Forget the bad stuff, drink the good. [Nadya]

 
Met haar lange, slanke bennen opgetrokken en haar kin rustend op haar knieën keek Nadya naar de golven, die bijna ritmisch kapot sloegen tegen de rotsen. Naar de zachte glinstering van de maan in het water. Zachte, melancholische muziek kwam uit de dopjes in haar oren. De klanken sloten bijna feilloos aan bij haar gedachten. Trokken haar verder en verder in de eenzaamheid, de machteloosheid en de angst. Het zou zo makkelijk zijn als ze dit alles gewoon achter zich zou kunnen laten. Als ze gewoon weg zou kunnen vliegen. Ver weg van het eiland, ver weg van Devon, maar vooral ver weg van Storm. Het was raar hoe degene van wie je het liefst weg wou vluchten, ook degene was voor wie je bleef. Hoe degene die je lijmen kon, ook degene was die je kon breken, die je zou breken. “Wat moet ik doen?” Haar stem was niet meer dan een fluistering, haar blik had ze op geslagen naar de sterrenhemel alsof ze daar het antwoord vinden zou. Alsof Nick of haar ouders zich daar verschuilden en haar zouden kunnen vertellen wat ze doen moest. Zacht beet ze op haar lip, vechtend tegen haar emoties, vechtend tegen het verloren gevoel dat zich meer en meer meester van haar begon te maken. Na Nick’s dood had ze gedacht nooit meer iemand in haar hart te laten. Had ze zich voor genomen niemand nog het vermogen te geven om haar te breken, omdat ze had geweten dat ze niet veel vaker gebroken kon worden voor ze zou veranderen in een monster. En nu zat ze hier, meer gebroken dan ze al geweest was. Waarom had ze het zo ver laten komen? Waarom had ze haar hart weer opengesteld? Waarom had ze niet in gegrepen met volle maan? De vragen liepen dwars door elkaar. Spookten iedere dag weer door haar hoofd, ontnamen haar van haar eetlust en haar slaap. Al zou ze de slaap waarschijnlijk ook niet hebben kunnen vatten als de gedachten haar niet wakker hielden. Het paniekerige gevoel dat ze op haar kamer kreeg, kwam steeds sneller en heviger. De enige redenen waarom ze nog binnen kwam, was om te douchen, haar spullen te pakken en bij Storm te zijn. Verder was ze altijd buiten. Het kon haar niet schelen of de regen met bakken uit de hemel viel of de grond bedekt was met een dik pak sneeuw, binnen zitten kon ze niet.

Op het moment dat Nadya overeind kwam werd ze overvallen door een duizelig gevoel. Vlekken dansten voor haar ogen en voor even moest ze doodstil blijven staan om niet om te vallen. Zelfs haar lichaam begon na een paar weken geen eten te protesteren. Al zou ze er niet dood aan gaan, uithongering was voor haar niet levensbedreigend dat hadden de wetenschappers op Bikini Atol al eens aangetoond. Huiverend blies ze haar adem uit, waarna ze langzaam begon te lopen. De donkere rotsen van de kliffen, maakten al snel plaats voor het strand en haar blote voeten zakten weg in het mulle zand. Haar blik hield ze strak voor zich gericht, op de uitgestrekte kustlijn die minder verlaten was dan ze in eerste instantie had gedacht. In het zachte licht van de maan kon ze vaag iemand zien zitten tegen de stenen trap die naar het strand toe liep. In eerste instantie had ze gewoon aan diegene voorbij willen lopen, tot ze zag dat het Storm was. Een licht bezorgde frons verscheen op haar voorhoofd. Het was niet goed voor hem om buiten te zitten en al helemaal niet met een fles, die bijzonder veel leek op een drank fles. Toch besloot ze er niet direct wat van te zeggen, omdat ze heel goed begreep waarom hij hier zat en waarom hij dronk. Rustig liep ze naar hem toe, ergens misschien ook wel opgelucht hem eens buiten de vier muren van de ziekenzaal te zien. “Hey.” Begroette ze hem zachtjes, waarna ze naast hem ging zitten. De dopjes van haar telefoon had ze uit haar oren getrokken en het snoertje wikkelde ze rond het apparaat. Haar temperatuur had ze iets laten stijgen om er voor te zorgen dat hij het niet koud zou krijgen. “Zat van die kleine ziekenhuis kamer?” constateerde ze, terwijl ze hem zijlings aan keek. Vragen hoe het ging deed ze niet, omdat ze het antwoord op die vraag al wel wist.

 
Nog steeds kon ze niet volledig omvatten wat er in de nacht van volle maan gebeurd was. Dat ze Storm daadwerkelijk verloren had, al was het maar voor twee uur geweest. Dat zijn dood haar wereld had doen instorten, meer nog dan ze had verwacht. De realisatie dat ze Storm kwijt was had haar toch al fragiele hart in duizenden stukjes uit één doen vallen en ze vroeg zich af of ze, ze ooit nog aan één zou krijgen. Het joeg haar angst aan; weten dat er iemand was om wie ze zo veel gaf dat hij haar wereld tot stilstand kon brengen. Het was haar die nacht heel duidelijk geworden, dat ze niet nog iemand kon verliezen. Haar vader, haar moeder, Nick daar moest het bij blijven. Storm mocht niet bij dat rijtje gaan horen, dat kon ze niet aan.

Bijna obsessief keek Storm naar zijn krukken. Alsof hij het moment dat hun ogen elkaar zouden ontmoeten, uit wou stellen. Zacht beet ze op haar lip, het deed haar pijn hem zo te zien. Zo verloren, alsof hij alle hoop had op gegeven. Alsof het hem niet meer kon schelen wat er met hem zou gebeuren. Voor een moment keek hij haar stil aan, met zijn haast lege ogen. De Storm die ze had leren kennen leek steeds verder weg te zakken en ze had geen idee hoe ze hem terug kon krijgen. Wat ze moest zeggen of doen om tot hem door te dringen. De fles uit zijn handen trekken op het moment dat hij er een slok van nam deed ze niet. Het was niet dat het haar niet kon schelen, want dat deed het wel degelijk. Alleen had ze geen zin om ruzie met hem te maken. Bovendien begreep ze waarom hij het deed. Als zij niet tegen drank had gekund had ze hier waarschijnlijk ook gezeten met een fles sterk in haar handen. Zijlings keek ze hem aan, haar bezorgdheid kon ze niet verbergen, die was duidelijk van haar gezicht te lezen. Wat ging er om in zijn hoofd? Wat kon ze doen om hem te helpen? Het ware vragen die iedere dag weer door haar hoofd gingen, maar waar ze nog geen antwoord op gevonden had. Bij zijn stille bekentenis knikte ze zachtjes, ten teken dat ze hem begreep. Al zou hij het waarschijnlijk niet zien omdat hij zijn blik al weer op de zee had gericht. Langzaam ademde ze uit, liet haar hoofd in haar nek zakken en sloeg haar blik op naar de sterren. Het was alsof er zich een muur tussen hen begon op te trekken en ze had geen idee hoe ze die neer moest slaan, of ze er überhaupt de kracht voor zou kunnen vinden. Hoe lang kon ze nog vechten in een poging Storm’s hart bij één te houden, als hij zelf alle hoop al had opgegeven? Het was niet dat hij haar had verteld dat hij had opgegeven, maar ze kon het aan hem zien. De blik in zijn ogen die zo nu en dan koud of emotieloos was. De manier waarop hij zijn vrienden stuk voor stuk buiten sloot. Het feit dat hij hier zat, op het strand met een fles drank terwijl hij helemaal niet mocht drinken met zijn medicijnen.

‘Waarom doe je het?’ Nadya keek Storm weer aan, zag de intense indringerige blik in zijn bruine ogen. Vroeg zich af wat ze moest zeggen of er een goed antwoord bestond op die vraag. Zijn nuchtere, bijna harde opmerking deed haar blik verduisteren. Voor een moment kreeg haar gezicht, de vlakke, ijzige uitdrukking die het bij ieder ander had. Waarom zij hij dit? Waarom probeerde hij haar weg te duwen? Snapte hij dan niet dat hij haar nodig had? Snapte hij niet dat zij hem nodig had? “Het is niet alsof ik er dood aan zou gaan.” Merkte ze bijna droog op, waarna ze kort haar blik neersloeg. Nog altijd wou ze geen ruzie met Storm, maar ze wist dat er een moment zou komen waarop ze tegen hem uit zou vallen. In elk geval als hij zo door zou gaan. Bij zijn vraag keek ze weer op. Haar gezicht was de hardheid alweer verloren, een vermoeide, gepijnigde blik stond in haar ogen. “Hoe kan ik aan mezelf denken als jij niet aan jouzelf denkt?” vroeg ze zachtjes. “Ik wil je niet kwijt Storm. Ik kan jouw niet ook verliezen en als je zo door gaat dan..” Nadya slikte, keek voor een moment zwijgend naar de golven die kapot sloegen tegen de kust. Nog altijd niet goed wetend wat ze moest zeggen. Hoe ze hem moest uitleggen dat ze niet allee niet at en sliep omdat ze zo veel mogelijk bij hem? Hoe moest ze hem uitleggen dat hem verliezen een druppel was geweest in een emmer die toch al op het punt had gestaan om over te lopen? “Dit is niet jouw schuld Storm.” Haar stem klonk zacht, breekbaar. Haar hand legde ze zachtjes op zijn onderarm, die koel aanvoelden. “Slapen en eten, dat waren alleen als kind hele normale dingen voor mij.” zei ze zacht, hopend dat hij hier genoeg mee zou nemen omdat ze niet wist wat ze hem verder kon vertellen. Nog altijd was ze er niet klaar voor hem alles te vertellen, al helemaal niet aan de Storm die hij nu was.

 
Zou Storm haar uiteindelijk ook weg duwen? Zou hij steeds vaker op de ijzige toon, die haar hart in één deed krimpen, tegen haar gaan praten? Zou hij dat kunnen? Zou hij haar echt op afstand kunnen houden? Nadya kon het zich nauwelijks voorstellen, kon zich niet voorstellen dat hij met haar zou doen wat hij met Devon deed. Al had ze ook nooit verwacht dat hij Devon weg zou duwen. Zijlings keek ze naar hem, naar zijn bleke, vermoeide gezicht. Naar de brandwonden die nog steeds zichtbaar waren in zijn nek. Waarom had ze het zo ver laten komen? Waarom had ze die nacht niet ingegrepen? Dan was ze hem nooit verloren. Dan was hij niet zo gebroken geweest. Dan had ze nu niet naast hem gezeten, wanhopig opzoek naar woorden die hem zouden helpen. Woorden die niet leken te bestaan.

De ijzige woorden waren over haar lippen gerold voor ze er erg in had. Het was niet een kant van zichzelf die ze graag aan Storm liet zien en ze wist vrij zeker dat het een kant was die hij liever niet van haar zag. Lang bleef de harde uitdrukking ook niet op haar gezicht staan. Haar emoties verborgen houden voor Storm kon ze niet, wou ze niet. Net als hij zijn emoties niet voor haar verborgen leek te kunnen houden. Het verdriet, de angst, de pijn en de bezorgdheid, het was duidelijk in zijn ogen te lezen. ‘Je bent me niet kwijt, ik ben alleen,’ Stil keek ze hem aan. Niet goed weten wat ze zeggen moest. Hoe vanzelfsprekend praten eerder met hem geweest was, zo moeilijk was het nu. Er waren geen woorden die alles wat er gebeurd was konden omvatten. Er waren geen woorden die hun gevoelens konden omschrijven. Geen woorden die zijn gebroken hart aan één konden lijmen, evenmin als die woorden bestonden voor het lijmen van haar hart. Ergens was ze wel opgelucht, dat hij zachtjes met haar in stemde. Dat hij bekende dat het niet zijn schuld was, dat hij wist dat het niet zijn schuld was. Zijn vrije hand legde hij over de hare en zacht gaf hij er een kneepje in. Verdwaald. Misschien was dat wat het was. Misschien was hij verdwaald in zijn eigen gedachten in emoties. Wist hij niet meer hoe hij terug moest komen van wat er was gebeurd de afgelopen volle maan. Bij het horen van zijn verontschuldiging schudde ze zachtjes haar hoofd. “Tegen mij hoef je geen sorry te zeggen Storm. Ik begrijp het.” zei ze zachtjes. Zelfs als Storm voor even afstandelijk tegen haar deed, het hem echt kwalijk nemen kon ze niet. Omdat ze begreep waarom hij het deed, omdat ze begreep waarom hij iedereen op afstand wou houden. Tenslotte deed zij precies hetzelfde. De enige op het eiland die haar echt kende was Storm, verder had ze niemand zo dicht bij laten komen. Echter had ook Devon haar kwetsbare kant gezien, hij had gezien wat Storm verliezen met haar had gedan. Misschien dat ze het er ooit nog met hem over moest hebben. Misschien dat ze ooit nog moesten praten over wat die nacht met hen had gedaan, al vroeg ze zich af of ze hem dichterbij zou kunnen laten.

Volgens Norah was het niet ongebruikelijk dat de symptomen van een post-traumatische stoornis verergerden wanneer je aan een nieuw trauma werd blootgesteld. Haar nachtmerries, de paniekaanvallen, het verloren gevoel. Het was allemaal heftiger geworden sinds de nacht van volle maan. Binnen zitten kon ze niet, enkel wanneer ze bij Storm zat werd ze niet direct overvallen door blinde paniek. Wanneer ze naast hem zat, met haar hand in de zijne kon ze het moment waarop het gevoel gevangen te zitten haar overmeesteren even uitstellen. Het was iets wat ze hem nog nooit verteld had. Iets wat ze hem voorlopig ook nog niet wou vertellen, omdat ze wist dat hij zich dan zorgen om haar zou maken en hij op dit moment vooral aan zichzelf moest denken. Aan zijn eigen gezondheid, zijn eigen emotionele staat. Nadya voelde Storm vingers over haar hand strijken, een kleine zachte aanraking waaruit ze de afgelopen weken steeds een beetje hoop had weten te halen. Hoop dat Storm er uiteindelijk weer boven op zou komen. Hoop dat hij zichzelf weer zou worden. ‘Ik ben op Nadya.’ Haar ogen zochten naar de zijne een huivering trok door haar lichaam op het moment dat ze zijn breekbare en fragiele blik zag. Zachtjes schudde ze haar hoofd bij het horen van zijn verontschuldiging. Het was niet aan hem zich te verontschuldigen tegenover haar. Toch zij ze niets, bleef ze voor een moment stil naar hem kijken terwijl hij zijn blik weer neersloeg. Waarom wist ze niet hoe ze hem kon helpen? De drankfles glipte tussen zijn vingers vandaan, viel in het mulle zand. Nadya keek naar de drank die langzaam uit de fles liep. De fles overeind zetten deed ze niet, op deze manier zou er straks geen drank meer in zitten en zou Storm niet meer kunnen drinken. “Storm.” Zijn naam was niet veel meer dan een fluistering. Haar smalle arm sloeg ze rond zijn schouders en ze schoof iets dichter naar hem toe, zodat ze tegen hem aan kwam te zitten. Haar voorhoofd liet ze voor even tegen zijn schouder zakken. “Je bent niet alleen,” prevelde ze zachtjes. “Ik ben er voor je Storm, altijd.” Nadya viel stil, tilde haar hoofd weer op zodat ze hem aan kon kijken. Haar bezorgdheid en haar gebrokenheid, waren duidelijk in haar ogen te lezen. “Ik wil je helpen de weg terug te vinden. Je blijft niet voor eeuwig verdwaald Storm.” zei ze zachtjes. “Maar duw me alsjeblieft niet weg, ik heb je nodig.” De laatste woorden gingen haast verloren in het geruis van de zee.

 
Verloren. Dat was het woord wat in haar opkwam als ze naar Storm keek. Een verloren ziel, die wanhopig op zoek wat naar iets waaraan hij zich vast kon houden, maar het niet vinden kon. Zelf had ze meer dan eens op dat punt gestaan. Had ze meer dan eens gedacht, dat er geen hoop meer was, dat de enige uitweg sterven was. Haar ogen sluiten en nooit meer wakker worden, nooit meer geconfronteerd worden met de beelden van wat ze had gedaan. Ook nu begon dat gevoel, meer en meer meester over haar te worden. Al probeerde ze het te onderdrukken, voor Storm. Voor de enige die in staat was geweest haar hoop te geven, sinds Nick gestorven was. De enige voor wie ze vechten wou, de enige voor wie ze vocht. Een futloos glimlachje, dat je haast geen glimlachje kon noemen, verscheen op zijn lippen. Zijn geprevel, deed een zwak, glimlachje op haar gezicht verschijnen. “Ik ben blij je eens buiten de ziekenzaal te zien, zelfs al mag je hier eigenlijk niet zijn.” Gaf ze eerlijk toe. De afgelopen weken had ze Storm enkel gezien tussen de vier muren van de ziekenzaal, vergezeld door het zenuwslopende gepiep van zijn hartmonitor. Iedere keer weer had de kleine kamer haar een onaangenaam gevoel gegeven. Al had ze het moment dat de benauwde ruimte haar te veel werd bij hem constant uit weten te stellen.

Heel even was ze bang geweest dat hij haar weg zou duwen, maar hij liet het toe dat ze dichter bij hem ging zitten. Dat ze haar arm om hem heen sloeg en haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten. Voor een moment sloot Nadya haar ogen. Het had iets vertrouwds zo dicht tegen hem aan zitten. Zelfs nu, gaf het haar een veilig gevoel, al wist ze niet precies waarom. De kus die hij op haar haren drukte en zijn bevestiging, deden haar zachtjes glimlachen tegen zijn schouder. Het was goed dat Storm wist dat hij niet alleen was. Dat zij er voor hem was, zelfs als hij dat niet wou. Zelfs als hij alleen wou zijn, ze zou hem niet in de steek laten, nooit. Omdat ze wist, dat hij haar waarschijnlijk nodig zou hebben, ook al wou hij dat misschien nog niet toe geven. Omdat ze wist, dat ze niet zonder hem zou kunnen, zelfs als hij dat wel zonder haar kon. Storm’s lichaam leek iets te ontspannen. Zouden haar woorden tot hem zijn door gedrongen? Zou hij begrijpen dat ze hem zou helpen? Dat ze hem mogelijk zou kunnen helpen? Haar ogen vonden de zijne en weer zag ze de gebrokenheid die ze de afgelopen tijd zo vaak in zijn ogen had gezien. Een gebrokenheid, die hij nu voor het eerst weer uit sprak. De smekende toon in zijn stem, leek haar hart in één te doen krimpen. Zo ver als dat mogelijk was, kroop ze nog iets dichter tegen hem aan. "Je hebt me eens gezegd dat ik jouw lichtpuntje was en ik zal proberen het lichtpuntje te zijn, dat je helpt de weg terug te vinden.” zei ze zachtjes, zonder zijn blik los te laten. Tranen branden achter haar ogen, maar ze wist ze binnen te houden. Het was niet aan haar om te breken, ze moest sterk zijn voor Storm.

Het zou haar kapot maken, als Storm haar weg zou duwen. Als hij zich zo hard en afstandelijk op zou stellen tegenover haar, als hij dat tegenover ieder ander deed. Met zijn vinger streek hij angs haar wang, onder haar kin terwijl hij haar blik gevangen hield met de zijne. ‘Je bent me niet kwijt.’ verzekerde hij haar nogmaals zachtjes. Kort sloot ze haar ogen. Het enige wat ze zag was het levenloze lichaam van Lupos over de schouder van Clyde, de onrustige lijn op Storm’s hartmonitor die zo nu en dan angstvallig lang stil was gevallen. De beelden waren de afgelopen weken al bijna net zo opdringerig geweest, als de beelden van het levenloze lichaam van Nick. Een rilling trok door haar magere lichaam en haar ogen schoten weer open. Zouden de beelden haar ooit los laten? Zou ze ooit het gevoel vergeten dat het besef dat Storm dood was haar had gegeven? “Waarom denk je dat dat veiliger is Storm? Je bent niet gevaarlijk. De enige manier waarop je mensen pijn kan doen, als Storm, is door hen buiten te sluiten.” zei ze zachtjes, voorzichtig.

Binnen gaan. Storm zei het heel voorzichtig, alsof hij wist wat voor lading naar binnen gaan voor haar had. Alsof hij wist wat tussen vier muren ‘opgesloten’ zitten met haar deed. Zou het hem zijn opgevallen? Haar onrustige hartslag als ze lange tijd naast zijn bed had gezeten? Zou hij weten dat ze de afgelopen weken nauwelijks binnen was geweest? Dat ze slechts één enkele keer binnen had proberen te slapen, maar dat ze een nachtmerrie had gehad die zo heftig was dat ze haar bed bijna in de fik had gezet? Nee, dat kon hij niet weten. Zelfs zijn gehoor was daar niet sterk genoeg voor, toch? Zacht beet ze op haar lip. Zijn ogen vonden de hare en tussen al zijn pijn en verdriet, kon ze zijn bezorgdheid om haar zien. Nadya wist dat Storm gelijk had, dat hij het recht had om zich zorgen om haar te maken. De afgelopen weken had zij niks anders gedaan dan zich zorgen om hem maken, waarom zou hij zich dan geen zorgen om haar mogen maken. Toch wou ze dat het anders was. Dat hij zich geen zorgen om haar maakten, zodat hij zich op zijn eigen herstel kon focussen. Haar arm liet ze van zijn schouders zakken, maar ze bleef dicht tegen hem aan zitten met haar benen iets opgetrokken. “Ik kan het niet.” zei ze zachtjes. Haar ogen maakten ze los van de zijne. “Als ik bij jouw ben kan ik het wel even vol houden, binnen zijn..” mompelde ze, starend naar het zand onder haar blote voeten. “Maar als ik alleen ben dan komt alles terug.” Soms waren het enkel gevoelens. Het verstikkende gevoel van gevangen zitten. De blinde paniek, wanneer ze het gevoel had dat alle lucht uit haar longen werd gedrukt. De angst, de pijn, de radeloosheid. Soms was het de muffe geur van haar kooi, of de geur van verbrand vlees wanneer iemand in de vlammen zee gevangen was die er zo nu en dan om haar lichaam had gedanst. Dan weer was het, het gerinkel van kettingen of haar eigen geschreeuw, wanneer de pijn van hun martelingen haar te veel werd. Het waren zelden beelden die haar naar buiten joegen. Al waren het de beelden die haar achter volgden in haar dromen. Die keer op keer haar slaap van haar afnamen.

 
De afgelopen tijd had ze Storm enkel in de ziekenzaal gezien. Vergezeld door het zenuwslopende gepiep van zijn hartmonitor, de misselijkmakende geur van ontsmettingsmiddel en de verplegers die om de haverklap zijn kamer in kwamen lopen. Dus ja, ze was blij hem nu eens buiten te zien. Zonder het geluid van de hartmonitor die haar er constant aan herinnerde dat er iets mis wat met zijn hart. Zonder dat ze bang hoefde te zijn dat het beklemmende gevoel van de vier muren haar te veel werden en ze hem weer alleen moest laten. Zachtjes knikte ze als antwoord op zijn woorden, de kans dat de verplegers hem zouden gaan zoeken was klein. Eén van de verplegers had haar een paar dagen eerder gezegd dat ze dachten dat het goed was als Storm frisse lucht zou krijgen, maar dat hij niet naar buiten wou. ‘Maar het is goed om buiten te zijn, ik heb het te lang uitgesteld omdat,’ Midden in zijn zin stopte hij en zachtjes schudde hij zijn hoofd. Stil keek ze hem aan, zich afvragend wat het einde van de zin zou zijn. Waar was hij bang voor? Dat er iets was wat hem zou herinneren aan de nacht van volle maan? Dat de buitenlucht Lupos wakker zou maken? Dat andere mensen hem na zouden wijzen? Toch vroeg ze het niet, omdat ze wist dat er waarschijnlijk niet één rede was waarom hij het naar buiten gaan had uitgesteld. “Ik denk ook dat het goed is dat je weer eens buiten bent.” zei ze en heel even wist ze een klein, bemoedigend glimlachje op haar gezicht te doen verschijnen. “Maar ik ben blij dat ik je tegen kwam, ik had liever niet gehad dat je hier de hele nacht in je eentje had gezeten.” voegde ze er zacht aan toe. Wat als ze hem niet tegen was gekomen? Zou hij zich gekke dingen in zijn hoofd hebben gehaald? Zou hij de fles drank helemaal leeg hebben gedronken? Zou de kou tot diep in zijn lichaam zijn gedrongen. Haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zo moest ze niet denken. Ze zat naast hem, ze zou hem de fles niet leeg laten drinken en ze zou hem zeker geen gekke dingen laten doen.

Er leek een soort rust op hen neer te dalen. Nadya kon voelen hoe Storm’s lichaam zich langzaam wat meer ontspande en haar lichaam leek hetzelfde te doen. Met haar hoofd tegen zijn schouder, luisterend naar zijn regelmatige ademhaling had ze voor het eerst in tijden weer het gevoel dat er misschien nog hoop was. Dat het daadwerkelijk goed kon komen. Dat Storm er weer boven op zou komen en ze hem niet alsnog zou verliezen. Zachtjes kneep hij in haar hand, nadat ze nog wat dichter tegen hem was aangekropen. Zijn lichtpuntje, zo had hij haar een tijdje terug genoemd. Voor de volle maan die alles had veranderd. Voor Lupos zijn beste vriend had vermoord en voor hij voor twee uur was gestorven. Misschien dat hij haar na alles wat er gebeurd was niet meer als lichtpuntje kon zien, misschien kon hij überhaupt geen lichtpuntje meer zien maar zelfs als dat zo was, het was onderhand duidelijk dat hij haar nodig had. Zijn ogen vonden de hare en zachtjes knikte hij. Een voorzichtig, waterig glimlachje verscheen op haar lippen. “Niemand verwacht dat je in één keer terug de oude bent Storm.” zei ze zachtjes, met haar duim streek ze over de rug van zijn hand. “Ik ben er voor je de gehele weg, het maakt niet uit hoe lang die is. Ik ga nergens heen.” Haar stem was niet veel meer dan een fluistering. Zou ze hem ooit kunnen vertellen dat er moment waren dat ze er over had gedacht weg te vliegen? Ver weg van het eiland? Ver weg van hem? Uiteindelijk had ze het niet over haar hart kunnen verkrijgen hem achter te laten. Hoe graag ze ook wou vluchten wat hem verliezen met haar kon doen, van hém weg vluchten kon ze niet.

‘Ik ben wel gevaarlijk.’ Storm sprak zachtjes, kneep met zijn vingers in zijn neusbrug zoals hij altijd deed wanneer hij met zijn emoties in de knoop lag. Stil keek ze hem aan, wetend dat deze zin nog maar het begin was geweest van wat hij haar wou zeggen. De gepijnigde blik in zijn ogen gaf haar een onbehagelijk gevoel. Zacht beet ze op haar lip, bang voor wat hij zeggen ging. Haar vingers sloten zich voor een moment wat steviger rond zijn hand. ‘Na alles heb ik het op gegeven.’ Zelfs al had ze ergens al geweten dat hij had opgegeven, de woorden waren als een klap in haar gezicht. Roerloos staarde ze naar witte schuimkopen die op de golven dansten. Ergens had ze gedacht dat ze boos zou worden als hij dit zou zeggen, als hij zou zeggen dat hij had opgegeven, maar de woede kwam niet. Het was dood stil in haar hoofd. Het enige wat ze hoorde was zijn stem en het zachte geruis van de zee. Storm had Lupos de controle gegeven, hij had precies dat gene gedaan wat hij niet moest doen, stoppen met vechten. Huiverig blies ze haar adem uit. Stil keek ze naar de weerspiegeling van de maan in het water. Langzaam leken haar gedachten weer op gang te komen. Nadya kon voelen hoe Storm’s lichaam zich weer had opgespannen. “Je kunt niet opgeven Storm.” fluisterde ze. Met moeite scheurde ze haar blik los van de zee, keek ze hem weer in zijn bruine ogen, waarin niets dan pijn te zien was. “Als je opgeeft… als je hem de controle geeft, dan..” Wanhopig zocht Nadya naar de juiste woorden. “Wat je doet wanneer je opgeeft, wat je doet wanneer je het monster dat je denkt te zijn vrij spel geeft, dat kun je nooit meer terug keren.” Haar stem klonk zacht, voorzichtig. Met haar vingers streek ze zachtjes over zijn hand. “Er komt een moment waarop je weer wil vechten. Een moment waarop je wou dat je niet had opgegeven en op dat moment zal je je realiseren wat je hebt laten gebeuren en dat je dat nooit meer terug kan draaien.” Nu was zij het die hem met een gepijnigde blik aan keek. “Geloof me Storm. Je wilt niet op dat punt komen dat wakker wordt en je realiseert dat als je was blijven vechten, niemand…” Haar stem viel weg, met haar hand ging ze door haar lange blonde haar terwijl ze haar hoofd in haar nek liet zakken. Vechtend tegen de tranen, sloot ze haar ogen. De meeste van haar slachtoffers had ze gemaakt nadat ze had opgegeven. Nadat ze al haar menselijkheid had laten gaan en al haar gevoelens aan de kant had gezet. Het had haar niks meer kunnen schelen wie er stierf. Wie er zijn leven verloor omdat hij per ongeluk iets te dicht bij haar stond wanneer ze de controle verloor. Het had haar zelfs niets meer kunnen schelen wanneer ze bewust iemands leven had beëindigd. Het had haar allemaal niks kunnen schelen, tot op het moment dat ze wakker was geworden. Tot op het moment dat ze zich had gerealiseerd dat er nog dingen waren waarvoor ze kon vechten, waarvoor ze wou vechten. Op dat moment hadden al die doden, al haar slachtoffers er ineens toe gedaan. Nooit meer zou ze ongedaan kunnen maken wat ze had laten gebeuren door op te geven en ze wou niet dat Storm diezelfde fout zou maken.

Binnen zitten sinds haar vrijlating nooit iets geweest wat ze graag deed. Altijd had de aanwezigheid van vier muren haar een benauwd gevoel gegeven. Regelmatig waren Nick en zij halverwege de nacht een hostel uit gelopen omdat één van de twee gek was geworden van het opgesloten gevoel, dat hen beide achtervolgd had. Na Nick’s dood was het enkel erger geworden. Sinds haar komst op het eiland had ze nooit meer dan een paar lessen achtereen kunnen volgen voor het binnen zitten haar tot waanzin had gedreven. Voor de muren op haar af waren gekomen en ze het idee had gekregen dat haar keel werd dichtgedrukt. Een volledige nacht slaap had ze nog nooit gehad. Iedere keer weer kwam alles terug. De beelden, de geluiden, de geuren, de gevoelens, ze waren alles in nemend en er was geen ontsnappen aan. Storm verliezen, al was het maar voor twee uur geweest, had alles nog een tikkeltje erger gemaakt. De nachtmerries waren nog intenser. Binnen zitten werd haar sneller te veel en beelden die ze niet wou zien, drongen zich vaker en heftiger aan haar op dan ze dat eerder hadden gedaan. Met zijn vingers streek Storm bijna ritmisch over haan hand. Voor een moment keek hij haar zwijgend aan en ze kon niet anders dan terug kijken, terwijl ze probeerde haar gedachten een halt toe te roepen. Zachtjes knikte Nadya, ze wou dat ze hem kon zeggen dat het niet waar was. Dat de beelden van de volle maan hem niet zouden achtervolgen, maar ze wist dat precies was wat ze zouden doen. Het beeld van zijn beste vriend, met bloed over zijn gehele lichaam, het zou hem nooit meer los laten. Zijn volgende woorden en zijn moeizame glimlachje, deden een somber glimlachje op haar gezicht verschijnen.

“Ik heb boven het ravijn gevlogen. Ik heb Clyde geholpen om de weg naar jullie te vinden door de storm te verergeren en de lucht te laden me elektriciteit. Ik heb Devon in één zien zakken en ik heb niks gedaan.” zei ze zachtjes. Terwijl ze hem met een gebroken en schuldbewuste blik aan keek. “Ik had in moeten grijpen. Ik had Clyde het nooit tegen jouw mogen laten opnemen. Ik had hem zich over Devon moeten laten ontfermen en ik had Lupos moeten tegen houden.” Nadya beet op haar lip, richtte haar blik weer op de zee. Nog altijd kon ze niet begrijpen dat ze het die nacht zo ver had laten komen. Storm liet zijn hoofd wat tegen de hare zakken en als vanzelf liet ze haar hoofd weer iets tegen zijn schouder zakken. Vermoeid sloot ze haar ogen. “Ik zal proberen wat meer aan mezelf te denken, voor jouw, maar beloof me dat je aan jezelf gaat denken.” prevelde ze. Zou het bij hen altijd samen blijven hangen, hun emoties? Zou zij zich beter voelen als hij zich beter voelde en andersom?

 
‘Ik zou het overleefd hebben.’ zei Storm droog, afkeurend bijna. Zoals zij dat eerder die avond had gedaan. Zijn woorden deden haar pijn, al begreep ze maar al te goed waar ze vandaan kwam. Al begreep ze maar al te goed, waarom hij nog steeds wou dat hij die nacht niet meer wakker geworden was. Dat hij nooit meer wakker geworden was. Zelf dacht ze ook nog meer dan eens dat het beter was geweest dat ze gestorven was op de dag dat Nick overleden was of liever nog, op de dag dat haar vader overleden was. Als ze die dag niet met haar moeder mee was gegaan met boodschappen doen, had ze nooit hoeven zien tot wat voor gruwelijke dingen mensen in staat waren. Had ze nooit hoeven ervaren hoe het was om op bijna iedere manier gemarteld te worden, zonder er ooit echt aan onder door te gaan. “Het is niet iets slechts dat je bent blijven leven Storm.” zei ze zachtjes. “Als jij niet meer terug gekomen was. Devon had dat zichzelf nooit vergeven en ik…” Haar stem stierf weg, stil keek ze hem. De gebrokenheid in haar ogen zei genoeg. Als Storm die dag gestorven was, zou ze zichzelf verloren hebben. Zou ze haar laatste beetje menselijkheid hebben laten gaan. Het kwetsbare en het zorgzame wat Storm in haar naar boven wist te halen, zou verdwenen zijn, voorgoed.

Als ze zo tegen hem aan zat, met haar hoofd tegen zijn schouder en zijn kin lichtjes rustend op haar hoofd kon ze zich nauwelijks voorstellen dat ze had overwogen te vertrekken. Dat ze had overwogen hem achter te laten. Storm was de enige die haar het gevoel kon geven dat er nog hoop voor haar was. Dat ze veilig was en dat ze vrij kon zijn, in elk geval tot op zekere hoogte. Toch was de gedachten te vluchten van het eiland meer dan eens door haar hoofd gegaan. Want Storm kon haar hart niet alleen lijmen, hij kon het ook breken. Hem verliezen, al was het dan voor twee uur geweest, had haar doen inzien hoe kwetsbaar hij haar maakte en die kwetsbaarheid joeg haar angst aan. Wat ze zou worden als ze hem kwijt zou raken, joeg haar angst aan. Ergens verbaasde het haar niet dat Storm het ook overwogen had. Dat hij er ook over had gedacht weg te gaan. Zwijgend keek ze zich hem aan. Zich afvragend wat het met haar zou hebben gedaan als hij ineens vetrokken was. Zich afvragend wat het met hem zou hebben gedaan als zij ineens vetrokken was. Storm had Devon, Katerzyna, Dennimae, Taylor, maar ergens wist ze dat dit waarschijnlijk niet hetzelfde was. Dat zij Storm iets gaf dat de anderen hem niet konden geven, begrip. Echt begrip, omdat zij geweest was waar hij nu was. Nadya volgde zijn blik naar de horizon, een haast weemoedig glimlachje was over haar lippen gegleden. Storm bleef voor haar en voor de veiligheid van degene op het vasteland, zij bleef voor hem. Niet dat ze een plek had om heen te gaan, iemand om voor van dit door god vergeten eiland te geraken. “Ik heb er ook aan gedacht.” zei ze zachtjes, zonder haar blik af te wenden van de donkere lijn waar de hemel de zee raakte. “Maar ik kan het niet. Ik kan niet weg vluchten van jouw, al zou ik soms willen vluchten van wat jouw verliezen met me kan doen en heeft gedaan.” Huiverig liet ze haar adem ontsnappen. Haar blik ging naar haar hand in de zijne. Nee, ze zou hem niet achter kunnen laten, ze kon niet zonder hem. Zijn aanwezigheid hield haar bij één. Voor hem wou ze vechten, voor hem en voor zichzelf.

Het was alsof alle gedachten in haar hoofd ineens tot stilstand kwamen. Die vier woorden waren genoeg, om haar anders zo drukke gedachten tot stilte te manen. Storm had opgegeven, hij had Lupos de controle gegeven. Dat ze het ergens had geweten had niet uitgemaakt, de woorden kwamen nog steeds als een klap. De reactie die ze dacht te hebben bleef uit. Stil keek ze voor zich uit, niet in staat te reageren. Niet in staat een antwoord te vinden op het geen wat hij haar zo juist gezegd had. Nadya kon zijn ogen op haar gezicht voelen. Wist dat hij wou dat ze iets zou zeggen en uiteindelijk kwamen haar gedachten weer op gang, wist ze met moeite het geen te verwoorden dat ze hem wou zeggen. Haar ogen vonden de zijne en het was alsof ze hem na kon zien denken terwijl ze sprak. Zou hij zich realiseren dat ze dit vertelde om dat zij op het punt gestaan was waar hij nou stond? Zou hij zich beseffen dat zij hem vroeg, niet te doen wat zij had gedaan? Wat zij meerdere malen had gedaan? Beelden van wat ze had gedaan spookten door haar hoofd. De gezichten van de mensen wiens levens ze had genomen drongen zich aan haar op, werden omvat door vlammen. Vechtend tegen haar tranen keek ze naar de heldere hemel. Storm mocht niet opgeven, ze wou niet dat hij zou weten hoe dit voelde. Dat er een punt zou komen waarop hij zich zou realiseren dat als hij niet had opgegeven er misschien geen slachtoffers waren gevallen. Zachtjes prevelede hij haar naam en met moeite wist ze haar blik los te maken van de steren. Ergens was ze bang voor wat ze in zijn ogen zou zien, bang voor wat hij haar zou zegen. Bij het horen van zijn woorden kreeg ze een brok in haar keel, een haast wanhopige blik verscheen in haar ogen. Hij ging echt opgeven. Wat kon ze zeggen om hem tegen te houden? Was er überhaupt iets wat hem van gedachten zou kunnen veranderen? Storm legde zijn hand tegen haar wang, hield haar blik met de zijne gevangen. Stil keek ze hem aan terwijl hij sprak. Een eenzame traan gleed over haar bleke wang. Even wist ze niet goed wat ze moest zeggen. Zijn woorden waren zowel mooi, als intens somber. Het was echter niet genoeg, zelfs als hij terug kon keren, zelfs als dat vanzelf zou gaan het zou niets ongedaan kunnen maken. “Maar was als je terug keert en je je realiseert dat omdat je hem tijdelijk controle hebt gegeven er slachtoffers zijn gevallen.” zei ze zachtjes, voorzichtig omdat ze wist hoe hard het aan zou kunnen komen. Met een blik waarin zowel angst, verdriet als bezorgdheid te zien was keek ze hem aan. “Alsjeblieft Storm zo ver wil je het niet laten komen, geloof me.” Haar blik liet ze weer afdwalen naar de sterrenhemel.

Bijna direct begon Storm te protesteren. Kennelijk was hij niet van plan haar iets van de schuld van wat er die nacht gebeurd was te laten dragen. Was hij überhaupt van plan iemand die schuld te laten dragen of was hij er van overtuigd dat hij de enige was die schuld had? Clyde. Storm sprak de naam van de man uit met een zekere voorzichtigheid. Kennelijk wist hij dat zij de docent kwalijk nam dat Storm die nacht gestorven was. Het feit dat Devon anders misschien gestorven was, nam haar woede jegens de docent niet weg. Niet omdat ze wou dat Devon degene was die, die nacht zijn leven verloren had. Natuurlijk wou ze dat niet, maar Clyde had Storm niet hoeven te vermoorden, hij had geen dodelijke hoeveelheid stroom door Lupos lichaam heen hoeven te jagen om hem tegen te houden. Nadya keek naar Strom, zag de pijn in zijn ogen op het moment dat hij hardop vroeg wat er gebeurd zou zijn als Lupos haar gebeten had. Eerlijk gezegd wou ze het niet weten. Wat als haar bloed Storm leven had beëindigd? Wat als zijn normaal gesprokken snelle genezingsproces niet opwoog tegen de giftigheid van haar bloed. Haar bloed was de rede die Jamie had genoemd om haar tegen te houden, haar bloed was de rede dat ze niet had in gegrepen. Misschien had Storm gelijk, misschien was het te laat geweest. Had ze werkelijk niks beters kunnen doen dan terug gaan naar de school op het moment dat Devon, Lupos en Clyde op de bodem van het ravijn. “Ik wou dat ik je nooit met Devon het bos in had laten gaan.” zei ze zachtjes.

Onwillekeurig verscheen er een klein glimlachje op haar gezicht bij het horen van zijn lach. Het was voor het eerst in tijden dat ze zijn lach had gehoord en zelfs als was het geen hele vrolijke lach, het deed haar goed het te horen. Sinds hun eerste ontmoeting hadden ze elkaar al veel beloften gemaakt, veel meer beloften dan de meest mensen elkaar in zo’n korte tijd zouden maken. “Dat is iets ja.” zei ze zachtjes, zonder haar ogen te openen of haar hoofd van zijn schouder te halen. ‘Ik beloof het.’ Weer gleed er een glimlachje over haar gezicht. Met haar vingers streek ze zacht over de rug van haar hand. De rust die ze eerder had gevonden, kwam weer terug. Het had iets veiligs zo tegen hem aan zitten, met haar hoofd tegen zijn schouder en zijn hoofd lichtjes tegen de hare.

 
Het was iets wat Nadya Clyde kwalijk nam, hij had Storm het vermogen gegeven te denken dat het beter was als hij dood gebleven was. Een gedachten die veel aantrekkelijker was dan de meeste mensen zich zouden realiseren. Op die manier kunnen vluchten van jezelf, het was iets wat je enkel kon begrijpen als je op het punt gekomen was dat je eigen gedachten je tot waanzin dreven. Als je het monster dat je was recht in de ogen had gekeken en je had gerealiseerd dat, dat was wie je was. Stil keek ze naar Storm, het deed haar pijn dat hij op dat punt gekomen was. Dat hij daadwerkelijk dacht dat het beter was als hij dood was gebleven. Iets wat ver van de waarheid was. Nadya had gezien wat hem verliezen met Devon zou hebben gedaan, ze had gevoeld wat het met haar zou hebben gedaan. Zachtjes knikte hij, zei haar dat hij het wist. Waarna hij haar woorden zacht herhaalde. Zou hij er ooit echt in gaan geloven? Zou hij zich ooit beseffen dat het niet iets slechts was dat hij was blijven leven? Dat er redenen voor hem waren om te blijven leven? Dat er mensen waren die hem nodig hadden? Dat Devon en zij hem nodig hadden?

Zou het makkelijker zijn geweest als ze was vertrokken? Als ze na de nacht van volle maan was weg gevlogen van het eiland, ver weg van de enige die haar breken kon? Zou Storm ook zonder haar voldoende houvast hebben gehad om te blijven leven? Zou het uit hebben gemaakt? Zwijgend luisterde ze naar zijn regelmatige ademhaling, terwijl ze keek naar haar hand in de zijne. Het zou niet makkelijker geweest zijn, zelf al was ze duizenden kilometers van hem verwijderd geweest zorgen had ze zich hoe dan ook om hem gemaakt. Het zou niets veranderd hebben aan het besef dat ze zo veel om haar gaf, dat hem verliezen haar wereld tot stilstand kon brengen. Haar ogen vonden de zijne weer op het moment dat hij begon te praten. Natuurlijk, had hij zijn dood niet in de hand. Niemand had zijn of haar eigen dood in de hand, zelfs onsterfelijken niet. Haar ouders, Nick, Storm, zij zelf. Er was niemand die controle had over zijn eigen dood. Als ze dat wel had gehad had ze hier niet gezeten, dan was ze nooit levend van Bikini Atol afgekomen. “Ik weet het.” zei ze zachtjes. “Storm ik heb nooit willen vluchten van jouw. Enkel van wat jouw verliezen met me kan doen, maar eerlijk dat is niet voldoende reden om weg te gaan.” Voor een moment keek ze hem recht in zijn bruine ogen. Het was haar zo juist niet ontgaan dat haar woorden hem hadden geraakt en ze wou niet dat hij dacht dat ze van hem wou vluchten. Zelfs al wou ze ontsnappen aan wat hij met haar kon doen, aan de kwetsbaarheid die hij in haar naar boven haalde. Nooit zou ze hem achter kunnen laten, hij betekende simpelweg te veel voor haar. ‘We zouden ook samen kunnen vertrekken.’ Het had iets verleidelijks, met hem samen vertrekken. Al vroeg ze zich af of het verstandig zou zijn. Wat als de mensen die achter Nick en haar aan hadden gezeten nog steeds naar hen opzoek waren? Wat als Storm de controle over Lupos zou verliezen? Wat als zij de controle over haar mutatie zou verliezen? Storm leek zich hetzelfde te realiseren want voor ze iets kon zeggen schudde hij langzaam zijn hoofd en zei hij dat het beter was als hij hier bleef. “Ik denk dat je gelijk heb. Voor nu is dit de veiligste plek voor ons beide.” zei ze zachtjes, waarna ze haar blik weer naar de zee liet gaan. Smalle schuimkoppen dansten op de golven, die langzaam in de richting van de kustlijn rolden.

Waarom begreep hij niet dat hij niet kon opgeven? Dat als hij Lupos de controle zou geven het enkel moeilijker zou worden? Dat zelfs als het hem zou lukken terug te keren naar wie hij was, hij nooit terug zou kunnen draaien wat hij had gedaan? Was er iets waarmee ze hem wakker zou kunnen schudden? Iets wat ze kon zeggen om hem te laten in zien dat dit niet de oplossing was? Achter de pijn, de gebrokenheid en het schuldgevoel in zijn ogen, leek iets anders te liggen. Iets waar ze haar vinger niet helemaal op kon leggen, maar wat haar een onbehagelijk gevoel gaf. Met zijn duim streek Storm de eenzame traan weg die over haar wang gegleden was. Nadya zag hoe zijn blik voor even naar de maan ging, alvorens hij reageerde op haar woorden. Stil keek ze hem aan, nog altijd met een haast wanhopige blik in haar ogen. Waarom kon hij niet gewoon naar haar luisteren? Waarom kon hij niet gewoon van haar aannemen dat de controle uit handen geven iets was waar hij spijt van zou krijgen? Zacht beet ze op haar lip, wetend dat het laatste gedeelte van zijn zin op haar sloeg. Hoewel Storm haar niet verwond had tijdens zijn eerste volle maan op het eiland, had die nacht haar ergens wel gebroken. Hem pijn doen had haar gebroken. “Dat is niet hetzelfde. Dat zijn slachtoffers waar je niets aan kan doen. Wanneer je er voor kiest Lupos ook vaker controle te geven…” Weer lag er een zekere voorzichtigheid in haar stem. Al vroeg ze zich af of de volle lading van haar woorden überhaupt tot hem door zou dringen. Zou hij kunnen inzien wat het verschil was tussen de slachtoffers die Lupos maakte wanneer hij de controle nam en wanneer Storm hem de controle gaf? Of was het iets wat je moest zien voor je het begrijpen kon? “Het is te laat.” Haar hart leek in één te krimpen. Het lukte haar niet het brok dat zich in haar keel had gevormd weg te slikken. Nadya zag Storm’s blik naar de lege drank fles gaan. Keek hem stil aan zich realiserend dat er waarschijnlijk niks was dat hem op dit moment kon laten inzien dat opgeven een slecht idee was. Dat er niets wat ze kon zeggen of doen om hem tegen te houden. Weer ontsnapte er een traan uit haar ooghoek, ze draaide zich iets zodat ze haar armen om zijn nek kon slaan en haar hoofd kon verstoppen in de holte tussen zijn schouder en zijn hals. “Ik blijf voor je vechten, zelfs als jij het niet meer kan.” prevelde ze zachtjes tegen zijn shirt. Misschien dat er iemand anders Storm wakker zou kunnen schudden. Misschien dat ze iets kon bedenken wat er voor zou zorgen dat hij weer zou vechten, maar tot die tijd zou zij dat voor hem doen. Wat er ook zou gebeuren, ze was niet van plan hem slachtoffers te laten maken.

Het schuldgevoel over wat ze tijdens de afgelopen volle maand had laten gebeuren zou niet snel verdwijnen, maar ergens wist ze dat ze weinig had kunnen doen. Op het moment dat ze boven het ravijn had gevlogen was het al te laat geweest. De nacht was volledig uit de hand gelopen. Er was al te veel gebeurd. Kort keek Storm haar aan, zachtjes knikte ze. Devon had zijn best gedaan, hij was alleen niet opgewassen geweest tegen Lupos. Hoe groot en sterk hij ook mocht zijn in zijn beren lichaam, hij was niet sterk genoeg geweest om de bloeddorstige weerwolf tegen te houden. “Ik weet het.” zei ze zachtjes. Devon had hoe dan ook een keer een volle maan voor zijn rekening willen nemen, hij had zijn beste vriend willen helpen. Hoe had hij kunnen weten dat Lupos zo onverschrokken was? Dat het haast onmogelijk een spoortje van Storm terug te vinden in de weerwolf. De twijfel in Storm’s ogen ontging haar niet. Heel even overwoog ze er naar te vragen, maar ze besloot het niet te doen. Wat het ook was, hij zou het haar wel vertellen als hij er klaar voor was. Deze nacht was al zwaar genoeg voor hen beide en ergens wou ze ook gewoon even genieten van met hem zijn, buiten alle hectiek van de ziekenzaal.

Met haar ogen gesloten luisterde ze naar zijn ademhaling en het zachte geruis van de zee. Als het kon zou ze best een tijdje zo kunnen blijven zitten. Dicht tegen Storm aan, vergezeld door de stilte van de nacht. Het gaf haar een rust die ze in tijden niet meer gevoeld had. De woorden die hij zachtjes tegen haar hoofd prevelde deed haar glimlach iets verbreden. Zijn glimlach was hoorbaar in zijn stem toen hij verder ging. Zouden ze wat ze nu hadden gehad hebben als ze elkaar op een ander moment hadden leren kennen? Zou zij hem zo dicht bij hebben gelaten als ze hem had leren kennen op een ander moment dan zijn eerste volle maand op het eiland? Zou hij haar deze kant van zichzelf hebben laten zien als ze hem niet op één van zijn meest kwetsbare momenten had leren kennen? “Misschien heb je gelijk.” fluisterde ze. Haar hoofd haalde ze van zijn schouder en voor even keek ze hem zwijgend aan. “Ik ben blij dat ik je heb leren kennen, zoals ik je heb leren kennen. Hoe verschrikkelijk die nacht misschien ook was.” Even zweeg ze, met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn wang. “De gebrokenheid, de kwetsbaarheid het hoort bij wie je bent en ik denk niet dat ik ooit zo mezelf bij je had kunnen zijn als ik je op een andere manier had leren kennen.” Een klein, bijna kwetsbaar glimlachje was op haar lippen verschenen.