Boy, you know I'll be savin' my love for you. (+ Dante ♥)

“Inderdaad!” zei Olivia, blij dat Dante het ook begreep “Wit zou in dit soort gevallen zo slecht uitkomen, die vlekken zou je er nooit meer uitkrijgen, o my God.” Dat was nou het voordeel van Dante, hij begreep dit soort dingen. Gelukkig begrepen de meeste Italiaanse, of nou ja, met een Italiaanse opvoeding, dat wel. Mode was iets dat erg belangrijk was in Italië. Het was voor de mensen belangrijker om er goed uit te zien, dan om elke avond eten in huis te hebben. Maar eten in huis was er in het geval van dit feest genoeg. Nadat ze haar cakeje opgegeten had, had ze Dantes hand vastgepakt. Eigenlijk wilde ze wel eventjes alleen met hem zijn, gewoon samen zijn, zoals ze voor het bal hadden gehad. Gewoon samen. Dante scheen hetzelfde te denken, want hij gaf aan dat hij eventjes naar buiten wilde. Instemmend knikte Olivia en liet zich door hem meevoeren.

Het koele avondbriesje was meer dan welkom om eventjes de hectische sfeer en de warmte van binnen te doen vergeten. “We hebben nog tijd genoeg om onze dansskills te vertonen” zei Dante met een grijns en hij trok haar bij hem op schoot. “Precies, ik denk niet dat ze ons zullen missen eventjes” zei ze instemmend. Blij keek ze in zijn ogen en sloeg haar armen om zijn schouders heen. Toen hij zei dat hij quality time met haar wilde, ging haar hart sneller bonzen. Ze voelde zijn hand langs haar kaak en wist wat er komen ging. Olivia sloot haar ogen toen ze zijn lippen op de hare voelde. Weer maakte hij veel gevoelens in haar los. Dat kwam omdat ze gek op hem was en het voor haar elke keer voelde alsof het de eerste keer was, net zoals in het ziekenhuisbed. En dat had ze nog nooit voor iemand gevoeld. Sterker nog, de gevoelens die ze voor hem had, had ze nog nooit voor iemand gevoeld. En dat maakte hem, hén, voor haar speciaal.

Na een tijdje liet ze hem eventjes los en staarde weer in zijn ogen. “Ik ben heel erg gelukkig” fluisterde ze “Jij maakt me heel erg gelukkig” Zachtjes drukte ze nog een klein kusje op zijn mond en keek toen eventjes in het rond. Ook de tuin was heel erg mooi. Er brandde lichtjes tussen de bloemen en de sterke geur van de bloemen die er stonden drong haar neusgaten binnen. Het was allemaal zo fijn, zo heerlijk. Romantisch was de plek waar ze nu zaten. Ze keek weer naar hem en haar hand ging zachtjes langs zijn wang, naar zijn kaak. “Het is zo mooi hier en jij bent zo mooi” zuchtte ze “Dit is echt de perfecte avond.” Ze staarde eventjes naar de school, luisterde naar het geluid dat de mensen binnen maakten. Het leek allemaal nu niet zo heel erg belangrijk nu ze hier met hem was. “Dadelijk worden we betrapt” grinnikte ze “Nou ja, boeiend…” Zachtjes drukte ze haar lippen weer op de zijne. Na de zon trok ze zich weer terug en drukte ze zachtjes haar voorhoofd tegen het zijne. Olivia voelde zich speciaal bij hem en dat maakte haar zo gelukkig.

“Kijk eerst maar eens naar jezelf babe” zei Dante en Olivia bloosde. “Maar er zijn zoveel mooiere meisjes dan ik” constateerde ze en haalde haar schouders op. Ze was niet echt onzeker qua haar uiterlijk, maar wist dat er wel zeker mooiere meisjes dan haar rondliepen. Dat had ze op het bal gezien. Minaye was veel mooier gekleed dan haar. Maar goed, dat maakte niet uit. Ze was nu in het hier en nu met Dante en hij vond haar mooi. “Thanks babe” zei ze uiteindelijk en keek hem liefdevol aan. Waar had ze hem toch aan te danken? Hij was zo lief voor haar, hij had haar nog niet één keer het gevoel gegeven dat hij haar niet leuk vond of dat hij verkeerde bedoelingen met haar had. Dat gevoel, waar iedereen het altijd over had, was totaal nieuw voor haar.

Olivia sloot eventjes haar ogen, genietend van het moment. “Ik weet niet of het vreemd klinkt, maar er is iets wat ik je moet vragen.” Ze opende haar ogen weer en keek hem nieuwsgierig aan. Wat zou hij haar willen twijfelen? Ze luisterde naar hem en knikte bevestigend. “Natuurlijk zou ik eventjes kunnen kijken, ik ben eigenlijk best nieuwsgierig. Ik heb best wel hetzelfde gevoel. Elke keer als we samen zijn, dicht bij elkaar, dan voel het precies hetzelfde als…als altijd.” Nee wacht, dat klonk vaag. Olivia beet even op haar lip. “Net als de eerste keer in de ziekenzaal. Het voelt vertrouwd en prettig.” Ze sloeg haar ogen neer en pakte zijn hand beet. Dat deed ze, omdat ze zich moest concentreren. Olivia moest zich alleen concentreren op hun aura, niet die van andere mensen. Soms was dat nog best wel moeilijk, haar mutatie kon haar af en toe best wel veel energie kosten.

Maar het lukte. Olivia voelde de tinteling in haar lichaam, het prettige gevoel dat ze kreeg als ze naar aura’s ging kijken. Het was namelijk altijd mooi. Ze opende haar ogen weer en glimlachte. Haar eigen aura was duidelijk zichtbaar en die van hem ook. Alleen…ze zaten door elkaar. “Dat is interessant..” fluisterde ze en keek hem vol spanning aan “Normaal gesproken is een aura een soort schild om je heen. Het is als een magnetisch veld, het kan een ander aura niet doorkruisen, als de polen van een magneet Maar dat is bij ons wel.” Het zag er mooi uit, hoe haar aura bijna overliep in het zijne, maar toch duidelijk te onderscheiden was. Haar hand ging langs haar eigen aura en vervolgens langs de zijne. Ze voelde een duidelijke puls, iets dat ze nog nooit had gevoeld. Toen bracht ze haar hand naar zijn hand en daar voelde ze een hele sterke puls, daar leek het ook alsof haar aura bijna over ging in zijne. Het was slechts een halve millimeter dat het van elkaar verwijderd was. “Het lijkt wel alsof…ik heb geen idee, juist het tegenovergestelde van de polen van een magneet. Het lijkt juist wel op de tegenpolen, dus dat het elkaar aantrekt. Ik denk dat dit komt, en misschien klinkt dit een beetje cheesy of overdreven ofzo, maar omdat wij bij elkaar passen.” Haar wangen werden weer een beetje rood. “Ik heb er iets over gelezen. Het is net als bij moeder- of vaderliefde en bij geliefden die oprecht van elkaar houden of elkaar leuk vinden.”

Weer pakte Olivia zijn hand beet, met zijn hand ging ze over haar eigen aura. Of dat hij iets kon voelen, wist ze niet. Dit had ze nog nooit geprobeerd. Op haar aura vond ze haar gelukkige herinneringen. Olivia sloot haar ogen weer, zodat ze het kon zien: een meisje met lange, bruine haren zat lachend op een hobbelpaard in een ouderwets ingericht huis, een oudere vrouw met grijs haar zat op de grond en keek schaterend naar haar. Een vrouw die sprekend op Olivia leek, alleen dan wat ouder, rende door een veld met lavendel, een klein meisje met bruin haar rende er achter aan. Beiden vielen en ze knuffelden elkaar. Een treurig meisje zat op bed. Een klein jongetje kwam haar kamer binnen en gaf het meisje een tekening. Het meisje knuffelde en gaf kusjes op de wang van het jongetje. Een meisje dat wat meer op de Olivia van nu leek zat in een donkere ruimte, tegenover haar twee meisjes. Een shotjesglas in haar hand, ze nam een slok en dronk het shotje leeg. Zachtjes liet ze een boer, de drie meiden lachten. Een recentere herinnering kwam binnen. Olivia en Dante stonden in de keuken, hij tilde haar op zodat ze wat uit een kast kon pakken.

Ze opende haar ogen weer en keek hem aan. “Wat dit betreft hou ik erg van mijn mutatie, het is echt prachtig” fluisterde ze en keek nieuwsgierig naar het zijne.

“Nee, natuurlijk is dat niet erg” zei ze met een grijnsje. Ergens vond ze het wel schattig dat Dante zich zorgde maken. “Ik denk dat het juist wel speciaal is. Mijn aura is bijna altijd roze, dat betekent dat ik niet veel slecht in de zin heb, maar wel erg naïef kan zijn en heel erg goedgelovig. Volgens mijn aura ben ik erg sensueel, spontaan en sociaal, maar ben ik snel bang voor onbekende dingen. En ik vind dat het wel klopt.” Bijna liefkozend streek ze over haar aura. Het was heel belangrijk geworden. Bovendien vond ze de kleur ‘roze’ echt prachtig. Haar hoofd draaide zich naar zijn aura, naar de rode en zwarte kleuren die zich gevormd hadden. “Het kan heel vaak veranderen, je aura. Ik weet dat het van mij klopt, maar ik kan het soms ook mis hebben, dus zeg het maar als het niet klopt” vertelde Olivia en keek hem in zijn ogen aan “Het betekent onder andere dat er veel intensiteit in je leven is, er is een positieve verandering aan de gang en het duidt op hartstochtelijke liefde.” Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, terwijl haar vinger naar een wat valer stukje rood. “Dit betekent dat je veel onderdrukte woede in je voelt, dat je de neiging hebt tot overheersing en wraak. Misschien dat meisje dat je liet ontploffen?” Een bezorgde frons verscheen in haar wenkbrauwen, terwijl ze verder ging naar het zwarte gedeelte. Zwart vond ze altijd eng. Het aura van Junior was helemaal zwart geweest. Maar dit betekende iets anders, ze kon het voelen. “Je hebt emotioneel en spiritueel rust nodig. Er zijn verschrikkelijk veel dingen gebeurd en je wilt het een plek geven, je wilt rust in je hoofd.” Bevestigend knikte Olivia. “Heb ik het een beetje goed gedaan?”

Gelukkig vond Dante haar mutatie ook bijzonder. “Kan je dat ook bij mij doen? Zo…dingen zien?” hoorde ze hem nieuwsgierig vragen en Olivia knikte. Haar hand stak door zijn aura en legde hem op dezelfde plek als zij hem had gelegd. Doordat ze nu op zijn aura zat, betekende dat ze spiritueel met elkaar verbonden waren. Haar ogen sloten zich, waarna ze hoopte dat Dante dat ook zou doen. Het ging hetzelfde als bij haar. Een klein jongetje op een fiets, hij leek op Dante. Een vrouw liep bij hem: zijn moeder? Olivia glimlachte, ze kon er niets aan doen, het was cute. Een volgende herinnering. Een wat oudere jongen en een vrouw stonden samen in een keuken, een heerlijke geur kwam uit een oven. Mmmm, cupcakes! Olivia werd er blij van, hij had dus inderdaad een leuke jeugd gehad bij zijn adoptieouders. Daar was ze blij om. Maar de volgende herinnering veranderde. Het veranderde in een donker steegje. Er stonden drie mensen, een vrouw en twee mannen. Op de grond zat een ander meisje, maar die hoorde duidelijk niet bij het drietal. Een van de jongens was Dante, de andere twee herkende ze niet. Ze zag hoe Dante zijn eigen mutatie toepasten, op het jonge meisje. Het meisje schreeuwde, het was een verschrikkelijk gehoor. Het sneedoor Olivia haar hart. Na een tijdje verloor het meisje haar bewustzijn en zag ze hoe de andere vrouw Dante op zijn schouder klopte.

De verbinding werd verbroken doordat Olivia opstond. Haar eigen aura verdween meteen, die van Dante bleef nog hangen. Bang staarde ze naar hem. “What the hell was dat?” was het enige dat ze er uit kon krijgen. Ze probeerde Dante aan te kijken, maar zag alleen maar de jongen die een meisje had gemarteld. Hij leek zo…anders? “O mijn God” zei ze, terwijl haar ademhaling sneller ging “Is dit wat je nu ook met mij gaat doen? Heb je me daarom hier mee naar toe genomen? Zijn die twee hier ook?” Haar ogen schoten bang door de omgeving. Misschien hadden ze zich wel in de bosjes verstopt? Maar dat zou mooi niet gebeuren, want ze zou zich met huid en haar verzetten. Tranen vormde zich in haar ogen, terwijl ze harder begon te hijgen. “Rustig blijven, Olivia” sprak ze zichzelf toe “Je kan je prima verdedigen…” Maar de angst was niet het enige wat ze voelde, ze voelde verdriet. Dat arme meisje…! Haar gil had zo bizar eng geklonken. Haar ogen schoten weer terug naar hem, terwijl ze voorzichtig een paar stapjes naar achteren deed. “Was je jeugd echt zo mooi, zag je dit echt als iets positiefs of was je dit gewoon even vergeten te vertellen? Of loog je tegen me?” De tranen begonnen over haar wangen te lopen. “Het was ook allemaal te mooi…” zei ze zachtjes en ze draaide zich om, terug naar…wist zij veel waar, ze moest hier weg zo snel mogelijk. Olivia was bang, bang dat hij haar ook iets zou aandoen. Haar ogen schoten heen en weer, terwijl ze liep. Goed, terug naar de school. Zo snel als haar korte benen en hoge hakken haar konden dragen, liep ze terug naar de school. Maar uiteraard liep ze precies het bal binnen. Snikkend deed ze de deur dicht, maar de stemmen verraadde de aanwezigheid van andere mensen. Shit. “Olivia, jou zocht ik net! De stemmen voor de koning en koningin moeten geteld worden, en we kunnen Anna nergens vinden…” zei een stem, maar Olivia werkte zich door de mensenmassa. “Olivia! Waar ga je naar toe? Olivia!” klonk de stem, maar hij vaagde weg. Een andere deur knalde ze open.

Een gang. Oké, beter dan niets. Snel vervolgde ze haar weg en knalde de volgende deur open. Haar ogen schoten door de ruimte. De keuken. Hier zou ze vast en zeker veilig zijn. Shit, de plek waar ze elkaar hadden ontmoet en beter hadden leren kennen. Olivia leunde tegen een aanrecht en zakte toen neer op de grond. Hijgend van het rennen en van het verdriet veegde ze haar tranen weg en dacht ze na. Ze dacht zo diep na, dat haar hersenen er pijn van deden. Maar er kwam niets uit. Het beeld dat ze van Dante had gezien bleef op haar netvlies geschreven. Olivia was bang, zo bang.

Haar hart stopte eventjes toen de deur van de keuken open ging, wie was dat? “Ik doe je echt niets aan, ik zweer het.” Dus Dante had haar gevonden. Voorzichtig werkte Olivia zich overeind en deed, net als hij, haar masker af. Boos wreef ze over de uitgelopen make-up, had ze daar nou zo haar best voor gedaan? Hij had plaats genomen op het aanrecht en vertelde haar dat hij alleen weg zou gaan als zij dat zou willen. Olivia knikte dat ze het begreep, maar ze durfde hem niet aan te keken. Ze leunde tegen het aanrecht aan en keek naar de grond, naar de neuzen van haar mooie hoge hakken. Rotschoenen, ze deden nog pijn ook. “Ik weet dat je me waarschijnlijk een wreed monster vind, en dat je het gevoel hebt dat ik tegen je gelogen heb… Het ene deel is deels waar, het andere deel helemaal niet. Ik heb nooit tegen je gelogen Liv,” hoorde ze hem vertellen en Olivia slikte. “Hoe moest ik dat ooit in godsnaam opbrengen? Even leuk zitten vertellen over mijn geweldige jeugd bij mijn ouders en dan droog vermelden dat ik bij een bende heb gezeten.” Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar ze hoorde dat er meer kwam.

Olivia luisterde naar zijn verhaal en vond de kracht om hem aan te kijken. Ze zag ook een traan op zijn gezicht, hij zat er dus wel mee. “Maar jou zou ik nooit zo behandelen. Echt nooit…” voegde hij er als laatste aan toe. Haar wenkbrauwen fronste zich weer en ze zuchtte. “Je had nooit iemand pijn moeten doen. Ik snap dat je voor je vriend wilde opkomen, maar je hebt zelf ook een mutatie. Had je hem niet op je eigen manier kunnen beschermen?” begon Olivia en keek weer weg. Ze dacht aan de gil van het meisje. Haar nekharen gingen rechtover eind staan. Ze draaide zich om, richting de keukenkastjes en de rest van het aanrecht. Dat deed ze, omdat ze niet wilde dat hij haar tranen zag, of dat hij zag hoe moeilijk ze dit vond. Olivia wilde niet zwak overkomen. “Hier lijk je zo lief en zorgzaam en een goed persoon. Iemand die veel heeft meegemaakt, maar er probeert bovenop te komen. Maar in die herinnering lijk je zo anders, als heel iemand anders en ik beken dat me dat gewoon vreselijk bang maakte” vertelde Olivia hem en staarde naar de tegels. Haar ogen volgden het patroon, om wat afleiding te zoeken. “Ik snap niet dat jullie dat überhaupt konden doen, dat meisje was weerloos, ze was nog jonger dan ikzelf! En ik wil met God niet weten wat er nog meer allemaal gebeurd is, maar ik kan niet begrijpen dat je het niet verteld hebt…”

Na een korte stilte draaide ze zich ook om, zodat ze hem aan kon kijken. “Ik heb jou toch ook verteld over mijn vader? Dat was ook niet makkelijk en het is echt niet iets waar ik graag over praat, maar ik vertelde het je, omdat ik je vertrouw. Ik had het begrepen als je niet alles in geuren en kleuren verteld had, maar wel als je überhaupt iets verteld had…je kent me toch, ik was dan heus niet gillend weggerend als je het gewoon had uitgelegd. Nu wel, omdat ik niet wist wat er gebeurd was en gewoon bang was…” Voorzichtig ging ze op het aanrecht tegenover hem zitten en schopte haar hoge hakken uit. Haar handen vouwde ze in haar schoot en keek er naar, waardoor haar haren een beetje voor haar gezicht vielen. Weer wreef ze over haar gezicht, traantjes wegvegend. Hoe had het zo mis kunnen lopen?

Het ging haar te snel. Het was te ingewikkeld. Ze begreep het gewoon niet. Misschien kwam het omdat zij nooit in een situatie als de zijne had gezeten, misschien kwam het doordat zij heel anders in elkaar zat dan hij. “Had je dan niet, weet ik veel, naar de politie kunnen gaan ofzo?” probeerde ze voorzichtig “Had je niet iemand om hulp kunnen vragen, omdat je er zelf niet uitkwam? Je ouders, bijvoorbeeld. Ik geloof nooit dat zij je gehaat zouden hebben…” Haar handen bracht ze van haar schoot naar haar gezicht en verborg haar gezicht. Hoofdpijn drong door in haar en een vermoeidheid overstroomde haar. Het liefste wilde ze naar bed, deze avond vergeten. De avond die zo mooi zou moeten zijn, was uitgebroken in een nachtmerrie. Olivia keek naar Dante. Wat ze had gezegd, was een beetje mosterd na de maaltijd, maar ze wilde het gewoon…begrijpen. En dat was verschrikkelijk moeilijk.

Toen begon Dante tegen haar over dat hij haar niet vertrouwde. Olivia sprong op van het aanrecht, voelde wat boosheid in haar borrelen, maar wist zich prima onder controle te houden. “Ik had het kunnen accepteren. Misschien was ik wat geschokt geweest, maar dan had ik het kunnen laten rusten, omdat het gebeurd is. Op deze manier erachter komen is heel anders. Ik weet dat het zwaar voor je is geweest, maar ik dacht dat het in Italië gewoon goed ging. Hier had ik geen idee van, hoe denk je dat het voor mij is, om er op zo’n manier achter te komen.” Haar stem sloeg een paar keer over, af en toe hakkelde ze over haar woorden, omdat ze zoveel tegen hem wilde zeggen, maar het er niet uitkwam. “Had je het later überhaupt wat verteld? Wat als we voor een lange tijd samen zouden zijn, dan weet ik de helft toch niet van wat er in je leven is gebeurd.” Een lange pauze volgde, waarin ze hem vol ongeloof aanstaarde. Werd hij nu werkelijk kwaad op haar? De hoofdpijn werd zwaarder, drukte op haar hoofd. God damn it.

“En die twee andere” ging ze verder “Waren dat goede vrienden van je? Of weet ik veel, was dat meisje een ex? Die jongen, ziet hij er echt zo gevaarlijk uit? Ik snap het gewoon niet, je leek gewoon zo anders, niet de persoon die ik ken. Of ben je dat, en ben je bij mij anders?” Ze schrok van zichzelf. Het leek wel alsof ze alles in twijfel trok. Maar had ze niet net gezien dat zijn liefde voor haar oprecht was? Olivia wendde haar gezicht af, keek naar niets in het bijzonders. Wat ze moest geloven en wat onzin was wist ze niet meer. Alles wat ze nu wilde, was in bed liggen met haar knuffel en muziek luisteren. Maar dat kon nog niet. Nadat niemand Anna kon vinden, zou zij de king en queen van het bal bekend moeten maken. Daar had ze écht zin in.

En daar was het dat ze een misstap was gegaan. Het was duidelijk dat het boiling point bij Dante bereikt was, maar dat was helemaal nooit haar intentie geweest. Nooit was het haar bedoeling om hem zo verschrikkelijk kwaad te maken. Dante had naar haar geschreeuwd en was van het aanrecht afgesprongen. Olivia daarentegen greep het aanrecht juist steviger vast en keek bang naar hem. Nadat het huilen was gestopt, begon het nu weer. Hij zou haar niets aandoen, maar daar was ze nu niet meer zo zeker van. Hoe hij naar haar keek, het voelde weer alsof ze thuis was voor een seconde. Voorzichtig liet ze het aanrecht los en het koste haar enorm veel kracht om wat dichter naar hem toe te komen, want ze was bang voor hem. “Dante, please, doe even rustig, het was helemaal niet de bed-“ maar hij kapte haar af. Olivia voelde zijn emoties en het was niet goed. “Hoe kun je? Hoe durf je?” hoorde ze hem schreeuwen en ze wilde op hem afstappen, deed een paar stapjes in zijn richting, maar ze keek toe hoe hij een glazen schaal in het vizier kreeg.

En op dat moment zag ze hem niet, maar was het net alsof ze in de woonkamer stond. De blik in zijn ogen, zijn houding, het zei allemaal genoeg. Het was allemaal haar schuld, zij had dit op hen allebei afgeroepen. Olivia draaide zich om en vluchtte naar een hoekje van de keuken. Ze bukte en sloeg haar armen beschermend om haar hoofd, met haar gezicht in de hoek gedrukt. Elke spier in haar lichaam spande zich aan, de haren op haar arm en in haar nek stonden rechtovereind. Dit was een regelrechte nachtmerrie. En op het moment dat ze de glazen schaal de harde vloer raakte, en het in duizenden stukjes brak net als haar hart, schreeuwde ze het uit. Van angst, pijn en verdriet. De tranen liepen over haar wangen. Olivia wilde zoeken naar een uitweg, ze moest hier weg, maar haar lichaam was bevroren. “Ik zou alles voor je doen, alles, en dan doe je me dit aan?” hoorde ze hem schreeuwen en Olivia knikte. “Het spijt me, het is allemaal mijn schuld, het spijt me” klonk Olivia’s stem. Haar hart ging tekeer. Heel voorzichtig probeerde ze achter zich te kijken, naar de chaos die achter haar was.

Heel voorzichtig stond ze op, terwijl ze haar lichaam een kwartslag draaide. Daar zag ze hem staan, tussen alle scherven van de schaal. Dit was allemaal haar schuld. Dit had nooit mogen gebeuren. Dat hij boos op haar was, dat haar vader boos op haar was, dat ze nu hier was. Het was allemaal haar eigen schuld. Heel voorzichtig wilde ze van de muur wegstappen, maar haar voet stapte in een scherfje van de schaal. “Au..” piepte ze en draaide zich weer terug naar de muur. Help.

De stilte in de ruimte was overheersend. Wat ging er nu gebeuren? Door het knerpen van het glas op de grond verraadde hij dat hij naar haar toe kwam. “Niet slaan…” piepte Olivia, maar Dante sloeg haar niet. Hij was niet haar vader. Ze voelde zijn armen om haar heen en hoe hij haar op tilde, om haar vervolgens op het aanrecht te tillen. Hij bleef voor haar staan en Olivia keek hem aan, met betraande ogen. “Ik..ik weet niet wat ik deed..” hoorde ze hem zeggen, maar ze schudde haar hoofd. Ze begreep het. Het was haar schuld, het was allemaal haar schuld. Ze had nooit zo gemeen tegen hem moeten doen. “Het spijt me zo erg” fluisterde Dante en weer schudde ze haar hoofd. De manier waarop hij het zei, zorgde ervoor dat ze zelf ook brak. Olivia kon het niet aan om hem zo te horen.

Daarom sloeg ze haar arm om zijn schouders heen en haar andere arm sloeg ze om zijn lichaam. Haar gezicht verborg ze tegen zijn schouder en ze barste weer in huilen uit. “Het spijt me, ik maak iedereen alleen maar boos” snikte ze en besloot om eventjes uit te huilen. Het duurde eventjes, misschien vijf minuten toen ze weer tot rust kwam. Snikkend haalde ze haar hoofd van zijn schouder en veegde haar tranen weg. Olivia haalde haar neus op. “Nu heb ik je mooie pak nat gemaakt…” fluisterde ze en sloeg haar ogen neer. Ze bleef hem vasthouden, ze had hem nodig. Zoals hij net tekeer was gegaan…nog nooit was ze zo bang geweest, maar aan het einde van de dag was hij nog wel de enige jongen van wie ze hield. En van haar broertje natuurlijk. “Het was helemaal niet de bedoeling om je boos te maken, of om je pijn te doen, ik probeerde het gewoon te begrijpen. Ik zou je nooit pijn willen doen, maar…” Haar stem werd weer afgebroken door een snik en ze legde haar hoofd weer op zijn schouder. Eventjes staarde ze voor zich uit, terwijl ze zich langzaamaan weer wat rustiger voelde.

“Ik ben gewoon zo erg geschrokken, Dante, maar het was helemaal niet de intentie om je zo kwaad te maken. Ik wil het gewoon begrijpen en er voor je zijn om je te steunen, want jij bent het beste wat er is gebeurd in een lange tijd en ik zou je nooit zomaar opgeven. And I just need you.” Nu wist hij precies hoe dat ze zich voelde, als hij dat al niet voelde door zijn mutatie. Eventjes draaide ze haar hoofd, zodat haar gezicht eventjes verborgen was in zijn nek en ze haar ogen weer even kon sluiten. Na een tijdje liet Olivia haar lichaam weer naar achteren gaan en keek hem in zijn ogen aan. Wat zou hij denken? Wat zou hij voelen op dit moment? De angst was weg, maar Olivia voelde zich verdrietig. Toch was ze blij dat hij nu weer een beetje de oude was, want zoals hij net was geweest, was ze echt bang voor hem geweest.