Boy, you know I'll be savin' my love for you. (+ Dante ♥)

Het verschrikkelijke gevoel dat Olivia had gehad, was verdwenen toen ze zijn armen om haar heen voelde. “Ik had nooit zo fel moeten reageren. Ik ben echt te ver gegaan. Het is niet jouw fout, ik had dit ook allemaal kunnen voorkomen?” Voorzichtig glimlachte ze naar hem. Kijk nou eens, nu liepen ze excuses naar elkaar te maken. Het was beter dan een paar minuten geleden? Het was bizar hoe snel het weer goed ging. Het moment dat hij nog stond te schreeuwen en een schaal op de grond gooide, leek zo lang geleden. Niet dat je Olivia hoorde klagen, ze vond het juist fijn dat hij weer lief deed, zoals hij was.

Eventjes was het stil. Olivia genoot wel even van die stilheid. Maar hij verbrak de stilheid. “Ik wil gewoon dat je weet dat je voor mij in een hele korte tijd zo ongeveer een van de belangrijkste personen in mijn leven bent geworden, en dat wil ik echt niet los laten” hoorde ze Dante zeggen. Haar adem hield even op. Een stralende glimlach verscheen op haar glimlach. Wauw, was dat echt wat hij voor haar voelde? Was zij, gewoon Liv, een van de belangrijkste personen in zijn leven? Hij naam haar gezicht tussen zijn handen en Olivia keek in zijn mooie ogen. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en eventjes sloot Olivia haar ogen. “Ik hou van jou” hoorde ze hem zeggen en Olivia kreeg weer een stralende glimlach op haar gezicht. Nog nooit had iemand dat tegen haar gezegd. “Ik ook van jou, baby, zo verschrikkelijk veel” zei ze geëmotioneerd en drukte haar lippen gepassioneerd op de zijne. Nadat ze weer had losgelaten, sloeg ze armen om hem heen en knuffelde hem. In een keer had hij haar weer helemaal gelukkig gemaakt. Het zure randje van een paar minuten geleden was nog niet verdwenen, maar toch was ze blij dat hij hier was, met haar.

Nadat ze eventjes zo gezeten hebben, liet Olivia hem los en drukte nog een keer een kusje op zijn lippen. Toen wipte ze van het aanrecht af en liep voorzichtig over de stukjes glas heen. Haar oog viel op een bezem. Snel liep ze er naar toe en begon ijverig de stukjes glas bij elkaar te vegen. “Ach weet je, scherven brengen geluk toch?” zei ze met een treurig lachje en toen ze alles bij elkaar had geveegd, zocht ze naar een stoffer en blik. Die kon ze niet vinden. “Ach weet je, dit vinden ze morgen wel hoor…” zei ze, terwijl ze een wegwerpgebaartje naar het bergje met glas maakte. Met een klein glimlachje liep ze op hem af en sloeg haar armen om zijn nek. “Ik heb echt geen zin meer, maar ik denk dat we misschien wel terug moeten gaan…ik moet nog wat dingetjes daar doen…” zei Olivia en rolde met haar ogen. Ze liet hem los en keek om zich heen. Uiteindelijk vond ze haar schoenen en deed ze aan, waardoor ze weer wat groter leek.

Olivia keek eventjes in de spiegel en zag dat haar ogen helemaal dik waren van het huilen. “Gelukkig is het een gemaskerd bal” zei ze weer met een treurig glimlachje en deed haar masker op. “Wil je nog met me mee?” vroeg ze, terwijl ze haar hand uitstak.

Het was fijn om zich weer een beetje op haar gemak te voelen bij hem. Dante verontschuldigde zich nogmaals, maar Olivia schudde haar hoofd. “Gebeurd is gebeurd, we kunnen het niet veranderen…er komen nog genoeg andere avonden aan, het komt wel goed” zei ze geruststellend, terwijl ze eventjes zachtjes met haar hand over zijn wang aaide. Hij was lief. Hij moest gewoon veel verwerken, dat had tijd nodig. Maar Olivia zou hem steunen, alleen moest ze het op een andere manier doen dan dat ze nu had gedaan. Die manier moest ze nog eventjes vinden, maar dat kwam vast goed. Ze wilden het allebei super graag en Olivia zou hem sowieso nooit opgeven. Ze was gek op hem en hij duidelijk op haar, dus wat hadden ze nog te verliezen? Alles zou goed komen, het had alleen tijd nodig.

Op het moment dat hij haar hand vastpakte en haar naar zich toetrok, keek ze hem nieuwsgierig aan. “Op één voorwaarde…dat je me, nadat je alles hebt afgehandeld, de kans geeft om het weer helemaal goed te maken en je weer helemaal vrolijk te maken voor je gaat slapen. Ik zou het niet kunnen verdragen om je zo alleen achter te laten in je kamer hoor?” Awh. De pijn in haar ogen verlichtte een beetje en maakte plaats voor een twinkeling. Van geluk. Van enthousiasme. “Natuurlijk, heel graag zelfs…” begon ze en gaf hem weer een van haar stralende glimlachen “Weet je, het gaat weer wat beter. Ik ben gewoon super erg geschrokken en jij vast ook. Maar het gaat echt wel goed komen. Elk stel heeft wel eens slechte tijden en als we daar samen door heen komen, maakt dat ons alleen maar sterker. En ik beloof je, ik zal je steunen, al was dat misschien nu op mijn onhandige Olivia manier…maar het gaat goed komen, echt waar.” Nogmaals sloeg ze even haar armen om hem heen en knuffelde hem.

Toen pakte ze zijn hand weer vast en controleerde eventjes of haar masker weer netjes op haar hoofd zat. “Ik ben benieuwd of ze ons gemist hebben” begon Olivia, terwijl ze richting de deur van de keuken begon te lopen en hem zachtjes open duwde met haar schouder. Zachtjes trok ze Dante mee en glimlachte naar hem. “Toen ik net naar de keuken liep, was er al iemand die me zo wat dwong om te helpen met stemmen tellen voor de king en queen van het bal. Dat moet ook weer bekend gemaakt worden ofzo, maar ik ben wel benieuwd wie het gaan worden, er zijn zóóóó veel mooie mensen.” Olivia wist bijna zeker dat zij het niet ging worden. Zo had ze bijvoorbeeld haar vriendin Mina gezien en die zag er prachtig uit, net als haar date. Hun gunde ze het die titel het meest, ze waren ontzettend schattig samen en heel de school moest dat zien. Maar goed, zij had haar king voor nu al aan haar hand en Olivia keek echt naar het moment uit dat ze weg konden gaan en samen konden zijn. Natuurlijk waren ze net samen geweest, maar dit zou een hele andere manier van samen zijn worden.

De drukte in de cafetaria was er niet minder op geworden, sterker nog, het leek zelfs wel alsof er meer mensen waren bijgekomen. Olivia was blij dat het voor de andere mensen wel een succes was geworden. De balmuziek was veranderd in muziek die ze tegenwoordig in clubs draaiden. Dat was fijn, Olivia zou zelf ook helemaal gek worden als ze de hele avond naar van die saaie muziek zou moeten luisteren. Haar blik schoot naar de klok. Het was bijna twaalf uur. Over een half uur zouden ze de king en queen bekend moeten maken, daarna zou het feest doorgaan tot het moment dat er niemand meer over was. “Pas op hoor, de betovering is bijna verbroken, anders word ik dadelijk weer gewoon een poetser” zei Olivia grinnikend, doelend op het feit dat het bijna twaalf uur was. Zachtjes kneep ze eventjes in zijn hand en trok hem zachtjes wat verder de cafetaria in. Haar armen sloeg ze om zijn nek en begon zachtjes mee te bewegen op de muziek. Door haar masker keek ze in zijn ogen en gaf hem een knipoog. Het zou écht wel goed komen tussen hen.

Op het feit dat hij het alleen wilde doen, beet Olivia eventjes op haar onderlip. Was haar reactie dan toch iets geweest wat iets veranderd tussen hen? Maar uiteindelijk had ze maar geglimlacht en geknikt, zodat het duidelijk was dat ze het had begrepen. Wat moest ze anders doen? Kwaad worden omdat hij haar niet in wilde betrekken? Zeggen dat ze niet zo zwak was als het leek? Olivia had vaag het idee dat het niet veel zin zou hebben, dus daarom liet ze het maar zo. Maar hoe kon ze nou hem helpen, zonder dat ze er betrokken bij te zijn? Terwijl ze samen terug naar de kantine liepen, was dit iets wat ze niet uit haar hoofd kon loslaten. Het was een soort onderbuikgevoel. Maar het was iets dat ze nu uit haar hoofd moest zetten, want deze avond kon nog enigszins gered worden en dat zou ze nu dus niet moeten verpesten door nog een scène te gaan trappen.

“Hoe dan ook blijf je van mij hoor, twaalf uur of niet” hoorde ze Dante zeggen en Olivia grinnikte. “Ofcourse, Assepoester had een boze stiefmoeder en die zie ik hier niet” zei ze zachtjes en knuffelde hem weer eventjes. Maar al gauw werd het moment verstoord door een hyperactieve jongen die zich bij hen voegde. “O God, hier ben je dus!” zei de jongen hysterisch en begon een waterval aan woorden op hen af te vuren, die zelfs nog erger was als dat Olivia kon: “Kom heel snel mee, Anna is nergens te vinden en we moeten zo de koning en koningin bekend gaan maken en de stemmen moeten nog geteld worden en iemand heeft punch gemorst op haar witte jurk, dus daar moet voor gezorgd worden en er zijn mensen die zeuren om alcohol als de jongeren weg zijn maar ik heb geen idee waar ik dat zou moeten halen en het is heel veel stress dus kom alsje-alsje-alsjeblieft mee we kunnen alle handen gebruiken oké?” Olivia’s ogen werden groot. Wauw, zelfs zij kon niet zo snel praten. “Oké, relax, ik kom er zo aan…” zei ze sussend tegen hem “En een tip, probeer niet te snel adem te halen terwijl je praat, anders ben je zo uitgeput.” Met een schouderklopje op zijn schouder draaide ze zich weer naar Dante en liep de jongen weg.

Een beetje met een schuldgevoel stond Olivia voor hem. “Sorry, ik moet ze echt gaan helpen” zei ze met een zuchtje en keek hem recht in zijn ogen aan “Maar ik beloof je dat ik terugkom” Ze sloeg haar armen weer eventjes om hem heen en drukte een kus op zijn lippen. “Dit is wel een avond van veel excuses” zei ze met een triest glimlachje, terwijl ze haar hoofd weer eventjes op zijn schouder legde. Maar de druk om nu het feestcomité te helpen werd te groot, dus daarom liet ze hem los. “Tot zo” zei ze, terwijl ze liefdevol nog een kus op zijn lippen drukte. Een klein glimlachje speelde nog rond haar mond, terwijl ze wegliep. Het voelde slecht om hem nu achter te laten, maar het was onmogelijk voor Olivia om iedereen tevreden te houden, hoe graag ze dat ook wilde. Maar waarom voelde ze zich dan zo verschrikkelijk ellendig terwijl ze wegliep?