Onderwerp: This could be a real good night|&Adrian Harper za sep 20, 2014 2:39 pm
▲
Aly Elsevier
Met een handdoek om haar lichaam gebonden liep ze de badkamer uit, haar haar was al droog doordat ze die al had gefohnd. Met een grote glimlach op haar gezicht liep ze naar het doosje dat die haar goede vriend uit Italie had gestuurd met een jurk erin. Hij viel op mannen en hield ontzettend veel van mode, hij wilde zelfs een eigen kledinglijn maken of anders gewoon een kledingwinkel. Aly kende hem goed genoeg om te weten dat hij - wanneer ze dat zou vragen - ook het beste van het beste zou uitkiezen, en hij kende Aly's smaak ook redelijk goed. De jurk die hij haar gestuurd had was dan ook echt super, ze vond het echt een hele mooie jurk. Ze was ook erg benieuwd naar hoe Adrian zou reageren wanneer hij haar in die jurk zou zien. Bij het doosje had hij er ook nog een maskertje in gedaan en een briefje waar op stond welke hakken ze eronder moest doen. Hij was erbij toen ze die hakken kocht en vond ze toen ook helemaal geweldig, dus het verbaasde haar niet zo erg dat hij dat briefje erbij had gedaan. Kort moest ze er om lachen en legde het briefje weer weg. Ze liep naar de kast toe om daar was ondergoed uit, natuurlijk wel Victoria's secret, haar favoriete ondergoed. Ze haalde daarnaar de jurk uit de doos en trok deze erover aan en zette ook het masker op waarnaar ze meteen naar de spiegel toe liep in deze te checken. Ze bekeek zichzelf even goed in de spiegel met een grijns. Ze wist dat ze op Antonio kon vertrouwen als het ging om jurken. Ze pakte haar make-up tasje en begon nu aan haar make-up, smokey eyes. Daarnaar kwam haar haar aan de beurt. Wanneer ze ook hier klaar mee was liep ze terug naar haar bed om daar die hakken onder vandaan te pakken. Ze had gewoon al haar schoenen onder haar bed neergezet, in de kast was daar geen plaats meer voor. Ze trok de hakken aan en liep opnieuw naar de spiegel toe om zichzelf opnieuw te checken. Ze trok haar mondhoeken zachtjes op en liep naar de deur toe. Aly had goed geleerd om op hoge hakken te lopen en deze hakken waren nog redelijk makkelijk met wat ze in Italië soms had gedragen op de plek waar ze werkte. Met swingende heupen en zonder enige moeite met het lopen op hoge hakken liep ze naar de kantine toe waar het feest aan de gang was. Af en toe keek ze wat passerende jongens met een vals grijnsje aan, dat kon ze gewoon niet laten. Ze had wel besloten om zich deze avond wel een beetje netjes te gedragen en niet achter elke jongen aan de lopen die ze zag lopen. Dat zou ook niet leuk zijn voor Adrian, bovendien, waarom zou ze dat eigenlijk willen? Haar date was al hartstikke knap. Bij de ingang van kantine stopte ze en draaide ze zich zich om, zoekend naar Adrian tussen alle mensen. Ze kon echt niet wachten op zijn reactie. Ze stond daar met een grijnsje bij de ingang te wachten en bleef kijken naar de mensen die aan kwamen lopen..
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper za sep 20, 2014 6:13 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Met een grijns op zijn gezicht stapte Adrian uit de douche cabine. Hij droogde zich al snel af en trok een zwarte boxershort aan. Voor kort wierp hij een blik in de spiegel. Zoals altijd zag de jongen er geweldig uit, al besloot hij toch om zijn haar pas te doen nadat hij zijn hemd had aangetrokken. Een gemaskerd bal, hij had er niet veel mee. Maar het gezelschap waar hij mee ging, wel ja daarvoor deed hij het eigenlijk. Het feit dat hij het haar domweg had gevraagd na een simpel uitje over het eiland, en dat hij haar toen nog maar net kende was gewoon grappig. Grijnzend wandelde hij naar zijn kast om daar een wit hemd uit te halen, een dwars gestreepte das en vervolgens nog een donkerblauwe blazer en bij behorende broek. Een pak dragen was niet een van zijn gewoontes, maar hij had uiteindelijk wel genoeg keuze gehad maar had besloten dat deze het beste matchte uiteindelijk met zijn masker. Na dat hij alle knoopjes had losgemaakt, een eindeloze taak, trok hij het hemd aan om het vrij snel weer dicht te knopen. Ugh, hij hoopte maar dat die broek hij inmiddels had aangetrokken niet te warm ging zijn. Wat twijfelend keek hij naar de das. Right, hoe moest dat nu weer? Sneaky als hij was greep hij zijn phone en zocht een tutorial op. Met dat beetje vals spelen was het hem al heel snel gelukt. Hierna dook de jongen weer de badkamer in om zijn haar vrij simpel naar achter te kammen en er wat wax in te doen. Natuurlijk kamde hij het niet naar achteren op de manier waarop het tegen zijn kop aankleefde maar gewoon met nog een beetje volume er in en zo. Uit het kastje onder de gootsteen pakte hij een parfum doosje van One Million en deed een beetje op. Niets al te overdreven, want wel ja ondanks dat hij al wist dat iedereen naar hem zou kijken moest het niet zijn omdat ze hem al van ver roken. Gewoon een subtiele toets van parfum die lichtjes gemixt ging met de zachte geur van aftershave. Nadat hij zijn vest ook had gedaan en een van de knoopjes had dicht geknoopt nam hij het masker van zijn nachtkastje af en knoopte dat om zijn hoofd. Deze nacht was al gepland om geweldig te worden!
Uiteindelijk stond hij al in de cafetaria. Aangezien hij Aly niet meteen vond deed hij even kort een rondje door de ruimte, maar kwam tot de conclusie dat ze er nog niet was. Voor een kort moment ging hij bij een van de jongens staan die in zijn klas zaten, maar lang bleef hij niet want tussen al de mensen die binnen kwamen spotte hij aan de ingang Aly vaagjes. De jongen bewoog zich subtiel tussen de mensen door en kwam zo dichter bij het meisje dat hij vanavond zijn date mocht noemen. Uiteindelijk sneakte hij tot vlak achter haar en legde zijn armen zachtjes om haar heen om haar vervolgens een speelse kus in haar nek te drukken. ‘Turn around bae.’ Prevelde hij zachtjes waarna hij een kleine stap achteruit zette en zijn armen weer gewoon naast lig liet zakken.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper za sep 20, 2014 7:40 pm
▲
Aly Elsevier
Aly liet haar ogen over de mensen heen glijden die langsliepen, sommige mensen met date en andere zonder. Allemaal netjes gekleed, waardoor je zou denken dat het misschien ook nette mensen waren. Het masker bedekte ook nog een deel van het gezicht waardoor je eigenlijk niet zo goed kon inschatten wat voor iemand er achter zat. Een jongen liep wat snel langs Aly heen en uit alle haast raakte hij per ongeluk haar hand aan waarnaar hij plotseling halt hield. Aly fronste even naar de jongen die ineens een grote grijns op zijn gezicht had staan. Oeps. De jongen kwam ineens een stuk dichterbij en boog zichzelf zelf al wat naar voren maar Aly duwde hem met haar hand tegen zijn borst aan weg en keek wat ongeïnteresseerd een andere kant uit, hopend dat deze dan gewoon weg zou gaan. Normaal vond ze het helemaal niet erg en pakte ze elk kansje die ze kreeg op mannelijke aandacht, maar ze wachtte nu op Adrian. De jongen ging gelukkig gewoon weg maar hij leek het wel erg moeilijk te vinden. Wanneer hij weg ging moest ze toch nog even grijnzen. Ondanks de minpuntjes vond ze haar mutatie wel erg leuk, ze kon altijd wel lachen om de reactie van mannen wanneer ze ze aanraakte. Niet lang daarnaar voelde ze ineens twee armen om haar lichaam heen en werd er een kus in nek gedrukt. Een glimlach sierde haar lippen en ze gokte dat dit dan misschien Adrian was, mocht hij het niet zijn dan die kerel die wel deed dikke pech, want die zou er niet zo makkelijk vanaf komen. ‘Turn around bae.’ Hoorde ze zachtjes in haar oor met de stem van Adrian. Aly trok kort haar wenkbrauw op trok haar mondhoeken wat verder op. Hij deed een klein stapje achteruit zodat ze zich kon omdraaien. Aly keek even over haar schouder heen naar Adrian met een grijnsje waarnaar ze zich helemaal omdraaide. Nu trok ze beide wenkbrauwen kort op en keek hem aan met een scheve grijns. "You look.. incredibly handsome." Zei ze terwijl ze een stapje naar voren deed en met haar hand zachtjes op zijn das legde. Ze keek heel kort naar haar hand die ze op de das had gelegd waarnaar ze hem meteen weer aankeek met een uitdagende blik in haar ogen. Dit kon misschien wel een hele leuke avond worden. Ergens vroeg ze zich af of hij ook een beetje kon dansen. Aly was zelf een goede danser, vooral in de stijldansen zoals de tango, de salsa en de bachata. "Can you dance?" Vroeg ze nu dan ook ineens uit het niets, gewoon omdat ze er benieuwd naar was..
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper wo sep 24, 2014 2:14 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Adrian had haar voor een moment van ver staan bekijken. Het hele fiasco met die dude die plots op haar was afgestapt was hem dus niet ontgaan, en bijna was hij er zelf op af gestapt toen de dude had geprobeerd om zijn date te kussen. Gelukkig werd hij tegengehouden door een plotse hand op zijn schouders. Met een ruk had hij zich omgedraaid en stond oog in oog met een jongen die bij hem in de klas zat. Vrij snel schudde hij de hand van zijn schouder af en keek de jongen voor een moment aan, tot deze vervolgens ook afdroop. Tssk, wat een sukkel! Lang had Adrian niet meer getreuzeld om naar Aly te gaan. Zo meteen verscheen er nog een creep die wel wat ging doen. Mutaties altijd leuk, maar echt niet als het gebeurde bij je date die per toeval ook nog eens dezelfde mutatie had als jezelf. Voor hij het wist had het meisje zich omgedraaid en stonden ze nu oog in oog met elkaar. Veel meer kon hij van haar gezicht jammer genoeg niet zien door het masker, maar daar lette hij ook niet bepaald op. Adrian werd overdonderd door hoe ze er uitzag. Om het zacht uit te drukken, gewoon perfect. Zijn mondhoeken schoten brutaal de hoogte in toen hij zelf een complimentje kreeg over zijn outfit. Wanneer Aly weer een stap naar voren deed en haar hand op zijn das legde glimlachte hij even en legde hij zijn beide armen losjes om haar heen. ‘Off course I look handsome, I am handsome.’ Lachte hij breed. Alright, misschien was het deze avond niet het moment om uit de hoogte gaan doen. Maar hij bleef nog steeds zichzelf dus dit hoorde er wel bij. ‘I can honestly say, you look perfect.’ Glimlachte hij nu op een wat meer ingetogen manier. Even bracht hij zijn hand naar haar wang en streek met zijn wijsvinger langs haar kaaklijn. Hoe lang het geleden was dat hij dit bij iemand kon doen voor die persoon hem letterlijk besprong wist hij zelfs al niet meer, maar het voelde geweldig goed aan om te doen. Dansen? Hij? ‘Off course I can.’ In bepaalde mate dan wel, maar hij leefde zich nogal vrij graag uit en had vroeger wel wat opgestoken uit de stijldanslessen die zijn vader met zijn moeder had genomen en waar hij verplicht bij had moeten zijn, in natuurlijk een gepaste outfit. Allemaal heel schattig toen hij ook echt begon te dansen met de dochter van de instructrice. Yeah, op 5 jarige leeftijd had de jongen al vele harten doen smelten met zijn danskunsten dus dit zou deze avond ook wel goed komen. ‘Do you want something to drink? I don’t know what they serve here, but I guess it’s something from America like punch or so.’ Daar was hij om eerlijk te zijn niet bepaald gelukkig mee. Maar goed het was nog altijd een schoolfeest dus daar kon je moeilijk van verwachten dat ze whiskey of zo gingen schenken.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper vr sep 26, 2014 9:15 pm
▲
Aly Elsevier
Ze had over de schouder van Adrian nog even naar de jongen gekeken die haar net had geprobeerd te zoenen omdat haar mutatie bij hem naar binnen gedrongen was. Hij keek verward hun kant op en snapte er zelf helemaal niets meer van. Aly moest hierdoor kort glimlachen en dit maakte dat de jongen haar nog raarder aankeek. Ze vond het altijd wel grappig hoe ze dan ineens heet verward waren en niet begrepen wat er net gebeurt was. Hij liep al snel ook weer weg waardoor Aly haar volle aandacht weer op Adrian richtte. ‘Off course I look handsome, I am handsome.’ Zei hij breed lachend en hij had zijn armen wat los om haar heen geslagen. Een scheve glimlach verscheen op Aly's gezicht en ze keek met een verleidelijke blik aan. Als meisjes zoiets zeiden lokte dat altijd uit op een 'bitchfight' bij Aly, dan wilde ze namelijk maar al te graag bewijzen dat iemand dat niet was en dat ze zelf beter was dan diegene. Bij jongens kon ze het prima hebben, tenzij ze zelf vond dat het niet zo was, maar dat was niet zo in dit geval niet zo. Adrian was namelijk wel knap, en dan vond ze dat iemand dat best mocht zeggen over zichzelf. Dat deed ze bovendien zelf ook vaak genoeg. ‘I can honestly say, you look perfect.’ Zei hij nu wat meer ingetogen. Aly kon dat niet vaak genoeg horen en glimlachte breed na het complimentje. "Off course," Zei ze nu met een brutaal ondertoontje terug met een grijnsje. Adrian bracht nu zijn wand naar haar wang en ging zachtjes met zijn wijsvinger langs haar kaaklijn. Voor kort verdween even het brutale in haar ogen en ze fronste zachtjes. Dit voelde heel erg anders en ze vond het heel aangenaam. ‘Off course I can.’ Antwoorde hij op haar vraag of hij kon dansen en ze moest nu opnieuw weer glimlachen. Ze vond het altijd leuk wanneer iemand kon dansen, dat vond ze altijd erg aantrekkelijk. Ze keek nu even naar haar jurk die eigenlijk niet echt een heke goede jurk was om in de dansen, de bachata ging daar in ieder geval niet mee en ze dacht ook niet dat daar geschikte muziek voor zou komen. Salsa was nog wel te doen in de jurk, zolang ze niet zulke grote stappen zou nemen, en anders trok ze haar jurk toch gewoon een beetje op. Aly vond het ook niet erg om haar benen nog een beetje te showen. "Nice, and do you know the salsa?" Vroeg ze nu aan hem. Als hij die kende was het helemaal perfect, die kon Aly het best en nou ja, dan zat haar jurk haar niet zo heel erg in de weg. ‘Do you want something to drink? I don’t know what they serve here, but I guess it’s something from America like punch or so.’ Vroeg hij nu aan haar. Het was wel erg jammer dat ze geen alcohol schonken, tenminste, ze dacht niet dat dat gebeurde. "To bad they don't have something with alcohol in it," Zei ze nu terwijl ze naar de tafels keek waar alles van eten en drinken stond. Nu had ze nog niet echt dorst en ze had bovendien tijd genoeg om nog wat te drinken te halen. Ze trok langzaam haar mondhoeken op en keek Adrian weer grijnzend aan. "Maybe later," Zei ze met een wat uitdagende ondertoon. Ze liep langzaam weg terwijl ze hem in de ogen aan bleef kijken en ze haar wijsvinger horizontaal over zijn borst liet glijden. Ze liep tussen de mensen door tot ze een goede plek had gevonden en keek Adrian weer aan. Ze trok even haar wenkbrauwen brutaal op. Ze legde nu haar handen op haar heupen neer en liet deze langs haar lichaam omhoog haar tot haar haren terwijl ze met haar voeten pasjes van de salsa maken. Ze liet haar handen door haar haren glijden en sloot voor kort haar ogen. Wanneer ze haar ogen weer open deed keek ze Adrian weer aan, wachtend op hem om met haar te dansen...
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper za okt 04, 2014 2:50 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Adrian vond buiten het feit dat er zo net een of andere sukkel bij Aly had gestaan het al wel een geslaagde avond. Nou, daarmee bedoelde hij off course gewoon dat ze er geweldig uit zag, en dat ze er samen nog geweldiger uit zagen. Het meisje kon het goed hebben dat hij nogal een ijdeltuit was, al kwam dat waarschijnlijk wel door dat ze zelf net als hem was. Misschien was dat wel juist een van de redenen waarom hij haar had meegenomen, dat en het feit dat hij gewoon niet alleen kon verschijnen op zo’n event als dit. Stiekem vond hij het wel grappig, het feit dat ze zo hard op elkaar leken qua mutaties en blijkbaar ook qua houding en zo. Werd er niet altijd gezegd dat tegenpolen elkaar aan trokken? Bij hun was het dus net dat, maar dan omgekeerd. Ze waren elkaar, alleen dan in een ander soort lichaam gestoken. Iets wat waarschijnlijk in de toekomst nog wel voor de nodige strubbelingen kon zorgen, en voor een hoop saaiheid maar hij wist wel van zichzelf dat ze het beide nog wel levendig konden houden. Zeker en vast! Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog toen het meisje net zo ijdel deed als hij net had gedaan. Adrian moest toegeven dat hij het zo wel graag had. Zodra hij echter met zijn vingers langs haar kaaklijn had gestreken veranderde er iets aan haar houding en hij kon het niet anders omschrijven dan verbazing. Schattig. Dansen, het was zeker niet een van zijn sterkste kanten. Maar hij kon zich wel uit de brand redden als het om stijldansen ging. Verder was het enige soort dansen dat hij deed een mix van verschillende hiphopstijlen door elkaar. Dat was dan vooral door dat hij vroeger in Engeland ook wel met mensen om ging die daar pro in waren en zo had hij natuurlijk een paar moves opgestoken. De Salsa? Wel dat was een van de dansen waar hij toch iets beter in was geworden sinds nou ja hij op die gedwongen lessen was gegaan. ‘I know it like I own it.’ Grijnsde hij breed. Althans, hij hoopte toch nog dat hij die kende maar dat was wel iets waar hij vrij zeker van was. Dansen verleerde je niet, het was net zoiets als fietsen voor hem. Kort haalde Adrian zijn schouders op. Dat was inderdaad best wel jammer, maar daar kon hij nog wel iets op vinden als hij een beetje inventief ging doen straks. Maar het slim doen hield hij maar voor later, daar had hij nu nog geen zin in. Zelf was hij trouwens ook helemaal niet dol op punch, het smaakte nergens naar en het was gewoon een stom drankje. Een verdere mening had hij er dan ook niet over. ‘School is school, sadly enough.’ Sprak hij met een beteuterd gezicht. Veel maakte het hem uiteindelijk toch niet uit. Adrian kon zich perfect amuseren zonder drank, zolang hij maar in goed gezelschap was, dat was het belangrijkste. Met zijn blik volgde hij het meisje terwijl ze langs hem heen liep de dansvloer op. Ja, nu zouden ze het gaan krijgen hoor. Hoewel hij het graag deed, was hij niet zo’n fan van dansen op feesten als dit. Maar goed, hij was over het algemeen al geen fan van dit soort dingen. In andere omstandigheden zou hij zich gewoon hebben omgedraaid en was hij heel bad ass weg gelopen, maar dat ging hij vandaag maar niet doen. Net toen hij de dansvloer werkelijk wou op gaan zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Olivia plots op het podium was gaan staan. Een korte grijns gleed over zijn gezicht. Als hij het zich een beetje goed kon herinneren dan kon ze wel iets of wat zingen. Dat was toch hetgene wat hij had gehoord van zijn broer. Wel ja, goed dan kon ze zich nu meteen maar eens bewijzen. De jongen wandelde naar zijn date en glimlachte even breed. Adrian besloot in plaats van mee te volgen in haar idee om de salsa te doen tegendraads te doen en zijn armen losjes om haar heupen te slaan. ‘This ain’t the kind of music to show off our moves.’ Knipoogde hij eventjes. Iets wat hij eigenlijk nooit aan Olivia zou gaan toegeven was dat hij dit eigenlijk best wel goed was, buiten het feit dat het over duidelijk over zijn broer ging maar daar ging hij zich niet mee bemoeien hoor.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper zo okt 12, 2014 2:24 pm
▲
Aly Elsevier
Ze was erg nieuwsgierig naar hoe het allemaal verder zou gaan lopen, deze avond maar ook daarna. Aly had voorgenomen om gewoon geen relaties meer aan te gaan omdat dit meestal niet heel veel langer duurde dan een paar weken, er was er enkel eentje bij geweest die iets langer had geduurd maar het was toen ook zeker niet makkelijk geweest. Toch maakte Adrian dat misschien wel weer een poging wilde wagen. Hij wist haar namelijk wel te verbazen, iets waarvan ze niet dacht dat iemand daar nog in staat voor was. Dat had natuurlijk ook voor een groot deel te maken met zijn mutatie, de aanraking was heel anders dan anders. Maar ook buiten de mutatie om mocht ze hem erg graag. ‘I know it like I own it.’ Zei hij met een brede grijns nadat Aly hem had gevraagd of hij de salsa kende. Meteen kwam er ook een brede grijns op haar gezicht te staan, ze vond dat echt leuk wanneer iemand kon dansen. In Italie werd er veel gedanst in de clubs al hadden de meeste er ook altijd een eigen draai aan gegeven, er werd bijvoorbeeld niet volgens de regels gedanst. Aly kende de regels wel, de meesten deden dat ook wel maar vonden het gewoon leuker om het een beetje minder netjes te dansen. Het was wel een beetje te vergelijken met de film 'Dirty Dancing'. Ze trok wat speels twee keer haar wenkbrauwen op. Dat ze hier geen alcohol schonken was wel erg jammer, anders had Aly ook al lang bij de drankjes gestaan om er even wat alcohol in te gooien. Al was het misschien ook we beter dat er geen alcohol geschonken werd, ze kende zichzelf al lang genoeg om te weten wat er dan ging gebeuren. Aly kende totaal geen schaamte en waar ze als ze nuchter was zichzelf nog inhield deed ze dat niet wanneer ze dronken was. Ze had het vaak genoeg meegemaakt dat ze in ondergoed naar huis moest omdat ze ergens toevallig haar kleren had uitgetrokken en niet meer wist waar ze die achtergelaten had. Dit was vaak een resultaat van een dronken Aly maar ook het in bed belanden van een totaal vreemde was iets dat nogal vaak voorkwam. Dit was dan wel wanneer ze ook echt dronken was, zolang ze met mate bleef drinken viel het allemaal nog wel een beetje mee, dan wist ze zich nog wel onder controle te houden. ‘School is school, sadly enough.’ Zei hij nu met een beteuterd gezicht en Aly knikte instemmend. "Yes, sadly enough it is," Zei ze er nog met een zucht achter. Ach ja, ze zouden zich ook wel vermaken zonder drank, misschien zelfs wel beter aangezien Aly nogal snel achter iedereen aanliep als ze te veel drank op had. Ze was nu wat uitdagend bij Adrian weggelopen en begon wat losse salsa dansjes te doen, wachtend tot hij ook de dansvloer opgekomen was. De achtergrond muziek was alleen stopgezet en er kwam een meisje het podium op lopen. Aly richtte nu haar blik op dit meisje en wanneer ze Adrian weer aankeek stond hij al bij haar. Hij had zijn armen losje om haar heupen heen geslagen en Aly keek even wat koppig was. ‘This ain’t the kind of music to show off our moves.’ Zei hij nu met een knipoog. Erg goed kon ze er niet tegen wanneer iemand iets tegendraads deed van wat zij wilde doen maar de besloot het nu even langs haar heen te laten gaan. Aly kon soms nogal haar zin doordringen en wanneer het niet ging zoals zij het wilde kon ze nogal snel fel reageren. Ze liet het nu zakken want ze had niet veel zin om deze avond met Adrian te verpesten. Ze keek hem weer aan met een glimlach en legde nu haar handen in zijn nek neer. Het meisje kon best goed zingen, dat moest ze wel toegeven. Ze kende haar nog niet maar dat zou misschien nog komen. Aly wist zichzelf vaak redelijk snel bekend te maken op een school, no matter how big the school. Ze trok zichzelf iets dichter tegen hem aan en bewoog haar lichaam in het langzame ritme van de muziek heen en weer terwijl ze hem in de ogen aan bleef kijken. Even wist ze ook niets meer te zeggen, er was niets dat ze kon bedenken. "So.. Where is this going?" Vroeg ze nu met een wat brutale en uitdagende grijns grijns. Het was misschien wat risky om te vragen maar waar was ze nu eigenlijk bang voor? Ze was gewoon benieuwd naar hoe hij erop zou reageren en naar wat hij eigenlijk wilde. Aly was niet iemand die dan gewoon stil bleef wachten, ze wilde het graag weten dus vroeg ze het ook gewoon. Ze bleef hem aankijken met haar blauw/groene ogen die ook heel kort even naar zijn lippen gleden...
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper za okt 18, 2014 8:16 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Zijn hele connectie met Aly was zo anders dan hij ooit met iemand anders had gehad. Adrian ging normaal nog al oppervlakkig om met de mensen in zijn buurt, omdat hij het nooit nodig achtte om er dieper op in te gaan uiteindelijk kreeg hij toch altijd wat hij wilde met behulp van zijn mutatie. En nee, dan ging het niet alleen maar om dat soort dingen. Zijn manipulatieskills waren ook nog eens super cool, dus hij kon echt alles krijgen wat hij verlangde. Bij Aly, werkte 1 zijn mutatie niet en ten 2de was er ook niet echt de drang om haar te gaan manipuleren. Iets wat hij ook had gehad met Allison, maar dat was geheel anders geweest. Off course had hij met haar ook een band, maar die was meer vriendschappelijk dan wat hij met Aly had. Dus mevrouw kende de salsa? Daar zou hij nog wel eens over oordelen als de avond eenmaal afgelopen was. Adrian was een echte criticus als het op dansen aankwam, dus om hem te overtuigen mocht ze nog goed haar best doen. Maar zo veel moeite zou ze er niet voor moeten doen leek hem. I mean, hij had nog nooit de vraag gekregen of hij kon salsa dansen, dus ze zou er waarschijnlijk niet om liegen. Drank. Het was niet meteen iets wat hij nodig had om zich te amuseren. Maar het was wel altijd leuker als het aanwezig was. Dan kon hij andere mensen die helemaal bezopen waren lekker uitlachen. Yeah, daarvoor ging hij vroeger altijd naar die schoolfeesten als hij eerlijk moest zijn. De dudes die zich dan oftewel in een gevecht storten of voor de voeten van een of andere chick neergingen, en dan de meisjes die heel giechelig werden of juist heel aanhankelijk. Those where the days! Maar goed, dat zou hier dus niet het geval zijn, wat hij eigenlijk best wel jammer vond eigenlijk. Maar goed, zo kon hij zich beter focussen op zijn date. Aan haar blik te zien was Aly het niet echt eens met de plotse change van muziek. Iets wat hij ergens al wel verwacht had. Ze leek nu eenmaal het soort meisje dat graag haar zin wou doordrijven. Iets waar ze beter op kon gaan letten, toch als ze in zijn beurt was. Maar goed, dat waren dingen voor later. Zodra ze haar armen om zijn nek had heen geslagen had hij zijn ijsblauwe ogen van het podium weg gehaald en keek hij haar recht in de ogen aan. Zijn rechtermondhoek schoot lichtjes omhoog, waardoor er best wel een schattige scheve grijns ontstond. Iets wat maar weinig voorkwam, want ja schattig en Adrian was iets wat misschien één keer in de honderd jaar voor kwam. Het was dat Aly haar lichaam zelf dichter bij het zijne was, anders had hij het wel gedaan. Voor een moment trok hij zijn wenkbrauw op, iets wat niet meteen zichtbaar was door het masker dat hij op had. Yeah, waar ging het eigenlijk naar toe? Adrian had zijn volgende move nog niet echt uitgestippeld, maar voor hij het ook maar door had bracht hij een van zijn handen naar haar wang en volgde kort met zijn vingers haar kaaklijn. De jongen bracht uiteindelijk zijn gezicht dichter naar het hare toe en drukte zachtjes zijn lippen op de hare. Seconden gingen voorbij voor aleer hij los liet, maar wanneer hij uiteindelijk zijn hand liet zakken en zijn ogen weer had geopend verscheen er even een glimlach op zijn gezicht. Tot hij zich eigenlijk bedacht wat hij eigenlijk net had gedaan.. Wat wist ze nu werkelijk van hem? Ze kende hem niet. Zonder ook maar een woord te zeggen greep hij haar hand en trok haar van de dansvloer af, richting de gangen. Waarschijnlijk zou ze het idee krijgen dat het nu tijd werd voor een deel dat wat meer stomend was, maar dat was helemaal het geval niet. Een eindje bij de zaal vandaan liet hij uiteindelijk haar hand los en zette zijn masker af. ‘Dat had ik niet moeten doen. Niet voor je weet wie ik ben, wat ik ben.’ Mompelde hij kort waarna hij zich omdraaide naar haar en haar een tijdlang zonder enig woord te zeggen aan keek.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper zo okt 19, 2014 2:40 pm
▲
Aly Elsevier
Aly kon het gewoon niet zo goed hebben wanneer er iets tegen haar zin gebeurde en de neiging was dan ook groot om zich er tegen te gaan verzetten. Het probleem was alleen dat als ze zich er wat van aan zou trekken ze plotseling heel chagrijnig zou gaan worden en dat wilde ze niet op deze avond. De avond was heel goed begonnen en ze wilde deze eigenlijk nog wel veel beter eindigen. Dat zou niet gebeuren als Aly zich nu ging verzetten tegen de muziekverandering - al was er ook weinig wat ze kon doen - dus besloot ze er gewoon geen aandacht aan te geven, het voor deze keer gewoon langs haar heen te laten gaan. Bovendien was er ook niets verkeerds aan slowen, Aly vond het een saai iets al had ze nu wel een erg leuke date wat het al iets minder saai zou maken. Wanneer ze haar handen in zijn nek legde kreeg ze zijn aandacht ook al snel weer terug, met een hele schattige scheve grijns. Meteen verscheen er ook alweer een glimlach op haar gezicht, dat kon ook niet anders. Die schattige scheve grijns van hem maakte haar ook ineens weer heel blij. Ze vergat hierdoor meteen alles wat haar op het moment nog dwars zat over ze verandering van de muziek. Ze trok zichzelf wat dichter tegen hem aan en bleef hem de hele tijd in de ogen aankijken. Hij trok zijn wenkbrauw voor kort op wanneer ze hem vroeg waar het nu eigenlijk heen ging, ze was er gewoon nieuwsgierig naar. Zelf merkte ze dat ze erg graag bij hem wilde zijn, ze voelde zich erg op haar gemak bij hem. of hij hetzelfde voelde wist ze natuurlijk niet en dit wilde ze wel graag weten. Hij bracht nu een van zijn handen naar haar wang en kort volgde ze zijn hand tot deze haar wang aanraakte. Ze keek hem weer aan en voelde hoe haar hart ineens wat harder begon te kloppen. Ze sloot zachtjes haar ogen wanneer zijn gezicht dichterbij kwam en ze zijn lippen op die van haar voelde. Ze duwde zichzelf nog wat meer omhoog door op haar tenen te gaan staan aangezien Adrian wel wat groter was dan haar. Wanneer hij haar weer los liet en zijn hand liet zakken ging Aly ook weer een beetje zakken. Ze keek hem met een vrolijke glimlach aan wanneer ze hem ook zag glimlachen al zag ze zijn glimlach ook alweer snel verdwijnen. Hierdoor keek ze hem wat verward aan maar hij greep al snel haar hand vast om haar van de dansvloer te trekken en naar de gangen mee te nemen. Ze snapte zelf niet helemaal wat er aan de hand was, al hoopte ze ergens dat ze nu gewoon een slaapkamer zouden opzoeken, misschien was dat ook gewoon wel zo. Deze gedachte liet haar wel even grijnzen terwijl ze achter hem aanliep. Wanneer ze een eindje bij de zaal vandaan waren liet hij ineens haar hand los en zette hij zijn masker af. Aly hield halt en keek Adrian aan met een wat verwarde blik in haar ogen, niet snappend wat er nu aan de hand was. ‘Dat had ik niet moeten doen. Niet voor je weet wie ik ben, wat ik ben.’ Mompelde hij waarnaar hij zich eindelijk omdraaide en haar weer aankeek. Ze bleef hem een tijdje met een fronsje aankijken terwijl ze erover nadacht waarnaar ze dichter naar hem toe liep. "Vertel het me dan," Zei ze met een zachte stem terug terwijl ze hem in de ogen aankeek. Ze legde nu een hand op zijn borst en keek hier ook naar. Erg bang was Aly niet voor wat hij haar moest vertellen, over wie of wat hij was. Het kon vast niet erger zijn dan alle mensen die Aly al ontmoet had, al moest ze natuurlijk wel meerekenen dat Adrian ook een mutant was. "It won't chance te way I feel." Zei ze er nu zachtjes achteraan. Ze bleef naar haar eigen hand kijken terwijl ze bedacht dat zij dan misschien ook wat dingen moest vertellen, iets dat ze eigenlijk totaal niet wilde. Ze wilde dat gewoon het liefst voor zichzelf houden, al zou dat misschien niet zo heel eerlijk zijn. Tweestrijd.. Nou ja, dan eerst maar kijken of ze er de moed voor zou vinden, dan zou ze het waarschijnlijk wel tegen hem zeggen..
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper zo okt 26, 2014 2:24 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Dat hele muziekgedoe maakte hem helemaal niets uit. To be honest, slowen met een meisje als Aly was ook zo slecht nog niet. Trouwens, ze kon hem altijd haar moves nog laten zien later hoor. Alsof hij daar nu werkelijk problemen om ging maken. Oké, misschien ging het tegen de plannen van het meisje in maar daar kon ze nu niets meer aan veranderen. Als ze werkelijk dacht dat hij haar ook nog eens ging laten gaan om te gaan klagen of wist hij veel wat dan zat ze toch mooi fout, want hij dacht er nog niet aan om haar los te laten. Op de vraag hoe het nu verder moest had hij een van de meest simpele antwoorden gegeven. Een antwoord dat van hem verwacht werd stiekem. Adrian ondersteunde haar met de hand die nog op haar heup lag toen ze zich wat omhoog duwde. Op zijn gezicht verscheen er een brede grimas. Dat was vast wel duidelijk genoeg, niet? Stiekem wou hij dat moment de hele nacht laten verder duren, maar zijn verstand won het van zijn die drang. Hij kon het niet, niet voor ze wist wat hij gedaan had, wat hij werkelijk was. Het maakte hem al niet uit wat ze van hem zou denken, ze moest het gewoon weten voor ze verder met hem ging. Meestal was hij niet zo eerlijk, hield hij dat voor zich. Maar Aly, hij wist niet wat het was ze moest het gewoon weten.
De verwarring waarmee ze hem aankeek deed hem kort zuchten. Alright, hoe ging hij vertellen dat hij een koelbloedige moordenaar was? Het liefst van al fladderde hij nu gewoon heel simpelweg en verdween in de duisternis van de avond. Maar hij moest het hoe dan ook ooit eens aan haar vertellen en dan was het beter dat hij het nu deed right? Adrian liet zijn blik even op de grond vallen toen Aly een hand op zijn borst legde. Kort beet hij op zijn lip. Damnit, waarom had hij niet gewoon zijn mond kunnen houden? Of betergezegd waarom had hij nu niet gewoon niet naar het bal kunnen gaan? Dan had hij al dit gezeik niet gehad. ‘Zeg dat niet te vroeg.’ Sprak hij op een zachte toon terwijl hij even kort met zijn hoofd schudde. Ze zou niet verwachtte wat hij nu zei, dat wist hij maar al te goed. Het maakte al niet uit dat het haar gevoelens voor hem niet zou veranderen, hij wist bijna zeker dat het wel zo zou zijn. Een zucht schoof over zijn lippen terwijl hij voor een moment zijn hoofd liet zakken. Vervolgens tilde hij zijn hoofd weer op en keek haar recht in de ogen aan. ‘Ik wordt niet voor niets een duivel genoemd.’ Begon hij. ‘Toen ik nog in Engeland op school zat, heb ik iemand vermoord. Niet met behulp van mijn mutaties maar gewoon in koele bloeden met mijn handen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds geen spijt van wat ik heb gedaan, en ik zal er nooit spijt van hebben. Ik kan geen spijt voelen, nooit gekunnen. Wat er in mij schuilt, is een monster Aly..’ Adrian wreef even kort door zijn haren om daarna een stap naar achteren te doen zodat haar hand van zijn borst af gleed. ‘Een moordenaar, meer ben ik niet. Ik zit hier niet voor mijn plezier, ik zit hier als straf omdat ik anders in de gevangenis was gevlogen voor de rest van mijn leven.’
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper ma okt 27, 2014 12:34 am
▲
Aly Elsevier
Het liefst wilde ze nu gewoon weer terug naar het moment op de dansvloer waar hij haar vraag beantwoorde door zijn lippen op die van haar te drukken. Het had van haar nog wel veel langer mogen duren. Het gevoel was zo anders dan anders, ze had nog nooit zoiets meegemaakt. Ze had nog nooit zo'n zachte kus gehad die zo liefdevol was. Normaal begonnen jongens haar meteen overal aan te raken en puur uit lust een tikkeltje ruig te zoenen. Meteen was het voor haar ook duidelijk geweest, ze wilde hem. Ze wilde hem en ze zou alles voor hem doen. Jammer genoeg ging het nu allemaal niet meer zo verder als ze gehoopt had. Hij had haar hand gepakt en was met haar weg gelopen naar de gangen. Eerst dacht Aly dat hij haar misschien mee nam naar zijn kamer maar in plaats daarvan stopte hij ergens in de gang en vertelde hij haar dat hij dat niet had moeten doen, niet voordat ze wist wie hij echt was. Heel stiekem was Aly wel een beetje bang voor wat hij ging vertellen ook al dacht ze zelf dat ze het wel aan zou kunnen. Ze had zelf behoorlijk veel dingen meegemaakt, ze had zelf ook veel dingen fout gedaan en zo hadden vrienden van haar dat ook gedaan. Het was allemaal een heel smerig zaakje waar Aly in Italie aan mee deed. Toch voelde ze wel wat zenuwen door haar lichaam gieren die een lichte angst veroorzaakte. Ze had haar hand op zijn borst neergelegd en ze zag hoe hij zijn blik naar de grond liet haar waarnaar hij kort op zijn lip beet. ‘Zeg dat niet te vroeg.’ Zei hij met een zachte toon en schudde kort zijn hoofd. Ze probeerde nu weer oogcontact te zoeken maar deze kreeg ze alleen niet. Zelf was ze er bijna zeker van dat haar gevoelens niet zouden veranderen, ze voelde zichzelf gewoon goed bij hem, alles was gewoon heel anders in een goede manier. Zelf was ze bovendien ook niet perfect, zij had ook heel veel dingen op haar geweten. Hij zuchtte waarnaar hij haar eindelijk ook weer aankeek, iets waar Aly al op zat te wachten. ‘Ik wordt niet voor niets een duivel genoemd.’ Begon hij nu en Aly keek hem aandachtig aan met een zachte blik in haar ogen, al zat er misschien toch ook wel een tikje angst achter. ‘Toen ik nog in Engeland op school zat, heb ik iemand vermoord. Niet met behulp van mijn mutaties maar gewoon in koele bloeden met mijn handen. Tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds geen spijt van wat ik heb gedaan, en ik zal er nooit spijt van hebben. Ik kan geen spijt voelen, nooit gekunnen. Wat er in mij schuilt, is een monster Aly..’ Sprak hij nu waarnaar hij even kort door zijn haren wreef en een stap naar achteren deed. Aly liet haar handen weer langs haar lichaam vallen en keek hem zwijgend aan. Ze slikte eventjes. Even ging er een kleine rilling over haar rug heen waarnaar ze even diep adem nam. Ze moest toegeven dat ze wel lichtjes een beetje geschokt was, ze had natuurlijk wel wat erg verwacht en een moord misschien ook wel. Alleen dat dit niet door zijn mutatie zou komen waardoor het misschien wel een ongeluk was geweest of dat hij er geen spijt van zou hebben kwam wel compleet onverwachts. Toch weigerde ze het laatste te geloven, hij was geen monster en zo zag ze hem ook niet. Ze geloofde ook niet dat hij haar ooit was aan zou doen. ‘Een moordenaar, meer ben ik niet. Ik zit hier niet voor mijn plezier, ik zit hier als straf omdat ik anders in de gevangenis was gevlogen voor de rest van mijn leven.’ Vervolgde hij nu waarnaar Aly hem ook weer aankeek. Ze bleef hem nog even zwijgend aankijken zonder dat ze hem veel emotie gaf in haar blik. Ze was vooral veel aan het nadenken. Aly kon er wel mee leven, ze kende genoeg mensen die al iemand vermoord hadden, de meeste van haar oude vrienden hadden namelijk wel iemand vermoord. Het was namelijk een vies zaakje daar in Italië waar het er wel eens iemand vermoord werd. Het gebeurde niet heel erg vaak maar het was niet ongewoon. Haar ex-vriendje behoorde bij de groep drugsdealers en hun beschermde hun alles met hand en tand, soms was het voor hun nodig om iemand uit de weg te ruimen wanneer er te veel risico was dat de politie erachter zou gaan komen. Aly had niet veel met de drugsdealers te maken, alleen dat ze het gebruikte en dat haar ex-vriend erin dealde. Zelf had ze haar eigen manier om aan geld te komen. Met een wat moeilijk gezicht keek ze nu naar de grond. Ze wilde graag tegen hem zeggen dat het haar niets uitmaakte, dat ze toch wel van hem zou houden maar dan zou zij misschien ook wat dingen moeten opbiechten, en dat was iets dat ze gewoon niet wilde doen. Daar was ze dan wel jaloers op, hoe hij dit aan haar had durven vertellen. Zelf durfde ze het niet, ze durfde het echt niet en dus wilde ze er alleen maar voor wegrennen. "Ik vind je geen monster.." Zei ze nu wat zachtjes waarnaar ze hem weer aankeek. Het was wel aan haar gezicht te zien dat ze een beetje zenuwachtig was. "Maar als jij dat niet wil toegeven, prima, ga dan maar weer terug naar je kamer met medelijden voor jezelf of voor 'wat' je bent. I don't care!" Zei ze nu een met een wat boze stem terug tegen hem. Dat meende ze niet, totaal niet. Ze wist er alleen even niet zo goed op te reageren. Wat wilde hij er nou ook eigenlijk mee zeggen? Al was het eigenlijk vooral omdat ze zelf niets kwijt wilde over wat zij allemaal gedaan had, aangezien ze ook zeker wist dat hij dan anders over haar zou denken, dat kon gewoon niet anders. Ze liet nu haar blik van hem afglijden doordat ze het niet aankon om hem nog langer aan te kijken, niet na wat ze net tegen hem had gezegd. Want ze had het gevoel dat hoe langer ze hem aankeek des te meer de echte reden naar voren kwam waarom ze dat net had gezegd. "Ik ga wel terug." Zei ze nu wat zachtjes terwijl ze zich half omdraaide maar zich nog bedacht. "Misschien is die ene gast er nog wel?" Vroeg ze nu terwijl ze hem nog een blik gaf. Het was nu wel behoorlijk duidelijk dat dit niet haar bedoeling was en ze hem allemaal niet meende maar dat ze iets achterhield. Ze liep begon nu zachtjes weg te lopen door de gang heen. Ze sloot even kort haar ogen en nam diep adem. Dat laatste was eigenlijk een kleine strikvraag geweest, ze wilde weten wat hij wilde aangezien ze alleen behoorlijk vond klinken als een soort afwijzing, omdat hij haar wilde beschermen voor zichzelf terwijl zij hier helemaal niet om vroeg. Zo ervoer zij het tenminste wel..
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper ma okt 27, 2014 12:47 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Misschien had hij gewoon heel even zijn gang moeten gaan, had hij Aly gewoon de nacht van haar leven moeten geven en dat zou dan het einde betekenen van whatever er ook aan de hand was tussen hen. Dan had hij haar nooit verteld wat hij gedaan had en was iedereen blij geweest. Maar nee, Adrian moest zo nodig plots last krijgen van zijn geweten.
Zijn eerste idee was geweest om haar gewoon mee te nemen naar zijn kamer en alles wat er net door zijn domme kop was gegaan te vergeten. Maar waar was de eerlijkheid dan? Eerlijkheid, nog zoiets. Sinds wanneer was hij echt eerlijk? Ffs, hij was Adrian, de jongen die iedereen voorloog en manipuleerde alsof het een koud kunstje was en nu plots door die ene simpele kus was hij zwak. Leek hij totaal niet meer op de jongen die hij voordien was. Om heel eerlijk te zijn wilde hij dat ze bang was, dat ze zich gewoon nu omdraaide en niet meer achterom keek zodat hij gewoon weer werd zoals hij jaren lang was geweest. Langs de andere kant wilde hij haar echter in zijn armen sluiten om haar nooit meer los te laten. Over verwarring gesproken… Adrian vermeed oogcontact, hij was bang voor wat ze momenteel zou zien,. Hij was compleet in de war en kwaad op zichzelf. Iets wat mogelijk een fout effect kon hebben op zijn mutatie. Al hing het er momentele nog van af wat er zou winnen, de verwarring of de woede.
Uiteindelijk had hij van wal geschoten met zijn verklaring. De verandering in haar houding viel hem vrijwel meteen op, en de toenemende angst in haar ogen bleef ook niet onopgemerkt. Wat er alleen maar voor zorgde dat hij zich slechter ging voelen. Way to go om het enige meisje dat misschien ooit oprecht van je zal houden af te schrikken! Het was zijn bedoeling echt niet, maar naar zijn mening hoorde ze gewoon te eten wat voor iemand hij was voor ze ook echt met hem in het diepe sprong. Toen ze bleef zwijgen vond hij het wel genoeg en maakte hij aanstalte om te vertrekken. Adrian had zichzelf en haar genoeg gepijnigd.
De plotselinge moeilijkheid waarmee het meisje naar de grond staarde liet hem nog even halt houden? Great, zo meteen ging ze nog in tranen uit barsten of iets. Wanneer haar stem eindelijk klonk, leek het wel als een heldere hemel gevuld met donderslagen. De woorden troffen hem zichtbaar en voor een moment leek het alsof alles weer normaal ging worden. Tot ze het waagde om nog wat te zeggen. Adrian’s mond viel even open. ‘Wat?’ Schreeuwde hij haast. ‘Denk je echt dat ik je dit vertel uit zelfmedelijden? Denk je dat het ook maar mogelijk is voor mij om zoiets te voelen? Heb je wel enig idee wie ik ben!’ Woede ontvlamde in hem en was dus de duidelijkde winnaar. De verwarring in zij hoofd had helemaal plaatsgemaakt voor woede, pure woede. Hoe kon ze dat in hemelsnaam wel niet denken? Zelfmedelijden was voor zwakke, nutteloze mensen. Niet voor hem, hij oversteeg al die mensen met de manier waarop hij om ging met dingen. Hoe kon ze? Het feit dat dit kwam van Aly, het meisje dat hem normaal altijd leek te begrijpen, deed pijn en niet zo’n klein beetje. Adrian stond momenteel op ontploffen. Waar was Dante om het te kalmeren?
Uit het niets kwam ze met de melding dat ze terug ging naar het feest. Huh? Wat er op volgde maakte hem er echter niet vrolijker op. Een of andere loser verkiezen boven hem, dacht het niet! Zodra ze was vertrokken ging hij in top speed achter haar aan. In no time verscheen hij naast haar en voor ze nog maar een volgende move kon maken pinde hij haar tegen de muur en hield haar gevangen tussen zijn lichaam en de muur. ‘Denk je echt dat ik van plan was om je te laten gaan?’ Klonk het duister. ‘Is het ooit bij je opgekomen dat ik je alles vertelde omdat ik wilde dat je me kon vertrouwen?’ Dat vertrouwen was hij dan nu wel volledig kwijt. Adrian’s woede bedaarde niet, iets wat deels kwam door het duistere deel van zijn mutatie. De jongen die Aly nu voorzich had staan was degene voor wie hij haar had gewaarschuwd. Degene die niet meer helder kon nadenken over wat hij deed. Zijn ogen verraadde die duistere kant van hem nog het meest, ze waren niet meer helder blauw maar zo zwart als je je maar kon voorstellen. Oh lord!
Wanneer hij twee handen op zijn schouders voelde maakte hij de fout om kort achterom te kijken. Daar stond hij dan, Dante. Zonder enige waarschuwing werd hij bij Aly weg getrokken en belande hij nu aan de andere kant van de muur. Het was dat zijn broeder al meteen weer bij hem stond om hem tegen te houden anders was hij wel meteen terug gegaan. Met zijn zwarte ogen doorboorde hij Dante. Ugh nee, dit was echt niet goed. “Adrian, what the fuck man?” Klonk het vaag. Adrian probeerde zich echter los te wurmen, maar slaagde er niet in. Als Dante hem nu niet liet gaan, nee man hij wist echt niet wat er zou gebeuren dan. Hoewel de dude duidelijk op hem probeerde in te praten hoorde Adrian hem echt, maar dan ook echt niet. Het enigste waar hij momenteel oog voor had was Aly. Hij moest los raken! Alsof zijn mutatie hem wilde helpen lag er ineens een gitzwarte speer in zijn hand. Als dit gebeurde, was het meestal tijd voor iedereen om te gaan. Adrian omklemde de speer en was klaar om zijn broer volledig te lijf te gaan om Dante tegen de muur te pinnen, zelfs te vermoorden. Het was op dat moment dat er een vuist geplant werd tegen zijn kaak, en een tweede volgde al heel snel. Adrian’s hoofd knalde hard tegen de muur aan, iets wat waarschijnlijk nog wel een put zou gaan achterlaten die hij morgen mooi zou moeten gaan opvullen van Jean of zo. De klap was wel hard genoeg om het in zijn hoofd te laten rommelen en beetje bij beetje leek de echte Adrian terug te verschijnen. Kort spuwde hij wat bloed uit, en de speer verdween ook al snel genoeg weer in het niets. Met een lege blik staarde hij zijn broer aan, voelde de bonkende pijn van de klappen die hij net had gekregen op zich neerkomen. Enkele seconden was zijn zicht vrij troebel, maar uiteindelijk verbeterde dat ook weer. Adrian zag de duidelijke lijnen van Dante’s gezicht, en achter hem zag hij een meisje. Aly? Wait, wat deed hij hier en zij daar? En why the hell was Dante er opeens? ‘Wat is er in godsnaam gebeurd? En bro, kan je van me afgaan of zo?’ Niemand gaf hem enige reactie, maar Dante ging al wel van hem af waardoor hij weer overeind kon komen. Voor een kort moment staarde hij zijn broer aan die zich uiteindelijk had omgedraaid en naar Aly was gegaan. Wat de dude haar toefluisterde wist hij niet, maar het was iets in de zin van als er nog iets gebeurd moet je maar roepen. Daarna vertrok hij terwijl hij nog een laatste blik wierp op Adrian.
Voor een moment had hij naar de rug van zijn broer gestaard om daarna met een verwarde blik naar Aly te kijken. ‘Aly, wat is er gebeurd? Wat deed ik zelf op de grond?’ Een zucht schoof over zijn lippen terwijl hij met de rand van zijn mouw kort over zijn lip ging die mooi was opengebarsten door de klappen die hij had gekregen. Waarom zou Dante hem zelfs slaan? Het afgelopen kwartier was helemaal verdwenen uit zijn geheugen, alsof het nooit gebeurd was. Het enigste wat hij zich nog kon herinneren was dat hij haar had meegenomen naar de gang om haar iets te zeggen.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper ma okt 27, 2014 6:54 pm
▲
Aly Elsevier
Ze had niet zo eigenwijs moeten doen door dat laatste er nog achteraan te zeggen, what the hell was she thinking? Het was echt wel een stomme actie als ze er later nog over na zou denken. Ze had het niet gemeend, dat totaal niet. Dat was ook wel te merken aan haar, maar dat gaf haar nog steeds het recht niet om zoiets vervelends te zeggen tegen hem. ‘Wat?’ Schreeuwde hij nu haast en Aly sloot even kort haar ogen, doordat ze ergens was schrok van zijn reactie ook al had ze het ergens wel kunnen verwachten. Hij zou haar dat niet zomaar laten zegen ook al was het niet gemeend. ‘Denk je echt dat ik je dit vertel uit zelfmedelijden? Denk je dat het ook maar mogelijk is voor mij om zoiets te voelen? Heb je wel enig idee wie ik ben!’ Zei hij nu met pure woede in zijn stem die haar ook een beetje bang maakte. Ze besloot toen dus ook maar om gewoon te vertellen dat ze terug zou gaan naar het bal, ze wilde de confrontatie niet meer aan doordat ze bang was dat het misschien alles kapot zou maken, als het dat nog niet was. Ze voelde zich zo dom op dat moment. Ze kon het alleen niet laten om toch nog iets te zeggen daardoor ze hoopte dat hij nog achter haar aan zou komen. Niet dat ze dat ook echt zou doen, nee bah, ze hoefde die gast. Het was enkel een trucje om te kijken of hij misschien jaloers zou worden en achter haar zou komen. Ze wist ook niet dat hij er zo op zou reageren, ze was gewoon dom bezig. Wanneer ze was vertrokken hoorde ze hem ineens op haar af snellen maar voordat ze ook even om kon kijken werd ze al tegen de muur gepind en zat ze gevangen tussen hem in de muur. Haar blauwe ogen keken hem fel aan aangezien hij dit niet erg lief had gedaan en ze nogal hard tegen de muur aan gespeten werd. "Djeez," Glipte er zachtjes uit haar mond terwijl ze in de ogen van een vreemde keek. Wat was dit? Had dit hem nou serieus zo ongelofelik boos gemaakt. ‘Denk je echt dat ik van plan was om je te laten gaan?’ Sprak hij nu duister en Aly kreeg er de rillingen van. Ze ging zo dicht tegen de muur staan als maar kon en zocht met haar ogen naar een enige uitweg. ‘Is het ooit bij je opgekomen dat ik je alles vertelde omdat ik wilde dat je me kon vertrouwen?’ Sprak hij nu tegen haar en Aly draaide haar gezicht weg met gesloten ogen. Hier had hij gelijk in ondanks dat hij in een soort blinde woede leek te zitten. Wanneer ze haar ogen weer opende zag ze hoe zijn blauwe ogen gewoon zwart gekleurd waren en het was onzettend creepy en dus sloot ze meteen haar ogen ook weer. Net wanneer ze hem sorry wilde zeggen werd hij ineens van haar weggetrokken en werd hij door iemand naar de andere muur toe gebracht. Aly kende hem niet en ze keek hem dus ook een beetje verward aan. “Adrian, what the fuck man?” Hoorde ze hem zeggen terwijl Adrian - nog steeds met de zwarte ogen - zich probeerde los te wurmen. Aly was nu van de muur af gaan staan en keek met grote ogen naar alles wat er gebeurde. Haar handen waren aan het trillen en haar hart bonkte zowat in haar keel. Hij probeerde tegen Adrian te praten maar het leek allemaal niet tot hem door te dringen. Ondertussen kroop bij haar ook een groot schuldgevoel naar binnen, waarom moest ze ook zo nodig zo egoïstisch doen? Ineens verscheen er een gitzwarte speer in zijn handen waarmee hij leek de jongen die hij vast hield aan te willen vallen. Aly probeerde via de muur een beetje weg te kruipen, dit wilde ze niet zien. Ze wilde niet zien wat er zou gebeurden dus sloot ze even haar ogen. Wanneer ze de twee knallen hoorde kneep ze haar ogen nog even wat verder dicht waarnaar ze de moed zocht om ze weer open te doen. Zodra ze haar ogen open deed zag ze dat die ene jongen Adrian twee flinke vuisten had gegeven waarbij Adrian alleen wel weer leek terug te komen. ‘Wat is er in godsnaam gebeurd? En bro, kan je van me afgaan of zo?’ Zei hij nu waarbij Aly even opgelucht zuchtte. Hij herinnerde er dus niets van? Van niets niet? De jongen liet Adrian nu los zodat hij overeind kon komen en hij liep nu naar haar toe. Hij vertelde haar dat als er nog wat moest gebeurden ze hem maar moest roepen en Aly knikte even vlug, nog steeds een beetje overdonderd van wat er net allemaal was gebeurd. Ze keek daarnaar Adrian weer aan terwijl haar borstkas snel op en neer ging van de schrik die hij haar daarnet had gegeven. ‘Aly, wat is er gebeurd? Wat deed ik zelf op de grond?’ Vroeg hij haar nu en even bleef Aly nog zwijgen. Hij veegde even met zijn mouw over zijn lip die wat opengebarsten. Nog een keer zuchtte Aly opgelucht waarnaar ze meteen naar hem toe liep en haar armen om zijn hals heen sloeg. Ze was ineens echt ontzettend blij dat hij weer terug was en niet meer die rare demon Adrian was. Ze trok hem dicht tegen haar aan en sloot even haar ogen terwijl ze haar hoofd tegen zijn borst aanlegde. "Sorry, het spijt me zo." Zei ze nu heel oprecht met een wat trillende stem. "Ik zei wat gemene dingen tegen je waardoor je helemaal door het lint ging.. Je ogen waren zwart." Zei ze nu. "You scared the crap out of me, seriously, don't ever do that again!" Zei ze nu nog steeds wat geschrokken van wat er net was gebeurd...
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper ma okt 27, 2014 10:07 pm
But damn girl it's like you love the trouble And you can't even explain why
Whatever er ook mocht gebeurt zijn 5 minuten geleden. Het was compleet uit zijn geheugen gehaald, en zo was hij dus het laatste half uur van de avond ook ineens kwijt. Adrian had totaal geen idee wat hij hier deed op de grond. Hadden ze niet eerst aan de totaal andere kant gestaan? Of beeldde hij zich dat in? Dante, dat was het enigste wat hij zich momenteel echt helder kon herinneren. Dante die hem een paar rake klappen gaf in zijn gezicht. Wat trouwens totaal niet cool was zo meteen was hij verminkt voor het leven en was hij zijn pretty face kwijt. Kort staarde hij naar het bloed dat aan zijn mouw kleefde, damn dat waren echt geweldige klappen geweest. Het andere wat hij zich nog voor de geest kon halen was dat hij haar vertelde wat hij had gedaan, maar alles wat daarna kwam was hij kwijt.
Voor hij vat op de situatie kon nemen schoot Aly naar hem toe en sloeg meteen haar armen om zijn hals heen. Instinctief legde hij zijn armen losjes om haar heen en sloot kort zijn ogen. Pff, dit voelde geweldig. Hij zat hier mooi met een gat in zijn geheugen en twee kaken die langzaam maar zeker een blauwe kleur begonnen te krijgen, een lip die gebarsten was en dan nog eens zijn date die deed alsof ze zo juist wat erg had meegemaakt. Wanneer ze zich begon te verontschuldigen ging zijn verstand helemaal overuren draaien. Why the hell deed ze dat nu? En trilde haar stem nu of was hij ook al gewoon doof aan het worden? Een korte uitleg volgde. Adrian die door het lint ging, zijn ogen zwart… Zijn blik dwaalde af naar de grond. Ze zat niet met hem te spelen, dat verraadde ze wel met haar gedrag. Een geïrriteerd gevoel borrelde op. Waarom kon hij zich het niet herinneren? Sinds wanneer had zijn mutatie vat op zijn geheugen? En wat kon er nu zo erg zijn dat hij zo tekeer kon gaan dat er werkelijk nog iemand nodig was om hem weer bij zinnen te brengen? ‘Heb ik je pijn gedaan?’ Sprak hij zachtjes. Ugh, helemaal top dit. Voor kort legde hij zijn hoofd tegen de muur en staarde naar de muur waar zij zojuist nog had tegen gestaan. Had hij het echt in zich gehad om haar pijn te doen? Maar dan ook echt pijn te doen. Voorzichtig streek hij over haar rug, het enigste wat hij momenteel nog kon doen was haar weer kalmeren al wist hij niet eens wat haar zo over stuur had gemaakt.
Onderwerp: Re: This could be a real good night|&Adrian Harper di okt 28, 2014 6:02 pm
▲
Aly Elsevier
Ze voelde hoe ze langzaam begon te kalmeren terwijl hij stevig vast bleef houden. Ze drukte zichzelf helemaal tegen hem aan en was niet meer van plan om los te laten, zo blij was ze dat hij nu weer terug was. Wat er precies gebeurde kon ze zelf ook niet verklaren, alleen dat hij echt helemaal anders werd. Hij werd langzaam een monster met zwarte ogen, en de speer, niet te vergeten. Het had haar gewoon erg laten schrikken en ze kon gewoon niet geloven dat hij het was. Hij leek bezeten door iets kwaadaardigs, dat kon natuurlijk niet, maar zo leek het wel. Ze had nog nooit zoiets gezien, zo duister. Na de klappen die hij kreeg van die ene jongen leek dit alleen allemaal weer verdwenen alsof het nooit gebeurd was. Adrian herinnerde het zich niet eens meer, iets wat Aly dan wel weer een beetje raar vond maar het stelde haar wel gerust. In ieder geval was ze nu gewoon heel blij dat hij weer normaal leek. Ze liet de schrik van haar afglijden en ze kon nu ook alweer rustiger adem halen. ‘Heb ik je pijn gedaan?’ Vroeg hij nu zachtjes waarnaar Aly zachtjes haar hoofd schudde. Hij had haar bovendien ook niet echt zeer gedaan, hij had haar enkel was ruw tegen de muur aan gepind. Ze had misschien toen heel even een lichte pijn in haar onderrug gevoeld maar die was nu al lang weer weg. Misschien zou er een kleine blauwe plek komen maar het zou ook nog wel een niets kunnen zijn, dat wist ze niet. "Not much," Zei ze nu zachtjes terug waarnaar ze weer eventjes kort haar ogen sloot. Het was in haar stem wel te horen dat het echt niets was, dat het gewoon goed met haar ging. Ze trok zichzelf nu een klein beetje terug maar ze liet haar handen gewoon nog in zijn nek liggen. Ze keek hem nu in de ogen aan terwijl ze een hand naar zijn wang liet gaan. Heel zachtjes aaide ze met haar hand over de plek waar hij die klappen had gehad, zodat hij er geen pijn aan zou voelen. Ze volgde met haar ogen haar hand die ze nu langzaam liet zakken naar zijn kaaklijn. Ze hief zichzelf nu weer een klein beetje omhoog waarbij ze haar lippen op die van hem plaatste. Was het misschien een beetje gek dat ze juist nu niets liever wilde? Nadat hij haar net zo erg had laten schrikken? Haar hand liet ze nu verder afzakken naar zijn borst en wanneer ze haar lippen weer van die van hem afhaalde keek ze met haar ogen naar beneden, naar haar hand. "But," Begon ze nu ineens waarnaar ze hem weer aankeek. Ze beet kort op haar lip - op een wat speelse manier - en ze liet ook weer een klein glimlachje zien. "you can make it up to me, if you want to." Zei ze nu zachtjes terwijl ze wat breder begon te glimlachen. Ze wilde geen ruzie meer met hem maken want het was vreselijk geweest, vooral met de manier waarop het eindigde...