Don't limit your challenges, challenge your limits

Op een rustige manier liep de jongen door het bos. Hij was gewoon nieuwsgierig geweest naar het bos en liep hier nu gewoon wat rond. Sneeuw lag er niet meer -daar was het te warm voor- maar er was nog een aardig koude wind. Vooral rond dit tijdstip was het super koude wind. Hij had geprobeerd om zijn kracht wat in de hand proberen te krijgen door bijvoorbeeld takken af te breken van een hoge boom waar hij zelf niet bij kon. Het was een paar keer gelukt, maar het was vaker gebeurd dat een hele grote tak afbrak of dat er helemaal niks gebeurde. Ja, hij had al vaker vandaag gehad dat hij bijna een tak op zijn kop had gehad. Niemand had het gezien, dus het was niet bij iemand anders op de kop gevallen of hij had zichzelf niet voor schut gezet. Beide positieve dingen vond hij. Zijn bruine ogen gingen naar het topje van een aardig grote boom. Één takje nam hij in het vizier en hij bracht zijn energie erheen. Dat was hoe dat voelde en soms wilde het luisteren en soms totaal niet. Al snel kwam er een lichtblauwe gloed om het goede takje en Jae probeerde zijn ademhaling regelmatig te houden, zodat hij alleen dat takje vast zou houden. Het leek goed te gaan, maar toen voelde hij ineens een klap tegen hem aan. Met een sprong sprong hij achteruit en bracht zijn ogen naar een blond meisje die voor hem stond. Zonder wat te zeggen gingen zijn ogen weer naar boven waar de energie nu verplaats was naar de hele tak van de boom en een kort boos gevoel dat hij het niet onder controle had zorgde ervoor dat hij de tak brak. Kort wist hij niet wat hij moest doen. Geschrokken keek hij naar het blonde meisje die hij nog nooit eerder had gezien en gaf na haar heel kort aan te kijken toen een simpele zelfs niet erg harde tik tegen de arm van het meisje om het zo een duw naar achteren te geven, aangezien hij met een tik toch aardige kracht kon gebruiken. Hij hoopte erop dat de kracht om haar naar achteren te duwen niet te hard was geweest, zodat ze niet op de grond viel. Er was wel een kans dat dat zo was geweest. Zelf sprong hij ook achteruit. De tak viel precies tussen hen in en hij keek geschrokken naar het ding. Jae ademde snel, maar ontspande wat. Zijn ogen gingen naar het meisje aan de andere kant van de aardig grote tak. Kort liet hij een onzekere glimlach zien. "Nou ik liet bijna een tak op je kop vallen, dus het is alweer goed." Hij knikte naar haar en stapte wat voorzichtig over de tak heen zodat er niet een hele oceaan tussen de twee zou zitten en zodat er een normaal gesprek kon plaatsvinden. Naja, wat je normaal kon noemen aangezien het meisje met keiharde snelheid tegen hem was gerend waardoor een tak brak helemaal bovenin een boom die bijna op hen was gevallen. Dat was enkel het begin van het gesprek geweest. Begon goed.

"Oh, sorry ik ben Kendra. Kendra Abernathy." Hij knikte. Hand uitsteken? Neh toch niet zo'n goed idee. Hij knikte naar haar. Een paar seconden was het stil, voordat hij doorhad dat hij zich misschien ook even voor moest stellen. "Uuh Jae...", begon hij dus maar voorzichtig. Oh achternaam. "Winter." Ja wel volledige naam. Kendra begon weer met praten en hij luisterde goed naar haar woorden en knikte toen weer op zijn ongemakkelijke manier. "Was een goed begin ja." Jae keek naar de grond en schopte tegen een dennenappel aan terwijl hij dat zei. Hij had bij iedereen dat hij niet zomaar de ogen in keek, dus nu al helemaal. Met een zucht draaide hij zich om. Hij wou de tak even van deze plek verschuiven. Ze stonden namelijk niet zomaar middenin het bos, maar op een soort olifantenpaadje zoals je dat noemde. Vertrapt graspad. Hij draaide zich net om om de tak vast te pakken toen hij nog net zag hoe de blonde haren ineens snel naar de grond bewogen. Wow mooie actie moest hij toegeven, maar hij had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan dus lachen ging hij echt niet doen. Jae kon alleen nog maar een duw in haar rug geven met de energy manipulation van hem om te proberen om haar weer op de been te krijgen, want zij was aardig wat verder weg en zulke lange armen had hij niet. De blauwe gloed kwam kort om het meisje heen en Jae probeerde de beweging om haar weer op haar voeten te krijgen soepel te houden, maar het was toch wel met een aardige snelheid en kracht. Kendra zou stevig op haar voeten worden gezet. Nadat hij zijn actie had afgerond -hopelijk zou Kendra blijven staan en niet vallen- keek hij haar wat geschrokken aan. Niet lang want hij bewoog zijn ogen al snel weg om dan met zijn handen de tak vast te pakken. "Ik haal de tak maar weg", besloot hij te zeggen. Zonder dat hij het eigenlijk bedoelde kwam de blauwe gloed weer tevoorschijn om de tak en dat zorgde ervoor dat hij de tak super makkelijk weg kon slepen en naast het pad leggen, zodat het pad vrij was. "Nu heb je geen reden meer om te vallen", zei hij toen hij zich weer naar de ander draaide en glimlachte.