Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars?

Alles leek bijna weer zoals vroeger te zijn op de feiten na dat ze ouder waren geworden en weer dingen hadden meegemaakt, ze waren weer bij elkaar en het voelde even goed als het vroeger had gedaan. Ze was echt vrolijk, blij hem weer bij haar in de buurt te hebben. Het afscheid was moeilijk geweest voor haar omdat hij haar aller beste vriend was geweest en stiekem zelfs meer dan dat ook al durfde ze dat toen niet toe te geven, maar ze moesten allebei een andere weg in slaan, hun leven beginnen buiten het eiland. Niet dat Grace dat graag wilde, het liefst was ze zo dicht mogelijk bij hem in de buurt komen wonen maar ergens vond ze dat dit niet kon. Ze wilde hem niet in de weg lopen of wat dan ook. Hun tijd op het eiland was prachtig geweest en ze had ervan genoten maar nu was het de buurt aan iemand anders om hem gelukkig te maken, iemand die dat misschien beter kon dan haar. En hier stonden ze dan weer, in elkaars armen, al kreeg Grace bijna geen lucht meer door de kracht waarmee Maurim haar die knuffel had gegeven. Ze was misschien alleen wel meer blij doordat hij weer wat aangesterkt was boven het feit dat ze plat geknuffeld werd. Heel zachtjes voelde ze hoe hij een vluchtig kusje in haar hals drukte voordat hij haar weer los liet. Lief keek ze hem even in de ogen aan met een klein beetje verlegenheid in haar blik, geen idee waar dat ineens vandaan kwam.

Binnen had hij hun een glas ice-tea in geschonken en begon ze hem te vertellen hoe het in het dorp was geweest, niet met heel veel enthousiasme maar dat deed ze gewoonlijk ook niet. Ze hield er niet erg van om naar het dorp te gaan en deed dat dan ook alleen om boodschappen te doen of andere dingen die alleen daar konden. In ieder geval, voor meer ging ze er niet heen en bleef ze gewoon hier in haar eigen huisje, die ze nu met Maurim deelde. Ze was nu ook weer blij om terug te zijn en dat liet ze hem ook weten want dat vertelde ze er ook bij, samen met het nieuws dat het zou gaan onweren. Hierdoor zag ze heel eventjes lichte paniek in zijn ogen verschijnen, iets wat haar weer een beetje bezorgd maakte. Niet dat hem veel kon gebeuren, ze zou bovendien bij hem blijven, zou hem niet alleen laten. Grace was er hier voor hem als hij bang was, hij kon altijd bij haar schuilen. ”Het komt wel goed,” Zei ze zachtjes met een lieve blik in haar ogen tegen hem.

"Dan was jouw dag even spannend als de mijne" Zei hij vervolgens nadat hij even had geknikt op dat ze vertelde dat er voor de rest niet zoveel gebeurd was. Hij sloot eventjes zijn ogen en Grace bleef hem met een kalme blik aankijken, nam nog een slokje van haar ice-tea die gewoon heerlijk koud was. "Ik zag wel ineens een jong hertje langslopen, het bleef hier even rondhangen, maar het is weer vertrokken" Vertelde hij en meteen kwam er een glimlachje op haar gezicht. Het was misschien wel dat ene hertje die zij geholpen had, zou ze het hier nog herkennen. ”Was het háár?” Vroeg hij aan hem met een glimlach, misschien wist hij het wel? En niet dan gokte ze alsnog wel dat het dat hertje was, al kon het natuurlijk ook net zo goed een ander zijn geweest. "Ik zat trouwens te denken, misschien kan ik de volgende keer meegaan naar het dorp, maar dan niet als mens? Dan kan ik wennen aan de omgeving enzo zonder dat iemand me aan spreekt of vervelende vragen gaat stellen. Is dat slim of?“ Vroeg hij vervolgens en eventjes trok ze haar schouders op met een kleine glimlach. ”Ik denk het wel, als je graag mee wilt? Tara gaat ook mee en die zal je dan sowieso ook steunen, net zoals ik dat zal doen natuurlijk.” Zei ze terug met een glimlach. Ze dronk het laatste beetje ice-tea uit het glas en pakte vervolgens de boodschappentas er weer bij om die op de houten tafel te zetten, en ondertussen ook wat dingen op te ruimen in de keuken. ”Als Aleksey wilt mag hij trouwens ook wel hierheen komen? En als jij dat wilt natuurlijk, dan mag hij hier ook een paar dagen blijven.” Stelde ze nu ook voor, ze had namelijk geen probleem met hem als hij hierheen wilde komen, hij was ook een vriend van Maurim dus ook van haar om het zo maar te zeggen..

Ieder ander had het misschien zwak gevonden van hem dat hij wat bang was geworden voor het onweer, maar Grace niet, zij zou hem altijd steunen en het maakte niet uit om wat het ging. Ze kon het bovendien goed begrijpen - over het algemeen kon ze ook wel redelijk veel dingen goed begrijpen - want de flitsen en harde klappen konden ook eng zijn. Zelf was ze er als klein meisje heel bang voor geweest en nu vond ze het nog steeds niet het meest fijne weer. Gelukkig had ze altijd haar spinnen gehad die haar wel wisten te kalmeren en haar gezelschap gaven wanneer ze iemand nodig had gehad om tegen te kunnen praten. Maurim kon dan wel niet met haar spinnen praten maar zij zou er voor hem zijn, ze zou met hem wakker blijven als dat ervoor nodig was. Ze zat er bovendien aan te denken wat matrassen naar beneden te halen om in de kamer te gaan slapen voor de haart, het zou tenslotte boven wel heel erg warm zijn en de donders waren daar beter te horen dan beneden in de kamer.

Zodra hij over het hertje was begonnen was er meteen een glimlach op haar gezicht verschenen, het was namelijk wel heel leuk als het dat hertje was geweest die ze had gered en verzorgd had tot ze weer sterk genoeg was om op eigen benen te staan. Ze vond het altijd mooi om een diertje te helpen en daarnaar weer vrij te laten zodat ze verder konden met een tweede kans op leven. "Ik ben bijna zeker van wel, want ze liep ook niet meteen weg" Zei hij vervolgens en weer trok ze even haar mondhoeken iets verder op tot een vrolijke glimlach. ”Misschien zou ze wel vaker terugkomen? Heeft ze het onthouden?” Zei ze terug met wat hoop in haar gezicht, het leek haar namelijk ook nog wel een keer leuk om haar te zien en het feit dat Maurim dit vertelde gaf haar ook het idee dat dat nog wel zou gebeuren. Vervolgens vertelde hij dat hij de volgende keer ook wel mee wilde naar het dorp maar dan wel als een hond. Ze stemde hierin mee, als hij daar klaar voor was mocht dat natuurlijk altijd, maar hij moest er wel zeker van zijn. "Het moet een keer gebeuren" Zei hij terug op haar antwoord. ”Alleen als je denk dat je er klaar voor bent om mee te gaan.” Vroeg ze er nog met zachte en lieve stem aan toe, om te laten weten dat het geen verplichting was meteen de volgende keer al mee te gaan.

Ze wist ook nog dat er ergens nog een vriend van hem was die er waarschijnlijk ook alles aan zou doen om hem weer te zien, al was het alleen om zijn geweten te sussen. Hij had zich vast ook helemaal suf zorgen lopen maken om Maurim. Ze zou daarom Aleksey ook niet verbieden hierheen te komen, ze mocht hem bovendien ook wel dus als hij hier nog wat dagen zou blijven - omdat het nogal een reis zou zijn voor hem om te maken - vond ze dat ook helemaal niet erg. Grace hield niet veel van mensen en zeker niet in haar huis maar er waren ook uitzonderingen. Maurim moest dan ook niet denken dat ze hier enige moeite mee zou hebben, want dat was echt niet zo. "Ik zal 'm morgen wel bellen" Zei hij terug waardoor ze hem even met een vrolijke glimlach aankeek tussen het opruimen door. ”Is goed.” Zei ze met een lieve glimlach waarna ze verder ging en uiteindelijk kwam hij haar ook helpen.

Tijdens het opruimen hoorde ze uiteindelijk Tara binnen komen lopen en het duurde niet lang voordat de Border collie tussen hun beide in stond met kwispelende staart. Grace keek meteen even omlaag en zag dat ze haar oude tennisbal tussen haar tanden had en vragend met haar blik van haar naar Maurim ging. "Wil je spelen dan?" Vroeg hij aan het teefje die meteen de bal voor zijn voeten neerlegde en hoopvol en kwispelend wat stappen achteruit deed zodat hij de bal kon pakken. "Kijk haar kan ik zo snappen" Lachte hij waarbij hij nu haar ook weer aankeek en ze keek hem terug aan. Ja, het was ook wel heel duidelijk dat ze nu graag wilde spelen. Ze bleef hun allebei hoopvol aankijken met een tong die buiten haar bek hing van het zachtjes hijgen. "Ga je ook mee naar buiten?" Vroeg hun nu aan haar waarbij ze hem even bedenkelijk aankeek. Weer liet ze even haar blik naar de hond gaan die zo lief lag te smeken met haar grote licht bruine ogen, ja dit kon ze eigenlijk niet weerstaan. Ze draaide zichzelf om en keek Maurim met een glimlach aan waarna ze even knikte. Opnieuw keek ze Tara aan. ”Gaan we naar buiten dan?” Vroeg ze enthousiast aan de hond die meteen de bal weer pakte en naar buiten begon te rennen met kwispelende staart. Lachend keek ze Maurim aan en liep ze achter de hond aan die sierlijk en snel het trappetje af sprong en beneden de trap de bal liet liggen. Wat meters verderop ging ze in het gras liggen met haar kop op de grond en wachtende blik. Soms vroeg Grace zich echt af in hoeverre de hond haar begreep, ze had alleen maar gevraagd of ze naar buiten gingen en de hond leek dat meteen te snappen. Ze pakte de bal van de grond af en gooide deze met een mooie boog ver weg voor de hond die hier meteen heel snel achteraan ging. Het duurde niet lang en de border collie ving de bal heel mooi uit de lucht om volgens terug te rennen. Grace keek meteen met een grote glimlach Maurim aan en voor de het wist stond Tara weer voor haar voeten. Ze wilde de bal van de zwart witte hond aannemen maar de besloot hier even een ander spelletje van te maken. Behendig week ze uit en zakte ze door haar voorpoten heen om hun beide uitdagend aan te kijken. ”Oh, Tara!” Riep Grace lachend waardoor de border collie weg begon te rennen en Grace haar maar achterna moest gaan om de bal te pakken. Ze probeerde snel achter de hond aan te rennen maar slaagde er natuurlijk niet in om de bal af te pakken, daarvoor was het hondje veel te snel en behendig en Grace niet. Hetzelfde deed ze met Maurim, daagde ze hem uit en rende ze voor hem weg..

Natuurlijk zou Grace nooit nee kunnen zeggen tegen die schattige puppy oogjes van Tara, al kon ze eigenlijk over het algemeen niet zo goed tegen puppy oogjes, dat smolt haar hartje eventjes. Samen met Maurim wist ze haar dan ook echt wel over te halen en vroeg ze heel vrolijk aan Tara of ze dan naar buiten gingen. Iets wat haar heel enthousiast maakte zoals dat het altijd deed. Ze volgde de border collie naar buiten en pakte de bal van de grond die voor haar werd neergelegd, al checkte ze eerste even of Maurim deze misschien wilde pakken maar hij bleef staan op de veranda. Zoals altijd ving de zwarte witte hond de bal uit de lucht met een hoop elegantie en keek Grace even Maurim aan met een vrolijke glimlach. Al bleef ze toch even iets langer kijken, want om eerlijk ze zijn maakte dit uitzicht haar even best wel blij. Gewoon om hem daar te zien staan, met zijn armen leunend op haar veranda bij haar huis. De realisatie viel gewoon weer even voor de zoveelste keer hoe gelukkig ze was met hem hier, het liefst wilde ze hem ook gewoon nooit meer loslaten ondanks dat zij die keuze niet zou gaan maken. Als hij weer weg wilde dan liet ze hem gaan, dan liet ze hem verder gaan met zijn leven zonder haar en zou ze deze momenten gewoon voor altijd koesteren. Maar het meest van al hoopte ze dat ze nooit meer afscheid hoefde te nemen.

Wanneer ze opnieuw de bal wilde gooien voor Tara liet ze haar dat even niet toe, nee ze begon er juist een spelletjes van te maken. Nee, nu moest Grace achter haar aanrennen om de bal te pakken, want dat was natuurlijk veel leuker. Het was wel geslaagd tho want al snel begon ze achter de hond aan te rennen waarbij ze ook redelijk vaak bijna viel door scherpe bochtjes, maar Tara was gewoon veel slimmer en sneller dan haar. Ze hoorde Maurim lachen en keek hem dan ook even lachend aan terwijl ze achter de hond aanrende, in de hoop dat hij haar even een handje zou helpen want Tara was hier even te goed in. Maar nee hoor, hij besloot ook om het Grace wat moeilijker te maken door gewoon met haar samen te werken. Helemaal geweldig hoor, nu moest ze achter twee honden aanrennen, iets wat ze anders wel lachend deed. Ze gooiden de bal telkens over wanneer ze op het punt stond de bal af te pakken, maar wat dan net niet lukte. Toch gaf ze niet op en bleef ze doorgaan, ondanks dat ze toch wel moe begon te worden. Iets wat niet geheel onopgemerkt bleef want ze zag Maurim uiteindelijk de bal laten vallen wanneer ze even de tijd nam om uit te hijgen. Hij liep naar haar toe en duwde haar zachtjes naar de grond door met zijn voorpoten tegen haar bovenbenen te duwen, en ze liet zichzelf in het gras vallen. Lachend streek ze met haar hand door de vacht van de jongen terwijl hij met zijn kop langs haar arm, schouder en hoofd streek. Waarna het ook niet lang duurde voordat Tara hem joinde door haar likjes te geven. Dit was wel even een happy’est moment hoor, want beter kon het niet worden. Ze bleef met haar handen door hun vachtjes strijken en ze knuffelen terwijl ze weer een beetje op adem probeerde te komen.

Ineens, in een beweging, begon er heel veel regen uit de lucht te vallen, alsof het gewoon in een klap met bakken uit de lucht kwam vallen en het was zoveel dat je er binnen een paar seconden helemaal nat door zou worden. Dat terwijl de temperatuur nog wel heel aangenaam was, koud was de regen dan ook zeker niet. Wel kwam ze meteen overeind en begon ze opnieuw eventjes te lachen, gewoon omdat het zo plotseling was. Wat wild ging ze nog even door de vachten heen van de border collie’s die meteen nat waren geworden waarna ze op stond. ”Kom, laten we snel naar binnen gaan.” Zei ze nog eventjes waarna ze in de stromende regen naar binnen begon te rennen, of eigenlijk mee om de deuren open te zetten gezien ze nog wel even wat boodschappentassen uit de auto moest halen. Snel rende ze terug naar de auto en begon ze de laatste tassen te pakken om deze ook mee naar binnen te nemen. Daar begon ze de tassen richting de keuken te slepen terwijl ze zelf kleddernat was geworden van de regen en sloot ze daarna alle deuren, omdat het dan straks ook wel zou beginnen te onweren. Het was iets sneller dan verwacht maar evengoed waren ze er dan ook sneller vanaf..

Het was even weer zo’n perfect momentje en ze kon zeker nu even niets beters wensen, misschien had er alleen nog een insectenvriend bij gekund maar die genoten al van haar blijdschap zelfs vanaf deze afstand van het huis. Hun voelde ook al aan alles dat er onweer op komst was en zochten hun perfecte schuilplekje in de hoekjes met de minste tocht, want tja niet elk hoekje was daar even goed tegen bescherm gezien dit een zeer oud huis was. Wel was het er gelukkig veilig voor onweer en daar ging het om. De meeste spinnen kropen ook bij elkaar in een hoekje, iets wat ze normaal nooit zou zien omdat ze elkaar dat zouden wegjagen maar hier niet, hier hadden ze geleerd met elkaar samen te werken en elkaar met respect te behandelen. Grappige was dat de spinnetjes en andere insecten dit meteen begrepen hadden en zich ook altijd eraan zouden houden, no matter what, zo makkelijk ging dat dus in die wereld. Hoe lang het nog zou duren was niet zeker maar in ieder geval lag Grace nog met Tara en Maurim in het gras te knuffelen en kriebelde ze Maurim lekker over zijn buik heen, al was Tara er vervolgens ook snel bij en smeekte om precies hetzelfde. Honden en hun bellyrubs ook.

Ineens begon het wel keihard met regenen, zo plotseling dat Grace er nog eigenlijk niet op gerekend had. Nu had ze de wolken al wel zien aankomen maar ze leken nog niet zo dreigend als dat wat eraan zou komen, en bij wat kleine sputters had ze wel kunnen besluiten om naar binnen te gaan. Maar dit was een beetje een verrassing, naar haar mening nog best wel een leuke ook nog want Grace hield ergens best wel van regen. Niet van onweer maar regen vond ze helemaal prima, zeker als het zoveel was. Daarna zou het bos ook heerlijk ruiken als je erdoorheen ging lopen, en gezien haar huis ook echt in het bos stond rook het rondom het huis ook altijd heerlijk na een regenbui. Na nog even door de vachtjes te hebben geaaid die al behoorlijk nat waren door die maar seconden regen stond ze ook op om naar het huis te lopen. Tara en Maurim gingen al meteen naar binnen toe en zij haalde nog de laatste boodschappentassen naar binnen. Eenmaal binnen sloot ze alles goed af en deed ze de ramen ook weer goed dicht. Met druipende kleren stond ze even stil in de kamer en zag ze een staart van onder de bank komen, eentje die niet van Tara was want die stond er gewoon naast, Grace aan te kijken.

Hoe ging ze hem hier even onderuit halen? Ze liep naar de bank toe en begon deze zachtjes op te tillen zodat de hond eronder vandaan kon komen. Tara kwam ook meteen naar hem toe en Grace schoof even het kastje onder de bank zodat het zo bleef staan. Zachtjes ging ze door haar hurken heen en keek ze Maurim aan. ”Het is goed, alles komt goed.” Zei ze zachtjes en hoopte hem wat geruster te kunnen stellen. In ieder geval deed Tara hier ook al moeite voor door zachtjes met haar neus tegen hem aan te porren, ook in de hoop hem geruster te stellen want natuurlijk kon ook zij zijn angst voelen. Het was een voordeel dat Tara helemaal niet bang was voor onweer, soms bij een harde klap kon ze wel wat zenuwachtig worden maar bang werd ze niet echt, dus ze was een goede steun, zelfs voor Grace. ”Blijf hier, ik zal alles even donker maken en dan gaan we wel beneden slapen, dan horen we er ook iets minder van.” Zei ze rustig waarna ze dat ook deed, alle gordijnen gingen dicht en het werd helemaal donker in de kamer, zelfs flitsen zouden ze niet te zien krijgen. Ze maakte daarvoor ook een vuurtje in de open haard en haalde de matrassen van boven naar beneden. Boven hoorde ze al de regen veel harder en dat zou precies zo zijn met het onweer dus daar wilde ze dan liever niet zijn, bovendien kon deze onweersbui nog lang gaan duren dus sowieso was beneden slapen beter. Tara bleef de hele tijd bij Maurim wanneer Grace bezig was en boven ook eventjes droge kleren aan ging doen. Ze kwam ook beneden met iets droogs voor Maurim, omdat ze eigenlijk geen idee had of als hij nu terug zou shiften dan hij ook natte kleren ofzo aan zou hebben? In ieder geval hoefde ze dan niet nog een keer naar boven te gaan. Ze legde de droge kleren op de bank neer en zette deze ook weer goed neer om vervolgens op het matras te zitten. ”Zal ik ook muziek aanzetten?” Vroeg ze met een glimlachje, misschien vond hij dat wel fijner, gewoon om de donder iets minder goed te kunnen horen. Tara keek haar gewoon met haar grote bruine ogen aan en met een lieve glimlach met haar hijgende bekje. Ze ging meteen ook uitgebreid bij het vuurtje in de buurt liggen en vond de warmte wel fijn, maar bleef wel op veilige afstand. Grace bleef Maurim aankijken, want als er iets was wat ze kon doen, dan deed ze dat voor hem, dat wist hij..

Ze probeerde zo snel mogelijk alle voorzorgsmaatregelen te nemen terwijl Tara bezig was om Maurim op een speelse manier onder de bank vandaan te krijgen. Lang wilde ze niet weg blijven, ondanks dat hij Tara had die bij hem bleef, zelf voelde ze zich er namelijk ook niet helemaal geweldig bij om in haar eentje boven te zijn wanneer het begon te rommelen. Het lukte haar nog net om niet van de trap te vallen terwijl ze dekens, kussens en een heel matras naar beneden aan het tillen was, al liet ze ook gewoon een groot gedeelte naar beneden vallen. Omdat ze gehoord had dat ze onweersbui nogal heftig kon worden en lang kon duren leek het haar allemaal gewoon beter, gezien ze waarschijnlijk toch niet meer naar boven zouden gaan. Haar bank lag niet het meest comfortabel - iets ieder geval niet meer comfortabel dan haar matras - en er was genoeg ruimte in de kamer voor de open haard, waar het tenslotte ook nog eens lekker warm was, naar haar mening zelfs het lekkerste plekje in het hele huis, als deze aanstond dan.

Wanneer ze weer beneden aankwam zag ze dat Maurim al onder de bank vandaan was gekropen en op het matras was gaan zitten, met Tara die er ook bij was gaan liggen. Heel even bleef ze gewoon staan om te kijken waarna ze bij het tweetal op het grote matras ging zitten voor het vuur uit de open haard. Het voelde meteen al lekker warm aan en Maurim zag er ook alweer bijna helemaal droog uit, net zoals Tara. Snel bedacht ze zich ook nog dat ze muziek aan wilde zetten, al afleiding voor het geluid en ze vroeg dan ook aan Maurim of ze nog muziek aan moest zetten. Hier kwam alleen nog geen antwoord op, hij keek haar alleen nog aan met zijn lieve bruine honden oogjes. Ze wilde eigenlijk net toch opstaan om nog wat muziek op te zetten maar wanneer ze hiervoor aanstalten maakte voelde ze ineens twee stevige armen om haar middel heen. Zachtjes werd ze door hem - in mensenlichaam - achterover gedrukt en kwam hij tegen haar aan gekropen, met zijn hoofd op haar buik. Het was een klein beetje onverwachts maar de kleine glimlach brak al snel door en zachtjes begon ze met haar hand door zijn haren te aaien. "Niet weg gaan" Hoorde ze hem zachtjes, smekend zeggen. Iets wat haar hart even een paar keer deed overslaan en zachtjes trok ze haar mondhoeken nog en klein beetje verder op. ”Ik ga nergens heen, ik blijf voor altijd bij je.” Zei ze vervolgens zachtjes, bijna onverstaanbaar maar wel net luid genoeg voor Maurim om het te horen. Ze meende ook elk woord van wat ze zei, het liefst bleef ze ook gewoon voor altijd bij hem, als dit haar gegund mocht zijn, maar als dat niet zo zou zijn zou ze er ook nog altijd zijn. Sowieso had hij voor altijd een plekje in haar hart, dat was gewoon een feit.

"Vertel me een verhaaltje, van vroeger" Vroeg hij toen aan haar waarna ze hem eventjes aankeek, of probeerde. Zachtjes glimlachte ze eventjes naar hem voor een momentje, gewoon zwijgend terwijl ze eventjes een kussentjes pakte om haar hoofd op te leggen, zodat ze beter lag. ”Oke is goed.” Zei ze eventjes waarna ze nog heel even kort nadacht, maar ze wist al wat ze wilde vertellen. Zachtjes moest ze heel eventjes grinniken. ”Er is wel een dag die ik me goed kan herinneren.. Ik weet nog dat in de ziekenzaal lag omdat ik een beetje ruzie had gemaakt met het meest gevaarlijke meisje van de hele school en het was echt vreselijk, ik zal de details maar niet vertellen.. Maar ik voelde me echt beschaamd en gebroken, letterlijk, dus ik besloot de zusters dag en nacht lastig te vallen, omdat ik dat denk ik leuk vond. Volgens mij kregen ze daar op een dag ook een beetje schoon genoeg was en besloten ze een documentaire over spinnen op te zetten, maar net op dat moment kwam ook een klein vosje binnenlopen.” Vertelde ze waarbij ze hem uiteindelijk even met een grijnsje aankeek, want ja dat vosje was hem natuurlijk. ”Ik wist wel dat het geen echte vos was, en dat het een mutant moest zijn, maar wat ik niet wist was dat dat kleine vosje laten misschien mijn beste vriend zou worden en heel veel voor me zou gaan betekenen. We raakten wel meteen aan de praat, en praten was ook wel heel makkelijk met jou, en somehow vond ik je ook heel aardig, wat echt voor het eerst was want daarvoor vond ik niet snel iemand echt zo aardig. Maar het klikte eigenlijk meteen al heel goed.. Ik echt heel erg blij dat toen op die dag het vosje bij mijn kamer naar binnen was gelopen, het was denk ik ook de beste dag van mijn leven..” Zei ze tenslotte om een einde te maken aan haar verhaaltje, die natuurlijk ging over hun ontmoeting. Het was niet echt helemaal super mooi verwoord maar ze meende elk woord wat ze zei het had ook allemaal zoveel betekenis voor haar. Het maakte haar zelfs een klein beetje emotioneel, maar dat liet ze enkel merken door licht wazige ogen en een glimlach..

Heel zachtjes bleef ze hem door zijn haren heen aaien, iets wat niet alleen bedoeld was om hem te kalmeren maar zelf voelde ze zich er ook beter door. Ze had niets liever dan Maurim zo dicht bij haar en ze vond het fijn om hem zachtjes te aaien, omdat hij zoveel voor haar betekende. Dat deed ze dan ook mij niemand anders dan hem en Tara, en misschien insecten groot genoeg om ze zorgeloos te aaien zonder ze pijn te doen, want stiekem vonden die dat ook heel fijn. Jaloers werden ze alleen niet op dat ze hier Maurim zo lag te aaien, Tara zou dat wel kunnen worden maar die lag al heel lekker bij het vuurtje te slapen. Wel hield ze hun nog een klein beetje in de gaten met haar oren maar haar ogen ware vredig gesloten. Het was voor haar ook wel helemaal prima, normaal gesproken kon ze ook altijd wel een beetje bang zijn voor onweer maar wanneer Grace erbij was voelde het hondje zich veilig en durfde ze ook wel te gaan slapen, al gokte ze dat Maurim nu al wel precies dezelfde invloed op haar had gekregen. Hij was ook haar baasje geworden en dat liet ze soms dan ook wel duidelijk merken. Ze luisterde al lang niet meer alleen naar Grace.

Wanneer hij haar had laten weten dat hij niet wilde dat ze weg ging maakte ze hem dat duidelijk door te zeggen dat ze nergens heen zou gaan, nooit niet. Ze zou altijd bij hem blijven, en hij zou haar er niet eens voor hoeven te vragen. Ze hield van hem, kon hem niet alleen laten. Kon hem niet zien lijden dus ze zou er ook alles voor doen om ervoor te zorgen dat hem nooit meer iets overkwam. Ze wou hem veilig houden en het liefst zo dicht mogelijk bij haar. Natuurlijk wist ze niet hoe het eruit zou zien over een aantal jaren maar met heel haar hart hoopte dat het er een beetje uit zou zien zoals nu. Dat ze nog gewoon hier lag met hem en hij nog bij haar zou zijn. Het was een droom voor haar geworden en nu op het moment leefde ze echt in die droom terwijl ze hem zachtjes herinneringen van haar vertelde over hun eerste ontmoeting op de school. Die herinnering was erg dierbaar voor hem net zoals alle herinneringen die ze met hem had. Vanaf het begin tot het eind.

"Ik kon toen ook al mijn mond niet houden" Glimlachte hij terug waardoor ze ook alweer zachtjes terug lachte. Ja, dat kon ze zich echt nog wel goed herinneren. Hij was echt een prater en kon zo uren doorkletsen als je hem zou laten, iets wat Grace ook vaak wel deed want gelukkig kon zij ook uren naar hem blijven luisteren. ”Nee, dat kon je echt niet, je kon zo uren doorkletsen maar gelukkig vond ik dat niet erg.” Zei ze glimlachend terug. Dit was echt wel zo goed, om herinneringen op te halen, ze werd er spontaan helemaal gelukkig van. "Weet je nog die ene keer met Valentijn? Toen ik als een idioot aan je deur stond en mezelf eerst versprak. Ik was zo zenuwachtig dat je nee zou zeggen en helemaal bang zou zijn dat ik een of andere stalker was. En het was uiteindelijk denk ik ook Esfir die je overhaalde om met me mee te gaan, of niet soms? Niet dat ik het erg vind, ik had echt een fijne dag die dag" Vertelde hij vervolgens ook waar ze ook weer even lachtjes moest lachen. Ohja, dat kon ze zich ook nog wel herinneren. ”Ja, dat herinner ik me nog wel, en het was inderdaad Esfir die me eerst moest overhalen, stiekem ook gewoon omdat ik het ook een beetje eng vond hoor.” Antwoordde ze terug. "Misschien had ik bloemen moeten meebrengen tho, zoals een echte gentleman, maar ik wist niet of je dat leuk zou vinden of niet" Zei hij tenslotte nog. Zachtjes knikte ze en glimlachte ze naar hem. ”Ik hield op zich wel van bloemen, alleen was ik dan misschien te bang geweest dat het misschien een date zou worden, en ik was nog een beetje onzeker over mensen, weet je nog?” Antwoordde ze daarop terug. Ja, ze was behoorlijk onzeker over alles en iedereen, al viel dat bij Maurim wel mee, het had wel moeten groeien want ze vond het nog altijd moeilijk om mensen te vertrouwen. Maar nu lagen ze hier, vertrouwde ze hem volledig met alles en wist ze ook zeker dat ze gevoelens voor hem had.

”Al had ik bij jou meteen al wel iets van vertrouwen. Zo weet ik ook nog wel dat ik een keer stiekem midden in de nacht naar je kamer toe was geslopen omdat ik een nachtmerrie had, maar ik durfde je niet wakker te maken en struikelde over iets dat op de grond lag.. We hadden het vaak heel goed met elkaar en je was ook echt mijn beste maatje.” Vertelde ze verder, gezien ze toch nog steeds bezig was met herinneringen ophalen. ”Ik moet wel toegeven dat ik het soms een beetje moeilijk vond om niet verliefd op je te worden..” Zei ze uiteindelijk zachtjes lachend een beetje zonder na te denken, en eigenlijk schrok ze er een beetje van dat ze het zelfs zei. Zo heel open was ze daar nog niet over geweest, al was het toch op de eerste avond wel even zo geweest, maar dat probeerde ze al die tijd eigenlijk een beetje te vergeten omdat ze bang was geweest alles kwijt te raken was ze nu met hem had. Want dit mocht van haar voor een eeuwigheid duren, zoals ze nu met elkaar waren. Ze kon alleen niet meer tegen haarzelf liegen door te ontkennen dat ze meer gevoelens voor hem had, maar ze probeerde het vaak wel stil te houden, en nu floepte het er eventjes uit. Licht beschaamd sloot ze even half haar ogen en dacht ze na over een uitweg uit wat ze net had gezegd, maar als ze het zou ontkennen zou het ook niet waar zijn. Alles uit haar houding bleek dat ze er nog steeds wel mee zat en dat ze zichzelf ertegen probeerde te verzetten, misschien omdat ze nog steeds niet vond dat ze het waard was, of omdat ze bang was voor dat hij niet hetzelfde zou voelen, ook al wist ze wel dat het wel zo was..

Zo’n hele grote prater was Grace nooit geweest, ze had altijd heel aandachtig naar Maurim zitten luisteren als hij aan het praten was en reageerde ook altijd op hem, maar niet altijd met erg veel woorden. Niet dat het erg was, hij wist ook wel dat ze dat niet deed omdat ze het niet interessant vond, in tegendeel zelf want ze vond alles interessant wat hij haar te vertellen had en daarom luisterde ze ook altijd zo goed. Hij was altijd wel een grote prater geweest en kon makkelijk uren doorpraten als je hem liet, dat wist ze zelf ook nog erg goed. Heel soms had hij het ook wel mee mogen maken dat Grace dingen begon te vertellen en dat ze daarin een beetje uit haar schulpje kroop, omdat ze hem vertrouwde. Maar ze vond hem vaak veel interessanter en ze vond het altijd heerlijk om te luisteren naar hoe zijn dag was geweest, en ook omdat ze dan bij hem was en dat maakte haar ook altijd al blij. Het was wel jammer dat die tijden nu voorbij waren, dat ze nu ouder waren en alweer zo veel nieuwe - waarbij ook hele nare - dingen hadden meegemaakt. Daarom was het niet altijd makkelijk maar ze wist honderd procent zeker dat het wel beter ging worden, zolang ze maar bij hem kon zijn was het goed voor haar.

Verhalen vertellen over vroeger, het haalde zoveel herinneringen op en het maakte haar stiekem ook wel een beetje emotioneel van binnen. Ze voelde de emoties op drukken en het maakte haar deels verdrietig maar ook heel erg blij dat ze zo’n mooie tijd met hem had gehad. Dat ze zoveel mooie herinneringen hadden, hele speciale die ze ook zeker nooit zou gaan vergeten. Het maakte dat ze soms de slechte wel kon vergeten, zeker wanneer ze bij hem was. "Ja, dat weet ik ook nog. Toen was Aleksey van de schrik uit zijn bed gevallen" Grinnikte hij zachtjes terug waardoor ze even zachtjes moest lachen. Dat was ook zo, maar het was toen misschien wel een goed idee van hem geweest om hun alleen te laten. Wat haar ook ineens weer aan andere dingen liet denken.. Die ze misschien een beetje onverwachts uitsprak, ook voor haarzelf want het was ook nooit de bedoeling geweest het hardop uit te spreken. Hij keek op maar de ontweek op het moment even zijn blik uit lichte schaamte, waarin ze de gevoelens weer een beetje probeerde weg te stoppen, zoals ze zo vaak deed al wist ze eigenlijk niet waarom.

Ze voelde hoe hij haar hand vast pakte waardoor ze even diep adem haalde, waarbij de spanning een beetje toe nam, gewoon omdat ze niet wist wat ze moest doen. Wist ook niet meer wat te zeggen want ze kon niet echt goed praten over hoe ze zich precies voelde, het was dan ook iets wat ze redelijk vaak voor zichzelf hield al kende hij haar waarschijnlijk ook al goed genoeg om precies te weten hoe ze zich soms voelde. Ineens begon haar hart sneller te kloppen maar kon ze alleen maar afwachten. "Ik heb nooit geprobeerd om het tegen te houden.. Alleen maar om het voor jou te verbergen" Zei hij zachtjes waardoor ze hem weer even voor een paar seconden aankeek, maar nog weer wat te verlegen werd om langer te blijven kijken. Het was inderdaad geen geheim geweest, hoewel ze het misschien wel zo hard geprobeerd hadden. Toch was ze er nooit zeker van geweest en deze kleine erkenning deed wel wat met haar, het maakte ergens dat ze zich heel warm voelde van binnen en haar hart wat sneller begon te kloppen. Er was alleen nog wel een klein dingetje nodig voor haar maar dat kwam bij zijn volgende woorden. "Een oude, wijze man vertelde me ooit dat het ook niet mogelijk is om zo'n dingen tegen te houden" Zei hij vervolgens met een klein glimlachje waarbij er ineens ook iets gebeurde in haar, het was alsof er een soort muur neerviel die haar al die tijd tegen probeerde te houden. Ze wist dat hij het over zijn opa had wat de betekenis alleen nog maar specialer maakte - wat ze wist hoeveel hij van zijn opa had gehouden en dat hij die man ook heel erg miste - maar hij had ook nog eens heel erg gelijk. Meteen had ze hem weer aangekeken en wat het ook te zien hoe veel het met haar deed. Ze had het altijd geprobeerde tegen te houden maar het was haar nooit gelukt.. Misschien moest ze dan ook stoppen met zichzelf er tegen verzetten? Het had toch geen zin en tenslotte, ze kon zich geen betere toekomst voorstellen en als hij hetzelfde voelde..

Lang bleef ze hem liefdevol aankijken, probeerde het nu niet meer tegen te houden, liet het gewoon binnen. Ze slikte eventjes. ”Hij heeft wel gelijk,” Zei ze met een lieve glimlach. Haar ogen bleven hem aanstaren in het warme licht van het vuur dat de donkere woonkamer verlichtte. En haar hart ging tekeer als een gek maar ze voelde zich vreemd genoeg wel rustig, omdat ze hem kende. Ze kende hem heel goed zelfs en hij was haar beste maatje die nog zoveel meer voor haar betekende. Heel voorzichtig verplaatste ze zichzelf en kwam ze meer op dezelfde hoogte als hem liggen zodat ze dichterbij hem kwam. Twijfelachtig omdat ze niet zeker wist of ze er wel klaar voor waren, maar aan de andere kant hadden ze misschien al te lang gewacht. Ze bleef hem nog lang aankijken voordat ze uiteindelijk toch haar gezicht dichter naar hem toe bracht en zachtjes haar ogen sloot om haar lippen op die van hem te drukken. Zachtjes en liefdevol kuste ze hem en kwam ze voorzichtig dichter tegen hem aan. Het zachte gerommel dat inmiddels al een klein beetje harder was geworden vervaagde helemaal voor haar en even voelde het alsof ze zich in de hemel bevond..

Waarom ze vroeger niet al voor hun gevoelens waren uitgekomen wist ze niet heel precies meer, daarbij kon ze dat van hem ook niet zeker weten, hoe het bij hem zat. Grace was wel altijd bang geweest alles te verpesten wat ze had met hem, omdat ze gewoon niet zonder zijn vriendschap kon. Ze was bang dat het allemaal over zou zijn mocht ze ervoor zijn uitgekomen. Was bang dat hij niet hetzelfde zou voelen op hetzelfde niveau of dat het allemaal te ongemakkelijk zou worden. Die gevoelens waren daarbij ook nog eens helemaal nieuw voor haar, want ze had altijd veel haat gehad naar mensen maar dat was ineens veranderd naar liefde die ze voor hem voelde, ze wist niet hoe ze daarmee om moest gaan. Toch hadden ze veel tijd samen gespendeerd op het eiland maar het was nooit meer geworden, hadden ze allebei nooit het lef gehad. Maar het maakte misschien ook wel helemaal niets meer uit, want hier waren ze dan toch, samen. Met genoeg herinneringen aan hoe mooi hun tijd samen was geweest. Ze had nergens spijt van gehad, van geen enkele dag waarop ze samen waren geweest.

De woorden van zijn opa - want ze wist bijna honderd procent zeker dat ze van zijn opa waren geweest - hadden uiteindelijk iets in haar doen veranderen. Het was een beetje de realiteit die binnen kwam zinken na al die tijd, want het was inderdaad niet tegen te houden, hoe hard ze ook probeerde. Ze had altijd al wat gevoeld voor hem en het was uiteindelijk ook maar steeds sterker geworden. Lang bleef ze hem in de ogen aankijken terwijl ze ook toegaf dat zij opa gelijk had. Het was nu alsof ze naar zichzelf terug keek in zijn ogen, het waren precies dezelfde gevoelens die ze bij hem terug vond. Ze hadden dus gewoon al die jaren hier al mee rondgelopen maar waren te bang geweest om het te bekennen, al waren er natuurlijk ook jaren geweest waarin ze elkaar niet gezien hadden, wel gepraat hadden maar niet gezien, plus de tijd dat hij weg was. Toch hadden ze elkaar nu weer terug gevonden, en ze wilde hem nu eigenlijk niet meer loslaten.

Rustig kwam ze weer in beweging en kroop ze een beetje onder hem vandaan om naast hem te liggen. Hij had zijn hoofd ook van haar buik gehaald en legde deze nu op zijn arm neer terwijl ze op ooghoogte van hem was komen te liggen. Het duurde alleen wel nog heel eventjes voordat ze het toch aandurfde, tot die tijd was ze hem wel aan blijven kijken. Nadenkend en twijfelend over dat ze nu zou gaan doen, maar ze besloot er wel voor te gaan. Ze wilde namelijk niets liever dan de rest van haar leven bij hem blijven, bij hem voelde ze zich veilig en.. Ze hield van hem. Zachtjes sloot ze haar ogen terwijl ze haar gezicht weer dichterbij bracht en voor de tweede keer drukte ze haar lippen op die van hem, de laatste keer was onder de sterren geweest maar het was toen nogal verwarrend geweest en ze wist toen nog niet zo goed wat ze wilde, ook al wist ze stiekem al tien jaar wat ze wilde maar ze had het al die tijd geprobeerd te negeren. Dat was nu over en ze durfde nu eindelijk toe te geven aan wat ze al heel lang voelde. Het duurde heel even maar ze kreeg dan ook een reactie van Maurim die haar zachtjes terug kuste en zijn arm om haar heupen sloeg. Nog even voelde het een beetje vreemd om zo aangeraakt te worden maar het duurde ook niet lang voordat ze zelf ook dichter tegen hem aankroop. Vlinders vlogen door haar buik heen en ze voelde zich intens gelukkig worden. Zo ontstond er ook een glimlach op haar gezicht net zoals bij Mauirm blijkbaar maar de kus werd niet onderbroken. Hoefde ook niet, ze wilde niet eens dat het zou eindigen. Zachtjes voelde ze zijn vingers langs haar kaak glijden waarbij ze zelf ook haar hand omhoog bracht en deze in zijn nek legde. Ze liet haar hand zachtjes afglijden van zijn hals naar zijn sleutelbeen terwijl ze genoot van de zachte kusjes. Dit moment mocht van haar wel eeuwig duren.

Het moeilijkste gedeelte hadden ze nu gehad - tenminste dat hoopte ze want eigenlijk had ze geen idee -, ze hadden allebei eraan toegegeven en ze wilde nu ook niet meer verstoppen, niet voor hem. Terwijl ze hem nog steeds zachtjes en liefdevol kusjes bleef geven kroop ze nog dichterbij en klom ze ook een beetje over hem heen, ging ze zachtjes op hem liggen. Liet eventjes zijn lippen los om hem aan te kijken en zichzelf een beetje omhoog te drukken. Ze had geen idee hoe ver hij al was geweest en of er nog anderen waren geweest, zelf had ze in ieder geval weinig ervaring, eigenlijk alleen hele slechte. Bedenkend keek bleef ze hem aankijken en keek ze ook even naar beneden, probeerde ze haar laatste angsten een beetje weg te werken, wat nog niet eens zo heel moeilijk bleek te zijn. Ze vertrouwde Maurim meer dan wie dan ook, ze was niet bang voor hem, het enige waar ze ooit bang voor was geweest met hem was om hem kwijt te raken of af te stoten. Zachtjes pakte ze met haar handen de onderkant het losse jurkje dat ze boven aan had getrokken en trok ze deze over haar hoofd heen uit. Haar lichaam was nog altijd heel smal en slank maar het was ook niet zo erg meer als vroeger, over die kleine eetstoornis van haar was ze gelukkig wel heel gekomen. Daarbij was ze ook wel een stukje voller geworden in haar rondingen, maar nog steeds was het ook niet zo heel erg veel. Misschien was het een beetje snel, dat wist ze niet, maar ze was zelf zeker van haar liefde voor hem. Voorzichtig legde ze het stoffen jurkje naast haar neer en keek ze hem weer aan met een licht rode kleur op haar wangen. Had geen idee hoe hij zou reageren, of hij het misschien te snel zou vinden of niet..