Invincible &Damian

Damian was maar aan het dollen met de trainee. Natuurlijk kon hij zijn eigen power niet aan en uit zetten, zo slim was hij ook wel. Alleen liet hij zichzelf misschien iets serieuzer over komen dan echt de bedoeling was, maar dat maakte hij wel weer goed op de een of andere manier. En oké, misschien verloor hij niet graag. Maar hij schaamde zich er niet voor om zijn meerdere te erkennen en dat was nu wel Clyde. Maar alsnog vond hij het niet cool dat de dude hem gewoon hoppa als een baby had opgetild. Hij speelde nog zo eerlijk door gewoon op de zanderige zeebodem te blijven staan en zo aan vallen te plegen. Ach, who cares right? Damian kreeg nog genoeg kansen om Clyde te verslaan!

Ongeloof verspreidde zich over het gezicht van zijn mate. Aww, hij geloofde echt dat hij het meende. Bijna ging hij zichzelf verklappen omdat hij het best wel zielig vond voor de knul, maar hij hield nog even zijn mond. Plus, uiteindelijk moest hij toch even nadenken over een volgende attack moest die nog komen. Stiekem was dit een kleine test, gewoon om te checken hoe Clyde reageerde op dwarsliggende mensen. Want ja, leerlingen waren dwarsliggers dat was gewoon een feit. Kijk een beetje training zonder dat de dude het echt door had. Een manier die manier die hij nog wel vaker zou gebruiken bij Clyde aangezien die toch mooi niets door had van wat Damian nu werkelijk aan het doen had. Alles draaide momenteel om psychologie, de docent was de trainee aan het analyseren zonder dat die echt door had dat het een analyse was. Zo merkte hij gewoon het beste wat voor iemand Clyde was.

Geduldig hoorde Damian het betoog van de “vals speler” aan. Stiekem voelde hij zich heel even de rechter die een moordenaar moest beschuldigen of zo. In ieder geval iemand die iets fout had gedaan. Zodra de man uitgerant was keek hij Clyde bedenkelijk aan. Nog heel eventjes volhouden. ‘Als we het op technisch gaan spelen. Technisch gezien behoort je extreme sterkte tot een van je mutaties, dus is het wel degelijk vals spelen. Je zegt het zelf –door mijn mutatie. – Dat kan je niet tegen spreken. Dus het blijft een oneerlijke overwinning. Moest je me elektrocuteren, was jij degene met het probleem zodra ik weer bij zinnen was hoor. Maar gelukkig voor jou, erken ik mijn meerdere, en deel ik je graag mee dat je geslaagd bent voor je eerste psycho analyse.’ Sprak Damian met het meest serieuze hoofd, maar zodra hij zijn pleidooi had beëindigd brak de breedste grijns ever op zijn gezicht door. Zo, de aap was uit de mouw. Damian had Clyde openlijk tot winnaar verklaard, dus daar bestonden al vast geen foute conclusies meer voor.

Het feit dat de dude op zijn eigen handdoek ging zitten verbaasde hem een heel klein beetje. Geen idee waarom het hem verbaasde, want het was wel de normaalste zaak van de wereld dat Clyde op zijn eigen handdoek ging zitten in plaats van op de zijne. Act normal Damian. Wat was er toch met de docent aan de hand? Het was nu niet dat dit de eerste keer was dat hij iemand op zijn eigen handdoek zag neerploffen, maar waarom voelde hij dan toch een lichte verontwaardiging van binnen?

Damian lachte de opmerking van de man weg maar veranderde daarna weer in de iets serieuzere versie die niet veel mensen van hem te zien kregen. Natuurlijk wou hij dit weten, I mean het was wel belangrijk voor hem om het te weten met wie hij werkelijk samen werkte. Om eventuele situaties te vermijden in de toekomst. Wat de man zei made a lot of sense. Het was echt wel normaal dat de dude had gedacht dat het door zijn work-outs kwam. Het feit dat hij dacht dat hij niet speciaal was, dat kon Damian echter nog wel betwisten. Al doelde Clyde waarschijnlijk wel op het mutatie gedeelte, en nou ja in zijn hoofd ging het daar bij Damian even niet om. Kort wreef hij over de achterkant van zijn nek en knikte uiteindelijk dat hij het begreep.

Wanneer de dude verder ging, merkte hij enige twijfel op. Huh, waarom twijfelde hij? Waarom lette Damian trouwens zo goed op? Hij moest gewoon luisteren en niks anders. Voor zover hij wist vond Jean mensen heel snel, maar dan vooral het soort mensen die enige schade hadden aangericht. Misschien had Clyde wel het elektriciteitsnetwerk van Hawaii plat gelegd of zo? Dat gedacht verdween al zo snel als het was gekomen zodra het woord ondergedoken viel. Voor zoiets simpel zou je toch niet onderduiken? Bedenkelijk pulkte de man even aan zijn baard. Tot hij door kreeg dat Clyde het iets of wat moeilijk had met zijn verleden. Oh snap, great job Damian. Onwetend wat hij moest doen luisterde hij even naar het rustgevende geluid van de zee. Oké, even alles op een rijtje zetten. De trainee had dus wel iets gedaan, anders had Jean hem nooit zo snel weten te vinden. De enigste vraag die bij hem op kwam om te stellen was wat in godsnaam de reden was waarom hij was verdwenen. Maar de reactie van de man op zijn vraag bracht Damian van zijn stuk, en niet zo’n klein beetje ook. Aaargh! Zo goed als hij kon maakte hij zijn hoofd even leeg en ademde diep in. Vervolgens hopte hij recht en wandelde tot hij achter Clyde stond, daar knielde hij weer neer. Geruststellend dat het wel goed was legde hij even zijn hand de schouder van de man. ‘Je hoeft het me niet te vertellen bro, echt niet. Maar you know, ik ben te vertrouwen en I’m not the kind of guy whose gonna judge you.’ Nope, als het Clyde zo raakte moest Damian het zelfs niet weten. Iedereen had zijn verleden, hij had een iets beter dan de meeste maar hij had ook wel zijn fair share of things mee gemaakt. Uiteindelijk kwam hij weer overeind, en wandelde terug naar zijn eigen handdoek om zich daar in kleermakerszit weer op te zetten in de hoop dat Clyde niet zo zwaar zou tillen aan zijn verleden.

Oké, het was misschien een tikje gemeen geweest van hem om verborgen te houden dat hij de knul gewoon aan testen was. Nou ja, dat laatste was een test want het stoeien was gewoon voor de lol geweest hoor. Clyde reageerde goed op de vragen en al die andere shit die hij naar hem had gegooid, dus dat ging zowiezo wel goed lopen met die leerlingen. Problemen verwachtte hij echt niet meer nu. Iets wat zeer positief was, maar het moest toch nog steeds in de praktijk worden uitgevoerd. En tja, hij was niet de gehele groep leerlingen die Clyde ooit voor zich zou hebben. Maar het was een begin, en tot nu toe was het een goed begin. De trainee mocht zich trouwens gelukkig prijzen dat Damian ook echt toegaf, in andere omstandigheden zou hij gewoon door zijn gegaan met het bestoken van de man.

Alles wat er momenteel door het hoofd van de docent ging, viel gewoon niet op te noemen. Het leek wel alsof hij zichzelf geen halt kon toeroepen. Iets wat hem normaal gezien altijd wel lukte. Clyde zorgde er gewoon voor dat hij om de een of andere niet meteen helder kon nadenken. Damian kon er helemaal niet tegen dat de dude dat deed, misschien was hij gewoon vergeten om nog een extra mutatie te mentionen of zo. Dat moest het wel zijn right? Een andere verklaring was er gewoon niet voor.

Het was hem wel duidelijk. Praten over het verleden met Clyde was een no go zone. Waarom had hij er ook op ingespeeld? Het was hem al duidelijk vanaf de piste dat hij er beter niet over kon beginnen. Zucht. Uiteindelijk wou hij de trainee gewoon het gevoel geven dat hij zich geen zorgen hoefde te maken om wat er vroeger gebeurd was, dat Damian er niet aan zou tillen wat er ook was. Maar hij wou hem ook het gevoel geven van geborgenheid, dat Clyde hem alles kon vertellen en dat hij het niet aan de grote klok zou gaan hangen. Ergens was het wel een beetje zijn taak als mentor om de man zo veel mogelijk te helpen. Als het niet op professioneel vlak was, dan zelfs gewoon als vrienden. Dat was het punt dat hij met alles wilde maken.

Onder zijn vingers voelde hij de spanning in de schouders van de man toe nemen, maar die verdween al snel genoeg weer. Was het werkelijk wel aan hem om hem zijn geheimen te ontfutselen? Eigenlijk was het zelf zijn bedoeling niet eens, hij kon er gewoon niet tegen dat Clyde zo down was geworden door een stomme vraag die hij had gesteld.

Wanneer hij uiteindelijk weer terug tegen over hem zat liet hij een zachte glimlach op zijn gezicht verschijnen in afwachting op wat hij zou gaan doen of zeggen. Misschien joeg Damian hem wel onbewust weg? Wie weet was het wel zo dat de man echt dacht dat hij het hem moest vertellen? Als dat al het geval was, was het dus niet zijn bedoeling geweest om dat ook werkelijk te doen. Aight, Cali moest hij zeker nog eens bezoeken. Maar het was inderdaad best wel vreemd dat ze hem juist naar zo’n plek stuurde. Die mensen wisten normaal gezien wel wie ze binnen haalden, wat hij had uitgespookt in zijn verleden. Als hij in zo’n ding zat, hij zou er juist rekening mee houden en de persoon in kwestie gewoon naar de geheel andere kant sturen. Maar dat was Damian dan weer met zijn hart van goud. ‘Sommige mensen zijn gewoon freaking dom..’ Al hadden ze het waarschijnlijk gedaan om te kijken hoe hij in dat soort situaties ging reageren of zo. Dat leek hem toch de meest logische verklaring.

De vreugdeloos grimas van Clyde bezorgde hem echt wel slechte vibes. Natuurlijk kon hij die kans niet laten schieten, maar het was gewoon allemaal zo raar. Kort trok hij een wenkbrauw op. Een schoolgebouw in de fik? Kick ass! Nou ja, als er niemand binnen was. Wait, wacht even Damian. Zag hij nu werkelijk een traan lopen over Clyde’s kaak. Nee, come on. Dat was zo hard inspelen op zijn feels, niet gezond hoor. Omdat hij het deels niet aan kon om de dude te zien huilen, mensen zien huilen was gewoon iets wat hij totaal niet kon hebben, verplaatste hij zich zo tot hij naast de man zat. Bedoeld als een troostend gebaar legde hij zijn arm om de schouders van de trainee. Damian hoorde de tragedie die de man had meegemaakt aan met een vaste blik in zijn ogen. Vreemd genoeg, wist hij dat dit zou gaan komen. Al zou hij totaal niet weten waarom, nou ja punt een verbinden met punt twee was niet moeilijk. Hij kon onmogelijk begrijpen hoe Clyde zich moest voelen, hij had de dood van enkele leerlingen op zijn geweten om nog maar te zwijgen van al die haat die hij waarschijnlijk over zich moest gekregen hebben als hij niet was ondergedoken. Damnit, dit was niet eerlijk. ‘Je kon er niet aan doen..’ Het was niet zijn schuld, ze hadden hem daar maar niet moeten zetten. Natuurlijk hadden ze er geen idee van wat er kon gebeuren, maar ze hadden rekening moeten houden met het feit dat heel zijn verleden hem kon gek maken. ‘Het is echt jouw schuld niet mate, ze hadden je op genoeg plekken kunnen zetten.’ Mweh, wat moest hij nu zeggen? Damian was er echt van overtuigd dat Clyde er niets aan kon doen, maar waarschijnlijk zou de dude hem daarin tegen spreken. ‘To be honest, het spijt me echt als je je gedwongen voelde om het met me te delen, dat was niet mijn bedoeling..’

To be honest hij snapte er total geen fvck van. Hoe kon het leven van een dude als Clyde zo uitdraaien? Waar de hel had hij dat allemaal aan verdiend? Dan mocht Damian zich nog gelukkig prijzen met zijn eigen leven. Goed, hij had mensen moeten achterlaten en had er ook nog eens wat verloren in de tussen tijd. Maar het was niks vergeleken met wat zijn trainee had meegemaakt. Maar goed, langzaam maar zeker was het tij gekeerd voor Clyde anders had hij niet hier op het eiland geweest. Ugh, Damian was blij dat de dude hier was, zo kon hij toch een beetje op hem letten. Oké, in zijn hoofd had het niet zo belachelijk geklonken. Een volwassen man die op een andere dude ging letten? Dat sloeg uiteindelijk echt nergens op, maar who cares right? Het leek wel net of Clyde een of andere puppy was, een mega schattige puppy dan wel tho.

Iemand die in een crew had gezeten in Cali droppen. Slechtste keuze ever. Maar daar kon hij uiteindelijk voor de jongeman niets meer aan veranderen. What’s done is done. Als het in zijn mogelijkheden had gelegen had hij er echt nog iets aan gedaan. Maar nu, nu kon hij er gewoon beter voor de man zijn. Nou ja, dat was als hij zijn hulp al aanvaarden. Bij sommige mensen had hij nogal de neiging om zich op te dringen als ze niet geholpen wilden worden, hij had het bij Ruby en hij wist nu al dat hij het bij Clyde had. Sommige mensen verdienden dat gewoon, en hij kon die mensen er heel soms wel uit pikken. Bij de trainee had hij het niet verwacht, toch niet toen hij hem voor het eerst zag maar nu was het hem al te duidelijk.

Wanneer Clyde zachtjes tegen hem aan leunde sprong er even ongevraagd een glimlach op Damian’s gezicht. Oké, ergens was dit alles zo vreemd. Maar hij had geen andere oplossing geweten om Clyde een beetje troost te bieden. Ergens hoopte hij toch maar dat de man er ooit te boven kwam te staan. Dat hij zijn verleden volledig kon los laten, maar dat kon moeilijk zijn. Als zelfs Damian al moeite had gehad om gewoon zijn vrienden en familie achter te laten, wat moest het dan niet zijn om zo’n levens veranderend iets achter je te laten? Voor hem leek het onbegonnen werk, maar hij wilde niets liever voor Clyde. Vreemd genoeg had hij wel de drang om Clyde gewoon dicht tegen zich aan te trekken en hem voor de rest van de tijd samen niet meer los laten, maar ten eerste vond hij dat zelf te weird voor woorden dus laat staan wat de dude wel niet zou denken dan.

Natuurlijk was hij licht verbaasd over dit. Maar het bracht hem totaal niet van zijn stuk. Damian zag Clyde gewoon niet als iemand die de controle kon verliezen. Adrian die broer van Dante, dat was zo’n persoon die ineens uit het niks over de rooie kon gaan maar de man naast hem echt niet. Dat kon hij zich gewoon niet voorstellen. Kort staarde hij naar het zand toen het gemompel zijn oren bereikte. Kijk dit was dus echt niet nodig, Clyde blamede zichzelf iets wat ergens wel normaal was, maar in de omgeving waar hij had in gezeten was dat gewoon niet mogelijk… ‘Misschien. Maar alsnog ik blijf erbij het is niet jouw schuld, echt niet. Als ze je in een totaal andere omgeving hadden geplaatst, dan was het echt niet gebeurd.‘ Misschien was het niet zijn plek om Clyde hierop te wijzen, maar de woorden rolden er gewoon uit.

Uit het niets verdween de warmte van de man. Eh, niet leuk. Hij liet zijn arm uiteindelijk weer tot naast zijn lichaam zakken en schudde vervolgens kort zijn hoofd. Damian meende zijn excuses wel. Het was echt niet zijn bedoeling geweest om de man pijn te doen op een emotionele manier. Meteen verscheen er een geschokte uitdrukking op zijn gezicht toen hij bedreigd werd. Tssk, hij moest eens proberen hoor. ‘Ik smaak niet zo lekker to be honest.’ Klonk het terwijl er een grijns doorbrak op het gezicht van de Aussie. Wat dacht hij wel? Hem zo maar roosteren om hem dan op te peuzelen of hem te laten rotten in een of andere vuilbak. Thanks, but no thanks.

Waarschijnlijk drong Damian niet tot hem door. Maar het maakte niets uit, hij ging het welgevormde beeld van Clyde niet maar veranderen. Dus of het nu wel of niet ooit nog eens voorviel, wel ja dan was Damian er wel om iedereen te beschermen met zijn zogenaamde kick ass mutatie. Misschien kon hij zelfs Clyde dan gewoon opsluiten in een soort van eigen krachtveld. Niet dat het bestand zou zijn tegen al het natuurgeweld dat door de reïncarnatie van Thor, uit de film, himself werd gecreëerd maar dat waren details. De zuidpool hm? ‘Daar zou je het niet overleven hoor, beetje te koud voor een eilandbewoner.’ Grijnsde hij kort. ‘Ga je dan ook zo dom wandelen?’ Let’s do the penguin. Stel je voor een waggelende Clyde. Jup, dat zag hij echt nog wel gebeuren. ‘Maar beter niet, wie weet had je anders nooit mijn trainee geweest, want ik denk niet dat pinguins zulk goed stagemateriaal zijn.’ Die beesten over horden. Nog net kon hij zichzelf in toom houden om niet in lachen uit te barsten, maar er volgde wel zacht gegiechel. Ja, hij giechelde als hij niet deftig kon lachen. Leer ermee leven oké!

Ugh, hij wilde terug warmte. Normaal zou hij zijn shirt of iets hebben aangetrokken, of zich in zijn bad laken hebben gewikkeld. Maar de lichaamswarmte van Clyde vond hij veel beter. Eh, nee dat had hij serieus niet gedacht? Tijd om je hoofd uit te zetten Damian. Alsof dat maar kon, gewoon even een schakelaar om zetten en woppa gedaan met alles. Maar nee, dat waren ze vergeten toen de mens op de aarde verscheen. Het was tijd voor een upgrade! De upgrade zou nog wel even duren, dus moest hij zich maar even focussen op iets anders. Ook al trok Clyde zijn aandacht echt wel met alles. Mweh, daar mocht de dude wel mee gaan stoppen hoor want hij werd er nou ja niet ongemakkelijk maar hij wist het andere woord niet meer. Damian vond het alles behalve ongemakkelijk als hij even eerlijk was met zichzelf. Maar het drong echt niet door die kokosnoot van hem.

Aangezien Clyde dus toch niet terug kwam had hij zijn arm laten zakken en had hij die nu losjes om zijn opgetrokken benen heen geslagen en staarde wat doelloos voor zich uit. Als hij niet zo stabiel zat, zou hij letterlijk omver zijn gevallen door de plotselinge opmerking van de dude. Een frons verscheen op zijn gezicht terwijl hij hoorde hoe de man zich probeerde te redden met een excuus. ‘Hoe gaan we dat dan figuurlijk aan pakken?’ Jup, domme actie nummer 9745186. ‘En je mag me niet roosteren kneus, das niet cool. Like totaal niet.’ Sprak hij met een vies gezicht terwijl hij even dacht aan die arme Dante die al die brandwonden had. Ugh, nope hij moest er niet aan denken als hem dat zou overkomen. Laat staan dat hij al zijn body art zou verliezen. Hij zou helemaal gek worden.

Het enige wat hij ooit had onthouden van de pinguin was hun gekke manier van wandelen. En het feit dat ze dus wel een beetje schattig waren, maar dat ging hij niet openly toegeven hoor. Damian die pinguins schattig vond, nee hij hield het wel bij puppy’s die leken op Clyde. Nee, stop ermee. Een zucht schoof over de lippen van de man terwijl hij gewoon recht voor zich uit staarde, recht naar de trainee dus. Momenteel was hij even in een fase van dagdromen beland, dus leek het haast alsof hij gewoon mesmerized was door de eilandbewoner. Nog zoiets wat ze gemeen hadden met elkaar. Australië was weliswaar groter, maar het bleef een groot eiland. Ergens uiteindelijk best wel grappig, dat de twee zo veel gemeenschappelijke dingen hadden met elkaar maar ze toch elk weer op hun eigen manier wat anders waren. Vaag hoorde hij Clyde hevig protesteren, en dat haalde hem uit zijn dagdroom. Kort wreef hij door zijn haar en grijnsde. ‘Ik heb het niet zo op waggelen.’ Stel je voor, dat elk persoon op aarde waggelde. Oké, een groot deel van de populatie deed dat al, maar dat kwam omdat het gewoon vreemde mensen waren. Maar oké hij had gelijk bij pinguins was het nog een beetje schattig.

‘Ik jou nooit als trainee, of het minder goede stage materiaal?’ Grijnsde hij breed. Tss alsof hij het niet wist, de pinguins natuurlijk. Damian begon echt pro te worden met zichzelf dingen wijs maken als het om Clyde ging, want dat was hij echt al de hele tijd aan het doen sinds zijn voeten het warme zand hadden geraakt. Wat was hij toch een kneus. Als hij nu eens zou weten wat er werkelijk aan de hand was, zou hem dat al zeker helpen maar nee zijn hoofd besloot niet mee te werken en liet hem maar gewoon verder domme dingen doen. Go hoofd!

Wanneer de wind op stak, miste hij de warmte van Clyde nog meer. Bijna had hij zelf de drang om zich tegen de man te nestelen, maar hij bleef mooi op zijn handdoek zitten naast de dude die slechts centimeters van hem verwijderd was. ‘Dat zou inderdaad wel welkom zijn.’ Jammer genoeg, had Damian zijn aansteker niet bij en had hij ook al geen idee hoe hij een kampvuur moest aan steken. Die skills moest hij toch nog eens krijgen hoor, een vuurtje aansteken kon altijd handig zijn. Waarom had hij nu niet een of andere mutatie waarmee hij vuur kon besturen of iets? Nee, hij kreeg de gave om heel simpel te spelen met inkt. Cool, maar minder cool als vuur of bliksem of wat dan ook. Maar dan weer meer cool als extreme rekbaarheid of zo. De hulpeloze blik die hij naar zich toegeworpen kreeg deed hem zachtjes lachen. Arme knul. ‘N’aww je zult dan toch met een idee moeten komen hoor. Jij stelde het tenminste voor.’ Klonk het op een speelse toon. Oh god, Damian hou gewoon eens mooi je bek dan kraam je geen onzin uit. Een rilling rolde over zijn rug wanneer hij een zachte tik tegen zijn knie voelde, een aangename weliswaar. Misschien moest hij toch maar beter zijn shirt aan trekken, maar zijn backpack stond zo ver weg. Aangezien hij een plotselinge sluip aanval van luiheid onderging greep Damian in plaats van naar zijn rugzak, gewoon het badlaken dat eenzaam op de grond lag en sloeg dat vervolgens om zich heen. Way better! ‘Veeg dat geheimzinnige grijnsje maar al weg hoor, mij rooster je vandaag mooi niet.’ Sprak hij terwijl hij een pruillip trok. Nee nee, dat moest de dude echt niet gaan proberen. ‘Eh, btw you cold?’ Maybe moest hij even aardig doen en zijn geïmproviseerde deken maar eventjes delen. Al had hij nog niet echt een idee hoe hij dat moest gaan doen.

Echt niet. Hij kende zat kleine mensen en die waggelde mooi niet. Tsk, pinguins waren gewoon de enigste diersoort op aarde die aan waggelen deden. Nou ja, waarschijnlijk niet maar hij zag andere dieren nog niet zo snel waggelen. Blijkbaar besloot Clyde het op te nemen voor de pinguins. Alright dan, misschien kon hij de man maar beter gewoon in zijn waan laten. Eigenlijk had hij gewoon geen zin om weer een nieuwe discussie aan te gaan met de dude, daar had hij het veel te koud voor. Serieus, wind je mocht gaan liggen hoor. Wind was alleen maar cool als hij op zijn plank stond, of als het gepaard ging met onweer. Jup, nog zoiets raar aan Damian. De man had een voorliefde voor onweer, bij elk mogelijk onweer dat hij vroeger had meegemaakt was hij altijd buiten gestaan om zich midden in al dat geweld te bevinden. Ja, je mocht hem vreemd noemen hoor, maar hij vond het nu eenmaal geweldig. Net zoals hij de zon geweldig vond, en natuurlijk puppy’s maar wie vond dat nu niet geweldig? Damian schonk Clyde enkel een lach op zijn vraag voor respect voor de diertjes. Sure thing mate. Maar dat wilde nog niet meteen zeggen dat hij pinguins boven puppy’s verkoos hoor. Stiekem was hij best benieuwd naar het antwoord van de dude. Nou ja, pinguins gingen waarschijnlijk voor bij hem duuh. Maar misschien was er ergens toch wel een klein dingetje called hope in hem geslopen dat Damian boven de pinguins werd gesteld. Hé, hij mocht ook wel dromen right? Allebei? Wel, daar moest hij maar genoegen mee nemen. ‘Hm, alright. I can live with that.’ Sprak hij eigenlijk wat overbodig.

Natuurlijk moest Clyde iets bedenken. Hallo, hij had het er maar uit gefloept dus dan mocht hij met een oplossing komen ook. Zijn mondhoeken trokken vrolijk omhoog toen de man de opmerking maakte dat hij niet zo maar in zijn arm kon gaan bijten. Tss, wat hield hij er van om de dude te plagen. ‘Wel, je kan het altijd proberen lijkt me. Maar of het zo heel cool gaat zijn weet ik niet.. Dus we houden het er maar op dat ik niet lekker smaak.’ Stiekem kon hij het zich al helemaal voorstellen. Clyde die ineens hoppa aan zijn arm hing en hij die dan als een wilde met zijn armen begon te zwaaien om hem los te krijgen.

Stomme zon ook. Waarom kon die niet like nog een beetje blijven staan? Waren ze dan zo zielig dat zelf de zon hen niet meer wilde opwarmen? Maar gelukkig was er nog zijn eigen badlaken dat perfect diende als windschild. Maar toch vond hij het best wel zielig dat Clyde nu niets had om zich te beschermen. Daarom had hij onrechtstreeks een voorstel gedaan aan hem om nou ja erbij te komen zitten. Wanneer Clyde echter claimde dat hij er wel tegen kom verscheen er uit het niets een beteuterde blik op zijn gezicht. Was de dude soms bang of zo? I mean, ze deelde maar een dekentje dat was toch niet zo erg? Of had hij de memo niet gekregen dat het wel erg was of zo. Snel genoeg veegde hij de beteuterde blik maar weer weg, voor de dude zo meteen ging denken dat hij het echt erg vond. Oké, het was wel zo maar hij ging er nu geen drama om maken of zo. Het was dan pas dat hij opmerkte dat Clyde’s wangen een rode schijn hadden gekregen. Damian besloot er maar niets op te zeggen en luisterde naar de snel op elkaar volgende woorden. Was hij nu zenuwachtig? ‘Joow, bro chill. Het was maar een vraag hoor.’ Glimlachte hij zachtjes. ‘Maar als je het echt te koud krijgt ik heb nog wel een shirt in mijn rugzak zitten als je wilt?’ Jup, dat was wel een goede aanbieding right? Vast wel. Misschien kon hij het beter anders doen. Damian duwde zichzelf overeind en gooide het badlaken naar Clyde toe. Zo dwong je iemand om warmte te aanvaarden! Al had hij het misschien beter niet gedaan, want zodra er weer een felle windvlaag op stak gingen de haartjes op zijn armen recht overeind staan. Vervolgens haalde hij zijn shirt maar uit zijn rugzak en trok het over zijn hoofd. Het was niet zo heel veel beter, aangezien het maar een simpele tanktop was maar boeien. Beter dan dat de trainee al meteen door de koude geveld werd. ‘Weetje, geef mij maar gewoon een windstorm met regen, donder en bliksem. Das veel leuker dan deze shit.’

Te bedenken dat hij de man nog maar kende vanaf vandaag was gewoon te gek om te denken. Hoe de twee met elkaar om gingen leek het echt alsof ze childhood friend waren. Ook al was Clyde niets vergeleken met de jongens die zijn echte childhood friends waren, natuurlijk wel op een positieve manier. Die gasten waren helemaal top, maar met Clyde voelde het gewoon anders aan. Alles leek anders als hij bij de man was, en als hij het echt moest toegeven maakte het hem gek in zijn hoofd. En hij kon er helemaal niet tegen dat de dude die magische power over hem had. Hij verborg echt nog een mutatie voor hem hoor. Misschien kon hij gewoon gedachten sturen of iets in die aard. Uiteindelijk zaten ze op een eiland vol mutanten, dus dat zou echt nog wel kunnen, toch? De comment dat hij lekker rook ontging hem nog net niet. ‘Eh, bedankt denk ik?’ Sprak hij wat verward. Dat had hij dus mooi niet verwacht. Maar een compliment, was een compliment? Vreemde jongen die Clyde.

Een meesterlijke zet om die handdoek gewoon over de kop van Clyde te gooien. Zo kon de man niet tegen stribbelen, en wel ja hij had het nu misschien wel koud maar beter hij met zijn geweldige weerstand dan Clyde. Niet dat je bij dit windje echt ziek kon worden of zo, maar hij nam toch maar liever de voorzorgen om de trainee niet ziek te laten worden. No way dat de dude onder zijn eerste les ging uitkomen door een verkoudheid of wist hij veel. Voor een kort moment keek hij Clyde die bijna volledig bedekt was met het strandlaken. ‘So, you look like Casper the friendly ghost. Except the color, but that’s your special touch.’ Nope, hij kon het echt niet laten om die vergelijking te maken. Het was toch niet dat Caspertje er nog veel aan kon veranderen. Tenzij hij opeens niet meer zo friendly was, maar dat zag hij nog niet zo snel gebeuren.

Huh? Wat? Uit het niets werd het badlaken ineens zorgvuldig om zijn hoofd gewikkeld en zo was tulband Damian dus geboren, helemaal compleet met zijn geweldige baard en alles. Stiekem leek hij nu op een van die dudes uit de Prince of Persia, alleen dan wel veel knapper natuurlijk. Kuch, kuch, hallo ijdeltuit. Zodra Clyde een eindje van hem was verwijderd werd veranderde de omstandigheden meteen. De zee werd woester, de hemel werd donkerder. Het enige stralende punt was Clyde momenteel. Euh, nee dat was echt niet door zijn hoofd gegaan. Het was de tulband die sprak. Stiekem had hij gewoon een extra hoofd zoals die ene professor die Voldemort op zijn achterhoofd had maar het verborg met een tulband.

De wind wakkerde aan, en bijna verloor hij zijn tulband. Iets wat hij echt nog wel kon gebruiken nu want het hield zijn hoofd lekker warm. Thanks Clyde! Niewsgierig bekeek hij de man, probeerde te doorgronden hoe zijn mutatie nu echt leek te werken. Maar opeens vervulde een luide knal de stilte. De flits die de bliksem met zich mee bracht deed hem grijnzen. Yeah, zo had hij het graag. Kort fronste hij toen Thor, jup dat was nu wel toepasselijk, teken naar hem deed dat hij zijn oren moest bedekken. Dacht de dude nu echt dat hij nog geen onweer had meegemaakt of zo? Hallo, Australië was misschien voor het merendeel van de tijd zonnig maar bij hun kon het ook mooi huishouden. Dus nope, rebels als hij was deed hij het niet.

Foute, hele foute keuze. Zodra de donder klonk trok de man de handdoek op zijn kop iets meer over zijn oren om zijn handen er daarna ook nog eens op te leggen. Rillingen schoten over zijn rug. Niet eentje, nee wel een stuk of tien. Het geluid van de donderslag leek wel door hem te gaan. Zo krachtig was het. Gefascineerd staarde hij naar de lichtflitsen die zich heel snel opvolgden. Vreemd genoeg had hij de drang om naast Clyde te gaan staan. En omdat hij Damian was, die momenteel even niet kon denken deed hij dat ook nog eens. Zodra hij naast de trainee halt hield voelde hij een regendruppel over zijn schouder glijden, een, twee en al heel snel werden het er honderden. Maar het enige waar hij nu oog voor had was het gene wat er voor hem afspeelde. De volgende donder leek hem wel helemaal door elkaar te schudden, niet normaal man! Voor kort richtte hij zijn ogen op de man toen die zijn arm omhoog stak. Een normaal persoon zou een stap op twee opzij hebben gedaan, maar Damian bleef gewoon staan zonder angst of wat dan ook. Wanneer de bliksemschicht naar de hand van Thor schoot vernauwde hij zijn ogen voor een moment om daarna zijn ogen weer op volle zee te richten om daar te kunnen genieten van een lichtshow die zo kick ass was. Gedurdende de gehele show had hij kippevel gehad, en nog niet zo’n klein beetje ook. ‘Damn, that was so sick!’ Sprak hij helemaal opgewonden door wat hij juist gezien had. For god sakes, hij leek wel een kind dat een puppy kreeg voor zijn verjaardag.

Misschien moest hij maar naar een of ander Arabisch land gaan, daar een groot paleis voor zich laten bouwen, een paar leeuwen en tijgers in droppen zichzelf een paar vrouwen zoeken en woppa dan was meneer ineens sultan. Jup, die tulband kon een heleboel veranderen voor hem. En hoewel hij het helemaal geweldig zou vinden om een paar leeuwen en tijgers te hebben rond lopen, want ja die dieren waren naast puppy’s helemaal top. Maar als hij echt moest kiezen Australia for the win. Wat hij daar allemaal had, wel ja daar zou het leven als sultan niet tegen op kunnen hoor. Als hij echt wilde leven als zo’n dude dan dropte hij op zijn loft wel een stuk of duizend kussens op de grond en was het ook helemaal klaar. Hm, dat was nog eens idee!

Misschien ergens heel stiekem wou hij wel een voorsmaakje van Clyde’s powers, maar een hele lichtshow moest voor hem niet hoor. Stiekem wou hij gewoon gebruik maken van de dude zijn powers om de hemel een nieuw kleurtje te geven, en omdat het al te lang geleden was dat hij nog een deftig onweer had meegemaakt. Maar, wat hij vooral wou zien was Clyde, de intensiteit waarmee hij de bliksem zou besturen of zou maken of wist hij veel. Het was gewoon interessant, geen bijbedoelingen hoor…

Natuurlijk ging hij naast Clyde staan gedurende dit alles. I mean, duuh dan kon hij alles van de eerste rij bekijken. Wanneer hij deze keer echter een blik wierp op de man naast hem, wel ja het was een heel prettig zicht. Voor hij echter als een creep kon gaan overkomen had hij zijn blik weer op zee gericht. Ugh, hij kon zichzelf echt wel vervloeken voor wat er allemaal door hem heen ging. Of nee, beter gezegd kon hij Clyde gaan vervloeken want hij had gerommeld met zijn hoofd en geen klein beetje. Misschien was zijn kreet net iets te enthousiast geweest. Maar hij kon er echt niets aan doen. Dit was de eerste keer ever dat hij zoveel bliksem had gezien, dat de donder zo stevig was geweest dat hij door elkaar was geschud. To be honest, was hij er echt totaal van overdonderd al verborg dat enthousiasme van hem het wel weer mooi.

Nog niks? Had Clyde nu echt net gezegd dat dit niks was? 'Dude, je maakt echt een grapje.' Ongelovig staarde hij de kerel aan, maar reageerde meteen wanneer de man een stap naar hem toe had gezegd door het zelfde te doen. Al was dat misschien net iets te snel geweest.. Voor hij het echter door had stonden ze in een of andere knuffelpositie en had hij de drang om zijn armen rond het lichaam van de trainee te slaan. Gelukkig kon hij zich nog net weerhouden, al was dat meer omdat hij zich beter niet kon bewegen. Wat zou er nu gaan gebeuren? Een onmiddellijke drang welde op in zijn borst om zijn eigen mutatie te gebruiken om zich te beschermen, maar om de een of andere reden kon hij zich er niet tot dwingen om het te gebruiken. De reden werd hem al heel snel duidelijk, Damian wilde zich nog niet zo zichtbaar opstellen door zich te tonen aan Clyde zonder zijn ink. Vreemde shit.

Van het ene op het andere moment was het duo omring door een web van bliksem. Bewonderend bewoog hij zijn hoofd voorzichtig. Dat was zo epic! Hij moest hem toch wel gelijk geven op wat hij zo net nog had gezegd, die lichtshow was awesome geweest maar dit was gewoon fenomenaal. Voor een kort moment maakte hij oogcontact met de man en trokken zijn mondhoeken meteen omhoog. ‘Serieus, jouw mutatie overtopt de mijne zo hard nu. Dat kan je echt niet tegenspreken.’ Het kwam er slechts uit als gemompel, maar aangezien de afstand tussen de twee maar heel klein was zou hij het perfect kunnen aan horen. Damian richtte zijn ogen weer bewonderend op het omhulsel waar de twee in stonden. By far was dit het meest coolste wat hij ooit had gedaan. Zou hij het kunnen aanraken? Zonder zich dan te elektrocuteren off course? Hij besloot het maar niet te vragen, anders zou hij misschien teleurgesteld worden en nou dat wilde hij niet want dan zou dat enthousiaste gevoel van hem meteen verdwijnen, en momenteel werd dat groter en groter.