Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars?

Ze vond het ergens best wel vreemd om hem een lijntje op het raam te zien tekenen, maar het feit dat ze dit vreemd vond was waarschijnlijk veel vreemder. Ze kon zich wel iemand herinneren die dit ook altijd deed maar dat was gewoon onmogelijk, die zag ergens veilig thuis. Het was dus niet iets waar ze zorgen om moest maken, right? Dit kwam gewoon per ongeluk, hij deed het vast niet bewust ofzo. Hij drukte gewoon zijn neus tegen het raam die hij net had beslagen met zijn ademhaling en zag vervolgens misschien een muis of iets anders bewegen. Dat zou toch makkelijk kunnen en meer waarschijnlijk zijn? Toch was er wel iets waardoor de wolf nu zichzelf iets gemakkelijk leek te voelen, want ze misschien toch niet helemaal begreep. Ze vond het zeker leuk en werd er blij van dat ze wolf haar leek te vertrouwen na alles wat hem aangedaan was door mensen. Grace wist wel dat haar band met dieren beter was, veel beter dan met mensen. Het was daarom dat alle dieren aan haar andere houding haar sneller vertrouwden maar dat het ook zo gemakkelijk ging bij een wolf, had ze nooit gedacht. Ze had het echt nooit gedacht en dat maakte dat ze zich toch beter over zichzelf voelde.

Het huis, ze hield er zoveel van om in de natuur te mogen wonen en dit soort dingen te mogen meemaken, zoals de wolf die nu haar huis binnen was gelopen en haar leek te vertrouwen. Zoals het hertje die ze mocht verzorgen tot ze weer op eigen benen kon staan. Dit zou ze ook bij de wolf doen maar er was veel geduld voor nodig om hem hier ook te kunnen laten blijven, gokte ze. De deuren zouden open blijven dus hij kon in de nacht ook gewoon wegsluipen als hij dat wilde, iets waar Grace ook bang voor was. Maar voor nu vond ze het gewoon geweldig dat hij wel binnen was gekomen. Eventjes was ze opgestaan om haar zakmes en de grote hondenmand van Tara te pakken, waar hij beter in kon slapen dan op het logeerbed. Misschien zou Grace wel op het logeerbed bij hem blijven slapen? Was dat veilig om te doen? Zo kon ze hem wel in de gaten houden en misschien ook was veiligheid geven, zoals ze ook bij het hert had gedaan. Rustig zette ze de mand neer in het kamertje zodat hij er niet van zou schrikken en besloot om daarnaar uit een van de kasten wat wollendekens te pakken, die waren erg warm en lagen wel heel lekker. Het was eigenlijk zodra de vrouw haar hier wel eens onder die dekens van schapenwol had laten slapen, dat ze van de dekens was gaan houden. Niet geen stomme dekens die door mensen gemaakt waren, deze waren veel fijner en ze waren door de vrouw zelf diervriendelijk gemaakt, in de tijd dat ze zelf nog schapen had. Daar had het schuurtje toen ook voor gediend en vandaar had Grace ook de border collie. Tara was een pup geweest uit het nestje van de vrouw haar hond, Sarah. Die hond had gelukkig wel met de oude vrouw mee gemogen wanneer ze ergens anders moest wonen. Haar dochter zorgde ervoor dat de hond haar beweging kreeg terwijl de oude vrouw voor de rest nog gewoon zelf voor haar mocht zorgen.

Om te laten zien dat het veilig was om in de mand te zitten ging ze zelf in de mand zitten en keek ze de wolf met een glimlach aan. Ze hoopte stiekem dat ze wolf het zou begrijpen en dan misschien bij haar zou komen liggen in de mand, want zelfs daarvoor was het nog groot genoeg. Nu hadden er vroeger ook veel meer honden in gelegen want de vrouw had er meer gehad, maar uiteindelijk waren alleen Sarah en Tara over gebleven, en nu nog maar alleen Tara. Kalm vertelde ze hem dat ze de halsband wilde losmaken, niet dat hij haar zou begrijpen, opnieuw. Maar door zelf tegen hem te praten had ze meer het idee van dat ze een band schepte, en het was om hem naar haar toe te lokken. Het duurde even maar kwam uiteindelijk wel naar haar toe met nog steeds een lage kop maar al wel iets minder bang. Zachtjes trok ze haar mondhoeken op maar langzaam gleed die glimlach ook alweer weg wanneer ze wolf niet gewoon zomaar bij haar kwam liggen of wat dan ook, niet zoals een echte wild wolf zou doen, als ze het goed had. Hij probeerde eerst de dekentjes goed te trekken met zijn neus waarnaar hij de mand in kwam en eventjes met zijn poten begon te trappelen, als een hond die eerst even een goed plekje wilde maken om te liggen? Hij raakte ook even haar schouder met zijn flank maar leek er niets van aan te trekken. Heel lief verstopte de wolf zijn neus tussen zijn poten en keek hij haar aan. Nadenkend keek ze de wolf aan in zijn bruine wolven ogen maar kreeg nu langzaam het idee dat ze ze kende, dat dit geen gewone wolf was die ze hield omdat hij hulp kon gebruiken. Het was ook te gek voor woorden dat ze hier nu met hem zat in de mand, dat hij haar leek zo gemakkelijk in vertrouwen te hebben genomen. Het lijntje op het glas. Ze had dat iemand vaker zien doen. Het eerst opmaken van een bedje met zijn poten. Dat had ze ook iemand eerder zien doen. Een échte wolf zou dat toch niet doen, een échte wilde wolf was ook nooit zo dichtbij gekomen, toch? Was dit wel een échte wolf? Plotseling kwam het feit ook naar boven dat ze drie jaar geleden ineens geen contact meer had kunnen krijgen met Maurim, ze had het wel geprobeerd maar ze dacht dat zijn telefoon misschien kapot was. Maar was als dat niet zo was? Wat als de wolf hier hem was? Het lijntje dat hij tekende op het raam, was het een hint. Haar gedachten gingen zo snel en ze voelde eventjes haar hart sneller kloppen terwijl ze de wolf in de ogen aanstaarde. Ze wist het nog steeds niet zeker maar kon het wel zo zijn dat het hem was? Ze slikte eventjes zichtbaar en langzaam werden haar ogen wazig. Als het hem was, waarom was ze dan niet hem komen opzoeken? De manier waarop ze wolf eruit zag, het was echt vreselijk hoe hij eruit zag. Hoe had dit kunnen gebeuren. Ze liet eventjes het zakmesje vallen op de grond en ging zachtjes even met haar hand door zijn vacht heen, terwijl haar ogen veel waziger werden. Kort sloot ze haar ogen en haalde ze diep adem waarnaar ze voorzichtig dichter naar de wolf kroop om haar armen eventjes om de wolf heen te slaan. ”Maurim?” Wist ze zachtjes uit te brengen op een vragende toon. Stiekem hoopte ze geen antwoord te krijgen, hoopte ze dat de wolf haar niet begreep omdat het toch gewoon een wolf was. Maar ze was daar niet zeker van, probeerde zich alvast metaal voor te bereiden op een bevestiging van hem. Al was er dan waarschijnlijk niet dat ze kon doen.. Zou ze in huilen uitbarsten omdat dit een van haar beste vrienden uit haar leven was, en aan zijn wolven lichaam te zien, had hij pijn geleden. Dar brak haar hart..

De kleine hints die de wolf aan haar had gegeven kwamen langzaam maar zeker bij haar aan en ze begon de kleine puzzelstukjes aan elkaar te plakken. Ze snapte het niet, hoe kon dit hem zijn? Hoe kon dat Maurim zijn? Kon dat? Stiekem zou ze zich nu wel heel stom gaan voelen als dit niet zo bleek te zijn, dat het toch gewoon een wolf was en dat ze zich zorgen begon te maken om niets. Niet dat ze om het feit dat het misschien Maurim was meer zorgen ging maken wat hoe dan ook, wat er met deze wolf was gebeurd had nooit mogen gebeuren. Of misschien toch wel? Het deed in ieder geval wel meer zeer, omdat Maurim een goede vriend was en dit was nu niet bepaalt de manier waarop ze hem hoopte terug te zien, omdat het gewoon hartverscheurend was hoe hij eruit zag. Hij was zó mager en hij zag er zó vreselijk uit dat het gewoon niet anders kon dan een hele hoop pijn doen. Ze liet het zakmes misschien wat plotseling vallen op de houten vloer naast de mand waar ze met de wolf in zat en haar ogen begonnen zachtjes waziger te worden. Was het hem echt? Was dit haar oude vriend van vroeger? Was deze vermagerde en door mensen verwondde wolf Maurim? Ze wist niet goed was ze wel of niet kon doen maar eventjes kon het haar ook niet zoveel schelen. Ze moest hem troosten, laten weten dat hem herkende en dat ze hem veiligheid zou bieden. Dat hij op haar kon vertrouwen, op haar kon leunen. Ze hem de steun zou bieden die hij misschien nodig zou hebben zonder er iets voor terug te vragen. Zachtjes gleed haar hand eventjes zachtjes door zijn vacht heen en voelde ze hoe zijn huid vol zat met allemaal kleine wondjes. Het was te erg voor woorden wat er met deze wolf was gebeurd. Het had nooit toegestaan mogen worden om hem pijn te doen, nooit..

Snel genoeg bukte ze zich voorover en sloeg ze haar armen zachtjes om zijn hals heen en legde ze haar hoofd ook op zijn zwarte vacht neer. Hij trok zich niet terug zoals ze verwachtte dat hij zou doen, maar dat was omdat het Maurim was, ze wist het zeker. Er was geen andere mogelijke verklaring voor zijn gedrag, ze wist het gewoon. Voelde aan dat haar gevoel goed zat. Dat deze zwarte wolf de jongen was die ze had ontmoet in het ziekenhuis van Genosha Island, die als een vos haar kamer binnen was gekomen en haar spin een naam had gegeven. Dat was een daad geweest die ze nooit had kunnen vergeten. Maurim had ze nooit kunnen vergeten. Onbewust gingen haar gedachten vaak naar hem, puur omdat hij haar enige vriend was geweest. Ze vroeg zich altijd af hoe het met hem zou gaan, of hij het goed had. Maar nu zag ze dit.. Het brak haar hart compleet en ze sloot nog een keer haar ogen, liet de tranen over haar wangen rollen om vervolgens in zijn vacht terecht te komen. Zachtjes fluisterde ze vragend zijn naam, voor een bevestiging voor haar gevoel, al wist ze het eigenlijk gewoon al. Het was hem..

Zachtjes draaide ze wolf zijn kop weer naar haar toe en gaf haar even een likje over haar hand heen, iets wat genoeg was om haar te vertellen dat het waar was, dat ze gelijk had. Zijn neus ging langs haar arm en die liet hij uiteindelijk op haar schouder rusten, en leunde wat dichter naar haar toe. Langzaam trok ze hem ook iets dichter tegen hem aan maar zorgde er ook voor dat ze hem geen pijn zou doen. Haar handen gleden geruststellend over zijn zwarte vacht heen en ze liet ze heen en weer glijden. Zachtjes snikte ze en hield ze haar hoofd tegen de wolf aan. Ze wilde hem troosten, laten weten dat alles goed was en dat ze hem zou beschermen. Dat hij hier veilig was en niemand hem ooit meer iets zou aandoen want ze zou het niemand toelaten. Ze ademde diep in en verstopte haar gezicht eventjes in zijn gezicht. Haar andere hand ging naar de andere kant van zijn kop en aaide hem even vlak achter zijn oor. Rustig haalde ze ook haar gezicht weer uit zijn vacht maar hield hem tegen haar aan. ”Het is goed, ik ben bij je.. Je bent veilig hier, ik laat niemand je ooit meer pijn doen, dat beloof ik.” Zei ze met trillende stem van de tranen en het snikken. ”Oke?” Vroeg ze nog een keer na terwijl ze haar hoofd terug trok om de wolf in zijn bruine ogen aan te kijken. Haar handen bleven troostend door zijn vacht glijden maar nu in zijn kraag. ”Niemand zal je ooit meer pijn doen.. En het spijt me zo.” Zei ze zachtjes met tranen die over haar wangen liepen. Ze kon het alleen niet aan om hem zo lang in de ogen aan te kijken terwijl ze zo moest huilen. Haar hart zo gebroken was bij het aanzicht van de arme wolf, de arme wolf die bleek haar beste vriend te zijn. Ze nam hem meteen terug in haar armen. ”Het spijt me zo, Maurim.” Zei ze nu en ja ze viel in herhaling, maar hij moest het weten. Hij moest weten dat het haar speet, dat ze er alles aan zou doen om hem weer beter te laten voelen. Dat niemand hem meer pijn zou doen, want zij was nu bij hem..

Ze had echt geen idee wat er met hem was gebeurd waardoor hij er zo gebroken uitzag, zo mager en zo verwond, verminkt door vele littekens die ze gewoon kon voelen onder zijn vacht wanneer ze eroverheen gleed met haar handen. Oude littekens en nieuwere wondjes die vooral rond zijn neus zaten en op zijn poten. Het was zeker weten de schuld van mensen geweest en daardoor voelde ze ook heel veel woede oplaaien, voor wat ze hem hadden aangedaan. Al kon deze woede niet de overmacht krijgen over het verdriet dat ze voelde voor de wolf, voor Maurim. Dat was gewoon vele malen sterken en ze was daarom ook in huilen uitgebarsten wanneer hij haar nog die laatste bevestiging had gegeven. De wolf had zijn kop op haar schouder gelegd en leek het niet erg te vinden dat ze hem dichter tegen haar aantrok. Het was Maurim, het was hem gewoon en het deed haar zoveel zeer. Het deed haar meer pijn dan alles in haar leven omdat ze de jongen oprecht het beste wenste van de hele wereld. Omdat ze had gehoopt dat hij het mooiste meisje van de hele wereld zou vinden die met heel haar hart van hem zou houden net zoals hij van haar zou houden. Dat hij liefde zou vinden en zou trouwen. Kortom, een heel mooi leven zou krijgen met veel liefde en geluk want dat verdiende hij. Maar nu zat hij hier.. Nu zat hij hier met haar in een hondenmand en had hij heel veel wonden, had hij niet het mooie leven gehad die hij zo verdiende en dat was gewoon iets dat haar intens verdrietig maakte. Ze wilde hem zien lachen en niets zou hem haar dan gelukkiger maken, als hij weer zou lachen. Als hij dat leven zou krijgen die hij verdiende.

Wanneer ze eventjes afstand nam om hem te beloven dat hij hier veilig zou zijn, dat ze niemand hem ooit meer pijn liet doen en wilde hem vooral laten weten dat ze er voor hem was, zette hij zijn poot op haar bovenbeen. Ze had geen idee of hij nog weer terug ging shiften naar zijn mensengedaante gezien hij dit nog niet gedaan had, iets waar ze zich wel zorgen om maakte. Maar ze zou goed voor hem zorgen, hem alles geven wat hij nodig had, wat dan ook. Het maakte haar niet uit. Alles was hij nodig had zou ze hem geven, ze zou er alles voor doen om hem weer blij te maken. Ze kon het namelijk niet aan om hem zo te zien en wilde dat ze iets voor hem kon doen. Nog een keer nam ze hem in de armen en verborg ze haar gezicht in zijn zwarte vacht, terwijl ze tranen over haar wangen bleven stromen. Het liefst bleef ze hier de hele middag bij hem zitten om hem te laten weten dat het allemaal goed was. Dat ze hem in haar bescherming zou nemen, hier in haar huisje in het bos. Haar huis was zijn huis nu, hij mocht hier zo lang blijven als hij wilde, als hij nodig had. Het zou hem veel rust kunnen bieden, net zoals dit huis ver weg van de bewoonde wereld haar ook rustig maakte. Het was behoorlijk primitief maar ze hield daar nu eenmaal heel erg van.

Ze merkte het meteen wanneer de vorm was veranderd van de wolf die ze net nog in haar armen had gehad. Vacht was huid geworden en poten waren armen geworden die haar stevig tegen de jongen aantrokken. Haar hart begon veel sneller te kloppen, sneller dan daarnet al dat dacht Grace dat het misschien niet nog sneller kon. Haar armen kronkelden zich om de jongen zijn rug heen en zelf drukte ze hem ook wat stevig tegen haar aan. Haar kin legde ze achter op zijn schouder neer waardoor deze ook nat werd van de tranen die nog steeds over haar wangen gleden. Haar handen gleden eventjes zachtjes en troostend over zijn rug wanneer hij de rugzak over een schouder op de grond had laten vallen. Ze hoopte hem hiermee toch soort van gerust te stellen en wilde dat ze zijn pijn weg kon nemen. Hij schraapte zijn keel en kuchte hierna eventjes, waarbij ze hem lichtjes een beetje losser liet omdat ze dacht dat ze hem misschien net iets te hard vast had. Ze wilde hem geen pijn doen maar was gewoon zo blij hem te zien en tegelijk zo emotioneel van hoe hij eruit zag, omdat het niet mocht. Hij mocht er niet zo uit zien. "Grace.." Zei hij zachtjes met een ruwe stem waarnaar ze meteen begon te sussen. Hij hoefde niet te zeggen van haar, het was niet nodig. "Dit is niet jouw fout" Zei hij geruststellend en streek ook zachtjes over haar rug heen. "Hoor je me? Dit is niet jouw fout" Zei hij nog een keer en zachtjes knikte ze maar kon nog steeds niet stoppen met huilen, dat leek op de een of andere manier onmogelijk. Hij duwde haar nu van zich af maar liet haar niet los. Haar blauwe ogen vonden zijn bruine ogen en eventjes staarde ze hem met wazige ogen van de tranen aan. Ze liepen niet meer als rivieren over haar wangen heen maar er was nog steeds veel emotie te vinden in haar ogen, het verdriet was nog niet over. Ze kon de pijn zien in zijn ogen en dit brak alsnog haar hart zo erg, maar er was gelukkig ook wat hoop in te vinden. "Ik heb je gemist" Zei hij weer met een schorre stem en veegde nieuwe tranen weg met zijn hand. Grace kromp heel eventjes in elkaar en vocht tegen weer wat heftig huilen dat eraan zat te komen. Haar gezicht vertrok en zelf veegde ze ook even de tranen weg. Haar keel maakte een soort piepend geluid bij het tegenhouden van de tranen maar het ging niet. Tranen liepen weer over haar wangen heen. ”Ik heb jou ook gemist,” Zei ze ook met wat snikken waarnaar ze eventjes haar hand naar zijn wang liet gaan, om deze gewoon te laten glijden naar zijn hals. Ze nam hem even goed in haar op, zijn magere lichaam die vol zat met wondjes, littekens, brandplekken, rode striemen en rare rode puntjes. Zijn haar was lang geworden en hij had een klein baartje gekregen die zijn kaak bedekte. Het was niet zoals ze hem wilde zien, en dan had ze het over die vreselijke plekken op zijn lichaam die erop duidde dat hij pijn had geleden. Veel pijn had moeten doorstaan voor een langere periode. Nog een keer sloeg ze haar armen om hem heen terwijl ze nog steeds in de hondenmand zaten, die ze eigenlijk niet meer nodig waren. Hij kon nu gewoon op een bed slapen als hij dat wilde, desnoods sliep hij bij haar waar ze hem alle steun kon geven die ze te bieden had. ”Is er iets, maakt echt helemaal niet uit was, wat ik voor je kan doen?” Vroeg ze nu aan hem terwijl ze haar handen ver omhoog bracht naar zijn rug, maar liet hem daarnaar ook weer los. ”Thee, iets te eten, een plek om te slapen of misschien een douche.” Zei ze vervolgens terwijl ze hem aankeek. ”Je mag hier zolang blijven als je wilt, hoe lang je nodig hebt.” Zei ze ten slotte en keek hem afwachtend aan..

Het was nog steeds heel moeilijk om te geloven dat het hem echt was, dat dit echt Maurim was, maar het was hem echt. Er was geen twijfel meer over mogelijk, zeker niet nadat hij weer terug was geshift naar zijn menselijke vorm. Toen was alle onzekerheid al helemaal verdwenen al was ze er in de laatste paar minuten ook al behoorlijk zeker van geweest. Ze had haar armen om hem heen geslagen en trok hem tegen haar aan om zo op zijn schouder volop te huilen, haar tranen gleden langs haar wangen en maakte zijn shirt hierdoor een beetje nat. Het kon haar op het moment niet zoveel schelen en zou vast ook niet meer veel om het shirt geven die ook helemaal onder de scheuren zat. Natuurlijk wilde Grace graag weten wat er met hem was gebeurd, wie hem die aan had gedaan. Het waren mensen, dat was duidelijk, maar wie? Welke groep mensen had dit bij hem gedaan en mochten boeten voor hun daden. Nu had Grace haarzelf wel beloofd om niemand meer pijn te doen met haar leger van spinnen in insecten, ze wilde tenslotte een beter persoon worden. Hoopte hierbij dat mensen haar meer leerden te accepteren voor wie ze was, al was het nog steeds te veel gevraagd geweest. Niemand respecteerde haar meer maar leek alleen maar makkelijker over haar heen te rollen, het respect was dus minder geworden. Dit had haar er toch niet van weerhouden om terug te vallen in haar oude gewoonte, simpel weg omdat ze nog steeds beter wilde zijn dan de mensen die haar zo behandelde. Nu was dat niet meer nodig, ze had haar eigen huis zo ver mogelijk van de beschaving vandaan en het was was perfect voor haar, ook al kon het soms ook wel een beetje te eenzaam zijn. Ze had dat liever dan mensen om haar heen die haar toch niet konden respecteren.

Zodra hij haar naam had uitgesproken voelde ze haar hart iets harder kloppen, gewoon alleen om hem haar naam te horen uitspreken, het leek iets met haar te doen. Toch kon hij beter niets zeggen, zijn stem was schor en ze wist niet hoe lang een wolf was geweest, misschien wel al die jaren dat ze geen contact hadden gehad? Was dat mogelijk? Zolang een wolf zijn, dat kon toch niet goed zijn? Het verklaarde wel waarom hij nog niet eerder geshift was, misschien kon hij dat niet meer? Wist hij niet meer hoe? En lukte het hem nu dan toch wel? Ze begreep het dan wel dat het misschien pijn moest doen om te praten, als je dat al zo lang niet meer had gedaan. Daarom probeerde ze hem stil te houden door zachtjes een sussend geluid te maken, maar hij bleef gewoon koppig doorpraten en keek haar nu in de ogen aan. Ze kon zijn pijn zien en meteen voelde ze zichzelf zo klein en machteloos. Waarom had ze er niet was aan kunnen doen? Was er überhaupt wel iets wat ze voor hem kon doen nu? Het waren zoveel vragen die allemaal onbeantwoord bleven, maar ze ging ze ook niet stellen. Ze kwam er wel achter gokte ze, uiteindelijk. Hij mocht ook eerst van haar de tijd nemen om bij te komen van alles waarbij hij zo lang mocht blijven als hij wilde. Grace had er sowieso geen problemen mee om zijn gezelschap voor een tijdje te hebben in haar huisje, vond het zelfs wel leuk om haar oude vriend weer bij haar te hebben. Ze had hem echt gemist, al die tijd dat hij weg was geweest. Zelf wanneer ze nog wel contact hadden, miste ze het om hem dichtbij te hebben.

Wanneer hij haar vertelde dat hij haar had gemist drongen nog geheel andere emoties haar lichaam binnen en moest ze even vreemd piepen doordat het niet meer lukte de tranen binnen te houden, en liet ze deze opnieuw over haar gezicht glijden. Hij keek even kort naar weg en liet zijn haar half voor zijn gezicht vallen. Ze wist niet of het kwam doordat ze verkeerd reageerde of wat dan ook maar op het moment had ze weinig om daar zorgen om te maken. Gelijk vertelde ze hem dat zij hem ook had gemist en liet haar hand even over zijn wang naar zijn hals glijden, en over de halsband. Hij keek haar weer aan en meteen glimlachte ze lief terug naar hem, probeerde hem nog steeds een beetje te troosten. Onderweg voelde ze ook zijn littekens en ze moest er even van rillen, vond het echt niet leuk dat hij er zo uit moest zien. "Je hebt al genoeg gedaan en ik wil je niet tot last zijn“ Zei hij nu moeilijk waarbij hij ook even moest hoesten. Grace bleef hem die in de ogen aankijken met een fronsje en schudde lichtjes haar hoofd. Nee, hij had geen idee hoe ze zich nu voelde, hij zou haar zeker niet tot last zijn, nooit. Het was voor hem onmogelijk om haar tot last te zijn want Grace wilde niets liever dan hem helpen, ervoor zorgen dat hij zich goed voelde om dat haar ook goed zou laten voelen. "Ik denk niet dat er ooit genoeg tijd zal zijn voor.. Dit alles" Zei hij vervolgens en nu schudde ze harder haar hoofd waarbij haar ogen opnieuw weer waziger werden en er ook weer wat tranen langzaam over haar wangen gleden. Haar hand gleed verder naar zijn arm waar ze hem ook liet liggen. ”Het maakt mij niet uit hoe lang het zal duren, Maurim. Jij bent welkom en zal dat altijd zijn, ze zal mij niet tot last zijn.” Zei ze zachtjes waarnaar ze eventjes met haar ogen de tranen weg knipperde. Slikte eventjes en probeerde hem vervolgens heel serieus aan te kijken. ”Je blijft hier tot je weer genezen bent, tot ze weer op eigen benen kan staan en mijn hulp niet meer nodig hebt.” Zei ze iets wat streng tegen hem, dat het eventjes duidelijk was dat ze hem niet weg liet gaan. Dan moest hij eerst langs haar zien te komen. ”Ik vind het echt niet erg, geloof me, ik ben juist heel blij om je weer terug te zien en ik heb hier toch niet zoveel gezelschap.” Zei ze waarbij nu zij haar schouder even ophaalde.

"Kun je 'm losmaken en verbranden ofzo?" Vroeg hij vervolgens terwijl hij naar de halsband wees en zachtjes glimlachte ze waarbij ze het zakmes weer van de grond af zocht. Ze maakte het langzaam op en liet het eventjes aan hem zien, deels omdat ze nog gewend was dat hij net nog een wolf was geweest en ze daar wel een beetje voorzichtig bij moest zijn. Misschien bij hem ook wel in het lichaam waarin hij nu was, maar hij zou het vast wel kennen? Haar vast wel vertrouwen met het mesje. Voorzichtig boog ze naar hem te en zocht ze een stukje op dat ze makkelijk door kon snijden. Zachtjes trok ze een klein beetje aan de halsband om zijn huid niet te hoeven aanraken, maar niet zo erg dat hij zou moest stikken ofzo. Heel rustig en geconcentreerd begon ze te snijden en probeerde ze niet uit te schieten, wat lukte. Ze had uiteindelijk de halsband vast in haar handen en met het ding in haar handen stond ze op. ”Ik zal het verbranden. Kom je ook mee? “ Zei ze met een zacht glimlachje om hem gerust te stellen. Hij mocht haar volgen als hij wilde maar mocht ook blijven zitten, dat liet ze volledig aan hem over. Ze ging ook nog helemaal nergens naar vragen, dat had ook geen zin. Uiteindelijk zouden haar antwoorden beantwoord worden, er was geen haast bij. Al zou het over 50 jaar zijn wanneer ze beiden al bejaard waren. Hij mocht zijn tijd nemen, Grace zou geduld met hem hebben. Rustig liep ze weg naar de woonkamer. Het grootste gedeelte van de meubels was van houd en al heel erg oud, nieuwe dingen vond je hier niet. De enige twee dingen die nog redelijk nieuw waren waren de tv en de computer, en dat waren ook zeker niet de nieuwste modellen. Niet dat Grace ze nodig had, de vrouw had ze ook nauwelijks gebruikt dus eigenlijk waren ze behoorlijk nutteloos. De zitplaats in de kamer was rond een ouderwetse houtkachel, waar Grace ook de halsband zou verbranden. Ze gooide het ding op de houtstapel en stak deze makkelijk aan met een aansteker. ”Ik haal nog wat meer hout,” Zei ze tegen Maurim waarnaar ze weer naar buiten ging om richting de schuur te lopen.

In de schuur vond ze Tara die tegen het hertje aan was komen liggen. ”Hee meisje,” Zei Grace meteen tegen de border collie die al kwispelend op haar afkwam. De melk die ze op het kastje had gezet was inmiddels al koud geworden, ze zou dus wat nieuwe moeten pakken. Heel eventjes bukte ze neer bij het hertje en aaide ze het dier over haar bruine vacht. Nu ze toch al de mand in de logeerkamer had gezet, kon ze net zo goed het hert daarheen brengen. Ze stak het flesje eventjes bij haar broekriem in en tilde vervolgens het hertje met dekens en al op om met haar in haar armen terug naar het huis te lopen. Iets wat onhandig stapte ze weer het huis binnen en moest ze moeite doen om het hert vast te blijven houden, maar het ging gelukkig net goed. Ze had haar in de mand neergelegd en eventjes liet ze een klein schreeuwtje horen. ”Shhht shht, het is goed.” Zei Grace met een zachte stem waarnaar ze het hertje in de mand achter liet. Ze zette het kartonnen scherm tegen het raam aan, om te voorkomen dat ze eruit zou springen en zichzelf zou bezeren. Al leek het hertje nog niet van plan te zijn om in paniek uit te barsten. Grace liep vervolgens terug naar de kamer en keek Maurim even aan. Haalde het flesje uit haar broekriem. ”Zou je hier misschien wat nieuwe geitenmelk in willen doen en in de magnetron willen zetten? Hoeft maar drie minuten. De geitenmelk staat in die kast.” Vroeg ze aan hem en gaf ze hem aanwijzingen. Opnieuw moest ze terug naar de schuur lopen waar het hout lag en waar Tara nog op haar stond te wachten, alsof ze daarnet niet mee had gemogen. Ze pakte wat blokken hout en liet Tara weten dat ze mee mocht komen. Zodra ze weer binnen kwam volgde Tara haar braaf en liep Grace weer naar het vuurtje toe om het hout erop te gooien. Tara besloot om dan maar eventjes Maurim te gaan lopen besnuffelen. Was het niet echt gewend om andere mensen in huis te hebben maar ze was goed opgevoed om het te kunnen toestaan, en gewoon lief te doen. Niet waaks ofzo. ”Wat vind je ervan?” Vroeg Grace even aan hem waarbij ze om haar heen keek, natuurlijk bedoelde ze het huis. Ze wist niet echt iets anders te zeggen en hoopte hem misschien gemakkelijker te laten voelen? Of iets in die richting dan.

Dat ze hem niet meteen ging belagen met vragen van wat er was gebeurd deed ze heel bewust, omdat ze het kon begrijpen dat hij het nu nog niet zou willen uitleggen omdat het misschien nog te pijnlijk was. Ze wilde hem nu gewoon alleen maar troosten want daar had hij op het moment meer aan dan vragen die hij nu nog niet zo makkelijk zou kunnen beantwoorden. Het was namelijk duidelijk dat wat hij meegemaakt had niet niets was, zijn hele lichaam was bedekt met oude littekens, nieuwere en wat meer recente wondjes. Hij had pijn geleden en dat was niet alleen te zien aan zijn littekens maar ook in zijn ogen. Dat was niet makkelijk te missen, het was zeker niet goed met hem gegaan de laatste weken, maanden of jaren? Het meest waarschijnlijk was nog de jaren, sinds Grace namelijk had leren te zien hoe oud wondjes waren bij dieren kon ze dit vrij gemakkelijk inschatten. De oude vrouw had het haar geleerd en Grace was haar daar echt dankbaar voor geweest, voor alle dingen die de vrouw haar geleerd had. Zonder die vrouw had Grace nooit kunnen hebben wat ze nu had en hetzelfde gold voor Maurim. Ze zou het nooit zover geschopt hebben zonder die twee personen in haar leven, want door hun was Grace veranderd. Was ze een beter persoon geworden door Maurim waardoor ze de vrouw had ontmoet die haar dit huis had kunnen geven samen met veel dingen die ze had geleerd. Ze kon daarom ook niet anders dan Maurim helpen, het zou een soort van bedank zijn voor de grote invloed die hij op haar had gehad, maar ook omdat de jongen zo diep in haar hart zat dat het onmogelijk was voor haar hem niet te willen helpen. Ze wilde tenslotte niets liever zien dan dat hij zou lachen en het mooiste leven zou hebben van iedereen op de gehele wereld.

Zo wist Grace ook heel goed hoe moeilijk het was om de dingen die je pijn deden te delen met andere mensen, omdat je ze niet wilde opzadelen met jou pijn, ook al maakte het die ander helemaal niets uit. Wilde die je juist helpen, maar kon je het gewoon niet om het te vertellen. Puur ook omdat je de pijn niet nog een keer wilde voelen. Zelf had ze ook nog nooit haar pijn met anderen gedeeld, wel met haar insecten natuurlijk maar daar kon ze niet aan ontkomen, die diertjes konden in haar gedachten kijken dus wisten altijd wat er rond ging in haar hoofd. Ze zou hun nooit kunnen weerhouden van sommige informatie. Al was dit iets van een paar jaren geleden, vanaf het moment dat ze in dit huis kwam wonen werd alles goed, en was ze gelukkiger dan ooit. Maurim zou zo lang mogelijk gebruik mogen maken van haar huis als woonplek, zolang hij nodig had om te genezen van zijn wonden, mentaal en fysiek. Hij zou ook alle tijd krijgen om te vertellen wat er was gebeurd, dit zou ze niet haasten, al zou hij misschien nooit iets willen kwijt geven. Ze gaf daarom niet minder om hem, het was alleen al genoeg voor haar om te zien dat hij pijn had om hem te willen helpen. Hij legde zijn hand op haar hand wanneer de hem had verteld dat ze hem niet liet gaan, niet zo in ieder geval, dat kon ze niet.

Al vroeg hij aan haar of ze de halsband eraf wilde halen en die daarnaar wilde verbranden, wat ze daarom ook meteen begon te doen. Zo voorzichtig mogelijk natuurlijk want ze wilde niet nog meer wonden achterlaten op zijn al onder de littekens bedekte huid. Hij had er al genoeg dus nog een was echt niet niet leuk meer. Het lukte haar de halsband los te snijden zonder hem te raken en liep al snel naar de woonkamer om het in de open haart te gooien. Het duurde voor Maurim wat langer om naar de woonkamer te komen en hij leek veel moeite te hebben met het gehouden van zijn evenwicht. Wat misschien wel meer dan logisch was als hij al die tijd in zijn wolven lichaam had gezeten. Voordat ze het hout ging halen wilde ze het hertje nog even naar de logeerkamer brengen om haar daar in de mand te leggen, sinds de wolf er niet meer in zou slapen. Maurim kon op het bed slapen in de logeerkamer, of hij mocht bij haar erin kruipen als hij dat liever had. Het maakte Grace namelijk niet zoveel uit, al had ze misschien zelf ook liever dat hij boven zou slapen, gewoon omdat ze er zeker van wilde zijn dat het goed met hem ging en mocht hij iets van een nachtmerrie of wat dan ook krijgen, dan was ze daar meteen voor hem. Zachtjes legde ze het jonge hertje in de grote hondenmand neer en had ze het diertje nog eventjes zachtjes een aai over haar vacht gegeven om haar gerust te stellen. Zodra ze weer de kamer in liep zag ze dat Maurim al op de bank was gaan zitten en een trui over zijn hoofd had getrokken, waarbij het kapotte shirt ook in de houtkachel aan het verbranden was. Ze wilde hem ergens niet storen en hem gewoon laten zitten maar ze moest ook nog even terug voor het hout, en misschien was het goed voor hem om zijn balans weer een beetje te oefenen? Voorzichtig vroeg ze aan hem of hij het flesje wilde vullen met de geitenmelk die in de kast stond. Ze had het altijd in de kast staan voor dit soort gevallen, puur omdat geitenmelk beter was voor jonge dieren dan koeienmelk, iets wat ze ook van de oude vrouw had geleerd. Jonge lammetjes die heel zwak waren en bijgevoerd moesten worden kregen altijd geitenmelk en geen koeienmelk uit de supermarkt. Hij knikte eventjes en stond weer op, iets wat er al beter uit zag dan wat ze zag toen hij richting de woonkamer was komen lopen. Hij moest het gewoon weer opnieuw leren onder controle te krijgen.

Al snel was ze terug naar de schuur gelopen om daar nog wat meer hout vandaan te halen voor op de open haart, want er lag nog een beetje te weinig in. Het zou nog wel even branden maar niet zo lang meer en het mocht best wel wat warmer worden binnen. Met het hout in haar armen liep ze terug naar de kamer en zat Maurim weer terug op de bank, ze hoorde de magnetron geluid maken dus dat was blijkbaar nog goed gelukt. Ze kwam weer binnen met een glimlachje en Tara liep meteen op hem af om hem te begroeten. Ze legde het hout op de haart neer en vroeg hem eventjes wat hij ervan vond. Ze hadden het er kort over gehad voordat hij plotseling onbereikbaar was geworden, dat ze haar eigen plekje zou hebben en ze was er heel blij mee geweest. "Hallo kleintje" Zei hij tegen Tara die voor hem was komen zitten en haar kop op zijn been had gelegd. Ze was een hele rustige border collie die Grace zo had opgevoed dat ze niet druk ging doen bij bezoek, niet dat ze vaak bezoek kreeg, en als vond ze het ook helemaal niet leuk al was Maurim nu wel een uitzondering. Ze bleef gewoon rustig zitten met een kwispelende staart terwijl ze een aai over haar kop kreeg. Ondertussen had zij zichzelf omgedraaid naar de magnetron omdat die klaar was en daar haalde ze het flesje uit. "Het is echt heel gezellig" Zei hij waarbij ze zichzelf naar hem opdraaide en naar hem toe liep met een klein trots glimlachje. Ze zette het flesje op de lage tafel voor de bank neer en keek hem weer aan. ”Het voelt een beetje als thuiskomen“ Zei hij vervolgens waarbij hij haar moedig bleef aankijken. ”Gelukkig,” Zei ze met een klein glimlachje terug, al voelde ze ergens ook emoties opkomen. Omdat ze het haar toch wel erg goed deed om te horen dat het zo voelde voor hem. Ze wilde haar huis ook als een thuis aanbieden voor hoe lang het mocht duren. ”Als je wilt mag je het ook thuis noemen voor hoe lang het nodig is,” Zei ze zachtjes met een vriendelijk glimlach. Ze was echt blij dat hij hier was, ook al was de reden waarom hij hier gestrand was niet echt een leuke reden. Ze was blij hem te zien.

Ze liep nog een keertje weer weg om het hertje op te halen zodat ze haar eten kon geven, maar besloot nu om dat gewoon op de bank te doen. Dus pakte ze het hertje opnieuw op, ingewikkeld in een warme schapendeken en wandelde met haar naar de kamer terug. Zachtjes ging ze naast Maurim zitten en pakte ze het flesje van de tafel af. Het hertje probeerde heel kort even tegen te stribbelen wanneer ze ging zitten maar hield zich al snel weer rustig. Kort keek ze eventjes naar Maurim waarnaar ze naar het boek keek, die was haar eerder ook al opgevallen voordat ze het hertje was gaan halen. Ze wist alleen niet goed of ze er wel naar moest vragen of niet, wist sowieso eigenlijk niet wat ze moest zeggen. Ze richtte daardoor haar ogen weer eventjes kort op het hertje die ze met het flesje geitenmelk voerde. Nadenkend keek ze naar hoe het beestje rustig op haar schoot van de melk dronk. ”Maurim?” Vroeg ze eerst zachtjes waarbij ze hem weer in de ogen aankeek. ”Je hoeft me niets te vertellen, omdat ik weet dat het misschien heel moeilijk is om sommige dingen met andere te delen, dat begrijp ik echt want ik ben zelf ook zo. Ik wil alleen dat je weet dat je me kan vertrouwen en dat als je het wel zou willen vertellen, ik er altijd voor je klaar zou staan, no matter what.” Zei ze zachtjes. ”Want jij bent mijn aller beste vriend, dat ben je altijd gebleven. Ik zou je nooit pijn kunnen doen. Daarom hoef je me ook niets te vertellen, desnoods zeg je het nooit..” Vervolgde ze waarbij ze hem met haar waterige blauwe ogen aankeek..

Ze had hem graag haar plekje in het bos eerder willen laten zien, hij was de enige aan wie ze het huisje wilde laten zien ook al was het misschien moeilijk bereikbaar gezien ze helemaal afgelegen lag. Het was maar een weg die naar haar huis toe leidde en daar reden haast nooit auto’s overheen omdat hier haast nooit iemand hoefde te komen, en al helemaal niet hoefde te stoppen bij haar huis. Ze had zelf wel een rode pickup op haar erf staan die ze gebruikte om af en toe naar het dorp verder op te gaan om boodschappen te doen, en ze had ook Maurim er wel mee kunnen oppikken als hij een keer langs wilde komen om te zien hoe ze nu leefde. Die dag kwam alleen nooit en hij was ineens niet meer bereikbaar geworden. Het had haar wel even dwars gezeten, al kon je het meer noemen dat ze zich zorgen maakte om hem, maar uiteindelijk bedacht ze zich dat er genoeg redenen konden zijn. Het hoefde niet zijn schuld te zijn geweest, dat hij expres ervoor had gezorgd dat Grace geen contact meer met hem kon zoeken vond ze namelijk geen realistische gedachte. Ze bleek hierin uiteindelijk toch wel gelijk te hebben, gezien het er naar uit zag dat hij lang in zijn wolvenvorm had gezeten dus kon ze hem hier niet te schuld van geven zoals ze dit ook nooit had gedaan.

Toch was hij hier nu en ergens vond ze dat heel fijn omdat ze haar beste vriend gemist had, en dat was een understatement maar goed, ze was blij dat hij er was. Ook al maakte ze zich ook heel veel zorgen om hem gezien het feit hoe hij eruit zag en hij waarschijnlijk veel te lang in zijn wolvenvorm had gezeten. Zodra ze terug was gekomen met het hertje in haar armen was ze naast hem op de bank komen zitten en gaf ze het diertje het flesje met geitenmelk. Het was stil en het bleef ook voor even stil op sommige geluiden na dan, maar er waren geen stemmen te horen. Tara veegde kwispelend met haar staart over de houten vloer heen terwijl ze door haar vacht geaaid werd door Maurim en rustig dronk het hertje die in een deken gewikkeld op haar schoot lag. Het was duidelijk dat het diertje al haar vertrouwen aan Grace had gegeven sinds de vrouw de hele nacht tegen haar aan in de schuur had gelegen. Dat had het beestje veel veiligheid en warmte gegeven geboden en dat leek ze goed te weten. Maar hoewel Grace best wel veel van de rust en stilte hield kon ze deze stilte tussen haar en Maurim niet bepaalt een fijne stilte noemen, ze had de neiging dat ze iets moest zeggen, hem moest vragen naar hoe het met hem ging. Misschien wilde hij het haar juist wel uitleggen? Ondanks dat Grace het zou begrijpen als hij dat nu niet kon, wilde hij dat ze het zou vragen? Of gewoon zou zeggen dat hij haar kon vertrouwen en ze hem er niet op zou aandringen maar dat hij het haar altijd mocht vertellen als hij dat wilde? Zachtjes sprak ze zijn naam uit en keek ze hem aan, wachtend op een reactie die ze ook van hem kreeg. Ze probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen en niet opdringerig over te komen, want dat zou zo niet haar bedoeling zijn. Het enige wat ze wilde is dat hij zich op zijn gemak zou voelen, dat hij haar liet helpen waar ze kon helpen. En als ze ergens niet kon helpen was dat ook prima. Ze wilde alleen dat hij hier bleef tot hij was aangesterkt en dat hij de hulp aannam die ze hem aanbood. Wat zenuwachtig had hij zijn handen verstrengeld en meteen voelde ze zich al slecht dat ze het had gezegd, want ze wilde hem niet slecht laten voelen. Ze slikte eventjes en haar ogen werden nu al wazig. Dammit, die gevoelens kon ze ook gewoon echt niet over controle houden. Hij liet zijn handen los en maakte hier vuisten van waardoor Grace besloot op te staan en het hertje even op de stoel neer te zetten, omdat ze toch al klaar was met drinken. Meteen ging ze terug zitten en pakte ze zijn handen vast en ging ze zachtjes met haar duimen over zijn handen heen in de hoop hem gerust te kunnen stellen.

"Je weet dat ik euhm.. De blokhut van mijn opa ben gaan zoeken? Waar ik ben opgegroeid?" Zei hij heel zachtjes maar Grace kon het nog net hoorde en zachtjes knikte ze. Natuurlijk, de blokhut van zijn opa, waarom had ze daar niet aan gedacht wanneer het contact verdween? Hij zou daar heen gaan en vervolgens had ze niets meer van hem gehoord. Het was dan ook wel dat ze dacht dat zijn andere vrienden ervoor zouden zorgen dat ze hem konden opvangen na die tijd, maar tussen die tijd? Hij ging daar toch alleen heen? Haar ogen werden al wazig, omdat ze wist dat hetgene wat nu zou volgen misschien nog erger zou zijn dan ze had gedacht. Zachtjes legde hij een foto tussen hun in die hij uit het boek had gehaald en ze keek hier over kort na, voor hoever ze de foto nog goed kon zien door wat vochtige ogen heen. Nog een keer slikte ze en probeerde ze het weg te knipperen om de foto beter te kunnen zien. "Meteen was het duidelijk dat ze binnen waren geweest.. De mensen die mijn ouders.. Je weet wel?" Zei hij waarop ze weer even naar hem knikte. Ze wist wel waar hij het over had en probeerde ze nu haar eigen emoties een beetje binnen te houden, om gewoon troostend over zijn hand heen te gaan met haar duim. "Ik zou na die dag naar Aleksey gaan, maar ik was helemaal alleen in de blokhut, op de kamer van mijn opa.. En daar vond ik dat" Ging hij verder en knikte even naar de foto. Ze keek hier nog een keer naar maar keek hem ook al snel weer aan. "Daar alleen zitten was niet mijn beste plan ooit. Dat is nu 2,5 jaar geleden, misschien langer, ik weet het niet meer" Vervolgde hij en eventjes wilde Grace hem eigenlijk op zwijgen leggen, zodat hij niet meer hoefde te vertellen want het was misschien niet goed als hij er teveel aan terug zou denken. Het was sowieso helemaal geen verplichting geweest om alles uit te leggen, ze begreep hem wel als hij dat niet wilde, dat probeerde ze hem altijd al duidelijk te maken. "Ik ben weg gegaan, als wolf, werd gevangen en opgesloten. Ik denk dat het nu een week geleden is dat ik ben ontsnapt" Zei hij tenslotte en Grace draaide zichzelf van de bank af en ging op haar hurken voor Maurim op de grond zitten. Nam zijn beide handen vast en probeerde hem in de ogen aan te kijken. Tara was meteen al voor haar aan de kant gegaan en liep nu naar de bank tegenover deze bank om daarop te gaan liggen. ”Je hoeft niets verder te vertellen.” Zei ze zachtjes met een licht trillende stem door haar emoties door wat hij haar net vertelde die ze probeerde te onderdrukken. Toch kon ze het niet tegenhouden dat haar ogen weer vochtig waren. ”Ik begrijp het,” Zei ze kort waarbij haar stem zachtjes afzwakte. ”Je bent hier veilig.” Zei ze uiteindelijk tegen hem en ging nog steeds zachtjes met haar duimen over zijn handen heen om hem gerust te stellen..

Het feit dat de sfeer alweer anders werd doordat ze er toch over begonnen was maakte dat ze zichzelf schuldig voelde, het laatste wat ze wilde was dat hij verdrietig werd of de pijn van de laatste jaren weer naar boven zou halen. Dat was echt helemaal niet de bedoeling geweest al had ze misschien ook wel kunnen weten dat het beter was geweest als ze het gewoon gelaten had. Ze had dan wel geen vragen gesteld maar ze had het hem aangeboden om antwoorden te mogen geven, iets wat natuurlijk ook niet al te makkelijk te negeren was ook al was het iets dat Grace niet erg zou vinden. Ze had dat moeten weten en er daarom niet over moeten beginnen. Het liefst wilde ze hem gewoon laten weten dat hij haar kon vertrouwen, alleen wist ze nu niet zo goed meer hoe dan moest. Hij was geen wolf meer maar hij was weer Maurim, een mens. Weliswaar een van de weinige mensen die Grace wél mocht - iets wat je ook al een beetje zacht uitgedrukt mocht vinden - maar dat veranderde nog niets aan het feit dat de vrouw beter kon communiceren met dieren dan met mensen. Zijn woorden deden haar pijn omdat ze wist dat het bij hem gevoelig was en dat het hem pijn deed. Haar gedachten over dat hij door mensen opgesloten en gevangen gehouden werd was waar werden bevestigd, en ondanks dat hij dit niet zei wist Grace genoeg aan de littekens te zien dat hij niet juist werd behandeld, ver weg van dat zelfs. Veel kon ze er niet aan doen maar ze werd verdrietig van de gedachten dat hij niet het leven had gekregen wat hij echt zo erg verdiende in haar ogen, dat hij niet gelukkig was geworden met een of ander lief meisje en nu hier zat, terwijl dat was gebeurt wat er was gebeurd. Het was niet juist. Zeker niet omdat ze het hier zelf heel goed had in dit huisje in het bos.

Zachtjes draaide ze zichzelf om en ging ze in een soepele beweging voor hem op haar hurken zitten. Ze hield nog altijd zijn handen vast in die van haar en probeerde ook nog steeds hem geruster te stellen door met haar duimen over zijn handen te gaan. Haar blauwe ogen zochten naar die van hem en vonden deze niet meteen maar dat vond ze niet erg. Ze wilde hem gewoon laten weten dat hij niets meer hoefde te zeggen van haar, ze begreep het en wilde hem niet meer pijn doen. Daar was ze tenslotte toch ook niet voor? Ze moest hem troosten, ervoor zorgen dat hij zich veilig zou voelen hier en hulp bieden. Ze had hiervoor geen verantwoording nodig van hem, alleen zijn vertrouwen. Zodra ze hem vertelde dat hij niets meer hoefde te vertellen en dat hij veilig was keek hij haar ook weer aan, en liet Grace zijn blik ook niet meer los. Zachtjes trok ze even haar handen dichter naar haar toe en probeerde ze hem ervan te overtuigen, niet meer door woorden maar gewoon met haar ogen zoals ze zelf altijd heel goed kon. Haar ogen zeiden vaak meer dan haar woorden, daarom kon ze ook beter communiceren met dieren. Ze enige reden waarom ze haar stem gebruikte was voor haarzelf geweest, om minder eenzaam te zijn en het was tenslotte ook een goed middel om ze mee te kalmeren. “Ik weet het, het is gewoon raar om er weer aan te wennen” Zei hij geruststellend terug en heel zachtjes trokken haar mondhoeken een beetje omhoog en knikte ze zonder haar ogen van die van hem af te houden. Waterig keken ze hem aan wanneer hij heel even zijn hand los trok om een traan bij haar kaak weg te vegen. Zachtjes bewoog ze haar eigen hand ook naar de hand toe waarmee hij net een traan had weggeveegd en nam deze weer vast. Ze voelde haar hart sneller kloppen net zoals het ook altijd al had gedaan wanneer ze bij hem op de mutanten school was geweest, maar ze had er nooit aan toegegeven. Ze liet het haarzelf niet toe om van hem te houden op die manier omdat ze wist dat hij beter verdiende, ze wist niet of ze hem gelukkig kon maken met het leven wat zij voor ogen zag. Daarom had ze zich er altijd van afgesloten en had ze het onderdrukt omdat ze niets liever wilde dan gewoon vrienden met hem blijven. Ze was daar tevreden mee en wilde ook niet meer van hem vragen dan dat. “Ik ben hier niet gekomen zodat je medelijden met me zou hebben of jezelf een schuldgevoel zou geven, Grace.. Je bent me dierbaar en ik wil je niet verdrietig zien, snap je?” Zei hij vervolgens waarbij eventjes moeizaam slikte en haar hoofd lichtjes schudde.

”Nee, het is niet erg.” Sprak ze zachtjes terug waarbij haar stem bijna weg viel aan het eind. Ze voelde dat Maurim haar nu zachtjes overeind trok om haar vervolgens zonder dat ze zich ertegen verzette op zijn schoot te trekken. Hij sloeg zijn armen weer om haar heen en duwde haar hoofd voorzichtig tegen zijn schouder aan. Ze legde meteen haar eigen armen ook weer over zijn schouders en sloot even haar ogen wanneer ze zich een beetje meer zijn richting in draaide. Haar gezicht legde ze tegen de trui aan en voorzichtig trok ze zichzelf nog iets dichter tegen hem aan. Het liefst liet ze nooit meer los zodat hij ook nooit meer weg kon gaan of gevangen kon worden. Er mocht hem niets slechts meer overkomen. ”Ik vind het niet erg om pijn gedaan te worden door jou.” Zei ze zachtjes waarbij ze met haar vingers onbewust met zijn trui aan het spelen was op zijn schouder. Ze keek hier even na waarna ze haar ogen weer naar die van hem liet gaan, al bleef ze wel met haar hoofd op zijn schouder liggen. ”Jij bent de enige die mij pijn mag doen.” Zei ze er nog zachtjes achteraan waarnaar ze haar ogen weer op haar handen richtte. Ze kon zo de hele dag wel zitten, want voor haar voelde het meer dan veilig, Het huis was voor haar al veilig maar in de armen van haar beste vriend was dit alleen maar sterken. Ze kon alleen maar hopen dat hij uiteindelijk hetzelfde zou voelen, dat hij zich hier ook veilig ging voelen omdat het ook zo was. Hier zou niemand hem iets aan willen doen, Grace niet, Tara niet, haar spinnen niet en er waren geen mensen in de buurt die hem wel pijn konden doen. Ze snapte dat het misschien even kon duren omdat hij de laatste jaren niet meer veilig was geweest, maar ze zou haar best doen om hem zo goed mogelijk te helpen zich beter te voelen. Ze wilde namelijk niets liever dan hem weer te zien lachen..

Het was geen enkel probleem voor Grace dat zijn verhaal haar misschien wel wat pijn deed, maar het was iets waar ze niets aan kon doen. Het deed haar pijn om te zien en te horen dat hij pijn had geleden, dat was meer dan normaal voor haar en ook totaal niet erg. Want zoiets deed gewoon pijn, je kon er niets aan doen, je moest het gewoon voelen. Eens in de zoveel tijd was het ook goed om pijn te voelen, dat hield je menselijk. Al was dat niet iets wat Grace nu perse goed vond, of gewoon heel veel mensen waren niet echt menselijk, zat hier nog te ver vanaf. Misschien was Grace té menselijk? Of anders te dierlijk? Ze wist het eigenlijk niet want ze was tenslotte geen psycholoog en had niets eens een klein beetje verstand van wat ze nu aan het denken was. In ieder geval, Maurim hoefde zich niet schuldig te voelen want hij mocht haar pijn doen. Natuurlijk had ze het niet over pijn doen als in slaan op schoppen, maar door haar in haar hart te raken, emotioneel. Je kon er niet voor kiezen of je pijn gedaan werd in het leven en ook niet wanneer maar je kon wel iets zeggen over de mensen wie jou pijn mochten doen. Wat dat betreft had Grace het ook best wel goed want er waren maar twee mensen in de wereld om wie ze werkelijk zoveel gaf en dat waren Maurim en de oude vrouw.

Maurim had haar opgetild en haar op zijn schoot getrokken om haar vervolgens in zijn armen te nemen, op een manier waarop alleen zij dat deden. Ze kon dit alleen bij hem doen ondanks dat het altijd puur vriendschappelijk was geweest. Het was fijn want op die momenten voelde Grace zich helemaal veilig, bijna alsof ze thuis was. Haar hoofd lag tegen zijn schouder aan en heel eventjes had ze haar ogen gesloten. Ze had het gemist, zijn aanwezigheid en deze knuffels die ze al wel gewend was. Wanneer ze hem vertelde dat hij de enige was die haar pijn mocht doen keek ze hem alleen wel weer aan maar liet ze haar hoofd nog altijd op dezelfde plek liggen. Ze zag hem even slikken en zachtjes ging hij met zijn hand door haar blonde haren heen, die ze niet lang geleden weer een stuk korter had geknipt en het was nu misschien korter dan het anders altijd was geweest. Het was er ook beter verzorgd uit en niet zo wild als ze vroeger altijd had gehad, wat haar natuurlijk ook altijd heel leuk had gestaan, vond ze zelf dan. Ze had altijd gehouden van dat wilde en het had toen ook beter bij haar gepast maar nu was ze alweer iets ouder geworden. “Zeg zoiets niet, alsjeblieft” Zei hij zachtjes maar dwingend terug en Grace bleef hem met haar blauwe ogen aankijken, nu ook wat vragend. Ze meende wat ze zei, maar snapte hem ook wel. “Niemand mag jou pijn doen, zelfs ik niet” Vervolgde hij overtuigend en zachtjes kwam er een kleine glimlach op haar gezicht. "Je bent zowat de belangrijkste persoon in mijn leven en die wil ik geen pijn doen okay?" Ging hij verder en zachtjes knikte ze eventjes. ”Ik wil alleen maar zeggen dat het soms niet erg is om een beetje pijn te voelen, iedereen voelt het van tijd tot tijd, dat is normaal.” Zei ze zachtjes terug om uit te leggen wat ze bedoelde. ”Ik word liever pijn gedaan door jou dan door iemand anders.” Vervolgde ze met een klein glimlachje. ”Het is trouwens niet een slechte pijn, nou ja wel. maar je snapt het wel?” Vroeg ze vervolgens met wat verwarring, snapte eigenlijk zelf al niet helemaal meer wat ze wilde zeggen. Ze bedoelde alleen dat de pijn niet slecht was, natuurlijk wilde ze het niet voelen want ze wilde niet dat hem dit alles was overkomen, maar ze had het liever dan dat ze niets af zou weten van wat hij voelde of mee had gemaakt. Dit hoefde hij nogmaals niet uit te leggen in woorden, dat was niet nodig want Grace begreep het.

Hij had haar al snel ook in een van zijn berenknuffels genomen en zelf deed ze hetzelfde, trok ze hem ook wat steviger tegen haar aan en sloot ze weer even haar ogen. Ging er een opgeluchte zucht over haar lippen omdat ze blij was dat hij nu veilig hier zat en dat ze haar beste vriend weer onder ogen mocht komen. Ze hier met hem kon zitten en nog steeds op dezelfde manier konden knuffelen als vroeger, alsof er niets veranderd was. Alsof ze nooit van elkaar gescheiden waren geweest voor een hele tijd maar altijd in elkaar aanwezigheid waren gebleven. “Ik wil jou blij maken, geen pijn doen” Grijnsde hij eventjes waardoor ze hem ook meteen weer een wat grote glimlach zien, de grootste die de tot nu toe op haar gezicht had gehad. ”Ik wil jou ook blij maken, er is niet liever wat ik op dit moment zou willen zien, echt niet.” Zei ze heel erg eerlijk terug tegen hem. Als ze echt heel eerlijk moest zijn vond ze het zelfs belangrijker dan dat ze zelf blij was, dit was ergens altijd al zo geweest. Zijn geluk stond boven die van haar, zoveel gaf ze om de jonge man. “Hoe heet je mooie hondje eigenlijk?” Vroeg hij uiteindelijk om van onderwerp te veranderen en ze keek even met een glimlach naar Tara die meteen al door leek te hebben dat het over haar ging. Slimme hond was het toch ook, dat was ook wel logisch gezien de Border Collie bekend stond als het slimste hondenras. ”Ze heet Tara,” Zei ze wat vrolijker waardoor de hond meteen opstond en weer naar hun toe liep. Voor de bank bleef ze staan en eventjes gaf Grace haar een aai over haar kop heen. ”Ze is het beste gezelschap voor als ik me alleen voel, zij en de insecten.” Zei ze met een glimlach waarbij ze hem weer aankeek. Het was natuurlijk ook nog steeds zo dat Grace wel het meisje was van de insecten, dat was ook nog steeds heel goed te zien. In elk hoekje van de kamer zaten wel een paar spinnen en zoals ze van haar kon verwachten haalde ze hun en de spinnenwebben niet weg uit het huis. Hij hoefde zich alleen geen zorgen te maken dat ze overal zouden zitten waar hij zou komen, want Grace had al wel aan de beestjes gevraagd of ze een beetje in de hoekjes wilde blijven en niet te veel over de bank, stoelen en tafels zouden willen lopen. Dat was voor allebei beter wat de spinnen konden vaak overal zitten en Maurim kon niet met ze communiceren zoals Grace dat kon dus ongelukjes konden gebeuren. Hij zou het wel niet expres doen maar Grace kon het beter gewoon helemaal voorkomen. Bovendien zou ze het ook nog steeds wel snappen als het te veel zou kriebelen als ze overal maar op zouden duiken en overheen zouden kruipen, ze vroeg dan ook niet aan hem om precies zo te zijn met de beestjes zoals haar want dat was misschien onmogelijk maar hij had er wel respect voor en dat was voor Grace al meer dan genoeg geweest. De spinnen vonden het ook helemaal prima, vonden het helemaal niet erg om eventjes iets meer verborgen te zitten want ze deden tenslotte alles voor Grace. Ze kreeg ineens een heel goed idee want er was nog iets wat ze heel graag aan hem wilde laten zien, eigenlijk meteen al zodra ze hier was aangekomen. Altijd had ze aan hem moeten denken wanneer ze het zag en hoe graag ze dat met hem wilde delen. Ze moest alleen nog wel even wachten want het was nog niet de juiste tijd. Heel even keek ze naar de klok, maar zo lang zou het ook wel niet meer duren. Het was al laat in de middag en de zon stond al langer in de lucht. Ze wilde ergens ook al wel eten gaan koken maar aan de andere kant wilde ze liever nog even hier liggen. ”Ik ben heel blij je weet te zien..” Zei ze zachtjes, dat had ze waarschijnlijk ook al wel verteld maar ze wilde het nog een keer zeggen. Ze legde haar hand op zijn borst neer en bleef er zwijgend naar kijken. Vond het niet erg als het misschien even stil zou zijn want hier wilde ze best nog even blijven liggen in stilte..