Eén voor één had ze de vrije wil van de gevangengenomen mutanten gebroken. Bij sommigen ging het sneller dan bij anderen, maar uiteindelijk had ze hen allemaal onder de duim gekregen. Met als resultaat dat ze nu veel sneller haar bevelen opvolgden en zij daar zelf minieme moeite voor moest doen. Ze waren zo geprogrammeerd dat ze het automatisch en zonder protest uitvoerden. En dat was precies hun doel geweest. Het martelen, zowel fysiek als mentaal, had hen gekraakt en had haar grip op hen alleen maar versterkt. Na enkele testrondes waren ze er klaar voor. De invasie, en uiteindelijke vernietiging, van Genosha Island en al de mutanten die er rond liepen.
Het was stil in de hovercraft, zoals op de heenweg, op het gezoem van de motoren na. De instrumenten van de piloten maakten soms piepgeluidjes, wat ze zelf ontzettend irritant vond, maar ze hield haar mond. Ze was zich mentaal aan het voorbereiden. Dit was de eerste keer dat ze zoveel minions tegelijk zou besturen, en dat in een redelijk chaotische omgeving. Maar ze vertrouwde er op dat de brainwashing zijn werk had gedaan. De mutanten zouden op eigen initiatief kunnen aanvallen, maar aanvallen zouden ze zeker. “Het eiland is in zicht”, Zei de hoofdpiloot door zijn microfoon. Straks zouden ze landen, en zouden de mutanten hun posities innemen. Amadéo en zijn roedel, samen met Nadya en Niklaus, zouden haar verdedigen. De rest zou zijn vernietigende krachten loslaten op enige tegenstand die ze misschien zouden tegenkomen.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jun 21, 2017 7:43 pm
Hoe langer ze opgesloten hadden gezeten des te meer de tijd in elkaar leek te vervagen, Robb had geen houvast meer aan de realiteit. Hoe lang ze nu al werkelijk hier zaten was geheel aan hem voorbij gegaan. Na dat ze uit hun kooien waren gebroken, al dan niet met enige hulp, was het snel gegaan. Zonder dat hij er ook maar enige macht in had was hij terug in een kooi beland. In een kooi die hem nog harder leek te teisteren dan eerst. Hoe snel hij eerst misschien was gebroken, des te harder hij dit keer had volgehouden. Des te harder hij zich had verzet tegen degene die hem hier vast hielden, en des te zwaarder ze terug sloegen om hem onder bedwang te houden. Het was zo lang aan een stuk door gegaan dat hij uiteindelijk wel moest breken, hij kon niet anders. Elke simulatie van zijn verleden leek steeds erger te worden, het had hem op een gegeven moment geraakt tot in zijn ziel. Had hem zo diep gekraakt dat hij in elkaar was gezakt in zijn kooi, Robb had willen schreeuwen, had de hele plek waar hij zat aan stukken willen scheuren. Willen verpulveren met zijn mutaties. Langzaam maar zeker was de eens zo nuchtere jongen helemaal gek geworden. Fysiek had hij niet veel schade, buiten zijn gebroken hand die uiteindelijk ook genezen was door middel van zijn mutatie maar hij kon er niet meer tegen vechten.
De koele lucht die in de hovercraft hing maakte hem vanbinnen ijzig koud. Een stilte voor de storm als je het zo kon noemen. Robb zou ten strijden trekken zoals hij destijds zo vaak had gedaan. Hij zou een ras gaan uitroeien, samen met zijn kompanen zou hij Genosha laten verdwijnen met iedereen die er op zat. Al was er toch een vreemd gevoel dat hem bekroop, een dat te maken had met enkele mutanten op het eiland. Dat hij hen niet hoefde pijn te doen. Maar Mira was duidelijk geweest, kill or be killed. Ze had die bepaalde strijdersmentaliteit in hem weer los gemaakt. Had er voor gezorgd dat hij zijn rol als caretaker van iedereen aan de kant had geschoven, had hem weer de strijdmachine gemaakt die hij ooit was geweest. Robb liet de koele lucht zijn longen vullen, staarde naar de persoon die tegenover hem zat. Hij hoopte dat iedereen er net zo klaar voor was als hij dat was. Want ze waren maar zo sterk als hun zwakste schakel, al moest hij nog uitvinden wie dat precies was. Een plots verschil in hoogte maakte hem duidelijk dat ze bijna op hun locatie waren aangekomen. Het strijdtoneel zou losbreken, en dit keer zou hij niet gewapend zijn met zwaarden of vuurwapens. Dit keer was het puur de kracht van zijn mutatie. Een verwoestende kracht.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jun 21, 2017 9:12 pm
Het was niet zijn eerste keer dat hij opgesloten zat in een kooi waarin je enkel kon wachten. Iedereen was aan het wachten en hopen op een spoedige vrijlating, maar die kwam niet. Dat was nooit. Eenmaal je opgesloten zat was de kans verschrikkelijk klein dat je ooit nog vrij kwam. Ze hadden het geprobeerd tijdens één van hun eerste dagen, maar waren zwaar gefaald. Hardhandig waren ze weer opgesloten geweest zelfs wanneer de kooien vernield waren hadden ze een oplossing. Niklaus kon de opsluiting goed verdragen, beter als sommige andere omdat het zo gewoon aanvoelde. Maar dat was zonder de vervelende tonen die haast altijd in zijn kooi hingen. Het was genoeg om een mens gek te drijven. Bij Niklaus had dat in elk geval dat effect gehad. Gewoon de simpele hoge en lage tonen maakten het ondragelijk. Sinds de uitbraak waren zijn ogen steeds de helder groene kleur gebleven en dat was ook te merken in zijn directe omgeving, daar was de temperatuur flink gestegen. Hele dagen lang had hij last van een zeurende hoofdpijn die hem ijl in het hoofd maakten.
Niklaus had altijd een wat verwilderde look, maar door de opsluiting was het enkel erger geworden. Zijn haar was toch enkele centimeters gegroeid en zat vol met knopen. Ook zijn baard had eraan mogen geloven. Het was niet dat hij in de ideale plaats had gezeten om er wel iets aan te doen. De verwilderde look samen met zijn fel gekleurde ogen gaf hem een gevaarlijke uitstraling. Alsof hij een tikkende tijdbom was, iets wat in feite ook echt zo was. De keren dat het meisje moest oefenen en zijn mutatie gebruikt werd, was dat te merken. Zijn groene vuur was altijd zeer onvoorspelbaar en zeer destructief, maar dat was alleen maar erger geworden en met elke dag die voorbij ging kon Niklaus de aanwezigheid ervan beter voelen.
De dag brak uiteindelijk aan dat ze weer in de hovercrafts werden geleid tegen hun wil, maar het ging vanzelf. Het was verschrikkelijk niet te kunnen kiezen wat hij wilde doen, maar hij had geen keuze, alles gebeurde automatisch en het zorgde voor een zeker woede in hem. Om hem heen zaten de andere studenten waarmee hij de afgelopen dagen of maanden had vastgezeten. Voor even was er hoop geweest dat ze vrij kwamen, maar daar zaten ze dan. Iedereen wist naar waar ze onderweg waren; Genosha. Op zich had Niklaus er niet zo’n groot probleem mee om tegen mutanten te moeten vechten, hij had niks anders gedaan, maar het verschil lag in de situatie. Toen had hij niet zoveel te kiezen, maar op dat moment in de hovercraft had hij helemaal niets te beslissen. Dat was het ergste, dat was waarom hij ermee in zat en hij kwaad was. De woede problemen waar hij altijd mee zat hielpen daar niet mee. Maar daar zat hij dan, samen met de rest, op weg naar Genosha om het achter te laten in totale vernieling.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do jun 22, 2017 9:46 am
Elke dag blijven vechten? Nee, het zat er niet meer in. De ontsnappingspogingen die er waren geweest hadden geen nut gehad. In het begin was ze net als de rest, bereid om elke dag te vechten om uit de kooi te komen. Maar ondertussen wist ze niet eens meer wanneer er een dag om was, of het dag of nacht was buiten. Haar lichaam zat onder de blauwe plekken van het constante proberen. Het was een marteling. Soms schoven er zoveel palen van het tralies weg dat het leek alsof er amper een kooi om haar heen zat, alsof ze er gewoon uit kon rennen. Maar dat kon ze niet, dat wist ze ook. En eens in de zoveel tijd probeerde ze weer, want de verleiding om te ontsnappen was groot. Wat weer eindigde met een pijnkreet. Ze kon geen kant op.
Het meisje, de trut die hen hierheen had gebracht, had volledige macht over hen wil. Dat was inmiddels duidelijk. Voor Aurélia was het geen verrassing toen ze weer werden meegenomen. Ze kon onmogelijk geloven dat de ontvoering puur was geweest om ze in de cellen te houden. Er zaten nogal wat sterke mutanten bij en het doel van hun ontvoering werd onthult. Iets waar ze vanbinnen al bang voor was geweest. Ze moesten vechten. Het was een bevel en ze kon er niks tegen in brengen. Ze vroeg zich af of de rest zich net zo misselijk voelde van binnen als haar. Ze had niet veel liefde voor de meeste medestudenten maar ze vermoorden? Genosha kwam in zicht. Ze hoopte maar dat ze hun sterkste mutanten klaar hadden staan. Ze hoopte dat ze niet oog in oog hoefde te staan met haar vrienden. Eerlijk was eerlijk, ze hoopte dat het één van haar vele vijanden zou zijn. Aurélia zou genadeloos vechten en niet stoppen, en het zou makkelijker voor haar tegenstander zijn als hij of zij een hekel had aan haar toch?
Valkyrie Skalksdóttir
Class 4
Aantal berichten : 411
Character Profile Alias: Víkingr Age: 1250 Occupation: Wilde bosbewoner
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do jun 22, 2017 4:10 pm
Ze was gebroken.. Na al die pogingen om te ontsnappen, het werkte niet. Nu wist ze niet eens meer hoe lang ze al in deze kooi had gezeten, maar het was lang. Ze had haar wilskracht opgegeven. In het begin, na de eerste ontsnapping, had ze nog vele pogingen geprobeerd te doen. Ze was zo kwaad geweest omdat het hun niet gelukt was. Haar woede had ervoor gezorgd dat ze met al haar kracht nog vele malen tegen de kooi probeerde te vechten, dit had haar uiteindelijk alleen maar verder gebroken.. Nu durfde ze niets meer te doen, want alles wat ze deed zorgde ervoor dat ze meer pijn voelde. Ze was uitgeput, kon niet meer vechten, kon zich niet meer verzetten. Dagenlang had ze alleen maar op de grond gelegen, ze had niets meer gegeten en was sterk vermagerd. Waarom moesten ze hier nog steeds vastzitten? Waar was dit voor nodig? Deze eeuwigdurende marteling van hun kooien die hun mutaties tegen zich zou laten werken. Het voelde bijna alsof ze niet meer leefde, maar een soort spook was in haar eigen lichaam. Ze probeerde vooral veel te slapen, maar dat ging haar niet makkelijk af. Ze was wel moe maar kon geen rust vinden in haar hoofd, of toch niet genoeg om in slaap te vallen. Verzetten deed ze wel niet meer maar bleef er wel over nadenken..
Wanneer er plotseling weer beweging kwam voelde ze opnieuw dat haar lichaam overgenomen werd door bevelen, deze keer was er alleen geen verzet. Samen met de rest van de leerlingen volgde ze weer hun weg de hovercraft in. Ze ging op de laatste stoel zitten en liet de gordel vastklikken zonder enige emotie te vertonen. Valkyrie wist heel goed waar ze heen gingen. Ze wilde zich wel verzetten maar ze was mentaal te gebroken om iets te kunnen doen, dus ze liet het gebeuren. Het was stil, doodstil. Iedereen zat gewoon voor zich uit te kijken en zei geen woord. Ze waren allemaal onder controle door het meisje en niemand leek zich er ook meer tegen te willen vechten, waarschijnlijk konden ze allemaal niet meer vechten. Het geluid van de motoren klonk eigenlijk best rustgevend, want ze wist dat de heisa snel genoeg zou losbreken, daarom probeerde ze zich nu nog op het geluid te richten. Ze wist wat er ging gebeuren. Ze zouden Genosha aanvallen, er zou een gevecht plaats gaan vinden en er zouden doden vallen. Het team van hun was gemaakt van de meest sterke mutanten, daar kon de school niet tegenop en ze zouden hard getroffen worden, dat was alvast zeker.
Toen voelde ze dat de hovercraft was aangekomen bij de bestemming, het begon snelheid te minder en te zakken. Van zodra het geland waren begon ze zich misselijk te voelen, want het zou zo beginnen. Ze zou moeten vechten tegen wat? Studenten, kinderen.. Misschien zelfs Lawrence.. Het voelde even alsof ze moest overgeven maar dit werd onderdrukt door de commando’s. Het was niet alsof Valkyrie niet eerder gevochten had en mensen had gedood. Ze had namelijk een hele hoop mensenlevens op haar geweten, meer dan ze zou denken. Maar dit was anders. Dit waren niet haar vijanden, maar door de commando’s voelde het wel zo. Ze ging ook opstaan zodra de andere mutanten dit ook deden, klaar om uit de hovercraft te stappen en om een massamoord te gaan plegen. Tenzij Genosha voorbereid zou zijn? Misschien zouden ze dan een kans maken, en Valkyrie hoopte van binnen dat ze die kans zouden grijpen. Snel veranderde deze gedachten alleen weer wanneer het tijd was. Ze zouden nu namelijk moeten vechten. Het was ‘killed or be killed’ en Valkyrie was nu eenmaal niet makkelijk te vermoorden. Het zou dus het wat nodig hebben om haar neer te halen en dat was waar ze bang voor was, omdat het ze niet zou lukken. Ze wachtte geduldig tot de laadklep naar beneden gleed. Wind blies meteen naar binnen en ze moest ook even haar hand gebruiken om iets te zien door het licht. Ze klemde haar kaken op elkaar om de woede omhoog te brengen, de woede die ze nodig had om te vechten voor haar leven. Ze had nu al medelijden met de arme ziel die tegen haar zou moeten vechten. Het feit dat ze wat vermagerd was maakte haar niet zwakker, het maakte haar juist sterker. Ze zou nu harder vechten en het zou levens gaan kosten..
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma jun 26, 2017 4:14 pm
Het zorgeloze, positieve meisje dat Sam ooit was, was begraven. Diep weggestopt in het binnenste van haar wezen. De martelingen waren alleen maar erger geworden na hun ontsnappingspoging en door de oude Sam weg te stoppen, probeerde het beetje dat ze nog had te beschermen. Ze was compleet overgeleverd aan de wil van de mutant die hun van Genosha had weggerukt. Sam noemde haar zelfs al niet meer de trut, of bitch of welk ander scheldwoord ze ook maar kon bedenken. Ze had zich er gewoon bij neergelegd. Haar strijdlust was verdwenen en vervangen door onderdanigheid. De woede die ze in zich had was omgebogen in het voordeel van Mira en het enigste wat overbleef was absolute stilte. Diezelfde stilte hing nu in de ruimte. Niemand praatte, vooral omdat het hen niet was toegestaan, maar ook omdat niemand er zin in had. Het zou onnatuurlijk zijn om over koetjes en kalfjes te babbelen als ze zo dadelijk haar geliefde school gingen kapot maken. Hopelijk hadden de mutanten harder dan ooit getraind, iets gedaan met de wetenschap dat er mutanten ontvoert waren en misschien wel tegen hun zouden kunnen worden gebruikt. De nieuwe Sam, de gebroken Sam, kon het eigenlijk niks meer schelen. Het maakte toch allemaal niet meer uit. Terwijl de oude Sam zo hard mogelijk riep dat ze zich moest verzetten, moest vechten, maar zij werd al snel gesnoerd door de herinnering aan water, ademnood en nog meer martelingen.
Het hovership schommelde en landde vervolgens met een zachte klap op het strand van Genosha. Nu zou het komen, ze voelde het. Door hun connectie met Mira voelde ze de woede en was ze klaar om toe te slaan. Als soldaten marcheerde ze naar buiten toen de laadklep eenmaal naar beneden was. Adrenaline stroomde door haar verhitte aderen als gesmolten ijzer en zette haar lichaam in vuur en vlam. Letterlijk. Haar ogen kleurde rood, bloederiger rood dan ze ooit waren en haar vlammen laaide op, likkend aan de zeelucht. De roep om te vechten zinderde in de lucht en haar lichaam was er klaar voor. In haar ogen was niks meer te herkennen van de gelukkige Sam die hier werd weggevoerd, enkel nog woede en als je daar voorbij keek, pure vermoeidheid.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME ma jun 26, 2017 9:24 pm
De jongen had werkelijk geen idee waar ze nu heen gebracht werden. Hij had gewoon de fut niet meer om na te denken, niet sinds ze erin geslaagd waren om hem mentaal helemaal te breken. Eerlijk gezegd had hij verwacht dat het voorbij zou zijn van zodra ze hadden kunnen ontsnappen. Hij had gehoopt dat hij terug even naar zijn ouders zou kunnen gaan om hen te vertellen dat hij veilig was en dat ze zich geen zorgen hoefden te maken. Op dat moment snakte hij gewoon naar een knuffel van zijn moeder. Spijtig genoeg voor hen, waren de mensen die hen ontvoerd hadden goed voorbereid geweest. Voordat ze het allemaal goed en wel beseften, waren ze al naar een nieuwe ruimte gedreven waar ze weer terug waren gestopt in cellen. Vanaf het moment dat de deur van zijn cel in het slot was gevallen, waren de elektrische schokken weer begonnen. Deze keer leken ze zelfs heftiger te zijn dan vorige keer en er leek helemaal geen einde aan te komen. De tienjarige jongen was de eerste die volledig brak, de eerste waar Mira zonder moeite controle over kon krijgen. Op de momenten dat hij alleen gelaten werd, lag hij gewoon op de grond in zijn cel, trillend over zijn hele liggen.
Natuurlijk had hij gehuild, maar op een gegeven moment leek het ook alsof zijn tranen gewoon op waren. Walsh had alle hoop opgegeven en als mensen pogingen deden om met hem te praten, had hij hen gewoon met lege ogen aangekeken. De kans dat hij zijn ouders nog zou terugzien was miniem, net als de kans dat hij zijn vrienden op school nog zou terugzien. Hij had zich een tijd afgevraagd hoe het nu met Kylie zou zijn. Zou ze er al terug wat bovenop gekomen zijn? Hadden zijn muts en sjaal geholpen tegen de koude? Hij had het zelf constant koud en zelf zou hij beide dingen wel hebben kunnen gebruiken. Waar hij in het begin nog elke dag naar zijn knuffel gevraagd had (die wel dierbaar voor hem was), duurde het niet lang voordat hij daar ook mee stopte. De jongen had zelfs geen energie meer om te protesteren toen de pyjama die hij van zijn moeder had gekregen, werd vervangen door andere kledingstukken. Alles wat hem aan zijn ouders deed denken, was toen afgenomen en dat zorgde ervoor dat hij zelfs dat hij zich nog meer in zichzelf terugtrok. Het kon hem allemaal niets meer schelen.
Zijn benen bungelden een heel stuk boven de grond in de hovercraft en net zoals ze van de school naar de ‘gevangenis’ gebracht waren, moest hij zich een stuk naar beneden laten glijden toen de hovercraft geland was. Heel even leek zijn wilskracht terug te komen toen hij in het zand stapte en de omgeving herkende. Ze waren terug thuis! Heel even was de hoop terug aangewakkerd, maar die doofde al snel weer toen de vlammen langzaam zichtbaar waren en over zijn huid heen begonnen te kronkelen. Er was niets dat hij kon doen om het te stoppen. Hopelijk waren zijn vrienden zo ver mogelijk weg en zouden ze niet naar het strand komen.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do jun 29, 2017 2:27 pm
Het was als vanzelf gegaan. De emoties waren uit haar gevloeid, snel en genadeloos. Binnen enkele dagen was er niets meer over geweest van het meisje dat ze na haar bevrijding met moeite terug gevonden had. Het meisje dat langzaam weer was gaan wennen aan de naam Nadya. Het meisje dat met heel veel moeite weer mensen toe had gelaten in haar hart. Al waren die mensen op één hand te tellen. Het waren stappen geweest, waarvan ze niet had gedacht dat ze die ooit nog zou zetten. Stappen binnen enkele dagen waren weggevaagd. Alsof ze nooit bestaan hadden. Alsof het niets meer was dan een hoopje zand, dat achteloos aan de kant werd geschoven. Het precieze moment waarop ze terug was gegleden in haar oude zelf zou ze aan kunnen wijzen. Het was alsof ze het ene moment nog gevoelens had gehad en het andere moment niet meer. Het verdriet, de angst, de pijn, de woede, de haat. Alles was verdwenen in het niets. Opgeslokt door de duisternis. De duisternis die nu alles omvattend was.
Met haar rug zat Nadya tegen het koele ijzer geleund. Haar helder blauwe ogen had ze strak voor zich gericht en haar droge lippen vormden een strakke lijn. Haar dunne, fragiel ogende lichaam leek nog kwetsbaarder in de outfit die ze had moeten aantrekken. Schijnbedrog. Ondanks de martelingen en ondanks het gevangenschap was Nadya niets aan kracht verloren. Haar lichaam was gemaakt dergelijke erbarmelijke omstandigheden tot doorstaan. Sterker nog in vergelijking tot haar eerste gevangenschap, waren de afgelopen drie maanden laf geweest. Toch had het deze keer geen jaren, maar slechts dagen gekost, voor zij dat plekje in zichzelf gevonden had waar ze niets hoefde te voelen. Dat plekje waar niets anders was dan serene duisternis.
Nadya sloot haar ogen, concentreerde zich op de koele lucht die langs haar neusvleugels naar binnen gleed. Het was tijd. Tijd om te laten zien hoe sterk ze werkelijk was. Tijd om zich vol overgaven in een oorlog te gooien, die altijd al de hare was geweest. Al had ze aan de andere kant moeten staan. Iets wat haar niet kon schelen, niet meer. Wie er ook tegenover haar zou komen te staan, ze zou genadeloos zijn. Het kon haar niet schelen wie er zou sterven en wie er zou leven. Het kon haar niet schelen of zij zou blijven leven of niet. Waar het idee van sterven haar eerder aanlokkelijk had geleken, liet het haar op dit moment koud. Leven of sterven. Het was allemaal hetzelfde. Het zou komen of het zou niet komen. Voor haar en voor ieder ander die verwikkeld zou raken in dit gevecht. Het was niets meer dan een simpele uitwisseling van kracht, waarin uiteindelijk maar één partij aan het langste eind zou kunnen trekken.
Er was iets veranderd in het zachte gezoem van de motoren. Langzaam opende Nadya haar ogen. Het was zo ver. Nog enkele seconden en dan zou de oorlog los breken. Haast geruisloos kwam de hovercraft tot landing en synchroon met de andere mutanten kwam Nadya overeind. Het was alsof ze een geoliede machine waren, met Mira aan het stuur. Nadya wist haar rol. Het was mede aan haar om Mira te beschermen. Een taak die ze in haar drakenlichaam uit zou voeren. Hoog boven de blondine, zodat ze haar niet per ongeluk zou verwonden. Samen met de andere mutanten liep Nadya het schip uit. Het zand was koel onder haar blote voeten. Haar blik gleed over verlaten strand. Zou dit over enkele minuten veranderen in een strijdveld? Zouden vroegere vrienden elkaar hier te lijf gaan, als vijanden? Nadya haar blik ging naar Mira en na een kot knikje begon ze te rennen. Zodra ze een tiental meter van de groep verwijderd was, liet ze haar menselijke lichaam plaats maken voor haar drankenlichaam en schoot ze de lucht in. Een meter of dertig boven de groep bleef ze hangen. De donkere schaduw van haar lichaam viel over de groep heen, als een dreigende onweerswolk.
De tijd was voorbij gegaan zonder dat hij zich er bewust van was geweest. Er was alleen de pijn. De pijn van het shiften, de pijn van het vastzitten, de pijn van het alleen zijn. Hij mistte zijn roedel, zijn vrienden, zijn familie. De enige die ooit om hem hadden gegeven. En ze waren gewoon weg. Waarschijnlijk was hij één van de eersten geweest die zich over had gegeven aan zijn lot. Zijn vechtlust was met de dag gedaald, exponentieel. Na de poging tot ontsnapping al helemaal. Hij wist dat het zwak was, maar hij was ook slim genoeg om te weten dat het allemaal gewoon geen nut meer had. Het verzet zou nooit slagen.
En hij had gelijk gekregen. Eén voor één was iedereen geplooid. Zijn buren en de gevangenen in de kooien verderop. Iedereen werd onderworpen aan de wil van de blonde mutante. Uiteindelijk werden ze allemaal weggehaald, afgespoeld in een douche en verplicht een pakje aan te trekken. Heel lang had het vervolgens niet meer geduurd. Nu zaten ze terug op de hovercraft, en iedereen wist waar ze heen gingen. Maar niemand zei er iets op, niemand deed wat. Hij ook niet. Vooral omdat hij wist dat hij zijn pack terug zou krijgen eenmaal aangekomen.
De alpha voelde ze nog voor hij ze zag. Het moment dat hij van de laadklep op het strand sprong, veranderde hij in de wolf die hij was. Bijna moeiteloos nu, na het eindeloos heen en weer shiften ging het veel sneller. Wel nog altijd even pijnlijk maar dat nam hij er maar bij. Vanaf hij op zijn vier poten stond, slaakte hij een langgerekte huil. Een oproep voor zijn roedel, maar ook een uitdaging naar eender wie die hem kon horen.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME di jul 25, 2017 5:21 pm
Het weer was aangenaam. De zon wierp haar warmte door de takken van de bomen heen en streelde de grond. Amy zat tegen een boom in trance. Iets wat ze de afgelopen weken wel vaker deed. Ze ging niet meer naar de les en kwam enkel het gebouw nog binnen om te trainen. Vaker dan dat ze gedacht had, had ze een sparpartner gevonden. Haar krachten waren toegenomen. Niet dramatisch veel maar nu ze zich in de juiste omgeving kon richten op het verbeteren van haar krachten ging alles sneller. Het meisje had graag toegevoegd 'zonder de angst gepakt te worden' maar sinds de verdwijning van enkele mutanten voelde niemand zich nog honderd procent veilig.
Er hing dan ook een grimmige sfeer in de school. Vandaar dat ze zo ver mogelijk weg wilde van het gebouw. Liefst had ze het eiland verlaten maar kon niet. Haar handpalmen lagen plat op de grond en voelde de aarde onder haar leven. Ze was zich bewust van de wolven die enkele tientallen meters verder op stonden. Ze was hen al gewend, net als zij haar gewoon waren geworden. Amy bezocht wel vaker het territorium op van Amadéo en zijn roedel. In de hoop via hen iets te weten te komen. Haar hoop ebde iedere dag een beetje weg.
Ze werd uit haar trance gehaald toen ze verandering in de aarde voelde. Een verandering die net buiten haar krachten trad. Maar een verandering sterk genoeg om het nog te voelen, als een trilling. Met een ruk stond ze op en keek in de richting van de verandering, het strand. Ze zag niets, ze was nog op enkele honderden meters van het strand en de bomen ontnamen haar het zicht. Amy bleef enkele minuten staan en bedacht zich dat ze de verandering zich had ingebeeld. Ze ging terug zitten en plaatste haar handen als voorheen. Het meisje schrok zich bijna een ongeluk toen ze duidelijk de verandering in de aarde voelde. Het was geen trilling meer die op de rand van haar krachten was maar een duidelijke aanwezigheid. Haar aandacht werd getrokken door een huil, krachtig en langgerekt. Voordat ze ook maar kon denken aan de roedel raasden de wolven voorbij richting het strand.
Zonder aarzeling sprong Amy op en liep de wolven achterna. Toen ze aan de rand van het bos kwam zag ze verschillende mensen staan, allen in eenzelfde uniform. De wolven hadden zich aangesloten bij een enorme wolf. Haar hart sloeg een slag over, angst bekroop haar en adrenaline deed haar wazig zien. Even bleef ze stilstaan en slikte de gal weg die naar boven was gekomen. Achterin stond de blonde bitch die alles in gang had gezet. Ondertussen stroomden er nog mensen toe op het strand en Amy kwam verder het strand op. Ze had de jongen zijn naam willen roepen maar er was zoveel mis. En ze was bang voor wat zou gebeuren. De enorme wolf keek haar aan en ze voelde hoe tranen opwelden. "Och Amadéo... wat hebben ze met je gedaan", fluisterde ze voordat ze zich klaarmaakte.
TAG: Amadéo
Max Jaeger
Class 3
Aantal berichten : 113
Character Profile Alias: The Grim, Reaper, Death Age: 19 Occupation:
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jul 26, 2017 1:24 pm
smoke
&
Mirrors
Ongeduld en woede waren de emoties die de grootste rol speelden in het leven van Max. Altijd al geweest, maar nu kwam er nog die onwetendheid bij. De tweede ziel in zijn lichaam maakte zich ernstig zorgen over Nadya, iets wat zich dus ook gewoon uitte bij Max zelf. Om eerlijk te zijn wist de jongen met zich zelf geen blijf. Gelukkig was er nog Mia die hem enkele dagen na het nieuws had komen op zoeken, hem een aanbod had gedaan dat hij niet kon laten gaan. Zo werd hij klaargestoomd, voor een strijd. Een strijd met de verdwenen mutanten, maar vooral een strijd met Nadya. Want desondanks hij in wezen niets te maken had met het meisje, dacht de andere ziel daar anders over. Nick en Nadya gingen al langer met elkaar mee dan eender wie hij kende, daardoor kon hij wel begrijpen dat hij alles op alle wilde zetten om Nadya terug te krijgen. De afgelopen weken was Max zijn lichaam gewoon het instrument van Nick, zijn krachten alles behoorde toe aan de jongen, iets wat niet altijd goed liep.. Maar nu al die tijd later hadden ze toch een weg gevonden om in harmonie een lichaam te delen, al was het toch het merendeel van de tijd de ziel van Nick die aan het langste eind trok.
Het overtuigen van Salina om hem te helpen bij wat er misschien komen ging was niet simpel geweest, maar het meisje ging nooit een gevecht uit de weg dus had ze uiteindelijk ook toegezegd. Daarom was hij nu ook met het meisje in het bos, om hun manier van vechten beter op elkaar af te stemmen. Want als er iets belangrijk was in de komende periode was dat het duo super goed op elkaar moest kunnen inspelen bij mogelijke dreiging. Het meisje haalde uit naar hem. Zwakke slag. Max kon hem met gemak ontwijken en zo zelf een tegen aanval plaatsen, een iets hardere slag maar niet specifiek genoeg om haar veel pijn te doen. ‘Kom op, je kan beter als dit.’ Bromde de jongen duidelijk geïrriteerd, al was dit weer meer Nick die sprak dan Max zelf. Geërgerd schudde hij zijn hoofd. ‘In dit tempo raken we nooit klaar.’ Kwam er vervolgens op een vlakke toon uit, duidelijk dan weer Max die haar probeerde kwaad te krijgen.
Een vaag gevoel bekroop hem na nog een tijdje bezig te zijn geweest. Een gevoel dat hem bracht naar die afgrond waar hij Nadya de laatste keer had aangetroffen. In de verte zag hij dat er op het strand een groot gevaarte aan was gekomen. ‘Salina..’ Sprak hij op een gedempte toon, wetende dat het meisje dicht genoeg was om het te horen. Wat er uit het voertuig kwam waren mensen. Mutanten? Max kon het van zo ver niet goed zien, maar zijn gedachten werden bevestigd toen er niet alleen een dier uit de hovercraft kwam, maar minuten later er iemand zich van de groep afzonderde en er binnen no time een draak boven in de lucht hing. Max voelde het bloed stollen in zijn lichaam. Het was Nadya. ‘Het is tijd.’ Samen met het meisje ging hij op weg naar het strand, de plek waar vandaag levens beëindigd zouden worden.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jul 26, 2017 3:03 pm
"This sure is going to be a hell of a fight"
De hele verdwijning van mutanten had voor haar niet zo heel veel gedaan, ze had geen persoonlijke band met geen enkel van de verdwenen leerlingen. Nu had Salina sowieso niet snel een persoonlijke band met iemand. Ze gaf niet zo snel om iemand en het kon haar allemaal ook net niet zoveel schelen. Eigenlijk was Ramiro de enige geweest waarmee ze een échte band had, maar hij was er niet meer. Nu had ze wel somewhat een connectie met Max en Jayson maar dat was ook net niet genoeg om zichzelf er echt voor op te willen geven. Het was ook niet zo dat ze Salina echt konden veranderen, maar dat kon eigenlijk niemand dus ze mochten al blij zijn dat ze het in ieder geval wel leuk vond om in hun aanwezigheid te zijn. Ze had wel gemerkt dat Max wat veranderd was door de vermissing van de 11 mutanten, of eigenlijk met name Nadia dan. Max zou vast ook wel niet zoveel geven om de andere 10 die ook vermist waren. Het was vooral Nadia die hem dwars zat. Ach ja en wie was er dan geen beter persoon om die eenzaamheid op te vullen? Ze had zelf toch niets beters te doen en ze hielp Max graag met zijn kleine crisis.
Het alledaagse trainen begon alleen wel een beetje eentonig te worden en ze raakte een beetje verveeld. Gelukkig was het wel weer duidelijk te zien dat Salina back in training was, want haar lichaam werd met de dag weer sterker en gespierder. Hun trainingssessies duurden dan ook vrij lang, maar het was allemaal vrijwel hetzelfde en dat viel te merken. Ze gaf hem een zwakke slag en die werd terugbetaald met een vrij harde slag, eentje die ze wel nodig had om een beetje wakker te worden. ‘Kom op, je kan beter als dit.’ Liet Max weten waarop ze even rolde met haar ogen en vervolgens een harde trap omhoog vuurde richting zijn heup, in de hoop hem te raken en uit evenwicht te krijgen. Als payback op zijn belediging, want dat liet Salina niet door haar vingers slippen. ‘In dit tempo raken we nooit klaar.’ Ging hij verder op vlakke toon, waarschijnlijk om haar kwaad te maken. In plaats daarvan stopte ze en keek ze hem even lichtjes verveeld aan. ”Nee goh, waarschijnlijk omdat we elke dag hetzelfde doen.” Mopperde ze terug. Ze ging even kort met haar hand door haar lange zwarte krullen en sloeg wat zweet van haar voorhoofd af. ”We zouden het voor de verandering ook een keer mee kunnen nemen naar de slaapkamer.” Grapte ze even verleidelijk terwijl ze het rood in haar ogen op liet gloeien. Hij had het kunnen verwachten, het was namelijk onmogelijk voor Salina om het niet op te brengen. Ze zou blijven proberen ondanks dat ze er waarschijnlijk niet in zou slagen. Stiekem wilde ze hem ook een beetje plagen, ze wist toch wel dat het niet ging gebeuren. ”Of gewoon hier?” Grinnikte ze. Ach, hij wist wel dat het een grapje was, dat was gewoon Salina. Vervolgens veranderde er ineens wat, ze hoorde in de verte een geluid aankomen en het leek van het strand te komen. Haar ogen richtte zich op de grote hovercraft die aan kwam vliegen. Ohjee, dat kon niet veel goeds betekenen, behalve dan voor haar omdat ze eigenlijk een goed gevecht zou krijgen. ‘Salina..’ Hoorde ze hem gedempt zeggen. ”Jup, I see it.” Reageerde ze.
Uit de hovercraft kwamen de 11 mutanten die vermist waren, of dat dacht ze wel. Ze zag ook een draak boven de hovercraft uitkomen en ze wist dat dat Nadia was. Zelf was ze haar ook wel eens tegen gekomen en had ze geprobeerd het meisje bang te maken. Nadia was haar toen tegen gekomen in Hellhound vorm en ze heeft geluk gehad dat ze niet in haar ogen heeft gekeken toen. Nu was het ook beter dat ze niet weer in de ogen zou kijken, voor haarzelf maar ook voor Max. Dus Salina zou haar best ook maar doen om Nadya in Hellhound vorm niet aan te kijken in de ogen. ‘Het is tijd.’ Liet Max weten voordat ze richting het strand liepen. ”Eindelijk..” Fluisterde Salina tegen zichzelf, hopelijk niet hard genoeg voor Max om te horen. Op het strand aangekomen ging ze alvast klaar staan. Ze kon elk moment veranderen naar de duivelse zwarte hond en dan zou de hell losbreken. Haar huid begon al te gloeien van warmte en de zwavelgeur werd duidelijk sterker. Er bevond zich een rode gloed over haar ogen en ze flikkerde een beetje dreigend.
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jul 26, 2017 7:25 pm
May you be in heaven half an hour before the devil knows you're dead.
Lawrence herkende niemand van de mensen die om hem heen stonden. Sommige stemmen kwamen hem bekend voor, maar dat was waar het op hiel. Als hij naar ze keek waren ze niets meer als onbekend. Onbekende die het eiland mee zouden beschermen tegen de vijanden die net waren geland. De adrenaline in Lawrence bleef maar stijgen terwijl dat de spanning omhoog bleef gaan. Niemand van hen zou het eiland levend verlaten. Absoluut niemand. Dat was zelfs meer dan dat ze verdienden. Hard klemde hij zijn kiezen op elkaar en ook zijn handen waren omgevormd tot stevige vuisten waarbij zijn knokkels wit kleurden. De haat in zijn lichaam maakte plaats voor pure woede, maar daar mocht hij zich niet door laten leiden. Lawrence wist dat zoiets slecht zou aflopen voor iedereen, zeker nu het zo makkelijk was om iemand de dood in te jagen. Hij wilde dan wel zijn wraak nemen op de vijanden, maar hij kon het niet over zijn hart krijgen als hij iemand van de studenten zou komen te sterven door hem. Hij droeg op dat moment dan ook nog steeds de bril die ervoor zorgde dat het veilig was voor de mensen om hem heen. Helaas was het niet iets dat hij kon blijven aanhouden moest hij shiften en Lawrence was haast zeker dat het zo ver zou komen. Het was onmogelijk om te voorspellen wat er dan zou gebeuren. Lawrence wist zelfs niet of het een goed idee was van hem om daar te zijn. In het verleden had hij namelijk nooit veel controle gehad over zijn mutatie, vriend of vijand was moeilijk te onderscheiden dan.
Elke spier in zijn lichaam verkrampte zodra hij eindelijk beweging zag en er mensen uit de hovercraft kwamen gewandeld. Elf mensen en boven in de lucht verscheen er een gigantische draak. Beschikte de vijand ook over mutanten? Hoe vreemd was dat niet? Ze hadden uit haat net mutanten ontvoerd. Verward om de bizarre omstandigheden keek de jongen om zich heen zodat hij de reactie van de andere studenten kon zien. Allemaal leken ze verward of zelfs bezorgt, maar waarom? Weer wierp Lawrence een blik op de jongeren die uit de Hovercraft waren gestapt. Allemaal zagen ze eruit alsof ze zijn leeftijd hadden. Voor een moment ademde Lawrence diep in via zijn neus en de verschillende geuren prikkelende gelijk zijn reukorgaan. Er waren zoveel bekende geuren en vooral één die er bovenuit stak. Valkyrie. Ondanks dat Lawrence haar niet zou herkennen aan haar uiterlijk, zou hij die zoete geur nooit kunnen vergeten. Maar hoe was het mogelijk? Hoe kon ze daar zijn tenzij… De grip van zijn vuisten werd enkel steviger en hij voelde zijn nagels in zijn vel boren. Waarom was ze daar? In zijn borstkas ging zijn hart tekeer terwijl hij probeerde om alles op een rij te zetten. De mutanten die hun weg op kwamen deden het om te vechten, dat was duidelijk en tussen één van hen zat Valkyrie. Gelijk gingen zijn ogen zoekend over alle studenten voor hem heen, maar hij had geen idee wie van hen Valkje was. Hoe kon hij het ook weten? Lawrence had nog nooit de mogelijkheid gehad om haar te kunnen zien en hij had alleen maar een beschrijving gekregen van haar zeemonster. De onrust die hij voelde werd alleen maar erger. Was iedereen werkelijk van plan om te vechten tegen hun vrienden? Dat konden ze niet menen. Hoe kon je zo iets doen? Maar Lawrence stond er ook en hij zou er alles voor doen om te zorgen dat niemand haar wat zou aan doen.
Er zat maar één ding op. Het zou Lawrence nooit lukken om haar zelf te vinden en het brak iets in hem. Hij herkende de persoon van wie hij hield niet, maar omgekeerd was dat wel het geval. Ze wist wie hij was en hoe dat hij eruit zag. Daar moest hij dan ook maar op verder gaan. Nog één keer ademde hij diep in, om vervolgens luidkeels te roepen. ‘Valkyrie!’ riep hij uit volle borst in de hoop dat ze het hoorde. Dat hij op die manier haar aandacht zou kunnen trekken en haar naar hem toe zou kunnen leiden op die manier. Ondertussen kon hij voelen hoe de slang in hem naar boven wilde komen en hoe hard hij ook probeerde om het te onderdrukken, het werd steeds moeilijker en moeilijker.
TAG Valkje
if this whole thing goes sideways and we both end up there, Meet me at the bar. I'm buying.
THANKS
Laatst aangepast door Lawrence Hastings op wo jul 26, 2017 10:10 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME wo jul 26, 2017 9:56 pm
BrrrrrrrrrrRrRRrrrrrr. Het zeewater was frisser dan hij had verwacht, dus dat was even doorbijten geweest. Maar daarna was de roodharige heerlijk afgekoeld. Kletsnat liep de jongen over het strand richting zijn handdoek, schudde zijn rossige haren uit zoals een puppy dat zou doen en droogde zichzelf dan slordig af. Hij bleef hier toch wel eventjes, dus de zon zou hem wel verder opdrogen. Hij gooide zijn halfnatte handdoek over zijn schouder, pakte zijn tas en slippers op en slenterde wat dieper de duinen in om een warm plekje uit de wind te vinden. Op de perfecte spot drapeerde hij zijn handdoek met een sierlijk gebaar. Zelfs zonder publiek bleef hij een showman.
Ontspannen lag Allen op zijn rug in het zonnetje op te laden, zowel letterlijk als figuurlijk. Hij voelde de warmte door zijn aderen stromen, hem energie gevend voor het feestje dat hij voor vanavond gepland had. Nouja, gepland, gepland... Dat was een sterk woord voor de jongen, die nou niet echt een meester was in dingen vantevoren regelen. Ach, gelukkig had hij het talent om een feestje uit z’n mouw te schudden zonder al te veel voorbereiding. Een talent dat al jaren getraind was, net als zijn mutaties. Al kon hij wel wat hulp gebruiken bij het regelen, onder meer omdat het veel leuker was met z’n tweeën en je zo zeker wist dat je niet alleen op je treurige fuif zat te drinken, als een lonely lozer. Hij tikte een vlug smsje in elkaar, klikte bedachtzaam een sequentie van tientallen emoticons aan en klikte op versturen. Prty tonight, u n me, invite every1, lachende kat, kat kusje, dansende man, dansende vrouw, confetti, glas champagne, vraagteken, uitroepteken. Hop, hulp geregeld. Hij twijfelde er niet eens aan dat Wren ja zou zeggen, ze zei altijd ja als hij haar uitnodigde voor een party. Tevreden grijnsde Allen, zijn ogen tot spleetjes dichtgeknepen tegen de zon. Zo lag hij daar even.. Tot hij een plotselinge ingeving kreeg. Zonnebril! Met de zonnebril op zijn neus kon hij de voorbij drijvende wolken een stuk beter bestuderen.
Tot een gigantische schaduw traag over het strand trok. Allen kwam half overeind en probeerde te bepalen wat zijn simpele dagje chillen aan het verstoren was.. Kwam er soms een storm aan? Vlug trok hij zijn lichtblauwe shirt aan. De jongeman stond op en zag onmiddellijk een reusachtige hovercraft hangen, met een dreigende sfeer eromheen. Er was geen vermijden aan, zo groot als dat ding was. De hovercraft liet zich zakken op het strand waar hij zojuist nog overheen had gebanjerd en spuugde een rijtje marcherence mensen uit. Ondanks de zon voelde Allen een rilling over zijn rug lopen. Het was een onheilspellend gezicht. Allen liet zijn zonnebril zakken zodat hij een onverduisterd beeld kon krijgen van de situatie. En toen begon hij gezichten te herkennen. Het waren geen mensen die hij supergoed kende, maar de namen waren de afgelopen tijd oneindig vaak herhaald. Niklaus, Samantha. Nadya. En die kleine, Walsh. “Wat de fuck...” mompelde hij. Ze waren terug. Maar de manier waarop maakte dat hij niet echt dacht aan een denderend welkom terug feestje. Hij bukte gauw weg achter het duingras om zo veel mogelijk uit het zich te blijven en viste zijn mobiel tevoorschijn uit de zak van zijn korte broek. Met een half oog op zijn schermpje stuurde hij een gehaaste serie aan berichten, terwijl hij de situatie probeerde in te schatten.
Allen was eigenlijk van plan om zo snel mogelijk te maken dat hij weg kwam, toen hij twee dingen zag. De eerste liet hem verstijven, de trut Lydia was ook terug. De tweede was zo mogelijk nog erger. Een meisje dat zonder aarzeling het strand op liep en zich op een gigantische wilde wolf richtte. Wat dacht ze wel niet dat hier aan de hand was? Allen was geen genie, maar iedereen kon zien dat dit linke soep was. Verdomme, moest hij haar daar weghalen?? Hij keek naar zijn slippers, maar besloot dan dat die hem enkel in de weg zouden zitten als.. Als de hovercraft vol terugkerende mutanten kwaad in de zin hadden. Hij slikte een brok zenuwen weg en sloop zo laag mogelijk richting de rand van de beschutting. Fuckkkkk. Dit was veel te echt, veel te veel in contrast met zijn vrolijke shirt en zwembroek. Zijn hart bonsde in zijn keel en zijn groene ogen flitsten achter zijn zonnebril heen en weer tussen de mutanten op het strand, maar bleven toch telkens wat langer hangen bij Lydia.
TL;DR: Allen ziet vanaf de duinen shit unfolden en twijfelt wat hij moet doen #innerpanic, maar komt toch sluipend van opzij dichterbij om te helpen als hij Amy het strand op ziet komen
Arianna Kinsley Stuart
Class 4
Aantal berichten : 576
Character Profile Alias: Snow White Age: About 500 years Occupation:
Onderwerp: Re: [PLOT] ENDGAME do jul 27, 2017 12:07 am
Koud staarde ze voor zuch uit. Nauwelijks zat er nog emotie in haar, niets kon haar nog iets schelen. Ze was een van de eersten die gebroken was door Mira, puur omdat ze eraan toe had gegeven. Ze had alles over haar heen laten komen. De ontsnappingen, het terug in de kooi gegooid worden, de eeuwige hitte. Arianna was een vechter, op haar eigen manier, maar ook zij had de pijn moeten doorstaan. Haar oplossing was om eraan toe te geven, of dit nou een goede of foute keuze was geweest.
De blondine had iedereen klaar gemaakt voor het gevecht, hoe dat ook mocht zijn. Arianna was terug geduwd naar een persoon die diep verborgen in haar zat, en bijna niet meer te vinden was: de ijskoningin. Arianna's hart leek weer bevroren, net als al die tijd geleden. Genosha had haar hart doen smelten, had de meid opener gemaakt. Daar was nu niets meer van te zien. Arianna leek nergens meer iets om te geven, terwijl ze toch ook besefte dat de groep niet op het goede pad was. Ze hadden geen goede bedoelingen. Tenminste, de blondine niet. En daardoor Arianna ook niet.
Er was een tijd dat Arianna graag het hart van de blondine had doen bevriezen, haar hersenen stil laten staan en haar aderen laten breken door ze te omwikkelen met ijs. Voor alles wat ze hen aangedaan had. Deze tijd was voorbij, en nu zou de hertogin niet de blondine aanvallen, maar het eiland dat haar een thuishaven geboden had. Arianna had meerdere doden op haar naam staan, dat ontkende ze nooit. Offers had ze moeten maken in haar leven, en ongelukken waren gebeurd. Het meeste was voor haar land geweest, the good of her people. Wat ze nu zou gaan doen was het tegenovergestelde. De storm in haar loslaten leek nooit een goed idee, maar vandaag zou het verwoestender dan ooit zijn. Doden zouden vallen, en Arianna zou hier niets om geven. Ze had een ijzige houding, en een nog ijziger hart gekregen tijdens haar gevangenschap. En deze keer was haar bevroren hart en staat niet te doordringen. En zo koud als ze was, aan de andere kant was ze gebroken.
Zodra haar voeten het land raakte ademde ze de koele zeelucht diep in. Normalitair was Arianna nauwelijks op het strand te vinden, nu was het een verplichting. Ze stond kort stil, en sloot haar ogen. Diep ademde ze in en uit, stuurde een koele, steeds sterker wordende wind over het eiland heen. Langzaam werd deze lucht steeds ijziger, pijnlijk om in te staan zelfs. Maar ze zorgde ervoor dat haar tien medestudenten niet werden geraakt, evenals zoals de blondine die hen onder controle had.
Haar blik gleed omhoog en ze bewoog haar rechterhand. De lucht boven haar begon heel langzaam donkerder te worden. Nu bewoog ze ook haar andere hand, en de wind begon zijn werk te doen. Diep ademde ze in en uit, gefocust en geconcentreerd. Ze liet iets van haar storm in zich gaan, en boven haar verschenen dikke, onheilspellende wolken. Die koude wolken dreven over het eiland, omsloten het, en werden gedreven door haar ijzige wind. Er viel een schaduw over de mutanten en de draak heen, Nadya. Er was een storm op komst, een die haar enkel meer kracht zou geven tijdens het gevecht zodra ze deze los zou laten. Iets in haar schreeuwde om stoppen, maar vandaag bestond er niet zoiets als stoppen. Het was kill or be killed, en voor zover de meesten hier wisten was Arianna niet te doden. Haar sneeuwstorm voorspelde niet veel goeds, maar iedereen mocht weten dat ze er waren. De studenten zouden gauw genoeg door hebben wat hun te wachten stond.
