beschermen was iets dat Storm zorgen baarde, wilde Devon soms echt dood? Dus dat was zijn eerste reactie geweest en hij had er meteen spijt van omdat Nadya ineen dook onder zijn harde woorden. Dus hij herpakte zich bijna meteen, vroeg of hij oke was. Devon moest daar echt mee stoppen, eerst Lupos, nu Nadya, op een dag zou het hem echt nog eens duurder komen te staan dan enkel een operatie of opgereten keel. Hij had Nadya vast gegrepen, er speelde iets van angst in zijn ogen. Wat als haar bloed hem geraakt zou hebben? Wist Devon dat? Of was hij in dat moment zo roekeloos geweest dat het hem niet kon schelen wat er zou gebeuren? Een verbrand hand was goed. Hij zweeg, zijn gedachten zaten bij Devon en het idee dat hij er niet was geweest voor hen beide, Clyde kon hem momenteel gestolen worden. Ondanks dat hij de leerkracht op een dag zou gaan op zoeken, het was het laatste waar hij nu aan dacht. Hij dacht aan wat dit kon betekenen voor Nadya, ze had tenslotte wel een docent aangevallen, daar moest iets op volgen. Hij had er moeten zijn, dat moment, hij had Nadya kunnen tegenhouden zonder dat Devon tussen beide moest komen.
‘Maar in welke staat.’ Mompelde hij op haar woorden. Hij liet zijn hoofd tegen het hare zakken toen ze het hare tegen zijn schouder drukte. Hij sloot voor een moment zijn ogen en liet de pijn weer maar eens zijn werk doen.
‘Je weet dat ik er altijd ben, of ik nou half dood in een bed lig of niet. Ik had het moeten merken achteraf maar ik denk dat ik gewoon teveel bezig was met mezelf.’ Hij zweeg en liet het gevoel van Nadya zo dicht in zijn buurt te hebben voor eventjes toe.
‘Ik moet terug naar de ziekenzaal Nadya, de pijn is,’ hij zweeg, maakte het niet af.
‘Hoe graag ik ook wil blijven.’ Prevelde hij tegen haar haren. Hij zou hier willen blijven tot zonsopgang, maar het werd ondragelijk, zelfs voor Storm die veel pijn gewoon was …
