Het slapen op een veldbed begon stilaan zijn tol te eisen merkte ze wanneer ze probeerde om een makkelijke positie aan te nemen in het harde bed terwijl haar deken haar verdomd veel leek tegen te houden die ochtend. De wervels in haar rug kraakte ongemakkelijk en ze merkte op dat de matras nog tientallen keren harder leek dan anders en de deken zwaarder. In het algemeen lag ze gewoon verschrikkelijk ongemakkelijk maar het was zo warm onder het laken dat ze helemaal nog geen zin had om op te staan dus besloot ze het ongemak even te weerstaan. De zon scheen ongemakkelijk neer op haar gezicht en de lucht voelde kil aan tegen haar armen ondanks het feit dat ze het warm genoeg had onder de deken, het leek haar een goed idee om op haar andere zij te gaan liggen om zo de zon te vermijden. Ze wou echter haar ogen nog niet openen aangezien het zo heerlijk warm was on der de deken en dus voerde ze het manoeuvre uit met haar ogen toen tot haar haar op een irriterende manier haar gezicht raakte. Na enkele keren geprobeerd te hebben de storende stressen van haar gezicht te krijgen opende ze met tegenzin haar ogen, klaar om de bruine plukken de weg naar Parijs te wijzen om oog in oog te komen met zwarte lokken waarvan ze zeker was dat het niet de hare ware.

Haar ogen werden de grote van schoteltjes en krabbelde wantrouwig achteruit voor ze opmerkte dat de harde matras zelfs geen matras was maar een vloer, meer bepaald een tapijt. Het was echter een arm, die ze blind herkend had als een zwaar deken die haar tegenhield van te ver weg te schuiven.  De zwarte haren even latend voor wat ze waren keek ze in paniek rond, de zon scheen binnen langs een raam en rondom stond meubilair dat ze ook niet herkende. In haar herinneringen groef ze op zoek naar enige aanleiding naar wat er precies gebeurd was maar ze wist perfect dat het Pyras fout was dat ze beland was in iemands huis op de grond bedekt door een… LAKEN? Haar blik gleed over haar armen en ze moest het laken zelfs niet verder opheffen om te weten dat er geen kledij meer aanwezig was om haar lichaam. Geschrokken duwde ze de arm van haar middel terwijl ze de witte stof van het laken iets hoger trok in de hoop zichzelf iets meer te bedekken terwijl ze hopeloos probeerde om de persoon naast haar bedekt te houden. Het was op die moment dat haar blik getrokken werd naar een lijn die over de mannelijke onderarm liep, als een grijns die met haar aan het lachen was. Het was dan dat een scherp en lang geluid haar mond verliet zonder dat ze het zelf bestuurde. Ze herkende die tattoo uit de duizenden, ze had die namelijk dagelijks door haar kamer zien wandelen op Genosha. "L... Levi,", zijn naam kwam stotterend over haar lippen gerold, haar stem klonk gebroken alsof ze wel kon huilen maar zo voelde ze zich niet, ze was vooral erg geschrokken van deze hele situatie. Ergens dacht ze misschien wel dat ze de eigenaar van die arm ooit zou kunnen vertrouwen maar hij en haar tweede persoonlijkheid had het leuk geleken om duidelijk te maken dat dat niet zo was. Met haar blik vastgepind op zijn gezicht, aangezien ze weigerde haar blik te laten dwalen wachtte ze op enig teken van leven. Ondanks het feit dat hij er een gewoonte van gemaakt had om in zijn ondergoed door hun kamer te dwalen ging dit haar net een deur te ver. Ze wist perfect waarmee Pyra haar nachten vulde maar dit was de eerste keer dat zij er de gevolgen van droeg en het ook echt onder ogen moest komen.

There is sunshine,
in my soul today.

Haar hartslag leek verdubbeld te zijn in vergelijking met het normale ritme en zelfs haar ademhaling leek versneld en haar gedachten raasden aan een belachelijk tempo door haar hoofd. De arm probeerde haar tegen te houden maar Kalli was vastberaden om weg te raken. Hoe kon Pyra haar dit aandoen, het was echter de tattoo op de linkerarm die haar volledig over de rode deed gaan. Haar stem verliet haar keel voor ze het goed en wel doorhad en het kussen raakte haar nog voor ze de gil zelf volledig geregistreerd had. Ondanks het feit dat haar brein in overdrive leek te gaan, leek alles aan een verdacht traag tempo door te dringen tot haar. Zijn stem bereikte haar oren maar op die moment drong zelfs dat niet helemaal door, met een gepanikeerde blik keek hem aan voor zijn naam in stukjes van haar lippen rolde. Pas daarna nam ze de tijd om alles te verwerken en ze keek hem kwaad aan, tot zo ver dat mogelijk was voor de brunette. De grijns die Levis gezicht droeg maakte het er niets beter op en zijn grapje werd met een blik die neigde naar walging genegeerd. “Ben IK gek geworden? Zijn jullie gek geworden bedoel je?” vroeg ze hem, de bibber duidelijk te horen in de ondertonen van haar stem terwijl ze het laken dichter om zich geen trok. Stilaan begon ze zich af te vragen of het Pyras levensdoel aan het worden was om het haar zo moeilijk mogelijk te maken. Zo ja was ze zeer goed bezig.

Zijn arm verdween uit haar buurt en opgelucht haalde ze adem terwijl ze nog steeds op zoek was naar enig kledingstuk dat ze herkende maar niets sprong in de eerste instantie in het oog terwijl de zwartharige knul zich verplaatste naar de zetel. Met een zachte plof raakte een hoopje witte stof haar lichaam waardoor haar blik opnieuw naar Levi getrokken werd, een warme glimlach verspreidde zich over haar gezicht. “Bedankt,” het woord gleed stil over haar lippen voor ze zo bescheiden mogelijk de witte stof over haar hoofd probeerde te trekken. De witte stof viel eerder als een kleedje rond haar middel en ze kon God wel zeer uitgebreid bedanken op die moment. Naïef kind dat ze was volgde ze zijn aanwijzing nog terwijl hij uitlegde waarom hij haar geen koffie kon geven, want eerlijk gezegd had ze op die moment echt nood aan enkele liters van het bittere drankje. Haar blik werd echter snel afgewend wanneer de puzzelstukjes samenvielen terwijl haar wangen een donkerrode kleur kregen. ”Blijf jij maar gewoon zitten,” zei ze terwijl  ze nog steeds wegkeek van hem. In een poging hem zo goed mogelijk bedekt te laten schoof ze traag van onder het laken terwijl ze het shirt meer en meer naar beneden trok. Het kwam netjes tot halverwege haar bovenbenen en dat was voor haar opnieuw een reden om God snel even te bedanken in haar hoofd.

In een vlugge pas, nog steeds beschaamd voor hoe kort het shirt slechts was en al helemaal beschaamd over het feit dat ze onder het shirt niets aanhad, wandelde ze naar de keuken. ”Dus koffie?” vroeg ze over haar schouder, ze was heus niet van plan om zonder koffie dit huis, wiens huis, te verlaten. ”Van wie is dit huis trouwens?” vroeg ze hem vervolgens terwijl ze een zakje koffie uit de kast plukte en de koffiemaker vulde met water voor ze het machine aanzette. Een zwarte schoen ving haar aandacht en met een diepe zucht plukte ze de stiletto van de grond, ”Nope, dit gebeurt heus niet,” zei ze tegen zichzelf terwijl ze wachtte tot het pruttelende machine eindelijk koffie tevoorschijn zou toveren met een geschokte blik op het schoeisel. Welk normaal persoon kon balanceren, laat staan elegant balanceren op een koppel stelten als dat? Ze plaatste de schoen op het tussenstukje tussen de woonkamer en de keuken voor ze verder op zoek naar kledingstukken die net iets meer van haar bedekte al betwijfelde ze dat de jurk die Levi vermelde langer zou zijn dan zijn shirt.

Haar oog viel echter eerst een op een kledingstuk van een merk dat ze herkende om dezelfde reden als ze Levis tattoo had herkend, zijn gewoonte om rond te lopen in enkel een onderbroek. Met een diepe zucht, en opnieuw een knalrood hoofd, plukte ze het van de vloer voor ze het in zijn richting gooide, “Misschien is het de moment om ook eens kleren aan te doen,” voegde ze er aan toe wanneer de onderbroek hem raakte. De geur van koffie begon zich stilaan te verspreiden door de woonkamer en Kalli wou niet liever dan het bittere drankje achteroverslaan en maken dat ze weg was uit die ruimte. Zonder schoenen weliswaar maar ze moest en zou weggeraken uit dat huis.

There is sunshine,
in my soul today.

Hij leek haar opmerking bijna even amusant te vinden als het feit dat ze hem kwaad had aangekeken en ze wist niet goed hoe ze zich daarbij moest voelen. Zijn eerste woord dreef traag door de lucht in het gebouw en ze keek hem vragend en onzeker aan voor hij vervolgde en de rode kleur meteen kwam aanzetten van in haar hals tot op haar wangen. ”Stop het…” riep ze hem beschaamd en daardoor stil toe. Zijn grijns deed haar geschokt naar hem kijken voor ze nors van hem wegkeek en nog een klein beetje deken met zich meetrok, ze wou namelijk echt geen risico’s nemen dat ze meer te zien kreeg van Levi dan ze ooit wou. Ze was zijn grijns echt al beu gezien en ze wist dat ze er toch nog enige tijd op zou moeten kijken, hij was vast zeer tevreden met zichzelf. Aan de andere kant was ze hem wel dankbaar voor het feit dat hij attent leek te zijn naar hoe zij zich voelde, zowel door zijn arm te verplaatsen als door haar zijn shirt aan te bieden. Een vriendelijke knipoog werd haar kant uitgegooid en die werd beantwoord met een nog vriendelijkere glimlach van haar kant voor ze het shirt zo goed mogelijk over haar hoofd probeerde te trekken. Ze had echter weer spijt van de vriendelijke glimlach wanneer zijn lach zacht door het gebouw galmde, ”Ja, ja lach maar…” zei ze en zelfs haar normaal o zo zachte stem leek een beetje verbitterd in die moment. Vervolgens stelde ze voor da hij kon blijven zitten, een voorstel dat aanvaard werd zonder enige vorm van tegenpruttelen, wat had ze verwacht?

Ze voelde zich verschrikkelijk kwetsbaar, enkel omhuld door dunne witte katoenen stof die slechts tot het midden van haar dijen kwam. Dit was de reden waarom ze zo snel mogelijk de keuken in wou geraken waar haar benen afgeschermd werden van de doordringende blauwe blik door een eiland en een halve muur. Aan de hand van zijn antwoord goot ze nog wat meer water in het toestel en voegde nog wat gemalen koffiebonen toe aan de koffiefilter die zich reeds bevond in het bovenste compartiment van de machine. Wanneer hij haar melde dat hij niet wist van wie het huis was keek ze hem geschrokken aan, ”Hoe bedoel je? Je hebt geen idee? Heb jij hier echt ingebroken? Nee toch he?” vuurde ze de vragen af. Maakte dat haar medeplichtig aan inbraak? Paniek rees op vanuit haar binnenste voor haar aandacht getrokken werd door de zwarte schoenen en een zucht haar mond verliet. Zijn woorden bereken haar en de ongeruste ondertoon ontglipte haar niet, ”Ik kan niet balanceren op stelten, acrobatie behoort niet tot mijn skillset.” zei ze hem voor ze naar de hielen van de moordend hoge schoenen wees, ”Kijk daar naar…” ze liet de klanken even in de lucht zweven terwijl ze ook tot haar doordrongen.

Nog voor hij zich volledig recht gesteld had, had ze ervoor gezorgd dat haar rug in zijn richting stond. Kallista wou namelijk geen show van Levi in al zijn glorie, ze bedankte de adverteerders van harte. ”Bedankt, dat vind ik zeer aangenaam,” beantwoorde ze zijn toegift met een glimlach ondanks het feit dat ze zeker was dat hij haar gezicht niet kon zien. De geur van koffie gleed tot in haar neusgaten en een brede glimlach dreigde haar gezicht in twee te splitsen, haar hart ging uit naar de bittere vloeistof die de doorzichtige kan te bieden had. Haar voeten leidden haar naar het warme toestel terwijl ze nog steeds hopeloos in het rond aan het kijken was en ze merkte op dat Levi haar naar diezelfde ruimte leek te volgen. Zijn stem bereikte haar oren en ze keek hem oprecht opgewekt aan voor ze opmerkte welk kledingstuk hij vrolijk in het rond zwierde als ene vlaggenstok. Binnen enkele tellen gloeide haar hoofd heter dan de gemiddelde over in heel Sundberg en ze bedekte instant haar gezicht met beide handen terwijl een weggemoffelde, ”Oh God, sta mij bij in deze moeilijke tijden,” van tussen haar tanden en lippen gegleden kwam. Kalli merkte hoe zijn emotioneel aura zich verplaatste en tussen twee vingers door keek ze kort voor ze het amper bestaande stukje ondergoed opmerkte op het eiland. Met snelle vingers griste ze de zwarte stof van het blad van het eiland voor ze zich naar de andere kant van het massieve eiland begaf om het ’kledingstuk’ tot zo ver men dit zo kon noemen, aan te doen. Daarna verplaatste ze zich terug naar de koffiemachine.

In de tussentijd twee tassen koffie uitgeschonken en stond geleund tegen het tableau van het aanrecht. Gretig sloot ze haar ranke vingers rond de hete tas en een warme glimlach verlichtte meteen haar gezicht voor ze Levis vriendelijke blik beantwoorde. Het was iets nieuws voor hen, ondanks het feit dat ze samengeleefd hadden, hadden ze nooit de tijd genomen om ook effectief samen te ontbijten. Laat staan meer dan enkele simpele woorden uit te wisselen. Ze was er altijd van uitgegaan dat Levi een vrij oppervlakkig en gemeen persoon zou zijn maar zelfs zijn volgende woorden maakte duidelijk dat ze voor de eerste keer in vele jaren fout was in haar evaluatie. ”Hmm…” ze liet het idee even tot haar doordringen, het was namelijk midden op de dag en er zou verschrikkelijk veel beweging zijn op straat en stiekem wou ze niet gezien worden in de toestand waarin ze zich nu bevond. Al moest ze kort luidop lachen over het feit dat zijn vraag gepaard ging met een belofte om al zijn kleren aan te doen. Haar lach klonk ondanks alles die ochtend opgewekt en zacht. Levi er ook uit alsof hij zojuist gepresteerd had in de Olympische Spelen, al wou Kalli niet verder ingaan op die analogie, zelfs niet in haar hoofd. Traag nam ze enkele slokken van de bittere vloeistof voor ze hem met een glimlach aankeek, “Heb ik een andere keuze?” vroeg ze vervolgens terwijl ze nog eens koppig naar het paar hielen op het eiland keek.

There is sunshine,
in my soul today.

Het sloeg Kallista met verstomming dat ze zich op die moment bevonden in een huis waarvan niemand enig idee had van wie het was, maar het feit dat er ingebroken was kon volgens haar echt niet door de beugel. Haar blik was gericht op de zwartharige jongen die nog steeds zat waar ze hem wou en hoofdzakelijk hoe ze hem wou, bedekt. Vragen verlieten haar mond als druppels van een waterval maar zijn reactie bleef niet uit en wanneer het woord ’schatje’ haar trommelvlies bereikte, keek ze hem bedenkelijk aan en één van haar wenkbrauwen ging zelfs lichtjes omhoog. Ze vraag haar af of het de gewoonte was van hem om zo maar iedereen met een koosnaampje, al dan niet sarcastisch, aan te spreken. Het zou iets zijn dat perfect bij zijn karakter, of toch haar beeld daarvan, zou passen. Het type dat de eerste, de beste blondine met een taille smaller dan gemiddeld aanspreekt met ’lieverd’. Het was echter het gevolg van zijn zin dat haar normale kleur deed vergrauwen en even wist ze niet goed wat te doen laat staan wat te zeggen. Inbreken was niet iets dat ze op haar strafblad wou zien staan en het was zo goed als onmogelijk om politieagenten wijs te maken dat ze een tweede persoonlijkheid had die de neiging had om de criminele route te kiezen. Ze wist dat er een zeker waarheid aanwezig was in de woorden die Levi gesproken had en ze kon niets tegen zijn woorden inbrengen. De vingerafdrukken verspreid over de voordeur en – ondanks dat ze er eigenlijk niet aan wou denken, waarschijnlijk vele andere oppervlakken in het huis, waren die van haar en van niemand anders. Paniek overviel haar kort en ze dacht dat ze daar en op die moment een hartaanval zou krijgen maar terwijl haar aandacht getrokken werd door de schoenen besefte ze dat moest het hele gebeuren gerapporteerd geweest zijn, de politie er al zou gestaan hebben.

Haar lach klonk licht door de keuken en aansluitende woonkamer. Ze wist dat het mopje op zich zeer flauw was maar ze wist het te appreciëren dat hij probeerde. ”Stappen inderdaad wel,” zei ze opgewekt, ”Enkel en alleen met mijn hielen op dezelfde hoogte als mijn tenen, toch bedankt,” vervolgde ze. De marteltuigen op het eiland leken naar haar te gluren en haar gedachten dwaalden af naar een domme les die ze gevolgd had op Genosha. ’Musclememory’, iets dat normaal gezien een vaak herhaalde beweging automatisch zou moeten doen aanvoelen. Kallista kon echter met een zekerheid zeggen dat haar lichaam een duidelijk onderscheid maakte tussen de twee persoonlijkheden of misschien viel wandelen in hoge hakken gewoon niet onder de Engelse term.

Een grinnik klonk door de ruimte en zonder zich om te draaien zwaaide ze afwijzend naar hem terwijl ze hem alsnog bedankt voor het aandoen van zijn ondergoed. Ze wist dat ze voor mensen als hem en haar tweede persoonlijkheid verschrikkelijk preuts moest overkomen maar geen haar op haar hoofd dacht eraan om dat te proberen veranderen. Zelfs terwijl haar gezicht voor de zoveelste keer die dag knalrood kleurde veranderde haar mening niet omtrent dat onderwerp. Kort vroeg ze zich af of ze er voor Levi uitzag als zo een oranje zwaailicht dat aanduidde dat er een poort opengaat in grote industrieterreinen. Die gingen ook meerdere keren van een doffe naar een felle kleur in een kwestie van seconden. Zijn woorden gleden door de lucht op een opgewekte manier en het was het geluid van koekjes die haar uiteindelijk terug deden opkijken. ”Wauw ik voel me echt vereerd,” zei ze als reactie op zijn opmerking met een sarcastische maar opgewekte toon terwijl ze hem plagend aankeek eenmaal ze zich net iets properder voelde met enig ondergoed, al dan niet voldoende, aan.

De koffie zorgde ervoor dat ze zich een hele boel beter voelde. Al kwam dat misschien ook doordat Levi helemaal niet zo erg was als ze zich initieel had voorgesteld of als ze zich had ingebeeld op Genosha. Zijn eerste indruk was namelijk geen goede geweest en afgaande van die allereerste minuten had ze een oordeel geveld over de jongen. Ze had geweigerd van dat beeld af te wijken maar nu moest ze haar hele denkweg misschien toch wat bijschaven. Haar blik kwam terug op hem te rusten wanneer een klank van walging zijn mond verliet. Vragend volgde haar blik hem naar de koelkast waar ze spontaan van begon te lachen, “Die zag ik echt niet aankomen,” zei ze tussen het lachen door en ze ving een bevestigende ’beter op waardoor ze nog wat moest lachen. ”Straks ga je nog om suiker vragen vervolgde ze terwijl ze zelf een slokje van haar zwarte koffie dronk. Zelf kon het haar weinig schelen of het zwart was of met melk, met of zonder suiker. Zolang het geen decafeïne was, was Kallista een gelukkig meisje. Ze plaatste haar tas kort naast haar om daarna met een kleine sprong plaats te nemen op het tableau en vervolgens pas na te denken en het shirt terug wat lager te trekken. Haar benen bewogen vrolijk terwijl ze de tast terug tegen haar lippen plaatste en nog enkele slokken van het bittere drankje verwerkte.

Bedenkelijk keek ze weg van de schoenen en terug naar Levi voor hij resoluut met zijn hoofd schudde wat ervoor zorgde dat een misschien zelfs teleurgestelde zucht haar mond verliet. Stiekem had ze gehoopt dat ze zich gewoon kon schuilhouden in het sobere huis tot er geen kat meer te bekennen was op straat maar realistisch gezien had ze moeten weten dat dat geen optie was. Een blik die weergaf dat hij diep aan het nadenken was gleed over zijn gezicht en ze keek hem aan voor hij zich verwijderde van het aanrecht. Zelf schonk ze nog een beetje koffie bij door haar arm in ongemakkelijke hoeken te plooien, simpelweg omdat ze niet opnieuw wou springen om op het blad te raken. ”Als je nog zo een schampere hoeveelheid stof tegenkomt, hoogstwaarschijnlijk zwart…” begon ze voor ze zelf nog eens rondkeek of ze het niet zelf zag liggen. Eenmaal ze bevestigde dat het niet binnen bereik lag vervolgde ze haar zin, ”… gooi maar mijn richting uit,”. Ze liet de koffie zijn werk doen terwijl ze met haar blik probeerde te helpen in Levis zoektocht maar zelf voelde ze niet de drang om te helpen om zo sneller buiten te raken. Er waren echter andere dingen die haar hoofd leken bezig te houden, dingen die ze zich al lang afvroeg maar nog nooit het lef had gehad om aan mensen te vragen. Nog voor ze zichzelf kon tegenhouden gleed zijn naam over haar lippen, ”Levi…” begon ze voor ze de rest van haar woorden in haar hoofd ordende, ”Wat voor iemand is ze? Pyra bedoel ik?”, de vragen gleden door de lucht en ze wist niet goed of het wel oké was om ze zo maar te vragen. Maar nieuwsgierigheid kreeg ten allen tijden de bovenhand bij Kalli en ze wou echt weten hoe haar tweede persoonlijkheid in elkaar zat.

There is sunshine,
in my soul today.

Levis stem gleed door de ruimte en opgeschrokken keek ze hem aan. Het was alsof dat ene woord haar gedachtegang ook echt een halt toegeroepen had. Slechts enkele seconden daarna had ze door waarom hij, punt één door had hoe erg ze van binnen aan het doordraaien was en punt twee eruitzag alsof hij door een migraineaanval aangevallen werd. Zijn mutatie had haar al lang verraden bij hem en diezelfde mutatie hielp helemaal niet om zijn hoofd te waarborgen na een avondje drinken. ”Weet je wat het voordeel is van moleculen te kunnen manipuleren?” vroeg ze, eerder naar zichzelf – of het koffieapparaat, gericht dan naar Levi, ”Alcohol en water verschillen zeer weinig op dat niveau en zijn makkelijk om te zetten,” vervolgde ze met een grinnik. O zo dankbaar was ze al geweest voor de mutatie van haar tegenhanger aangezien die zo lief – ja weeral sarcasme, was Kallista af en toe te beschermen van de katers die toebehoorden aan Pyralis’ drinkgedrag. Moest Pyralis haar ook willen beschermen van haar stelten zou ze pas echt tevreden zijn bedacht ze zich terwijl ze Levis vinger bedenkelijk de lucht in zag gaan. ”Ja, zo kan je het samenvatten,” beantwoordde ze hem opgewekt.

Met een glimlach knikte hij instemmig wanneer ze meldde dat ze zich vereerd voelde en haar plagerige blik veranderde in een blik die zei, dit kan je niet menen, voor ze kort lachte. Een lach die opnieuw door de nog lege keuken galmde wanneer hij mededeelde dat hij liever melk had in zijn koffie, een lach die enkel luider werd wanneer hij haar verbaast aankeek met een wenkbrauw die het plafond leek op te zoeken. Zijn lach vloog op zijn beurt door de keuken terwijl die van haar nog maar net uitgedoofd was en ze moest toegeven dat ze aangenaam verrast was door de manier waarop ze met elkaar aan het praten waren. ”Oh, nee duidelijk niet, helemaal niet zelfs,” zei ze hem plagerig met een stem die enkele tonen hoger lag dan haar normaal stemgeluid terwijl ze haar pink op een ijdele manier van het kopje ophief. Dit voor een giechel haar façade doorbrak, deels omdat dit hele tafereel zo vreemd aanvoelde en anderzijds omdat ze blijkbaar elke man zijn vrouwelijke kant kon doen bovenkomen. Hij leek een reactie te willen geven maar leek zich even snel opnieuw te bedenken en zij besloot er niet verder op in te gaan. Eenmaal bovenop het aanrecht voelde ze zich net iets minder klein tegenover Levi al voelde ze zich toen ook wel iets kwetsbaarder. Ze bleef daar zitten, zelfs wanneer hij begon de zoeken naar andere kledingstukken, zelfs wanneer ze een nieuwe tas koffie uitschonk. Een bevestigend geluid verliet haar keel terwijl ze zijn kopje uit de afwasbak plukte en het opnieuw volschonk voor hem. Terwijl de zwarte vloeistof nog in het tasje liep verliet ook een lach haar mond als reactie op de manier waarop hij haar om melk gevraagd had, ”Ja hoor, geen enkel probleem,” zei ze terwijl ze van het aanrecht sprong om de melk te gaan halen uit de koelkast.

Wanneer ze terug plaats had genomen op het aanrecht zag ze hem een broek van de grond plukken en haar richting uitwandelen maar haar woorden waren sneller dan zijn passen. Hij wrong zich terug in zijn broek en nam plaats tegenover haar voor hij voorzichtig aan zijn uitleg begon. Met twee handen stak ze zijn kopje vol warme koffie naar hem uit alsof ze een soort geschenkje overhandigde – wat het in haar ogen ook wel degelijk was. Als een manier om zijn eerste zin te bevestigen hiel ze het zwarte kleedje – dat amper tot niet langer was dan het shirt die ze reeds droeg, tegen haar aan ”Was me nog niet opgevallen,” mompelde ze bedenkelijk voor ze haar aandacht weer op hem vestigde. Het was iets nieuws, om iemand met een oprecht positieve ondertoon te horen praten over haar tweede persoonlijkheid en ze moest ze er zelfs een beetje van glimlachen. Zijn vragende blik werd beantwoord met een geïnteresseerde blik die ontstond doordat ze heus wel wist dat Pyra gemeen en kort een vooral kil kon zijn, maar niemand had ooit het woord krachtig gebruikt en bezitterig deed haar zelfs lachen. ”Dat zijn nieuwe,” mompelde ze zacht samen met een opgewekte grinnik.

Haar lippen omsloten de witte rand van het kopje terwijl ze nadacht over zijn vraag. ”Niet echt iets specifieks…” zei ze eerlijk, ”Ik weet dat ik veel te danken heb aan haar ondanks het feit dat ze het merendeel van de tijd een nagel aan mijn doodskist is. Daarom is het wel eens leuk om positieve…” ze liet he laatste woord even uitrekken voor ze voorzichtig en vragend vervolgde, “…re? woorden te horen over haar. Bezitterig is bijvoorbeeld een woord dat nog niemand gebruikt heeft, egocentrisch wel,” zei ze als laatste bedenkelijk met een grijns. Haar blik was gericht om de zwartbruine vloeistof die ronddraaide in het kleine tasje in haar hand terwijl ze sprak, in twijfel. Misschien was het niet echt gepast om over Pyralis te praten. Al helemaal niet in de omstandigheden waarin ze zich bevonden maar aan de andere kant was het haar tweede persoonlijkheid die haar in die positie had achtergelaten en dus ging Kallista er ten volle gebruik van maken. Met een simpele beweging viste ze de kan opnieuw van uit de machine en ze was blij dat ze zo veel gezet had. Normaal dronk ze één grote tas maar dat lieten de kleine kopjes nu eenmaal niet toe dus moest ze meerdere keren bijschenken. Vragend keek ze naar de zwartharige jongen voor haar terwijl ze de kan naar hem uitstak om hem zo ook nog wat aan te bieden.

There is sunshine,
in my soul today.

Haar lach klonk door de open ruimte ”Niet naar mij kijken, ik kan amper een glas verschuiven,” vervolgde ze de lach met woorden. Zelfs een glas verschuiven was misschien wat veel gevraagd, ze had er nooit werk van gemaakt om Pyralis’ haar mutatie verder te ontwikkelen voor zichzelf. Enkel en alleen al omdat ze perfect gelukkig was met haar eigen mutatie, ze had geen nood aan een extraatje. ”Als je het niet kan onthouden gaat niemand je raar aankijken hoor, al denk ik dat ze het als een belediging gaat zien als je aan komt zetten met een paar Allstars,” zei ze tegen hem met ene grijns wanneer hij zijn mantra eindelijk stopgezet had. Ze vond het ergens wel amusant dat hij probeerde om zoiets te onthouden, het duidde erop dat hij helemaal niet zo oppervlakkig was als ze dacht. Iets dat nog duidelijker werd wanneer hun gesprek – tot zo ver het die naam waardig was.

Zijn blik leek haar gezicht te bestuderen terwijl ze hem aankeek alsof hij iedere moment kon gaan zeggen dat hij een grap verteld had en niet veel later – naar aanleiding van haar domme opmerkingen, lachte hij ook alsof er werkelijk een grap verteld was. Het was raar en aanpassen voor haar om een andere kant te zien dan het macho-playboy-jock-type dat hij zichzelf steeds aanmat toen ze nog op Genosha woonden. Een glimlach zien die niet gebonden was aan een seksistische of plagerige opmerking en net iets meer oprecht leek was een verfrissend zicht. Da manier waarop hij net als haar op een overdreven ijdele manier van zijn kopje dronk deed haar grinniken en het geluid weergalmde lichtjes in de kleine ruimte van het tasje dat aan haar lippen stond.

Een licht geërgerde zucht glipte over haar lippen wanneer ze hopeloos naast het handvat van de koffiekan greep voor de vierde keer en ze hoorde een grinnik van zijn kant voor hij haar vriendelijk vroeg om hem ook van een kopje te voorzien. Een kopje dat ze hem dan ook met een voldane glimlach overhandigde wanneer hij plaatsnam rechtover haar. Afgunst was misschien het woord dat het best beschreef hoe ze naar het zwarte lapje stof dat een jurk moest voorstellen aan het kijken was. Wanneer zijn vingers haar knie raakte keek ze hem licht vragend aan voor hij sprak en ze kon niet anders dan haar wenkbrauwen optrekken voor ze zelf met hem meelachte. Dat was de moment waarop ze zich begon af te vragen of de zwartharige jongen voor haar net als haar last had van een tweede persoonlijkheid die een pak aangenamer was dan hijzelf, ’Wat hebben ze met Levi?’ was ook werkelijk een vraag die door haar hoofd ging in die moment. ”Ik denk dat ik liever nog even in dit blijf zitten maar voel je vrij om dit aan te trekken,” meldde ze terwijl ze met een grijns het zwarte jurkje naar hem uitstak.

Hij keek haar vragend aan en ze schudde enkele keren haar hoofd om duidelijk te maken dat het een insider joke was. Heel overdreven knikte ze om aan te geven dat ze hem begreep maar al snel leek de dubbele mening sneller Levi in te halen dan Kalli die op haar onwetende wolk enkele kilometers verder dreef. Pas wanneer hij zich verontschuldigde begreep ze dat zijn woorden wel eens anders opgenomen zouden kunnen worden en ze grinnikte, ”Ik denk dat meer mensen haar op die manier kennen dan op de manier de je origineel bedoelde,” zei ze met een schaapachtige glimlach terwijl ze expres enige specifieke woorden vermeed om zo ook een knalrode kop te vermijden. Ze was oprecht blij dat Pyra geen boekje met namen of gewoon turflijntjes bijhield want anders zou Kallista zonder twijfel flauwvallen. ”Neen,” begon ze, het misverstand achter zich uit schuivend, ”Ik ben echt blij dat er iemand eens de moeite doet om haar beter te leren kennen,” zei ze met een warme glimlach voor ze de laatste druppels koffie uit haar tasje opdronk. Ze wou het geen vriendschap noemen aangezien ze enige tijd eerder wakker was geworden in een zeer comprimerende positie die ze zich liever niet wou herinneren.

”Bezitterig… misschien omdat ik dat niet ben? Al kan ik me niet herinneren dat ze ooit zo geweest is, ze is toch nooit zo omschreven,” mompelde ze terwijl ze zo ver mogelijk om haar as draaide om een kast achter haar open te trekken op zoek naar iets om te eten. Het bleek echter onmogelijk om ook maar iets van de inhoud te bekijken zonder haar knieën ook op het aanrecht te plaatsen. Desondanks haar preutse karakter was haar hongergevoel sterker dan haar schaamte in die moment en terwijl ze het shirt nogmaals ongemakkelijk naar beneden trok verhief ze zichzelf tot een hoger niveau. Een pak kleine droge koekjes greep haar aandacht en met een tevreden glimlach liet ze zich terug zakken tot ze opnieuw op het blad zat. Tevreden met zichzelf trok ze de verpakking open, maar voor ze er zelf één nam bood ze haar gesprekspartner er ook eentje aan. ”Hmmm…” zei ze terwijl ze nadacht over of ze al dan niet nog vragen had, ”Ik wil haar eigenlijk gewoon beter begrijpen, ik snap niets van haar ondanks het feit dat ze in hetzelfde lichaam als mij opgesloten zit,” vervolgde ze op een verontschuldigende toon, ”Dus sorry als ik je hiermee overval,” zei ze om haar verontschuldiging af te sluiten.

Het pakje koekjes werd naast haar neergeplaats voor ze haar voeten terug op de grond plaatste, ze was er net achter gekomen dat ze nog een stuk kledij miste. Na slechts een korte zoektocht vond ze de BH op de grond van de gang naast kaders die over de volledige vloer verstrooid lagen en ze nam kort de tijd om de minst gebroken decoratiestukken opnieuw op het meubilair te plaatsen. Op de weg terug naar de keuken trok ze ook dat stuk ondergoed opnieuw aan zonder het shirt van haar lichaam te verwijderen. Het was pas tijdens het binnenwandelen van de keuken dat het tot haar doordrong dat ze totaal immuun was voor het feit dat Levi halfnaakt rondwandelde, misschien was het een kwestie van gewenning en een grinnik volgde die denkwijze op. Vervolgens keerde ze haar blik naar het koffiezetapparaat met een verwachtende blik, eerder om te verdoezelen dat ze schaamteloos die gedachte door haar hoofd had laten gaan dan omdat ze echt uitkeek naar de koffie. Terwijl ze de zoveelste tas koffie inschonk richtte ze haar blik op hem, ”Dus wat zijn meneer zijn plannen? School of werk?” vroeg ze, haar nieuwsgierigheid weer helemaal zoals het was.

There is sunshine,
in my soul today.

Zijn bedenkingen deden haar opkijken en ze gooide hem een glimlach, ”Ik ga wel blootvoets verder dan, de kans dat ze je mept met die sneaker is groot,” en dat zou hoogstwaarschijnlijk het minste van zijn zorgen zijn. Ze kende de andere persoonlijkheid amper maar ze wist maar al te goed dat ze opvliegend kon zijn wanneer ze dit wou. Op een bijna volledig normale manier zaten ze daar tegenover elkaar wat heen en weer te praten alsof ze gewoon thuis waren, alsof het feit dat ze ingebroken hadden in een wildvreemde zijn huis dagdagelijkse kost was voor hen. Stilaan begonnen zijn emoties mee te deinen op de golf die Kalli leek te veroorzaken met haar veelvuldig lachen, zijn lach reageerde automatisch op de hare en zelfs een simpele – weliswaar humoristische, opmerking deed zijn hele lichaam beweging van het lachen. Kallista was honderd procent zeker dat haar mutatie er voor niets tussen zat en dus genoot ze des te meer van hun aangename communicatie. ”Ik denk dat je er misschien nog net je hoofd bijkrijgt,” beantwoordde ze hem bedenkelijk terwijl ze zijn arm door het jurkje zag gaan. ”Eventueel laat je de rits openstaan,” vervolgde ze met een plagerige ondertoon terwijl hij de maat aan het bestuderen was. Het was een Italiaans merk en om eerlijk te zijn had zelfs Kallista geen idee wat het verschil was tussen een Duitse, Italiaanse of Amerikaanse maat en dat kwam perfect uit want ze hield van passen en zou eventueel tien verschillende maten passen moest het nodig zijn om de ideale te vinden.

Hij leek zich even betrapt te voelen wanneer haar Zwitserse Frank eindelijk de grond raakte en ze doorhad waarom hij zich precies excuseerde. Maar net als ze daar traag was geweest was ze enkele seconden later weer traag, hij leek zelfs bijna gekwetst door haar woorden na haar uitspraak en ze moest al haar gedachten bij elkaar grabbelen voor ze een antwoord kon geven, ”Beide hebben wel totaal andere waarden,” zei ze op een zachte – bijna verontschuldigende, toon terwijl ze op zoek was naar oogcontact. Tot zo ver het goed zijn met emoties Kallista vervloekte ze zichzelf. Al moest ze zichzelf ook wel wat respijt gunnen, ze was het namelijk niet gewoon om, om te gaan met mensen zoals Levi en het vroeg een hele aanpassing van haar. Roeien met de riemen die je hebt, zoals men dat zegt.

Maar de woorden die volgden na haar volgende uitspraak sloegen haar kort met verstomming, tot zo ver spontaan zijn Kallista, veroordeelde ze zichzelf voor een tweede keer op zeer korte tijd. Ze richtte haar blik op van haar ondertussen lege kopje maar werd niet tegemoetgekomen door helderblauwe ogen maar eerder door een warboel van zwarte haren. Haar hoofd werd ondersteboven gekeerd op zoek naar antwoorden waarom zijn blik afgekeerd was maar zijn woorden zeiden meer dan zijn houding deed. Woorden ontgingen haar maar ze wou hem niet te lang doen wachten op antwoord wat misschien totaal het verkeerde signaal zou sturen, bijna had ze hem zelfs gefeliciteerd met het vertonen van gevoelens maar die mop ontging haar volledig toen ze merkte dat hij voor langere tijd haar blik vermeed. Met een warme glimlach stak ze haar hand uit en wreef enkele keren door de haren die duidelijk niets van hun vorm meer hadden waardoor ze makkelijk door haar hand te begeleiden waren. Op die manier hoopte ze hem gerust te stellen dat het uiteindelijk maar normaal was dat hij gehecht raakte aan iemand waar hij vaker mee rondhing. Het was echt onmogelijk voor haar om luidop te zeggen waardoor hij gehecht raakte aangezien ze het zelf niet zo goed begreep – onschuldig schaapje dat ze was.

Het was echter de aankomende mop die haar luidkeels deed lachen, gelukkig was zij niet het type om rare geluiden te maken tussen lachbuien anders was dat exact het moment waarop het zou gebeuren. Moest ze niet aan het lachen zijn zou ze op exact dezelfde manier als eerder naar hem zitten kijken en ze was tevreden dat ze haar neus tijdelijk in de kast met koekjes kon steken. De verpakking werd zijn kant uitgestoken samen met een glimlach en een stille, ”Dan denk ik dat ze ook een beetje gehecht is geraakt aan jou,” zei ze voor ze bedenkelijk rondkeek en haar blik terug op hem vestigde, ”Daarbovenop is dit de aller eerste keer dat ze blijft slapen,” al was het in een huis dat ze samen gekraakt hadden, het was werkelijk de eerste keer dat Kallista wakker geworden was naast een jongen nadat Pyra iemand opgepikt had. Voor iemand anders kon het eruit zien alsof Kallista het allemaal maar oké vond wat met haar lichaam gebeurde maar na bijna tien jaar samenleven wist ze dat ze Pyra onmogelijk zou stoppen. Ondertussen was ze in staat om hen twee te zien als totaal verschillende personen, zelfs met een totaal ander lichaam. Al was de tattoo op haar zij een dagelijkse herinnering aan het feit dat ze haar lichaam wel degelijk deelde.

Opgewekt keek ze hem aan, ”We lijken op elkaar? Apart van het uiterlijk dan?” vroeg ze verrast maar ook verwonderd. Dit was zelfs meer verrassend dan het feit dat Pyralis een bezitterig kantje had. Ze had egocentrisch al gehoord wat toch een beetje in de buurt kwam maar dat Kalli op eender welke manier van karakter op Pyralis zou lijken was volledig nieuw nieuws en moest ze iets minder bescheiden zijn was ze van nieuwsgierigheid tot op Levis schoot gekropen. Een vriendelijk maar klein knikje volgde zijn geruststelling op, ze voelde zich een beetje beter nu ze zeker was dat hij het geen probleem vond om erover met haar te spreken.

Ze schudde haar hoofd verontschuldigend nee wanneer zijn blik haar grinnik betrapte, nu was het haar beurt om zich gevangen te voelen. Zelf schonk ze haar tas vol en zonder er bij na te denken schonk ze ook zijn tas terug vol voor ze de melk ook zijn richting uitstak, ”Te jong, was jij niet even oud of zelfs ouder dan mij?” mompelde ze bedenkelijk voor ze een slokje van haar koffie nam. ”Wat ga je studeren? Of ga je je inschrijven en dan net als vorig jaar blijven liggen?” vroeg ze hem, er was geen beschuldigende ondertoon te bespeuren in haar stem maar wel een zeker niveau van humor, ”Ik heb me reeds ingeschreven voor algemene vakken maar ik denk dat ik voor leerkracht ga studeren, al kan ik nog steeds veranderen,” meldde ze met een warme glimlach. Het was de allereerste keer dat ze het aan iemand verteld had dat ze misschien zou gaan voor leerkracht en het voelde misschien zelfs als een opluchting dat ze het eindelijk over haar lippen gekregen had. ”Sundberg ligt me wel, al is het hier zo belachelijk koud, wie dacht dat Zwitserland een goed idee ging zijn?” mopperde ze, haar haat voor de koude duidelijk doordrukkend terwijl ze haar handen probeerde op te warmen aan de koffie alleen al bij de gedachte aan de winter die zou komen. ”Wat vind jij er van?” vroeg ze vervolgens, oprecht geïnteresseerd in zijn mening, voor ze zich opnieuw op het aanrecht plaatste. Ze wou het gesprek gaande houden en op die manier tijd winnen zodat ze niet door teveel mensen in die jurk gezien zou worden.

There is sunshine,
in my soul today.

Het beeld van een verontwaardigde Pyralis die hem in het gezicht sloeg met een sneaker had haar doen grinniken en het dreef nog steeds door haar hoofd wanneer ze naar hem aan het kijken was met de jurk in zijn handen. Het beeld dat het vorige visioen verving was minstens even grappig daar ze hem met twee armen en een half hoofd vast zag zitten in de veel te kleine zwarte jurk. De brunette was blij dat hij het niet probeerde want ze wou haar tweede persoonlijkheid niet uitleggen hoe het kwam dat één van haar favoriete jurken en een zwarte daarbovenop kapot was gegaan tijdens een onnozele opstoot van haar en Levis humor. Het zwarte hoopje stof werd naast haar neergeplaatst voor ze haar aandacht opnieuw richtte op het gesprek en de bittere vloeistof in de tas voor haar. Kallista had geprobeerd om op haar eigen ongemakkelijke manier hem gerust te stellen maar ze was niet zeker dat de betekenis overgekomen was wanneer ze zijn voorhoofd zag fronsen. Misschien had ze klaardere taal moeten gebruiken – al had ze geen idee hoe ze dat precies gedaan zou hebben, of had ze het hem gewoon woord voor woord moeten uitleggen. Doordat er echter geen vraag van zijn kant leek te komen en onduidelijkheid niet het probleem leek te zijn liet ze het voor wat het was.

De brunette had nagedacht wat te doen of wat te zeggen maar uiteindelijk had haar natuurlijk karakter de bovenhand gekregen en had ze geruststellend haar vingers door zijn haar laten gaan. Haar hand had ze na een korte tijd bescheiden teruggetrokken en wanneer hij eindelijk zijn blik terug oprichtte had ze haar hoofd licht gekanteld als reactie op zijn vragende blik of meer als reactie op de opgetrokken wenkbrauw. Zoals echter verwacht werd van haar volgde meteen op die handeling een warme glimlach waarbij ze zelfs haar ogen even toekneep, het was verschrikkelijk aandoenlijk om de jongen voor haar te zien zonder het continu aanwezige schild dat hij droeg. Ergens wou ze in die moment zelfs gewoon haar armen rond zijn middel slaan en hem een knuffel geven maar de hoeveelheid smerigheid die ze zelf voelde deed haar vermoeden dat geen van beide daar echt op zat te wachten. Zijn bevestigend knikje deed haar op haar beurt een wenkbrauw optrekken – waar ze trouwens net niet zo scherp in was als Pyralis maar er nog net is slaagde om de tweede beneden te houden. ”Ik meen het hoor, ze is niet het bezitterige type. Zelfs ik weet dat,” verduidelijkte ze haar eigen uitspraak om zo enige twijfel uit de weg te ruimen dat ze zichzelf misschien niet duidelijk genoeg verwoord had. Een grijns vormde zich echter al snel weer rond zijn lippen en ze wist dat zijn ego gestreeld was met die bekentenis over haar passagier, ”Wacht, is dat niet hetzelfde?” vroeg ze met een speelse fonkeling in haar ogen en een grijns, ze wist dat ze veel geluk had gehad met de omstandigheden. Eender welke andere persoon had hoogstwaarschijnlijk heel wat minder begrip gehad voor haar omstandigheden. Zijn lach vloog door de keuken maar desondanks voelde ze ergens te nood om zich te verontschuldigen bij de zwartharige jongen. ”Het was niet om jou te beledigen hoor,” zei ze vervolgens met een verontschuldigende toon, ”Het was gewoon schrikken, zoals ik al zei… dit is nog nooit gebeurt,” eindigde ze uiteindelijk terwijl ze tot het besef kwam dat Pyralis op die manier zorgt had gedragen voor Kallista – op haar eigen manier weliswaar.

Hij dacht zichzelf misschien goed onder controle te hebben maar ze zag hoe hij moeite had woorden binnen te houden en keek hem kort vragend aan in de hoop de woorden toch nog te horen te krijgen. ”Wauw, meen je dat? Was me nog niet opgevallen,” was haar sarcastisch antwoord op het feit dat ze qua uiterlijk ook op elkaar leken voor ze verder ging met de andere dingen die hij gezegd had, ”Theoretisch is zij ook gewoon een stuk van mijn karakter,” mompelde ze bedenkelijk al hadden psychologen en psychiaters haar vroeger zo vaak uitgelegd dat dat wel een zeer simplistische manier was om te kijken naar de tweede persoonlijkheid, ”Dus misschien zijn die wederkerende kenmerken normaal?” vroeg ze vervolgens met een nog steeds bedenkelijk ondertoon. ”Hoe dan ook is het leuk te weten dat we – ook al is het maar een klein beetje, op elkaar lijken,” zei ze terwijl ze eerdere bedenkingen van zich afschudde. Misschien was dat ook wel weer iets raars om te zeggen want aan der andere kant haalde ze er troost uit dat ze zo ver mogelijk uit elkaar lagen zodat onderscheid makkelijk was. ”Ik beloof mijn best te doen geen nagel te zijn aan je doodskist, maar ik maak geen beloftes, beantwoordde ze zijn speelse knipoog met een glimlach.

De zeer familiale handeling van melk doorgeven werd uitgevoerd alsof ze het al jaren deden en ergens besefte ze dat ze beide ondanks alles wel gewend geraakt waren aan elkaar tijdens hun tijd op Genosha ook al spraken ze geen woord. ”Omdat ik honderd procent zeker was dat ik wou gaan studeren,” beantwoordde ze zijn vraag. Er waren een zeker aantal mensen die op hun leeftijd reeds enkele jaren werkervaring onder hun riem hadden en daar was op zich ook helemaal niets mis mee. Het was op haar tweede opmerking dat ze een serieuzer antwoord kreeg dan ze verwacht had en met een opgewekte glimlach – die zelfs iets te veel enthousiasme liet doorschemeren, keek ze hem aan en pretlichtjes dansten in haar ogen, ”Misschien moet ik gewoon wat meer achter je veren zitten nu we effectief tegen elkaar spreken,” van dat laatste had ze hem natuurlijk instant spijt bezorgd. Ze zag zich al op zijn vingers kijken terwijl hij er alles aan deed om excuses te zoeken om maar niet te moeten studeren, ”Dankje,” zei ze met een brede glimlach, het was leuk om te weten dat iemand dacht dat ze het goed zou doen in iets dat ze wou doen. ”Heb jij al enig idee wat je wilt studeren? Of ga je eerder een algemene richting doen?” vroeg ze hem vervolgens, nu ze de kans kreeg ging ze er alles aan doen om de jongen zo goed mogelijk te leren kennen.

Zijn opmerking over de omgeving deed haar fronsen. Ze was geen fan van de grijze omgeving maar ze keek wel uit naar de eerste sneeuwvlokken en nog zo veel keren meer naar de lente want de koude stond haar niets aan en ze wist dat het nog kouder ging worden de komende maanden. ”Ik zal ze beter kunnen bewonderen in enig zonlicht denk ik,” mopperde ze, koude was waarschijnlijk het enige – naast Pyralis, dat haar kon doen mopperen. Zijn vingers sloten rond haar hand en even flitste haar blik naar zijn hand voor ze voor zichzelf besloot de jongen net iets meer te vertrouwen dan ze eerder deed. Haar palm raakte zijn borstkas en meteen fronste haar, het was warm of toch zeker warmer dan normaal goed was. Zijn woorden hadden amper zijn mond verlaten of ze trok haar hand van hem weg om het haastig onder enkele weerbarstige plukken zwart haar tegen zijn voorhoofd te plaatsen, >”Voel je je wel goed? Je lijkt koorts te hebben?” mompelde ze bezorgd terwijl ze in zijn ogen keek op zoek naar andere tekenen dat de jongen zich niet al te best voelde maar er was niets dat haar echt opviel naast de verhoogde temperatuur. Ze had beter moeten opletten tijdens die domme EHBO-lessen op Genosha, dat waren de enige lessen waar ze ooit minder oplettend was geweest en dit waren de gevolgen.

There is sunshine,
in my soul today.