Ghost from the past. [Devon]

Nee, Agnessie was niet blij geweest met het -voor de zoveelste keer- zien van het hoofd van Devon die aan haar balie verscheen. De jongen had weer wind van voren gekregen, een hele afrateling van woorden waar hij ondertussen bijna de volgorde van kende. Altijd zat er zijn achternaam in, iets met het feit dat het ‘echt de laatste keer moest zijn’ en dat hij zijn naam ergens op een of ander papier moest noteren. Nog altijd vroeg hij zich af waar dat papier überhaupt naartoe ging, want ondanks dat hij al een heel aantal keren bij Agnessie was gepasseerd, had hij er nooit iets van gehoord. Op een slenterige pas liep hij doorheen de gangen van het schoolgebouw in de hoop om iets of iemand interessant tegen te komen. Maar tevergeefs. Zijn hand vond al snel zijn weg naar zijn broekzak waar hij dan ook onmiddellijk zijn gsm tevoorschijn toverde en een schets doorstuurde naar Hal van wat er gebeurd was. Ergens hoopte hij dat zijn beste vriend voor één keer wel zijn gsm op zak had en onmiddellijk terugstuurde, want anders zou deze dag nog wel eens een heleboel verveling met zich mee kunnen brengen. De trilling die de gsm naar zijn hand doorstuurde deed een grijns op zijn gezicht verschijnen en Devon leunde even nonchalant met zijn rug tegen de muur om te kunnen antwoorden. Hij kon de blik op Hal’s gezicht zo voor hem halen.

Nog steeds liep hij het Beren-lied te neuriën, zelfs zijn passen waren een beetje ritmisch en hier en daar boog hij door een knie om op en neer te veren zoals ook Balou dat deed. Devon was oprecht nieuwsgierig naar de persoon die Hal gisteren in het bos ontmoet had. A ghost from the past had hij hem genoemd. Onmiddellijk was zijn fantasie de hoogte ingeschoten en was hij beginnen nadenken. Het was niet ‘wat hij dacht dat het was’, wat erop duidde dat het al geen vrouwelijk schoon kon zijn. ’A ghost from the past.’ fluisterde hij tegen zichzelf en schoof aan aan het buffet in de cafetaria. Onwillekeurig gingen zijn gedachten uit naar Charles Xavier, een heel belangrijk persoon in de mutantenwereld.. Wat was hij zichzelf toch aan het voorhouden? Devon nam een iets diepere, porseleinen kom in plaats van een plat bord, sloeg onmiddellijk het deel met groenten over en ging onmiddellijk naar de kant waar het vlees was. Met een tang haalde hij gefrituurde kippenvleugeltjes uit de bain marie en deed er een stuk of twintig in de kom die hij vasthad. Nummertje éénentwintig stak hij tussen zijn tanden en knabbelde het botje helemaal kaal op zijn weg naar hun kamer.

De geur van kip vulde de gangen, samen met het geluid van zijn voetstappen. ’Slechte punten Devon Garnet.’ kreeg hij als begroeting en Devon beantwoorde die met een brede grijns en dumpte zijn rugzak langs zijn bed. ’We kunnen niet allemaal zo voorbeeldig zijn als jou.’ was zijn typische antwoord en hij plaatste de kom met kippenvleugels op de bureau van Storm, recht op de hoop papieren die daar lag. Het was wel duidelijk dat Devon niét van plan was om nog iets te doen voor school vandaag. ’Cadeautje van Kat?’ vroeg hij met een uitdagende wenkbrauwwiebel toen hij de geur van Kat rook in de trui die Hal vast had. Hij trapte ondertussen zijn schoenen nonchalant uit en schopte ze naar de hoek van de kamer, samen met de rest van zijn kleren die nog in de vuile was moesten. Iemand anders had zijn kamergenoot waarschijnlijk uitgevraagd over wat rondslingerende kledij van meisjes in hun kamer deed, maar bij StormOn was dat de normaalste zaak van de wereld. ’Welke les was het trouwens?’ Devon zijn bed piepte protesterend onder zijn gewicht toen de jongen zich er met gespreide armen op liet vallen. Hij greep naar een kussen en stak het onder zijn hoofd, keek vanuit die positie naar Hal die zich op zijn bureaustoel neerzette. ’Ehhhhmm.’ begon hij en kneep nadenkend een oog dicht. Dat zei al voldoende.. ’Biologie!’ zei hij toen en glimlachte breed, alsof het een overwinning was om op die vraag te kunnen antwoorden. ’Het ging over de fauna en flora op Genosha, dat die met der tijd aangepast is omdat er zoveel shapeshifters zijn hier. Ofzoiets.. En toen maakte ze een opsommingslijst van wat er allemaal in de bossen zat, en kwam natuurlijk het woordje ‘beer’ ook aan bod.’ Hij vloekte binnensmonds. Het liedje was eindelijk uit zijn hoofd, en nu zat het er opnieuw in. ’Zie, je bent always on my mind he.’ hij wierp er een venijnige blik achterna en tastte al grijnzend naar nog een kippenvleugel.

Ghosts from the past / Hall

Kippenvleugeltjes, Storm Hall en zijn bed, wat had hij nog meer nodig op een dag als deze? In de ochtend was het weer een heel gevecht geweest tussen zijn ogen en de wekker, dus Devon was maar al te blij om zijn zachte matras weer  onder zijn rug te voelen. Hij wierp een blik naar Hal die zich op zijn bureaustoel liet zakken en bedacht zich dat hij zoveel aan hem te danken had. Als het niet van zijn kamergenoot afhing, ging Devon naar geen énkele les en kwamen zijn opdrachten ook niet in orde. Om nog maar te zwijgen van hoe zijn testen dan zouden verlopen. Maar op de een of andere manier kreeg zijn kamergenoot het elke keer opnieuw klaargespeeld, om Devon met zijn hakken over de sloot te helpen en ervoor te zorgen dat hij niet een jaar lager moest zakken of dergelijke. Niet dat hij daar wél zou participeren. De capaciteiten waren er, enkel de motivatie ontbrak. Maar daar had hij Storm voor, gelukkig maar. Als hij hem had gekend tijdens zijn periode voor Genosha, had het wel eens allemaal heel anders kunnen lopen. ‘Er moet één van de twee op zen minst zijn verstand erbij houden.’ Devon rolde breed grijnzend met zijn ogen en trok met zijn tanden een stuk kip van het botje af. ’Hmhhhh, ’t is al goed jij!’ Zei hij en keek Hal op een lachwekkende manier vanuit zijn ooghoeken aan. Hal gooide de trui van Kat op zijn bed en Devon luisterde naar zijn opmerking. ’Net alsof Kat die trui nodig heeft als reden.’ vulde hij hem lachend aan en nam nog een hap. ’Ik beging dadl’k nog te twijfel..en of het misschien..’ hij slikte de kip door ’..niet gewoon jij was die de trui wilde bijhouden.’ Hij wierp het botje in zijn prullenmand en schonk Hal diezelfde blik terug. Devon was hem aan het plagen, maar ze wisten beide wel beter. Het aanbod hier op school was zo groot dat het op sommige momenten gewoon een overrompeling was. In zijn vroegere uitgangsleven zag hij de meisjes slechts één nacht, maar hier, hier bleven ze altijd in de buurt. En de meeste kwamen ook terug, wat enkel maar positieve dingen betekende voor StormOn natuurlijk.

Het was grappig om aan te zien hoe het voor een keer Hal was die naar Devon moest luisteren om te weten te komen over wat de les was geweest. Biologie dus. Hal had redelijk wat achterstand, maar gelukkig waren ze op school flexibel met wanneer je lessen opnam en ze ging volgen, zolang je het maar dééd, en niet zoals Devon altijd in je bed bleef liggen. De laatste tijd hadden de twee samen niet vaak meer in de klas gezeten, wat voor Devon ook wel een factor was geweest om minder aanwezig te zijn. ’En dan was de rest van de les blanco tot je die prop papier tegen je hoofd kreeg?’ Devon trok zijn mondhoeken omlaag en stak zijn handen onschuldig in de lucht. ’Exactely.’ Hij keek naar het gezicht van Storm en kon haast zien hoe zijn hersenen er een soort van verband mee begonnen te leggen. Zijn eerste opmerking deed hem lachen en hij nam nog een stukje kip. ’Dus het is mijn schuld, is dat wat je wil zeggen?’ Devon klemde het botje met vlees tussen zijn tanden en lachte. Zijn hoofd kantelde hij wat omhoog. ’Inndermdaad.’ grinnikte hij tussen het kauwen door en drukte zich wat rechter in het bed. ’Allemaal uw fout Hall. Dacht ik eens een voorbeeldige student te zijn, komt dat verdomde berenlied weer in mijn hoofd.’ Devon stak zijn vinger in de lucht, alsof er een denkbeeldig lampje boven zijn hoofd zou verschijnen. ’Ik heb wel aantekeningen genomen!’ Het kwam er enthousiaster uit als bedoeld en hij dook haast naar zijn rugzak die aan het uiteinde van zijn bed stond. Hij trok er een redelijk versleten kladblok uit, zo eentje waar er allemaal scheuren en kreuken in het voorblad zaten. De hoeken waren ook niet meer echt hoeken te noemen.. ’Hier.’ zei hij terwijl hij de kladblok naar hem toewierp. Het zag er als volgt uit.

Biologie

Devon Garnet

Devon moest al lachen toen Hal het voorblad opensloeg, benieuwd naar zijn reactie op de informatierijke aantekeningen die hij had genomen.

Ghosts from the past / Hall

Ahhhh, het was zalig om nog eens een normaal moment samen met Hall op hun kamer te hebben. Als je Devon zag en hoorde doen in de gangen of in de lessen, kwam hij over als iemand die altijd in het gezelschap van anderen wilden vertoeven, altijd overal het grappige van inzag en iemand die uit was op kattenkwaad. Maar momenten zoals déze, dat waren de momenten die hem het nauwst aan zijn hart lagen. Hij had sinds kort zijn ogen geopend, beseft dat de band die hij en Hall hadden zoveel sterker, zoveel belangrijker was als alle meisjes die hier al in hun kamer gepasseerd waren. Dit was voor altijd, letterlijk. De verhalen die hij buiten de lessen beleefden werden altijd terug aangehaald in hun kamer, alsof hun kamer het boek was waar de hoofdstukken zowel door Hall, door Devon als zowel samen verzameld werden. Sinds hetgeen ze hadden meegemaakt was Devon er meer van beginnen genieten, omdat hij met zijn beide voeten op de grond was gezet en had ingezien dat het sneller als je zelf dacht, afgelopen kon zijn. Het was een enorm ingewikkelde situatie en buitenstaanders die het verhaal gehoord hadden verklaarden hem haast zot dat hij nog steeds de beste vriend van Hall was. Maar ze wisten niet waarvan ze spraken, ze wisten niets van de band die zij twee hadden en ze wisten nog minder af van de manier waarop Lupos het letterlijk van Storm overnam. Hall sprak altijd over Lupos alsof hij hém was, maar Devon zou het nooit op die manier zien. Het was ook daarom dat hij zo gemakkelijk de lijn kon trekken tussen hen twee. Hij was Lupos echt als een indringer gaan zien, en alsof het een soort van instinct was voelde hij een ongelooflijke drang om Hall er tegen te beschermen. Al was het maar door samen met hem kippenvleugeltjes te eten en te zeveren over de dingen die ze die dag meegemaakt hadden. Zolang hij een glimlach op het gezicht van zijn broer zag, was het voor hem goed, ongeacht de dingen waar hij zelf doorheen had moeten gaan, of misschien in de toekomst nog wel doorheen moést gaan. Ze werden niet voor niets StormOn genoemd. Even when the storm rages, we keep going on. Devon schoot in de lach van Storm zijn opmerking. ’Ergens…’ zei hij met geamuseerde spleetoogjes.

Maar dus inderdaad: Hall was dé schuldige van de dag, dé schuldige die ervoor har gezorgd dat Devon uit de klas gezet was ondanks dat hij nog niet eens in de buurt was geweest. Je moest het maar kunnen, maar toch was hij erin geslaagd. ‘Ik kan er niet aan doen dat jij toevallig een beer bent en ik daaraan moet denken als ik jou zie. Trouwens, ik heb het in dagen niet meer luidop gezongen, wees blij.’ Devon zijn wenkbrauwen schoten al lachend de lucht in. ’Ja en ik kan daar wel iets aan doen of wat?’ Hij hief zijn armen opnieuw onschuldig in de lucht. ’Moeder natuur had beter een konijn ofzo van me gemaakt, dan had ik niet met die liedjes van u opgescheept gezeten.’ En toen zag hij het voor zich.. ’Dan zat ik hier nu wel op wortelen te knagen in plaats van op kippenvleugels..’ Hij zag het al zo voor zich, een gigantisch konijn dat doorheen de bossen van Genosha huppelde.. Nee, dat zou niet oké zijn. Tevreden zette hij zijn tanden opnieuw in een stuk vlees. Hij was blij dat hij een Ursus was, en ja..die liedjes moest hij er maar bij nemen zeker? Toen schoot hem zijn kladblok te binnen en hij wierp hem naar Hal, die hem met zijn lekker vettige vingers opensloeg, maar inderdaad: Niet dat Devon daar veel om gaf. ’Voel jij je wel lekker vandaag?’ Devon rolde met zijn ogen. ’Ik ben toch altijd lekker, wat zeg jij nu?’ wierp hij hem plagend terug en zette zicht wat rechter in zijn bed. ’Maar inderdaad, als dát een examenvraag wordt heb ik sowieso maximum.’ Devon wierp het botje in de prullenbak en balde zijn beide handen triomfantelijk tot vuisten, alsof hij zonet al een 10/10 had gekregen. Hij ving op zijn beurt de kladblok weer op en keek zelf ook nog eens met een scheve grijns naar zijn tekening. Maar die grijns verdween al snel toen Hall het volgende zei: ’Ik heb gisteren een kleinere versie van dat in het bos ontmoet.’ Devon klemde zijn kaken op elkaar en keek Storm in eerste instantie op een niet-begrijpende manier aan. ’Een kleine beer?’ vroeg hij aarzelend, alsof hij het al voelde aankomen. ’Kylie Roberts.’ Onmiddellijk trok hij wat bleek weg en trok zijn voorhoofd volledig glad. De nonchalance waarmee Storm rustig verder knabbelde op het botje maakte hem ergens ongemakkelijk. Zijn honger was in ieder geval volledig omgeslagen en voor een moment dacht hij dat zijn slokdarm de omgekeerde kant op ging werken. Hij slikte, probeerde de vieze smaak in zijn mond weg te krijgen. ’Klein meisje, roodachtige krullen, altijd heel veel te vertellen.’ Ergens had hij gehoopt dat het een andere Kylie Roberts was, een ander meisje dat misschien héél toevallig ook kon shapeshiften naar elk dier dat ze wilde, maar nee. De beschrijving die Hall erbij gaf maakte hem licht in zijn hoofd. Hoé kon het, dat op zo een groot eiland die twee elkaar zouden tegenkomen én daarnaast ook nog eens tegen elkaar zouden praten over.. Over Devon? ’Ehm ja..’ zei hij met een zure, ongemakkelijke grijns op zijn lippen. Zijn ogen lachten in ieder geval niet mee. Hoe blij hij ook geweest was om Kylie terug te zien, elke keer deed ze hem denken aan de dingen die er in zijn verleden gebeurd waren en maakte ze de herinneringen haast tastbaar. Het verdriet, het schuldgevoel, de spijt. ’Wel dat is toevallig.’ bromde hij ongemakkelijk tussen zijn lippen door en probeerde aan de blik van Hall te ontsnappen. Devon had zich beter normaal gehouden, gedaan alsof er niets aan de hand was en simpelweg open verteld over het meisje. Maar de gevoelens die het opriep, het waren dingen die hij nog steeds niet verwerkt had en een plaats had gegeven waardoor zijn lichaam in een soort van protest kwam. Voor één keer hoopte hij dat er nog een les was waar hij naartoe moest. En wel nu.

Ghosts from the past / Hall

Waar. Was. Hij. Over. Begonnen? Konijntjes Devon, for real? Hij klemde zijn kaken met en ingehouden grijns op elkaar en toverde een lachwekkende, duistere blik op zijn gezicht. Natúurlijk zou Hall een liedje vinden voor een konijn, daar was hij zich wel van bewust. ’Waag het!’ wierp Devon hem met een ingehouden lach toe en wees met een afgeknabbeld botje naar hem. ’Hier, start daar al mee.’ Devon keek naar beneden, toen er iets oranje tegen zijn wang op botste en vervolgens op zijn t-shirt viel. ’Serieus?’ lachte hij breed en griste het worteltje van zijn t-shirt af om het vervolgens weer terug te gooien naar Hall, gevolgd door ook het botje van de kip. ’Ik zal jou seffens die wortel eens laten opeten..’ greens hij zijn beste vriend toe en fronste zijn wenkbrauwen geamuseerd. ’..via je neus!’ Een klein, schattig, wit konijntje met extra sterke tanden. Als iemand dacht dat Devon zijn fantasie al groot was, dan hadden ze Hall nog niet ontmoet. Zijn lach werkte aanstekelijk en voor Devon het goed en wel besefte lag hij met zijn hoofd achterover geslagen en zijn hand op zijn onderbuik. Het beeld van Agnessie die al grijnzend met haar kraaloogjes over haar brilletje heen keek als Devon die mutatie zou vernoemen, nee, dat beeld maakte het er niet beter op. ’Hou maar op jij! Straks is dat Agnessie haar mutatie nog! En dan staat ze hier, knaagt zich zo een gat doorheen onze deur, vragende waar haar wortels gebleven zijn.’ Devon wees naar het verdwaalde worteltje dat geland was op het huiswerk van Hall, waardoor er een mooie oranje vlek op te zien was. Het kippenbotje was ergens op de vloer geland. Wáarom had hij zelfs groenten meegebracht? Zowel hij als Hall waren voornamelijk vleeseters. Waarschijnlijk had hij te veel met zijn gedachten gezeten bij hetgeen Hall hem wou vertellen. ’En by the way, als ik een konijn zou zijn, dan was jij sowieso een cavia. Case closed.’ Hij grabbelde nog een keer in de kom met kip en likte een voor een zijn vingers af nadat ook die weer volledig verorberd was.

Dat was het laatste vlees dat voor die avond zijn maag in was gegaan. Van het ene uiterste schoot Devon naar het andere uiterste, en dat in minder dan vijf seconden, het moest haast een record zijn. De lach verdween van zijn gezicht, zijn ontspannen houding verdween. Op een onhandige manier krabbelde hij rechter toen de naam Kylie Roberts genoemd werd, en nog voor Hall een beschrijving maakte van zijn stiefzusje, zag hij haar rode krullen al voor zijn netvlies verschijnen. Storm keek hem op een doordringende manier aan en voor een moment hoopte hij vurig dat hij de mutatie intangibility had en zich gewoon doorheen zijn bed, doorheen de grond, doorheen alles kon laten zakken en even kon verdwijnen totdat hij zijn gedachten weer op orde had. Hij keen omlaag, naar de voeten van Hall die op de rand van zijn bed kwamen te staan, probeerde zijn aandacht daarop te vestigen. Maar zijn stem die weerklonk verplichte hem bijna om weer op te kijken, iets wat hij dan ook met een licht gekwelde blik in zijn ogen deed. ’Je aarzelt niet om me te volgen het bos in bij een volle maan maar je aarzelt wel als ik begin over Kylie …’ Het klopte wat hij zei, Hall sloeg de nagel op de kop. Ze hadden samen gedronken, gelachen, gefeest, de meisjes achterna gezeten.. Devon had het zelfs opgenomen tegen Lupos, had bijna zijn leven gegeven en dat allemaal voor iemand die hij nog geen jaar kende. Maar het was anders, het was een nieuwe start geweest, het heden, en alles wat er in het heden gebeurde leek zo gemakkelijk als hij het vergeleek met zijn verleden. Zijn weg was lang geweest, met hobbels, de ene groter dan de andere, en de gedachten daaraan maakten hem bijna ziek. Maar net zoals het verleden hem de kriebels bezorgde, deed de toekomst dat ook. Devon was iemand die in het hier en het nu leefde, iets wat duidelijk representeerde in de dingen die hij deed. De meisjes zonder dat er een relatie aan vast hing, school waar hij letterlijk voor geen haar in geïnteresseerd was.. Zijn leven was als een puzzel. Één simpel puzzelstukje beter gezegd, het hier en nu. Hij had oude puzzelstukken proberen te verstoppen, en de puzzelstukken die hem aangeboden werden, nam hij gewoon niet aan.

‘Je weet dat je me niets hoeft te verantwoorden, niets hoeft te beantwoorden als je niet wil. Maar ik ben je vriend en weet dat ik er voor je ben.’ Devon haalde zuchtend zijn hand door zijn haren en leunde met zijn schouderbladen tegen de muur. Zijn hoofd liet hij er achterna volgen en sloot zijn ogen. ’Ik weet het Hall..’ fluisterde hij tussen zijn lippen door en ademde diep in en uit. Langzaam bracht hij zijn hand naar zijn voorhoofd en liet het daar rusten, alsof hij barstende hoofdpijn had. Er was niéts wat hij tegen de verklarig van Storm kon inbrengen, want zelfs in zijn eigen oren klonk het onlogisch. Een weerwolf die minder eng was dan een meisje van 10 jaar. Maar in zijn hoofd vond het geen rust, dat had het nooit gedaan. ‘Je doet meer dan je je kunt voorstellen voor mij.’ Bij die woorden opende hij zijn ogen weer en keek Storm aan. Hij zat terug achterover in zijn stoel en die houding maakte alles al onmiddellijk stukken minder confronterend voor Devon. ’En jij ook voor mij. Ookal besef je het misschien niet.’ Devon tekende kringetjes met zijn wijsvinger op zijn bovenbeen, waar hij dan ook zijn blik op richtte. ’Je doet me vergeten Hall, en dat alleen is het allergrootste geschenk dat je me kan geven.’ Hij haalde een beetje radeloos zijn schouders op en keek omhoog naar de muur, naar de posters van de landschappen van Arizona en omstreken. Devon bracht zijn hand omhoog en trok er een willekeurige poster van af. x Hij liet zijn blik er over heen gaan en staarde er kort in stilte naar alvorens hij hem aanreek aan Hall. ’Hier.’ bracht hij er zachtjes bij uit en leunde weer achterover van zodra Storm hem in zijn handen had. De natuur zou een van de enige redenen zijn waarom hij ooit terug zou gaan naar die plaats. ’Er liggen zoveel verhalen van mij daar. Ik zou niet eens weten waar te moeten beginnen met vertellen.’ Een diepe zucht streek over zijn lippen en hij leunde weer met zijn hoofd wat omhoog gekanteld tegen de muur. ’En Kylie komt voor in één van die verhalen. Haar hier tegenkomen is echt een kans op tienmiljoen geweest.. Wat zeg ik? Tienmiljard.’ Ja, het was een echte verrassing geweest. Ergens maakte het hem blij, omdat Kylie een van de weinigen was die zijn verblijf in een pleeggezin aangenamer gemaakt had, maar het maakte alles ook weer zo reëel. Er zat zoveel meer achter de ‘stiefbroer’ die zij kende waar ze niets van af wist. En misschien maargoed ook.

Ghosts from the past / Hall

De reactie die hij gaf was inderdaad intens te noemen. Die vijf letters die samen de naam Kylie vormden riepen zoveel meer bij hem op dan enkel de herinneringen aan het meisje en haar familie. Het was alsof de naam een sleutel was die precies op het slot van zijn verleden paste. En Hall had de sleutel omgedraaid, had de herinneringen weer zo reëel en tastbaar gemaakt. Het gemis, de overtredingen, de fouten, de eenzaamheid. En dat terwijl zowel binnen als buiten Genosha iedereen hem kende als een goedlachse, losbollige jongen met een speciaal gevoel voor humor. Net zoals Storm had Devon ook spijt van dingen die hij in zijn verleden had gedaan. Het verschil tussen hen was dat het bij Hall geen bewuste keuzes waren, en bij Devon grotendeels wel. Het was ook misschien daarom dat Hall er over had kunnen praten en Devon daar de moed en de wilskracht nog niet voor had gevonden. Waarom anderen lastig vallen met dingen waar je ook in je eentje op kon teren? Hij zorgde wel voor zijn eigen afleiding, de meisjes, de feestjes, het kleine kattenkwaad.. Totdat iemand hem bij zijn schouders vastgreep en een halve slag deed draaien, hem deed terugkijken in de tijd, in plaats van vooruit. En dat was ook hetgeen Hall deed, een afgemaakt maar niet verwerkt hoofdstuk uit zijn levensverhaal openslaan en hem er regelrecht mee confronteren. Al had hij natuurlijk nooit kunnen weten dat het zo een reactie bij Devon kon oproepen.

De lichte, geruststellende glimlach op Storm zijn lippen had ergens wel een kalmerend effect op Devon. De lichte paniek die over hem hing had hij zoals alles in zijn leven al snel een plaats kunnen geven. Voor een moment staarde hij zijn beste vriend rustig aan, die op zijn beurt zijn ogen over de overige posters van Devon liet gaan. Hij zou niet pushen, niet verder gaan dan dat Devon wilde. Maar anderzijds was het ook wel zijn recht, om te weten voor wié hij nu echt zat. Wie de jongen was die hij in de bossen ontmoet had, en later ook bijna zijn leven voor hem gegeven had in diezelfde bossen. Het was alsof de bebossing van Genosha een eigen mutatie met zich meedroeg, alle dingen die er gebeurd waren, de verhalen die het omvatte. Zijn ontmoeting met Storm, met Lupos, Taylor en nu ook onrechtstreeks Kylie. ’Ik weet het.’ Tuurlijk wist hij het, dat Storm er op zijn beurt ook voor hem zou zijn als het nodig was. ’Maar niet genoeg blijkbaar anders had je me de kans gegeven om dit voor je te doen.’ Devon keek naar de witte lakens op zijn bed, naar de kreuken die erin zaten, de manier waarop ze aan de achterkant van zijn bed tussen de rand en de matras uitgetrokken waren. Alles was zo aanlokkelijk voor hem om zijn aandacht op te vestigen, zijn aandacht weg te halen bij het onderwerp dat aan de orde was.

’Vergeten is niet altijd zo goed.’ Bij die woorden haalden Devon stilletjes zijn brede schouders op en keek Hall weer aan. ’Ik weet het niet Hall.’ Hij trok een been onder zich in en klemde zijn hand om zijn kuit heen. ’Het is in ieder geval stukken gemakkelijker. Of voor mij toch.’ Lang niet voor iedereen was het zo evident om dingen zo gemakkelijk als Devon weg te kunnen schuiven. In zowel hun hoofd als in hun hart, maar voor hem was het een manier om niet ten onder te gaan aan zijn herinneringen. Vergeten.. Voor hem was vergeten de remedie. Totdat hij er door iemand anders aan herinnerd werd. En dat was hetgeen Hall gedaan had, door over Kylie te beginnen. Een kille rilling gleed over zijn ruggengraat toen Storm de poster weer op zijn bed legde en hij zijn blik er voor een moment op vestigde. The grand canyon, een plaats waar hij uren, dágen in zijn eentje had doorgebracht. Alleen de poster was al adembenemend, maar was niets in vergelijking met het gevoel om daar écht te staan. Bovenop de rotsen, met een blik op oneindig, de laaghangende zon.. Naast feestjes en de dingen die daar bij kwamen kijken was het de natuur die hem altijd tot rust had kunnen brengen. Zowel de Ursus als de omgeving in Arizona. En die twee in combinatie, het was iets waar hij in zijn verleden nooit genoeg van kreeg. ’Devon, Kylie houdt geen moment op met praten over jou.’ Hij richtte zijn groenige ogen met een deels gebroken blik erin weer op Storm die over zijn broertje vertelde. ’Zeg me niet dat daar een slecht verhaal achter schuilt? Want dat merkte ik niet toen zij aan het praten was.’ Het voelde als een steek in zijn hart, die woorden. Devon nam zijn wang tussen zijn kiezen en beet er zachtjes op. Verhaal, verhalen.. Hij was geen voorbeeldig iemand geweest, laat staan dat hij aangenaam was om in huis te hebben. Maar voor Kylie had hij zich altijd als een echte broer kunnen gedragen. Of dan toch op de momenten dat hij werkelijk thuis was. ’Waar ze niets van weet kan ze niets van vertellen.’ En maar goed ook. Als Kylie wist waar haar ‘grote broer’ zich mee bezig hield op de momenten dat hij nogmaals bij haar familie weggelopen was.. Hij wreef met zijn hand over zijn voorhoofd en hield het daar even, nadenkend. Totdat Hall de nagel op de kop sloeg en hetgeen zei dat Devon nooit over zijn lippen had gekregen. Hij slikte, duidelijk hoorbaar en keek hem weer aan, zijn schouders zwakjes omlaag. Hij had in vier verschillende gastgezinnen gewoond, maar geen enkele had als een thuis gevoeld. ’Ooit..’ stamelde hij zachtjes, ging op dezelfde voorzichtige manier verder als dat Hall het aangehaald had. ’Lang geleden. Maar dat is een periode waarvan ik me niets kan herinneren. Of heel vaag misschien.’ Het enige tastbare wat hij had was een foto, één simpele foto. De momenten waarop Hall over zijn familie en over Londen gesproken had, had Devon het eerder interessant dan erg gevonden. Hij kon het zich niet voorstellen omdat hij het binnen zijn levensverhaal nergens mee kon vergelijken omdat hij het simpelweg nooit gekend had, daarom dat zijn verhalen hem zo interesseerde. Devon was in eerste instantie blij dat zijn beste vriend zoiets gehad had, dat hij een sterk netwerk had waar hij op kon terugvallen als hun verhaal op Genosha afgerond was.

Ghosts from the past / Hall

De gevoelens die hij zo zorgvuldig mogelijk had proberen weg te steken, had proberen te vergeten kwamen alsmaar feller naar boven. Zijn groenige ogen die normaal zo zelfzeker en enthousiast in het rond keken stonden nu wat somber. Herinneringen sijpelden aan zijn hoofd binnen door het onderwerp dat Hall hem had aangehaald. Een hele andere kant van Devon kwam boven, een kant die niemand hier op Genosha en zelfs amper iemand daarbuiten ooit gezien had. Dat was ook de reden waarom hij zo hard wenste om simpelweg te kunnen verdwijnen, in zijn vingers te knippen en te teleporteren naar een andere plaats waar hij voor een moment alleen kon zijn en zijn gedachten op een lijn kon plaatsen. Hall had begrip voor zijn wat onverwachte reactie, en ergens stelde het hem gerust. Maar anderzijds ook weer niet. Devon moest vertellen, dat was hij zijn beste vriend ergens wel schuldig. Hij was er zeker van dat ze er achteraf nog sterker uit zouden komen, als ze beide van elkaars verleden afwisten en misschien zelfs nog beter op elkaar konden inspelen. Maar daar lag het hem net: Het vertellen… Devon liet zijn hoofd kort in zijn handen rustten en keek tussen zijn vingers door naar de poster die opnieuw voor hem op de lakens lag. Waar moest hij in hemelsnaam beginnen, zelfs voor hem was zijn leven een onsamenhangend geheel geweest, honderden en een hoofdstukken waar Devon nog steeds mee puzzelde om er een boek van te maken. Storm had geluk dat hij geen gedachtenlezer was, want het enige wat er in het hoofd van Devon te zien was, was pure chaos.

Daarom dat hij grotendeels zweeg. En als hij sprak, was het in onduidelijke, onsamenhangende zinnen waar hij -als hij in Hall zijn schoenen had gestaan- noch kop noch staart aan had kunnen knopen. Maar toch behield zijn beste vriend die eeuwige kalmte waar Devon zich op een onzichtbare manier aan probeerde vast te klampen. Zijn ogen zochten houvast in die van Hall, keken verder dan die charmante blik waar hij al menig vrouwelijk schoon mee rond zijn vinger had gewikkeld. Hij kon zijn verleden haast lezen, de moeilijkheden die hij was tegengekomen op zijn pad, de problemen met zichzelf en voornamelijk met Lupos. Problemen waar Devon hem zo goed en kwaad als het kon mee had proberen te helpen. Het was iets wat hij maar al te graag gedaan had, ookal had hij er eens bijna een enorme prijs voor moeten betalen. Maar in zijn ogen was het het allemaal waard geweest. Ze hadden samen nieuwe obstakels overwonnen en waren er nog beter uitgekomen als dat ze er eerder voor hadden gestaan. Maar nu, de rollen die omgekeerd waren, was zoveel moeilijker voor Devon. Het feit dat hij moest accepteren en moest leren dat zijn problemen op een vreemde manier ook die van Hall waren.. Want zo was het, ze waren als broers voor elkaar, deelden zo goed als alles, dus waarom ook niet hun verleden? Hij kneep zijn ogen bedenkelijk dicht en balde zijn grote handen tot vuisten. ’Gemakkelijk is handig. Dat weet ik ook uit ervaring.’ Devon keek weer op en knikte lichtjes, als teken dat hij begreep waarop hij doelde. ’Maar je kunt niet alles vergeten. Alles vergeten zou niet maken wie je nu bent.’ Deels had hij gelijk, maar anderzijds ook weer niet. Als hij alle dagen openlijk over zijn verleden zou nadenken zou hij niet zijn wie hij nu was. Maar misschien moest er ergens een gulden middenweg te vinden zijn. Hij liet zijn ogen rusten op de vinger die richting zijn borstkas wees. Een goed ogende, gespierde jongen met een bijna eeuwige glimlach op zijn lippen, pure uitdaging in zijn ogen. Maar ook iemand waar zoveel meer achter schuil ging. ’Het lijkt erop dat we een beetje van elkaar nodig hebben.’ Zei Devon schouderophalend en trok somber een mondhoek op. ’Ik moet minder proberen te vergeten, jij meer.’ Een lange zucht ging als een fluistering tussen zijn lippen door en hij haalde zijn hand door zijn haren.

’Ze vroeg me of je gelukkig was.’ Devon zijn ogen werden groot en een wenkbrauw schoot licht verbaasd de lucht in. Waar hadden die twee het allemaal over gehad? Welke details waren aan bod gekomen en welke waren achter gebleven? Hall zei dat ze niets anders dan positieve dingen over hem te vertellen had, maar toch kreeg hij een soort van krop in zijn keel. Kylie was iemand die je vaak zou onderschatten, ze zag er lief en onschuldig uit, maar ze had een oor en oog voor alles wat er rondom haar gebeurde. Om dan nog maar te zwijgen over haar durf en nieuwsgierigheid. Een combinatie die haar vroeger al een paar keer in kleine problemen terecht gebracht had, maar hier op Genosha.. ’Gelukkig..’ proefde Devon het woord op zijn tong en ademde diep in waardoor zijn torso in volume toenam. Wat was de definitie van gelukkig? Waren het kernpunten op een lijstje die je moest afvinken en van zodra ze allemaal afgevinkt waren, je gelukkig was? Opnieuw haalde een hand door zijn haren. ’Gelukkiger’ vulde hij het toen aan en keek Storm weer recht in zijn ogen aan. Hij was er zich van bewust dat ze beide niet 100% gelukkig voelde hier op Genosha. Storm was gelukkiger geweest in Londen, zonder zijn mutatie, maar voor Devon was Genosha een plaats waar hij zich meer dan eender waar elders thuis had gevoeld. ’Kylie haar ouders hebben altijd goed voor me proberen te zorgen, ondanks dat ze er niet zo heel vaak waren.’ Even dacht hij na over zijn eigen woorden en trok zijn lip wat scheef. Haar vader was een belangrijk zakenman die vaak op reis was voor zijn werk, en haar moeder een vroedvrouw die lange dagen in het ziekenhuis trok. Maar de momenten dat ze er wél waren, was Devon er niet vaak. Binnen het gezin was Kylie degene waar hij het meeste bij was, zorgde voor haar op de momenten dat er niemand thuis was, maar van zodra haar ouders aanwezig waren probeerde hij er altijd onderuit te muizen. Waarom? Omdat het fout voelde dat er anderen waren die probeerde de positie in te nemen van zijn ouders die het leven gelaten hadden. Hij had niemand nodig die voor hem zorgde, of zo dacht hij toch.

Storm kneep in zijn neusbrug, die typische handeling die hij altijd deed als hij nadacht of ergens mee zat. ’Je maakt het dit verrekt moeilijk weet je.’ Devon zuchtte en knikte. ’Dit is nieuw voor mij.’ gaf hij als magere uitleg en haalde zijn schouders op. ’Waar ben je bant voor? Dat je na dit alles niets meer hebt om naartoe terug te keren?’ Hij leunde met zijn schouderbladen tegen de muur en dacht even na. ’Ik heb hier mijn vrijheid, geen verplichtingen -of toch niet veel-, ik kan gaan en staan waar ik wil. Niemand die beslissingen voor me neemt waar ik zelf niet achter sta, niemand die ik moeder of vader moet noemen zonder dat ik dat zelf wil.’ Onbewust had hij opnieuw zijn handen tot vuisten gebald en was zijn stem wat zwaarder geworden dan eerst. Het vel stond wit over zijn knoken en kort rilde hij, liet daarbij alle spanning in zijn lichaam weer varen. ’Maar tegelijk weet ik dat dit ook niet voor altijd is, en ja dat maakt me bang.’ Devon zuchtte. ’Waar moét ik na dit avontuur heen Hall? Ik heb niemand daarbuiten, ofja,  de mensen die er ooit voor me zijn geweest zijn kan ik niet meer onder ogen komen.’ Devon liet zijn blik in het rond gaan, naar de overkant van de kamer waar zijn kleerkast stond. ‘Het is niet omdat je geen familie hebt gehad, geen huis, geen warmte of liefde, dat je niet goed genoeg bent? Ik bedoel,’ Zijn oren stonden gespitst en hij wachtte tot wat er na die boodschap zou komen, maar het bleef stil. ’Ik weet het ook niet, behalve dat zowel het idee als hier weggaan en een leven met anderen starten als alleen blijven me beangstigd.’ Hij drukte zichzelf recht uit zijn bed en wandelde langzaam naar zijn kleerkast waarvan hij een deur opentrok en zijn hand op de tast tussen een stapel truien liet gaan. Terwijl luisterde hij naar Hall, naar de woorden die hij sprak, woorden die samen een wijze boodschap vormden. ’Als ik nu eens wist hóe Hall? Als er een handleiding bij kwam dan zou ik me er aan wagen, maar nu? Al die jaren is het me nooit gelukt, om me te hechten aan anderen, om me open te stellen voor nieuwe, vaste relaties. En ik heb veel kansen gehad, écht veel..’ Met een krakend geluid haalde hij een opgevouwde foto tussen de kleren uit en draaide zich om om weer richting zijn bed te wandelen. ’Hier.’ zei hij en reek de foto aan zijn beste vriend. ’De enige echte familie die ik ooit gehad heb. En het enige wat ik me ervan herinner is deze foto.’ Met een zacht gekraak liet hij zich weer op zijn bed vallen. ’Niet eens een levende herinnering.’ Devon plaatste een arm achter zijn hoofd en leunde schuin tegen het hoofd van zijn bed. ’Dat zijn de personen die me de achternaam Garnet gaven. Maar het is maar een naam, weetje? Ik weet niet wat voor personen ze waren, wat ze deden.’ Hij zuchtte en zag de foto zo voor zijn ogen ookal had Hall hem in zijn handen. Zijn vader die zowel een glas drank als een sigaret in zijn handen had. Het was het enige waarmee hij zich kon identificeren, en dat had hij dan ook gedaan in al die jaren. Drank, roken, en meer dan enkel nicotine. Hoe hij zichzelf hoorde vertellen leek het haast op een hechtingsproblematiek. De verschillende gezinnen, de ontelbare vrienden, de ontelbare meisjes. Storm was de eerste die écht wat voor hem betekende, en misschien was het wel een goede zaak dat het net hem was met wie hij hierover sprak. Iemand die hij vertrouwde en waarvan hij wist dat de dingen die hij zei waarheid bevatte. Hall had er immers ervaring mee, met een écht gezin, ervaring die Devon meer als duidelijk miste.

Ghosts from the past / Hall

’Het zou handig zijn.’ lachte Storm hem futloos toe en voor een moment probeerde Devon diezelfde glimlach op zijn lippen te toveren. Maar net zoals Hall dat niet lang kon volhouden, kon hij dat ook niet. Het was alsof de twee jongens een glimlach op hun lippen plaatsten om de ander proberen op te vrolijken, terwijl de sfeer die in de kamer van StormOn hing eigenlijk op dat moment niet echt op te vrolijken was. Emoties als onzekerheid, spijt, gemis, verdriet, allemaal nieuwe emoties, of toch langs Devon zijn kant. Devon verschool zijn gezicht opnieuw even in zijn handen, niet omdat hij niet wilde dat Hall hem op zo’n kwetsbare manier zag, maar wel omdat het op die manier voelde alsof hij zichzelf gemakkelijker bij elkaar kon houden, letterlijk. Zijn hoofd vasthouden, alle verhalen en herinneringen die er in schuil gingen maakte het net dat tikkeltje gemakkelijker voor hem. ’Weet je,’ sprak Hall opnieuw na enige tijd van stilte en Devon dwong zichzelf om zijn beste vriend opnieuw aan te kijken. Storm zijn gezicht stond een beetje bedenkelijk, en de manier waarop hij in zijn bureaustoel hing was diezelfde die hij aannam als hij zijn hoofd zat te breken over een wiskundig vraagstuk. ’Vertel het mij..’ zei Devon met een zwak glimlachje en liet zijn brede schouders naar beneden hangen, wachtte terwijl met een aandachtige blik in zijn ogen naar Hall. ’We hebben niets van elkaar nodig.’ Als reactie op hetgeen hij zei fronste hij zijn wenkbrauwen en liet zijn tong bedenkelijk over de binnenkant van zijn lip gaan. Niets van elkaar nodig? Wat zei hij nu? ’Jij doet me vaak eventjes vergeten, en,’ Net zoals de ogen van Hall naar de poster gingen, deden die van Devon dat ook. ’Ik zal je eventjes doen herinneren, al is het maar een klein beetje.’ Hij keek Hall weer aan, zijn voorhoofd gladgestreken door de verbaasde blik die op zijn gezicht was verschenen. En toen besefte hij het, besefte hij wat Storm met die woorden wilde duidelijk maken. Ze hadden niets van elkaar nodig, ze hadden gewoon elkáár nodig. Devon haalde met een onzeker, klein lachje zijn handen door zijn bruine haren en schudde lichtjes zijn hoofd. ’Je hebt gelijk.’ was zijn korte antwoord en hij keek weer op naar Storm, recht naar de oprecht gemeende glimlach die rond zijn lippen speelde. ’Je hebt gelijk..’ nogmaals, ditkeer zachter, alsof de woorden in zijn mond nemen het hem gemakkelijker zouden maken om het echt te beseffen. ’Jou tegenkomen in dat bos die ene dag, het is iets wat mijn leven heeft veranderd, hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken.’ Oh hij zag het zo terug voor hem, het kabbelende beekje, Storm op zijn hurken bij het water. ’Net zoals ik jou heb geholpen met jouw tegenslagen, deed je dat ook onbewust ook een beetje voor mij. Het verschil is dat je er je niet bewust van was, en ook dat je bij mij niet weet wat erachter zit. Erover praten valt me gewoon zwaar. Misschien wel omdat ik niet weet waar te beginnen.’ Hoofdschuddend haalde hij zijn schouders op. Bij Hall was het zijn weerwolvenbeet, die ene beet die zijn leven radicaal veranderd had. Hem zijn thuis, zijn vrienden, zijn verleden een beetje had moeten achterlaten. Maar de problemen die er achter Devon zijn masker schuilgingen, dat was iets waar niemand op Genosha zich bewust van was. Als ze al überhaupt wisten dat er achter die eeuwige grijns van hem een groter verhaal afspeelde. ’En nu is het mijn beurt om voor jou uit te kijken.’ Het was een grote stap wat Devon zette: Knikken op het moment Hall die zin had uitgesproken. Hij had zichzelf al geleerd om mensen niet meer weg te duwen, dat was wel gebleken uit zijn wanhopige poging om Hall terug met zijn voeten op de grond te zetten toen hij zichzelf wou overgeven aan Lupos. Maar er waren ook bijkomende dingen, aan die échte, langdurige vriendschappen. De diepgaande gesprekken over het verleden, iets waar Devon allesbehalve mee vertrouwd was. Maar zoals Hall gezegd had, zou hij voor hem uitkijken. En dat was iets wat hij dringend moest leren accepteren. Voor een keer was hij niet alleen.

De handen van Hall gingen de lucht in toen hij zei dat hij ook verbaasd was door de vraag die Kylie hem had gesteld. En wát voor een was het ook geweest? Een klein meisje van 10 jaar zou niet met zo’n vragen in haar hoofd moeten rondspoken. Gelukkig zijn, was dat iets waar Kylie mee bezig was? Ergens baarde het Devon zorgen, zo’n termen waar zelfs StormOn geen definitie op konden kleven, maar wel gevraagd werden door de rode krullenbol? ’Wat gaat er in godsnaam om in het hoofd van die kleine?’ Hij liet een hand over de achterkant van zijn hals glijden en wierp een blik naar buiten, naar de zon die ergens schuilging achter de wolken. Het kon maar één ding betekenen, en dat was dat Devons komst in hun gezin zo’n ongeloofelijke inpact op het meisje had gehad. Devon was zo veel voor haar gaan betekenen, meer dan dat hij zelf besefte. Er was gewoon geen andere verklaring voor. Of toch niet een die hij ter beschikking had. Zachtjes antwoorde hij dat hij gelukkiger was en richtte zijn ogen weer in die van Hall, die hem bemoedelijk aankeek. Voor een moment wisselde een blik, en leek het haast alsof de stille woorden doorheen de kamer vlogen. Ze hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen, om te bergijpen dat ze beide nog een lange weg te bewandelen hadden. Maar zoals Hall eerder gezegd had, het was een weg die ze niet in hun eentje moesten afleggen. Ze zouden elkaar als steun en toeverlaat hebben totdat alles op zijn pootjes terecht kwam, en misschien nog wel veel langer als dat. Velen zagen hen als het kwieke, enthousiaste duo dat niets anders deed dan achter de pluimen van elk meisje op Genosha aanzitten. StormOn, zoals ze genoemd werden en elkaar ook noemden. Maar er zat zoveel meer achter die naam, het had een betekenis die niemand ooit zou kunnen begrijpen. En dat simpelweg omdat er geen woorden waren die hun band konden omvatten, zoiets moest je gewoon voelen.

En of het nieuw was voor hem. In zijn verleden hadden ze hem met man noch macht aan het spreken gekregen. Zowel zijn pleegouders niet, als de maatschappelijk verantwoordelijken die hem daar geplaatst hadden. Maar Storm zijn aanpak, zijn open houding, de vragen die hij stelde, de dingen die hij aanhaalde.. Het voelde allesbehalve een verplicht gesprek, en Devon voelde zich -in hoeverre dat mogelijk was- op zijn gemak. ’Daar heb je een punt..’ zei hij schouderophalend en knikte. Alles wat Hall zei klonk zo logisch en voor de hand liggend, maar toch was het niet gemakkelijk om aan te nemen. ’Maar ik weet gewoon dat het er ooit van gaat komen. Die zoveelste nieuwe stap in het onbekende. Wéér van nul af aan beginnen.’ alleen de gedachten eraan zorgden ervoor dat hij een ziek gevoel in zijn buik kreeg. Hall begon over Londen, en Devon fronste bedenkelijk zijn voorhoofd. Hij sprak altijd alsof Londen de plaats was waar hij naar terug zou keren, ooit. Naar zijn ouders, zijn broertje, Camille, maar nu.. Nu leek hij er zo onzeker over. ’Waarom zou je dat niet doen Hall? Als je ooit je mutatie onder controle hebt? Je hebt mensen die op je wachten, die van je houden en je zullen vergeven om de dingen die je hebt gedaan. Jij hebt familie..’ Nee, net zozeer als de gedachten aan opnieuw beginnen hem een ziek gevoel gaf, gaf het feit dat Storm misschien nooit meer naar Londen zou gaan hem een ziek gevoel. En toen zei Storm iets waar Devon van moest slikken. ’Nee, dat niet maar..’ hij dacht even na over zijn woorden en liet de achterkant van zijn hoofd tegen de muur rusten. ’Ik wil geen blok aan je been zijn Hall. Alles voor mij in de toekomst is een groot vraagteken. En jij, jij hebt verschillende mogelijkheden.’ Devon blies zijn wangen bol en liet langzaam de lucht er tussen door suizen. Hij had zijn familie in Londen, en als hij daar niet opnieuw heen wilde, dan was er nog altijd Nadya. ’Teruggaan doe ik sowieso niet.’ verzekerde hij Hall en staarde kort naar het plafond. ’Of toch niet naar de mensen waar ik ooit bij in huis gewoond heb. Ze hebben me niets te bieden net zo min als ik hun iets te bieden heb. Als je teleurstellingen niet meerekent dan.’ Het deken werd nog altijd tussen zijn vingers doorgegeven, alsof hij op die manier de nare gevoelens die naar boven kwamen eraan kon doorgeven. Maar ergens had Hall hem ook wel gerustgesteld door te zeggen dat hij ergens niet zeker wist of hij naar Londen terug zou keren. Het was een beslissing die Devon nooit in zijn plaats zou maken, en als hij toch moest helpen beslissen, zou hij hem -als zijn mutatie geen gevaar meer vormde- sowieso naar zijn thuisfront sturen. Maar zoals hij hem nu bezighoorde.. ’Begin al maar een land uit te kiezen dan..’ snoof Devon mistroostig en ging met zijn hand door de stapel truien in zijn kast. Een krakend geluid kondigde aan dat hij de foto gevonden had. Hij liet zijn blik er kort overheen gaan alvorens hij hem aan Hall aanreek, die hem op zijn beurt voorzichtig aannam.

’Dat komt vanzelf..’ herhaalde hij zachtjes de woorden van zijn beste vriend en dacht erover na. Met zowel zussen, broers als vaders was hij in contact gekomen. Maar ze waren niet écht, het was altijd slechts op papier geweest. Een pagina’s lang officieel document met een handtekening onder. Het enige leuke wat Devon daaraan vond was dat hij een kleine berenpoot onder zijn naam tekende, en dat als handtekening mocht gebruiken. Het volgende wat Hall opnoemde, liefde, dat was iets waar hij zacht om moest lachen. ’Liefde? Als in verliefd zijn en een relatie hebben?’ Devon fronste zijn wenkbrauwen en zuchtte. ’Yeah right, zie je me al? Dat is niet aan mij besteed Hall..’ maar terwijl hij die woorden uitsprak, hoorde hij lichte aarzeling in zijn eigen stem. Voor een moment was het stil, en keek Devon naar de achterkant van de foto van zijn ouders. Uiteindelijk opende Hall zijn mond, en kwamen er woorden uit die Devon een beetje in de war brachten. ’Waarom spijt het jou?’ Devon schudde zijn hoofd, trok voorzichtig een mondhoek op en leunde voorover om Storm een kleine duw tegen zijn knie te geven. ’Je doet bijna alsof het auto-ongeluk jouw schuld is.’ Toen hij weer met zijn rug in zijn kussens terecht kwam, kreeg hij een vraag waar hij even over moest nadenken. ’Ja daar hebben we het woord gelukkig weer..’ begon hij met een opgezet grijnsje en zette nadenkend zijn tong tegen zijn boventanden. ’Ik zou sowieso een ander persoon geweest zijn als ik mijn ouders gewoon nog gehad had en ze er waren geweest om me op te voeden. Maar ik ben ook wel blij met wie ik nu ben, de personen die er momenteel in mijn leven aanwezig zijn en de vooruitzichten van morgen. Dat is iets wat ik in lange tijd niet gehad heb, dus ja..in die zin ben ik wel gelukkig.’ Devon wist dat het een stomme vraag was om hem aan Storm te stellen, hij wist hoe ongelukkig zijn mutatie, zijn vloek hem kon maken, dus hij zweeg.

Ghosts from the past / Hall