Invincible &Damian

Stiekem vond hij het echt wel te gek. Damian had zijn eigen privé onweertje, wat wil je nog meer? Althans hij dacht toch dat het om een beperkt onweertje ging dat niet verder dan het strand en het water ging. Maar goed, het bleef cool. Clyde was eventjes zijn persoonlijke weerman die het ook nog eens kon verwezenlijken om zijn meest favoriete soort weer na te bootsen zonder enige problemen. Het gaf de trainee een machtige uitstraling, iets imponerend. Hoewel hij ouder was, en al langer leerkracht voelde hij zich plots heel klein naast de man. Alsof hij net even op zijn donder had gekregen van zijn ouders.. Vreemde vergelijking, maar hij had het gevoel wel. Gelukkig voor hem verdween dat gevoel al heel snel weer. En werd Clyde weer gewoon Clyde. Die versie van de man zag hij toch net iets liever. Natuurlijk bestuurde de man nog steeds de bliksem, maar in zijn hoofd zag hij weer de normale trainee voor zich en niet zijn ouders die hem straf gaven om wist hij veel wat.

Blijkbaar vond Clyde zijn enthousiasme helemaal geweldig, voor zover hij kon aflezen uit de blik van de man dan toch. Tss, yeah en dat ging hij nu waarschijnlijk elke keer tegen hem gebruiken of zo. Kon hij er wat aan doen dat dit gewoon een van de epicste momenten was in zijn leven. Naast het ontdekken van zijn eigen mutatie dan, en de honderden keren dat hij op een podium had gestaan of een wedstrijd had gewonnen. Kort trok hij een wenkbrauw op. Natuurlijk zag Clyde eruit alsof hij een grapje maakte. Hoe kon dit nu zomaar niets zijn? ‘Wil je dat ik daar eerlijk op antwoord?’ Sprak hij met een geheimzinnige grijns.

Natuurlijk vond hij de omhelzing maar al te vreemd. Maar hij ging hem nu ook niet weg duwen of zo. Wajo, gemengde gevoelens en alles. Misschien was het beter om maar te ontsnappen uit de omhelzing, maar daarvoor was het inmiddels al weer te laat want de cocon van bliksemschichtjes was al helemaal verschenen. Als hij zich nu zou losmaken van de man, wel ja dan was het wel zeker dat hij even mooi gestoofd werd. Ach, dan zou hij maar blijven staan in zijn armen. Want dat vond hij super erg.. Yeah, maak dat de kat wijs. Het pulseren van het bliksemschild fascineerde hem uitermate. Door wat zou het komen? Al had het vast wel te maken met Clyde die in contact met al die ladingen stond.

Damian schudde zachtjes zijn hoofd. Nope, zijn mutatie kon dit echt helemaal niet over treffen. Hij kon veel doen met inkt, maar iets zo mooi als dit creëren? Nee, dat lag echt niet in zijn macht. Toch besloot hij zijn mond maar te houden en zich gewoon te focussen op de bliksem, en het subtiele contact dat hij nu had met Clyde. Damian kon zichzelf echt voor zijn kop slaan om wat hij nu wel niet aan het denken was. Hij snapte er geen jota van, het was echt gewoon alsof iemand anders zijn verstand zich had gevestigd in zijn hoofd en hem helemaal overnam van binnen uit. En als het dat niet was, wel dan maakte hij zichzelf wel weer wat anders wijs. Vanuit het niets sprongen er enkele kleine vonkjes over op de hand van Clyde. Dat deed toch pijn? Bij hem zou het vast wel pijn doen, toch? Het was dat Clyde’s grijns even zijn aandacht had getrokken of hij had naar de dingetjes blijven staren. ‘Is dat wel mogelijk?’ Zijn ogen gleden van het gezicht van de man naar zijn hand. Uiteindelijk stak hij zijn hand toch maar uit zodat die nu mooi tussen hen twee in zweefde. De afstand die tussen hun lag, werd momenteel enkel bepaald door hun handen. Damian durfde zich echt niet te verroeren, omdat hij geen idee had wat er met hem ging gebeuren als hij die muur eenmaal aanraakte. 'I mean, ik snap dat je me wilt roosteren en een stukje wilt proeven en zo, maar ik verkies liever de kleur van mijn hand die het nu is.' Grijnsde hij uiteindelijk breed naar hem.

Damian had geen idee wat er door de man zijn gedachten was gegaan toen hij even die korte pauze had ingelast tussen de lichtshow en het maken van de cocon. Nou ja, ergens had hij wel een idee al was dat enkel om wat Clyde hem verteld had. Nog steeds snapte hij er niets van, hoe kon het zijn dat zo’n puppy als Clyde zo veel slechts had kunnen mee maken? Niemand verdiende het om die dingen mee te maken en al zeker de trainee niet. Vreemd genoeg had hij nu het idee gekregen dat hij er alles aan moest doen om hem nu gewoon gelukkig te maken. Ja, heel vreemde shit maar het was nu eenmaal zo. Of hij van plan was om er te gaan op inspelen wist hij nog niet, maar dat waren beslist dingen die hij nog moest over denken. Om nu naar de counselor te stappen met dit alles wat hem in vertrouwen was verteld, was absoluut een no go. Moest het een leerling zijn zou het anders zijn, maar hij kon de man nu moeilijk zo verraden. Want ja, dat was echt wel wat het was in zijn ogen.

Uiteindelijk was de cocon toch verschenen en het moment was gewoon zo magisch geweest. Magisch? Oh heck, why not. Hoe moest hij het anders noemen? Het had hem de grootste moeite gekost om zijn ogen van de muur af te kunnen wenden en Clyde even kort aan te kijken. Iets wat hij misschien niet had moeten doen, door het feit dat hij zich letterlijk in de armen van de man bevond was de afstand tussen hen zo klein. Damian kon de Clyde’s hart tegen zijn eigen borst voelen slagen. Zijn ogen die totaal de controle hadden verloren zakte even af naar de lippen van de man. Vrijwel meteen had hij zich weer gefocust op de muur om hen heen, het proberend uit zijn gedachten te laten gaan. Iets wat ook wel leek te lukken toen de blonde man hem het voorstel deed om de bliksem letterlijk aan te raken.

Natuurlijk was het door zijn gedachten geschoten dat hij hier best wel eens geroosterd door kon worden. I mean, het werd hem niet dagelijks aangeboden om bliksem op zijn hand te hebben. Plus wie weet had hij er toch enige vorm van concentratie voor nodig, iets wat momenteel helemaal weg was bij Damian. Het was de zelfzekerheid van de man die hem uiteindelijk over de streep trok om het toch eens te proberen. Gauw genoeg werd de uitgestoken hand vastgenomen en bewoog zich Clyde zo dat hij nu naast hem stond, nou voor zover het mogelijk was in een cocon natuurlijk. Kort knikte hij. Gelukkig had Damian ook nog zijn eigen afweersysteem voor als het even fout ging gaan, maar hij had besloten om al zijn vertrouwen in Clyde te stoppen en dat afweersysteem te laten voor wat het was.

Met zijn volledige aandacht bekeek hij het kleine straaltje dat zich had losgemaakt van de muur. Alsof hij al zijn vriendjes verplicht moest verlaten, leek het bang om zich in een nieuwe omgeving te bewegen. Iets wat hem ongewild heel sterk deed denken aan zijn eigen leven, aan de eerste keer dat hij op het eiland was geweest toen hij al het vertrouwde achter had moeten laten. Dat bliksem zo diepzinnig kon zijn wist hij echt niet. Zodra de eenzame bliksem zich op zijn hand had geplaatst voelde hij een milde shock door zijn hand gaan, iets wat meer kriebelend aanvoelde dan het echt pijn deed. ‘Als ik zou liegen zou je me dan met bliksem kunnen laten gooien?’ Grijnsde hij even kort terwijl hij zijn blik uiteindelijk weer op Clyde vestigde. ‘Nee, het kriebelde een beetje maar het deed helemaal geen pijn.’

Wat het ook was dat er aan de hand was met hem. Het zat mooi diep weg gestoken in een kast, die in een bunker stak die op de bodem van de oceaan lag oké. Natuurlijk kwam het niet op bij Damian dat hij misschien mogelijk in to dudes was. Hij was Damian, de grootste rokkenjager in heel Australië for god sakes. Anyway, hij vond er wel een of andere reden voor waar hij het op zou kunnen steken. Misschien was hij wel gewoon ziek geworden of zo, had hij een erge vorm van de griep of wie weet misschien wel ebola. Nee, dat laatste was een grapje.

De kleine tintelingen die door zijn hand schoten wanneer de bliksem hem aanraakte deden zo nu en dan een kleine grimas verschijnen. Eigenlijk was dit best wel cool. Wie kon nu zeggen dat hij midden in een cocon van bliksem had gestaan terwijl de bliksem vrolijk danste rondom hun handen, en er nog eens levend vanaf was gekomen? Juist ja, niemand kon dat buiten Clyde de reïncarnatie van Thor, inclusief het lange haar en alles. Pff, de trainee had echt in zijn leven moeten komen toen hij nog in zijn thuisland was. I mean, dat zou echt zo kick ass zijn geweest dan hadden ze gewoon samen op Bondi de tijd van hun leven kunnen hebben. Maar goed dat was dus niet het geval, dus tja hij moest het maar doen met de tijd die ze nu hadden.

Damian trok een pruillipje. Damn, hij wou echt wel met bliksem gooien. Dan kon hij zich toch voor een moment even een oppergod voelen. Beter gezegd dan kon hij zich voor een moment als een gelijke zien van Clyde, op het vlak van powers dan toch. ‘Who cares about safety?’ Lachte hij vrolijk. Nee, dat was best wel belangrijk hoor. Plus, zoals hij al eerder had gezegd hij wilde geen zwarte handjes of zo krijgen. ‘Nah, just kidding mate. Maar ooit wil ik het wel een keer doen hoor.’ In een veilige omgeving dan toch, stel je voor hij die gooide met bliksem en ineens woppa een random leerling die geëlektrocuteerd werd. Hm, nee hij zou wel mooi wachten tot Clyde dat kunstje onder de knie had voor hij het zou gaan uitproberen.

God? Meer thank Clyde! Al ging hij dat heus niet hardop zeggen. Toen de cocon aan het verdwijnen was voelde hij de wind weer terug toenemen en een onaangename rilling trok over zijn rug heen waardoor hij automatisch wat dichter tegen Clyde aanschoof. Wanneer die hem echter los liet werd het er alleen maar frisser op. Maar hé, hij had zijn tulband nog. Maar in plaats van die om zijn eigen schouders te slaan gooide hij die naar de trainee die echt bijna blauw begon te zien. Arme dude. Snel genoeg haastte hij zich naar het lege badlaken en sloeg dat om zijn eigen schouders. ‘Ehm, yeah sure. Denk dat dat het beste is.’ Nadat hij zijn rugzak had gepakt en Clyde hetzelfde had gedaan liepen ze samen in de richting waar ze een uur eerder of hoe lang het ook geleden was, vandaag waren gekomen. Eigenlijk had hij best wel een leuke dag gehad, iets wat mainly kwam door de man naast hem. Pff, het werd echt tijd dat hij zich ging afzonderen in zijn kamer of zo om eens te kunnen nadenken. Niet dat hij dat ging doen, want zodra hij op zijn kamer was ging hij gewoon jammen waarschijnlijk.