Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars?

De sfeer was gelukkig al meteen een stuk beter geworden zodra ze in elkaars armen waren komen te liggen. Er was weer een soort kalmte te vinden, die eigenlijk al redelijk bekend voor haar was en voor hem waarschijnlijk ook wel. Ze vond het fijn om weer dit te mogen voelen, dit gevoel van wanneer ze een van heel erg veilig was in de armen van haar aller beste vriend, die altijd haar beste vriend was gebleven. Ze probeerde hem uit te leggen dat het soms niet erg was om een klein beetje pijn te voelen want iedereen voelde dat een keer, een pijnloos leven bestond er niet. Dit leek hij wel te begrijpen gezien hij even knikte. Het laatste wat ze zei kwam er alleen niet zo mooi uit en was nogal verwarrend, maar ze hoopte wel dat hij begreep wat ze bedoelde. "Auw, mijn hoofd" Zei hij grappend en eventjes moest ze er wel om lachen. Zachtjes ging ze even met haar hand door zijn haren heen en schudde ze kort haar hoofd door zijn opmerking, op een lachende manier.

Zijn berenknuffel was ook iets wat ze gemist had en ze reageerde hier dan ook op door hem ook dichter tegen haar aan te drukken. Hij zei dat hij haar liever blij wilde maken dan pijn wilde doen en hetzelfde gold eigenlijk voor haar, ze wilde hem veel liever zien lachen dan dat ze hem in pijn en verdriet moest zien. Dat vertelde ze ook, dat ze niets liever wilde dan hem blij te zien. Hierop reageerde hij door even verlegen naar de grond te kijken maar Grace bleef hem aankijken. Voelde heel even zelfs een vreemd gevoel opkomen in haar buik en wist niet zeker of dat was nu gezegd had niet goed was of wel. "Dat is echt lief, dat je dat zegt" Zei hij zachtjes waardoor de onzekerheid ook al weg viel over dat wat ze net gezegd had, dat ze het wel had mogen zeggen. ”Ik meen het,” Zei ze nog even kort, maar de waarheid lag in haar ogen en wist al genoeg te vertellen over dat ze het echt meende.

Snel had hij het onderwerp veranderd en was hij over haar hond begonnen die dat meteen door leek te hebben. Zodra ze Grace haar naam ook hoorde zeggen kwam ze meteen weer op hun af en legde ze haar hoofd op het been van Grace neer zodat ze haar even een aai kon geven. De hond was al een paar jaar lang haar trouwe viervoeter geweest die haar gezelschap bood in de meest eenzame tijden. Want hoewel Grace hield van de eenzaamheid in het bos omdat het beter was dan tussen de mensen zitten, werd het haar soms ook te veel. Snakte ze weer naar om terug op het eiland te zitten waar ze nog wel een paar vrienden had, en met name haar beste vriend Maurim wie Grace nooit had kunnen vergeten. Haar kamergenoten waren ook wel oké geweest en heel soms had ze nog wel contact met ze maar dat was niet vaak en ze had hun ook al heel lang niet meer gezien. Ze vertelde hem dat de hond het beste gezelschap was samen met haar insecten en glimlachte hierbij. De voorzichtige por tegen haar ribben had ze niet helemaal verwacht maar het maakte haar wel heel blij, want dit betekende dat Maurim zich ook al wat beter moest voelen. "Is er dan nog wel plaats voor een wolfjongen?" Vroeg hij aan haar met een grijnsje. Ze knikte meteen en trok haar mondhoeken wat verder omhoog. ”Natuurlijk, voor jou altijd.” Zei ze met een vrolijk grijnsje. ”Ik heb een logeerkamer zoals je al had gezien maar.. Je mag ook boven bij mij slapen als je dat wilt? Dat is misschien iets minder eenzaam en ik kan het begrijpen als je dat nu niet echt fijn vind om alleen te zijn s’nachts, maar alsnog het hoeft niet, jij mag kiezen.” Zei ze nu zachtjes waarin toch eigenlijk wel een beetje de hoop in haar ogen te zien wat dat hij wel boven zo slapen. Dat zou voor haar ook rustgevender zijn omdat ze anders misschien bang was dat hij ook angstig zou worden. Als hij dat een nachtmerrie mocht krijgen was ze er niet meteen voor hem zoals ze er wel meteen voor hem kon zijn als hij boven zou slapen. Nu kon Grace altijd haar spinnen gebruikt om haar op de hoogte te houden maar alsof, de ruimte tussen hun leek haar geen prettig idee. Bovendien, Maurim wist vast wel dat ze er niets meer mee bedoelde, ze feit dat haar hart dan misschien stiekem wel naar hem uitging veranderde nog steeds niets aan dat ze altijd gewoon vrienden waren gebleven. ”Ik kan er dan ook makkelijker voor je zijn.” Zei ze er nog achteraan.

"Misschien is het veiliger als onze vriendjes hun feestjes voortaan wel uit mijn buurt houden.. Want ik heb geen idee hoe het zit met mijn evenwicht, straks val ik op en moeten ze een begrafenis gaan regelen" Zei hij uiteindelijk ook met een verdrietig gezichtje waardoor ze zachtjes moest lachen. Het feit dat hij ze ook nog altijd ‘onze’ vriendjes noemde was gewoon even iets wat haar ook geen blij maakte. Het was ooit de reden geweest waarom ze Maurim zo diep in haar hart had gesloten, omdat hij de enige was die haar kleine vrienden wel heel goed kon waarderen en zelfs behoorlijk goed bevriend was geworden met een spin van haar, Esfir. Hij zag ze niet als enge zwarte diertjes die het niet waart waren om te leven puur omdat ze toch zo klein waren, hij noemde het ook vrienden. Sommige spinnen die aan het opletten waren kregen dit mee en ze voelde hun hartjes ook zachtjes verwarmd worden van blijdschap. ”Geen zorgen, ik heb ze al duidelijk gemaakt dat ze misschien beter even kunnen oppassen met waar ze lopen en gaan zitten feestjes te vieren.” Zei ze nu met een lieve glimlach op haar gezichtje waarnaar ze haar hoofd weer op zijn schouder neerlegde. Legde eventjes haar hand op zijn borst neer en vertelde hem opnieuw dat ze blij was hem te zien. "Ik ben ook heel blij om jou terug te zien" Zei hij zachtjes en waarbij hij zijn armen losjes om haar middels sloeg en met zijn vinger cirkeltjes begon te tekenen op haar rug. Nu besloot Grace om even niets terug te zeggen maar eventjes de stilte te laten komen, die ook zeer rustgevend was. Het enige wat je kon horen was de haard en de ademhalingen van hem, haar en de hond. Zelf begon ze ook weer met haar even zachtjes over zijn trui heen te aaien en sloot ze haar ogen half. Ze bleef zo wel een half uur met hem liggen en het kon haar even niet zoveel schelen dat ze niets hadden gezegd. Dat was even niet nodig geweest. "Straks val ik zomaar in slaap" Grinnikte hij uiteindelijk alsof hij een grote misdrijf aan het begaan was. Haar blauwe ogen keken weer omhoog en zochten zijn bruine ogen. Zachtjes glimlachte ze en kwam ze weer even een beetje overeind. Keek weer eventjes naar de klok en zag dat het buiten al een beetje donker begon te worden. Ze keek hem daarnaar weer aan. ”Je mag wel even slapen als je dat wilt? Of nodig hebt?” Zei ze nu rustig. ”Dan ga ik beginnen met het koken van wat eten, want geloof het of niet maar ik ben best een goede kok geworden.” Zei ze wat lachend. Nja, ze was natuurlijk geen masterchef ofzo maar ze kon wel een aantal dingen goed koken. Je zou het nooit van haar verwachten omdat ze toch altijd een soort afkeur had gehad voor eten en het haar nooit kon schelen of iets nu lekker was of niet, maar de oude vrouw had het haar geleerd. Ze had Grace beter leren eten en koken. Nog steeds was ze wel wat aan de slanke kant maar dat kwam meer omdat ze nooit een grote eter was geweest, niet meer omdat ze geen trek had in eten. Voorzichtig stond ze op en pakte ze nog even een dekentje van de andere bank af die ze aan hem gaf. ”Ik maak je wel wakker wanneer het klaar is, oke?” Vroeg ze nog aan hem..

Natuurlijk was er nog plaats voor Maurim in haar huis, als er ook maar een iemand hier welkom was was hij het wel, samen met de oude vrouw dan van wie ze het huis had gekocht maar die kon niet meer komen. Ze moest daar blijven en kon niet meer terug komen naar hier dus Grace had het huis nu gewoon helemaal voor haarzelf, of nu eigenlijk niet meer dan. Maurim mocht hier net zo lang blijven als hij wilde en tot die tijd mocht hij het hier gewoon thuis noemen. Grace vond het niet erg, in tegen deel zelf, ze vond het fijn om haar beste vriend voor een tijdje weer bij haar te hebben, misschien ook wel langer? Ze zo hem nooit tegenhouden als hij weer wilde want dat zou zijn eigen keuze zijn, tenzij hij nu meteen zou vertrekken, ze wilde eerst zeker weten dat alles weer goed ging met hem voordat ze hem ook weer zou laten gaan. Voorzichtig liet ze hem ook weten dat hij boven bij haar mocht slapen als hij dat liever had, want dat kon ze er snel voor hem zijn als hij haar nodig had. “Ik weet het, maar ik ben bang dat ik rare dingen ga doen in mijn slaap?” Zei hij met een zenuwachtig glimlachje en die ze beantwoorde met ook een klein glimlachje. ”Dan stop ik je toch? Maurim ik laat je niet gebeuren, oke?” Zei ze nu om hem gerust te stellen. Ze wist ook wel dat hij het misschien had over geweld ofzo? Maar ook dan zou Grace zichzelf kunnen verdedigen, zou ze hem gewoon vast kunnen houden tot hij weer rustig werd. Zou ze hem gewoon wakker kunnen schudden. Maar ze wilde er voor hem zijn wanneer hij het moeilijk kreeg. ”Ik wil er alleen voor je kunnen zijn als het nodig is.” Zei ze er nog zachtjes achteraan.

Ze stelde hem even gerust met dat ze haar insecten al had verteld had dat ze beter een beetje voorzichtig moesten zijn met waar ze liepen en feestjes gingen lopen vieren. Maurim kon hun niet laten weten door middel van de communicatie waar op wanneer hij ergens ging zitten dus leek dat haar het handigst. Bij haar wisten ze het al, ze bleven vaak een beetje haar gedachten in de gaten houden zodat ze wisten wat ze deed en haar niet in de weg zouden lopen. “Krijg ik geen welkomstfeestje ofzo?” Vroeg hij nu aan haar met een grijnsje en ze moest hier even zachtjes om lachen. ”Wil je er een dan?” Vroeg ze nu aan hem waarnaar ze heel even naar een spin knikte die ergens in een hoekje zat. Die kroop even via de muur omhoog en ging op de oude radio zitten, die het nog wel prefect deed en Grace had ervoor gezorgd dat ze knopjes erg gevoelig waren. Het was dan ook een behoorlijk grote spin aan wie ze dit nu vroeg en die ging naar het knopje toen om de radio aan te doen. Zachtjes begon er muziek te spellen en met een grote lach keek ze Maurim aan. Hij wilde toch een welkomsfeestje? Meer deed ze er alleen niet mee, het was ook gewoon heel zacht zoals ze het altijd op zacht had staan. Nee, ze bleef gewoon tegen hem aanliggen voor een half uurtje lang.

Hij viel wel al bijna in slaap en eerlijk gezegd hoefde het ook niet lang te duren voordat ze zelf lag te slapen, maar ze wist zich nog wel goed aan de slaap te onttrekken. Ze moest tenslotte ook maar eens wat eten gaan koken maar hij mocht wel even slapen en ze dacht dat hij dat ook wel even nodig kon hebben. Hij had vast nog niet echt heel goed kunnen slapen de laatste weken? Of misschien wel de laatste paar jaren sinds dat hij in de blokhut van zijn opa was geweest? “Ik wil sowieso wel helpen met koken hoor, anders voelt het alsof ik profiteer ofzo” Zei hij waarbij Grace even bedenkelijk keek naar hoe hij overeind kwam. Van haar hoefde het echt niet hoor, want als hij slaap nodig had dan had hij dat nodig. Het was bovendien niet erg als hij even voor een tijdje gewoon profijt had, dat verdiende hij wel naar alles wat hij meegemaakt had. Soms mocht dat wel ook wel even, right? Maar als hij echt wilde ging ze hem niet tegenhouden. Het was er alleen niet naar uit dat het helemaal ging lukken want hij viel ook al snel weer om, ze wilde hem eigenlijk nog helpen met overeind houden maar was net te laat. Ze keek hem met een zacht glimlachje aan die eigenlijk al wel vertelde dat ze het helemaal niet erg vond als hij nu gewoon zou slapen. “Okay, misschien moet ik toch maar even slapen, dan komt mijn evenwicht vanzelf weer terug” Zei hij en zachtjes lachend kwam ze weer bij hem staan en gaf ze hem het dekentje. ”Het is niet erg hoor, slaap zou je waarschijnlijk wel goed doen.” Zei ze waarnaar ze hem vertelde dat ze hem wakker zou maken als het klaar was. Hij knikte eventjes en heel even bleef ze hem nog glimlachend aankijken voordat ze richting de keuken toe liep. “Kom dan” Hoorde ze hem nog enthousiast zeggen waardoor ze nog even omdraaide bij de deur van de keuken en tegen de duurpost aan ging staan. Zachtjes glimlachte ze terwijl ze zag hoe Tara bij hem onder de dekens kwam liggen.

Ze besloot niet al te moeilijk te doen en iets te maken wat ze goed kon en nog wel redelijk makkelijk. Pakte alle spullen bij elkaar en legde deze neer op het aanrecht. Het zo gewoon een simpele pasta worden met een roomsaus, een hele lekkere zoals de oude vrouw haar had geleerd. Ze begon te koken en ondertussen begon ze ook nog een beetje andere klusjes in het huis te doen. Bracht de het hertje terug naar de logeerkamer en probeerde ze zo min mogelijk Maurim en Tara te storen die op de bank lagen te slapen. Boven maakte ze het ook nog even netjes, en eigenlijk deed ze gewoon het hele huis een beetje. Ze was ook gewoon te goed in multitasking want ondertussen stond ze dus ook te koken. Zodra ze het eten klaar had pakte ze gewoon twee kommetjes en deed ze hier de pasta in met een vork. Ze liep naar terug naar de kamer en ging voorzichtig bij Maurim zijn voeten zitten met de twee kommen met eten. Heel even zette de deze op de tafel neer waardoor Tara al wakker werd een Grace met haar bruine ogen aankeek. Zachtjes ging ze eventjes over Maurim’s arm heen en ging ze op haar hurken zitten voor de bank. ”Hee,” Zei ze heel zachtjes om hem niet gelijk wakker te laten schrikken maar ze wilde hem juist gewoon lief wakker maken. ”Ik heb het eten klaar,” Zei ze er nog zachtjes achteraan en eventjes gaf ze Tara een aai, die border collie was ook echt zo’n schatje. Perfect gezelschap, right? Ze ging pakte zelf opnieuw weer haar eigen kommetje en liet Maurim de tijd nemen om die van hem te pakken die op de tafel stond, die ook vlak voor de bank stond dus hij kon er zo ook al wel bij. Ze ging op het voeteneind zitten en precies zo zodat ze niet op zijn voeten zou zitten maar er wel omheen ging. Ze trok haar benen op en zette haar voeten ook op de bank een. Met een glimlach keek ze hem aan. ”Ik hoop dat je het lekker vind?” Vroeg ze nog zachtjes aan hem..

Er waren niet zo heel veel dingen die Grace naast het koken nog in huis moest doen want ze hield het over het algemeen gezien altijd wel netjes, niet dat ze problemen had met rommel maar ze had gewoon genoeg tijd hier en soms moest ze zichzelf even aan het werk zetten. Het waren alleen wat kleine dingen die ze anders ook zou hebben gedaan als ze wist dat hij zou komen. Voor de rest hield ze zich vooral bezig met het eten want dat moest niet aanbranden ofzo, dan zou het al niet meer geloofwaardig zijn dat ze net vertelde dat ze een best goede kok was. Ze gokte eigenlijk al wel dat Maurim niet een heel bakje op zou kunnen en probeerde daarom bij het opscheppen niet al te veel in het kommetje te doen. Het zou misschien nog steeds een klein beetje te veel zijn maar dat was niet erg, ze had er echt geen problemen mee puur omdat ze het ook goed snapte. Ze pakte de kommetjes op en liep terug naar de kamer waar Maurim nog steeds samen met Tara lag te slapen. Heel even zette de de kommetjes neer op de tafel en ging ze weer door haar knieën. Tara merkte het meteen en keek al op maar Maurim lag nog te slapen dus aaide Grace zachtjes even over zijn arm heen. Heel zachtjes maakte ze hem wakker, alleen leek hij wel wakker te schrikken. Zijn ogen gingen snel open en angstig keek hij om zich heen terwijl hij overeind krabbelde tegen de bank aan. Oeps, dat was niet haar bedoeling, al had ze het idee dat het niet door haar kwam maar door een droom. Zachtjes suste ze eventjes. ”Het is goed.” Zei ze er zachtjes achteraan waarbij ze nog een keer zachtjes over zijn bovenarm aaide om hem gerust te stellen. Hierna liet ze hem weten dat het eten klaar was en knikte eventjes naar het kommetje die op de tafel stond, maar ga hem de tijd om zelf te beslissen wanneer hij het zou pakken.

Ze ging op het voeteneind zitten met haar voeten op de bank en keek hem met een glimlachje aan, was echt blij dat hij hier was. Het duurde niet lang voordat Tara er ook bij kwam liggen mede doordat Maurim haar een uitnodigend knikte had geven. Ze kwam tussen hen in liggen met haar kop op Maurim’s benen en werd lief door hem geaaid. Hierna pakte hij ook het kommetje en begon van de pasta te eten die ze had klaargemaakt, en zelf begin ze toen ook te eten. Het was weer eens heel goed gelukt met het recept van de oude vrouw, lekker romig en er zat genoeg smaak aan. Tara die sloot haar ogen en bleef gewoon rustig liggen tussen hen in. "Als dit de hemel niet is, weet ik het ook niet meer" Grinnikte hij nadat hij haar even een scheve glimlach had gegeven. Trots glimlachte ze terug naar hem en nam weer een hapje. Daar was ze echt blij om, hij was tenslotte de eerste op de vrouw na die van haar kookkunsten mocht genieten. "Ik krijg dit nooit allemaal op tho" Zei hij vervolgens met een schuldige blik maar Grace schonk hem gewoon een warme glimlach waarnaar ze Tara eventjes aankeek. Ze aaide het hondje eventjes door haar vacht heen en grinnikte. ”Dat vind zij vast niet zo erg, he?” Vroeg ze aan Tara en hierdoor meteen met haar kop omhoog kwam om Grace aan te kijken. Haar oortjes stonden meteen helemaal overeind met een nieuwsgierige blik in haar bruine ogen. Nee, Tara vond dat niet zo erg hoor, die kreeg wel vaker wat overblijfselen van het eten. De border collie draaide haar kop terug naar Maurim en keek hem eventjes met smekende ogen aan waardoor er even een grijns op Grace’s gezicht kwam. Het was wel duidelijk dat de border collie Maurim erg leuk vond en daar was ze heel erg blij mee. Tara kon soms een beetje wantrouwend zijn naar vreemden ondanks dat ze nooit iets zou doen ofzo.

Zodra ze zelf haar eten op had zette ze het kommetje terug op de tafel en keek ze hem weer aan. Ze wilde hem eigenlijk nog iets laten zien, iets wat ze hem eigenlijk al wilde laten zien voor jaren. Het was een moment dat ze met hem wilde delen, en alleen met hem, omdat het gewoon te mooi was en het zorgde ervoor dat ze aan met moest denken, elke keer weer. Heel eventjes bleef ze hem zwijgend aankijken terwijl ze zich bedacht of nu wel het juiste moment was, maar aan de andere kant, waarom ook niet? Het zou hem misschien iets van rust kunnen geven, net zoals ze het zelf altijd heel rustgevend vond. Vooral wanneer ze zich ook heel eenzaam voelde deed ze dat. Ze zuchtte eventjes diep en hield haar adem voor een paar seconden in. ”Ik wil je iets laten zien.” Zei ze zachtjes terwijl ze hem met haar blauwe ogen aankeek en eventjes wachtte voordat ze opstond. Zachtjes glimlachte ze maar was het wel te zien dat het een beetje emotioneel was voor haar, omdat ze zelf nooit had kunnen wachten om het hem te laten zien, en omdat ze een tijd lang geen contact had gehad was ze bang geweest het nooit met hem te kunnen delen. Ze slikte eventjes wanneer ze op was gestaan en pakte daarnaar het dekentje van de bank op. ”Die kunnen we misschien beter even meenemen.” Zei ze met een glimlachje terwijl ze het dekentje tegen haar aandrukte en wachtte op Maurim.

Ze liep door naar de achterkant van het huisje en trok daar de deur open om daarnaar nog wel even een jasje van de kapstok te pakken, omdat het wel een beetje koud kon zijn s’nachts. Het dekentje gaf ze aan Maurim, voor hem om om zich heen te slaan tegen de kou. Tussendoor zocht ze soms naar zijn ogen waarnaar ze naar buiten liep waar het al helemaal donker was. Ze liep helemaal door tot aan het oude weiland van de schapen die hier ooit hadden gestaan en ze pakte eventjes Maurim’s hand vast om hem te helpen, voor mocht zijn evenwicht nog steeds niet geweldig zijn, maar ook zodat hij haar niet kwijt zou raken in het donker. Je kon veel geluiden om hun heen horen van dieren, maar Grace vertrouwde alles compleet, het was nog nooit gebeurd dat iets haar had aangevallen. Het enige wat misschien gevaarlijk was waren de beren maar die zaten vaak niet in dit gedeelte van het bos. Wel wolven maar die lieten zichzelf niet snel zien, daar waren ze te schuw voor en het was bovendien een leugen dat wolven mensen aanvielen. Iedereen die tussen het wild leefde wist dat. In het midden van de kleine open plek stopte ze en draaide ze zich weer om naar Maurim. Het was niet volledig donker hier maar dat kwam doordat het licht van de sterren en de maan hier goed door kon schijnen. Ze keek hem aan met een lief glimlachje en ging liggen in het gras waarbij ze hem uitnodigde naast haar te komen liggen. Dit deed ze vaak om gewoon naar de sterren te kijken en altijd moest ze aan hem denken wanneer ze hier lag. Het was zo mooi hier, nog nooit had Grace zoveel sterren kunnen zien als hier. Je kon zelfs de witte vegen van de melkweg zien en planeten. Verwonderd keek ze naar de sterren terwijl ze automatisch een glimlach op haar gezicht kwam en haar ogen waterig werden van de emotie, omdat het dan eigenlijk met hem mocht delen, na al die jaren dat ze ervan gedroomd had om het hem te laten zien. Zachtjes kneep ze wat in zijn hand en draaide en slikte ze de brok in haar keel weg. ”Ben je ooit op een plek geweest waar de sterren zo helder zijn en waar het er zoveel zijn?” Vroeg ze aan hem met een zachte stem. ”Ik heb nog nooit zoiets moois gezien sinds ik hier kwam.. Ik kom hier bijna elke nacht om er gewoon naar te kijken en.. Moet altijd aan jou denken als ik dit zie, geen idee waarom eigenlijk.” Zei ze nu waarnaar ze eventjes moest lachen, al werd het al snel meer een combinatie van huilen en lachen doordat er een hoor emoties kwam opspelen. ”Misschien omdat ik je al mis sinds het moment dat we van school gingen en we allebei ergens anders heen gingen en.. Ik wilde dit heel graag aan je laten zien, omdat ik weet dat jij.. Omdat je..” Ging ze verder maar ze kwam niet meer uit haar woorden, ze wist gewoon niet hoe ze het moest uitleggen wat ze voelde. Ze gaf heel veel om hem, vond zijn hart net zo mooi als deze sterren en hield van hem, meer dan dat ze ooit wilde toegeven en nog steeds probeerde ze het te negeren omdat hij zoveel beter verdiende dan haar. Het was moeilijk om uit te leggen maar verdiende zoveel meer dan wat zij hem hier kon bieden. Ze nam eventjes diep adem en voelde de tranen over haar wangen glijden, al waren het meer tranen van blijdschap dan van verdriet, want ze was blij om hier met hem te kunnen liggen en het aan hem te laten zien..

(omg te veel feels hier.. ik kan niet.. eff huilen :c :c :c)

Tara kreeg wel vaker wat overblijfselen van het eten want anders was het inderdaad wel erg zonde, maar gelukkig kon ze de border collie er dus ook nog blij mee maken. Die keek dan ook meteen op wanneer ze erover begon, alsof ze het gewoon wist. Ze keek eerst haar aan met een nieuwsgierige blik maar kwam er al snel achter dat Maurim haar het eten zou geven, dus draaide ze haar hoofd naar hem toe om hem smekend aan te kijken met haar grote bruine oogjes. Met een glimlach zette hij het kommetje voor de hond neer en begon zij het laatste op te eten, wat ze wel erg lekker leek te vinden. Ze smakte daarna nog na en likte eventjes over haar lippen heen om Grace ook weer aan te kijken, want tja misschien kreeg ze nog wel wat. Dat was heel misschien het enige minpuntje van de border collie, ze kon wel bedelen, maar dat vond Grace helemaal niet erg om eerlijk te zijn. Ze zou nooit gewoon zomaar eten pakken zonder dat ze er toestemming voor had gekregen en dat was iets belangrijker vond ze. "Even omgekeerde wereld, ik die eerst haar eten half op at en nu zij het mijne" Grijnsde Maurim even en zachtjes lachte ze terug naar hem. Ze knikte zachtjes en aaide Tara even over haar hoofd heen terwijl ze het bakje verder uitlikte. Zodra zij ook haar eten op had zette ze haar bakje ook neer en keek ze Maurim even aan met een zucht. Hij keek haar wat bezorgd aan maar al snel genoeg stelde ze hem gerust door te vertellen dat ze hem iets wilde laten zien. Ja, ze wilde hem iets laten zien, al voor jaren lang en nu was hij hier. Ze had zich nog even afgevraagd of het wel een goed idee was om nu te doen maar ze kon ook eigenlijk niet inzien waarom niet, het was iets moois en misschien was het wel goed om het hem te laten zien voordat ze gingen slapen. De sterrenhemel hier in het bos zonder enig licht in de buurt was gewoon zó mooi dat ze er zelf ook veel te vaak heen ging om gewoon naar te kijken, en aan hem te denken. Alle tijd die ze hadden doorgebracht op Genosha was nog vergeten, ze dacht er nog vaak aan terug wanneer ze daar lag in het gras, in de oude schapenweide.

Ze was richting de gang gelopen en had zelf haar jas aangetrokken om Maurim vervolgens het dekentje te geven, omdat het wel koud kon zijn buiten en die kon hij dan om zich heen slaan. Het was wel een erg goede deken waaronder hij het zeker wel warm kon krijgen, omdat het van schapenwol was gemaakt, echte diervriendelijke schapenwol. Hij sloeg de deken om hem heen en volgde haar mee naar buiten waar het wel een klein beetje frisjes was, maar niet echt koud. Ze zouden in ieder geval nog lang niet doodvriezen. Heel eventjes merkte ze dat hij schrok van dat ze zijn hand had vastgepakt waardoor ze hem geruststellend een kneepje in zijn hand gaf. Ze wilde hem hier liever niet kwijtraken, al was het niet heel erg donker, maar dat kwam door het sterrenlicht en die van de maan. Het was hier zo helder waardoor het meer licht gaf dan op andere plekken. Al was het natuurlijk nog wel iets donkerder onder de bomen maar zodra ze op het weiland aan waren gekomen was het weer heel erg licht door het blauw licht van de maan en sterren. In het midden ongeveer bleef ze staan en legde ze zichzelf zachtjes neer in het gras waarnaar ze hem uitnodigend aankeek. Hij ging naast haar liggen waarnaar ze meteen haar ogen naar de sterren liet gaan, waardoor ze zachtjes moest glimlachen. Het was zo mooi, net zoals het elke nacht was. Ze vond het ook grappig hoe het elke keer een klein beetje veranderde van positie, ze zag zo echt de aarde draaien als je hier zo vaak kwam als haar.

Uiteindelijk kneep ze hem zachtjes eventjes in zijn hand en merkte ze hoe haar nu aankeek. Zachtjes vroeg ze aan hem of hij ooit op een plek was geweest waar de sterrenhemel zo mooi helder was en het er zoveel waren zoals hier. Zelf was ze het nog nooit zo gezien zoals hier maar ze was benieuwd of hij het misschien al wel eens gezien had. "Ik heb nooit meer de tijd genomen om naar boven te kijken" Zei hij even zacht terug en keek eventjes keek ze hem met een glimlach aan waarnaar ze weer naar boven keek, puur omdat haar gevoelens zo omhoog kwamen rennen dat ze het moeilijk vond hem aan te kijken en niet meteen al te moeten huilen. Van blijdschap maar ook van verdriet om wat hem was aangedaan, gezien dat ook nog steeds te veel wat voor haar om in te nemen. Terwijl ze van de andere kant zo blij was om hem te zien, was het gewoon een grote brok gevoelens die in haar los kwamen. Rustig begon ze hem te vertellen wat haar op het hart lag, wat ze hem juist nu graag wilde vertellen om hem te laten weten dat hij bij haar nooit vergeten was, dat ze altijd nog aan hem had gedacht. Al was dit al snel niet zo heel rustig meer omdat de emoties ook in haar stem al door braken en haar tranen alweer heel vochtig werden van de tranen. Hij draaide zich op zijn zij, kwam wat dichter tegen haar aanliggen en hierbij keek ze hem ook weer aan wanneer hij de deken ook over haar heen legde. Zwijgend keek hij haar in de ogen aan en keek zij hem ook in de ogen aan. Zachtjes draaide ze zichzelf ook langzaam op haar zij om hem beter aan te kunnen kijken en haar nek niet pijn te hoeven doen na een tijdje. Zo bleef ze hem eventjes in de ogen aankijken wanneer ze ook niet meer uit haar woorden kwam, simpelweg omdat er geen woorden waren om alles uit te leggen wat ze voelde. Zachtjes veegde hij de tranen van haar kaken af en eventjes sloot ze haar ogen waarbij nog wat tranen over haar wangen liepen. "Je hoeft niks meer te zeggen, Grace" Fluisterde hij wanneer ze hem weer aan had gekeken en kwam hij een beetje overeind. Zodra hij wat dichter naar haar toe begon te leugen voelde ze automatisch haar hart sneller kloppen. Voor even waren haar gedachten gewoon volledig uitgeschakeld waardoor ze ook geen poging deed hem te stoppen, zoals ze anders wel had gedaan omdat ze wist dat ze misschien niet het beste was wat hij verdiende. Nog keek eventjes kon ze hem in de ogen aankijken maar zodra hij zijn ogen gesloten had deed zij dit ook en wachtte ze op de lichtte aanraking van zijn lippen op die van haar. Heel even leek het alsof haar hart stilstond, of juist zo hard aan het kloppen was dat ze het niet meer voelde, ze wist het niet. Ze werd ook zachtjes opgewarmt door een warm gevoel van binnen wat ze nog nooit zo had gevoeld. Het was maar heel kort en heel zacht maar genoeg voor haar om de vlinders in haar buik te voelen en ervan te genieten. Ze keek hem weer aan met een liefdevolle blik in haar ogen die ze alleen nog maar aan hem en de oude vrouw had laten zien, al was het bij hem misschien nog net iets anders, meer dan bij de oude vrouw omdat hij nog altijd haar hart het meeste bezat. De oude vrouw zat ook in haar hart, maar dat kwam doordat ze Grace zo lief had opgevangen en haar dit huis had aangeboden waar ze helemaal gelukkig mee was. Toch, was het geluk dat ze nu voelde nog vele malen heftiger en ze wilde dat het zo lang mogelijk kon duren. Dat ze zich straks niet schuldig ging voelden over dat ze misschien te min was voor hem, was ze sowieso wel ging doen. Zijn hand was afgezakte naar haar nek waar hij zachtjes met zijn duim overheen gleed. Verlegen en met een wat rode kleur op haar wangen sloot ze heel eventjes half haar ogen en keek ze omlaag. Stiekem verscheen er ook een klein glimlachje op haar gezicht. Ze merkte wel dat hij nog even omhoog keek en keek hem hierdoor weer aan. In haar ooghoek kon ze nog net de vallende ster zien waardoor ze snel ook omhoog keek. Hij keek haar met enthousiast aan en zelf keek ze hem ook weer aan. "Een vallende ster..“ Zei hij met een glimlachje waardoor Grace’s automatisch ook moest glimlachen. Sowieso omdat ze heel blij was een lach op zijn gezicht te zien, na alles wat hij had meegemaakt zag ze hem gewoon te graag glimlachen, dat maakte haar ook helemaal blij. ”Maar wat zou ik me nu ook nog meer kunnen wensen dan jou?“ Zei hij vervolgens met ook wat wazige oogjes. Aaawh dat was zo lief, echt veel te lief. Nog steeds waren haar ogen een beetje wazig maar ze werden nu opnieuw weer nog waziger. Ze glimlachte waardoor er ook weer tranen over haar wangen gleden. Slikte eventjes waarnaar ze besloot dat wat hij net bij haar deed terug te doen. Ze kroop ook nog wat dichter naar hem toe en leunde toen ook met haar hoofd wat naar hem toe. Weer kon ze zichzelf niet uitdrukken in woorden, die waren niet goed te vinden bij wat de nu voelde. Ze sloot opnieuw zachtjes haar ogen en gaf hem nu ook zachtjes een kusje op zijn lippen die ze nu iets langer liet aanhouden. Haar hand had ze in zijn nek neergelegd en heel zachtjes - omdat ze hem geen pijn wilde doen vanwege de vele wondjes - trok ze zichzelf nog wat beter naar hem toe. Wanneer ze los liet hield ze haar blik wat verlegen naar beneden gericht. Ze had dit nog nooit zo sterk gevoeld, wist niet hoe ze ermee om moest gaan, of ze het wel verdiende? ”Maurim?” Vroeg ze eventjes zachtjes. ”Ik weet niet of ik het moet zeggen, of niet.. Maar.. Ik hou heel veel van je en ik zou je het liefst nooit meer los willen laten, maar ik.. Jij verdient beter dan mij..” Zei ze nu zachtjes met weer rustpauzes terwijl ze over zijn arm aaide. Ze wist echt niet of ze dit wel of niet moest zeggen maar ze was in ieder geval eerlijk tegen hem..

Ze wist eigenlijk niet waarom ze zo verwonderd was geweest over deze sterren, het leek haar niet echt iets voor haar om ergens zo verwonderd over te zijn. Toch, vanaf het moment dat ze in de nachthemel door dit veld heen liep en omhoog had geleken was het haar grootste steun geworden. Het grootste positieve punt in haar leven geworden, samen met Tara en het huis dan. Bijna elke nacht kwam ze hier om gewoon alleen te kijken en ze zag de wereld echt om haar heen draaien, de sterren stonden elke keer weer net op een andere plek. Ze wilde het Maurim vertellen hoe veel dit voor haar betekende om hier naast hem te liggen, alleen om het feit dat ze altijd aan hem had gedacht wanneer ze hier lag in het gras van het weiland waar vroeger schapen hadden gelopen. Zachtjes deed ze dan ook een poging maar ze was echt zo slecht in het verwoorden van haar gevoelens, dat was ze altijd al geweest. Grace was geen grote romanticus ofzo, nee ze was de freak met de spinnen. No romance, no feelings alleen maar creepy spinnen. Zo zou haar leven altijd zijn, in de schaduwen, in de kleine koude nauwe hoekjes. Al was dat nu niet meer zo, ze had een prachtig huis en geen klein hoekje. Haar spinnen ook niet meer, die hadden ook het hele huis waarin ze zorgenloos rond konden lopen, al hadden spinnen toch nog een zekere liefde voor de hoekjes van het huis, dat wist Grace en ze ging het hun ook niet verbieden daar te zitten omdat ze het fijn vonden.

Het feit dat hij zijn lippen eventjes heel zachtjes op die van haar had gedrukt, bijna onvoelbaar maar ze waren er wel, maar haar een tikje onzeker. Ze wist niet of ze dit wel mocht, zij was namelijk toch die freak die alleen maar haar spinnetjes en andere insecten had, ze had ook slechte dingen gedaan in het verleden en verdiende dit niet. Ze verdiende geen liefde en zeker niet van Maurim, hij was daar te goed voor, hij verdiende beter dan een eenzame vrouw in een huis in het bos met alleen de natuur, haar hond en haar insecten. Ze was geen kenner van liefde, had haar hele leven in de schaduwen van andere mensen met meer macht gelopen nadat ze van het eiland was gekomen, en voordat ze op het eiland kwam was er ook niet veel goeds. Ze wist niet wat het inhield om van iemand te houden, of was dit het? En dan verder? Hoe ging het verder? Hoe kon ze vechten tegen dit gevoel in haar hart dat dit wel wou? Voor ze het zelf eigenlijk door had boog zij zich nu ook voorover en drukte ze ook zachtjes een kus op zijn lippen, met alle voorzichtigheid van dien omdat ze ook nog steeds bang was hem pijn te doen. Haar hand had ze heel lichtjes in zijn hals gelegd en probeerde zo liefdevol mogelijk om te gaan met de wondjes die hij ook hier had. Zijn hand zakte af naar haar rippen en zachtjes schoof ze nog iets meer naar hem toe. Ze voelde hoe haar hart zachtjes aan het oplichten was en hoe het zo goed voelde om gewoon toe te geven, toe te geven aan wat haar hart voor haar wilde. Die wilde niets liever dan bij Maurim zijn, die wilde bij hem zijn tot in de eeuwigheid. Dit moment liet ze nog eventjes duren omdat het zo goed was, het was beter dan allee moment die ze had gehad in haar leven. Zo goed had ze zich nog nooit gevoeld, nooit.

Wanneer ze zachtjes zijn naam had uitgesproken keek hij haar weer aan en keek ze hem aan in de zijn bruine ogen. Bruine ogen waarin het licht van de sterren te zien was in de weerspiegeling en waarin ze zo lang kon kijken omdat ze gewoon zo mooi waren. Ze wist niet of het handig was om te vertellen maar de onzekerheid kon ze niet voor hem blijven verbergen. Hij moest weten dat ze het niet kon, omdat ze vond dat hij beter verdiende en ze was niet zeker of ze hem alles kon bieden wat hij verdiende. Hij verdiende het beste leven dat er was in deze wereld, niet een eenzaam leven met haar in het bos. Hij had ook nog andere vrienden, die zouden hem missen. Ze wilde hem niet voor haar alleen houden, ze wilde niet zo egoïstisch zijn. Ze merkte hoe hij zijn ogen naar beneden sloeg en zachtjes beet ze even onzeker op haar lip waarbij haar ogen alweer volschoten met tranen. Zelf keek ze ook eventjes naar de sterren en wachtte ze op zijn antwoord. In haar ooghoeken zag ze hem zijn hoofd schudden en zijn lip trillen, waardoor ze hem weer aankeek. "Eigenlijk ben ik wel de laatste persoon op deze wereld die wat dan ook verdient" Zei hij met een trillende stem waardoor ze hem bezorgd aankeek en wachtte tot hij haar misschien weer aan zou kijken. "Ik heb zo'n erge dingen gedaan" Zei hij vervolgens fluisterend waarna hij haar weer aankeek. De angst en verdriet in zijn ogen waren niet ver te vinden en Grace vond het echt zo moeilijk om aan te zien, zeker bij hem. Haar ogen schoten nog verder vol en nu schoot ze volledig tegen hem aan om haar armen om hem heen te slaan. Zachtjes suste ze terwijl ze heel zachtjes haar hand achter op zijn schouder legde en hem in een liefdevolle omhelzing nam. ”Het is oké,” Zei ze zachtjes in de hoop hem te kalmeren maar hij ging verder met zijn verhaal. "Ik ben niet meer die onschuldige jongen die ik was.. En dat spijt me heel erg" Zei hij zachtjes en liet zijn blik weer naar iets anders gaan. "Ik wou dat ik het kon fixen.. Dat ik mezelf kon fixen.. Maar dat kan ik niet, het spijt me echt zo erg" Ging hij verder en weer begon Grace zachtjes te sussen, ze wilde echt niet dat hij zich zo voelde. Haar hand aaide over zijn arm heen, heel voorzichtig nog steeds. "Ik wou dat ik kon zijn wie je verdiende, niet andersom. Je verdient alleen het beste, dus alsjeblieft zeg zo'n dingen niet.. Denk zo'n dingen niet" Zei hij tenslotte en keek haar met een smekende maar aan de andere kant ook verdrietige blik aan. Oh echt, haar hart brak nu echt in duizend stukjes, ze wilde hem nu zo graag weer zien lachen en alles wat hij zei, ze wist natuurlijk niet wat hij had gedaan maar ze kende Maurim lang genoeg om te weten dat hij een goed hart had en dat was voor haar belangrijker. Met waterige ogen keek ze hem aan en liet ze haar hand even langs zijn wang glijden. ”Oke, ik zal het niet meer zeggen en ook niet meer denken.” Zei ze zachtjes waarna ze voor een paar seconden even weg keek en haar ogen half sloot, om hem vervolgens wel weer aan te kijken. ”Maar dan mag jij dat ook niet doen.. Maurim, ik heb nog nooit iemand gekend wiens hart mooier is dan die van jou en al die jaren ben jij mijn grootste voorbeeld geweest in wie ik wilde zijn.. Soms krijgen we de keuze niet om goed te doen, het leven kan soms zo lopen maar het is niet jou schuld, geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. Jij bent mooier dan de meeste mensen in deze wereld.” Zei ze vervolgens met zachte stem terwijl ze hem aan bleef kijken en zachtjes met haar duim over zijn wang aaide. ”Het leven is soms gewoon niet eerlijk tegenover degene die het hardst proberen zacht en aardig te zijn.” Zei ze vervolgens zachtjes waarbij ze eventjes diep adem haalde en haar hoofd tegen hem aanlegde. Ze kon hier de hele nacht blijven liggen als het nodig was. Zo koud was het helemaal niet en de wollen deken hield hun warm genoeg. Heel eventjes moest ze ook gapen omdat deze hele dag nogal een zware dag was geweest met heel veel emoties. Ze was nu wel bij degene waar ze het liefst bij wilde zijn en dat was voor haar eigenlijk al genoeg...

Ze wist zelf ook als geen ander hoe moeilijk het soms kon zijn wanneer alles en iedereen je alleen maar op je knieën naar beneden drukte, hoe het dat moeilijk was om zelf jezelf te blijven omdat je alleen maar woede voelde, of angst. Grace was een groot deel van haar leven door een groot aantal mensen naar de grond gedrukt alsof het niets was, dat had haar ook veel woede laten voelen en ze kon nu alleen maar blij zijn dat het over was. Ze zat in haar eigen huis in een bos, ver weg van alle mensen die haar ooit pijn hadden gedaan, ze hoefde niet meer bang te zijn. Soms had ze heel erg het idee gehad dat ze zichzelf aan het verliezen was, ze had zelf tenslotte ook dingen gedaan die niet oké waren. Ze had zelf ook levens genomen, wel niet helemaal zelf maar via haar mutatie had ze mensen vermoord en dat maakte haar toch schuldig, niet de insecten die alleen maar hun vriend wilden beschermen die hun dit vroeg te doen, omdat ze wraak wilde voor dat ze haar hadden aangedaan. Maurim wist dit, hij wist dat ze dingen had gedaan maar hij wist ook dat er dingen haar waren aangedaan. Ze was wel nooit in detail gegaan en Grace had er nooit verder over willen praten puur omdat ze alles wilde vergeten. Dankzij Maurim was ze ook gaan leren het te vergeten, hij hield het grootste gedeelte van de tijd haar gedachten bezig met andere dingen, zelfs als hij niet in de buurt was. Ze hoopte eigenlijk dat ze soort van eenzelfde soort iets voor hem kon doen, hem doen vergeten. Natuurlijk wist ze dat het niet zo makkelijk ging, want het was ook niet makkelijk maar ze wilde alleen dat hij zich beter ging voelen, dat hij weer zou kunnen lachen zoals hij vroeger zo vaak had gedaan.

"Iemand met een goed hart zet degene om wie hij geeft altijd op de eerste plek" Zei hij zachtjes terwijl Grace nog altijd hem vast hield, en voor nu ook nog even niet van plan was hem los te laten. Hij kon zeggen wat hij wilde maar Grace zou hem nog altijd zien als iemand met een goed hart, omdat het ook waar was. Ongeacht wat hij misschien had gedaan, hij bleef voor haar altijd degene die haar hart oplichtte en hij zat voor altijd in haar hart, op een plekje die hij altijd verdiende. "Dat heb ik niet gedaan, omdat ik dacht dat ik er beter van zou worden" Zei hij waarna hij ook weer begon te huilen. Meteen liepen de tranen ook alweer over haar wangen heen, alleen omdat hij ze ook liet gaan kon ze het niet inhouden. Als hij huilde, moest zij dat ook, ze kon daar niets aan doen. Wanneer hij zijn hoofd tegen haar schouder aanlegde gleed haar hand achter zachtjes over zijn rug heen en kwam het uiteindelijk in zijn haren terecht. Troostend suste ze tussen het gesnik van haarzelf door. "Het spijt me" Zei hij vervolgens nog gesmoord waardoor ze ook even haar ogen sloot en de tranen gewoon liet rollen. ”Het is goed..” Zei ze zachtjes huilend terug terwijl ze hem nog iets dichter tegen haar aan probeerde te trekken, voor hoe ver dat nog mogelijk was..

2 maanden later

Met een simpele draai met de sleutel hield de oude pick up op met brommen en zuchtte ze eventjes diep terwijl ze met beide handen het stuur vast hield. Naast haar op de andere stoel zat Tara haar geduldig aan te kijken en te wachten tot ze uit zou stappen. Grace glimlachte eventjes naar de border collie met haar geweldige koppie die soms echt leek haar te begrijpen. Het bleef een vermoeiende rit naar de meeste dichtstbijzijnde stad met een goede supermarkt, al was dit het wel waard, thuis komen bij haar mooie huis in het  bos. Ze was sowieso wel uren bezig en daarom vertrok ze vaak ook vroeg om nog een beetje op tijd thuis te komen. Tara - die nooit haar zij verliet - moest natuurlijk altijd mee met het doen van de boodschappen, al zou ze nu ook best thuis kunnen blijven met Maurim maar het beestje zat al meteen in de auto zodra Grace de deur open deed. Ze gaf haar even een aai over haar kop heen en maakte de deur open. Zelf stapte ze eerst uit en niet veel later sprong Tara sierlijk ook de auto uit en rende ze al meteen naar achteren, omdat - gokte ze - Maurim daar wel zou zijn.

Ze pakte de eerste twee tassen uit het achterste gedeelte van de auto en begon deze naar binnen toe te slepen, maar omdat Tara duidelijk had gemaakt dat Maurim daar ergens kon zijn nam ze de weg langs het huis naar de achterdeur. Zodra ze het hoekje om kwam zag ze de border collie al tegen Maurim opgesprongen was om daar zijn aaitjes te krijgen. Glimlachen keek ze toe met de twee zware tassen in haar armen, al leken die voor een moment even niet zo zwaar meer te zijn. Hij was hout gaan hakken, iets wat hij echt niet had hoeven doen van haar, hij had de laatste tijd al genoeg voor haar gedaan. Ze hadden bovendien nog wel een redelijke stapel brandhout, en anders had ze het ook nog wel kunnen kopen ergens voor de echte kou begon in te trekken. Hij had zijn shirt uitgetrokken, die zag ze ook over de veranda hangen. Ze moest zeggen dat hij er alweer beter uit begon te zien maar nog steeds waren er veel littekens te zien, iets wat haar toch elke keer pijn deed om te zien, maar dat zou vast wel wennen. Hij had even zijn hand opgestoken als begroeting alleen kon Grace niet hetzelfde doen omdat ze de tassen in haar armen had. ”Je had dat niet hoeven doen, weet je?” Zei ze terwijl ze besloot toch maar eventjes snel door te lopen om die zwarte tassen binnen in de gang neer te zetten. Daarnaar kwam ze meteen terug en bleef ze op de veranda naar hem staren. Zachtjes verscheen er toch een glimlach op haar gezicht, die alsmaar groter werd na mate ze hem langer aankeek. Ze wist niet wat het was, maar iets in haar was ook gewoon zo blij dat hij hier was, alsof ze niets anders meer wilde. Het was wel sinds de eerste avond dat Grace het moeilijk vond om verder te praten over haar gevoelens voor hem, die toch sterk aanwezig waren. Of ze was misschien gewoon te verlegen, bang om haar hart volledig aan een iemand te geven. Al was dat eigenlijk best vreemd gezien Maurim haar hart al had vanaf het moment in het ziekenhuis op die mutantenschool, maar nog steeds wist ze niet zeker of ze hem wel verdiende. Ze was misschien wel gewoon te hard voor haarzelf, ze wist het niet. In ieder geval, was ze gewoon nog steeds heel blij met Maurim hier en ze wilde het liefst  dat hij hier gewoon voor altijd bij haar kon blijven. Dan was ze niet alleen en ook met degene bij wie ze het liefst was. Ze begon zachtjes het trappetje af te lopen en zijn richting in te lopen. Tara kwam ook meteen kwispelend op haar af en keek haar vrolijk aan met haar bruine ogen waardoor ze eventjes moest lachen. Ze draaide zich daarnaar eventjes richting de zon die nog erg warm was. Genietend sloot ze eventjes haar ogen en zuchtte ze waarnaar ze Maurim weer aankeek. ”Ik heb ice-tea in de koelkast staan, volgens mij kan je dat wel gebruiken?” Zei ze half lachend, doelend op het feit dat hij duidelijk wel even hard had zitten werken...

Ze zou straks nog wel even terug moeten om de laatste boodschappentassen eruit te halen, want ja het was niet haar meest favoriete bezigheid om boodschappen te doen dus het liefst deed ze dat zo min mogelijk, wat betekende dat ze dus grote inkopen deed. Daarbij moest ze deze keer ook weer even langs de dierenarts om daar een zak voer op te halen voor Tara, niet dat het echt nodig was om daar het voer te halen maar de vrouw bij de dierenarts was nog wel redelijk aardig en ze hadden daar goed voer voor Tara dus dat had Grace er wel voor over. Het hondje was meteen vrolijk naar achteren gerend waardoor ze zelf ook besloot om achterom te gaan via de achterdeur, want zoals Tara al aangaf moest Maurim daar wel ergens zijn. De hond was zeer snel op iemand gesteld en sinds Maurim hier al twee maanden rond liep en haar ook heel veel knuffels en aandacht gaf was het hondje ook al erg hem als een baasje gaan zien. Ze was daarom ook altijd weer heel blij om Maurim na de rit naar het dorp weer te zien en moest hem ook eerst even begroeten. Dat hij was gaan houthakken was echt niet nodig geweest, Grace kon zelf ook redelijk wat doen en bijkopen bij de houtzaak in het dorp. Het was wel handig tho, maar echt niet nodig geweest. Ze wilde hem alleen niet te veel aan het werk zetten. "Dat weet ik, maar ik heb het toch gedaan" Zei hij wanneer ze terug kwam nadat ze eventjes de boodschappentassen in de gang had neergezet. Hij had een speelse glimlach op zijn gezicht staan en hij wist echt niet hoe goed het Grace deed om dat te zien, alleen al om hem te zien glimlachen werd ze keek op keek helemaal vrolijk van binnen. Vergat ze soms even dat hij iets had gedaan waar hij nu nog trauma’s aan over had gehouden. Langzamerhand was alles wel meer een beetje op zijn plaats gevallen door af en toe kleine hints, wist ze toch een klein beetje wat er gebeurd had kunnen zijn en ze snapte daarom zijn verdriet ook heel goed, al hield dat natuurlijk niet weg dat ze hem gewoon veel liever zag glimlachen zoals nu.

Langzaam was ze op hem af komen lopen terwijl hij de blokken hout bij elkaar verzamelde en de restjes in een jute zak stopte. Ze was achter hem gaan staan en vroeg hem indirect of hij wat ice-tea wilde, want hij leek dat te kunnen gebruiken. Het was echt nog behoorlijk warm en ze wist hoe vermoeiend het was om hout te hakken. Hij schrok eventjes omdat hij haar waarschijnlijk niet echt had horen aankomen maar er stond gelukkig al snel wel weer een glimlach op zijn gezicht. Ze keek hem even glimlachend aan. "Klinkt goed, ik heb het echt warm.. Ik zou nog in ice-tea kunnen zwemmen momenteel" Grapte hij waardoor ze zachtjes even moest lachen. Ze knikte eventjes lachend waarna ze zich liet verrassen door een plotselinge knuffel. Ze liet eventjes uit schrik omdat het plotseling was een gestaakt gilletje horen die nog redelijk zacht was doordat ze het inhield. Haar armen sloeg ze automatisch om hem heen wanneer ze ook een klein beetje opgetild werd en bijna plat geknuffeld werd. "Ik ben blij dat je terug bent" Mompelde hij even waardoor Grace kort haar ogen sloot. Haar handen aaide hem eventjes zachtjes over zijn bovenrug heen, die nog best wel bezweet was, maar dat kon haar  niet zoveel schelen. Dat was nog altijd iets waar Grace niet zoveel om gaf, al rolde ze door de modder heen kon het haar nog niets schelen. ”Ik ben ook blij dat jij hier nog steeds bent,” Zei ze zachtjes maar heel gemeend terug. Ze vond de afgelopen twee maanden de beste twee maanden van haar leven hier, ondanks de emoties van alles wat er wat gebeurd. Ze was nog altijd blij dat hij er was. Ook al wist ze ook dat Aleksey hem bijna had gesmeekt terug te komen, waar ze zich toch redelijk schuldig over voelde alsof zij Maurim hier hield, ze wist zelf ook wel dat hij niet graag weer onder de mensen kwam of in ieder geval nog niet en dat kon ze goed begrijpen. Terug gaan naar Rusland was misschien nog net iets te veel voor hem, maar dat hield niet weg dat Aleksey hier best wel een keer mocht komen om Maurim te zien. Dat ging ze hem niet verbieden.

Hij zette haar weer neer en nam haar hand vast waarbij hij zijn vingers in die van haar vlocht waarbij Grace hem een lieve glimlach schonk. Ze liepen samen terug naar het huisje waar Maurim meteen twee glazen pakte en deze met ice-tea uit de koelkast vulde. Hij gaf er een aan haar die ze aannam en daarnaar tegen de tafel aan ging staan om hem aan te kijken. Ze nam eventjes een slokje en genoot echt even van het koude drankje. "Hoe was het in het dorp?" Vroeg hij en ze vond zijn ogen weer met een glimlach op haar gezicht. ”Het was erg druk, dus ik ben blij weer thuis te zijn. Iedereen leek ook niet zo heel erg blij te zijn vandaag.. Ohja en het gaat waarschijnlijk vanavond onweren dus daarom waarschijnlijk.” Vertelde ze hem waarna ze nog een slok nam van haar ice-tea. Nog steeds hield Grace niet erg veel van andere mensen en had ze min of meer een haat voor een groot deed dus graag ging ze nog steeds niet naar het dorp, al waren er ook weer wel wat aardige mensen waarmee Grace soms nog redelijk kon praten, maar het liefst bleef ze gewoon afgesloten van de meeste, kocht ze haar spullen en reed ze weer weg. Dat het deze avond zou gaan onweren was ook niet echt een grote verrassing, het was al de hele dag behoorlijk warm en broeierig dus het zat er wel een beetje aan te komen. Gelukkig zaten ze hier wel veilig in het huis want ondanks dat het oud was, had ze er al wel voor gezorgd dat er niets meer kon gebeuren. Geen vallende bomen, alle bomen stonden namelijk op redelijke afstand van het huis en ze had ook een bliksem afleider dus het was wel goed. ”Voor de rest is er niet zoveel gebeurd.” Zei ze vervolgens waarbij ze haar schouders eventjes optrok..