Even dacht ze dat zijn woorden sarcastisch waren, de blauwogige jongen leek namelijk perfect in staat om eender wie om zijn vinger te winden, maar misschien was hij gewoon goed in het gebruiken van zijn charmes en een hele boel minder goed in mensen lezen. ”Ik betwijfel dat je haar verkeerd begrepen hebt,” meldde ze maar voor de rest liet ze het in het midden. Pyralis was een zeer kil persoon, enige vorm van emoties – al was het bezitterig zijn, naast lust konden onmogelijk verkeerd begrepen worden. Haar plagerij werd met open armen ontvangen en teruggekeerd met een mysterieus stemgeluid en wenkbrauwen die dingen deden waarvan ze zeker was dat die van haar het niet zouden aankunnen. Een gespeelde bedenkelijke blik gleed over haar gezicht terwijl ze deed alsof ze probeerde wat verder van hem weg te raken. Toen hij haar meldde dat hij ervoor zou zorgen dat het niet meer gebeurde keek ze hem hoopvol aan maar het vervolg deed die hoop wegsmelten als vorst voor een warme winterzon en ze lachte kort, ”Die had ik moeten zien aankomen,” grinnikte ze terwijl ze haar hoofd schudde. Haar sarcasme over haar uiterlijk werd perfect opgevangen, ”Nee totaal niet,” antwoordde ze hem terwijl hij bedenkelijk over zijn wang wreef, vergezeld met dat typerende ruwe geluid voor ze aan haar bedenkingen op tafel gooide. Zijn compliment deed haar breed glimlachen in zijn richting voor ze het al dan niet nagel aan zijn doodskist zijnde begonnen te spreken waarbij zijn laatste opmerking haar eens uitdagend in zijn richting deed kijken, ”Ik heb dan tenminste geprobeerd?” zei ze vervolgens.

Studierichtingen, zo een banaal onderwerp maar voor sommigen, waaronder Kallista, kon het verschrikkelijk boeiend zijn om te weten te komen wat anderen wouden studeren. Enkele complimenten, bedenkelijke blikken en toegevingen later vroeg ze hem wat hij precies wou gaan studeren waarop hij helemaal geen antwoord had. ”Alle tijd, al raad ik je aan voor je dertigste te beginnen,” grijnsde ze in zijn richting, ”Hierbij maak ik het ook officieel mijn taak om jou ook effectief in lessen te krijgen. Hoe hoog mijn efficiëntie gaat liggen kan ik echter niet voorspellen,” meldde ze plagerig, al was ze vrij zeker dat die zeer laag ging liggen maar dat betekende niet dat ze niet zou proberen. Kallista kon zich een goed beeld vormen van de zwartharige jongen zijn studeergewoontes en daartoe behoorde slapen, eten en rondhangen maar niet naar de les gaan noch lezen laat staan leren.

Het weer, iets dat koude rillingen over haar ruggengraat deed lopen en wanneer ze onrechtstreeks meldde dat ze uitkeek naar de lente werd al haar hoop rechtstreeks naar beneden gekegeld door de andere persoon. ”Bedankt om me daaraan te herinneren,” mompelde ze, lichtjes verbitterd door het feit dat de lente niet gewoon twaalf maanden van het jaar innam. Warme stralende zon, nieuwe, verse plantjes, bijtjes en jonge diertjes, zo veel voordelen aan de lente maar de wereld was een gemene plaats en elk jaar weer kwam die mooie periode tot een einde om plaats te maken voor een kille periode die helaas even lang duurt. Het feit dat ze de seizoenen uit elkaar kon houden zei helaas een pak minder dan het feit dat ze zich niet kon herinneren wat te doen wanneer iemand koorts had. Terwijl ze met lichte paniek in zijn blauwe ogen aan het staren was kon ze zich wel voor haar hoofd slaan voor het niet beter opletten in de desbetreffende lessen. Ze voelde zijn voorhoofd rimpelen onder haar hand en hij meldde haar dat hij oké was terwijl haar hand van zijn hoofd werd verwijderd. Schaapachtig wreef ze in haar hals, was het iets dat ze had moeten weten? Was het iets dat haar reeds medegedeeld was? Maar hoe zeer ze ook zocht in haar archief ze kon het niet meteen thuisbrengen, dus een stille – beetje verlegen, ”Ah,” verliet haar mond op duidelijk te maken dat ze het niet wist. Haar bezorgde blik gleed nog eens over zijn gezicht maar naast de abnormale temperatuur leek er niets veranderd te zijn aan hem dus besloot ze hem te geloven op zijn woord.

De laatste druppels koffie werden uit haar tas gekuist en ze spoelde beide kopjes uit terwijl ze zijn vraag beantwoorde met een nog steeds iets of wat teleurgestelde affirmatieve klank. In een snelle stap ging achter de hoek van de gang staan om het witte shirt in te wisselen voor het zwarte lapje stof dat Pyralis een jurk noemde. Wanneer ze opnieuw de woonkamer betrad werd het shirt ingewisseld voor een jas waar ze even bedenkelijk naar keek maar nog voor ze iets kon vragen deelde Levi haar mee dat het koud was buiten. Een tweede maar minstens even sarcastische ’Echt? Dat was me nog niet opgevallen,’ besloot ze voor zichzelf te houden terwijl ze haar armen door de mouwen van de warme jas stak. Nu leek ze gewoon geen kleren aan te hebben en simpelweg rond te lopen in een winterjas maar stiekem was ze Levi dankbaar voor het overhandigen van zijn jas aangezien ze zich verschrikkelijk ongemakkelijk voelde in het kledingstuk dat ze eronder aan had. De jas bedekte een heleboel meer huid dan het jurkje gedaan had en ze wou hem net bedanken wanneer ze met een simpele zwiep van de grond werd geplukt en over zijn schouder werd gezwierd. Een korte gil – lang niet zo luid als die van vroeger die ochtend, gevolgd door luid gelach galmde door de ruimte. De leefruimte zag ze aan zich voorbijgaan en ze probeerde zich wat op te richten in de hoop zijn gezicht te kunnen zien terwijl haar haar aansprak, dit met succes. Deugnieterij – dat was wat haar vader het vroeger genoemd had, was duidelijk af te lezen op zijn gezicht inclusief een ondeugende grijns. ”Ik wil heus wel wandelen,” melde ze vriendelijk terwijl ze met afgunst keek naar de stelten in de jongen zijn hand. ”Maar laat ons toch maar gaan voor de rug,” de keuze was snel gemaakt en aangezien hij het zelf aanbood voelde ze zich er niet zo slecht over dat ze hem gebruikte als vervoersmiddel.

Enkele tellen later lag haar hoofd gedwee op zijn schouder – beschutting zoekend van alle nieuwsgierige blikken, terwijl ze nogmaals dankbaar was voor hoe oversized de jas was die haar op die manier toch wat bedekking bood. De weg naar de algemene slaapzaal van het huis was gelukkig niet ver dus bleef Kallis schaamteniveau nipt onder de grens van kluizenaar worden. Zijn jas zou ze uiteindelijk bijhouden na een stille ”Dankje,” en een vriendelijke zwaai met het idee en de belofte dat ze hem die later wel zou terug bezorgen.

There is sunshine,
in my soul today.