'I saw this coming, but didn't want to avoid it because I didn't want to believe it would actually happen.' {&Storm}

Zachtjes zakte de blondine haar voeten weg in het natte gras. Het was pikke donker buiten en het licht van de school deed zeer in haar waterige ogen. Tranen liepen over haar wangen terwijl ze kreunend richting het gebouw strompelde. De andrenaline was zo goed al weg, waardoor Dennimae zich vutloos voelde. Ze was moe, uitgeput en bang. Haar lichte sprijkerbroek was bedekt met warm, rood bloed, evenals haar handen. Modder kleefde aan haar blonde haren en Denni zag er alles behalve goed uit. De meid keek niet achter om, bang voor wat ze daar ook zou mogen aantreffen. De school kwam steeds meer in zicht en zachtjes begon er steeds meer geluid bij het huilen te komen. Zodra Denni de deuren van de school opende, liet ze haar vermoeidheid toe en viel ze voorover op de harde vloer. Ze kon zichzelf nog net tegen houden voor een harde val, door haar bebloede handen onder haar lichaam te plaatsen. De vrouw achter de balie, die normaal altijd zo chagerijnig was, kwam gehaast haar kant op getippeld. De hakken van de vrouw klonken als steken in Denni haar hoofd en haar lichaam kroop nog meer in één. "Storm," Mompelde ze, voordat ze haar lichte ogen sloot. Ze voelde hoe de vrouw haar handen zachtjes op haar schouders plaatste, voordat de vermoeidheid en pijn de overhand namen.

Voorzichtig opende Denni haar ogen, om ze meteen weer dicht te knijpen door het felle licht. Vele verpleegsters vlogen om haar heen en zachte stemmen ontzagen de felle kamer van stilte. Voor een kort moment begreep de meid niet waar ze zich bevond, en wat al die draaitjes aan haar lichaam moesten. Langzaam hief ze haar hand omhoog, maar een steek op haar bovenarm zorgde dat haar gezicht betrok. Dennimae staarde naar het verband rond haar arm en voelde de paniek op komen. Vervolgens schoten haar ogen naar de verpleegsters en duwde ze zichzelf ondanks de pijn overreind. "Waar is Storm?" Haar stem klonk hees meer fel. Denni wilde het bed uit stappen, maar werd meteen tegen gehouden. "Rustig maar, meisje. Je hebt -" Één van de zusters probeerde haar gerust te stellen, maar Denni sloeg haar hand weg. "Waar is Storm?" Zei ze nogmaals terwijl haar ogen de kamer door gingen. "Hij is hier niet. Maar het is belangrijk dat je rustig aan doet, Denni. Je hebt aardig wat verwondingen opgelopen en we vermoedde een hersenschudding." Dat verklaarde de hoofdpijn, maar niet het feit waar Storm was. En momenteel was dat Denni haar eerste zorg, Storm. "Jullie moeten hem gaan zoeken." Mompelde ze, terwijl ze haar rug terug tegen het bed liet zakken. Zachtjes liet ze haar rechter vingers over het infuus aan haar linker hand glijden, om een diepe zucht te laten ontsnappen. "Jullie moeten hem helpen." De zuster keek haar met een gefronsde blik aan, alsof Denni totale onzin aan het uitkramen was. "Het komt wel goed met hem. Je blijft vanavond sowieso nog hier, ter observatie. Ik zal iemand naar Storm sturen." De vrouw knikte bemoedigend, al geloofde Denni geen woord van wat ze vertelde. De blondine sloot haar ogen, waarbij er weer enkele tranen over haar wang spijpelde. Lupos.. Ze kon het maar niet bevatten. Lupos had haar laten gaan. Waarom? En waar was Storm nu? De ontwetenheid knaagde aan haar, bezorgde haar nog meer hoofdpijn dan dat ze al had. Dennimae haar gehele lichaam trilde, de zuster vertelde dat dat een gevolg van haar adrenaline kick was. Maar het was angst, angst voor wat Lupos met Storm zou doen.

-Flup.

De zeurende, stekende pijn in haar bovenarm was het geen dat de meeste aandacht trok. Haar dij voelde enkel als een schrammentje, al hoorde ze de verpleging zeggen dat ook dat nog een aardige wond was. Haar blonde haren waren in een staart gebonden en ze waren duidelijk gewassen. Denni haar hele lichaam voelde schoon. Hoe lang was ze hier geweest? Hoe lang had ze geslapen? Haar lichte ogen volgde de verpleging, bekeken het verband, de slangentjes die aan haar infus verbonden zaten. En weer voelde het alsof Denni iets aanschouwde dat niet van haarzelf was. Alsof ze buiten haar lichaam stond, toekijkend naar het geen dat zich rond haar afspeelde. Maar net als bij het beekje in het bos was ze er wel degelijk bij. Storm was er echter niet, iets dat haar beangstigde. Ze wilde weten hoe het met hem ging, waar hij zich nu bevond. En ze had vragen, zoveel vragen. Ze wilde hem nog zo veel meer vertellen dan die enkele woorden die ze had kunnen spreken. Maar op de een of andere manier hadden haar woorden Lupos beïnvloed. En Denni was verrast geweest dat ze het überhaupth had kunnen uitspreken. Ze hield van hem.. En hij wist het nu. Hij wist het en was toch gerend. Hoofdpijn sloeg erger toe toen ze er verder over probeerde na te denken. Verslagen liet ze haar hoofd op het kussen rusten, probeerde ze haar ogen te sluiten.

Maar rust kon ze niet pakken. Hoe vermoeid haar lichaam ook voelde, hoe op ze was, ze kon zichzelf geen rust gunnen. Haar gedachtens maakte overuren, het idee dat Storm ergens in het bos rond zwerfde maakte haar bang. Dennimae was emotioneel overdonderd, van zichzelf, van Storm. Van de gehele situatie die deze avond had plaats gevonden. Ze wist totaal niet hoe ze zich moest herpakken, hoe ze hier op moest reageren. Wat ze überhaupth moest doen. Ze wilde hier niet liggen, in één of andere veel te felle kamer. Waar het stonk naar chemicalen die haar misselijk maakte. Zusters die van alles deden, over haar aan het praten waren met het idee dat ze het niet kon horen. Maar ze hoorde ze wel degelijk, Denni was niet gek. Toen ze haar lichte ogen weer opende, kantelde ze haar hoofd om hem in de deur opening aan te treffen. Voor een moment voelde ze hoe haar spieren zich aanspande, hoe de wonden begonnen te bonken door de plotse spanning in haar lichaam. "Storm," Kwam er zacht, verslagen over haar lippen. Haar al vochtige wangen werden gestreeld door een enkel traantje die zich van haar ooglid losmaakte. Storm zei echter niets. Hij kon haar amper aankijken en zachtjes beet Denni op haar lip. Ze zuchtte, hopend dat haar lichaam iets meer zou ontspannen en de pijn wat dragelijker werd. Ze wendde haar blik geen moment van hem af, ook niet toen de verpleging voor het laatst aan de snoertjes zat. "Probeer nog wat te slapen." Ferluisterde de zuster haar toe, waarbij ze bemoedigend haar hand op Denni haar schouder legde. De meid schonk haar echter geen aandacht. Ze keek naar Storm, alsof ze wachtte tot hij zou spreken. De zuster keek kort even om, voordat ook zij de kamer verliet. En toen waren ze alleen. Het gepiep van de monitor was het enige geluid dat de kamer nog vulde. Moeizaam slikte ze, voordat ze haar blik van Storm af trok en naar het plafond keek. Ze wist niet wat ze moest zeggen. "Ik meende,-" Haar stem die al zo hees klonk, stierf weg bij haar woorden. Denni probeerde zichzelf wat rechter op te duwen, waarbij haar gezicht betrok en er een zachte kreun te horen was. Haar arm voelde zwaar, wilde amper meewerken met haar bewegingen. Maar ze wilde de pijn niet tonen, ze wilde Storm niet laten zien wat Lupos haar gedaan had. "Ik meende wat ik zei." Kon ze uiteindelijk uitbrengen, zachtjes. Haar lichte ogen zochten die van Storm, zochten naar de veiligheid van zijn prachtige bruine kijkers. Maar ze vond ze niet. Dennimae was verslagen. Ze was kapot, moe, gebroken. Ze had gefaald in op de ergste manier dat ze kon falen. Ze had hem gefaald, Storm. Ze had zich niet tegen Lupos kunnen weren, had hem niet die berscherming kunnen bieden die ze hem had willen geven. En nu hij hier zo stond.. Was ze bang. Niet bang dat hij haar iets aan zou doen, niet bang dat Lupos haar iets zou doen. Maar bang voor de gevoelens die ze voor hem had. De woorden die ze had uitgesproken, voor de gevolgen die dat zouden hebben. Langzaam dwaalde haar blik terug naar het plafond, waarbij er weer enkele tranen over haar wangen spijbelde.

De blonde meid kon haar gevoelens maar moeilijk bevatten. Haar hoofd bonkte van de val, maar ook van alles wat er in haar hoofd afspeelde. Er was zo veel gebeurd in deze paar uur dat Dennimae moeite had alles te verwerken. Ze had Storm op een bepaalde manier gezien, in een bepaalde toestand, die haar angst aan jaagde. Ze had Lupos ontmoet, Lupos had haar verwond en dat maakte haar ook angstig. Kort gleden haar blauwe ogen opnieuw naar het verband om haar arm. Maar Lupos had om de een of andere reden haar niet vermoord. Hij had zijn daad niet afgemaakt, het geen dat hij zo graag wilde. Denni had gedacht dat die paar uur geleden haar laatste zouden zijn. En ze had het geaccepteerd, had haar laatste woorden uitgesproken. Echter leken die woorden, de gevoelens die er bij waren gekomen, hem te beïnvloeden. En het waren niet haar laatste geweest. Ze was hier nu, levend en wel. Kort snikte ze, waarna ze met haar vrije hand onder haar neus wreef. En als Denni haar hoofd wel geen chaos was, waren de zusters dat wel. Het was zo ontzettend druk in die kleine kamer, zoveel mensen die heen en weer aan het wandelen waren om dingen klaar te zetten. En waarvoor? Niemand legde de meid uit waarom ze hier precies nog was, echter alleen dat ze verwondingen had en rust moest nemen. Ter observatie. Waar waren ze bang voor? Dat haar arm opeens zou afsterven? Langzaam begon er paniek toe te slaan, paniek van onwetendheid. Wanhoop, machteloosheid. En niemand rapte een woord over Storm, over zijn toestand, of hij überhaupth al uit het bos gekomen was. Het maakte haar gek en onzeker, nog angstiger dan dat ze al was. Want ze vreesde niet voor Lupos, ze vreesde niet om dood te gaan. Ze was bang dat ze Storm zou verliezen aan Lupos. En als het niet Lupos zou zijn, was ze bang dat haar woorden haar handen afgeschrikt. Ze was bang voor de gevolgen die haar woorden en gevoelens zouden hebben.

En toen stond hij daar, in de deuropening. Denni haar ogen bleven op hem gericht, alsof ze bang was dat hij zou verdwijnen als ze even weg keek. En misschien deed hij dat ook wel, Storm was een meester in het ontwijken van dingen. Hij staarde naar de grond en weer voelde Denni wat paniek opborrelen. Er gebeurde zoveel in haar hoofd, dat haar huid zich tot een frons trok. Ze probeerde alles te ordenen, maar de pijn in haar lichaam en de angst voor Storm zijn reacties namen de overhand. Hij reageerde niet toen ze zijn naam zei, probeerde haar blik zo veel mogelijk te ontwijken. In stilte kropen er enkele tranen over haar wangen heen en Denni haar armen voelde te zwaar om de tranen weg te vegen. Haar gehele lichaam voelde zwaar, levenloos. Een misselijk gevoel bekroop haar weer en moeizaam slikte ze. De stilte, op het gepiep van de monitors, drukte op haar borst alsof ze geen lucht meer kreeg. De moeite die Storm deed om haar maar niet aan te hoeven kijken drukte echter pijnlijker. De laatste zuster verliet de kamer, waarna ze alleen gelaten werden. Storm stond nog altijd op zijn plek bij de deurpost. Eigenlijk wilde Denni naar hem schreeuwen, op hem afrennen, tegen zijn borst duwen om haar lichaam vervolgens dicht tegen de zijne te drukken en er alles uit te huilen. Ze wilde hem bij zich, zijn veiligheid, warmte en vertrouwdheid. Maar de muur die Storm weer opgebouwd had hield alles tegen. Het hield hem op afstand, het geen waar Denni een hekel aan had. Wanneer ging hij haar nou toelaten? Of was het na deze avond helemaal verkeken, nu voor goed gedaan? De enige woorden die ze over haar lippen kreeg waren het begin van een zin. Het lukte haar niet om te spreken, ze wist niet eens wat ze precies wilde zeggen. Zacht beet ze op de binnenkant van haar lip toen ze zichzelf omhoog duwde. Het ging moeizaam, pijnlijk en was Storm duidelijk niet ontgaan. Weer een gefaalde poging hem te beschermen.

Toen ze haar zin eindelijk af had gekregen, kruisden hun blikken voor de eerste keer. Dennimae's ogen waren waterig van de tranen en toonde de verwarring die in haar hoofd afspeelde. Ze baalde van de rommel die gemaakt was, van alles wat er allemaal gebeurd was. Ze wilde dit niet, had dit nooit gewild. Storm was nog steeds stil. En het sneed aan haar, de stilte die hij bracht. Ze wilde zijn warme stem horen, zijn Britse accent die haar altijd dat kriebelige gevoel in haar buik gaf. Ze wilde hem vertellen hoeveel ze van hem hield, hoe graag ze hem hier bij zich had. Maar er kwam niks over haar lippen, evenals er niks over de zijne kwam. Toen Storm eindelijk in beweging kwam spande Denni haar spieren zich automatisch iets aan, als reacties op zijn plotse beweging. Echter kon ze zichzelf snel weer meer ontspannen -voor zoverre dat kon in deze benauwde situatie- en kwam er een verslagen glimlachje rond haar lippen. Weer kropen er enkele druppels traanvocht over haar wangen en snikte de meid een keer om te voorkomen dat haar neus ook vocht losliet. Storm sloot de deur, maar bleef op dezelfde afstand als eerst staan. Zijn blik had de hare verlaten, maar Denni kreeg haar ogen niet van hem af. ‘Ik weet dat je het meende.’ Sprak Storm uiteindelijk en Denni knikte zachtjes, trok haar ogen van zijn gezicht naar de deken over haar lichaam. Met haar vrije hand frummelde ze aan de zachte stof, als teken van onzekerheid. Het was een tikje van haar als ze onzeker was, aan dingen gaan frummelen. Het ging automatisch en voor haar ongemerkt. Ze keek toe hoe haar vingers over de stof strelen en vervolgens hoe haar andere hand, van haar gewonde arm, met infuus levenloos op het bed zat. Voorzichtig wiebelde ze haar vingers om er zeker van te zijn dat ze ze nog wel kon bewegen.

Eindelijk kwam Storm naar haar toe, naar het bed. Denni volgde hoe hij naar haar toe kwam en weer verscheen er dat kleine, zwakke glimlachje rond haar lippen. ‘Als je het niet meende zou je hier ook niet zitten.’ Verward fronsde ze haar wenkbrauw, waarbij ze de zin probeerde te verwerken. Maar haar hoofd zat veel te vol om meer informatie te verwerken, dus knikte ze enkel. Storm drukte op het knopje van de pijnstillers en Denni keek hoe het vloeistof zich door het slangentje naar haar lichaam vervoerde. "Niet doen." Zei ze zacht, ietwat kortaf. Haar blauwe ogen zochten die van Storm met nogsteeds dezelfde blik die ze eerder gehad hadden. Ze wilde niet dat hij dat deed, ze wilde niet dat hij haar de pijn afnam. Alsof dat het enige beetje houvast van de realiteit was die ze momenteel had, alsof dat het enige was waarvan haar hoofd het nog kon plaatsen. Storm zakte op de rand van het bed en Denni glimlachte ietwat breeder, blij met het feit dat hij toch bij haar gekomen was. Al wilde ze hem knuffelen, vast houden, tegen zich aan voelen, de kleinheid van zijn hand op de hare was voor nu meer dan genoeg. ‘Ik vermoordde je bijna.’ Denni haar glimlach betrok meteen en ze kantelde haar hoofd iets naar achteren, waardoor ze tegen het kussen leunde. ‘Het enige wat tussen jou en hem instaat is dat,’ Storm zweeg, wendde zijn blik af. Denni keek hem zwijgend aan. ‘verlangen, die twijfel, die intens drang van,’ Storm maakte zijn zin niet af en de blondine schudde zachtjes haar hoofd. "Wil je alsjebliefd ophouden?" Haar stem klonk zwak, vermoeid. "Jij hebt mij niet bijna vermoord. Lupos en jij zijn twee verschillende personen en zelfs twee verschillende lichamen." Kort zweeg ze en liet ze haar blik over Storms gezicht glijden. "Je weet dat ik jullie niet als één zie en je moet echt ophouden met jezelf dit verwijten. Ik leef nog, oké? Tevens heb ik mezelf verwond, waarschijnlijk zou ik mezelf eerder kwaad doen dan jij ooit zult doen." Mompelde ze en voor een moment leek het alsof ze met haar gedachtens afdwaalde van de realiteit. Ze was zo moe, dat ze sowieso erg veel moeite had met het geen haar hoofd aan het doen was en het geen Storm haar vertelde. Maar ze hoorde hem, duidelijk en helder en wist precies wat hij bedoelde. ‘Hoe kun je dat zeggen na alles wat ik heb gedaan vannacht?’ Dennimae zweeg voor een moment, voordat ze zichzelf overreind drukte waardoor ze dichter bij Storm kwam. Ze trok haar hand onder de zijne vandaan, om zijn hand stevig vast te pakken. "Omdat ik je had beloofd, dat jij de eerste zou zijn aan wie ik zou vertellen als iemand mijn hart had gestolen." Zei ze zacht, glimlachend. "En ik heb die belofte gehouden." Langzaam liet ze zichzelf terug in de leuning van het bed vallen, liet ze haar hoofd op het kussen rusten. De meeste puzzelstukjes leken weer langzaam op zijn plek te vallen in haar hoofd en haar lichte ogen keken naar Storm. "Heel eerlijk? Lupos kan me echt niets schelen. Ik ben verliefd geworden op jou, Storm Hall." Haar woorden waren zacht, maar krachtig.

Toen Dennimae maanden geleden in New Orleans werd opgehaald door Jamie en Jean, had ze totaal geen idee gehad wat ze moest verwachten. Ze wist niet wie ze hier tegen zou komen, hoe de dingen zouden lopen. Dat ze iemand als Storm had mogen ontmoeten, was toen enkel een droom geweest. En om er dan zo'n hechte vriendschap mee te mogen sluiten, er zelfs verliefd op te mogen worden.. De meid had er geen woorden voor. Maar, zoals elk sprookje, was er iets dat het happy end moest verstoren. Lupos had altijd al tussen de twee gestaan en had ook nu weer een manier gevonden om Storm bij haar weg te houden. Storm hield zichzelf op afstand, bang haar opnieuw pijn te doen. Hij zag enkel niet in dat dit haar juist pijn deed. Dat het meer sneed dan de wond op haar arm en been.

En vanaf het moment dat de twee helemaal alleen gelaten waren, voelde het alsof de tijd stil stond. Alles ging zo langzaam. Het gepiep van de monitor was het enige dat geluid maakte en ergens begon het Denni enorm te irriteren. Ze wist dat Storm er nog een grotere hekel aan had, aangezien het ding elke maand aan hem verbonden zat. Elke maand weer lag hij hier, probeerde hij zijn dierbare op afstand te houden. De rollen waren eens omgedraaid geweest, maar Denni zou hem nooit weg kunnen duwen. En toch hield Storm haar op afstand, probeerde hij die zo bekende muur hoog te houden. Maar de blonde meid wist dat zijn muur eens zou breken en zij wilde er zijn om de stukjes op te vangen. Om samen met hem die nieuwe muur te bouwen, met raampjes waar het daglicht van zijn vrienden door heen kon vallen. Want of hij het toegaf of niet, hij had ze nodig. Evenals dat Denni Storm nu nodig had, nu meer dan ooit. Ze wilde niet dat Devon bij haar zou komen, of Kat of Taylor. Ze wilde Storm hier bij haar, die haar vast hield en lieve woordjes zou ferluisteren. Maar hij stond daar, aan de andere kant van deze benauwde kamer. Starend alsof ze al dood was.

Toen Storm toch haar kant op kwam, voelde de blondine een soort van opluchting. Hij wilde haar nog steeds geruststellen als ze onzeker is, nog steeds bezorgd om haar toestand. En ze snapte wel hoe moeilijk dit voor hem moest zijn, maar ze wilde hem er bij helpen. Dennimae haar ideeën waren op, ze wist niet wat ze nog meer kon doen. Ze wilde hem haar hart geven, alles dat ze heeft, alles dat ze kan geven.
Storm diende extra pijnstilling toe en het duurde even voordat Denni protesteerde. Ze wilde niet dat hij haar pijn wegnam, haar houvast op het geen ze nu voelde. ‘Als je het niet doet voor jezelf, doe het dan voor mij want ik kan je niet zien pijn lijden.’ Sprak Storm zachtjes. Denni zei niks, haar lichte ogen waren op de zijne gericht. Wanhoop, machteloosheid en verdriet waren in de hare te zien. "Laat me, alsjebliefd. Ik wil het voelen-," Zachtjes stierf haar stem weg terwijl ze wat lichter in haar hoofd werd van de pijnstilling. Dennimae was altijd al gevoelig geweest voor allerlei verdovende middelen en de pijnstilling werd meteen met open armen ontvangen door haar lichaam. Maar ze wilde voelen wat Lupos haar gedaan had. Ze wilde onthouden wat voor gevolgen haar liefde voor Storm kon hebben, wat ze er bij zou krijgen. En ze wilde het. Ze accepteerde de gevolgen, ze accepteerde Lupos bij Storm. Want uiteindelijk ging het haar maar om één iemand, om Storm. Om zijn goeie kanten maar ook zijn slechtere kanten. Ze wilde de pijn voelen om te weten dat dit echt was, dat hij echt was, dat haar liefde echt was. Want zelfs na dit, na Lupos, was haar liefde er. En het was echt.

‘Hoe kan ik.’ Storm reageerde fel, zoals de meid verwacht had. Denni zei er niks op, ze was te moe om de discussie te voeren. Haar lichte ogen bleven op hem gericht en bekeken hoe hij zijn vingers op zijn neusbrug zette, zoals hij altijd deed als hij zijn gevoelens wilde onderdrukken. Het was onnodig nu, hij mocht zijn gevoelens de volle loop laten gaan. Dennimae deed hetzelfde, wat ze zien was aan de tranen die af en toe over haar wangen spijbelde. ‘Weet je wat ik had gedaan als hij jou had,’ Storms stem schokte en Denni schudde langzaam haar hoofd. "Maar dat heeft hij niet." Antwoorde ze rustig, wetend wat hij wilde gaan zeggen. Lupos had het niet gedaan om een reden, iets dat voor beide nog onduidelijk was. Maar het ging er om dat Lupos het niet gedaan had. Denni wilde dat Storm er het positieve van ging inzien, in plaats van op het 'wat als' te blijven hangen. Maar ze wist dat het zinloos was om hem daar nu op tegen te spreken. Dus zweeg ze verder, luisterde ze naar het geen hij verder te zeggen had. ‘Ik kan hem niet tegenhouden, dus het feit dat hij controle neemt is mijn schuld.’ Denni voelde hoe Storm zijn hand in haar hals legde, met zijn duim haar tranen weg streelde. Ze ademde diep in, waarbij ze een moment haar ogen sloot en er meer tranen haar wangen bevochtigde. Ze wilde niet huilen, niet op deze manier, maar haar ogen waren te vochtig om het nog tegen te kunnen houden. Daar was ze het begin van deze avond al in verloren. ‘Denni alstublieft, je mag niet denken dat je veilig bent bij me. Ik kan je niet beschermen, niet van mij en ook niet van de wereld. Je moet,’ Ze opende haar ogen op het moment dat hij zijn hand weghaalde. "Nee," Bracht ze zachtjes over haar lippen. "Je moet ophouden met voor mij in te vullen, Storm. Ik voel me veilig bij jou, zelfs vanavond. Nu. Voor mij is dat genoeg, waarom kun je dat niet accepteren?" Haar stem was zo zacht, zo kwetsbaar. Denni vond het zo moeilijk dat Storm haar niet kon begrijpen, dat hij het niet wilde begrijpen. Ze was meer dan berreid om het te wagen, voor hem. Waarom kon hij dat niet inzien?

Ze had zichzelf overreind geduwd, terwijl haar lichaam bij elke beweging tegenstribbelde. Maar ze wilde zichzelf duidelijk maken, ze wilde dat Storm het wist. Hij moest het weten, Dennimae had het hem echter beloofd. En ze kwam haar belofte na. Storm keek haar enkel aan, met een blik die Denni moeilijk kon ontcijferen. Voorzichtig liet ze zichzelf terug zakken en voelde ze hoe haar lichaam rust vond bij de ondersteuning van het bed. En ze had de woorden net uitgesproken, die woorden die ze hem de hele avond al had willen vertellen, of zijn hartslagmeter schoot omhoog. Denni schrok van het onaangename gepiep, het plotsegeluid dat de benauwde kamer vulde boven haar eigen monitor. Storm trok zijn hand terug en kwam van het bed. Met een onbegrijpelijke, verwarde blik keek Denni naar de bewegingen die hij maakte, naar de paniek die toesloeg. ‘Denni nee.’ Haar hoofd begon te bonken, haar spieren spande zich aan waardoor het gedruk op haar wonden weer erger werd. "Storm," Sprak ze zacht, wanhopig. Hij gooide de hartslagmonitor de kamer door en Denni bekeek hoe het ding in stukken uit elkaar vloog. Geschrokken schoot haar blik terug naar Storm terwijl haar ademhaling als een gek tekeer ging. "Storm, alsjebliefd." Haar woorden waren zo zacht, dat ze niet eens zeker wist of het wel bij hem binnen kwam. Ze zag enkel zijn rug terwijl hij in een kastje naar spullen zocht. Hij trok zijn mouw iets omhoog, om een spuit in zijn arm te steken. Dennimae wende haar blik af, sloot haar lichte ogen. Ze probeerde haar ademhaling wat rustiger te maken, aangezien haar monitor sneller begon te piepen. Ze wilde niet dat zusters de kamer binnen kwamen en Storm bij haar weg haalde. Ze wilde dat hij rustiger werd, dat hij naar haar luisterde en begreep wat ze hem wilde vertellen. Misschien begreep hij het wel te goed, reageerde hij daarom zo.

‘Ik kan niet bij je zijn Denni.’ Zijn woorden lieten haar ogen weer openen, al keek ze hem niet aan. Ze staarde naar de muur tegenover haar, slikte moeizaam. Weer dat misselijke gevoel. Zachtjes beet ze op haar onderlip om de volgende lading tranen tegen te gaan. Ze zei niks, wist niet wat te moeten zeggen. En opeens kreeg ze het heel warm, alsof ze zich in een benauwde sauna bevond. Ze voelde hoe haar wangen rood werden en haar lichaam zich nog futlozer voelde dan eerst. Hij kon niet bij haar zijn.. Storm kwam terug naar het bed en Denni wende haar blik naar haar handen, niet in staat hem aan te kijken. ‘Hoe graag ik het ook wil. Ik wil je niet kwijt.’ Ze hoorde hoe gebroken hij was en was bang om zijn blik te zien. Toen hij zijn vingers op haar wang legde, dwong ze zichzelf hem aan te kijken. En haar betraande ogen vonden de zijne, zagen het verdriet en pijn die ze samen deelde. Haar lip begon zachtjes te trillen terwijl ze haar hoofd schudde. "Maar zo duw je me juist weg?" Zei ze zachtjes, niet begrijpend wat hij bedoelde. De warmte die zijn vingers op haar al warme wang brachten zorgde ervoor dat ze weer dat kriebelige gevoel in haar buik kreeg, evenals dat misselijke gevoel. Ze wilde niet dat hij dat zei, ze wilde niet dat hij zich van haar ging afzonderen. Ze wilde bij hem zijn, samen met hem zijn. En toen kon ze de tranen helemaal niet meer tegen houden en bleven ze langzaam lopen. Geluidloos, als altijd, maar zeker aanwezig. ‘Ik mag je niet verliezen.’ Dennimae wilde er op reageren, tegen in gaan, maar Storm hield haar tegen. Hij drukte zijn lippen op de hare en ze schrok van zijn plotse actie. Ze voelde warm en zacht aan, alsof ze nooit door een ander gekust was. Voorzichtig bracht ze haar trillende hand naar zijn wang, om die zachtjes te omsluiten. Storms vingers gleden naar haar hals en het voelde alsof zijn warme huid op de hare brandde, maar het was geen vervelend gevoel. En toch trilde ze, haar gehele lichaam trilde. Spanning, verwarring, verdriet, kwetsbaarheid, verliefdheid.. Allerlei emoties braken in haar los waardoor ze trilde. En toen Storm zich terug trok beet ze zacht op de binnenkant van haar lip. Ze sloot haar ogen terwijl ze zijn voorhoofd tegen de hare voelde, snikte zachtjes. "Storm," Zei ze zachtjes, voordat hij haar kin ondersteunde, waardoor ze hem aan moest kijken. Haar ogen waren rood geworden van de tranen, ze had kringen rond haar ogen en haar wangen waren gekleurd. ‘Ik kan dit niet doen, niet nu,’ Hij trok zich terug en Denni schudde gelijk haar hoofd. "Jawel," Probeerde ze, al was het woord amper hoorbaar. ‘niet na alles wat ik heb gedaan.’ Denni snikte nogmaals, probeerde wat tranen weg te vegen. Maar haar gezicht was ondertussen zo vochtig geworden, dat haar trillende vingers weinig nut hadden. "Zie je niet wat je met me doet?" Zei ze zachtjes. "Ik voel me zo goed bij jou, zo gelukkig. Het maakt me niet uit wat Lupos gedaan heeft, ik ben er niet bang voor." Voor een moment sloot ze haar ogen en liet ze haar hand van zijn wang naar zijn hals glijden, om kort aan zijn haarlijn te frummelen. "Ik hou van je, ik wil met je zijn. Is dat niet genoeg?" Haar stem was zo kwetsbaar, zo breekbaar. Langzaam ademde ze uit, haperend, in een poging haar ademhaling wat onder controle te krijgen.

Er waren veel dingen die de meid nooit van zichzelf verwacht had. Ze verbaasde zichzelf iedere keer opnieuw met de dingen die ze voor elkaar gekregen had. Alleen al het feit dat ze hier vrienden had gemaakt was een prestatie op zich. Dat ze Storm Londen had kunnen laten zien, met haar mutatie, had ze nooit van zichzelf kunnen hopen. Maar het was haar toen gelukt, zoals zoveel dingen haar nu al gelukt waren. En nu, nu was het Lupos geweest. Ze had hem tegen kunnen houden, op de een of andere manier terwijl ze eigenlijk al vrede had gemaakt met haar dood. Ze was de gelukkige momenten af gegaan, de glimlachen die ze aan haar vrienden had gegeven. En ze had haar laatste woorden gesproken. Ofwel, dat had ze verwacht. Maar iets aan die woorden had Lupos doen stoppen. En dat toonde, voor Dennimae, dat er iets van hoop was. Er was meer dan alleen die donkere dagen voor Storm, ze was er van overtuigd dat hij weer kon gaan schijnen. Schijnen, zoals zij hem altijd zag schijnen.

‘Nee,’ Schudde Storm zijn hoofd toen ze aangaf dat ze de pijn wilde voelen. Dennimae mocht het bed niet verlaten, zat met allemaal gekke slangentjes en naalden vast aan apparatuur dat haar altijd zo zenuwachtig maakte. Alleen het gepiep van die monitor, die aangaf dat haar hart nog klopte, maakte haar zenuwachtig. Liggen, slapen, dat mocht ze. Waarschijnlijk zou ze niet eens zelf naar de wc mogen gaan, hoewel ze er van overtuigd was dat ze kon lopen. Denni had zelfs geen eens controle meer over haar eigen gedachtens. Het was zo verdomd moeilijk om nu, na wat er allemaal gebeurd was, wat er zich nu afspeelde en vanwege de pijnstillers om alles op een rijtje te krijgen. De pijn, die echtheid, dat was het enige waar ze nog controle over had. En ze wilde weten wat Lupos gedaan had, wat hij kon doen. Ze wilde dat Storm inzag dat zelfs na dit alles ze niet bang voor hem was, haar gevoel niet veranderd was. "Ik wil er zeker van zijn dat ik de juiste keuses maak." Verklaarde ze hem, misschien een beetje wazig. ‘Ik draag de pijn voor jou.’ Ergens leek ze de wel bekende bezorgdheid in Storm zijn blik te kunnen zien, achter het ijzige van zijn muur. Zachtjes schudde de blonde meid haar hoofd. "Je hoeft me niet altijd te beschermen, Storm. Ik red het wel, hier heb ik namelijk wel controle over." Glimlachtte ze zwakjes, maar bemoedigend. Ze kon de pijn hebben, wilde het hebben. Er waren genoeg momenten geweest dat Storm haar beschermde, de zware lasten voor haar meedroeg. Maar op dit moment wilde ze het zelf doen, hij moest zich richten op zijn eigen lasten.

Er waren zo veel momenten dat Dennimae twijfelde aan zichzelf. Bij alles dat ze deed dacht ze dubbel na, probeerde ze de situatie in te schatten en daar zo veilig mogelijk op te reageren. Ze twijfelde aan haar eigen kunnen, aan de reacties van anderen op de dingen die ze deed. Maar ze had voor geen moment aan Storm getwijfeld, nooit. Niet aan hun vriendschap, zelfs niet toen hij haar had weg gestuurd in de ziekenzaal. Het was toen een moeilijke tijd geweest, zeker omdat ze hem een lange tijd niet gezien had. Maar ze had niet getwijfeld. Niet aan hem, iniedergeval. Bij Storm was ze zeker, wist ze wat ze kon verwachten en waar ze stond. Wat ze voor hem betekende. Ze vertrouwde hem misschien wel meer dan dat ze zichzelf vertrouwde in sommige situaties. Ze voelde zich veilig bij hem, vertrouwd en op haar gemak. Bij hem hoefde ze niet te twijfelen, ook niet over zichzelf. Denni was ontspannen bij hem, kon zichzelf zijn. En voor haar was dat genoeg, meer dan genoeg zelfs. De aanraking van Storms hand op zijn wang voelde als thuis komen. Zijn aanrakingen waren zo voorzichtig, maar voelde als zo veel meer dan enkel een hand op haar wang. Elke keer als ze zijn warmte voelde, de lichaamsgeur van zijn hand, verlangde ze naar meer. Ze wilde hem vast houden, zijn tempratuur die haar gehele lichaam zou verwarmen. De veiligheid en geborgenheid voelen die hij haar altijd gaf. Maar het was goed, voor nu. Ze wilde zichzelf niet naar hem forceren, niet nu hij in deze staat bevond. En enkel zijn hand op haar wang, deed haar al meer goed dan Storm kon bedenken.
‘Ik voel me niet veilig bij mezelf,’ De lichte ogen van Denni waren op de van Storm gericht, zagen hoe hoe zijn hoofd langzaam schudde. Zacht beet ze aan de binnenkant van haar lip. ‘Zolang hij er is, is niemand veilig.’ Denni liet haar lichte ogen over zijn gezicht glijden waarna ze langzaam haar hoofd schudde. "Ik ben veilig." Haar stem was traag, rustig. Ze was veilig, ookal zou Storm dat niet willen geloven. "Ik heb me nog nooit een moment onveilig gevoelt, bij jou."

De lichte ogen van de blondine bekeken de rug van Storm terwijl haastig opzoek was naar iets. Dennimae wist niet wat hij zocht, pas toen de spuit op haar netvlies kwam begreep ze het. Hij zocht pijnstilling om zichzelf weer rustig te krijgen, voor haar, voor Lupos. Het was een naar gezicht om te zien, hoe hij de spuit door zijn huid stak en de meid wendde haar blik dan ook van hem weg. Een trillend zuchtje verliet haar neusgaten voordat ze weer snikte. In het moment van zuchten, leek het alsof ze de meeste spanning los kon laten. Alsof ze de angst die ze eerder deze avond gehad had, kon loslaten. Het een beetje een plekje kon geven. Ze hoorde hoe Storm terug haar kant op kwam, maar kreeg zichzelf niet zo ver hem aan te kijken. Het was zo moeilijk, dit alles. Storm legde zijn hand tegen haar wang en Denni's blik dwaalde langzaam naar die van Storm. Zijn prachtige ogen, hun mooie eigen bruine kleur wat aantoonde dat Storm terug was. Het moest haar geruststellen, maar ergens wist ze niet goed wat er van te moeten denken. Ze kon nog steeds zijn muur zien, nog steeds zien dat hij haar probeerde weg te houden. ‘Ik weet het.’ Knikte Storm. Denni staarde hem zwijgend aan. Wat kon ze verder nog zeggen? Hij wist dat hij haar op deze manier wegduwde en probeerde het toch. Weer begon ze aan zichzelf te twijfelen, zich af te vragen waarom ze niet goed genoeg voor hem is. En toen kuste hij haar. Uit het niets, waardoor Denni iets schrok door de plotse actie. Maar de kus was meer dan enkel een kus, niet zoals Devon haar gekust had. Het bracht veel meer gevoelens met zich mee, veel meer betekenis. Het voelde vertrouwd, alsof hij bij haar hoorde en nergens anders geweest was. Het kriebelde in haar buik terwijl ze haar trillende hand tegen zijn wang legde. Hoelang de kus duurde wist ze niet, maar ze genoot vollop van het moment, van de liefde die ze voelde voor en van Storm. Toen hij zich terug trok, hield ze haar ogen gesloten en voelde hoe zijn adem beverig tegen haar kin kwam. Hij omsloot haar hand, waardoor het trillen iets minder werd. Moeizaam slikte ze terwijl ze haar ogen langzaam opende om de zijne te vinden. Voorzichtig gleden haar vingers naar zijn hals, waar ze zijn haarlijn streelde. Het voelde warm, ietwat stoffig vanwege het bos. Maar zo zacht, zo ontzettend zacht dat het net was alsof zijn haren haar vingers streelde. Na haar woorden wendde Storm zijn blik van haar af en nam Denni een kort moment om zijn gezicht te bekijken. Proberend zijn reactie te pijlen, al vond ze dat op de een of andere manier moeilijk op dit moment. Haar hart ging hard te keer en de monitor maakte snelle geluiden. Dennimae wist dat ze verpleging klaar stond aan de andere kant van de deur om te toe grijpen als de monitor te snel ging en ze probeerde zichzelf rustig te houden. Al schoot er momenteel zoveel gevoelens door haar lichaam heen dat ze trilde en het moeilijk was om rustig te blijven. Konden ze het haar kwalijk nemen? Nee, Storm had haar zo juist gekust, ze voelde zo veel liefde, dat het niet gek was dat haar hart wat overuren maakte.

De blik waarmee Storm haar aankeek stelde haar gerust. Hij zag er moe uit, bleek, waarschijnlijk net zo slecht als dat zij er bij zat. Maar het was toegevend en dat luchtte haar op. ‘Het is genoeg.’ Een klein glimlachje verscheen op Denni haar lippen. ‘Op dit moment wil alles in mij jou hebben,’ Het glimlachje bleef op haar ietwat trillende lippen en haar lichte ogen waren strak op Storm gericht terwijl hij een plukje haar uit haar gezicht haalde. ‘Maar ik moet me focussen op volle maan en dat kan ik niet als ik aan jou denk.’ Langzaam vormde haar voorhoofd tot een frons en verdween haar glimlach. Ze begreep het wel, maar ook weer niet. Haar hoofd vormde zich weer tot een warboel en wat verdwaald keek ze Storm aan. ‘Ik moet mezelf door volle maan krijgen en dan,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘dan zien we wel.’ Denni keek hem nog steeds aan, met diezelfde verdwaalde blik in haar ogen. "Dan zien we wel." Herhaalde ze zacht zijn woorden. Dan zagen ze wel? Denni probeerde die opmerking een plekje te geven, maar de chaos in haar hoofd die kort verdwenen was geweest, was nu weer aanwezig en bezorgde haar wederom hoofdpijn. Evenals dat de hoofdpijn weer nadruk legde op haar andere verwondingen. Langzaam dwaalde haar blik van Storms gezicht naar zijn schouders, zijn borst, waarna hij afgleed naar het laken dat keurig over haar lichaam lag. ‘Denni,’ Haar naam die door Storm werd uitgesproken, trok haar weg uit haar gedachten en vermoeid bracht ze haar ogen weer omhoog naar Storm. Hij legde zijn hand tegen haar wang waarbij hij haar tranen wegveegde. ‘weet dat je me drie weken geleden al verover hebt. Ik had het gewoon niet door.’ Het duurde even voordat de woorden tot Dennimae waren doorgedrongen. Een zwak, maar gelukkig glimlachje vormde rond haar lippen. "Stiekem was dat voor mij ook zo." Zei ze zachtjes, waarna ze kort grinnikte. ‘Je hebt me overtuigd, overtuig me over vier dagen nog eens en ik ben van jou, onvoorwaardelijk.’ Ferluisterde Storm. Denni keek hem strak aan, voordat ze haar ogen iets samen kneep. Het duurde een aantal tellen voordat ze haar gezicht liet ontspannen en dat zelfde glimlachje weer rond haar lippen verscheen. Rustig liet ze haar hoofd op het kussen rusten en haalde ze haar hand weg uit zijn nek, om deze op zijn bovenbeen te leggen. "Vier dagen," Mompelde ze zachtjes. "Moet ik nog bloemen mee brengen, of chocolade?" Greens ze voorzichtig, voordat ze haar ogen sloot. "Wil je bij me komen liggen?" Vroeg ze, haar ogen nog altijd gesloten. Langzaam begon de vermoeidheid haar over te nemen, begonnen de pijnstillers echt hun werk te doen.

Juiste keuzes maken.. Ze sprak er wel over, maar deed ze het ook daadwerkelijk wel? Al die twijfels, zelfs nu twijfelde aan zichzelf. Aan deze avond. Ze had zo veel anders kunnen doen, ze had het allemaal kunnen voorkomen door simpelweg weg te lopen. Maar op dat moment had ze zichzelf er niet toe kunnen zetten. Denni wilde voor Storm zorgen, hem beschermen, maar had er weeral in gefaald. Ergens begon ze zich af te vragen of ze hem ooit wel zou kunnen berschermen, al was het maar tegen de regen.

‘Het is mijn taak.’ Storm had zijn blik op de lakens gericht en Denni schudde zachtjes haar hoofd. "Niet altijd," Ging ze er tegen in, zoals ze er altijd tegen in zou blijven gaan. Hij hoefde niet altijd haar pijn te dragen, ookal wilde hij dat. Hij had momenteel genoeg met zichzelf te doen en Denni wilde hem niet ook haar lasten geven. ‘En het is mijn fout dat je hier ligt, ik wil niet dat je pijn hebt om wat ik heb gedaan.’ Een klein zuchtje verliet haar keel. Storm sloot het onderwerp hier mee af, dat hoorde ze aan de manier hoe hij het gesproken had. Maar ze was het er niet mee eens, wat ze met haar zuchtje duidelijk maakte. Ze zou er niets van zeggen, hij had het afgesloten, maar ze wilde hem nog wel even duidelijk maken dat ze het er niet mee eens was. Dennimae zag Lupos en Storm als twee verschillende personen, wat ze hem al zo vaak verteld had. Lupos had dit gedaan, had haar pijn bezorgd en haar hier laten komen. Storm zou zoiets nooit doen en dat wist hij zelf ook wel. Ze hield van hem, daarom en om nog zo veel meer. Lupos was enkel het vervelende buurjongentje dat altijd op de verkeerde momenten op bezoek kwam. Maar om Storm voor dat vervelende buurjongentje te laten staan? Echt niet. Ze was berreid om die gok te wagen, om Storm te laten zien hoeveel je met liefde kunt bereiken. Want eerlijk, ze zou geen stap meer terug kunnen zetten. Niet nu ze dit voor hem voelde, hoe sterk haar gevoelens nu al waren. Als Storm het niet zo zag, alleen hun vriendschap wilde behouden, zou ze er aan onderdoor gaan. Het zou haar hart in nog kleine stukjes breken dan het eerder gebroken was.

Denni glimlachte door haar tranen door. Het waren geen tranen van verdriet, of ook weer wel. Het waren tranen van allemaal emoties die te lang opgesloten hadden gezeten. Het moest wel allemaal uit, ze kon het niet meer tegen houden. Haar hoofd kon de dingen niet meer rechttrekken en hoewel ze eerder zoveel adrenaline in haar lichaam voelde, voelde ze nu enkel vermoeiheid. Alles voelde zwaar en haar lichaam gaf niet mee met welke beweging ze ook maakte. Haar wonden waren niet het geen ze zich nu zorgen om maakte, ze maakte zich zorgen om Storm. Om de dingen die nu door hem heen gingen, om de aankomende volle maan. Over het feit dat Lupos haar bijna van hem had afgenomen en hij alleen maar kon denken met 'wat als' terwijl hij juist moest kijken naar het nu. Dat ze hier lag, levend, veilig. Misschien met een paar scheurtjes en kneuzingen, een hoofd dat niet helemaal meer wilde werken als het hoorde, maar ze was in orde. Nagenoeg voelde ze zich goed. En ze zag er misschien slecht uit, maar ze was er. Ze leefde. En Storm moest dat omarmen, niet denken aan het geen dat kon gebeuren. Maar hoe ging ze hem dat weerom uitleggen? Ze was moe, te moe om de discussie te voeren. En te zien aan hem, hij ook. Ze wilde niet weer dat Lupos kwaad zou worden, ze wilde hem niet weer aanwakkeren.

Ergens vroeg Dennimae zich af of er ooit iets zou gebeuren in haar leven, wat niet op een rare manier zou verlopen. Ze had Devon ontmoet doordat ze haar notitieboekje had laten liggen. Ze had Storm in het zwembad ontmoet, toen ze gevallen was en haar arm had gestoten. Ze had de meiden ontmoet op een halloween feest waar ze in eerste instantie helemaal niet heen wilde en eigenlijk ook helemaal niet op haar gemak voelde. Ze was bevriend geraakt met Katerzyna omdat ze twee een aantrekkingskracht naar elkaar hadden, die tot op de dag van vandaag niet verklaard was. Ze was verliefd geworden op Storm, omdat hij haar weggeduwd had in de ziekenzaal en weer terug gevonden had. En ze was achter die liefde gekomen, omdat Lupos haar bijna vermoord had.. Ze hoopte dat ze de volgende keer mensen ontmoette en achter dingen kwam, op een normale manier. Geen val partijen meer, geen bijna dood ervaringen.. Gewoon een normale ontmoeting en een normale gebeurtenis zouden voortaan genoeg zijn.

En toen het moment kwam dat Storm eindelijk, misschien wel voor het eerst, echt toe gaf aan zijn gevoelens voelde de meid meer dan alleen opluchting. Ze voelde de liefde, de liefde die ze voor hem had. En ze voelde het nog meer tijdens de kus. Haar trillende vingers werden omhelst door die van Storm, wat haar lichaam iets meer tot rust bracht. Echter bleef haar hart als een gek razen. Maar Storm wilde wachten, wachten tot na de volle maan. Ze begreep het, maar ergens ook weer niet. Ze wilde niet wachten. Denni wilde hem nu, ze wilde hem nu al haar Storm kunnen noemen. Geduld was een schone zaak, de meid beschikte er normaal gesproken behoorlijk goed over. Maar op dit moment had ze geen geduld, hoewel ze die moest hebben. 4 dagen.. 4 dagen en dan zouden ze elkaar weer zien. Op deze plek, helaas, maar ze zouden elkaar weer zien. En Dennimae zou hier staan, wat hij ook allemaal zou doen om haar tegen te houden. 4 dagen. ‘Als het mee zit.’ Ze knikte kort. "Ik zal op je wachten, mochten het meer dagen worden." Zei ze zachtjes. En ze zou wachten op hem, tot hij de Danger Room zou verlaten en hier zou komen. Waarschijnlijk in zijn kamer, haar neus in zijn kussen om zijn geur zo dicht mogelijk bij haar te hebben. Ongeacht of Devon gek van haar zou worden of niet. En daarna, zou ze hier staan, blijven, zelfs slapen als ze de slaap kon vatten. Ze zou hem geen moment alleen laten, hoeveel moeite hij er voor zou doen. Het voorzichtige grijnsje bleef rond haar lippen, ook toen ze zijn humeurige blik te zien kreeg. Dennimae liet haar hoofd op het kussen rusten en luisterde zorgvuldig naar zijn woorden. "Enkel liefde dan." Mompelde ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en voelde hoe Storm de sensor van haar vinger haalde en hem waarschijnlijk op zijn eige zette, aangezien de monitor als een gek omhoog ging. Ze reageerde er niet op, ze kende het snelle geluid van zijn hart en wist dat er niets was wat ze er aan kon doen. Ze wilde een flauw grapje maken, maar kreeg de woorden niet over haar lippen. Ze was te moe om flauw te doen. Echter verbaasde het haar wel dat de zusters nog niet binnen gestormd waren, misschien waren ze toch begaander dan ze gedacht had. ‘Jij moet rusten Denni.’ Sprak Storm terwijl hij de sensor terug op haar vinger plaatste. Zwijgend luisterde ze hoe de monitor weer langzamer begon te piepen, maar nog te snel voor haar normale hartslag. ‘En ik moet weg.’ Dennimae fronsde haar voorhoofd, opende langzaam haar ogen. "Nee," Protesteerde ze meteen zachtjes. ‘Maar ik kan wel blijven, eventjes.’ En toen sloot ze haar ogen weer. "Eventjes is genoeg," Zei ze zachtjes toen ze voelde hoe Storm van het bed kwam. Wat hij ging doen ontging haar, de vermoeidheid was te aanwezig om haar ogen te openen en zijn bewegingen te volgen. ‘Tot jij in slaap val of ik het opgeef er tegen te vechten en zelf in slaap val.’ Denni wist dat hij grappig wilde klinken, maar evenals zij klonk ook zijn stem zwak. Ze knikte enkel. Denni probeerde wat op te schuiven toen Storm bij haar kwam liggen, maar haar lichaam gaf helemaal niks meer mee. Dus hoopte ze enkel dat Storm genoeg ruimte had om nog een beetje confortabel te liggen. Ze wist dat hij hier bleef voor haar, enkel voor haar. Weer een rede waarom ze verliefd was geworden op hem. Ze voelde hoe Storm voorzichtig, uiterst voorzichtig, over haar gewonde arm streelde. Een klein glimlachje sierde haar lippen, haar ogen nog altijd gesloten. ‘Beloof je me om mij nooit meer zo uit te dagen dat ik controle moet afgeven?’ Ferluisterde Storm, net voordat de slaap Denni kon grijpen. "Ik zal mijn best doen," Antwoordde ze, aangezien ze niet wist of ze zo iets kon beloven.‘Ik kan je niet verliezen Denni, niet nu meer, niet na alles wat we hier net hebben gezegd.’ Een zachte geniffel verliet haar neusgaten. "Je zult me ook niet verliezen Storm, geloof me maar." Waren haar laatste bemoedigende woorden, voordat de slaap haar greep en ze eindelijk voor een paar uur verlost was van de pijn die haar lichaam moest verdragen. Evenals dat haar hoofd eindelijk rust leek te vinden en Lupos haar niet achtervolgde in haar slaap.