|
|
| Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? | |
| |
Auteur | Bericht |
---|
Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? ma nov 02, 2015 6:15 pm | |
| Deze nieuwe ‘stap’ in hun relatie zat er al zo lang aan te komen dat hij er niet eens meer heel erg nerveus over was. Het ging bijna automatisch, alsof hij gewoon niet meer wist hoe het er voor was geweest. Alsof zijn geheugen even gewist was bij de aanraking van haar lippen. Het was ook nooit anders geweest, hij had zich ook nooit anders gevoeld dan dit. Maar nu kon hij er eindelijk voor uitkomen en moest hij ook niet meer bang zijn dat hij haar zou afschrikken met zijn heftige gevoelens of emoties. Ze kende hem goed genoeg, eenmaal hij van iets begon te houden, dan was er in principe niks meer aan te doen. Maar daarom ging deze overgang ook een stuk makkelijker. Het voelde bevrijdend aan om eindelijk op deze manier bij haar te kunnen zijn.
Voor het eerst in al die jaren voelde hij zich compleet, alle stukjes op precies de goeie plek. Oké, hij miste zijn vrienden natuurlijk nog altijd even erg, maar hij wist ook diep vanbinnen dat hij hen terug zou zien, maar nu alleen met Grace bij hem in plaats van alleen. Want no way dat hij haar ooit ergens achter zou laten, hij zou het over zijn hart niet krijgen. Vanaf het moment dat ze ook haar handen naar zijn nek bracht, werd nadenken een klein beetje moeilijker dan eerst. Eigenlijk een heel stuk moeilijker. Concentratie weg, zijn gedachten zaten gewoon veel te hard vast in dit moment. Zeker toen ze haar lichaam verplaatste en op hem kwam liggen. Hij liet zijn handen rusten op haar onderrug, terwijl zij zelf een beetje omhoog kwam.
Benieuwd naar waarom ze de kus onderbrak, keek hij haar aan. Maurim hield zijn hoofd een beetje schuin toen ze naar beneden keek, zag daarna hoe ze haar handen naar de rand van haar jurkje bracht. Ze trok het twijfelend uit, haar kaken kleurden rood. Eventjes wist hij niet hoe hij hier op moest reageren, maar langs de andere kant voelde hij zich heel gelukkig dat ze hem hier genoeg voor vertrouwde. Het was een hele eer, dat stond vast. Haar blauwe ogen vingen de zijne weer, en hij glimlachte even lichtjes. Met zijn duimen maakte hij even kleine cirkeltjes over haar heupen, om daarna ook overeind te komen.
Er was zeker ook twijfel van zijn kant. Zijn lichaam had veel te verduren gekregen, en het had hoe dan ook veel sporen achter gelaten. Sporen die best goed verborgen waren, onder zijn kleren dan. Langs de andere kant, ze had hem wel al vaker zonder shirt gezien, en ze had nooit echt zitten staren. Daarom trok hij nu ook langzaam zijn shirt uit, legde het ook naast zich neer en keek even naar zijn schouder. Ondanks dat hij dat litteken al zoveel keren had gezien, het bleef zijn aandacht trekken vanaf hij zijn shirt uit trok. Het was het litteken die de witte wolvin hem had gegeven. Even kreeg hij de neiging om weer vol te schieten, maar hij verbeet het. In plaats daarvan keek hij terug naar Grace, trok haar wat dichter tegen hem aan en gaf haar spontaan een knuffel. Wat er de rest van de avond zou gebeuren, kon hem niet veel schelen, want hij wist dat het hoe dan ook goed zat.
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? vr jan 15, 2016 4:18 pm | |
| Why don’t you close your eyes And we can leave it all behind, Wake up in paradise, Where the sunset never dies | Een paar woorden. Slecht een paar woorden en het had de realiteit doen inzinken. Als je echt van iemand hield kon je dat niet tegenhouden, en dat kon ook niet. Ze had altijd al van hem gehouden, was er alleen nooit voor uit gekomen omdat ze te bang was alles te verliezen. Daarbij hield Grace ook nooit genoeg van zichzelf om ooit de mogelijkheid voor ogen te hebben gekregen dat hij misschien ook wel eens gevoelens terug kon hebben. Grace was het van haar jeugd al niet gewend dat mensen om haar gaven, haar moeder had dat ook niet gedaan, of nooit laten blijken. Ze had alleen haar insecten en ze had verwacht dat ze uiteindelijk ook nog maar alleen met haar insecten zou blijven staan, dat niemand ooit van haar zou houden. Iets wat ze duidelijk mis had gehad, want daar was Maurim. Dat ze ook echt van hem zou houden had ze ook nooit verwacht, maar het was nu eenmaal gebeurd. En nu kon ze zich niets liever wensen.
Zachtjes had ze haar kus onderbroken en was ze overeind gekomen, waarbij ze hem ook weer aan kon kijken, iets wat ze ook deed met een klein lief glimlachje. Nog altijd was ze wel een beetje twijfelachtig, puur omdat dit helemaal nieuw voor haar was. Ze had voor hem nog nooit van iemand gehouden, niet eens klein beetje, behalve dan misschien toch een klein beetje van haar moeder maar dat was anders. Had alleen maar slechte ervaringen, dus het was voor haar nog best wel een grote stap, maar wel eentje die ze met hem wilde nemen. Dus langzaam had ze haar jurkje over haar hoofd getrokken en naast haar neergelegd. Haar ogen vonden die van hem weer terwijl ze zachtjes aan het blozen was. Hij glimlachte zachtjes terug en tekende cirkeltjes over haar heupen om vervolgens ook overeind te komen.
Grace bleef hem in zijn ogen aankijken met een zacht glimlachje en volgde eventjes zijn beweging wanneer hij ook zijn shirt uittrok, om hem vervolgens wel weer gewoon aan te kijken. Hoewel dat eerst niet helemaal kon gezien hij zijn blik even naar zijn litteken liet gaan, iets wat zij dus ook volgde. Ze wist inmiddels al waar het van kwam en wist dat hij zich daar nog altijd niet goed bij voelde. Weer voelde ze zelf ook veel emotie opkomen, omdat ze het altijd moeilijk vond dat Maurim zoveel verdriet hierom had, dat raakte haar even goed heel erg. Hij keek haar even later ook weer aan om vervolgens haar tegen zich aan te trekken en een knuffel te geven. Zachtjes sloeg ze ook haar armen om hem heen en legde ze haar kin op zijn schouder neer om hem tenslotte ook iets steviger tegen zich aan te trekken. Wist dat hij het nog altijd moeilijk had met wat er was gebeurd, en dat was meer dan logisch. ”Het is oké, het is allemaal voorbij nu.” Probeerde ze hem gerust te stellen zonder zelf ook niet vol te schieten. Emotie was sowieso op dit moment nu al heel hoog doordat ze voor haar liefde was uitgekomen, dus het lag allemaal al zo hoog. Haar handen streelden zachtjes over zijn rug heen terwijl ze zelf ook een paar traantjes liet vallen. ”Je bent niet meer alleen, ik zal altijd bij je blijven.” Zei ze heel gemeend met een stem vol emotie..
|
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? wo maa 16, 2016 10:06 pm | |
| All I know is who I've become That our love has just begun like ohhh | Het was nog altijd moeilijk om te geloven, dat dit haar leven was nu. Ze had het nooit aan zien komen maar had dan ook nooit gedacht dat haar leven zo positief zou uitdraaien, had het zelfs nooit durven hopen. Grace was er altijd van overtuigd geweest dat ze eenzaam in het huisje zou eindigen, zeker wanneer ze ook een lange tijd niets van Maurim had gehoord. Maar daar mocht ze nu niet aan terug denken, want dat was te pijnlijk. Het hoefde tenslotte ook niet. Maurim was er namelijk nog altijd en ze kon zichzelf geen blijer persoon voorstellen nu. Haar handen zaten aan het stuur van haar grote oude wagen terwijl ze weer het lange stuk bos afging, terug naar huis, naar Maurim. Zachtjes speelde er een liedje op de licht krakende radio, al was Grace er eigenlijk al lang aan gewend dus ze kon zich er niet aan irriteren. Luxe had ze gewoon niet, en ze had het ook niet nodig. Ze had echt alles wat ze nodig had en kon zichzelf zo erg gelukkig noemen.
Bij de eerste tekenen dat ze er bijna was begon de glimlach op haar gezicht al breder te worden, want het was toch altijd haar meest favoriete deel van de dag, thuiskomen. Ondanks dat ze zich toch ook wel vermaakte bij de dierentuin waar ze nu was gaan werken. Zeker omdat ze de verzorgster was van de insectenafdeling, iets wat natuurlijk echt wel de beste baan was voor haar. Ze was omringd door voor haar de meeste mooie dieren en het was eigenlijk geen moeite voor haar om voor de beestjes te zorgen, dat had ze al elke dag gedaan. Hoewel deze dag toch iets anders was gegaan dan anderen, aangezien ze een rondleiding had mogen geven omdat een van haar collega’s ziek was geworden. Iets waar ze eerst heel gestrest en zenuwachtig over was geweest maar het was uiteindelijk toch niet zo erg geweest, eigenlijk zelfs best leuk en ze kon daarom niet wachten om Maurim erover te vertellen.
Al rammelend kwam de wagen de oprit opgereden en plaatste ze deze naast de andere auto, die had ze weten te krijgen door een enkele handige kennis van de vrouw waarvan het huis was. Het was niet heel veel, ook geen al te luxe auto maar het was tenminste wat en hij deed het best wel heel goed, en zo kon Maurim er ook uit met een auto. Ze stopte de motor en stapte uit om daarbij al meteen begroet te worden door Tara. Die hoorde de wagen natuurlijk al van ver aangekomen en kon overal heen, dus die stond haar al op te wachten. Wild aaide ze de border collie door haar vacht heen en liep ze vervolgens samen met het enthousiaste hondje naar de voordeur toe. Ze opende makkelijk de deur en liep meteen door de gang heen richting de keuken waar natuurlijk iemand anders haar ook al stond op te wachten. Automatisch werd haar glimlach weer even iets groter en stapte ze meteen op hem af om vervolgens haar armen om zijn middel te slaan en tegen hem aan te kruipen. Iets wat Grace eigenlijk altijd als eerste deed zodra ze thuis kwam, omdat Maurim toch zeker het beste was in haar hele leven en elke keer was ze weer blij om hem te zien. Soms was ze namelijk toch nog bang om hem op een dag kwijt te raken, ondanks dat ze zeker wist dat dat niet zou gebeuren. Ze trok zichzelf weer even terug om een klein kusje op zijn lippen te drukken. ”Hoe was jou dag?” Vroeg ze hem lief met een glimlach terwijl ze nog altijd tegen hem aan bleef staan en hem in de ogen aankeek. Het was ergens nog steeds best wel vreemd, hoe ze eigenlijk altijd al zoveel gevoelens hadden gehad voor elkaar maar er nooit voor uit waren gekomen, niet tot die ene nacht. Ze waren alweer keihard voor elkaar gevallen, het enige verschil nu was dat ze ook echt samen waren. Maurim en Grace. Ze waren nu een team, net zoals ze dat eigenlijk altijd al waren geweest, maar nu écht. En ze wilde dat het nooit meer zou veranderen. Dat ze voor altijd samen zou zijn, met haar maatje, degene waarvan ze zoveel hield..
|
|
| | | Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? vr maa 18, 2016 7:28 pm | |
| Nu Grace werk had gevonden in een dierentuin, zat hij overdag wel alleen. Niet dat hij niet blij was voor haar. Het deed hem zoveel plezier om haar ’s avonds terug te zien komen met dat ene glimlachje om haar lippen. Een glimlachje dat hij als geen ander snapte. Ze zat de hele dag tussen haar insectenvriendjes, heel wat exotische die ze hier niet had, en hij wist goed genoeg dat er niks was in de wereld dat haar gelukkiger maakte. Zelf had hij ook wel genoeg te doen, in en rond het huis. En hij was eigenlijk niet helemaal alleen, er was nog altijd Tara om hem gezelschap te houden. Die lag nu geduldig bij zijn voeten te wachten tot hij klaar was met telefoneren. Hij had er voor gezorgd dat ze hier een betere verbinding hadden met behulp van een satelliet op het dak, dus nu kon hij bellen wanneer hij maar wou.
"Wanneer zie ik je nog eens?" Klonk de zachte stem van Aleksey aan de andere kant van de lijn. "Ik hoop heel snel weer", Zei hij met een tikje verlangen terug. "Daar gaat iemand heel blij mee zijn", Klonk het antwoord, en meteen sprong er een glimlach om zijn lippen. "Is dat Maurim, papa?" Hoorde hij op de achtergrond. "Jazeker", Reageerde zijn vriend op zijn dochtertje. Het was even stil tot hij de enthousiaste stem van het meisje door de telefoon hoorde komen. "Hallo nonkel wolf!" Riep ze uit, en hij lachte even gamuseerd. "Hallo kleine wolf", Grinnikte hij terug. "Wat heb je allemaal gedaan vandaag?" Vroeg hij, ging er maar even bij zitten, want hij kreeg al snel een heel gedetailleerd verhaal naar zijn hoofd geslingerd. Niet dat hij dat erg vond tho.
Het was pas op het moment dat Tara recht sprong en naar buiten sprintte, dat hij haar onderbrak. "Bel je me snel terug?" Vroeg ze heel smekend, en hij kon bijna haar pruillipje door de telefoon heen zien. "Beloofd", Zei hij, waarna hij afscheid nam. Net toen hij de telefoon neer legde, kwam Grace de keuken binnen. Net op tijd had hij zich om gedraaid om haar knuffel in ontvangst te nemen, toch wel het beste moment van de dag. Hij trok haar iets feller tegen zich aan en ademde subtiel haar geur even in. Een kusje op zijn lippen volgde.
”Hoe was jou dag?” Vroeg ze, en hij leunde wat achterover tegen het aanrecht, liet haar nog niet los tho. "Wel goed", Glimlachte hij. "Ik heb je gemist hoor. Dat had Tara ook weer keihard door", Grinnikte hij, keek even naar de border collie, die alweer nieuwsgierig naar hen zat te staren. "Eens zien, ik ben begonnen met het opruimen van het schuurtje, daarna heb ik een wandeling gemaakt met Tara en vervolgens heb ik Aleksey even gebeld", Somde hij op, waarna hij haar nieuwsgierig aan keek. "En die van jou?" Vroeg hij geïnteresseerd, terwijl hij zachtjes met zijn hand over haar rug wreef.
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? vr maa 18, 2016 10:48 pm | |
| All I know is who I've become That our love has just begun like ohhh | Tara rende alweer terug de keuken in en Grace kwam achter het blije hondje aan. Zij had ze laatste tijd nu ook veel tijd met Maurim samen en de hond hield al echt van hem. Ze waren niet van elkaar te scheiden. Met een blije bakkes keek de border collie terug naar Grace wanneer ze de keuken in was komen lopen, haar gezinnetje was tenslotte weer compleet en zo had Tara het ook het liefst. Al richtte Grace haar aandacht nu al snel aan de andere in de kamer en dat was Maurim. Met een glimlach was ze meteen zijn armen in gelopen en was ze haar knuffel komen halen. Zijn armen sloten ook om haar heen en hij trok haar iets feller tegen zich aan. Een gevoel van geluk overstroomde haar en ze murmelde even tevreden voordat ze ook weer losliet en een klein kusje op zijn lippen drukte.
Wanneer ze hem vroeg hoe zijn dag was leunde hij even achterover tegen het aanrecht, maar liet haar nog niet los. Met een nieuwsgierig glimlachje keek ze hem aan en bleef ze ook tegen hem aanleunen. Alleen met haar bovenlichaam leunde ze een beetje van hem weg zodat ze hem goed aan kon kijken. "Wel goed" Zei hij waarop ze even glimlachend knikte. "Ik heb je gemist hoor. Dat had Tara ook weer keihard door" Grinnikte hij vervolgens ook waarop hij de border collie nog even aankeek, die hun natuurlijk ook weer aan het aanstaren was. Grace volgde zijn blik even en met een glimlachje naar Tara terwijl ze ook lichtjes een blosje op haar wangen verscheen, iets wat nog steeds elke keer gebeurde. ”Maar ze houdt ook wel heel erg van je,” Zei ze nog vrolijk, want dat was een feit. Tara hield ook heel veel van Maurim. Haar korte haren gleden ook naar voren doordat ze even wat meer naar beneden had gekeken en hingen ook nog half een beetje over haar gezicht toen ze hem weer terug aankeek. "Eens zien, ik ben begonnen met het opruimen van het schuurtje, daarna heb ik een wandeling gemaakt met Tara en vervolgens heb ik Aleksey even gebeld" Vertelde hij waarop ze haar mondhoeken even een beetje verder optrok. Klonk als een hele vredige dag. ”Aleksey weet dat hij altijd weer een keer langs kan komen hé?” Vroeg ze even. Want het huis stond altijd open voor hun, ze mochten langskomen wanneer ze wilde van Grace.
Hij keek haar vervolgens weer nieuwsgierig aan. "En die van jou?" Vroeg hij terwijl zijn hand zachtjes over haar rug gleed. Meteen trok ze haar mondhoek weer even wat verder op tot een vrolijk glimlachje. ”Nou..” Begon ze waarbij ze ook even haar hand tegen zijn borst legde en wat meer tegen hem aan begon te leunen. ”Er was vandaag een collega ziek dus ze vroegen of ik haar rondleiding over wilde nemen, omdat ik het park ook al best goed ken met alle dieren. Nu vond ik dat eigenlijk best eng omdat ik nog niet eerder zoiets heb gedaan maar ik zei ja dus ik moest het wel doen. Maar het viel eigenlijk best mee, het was best leuk.” Zei ze met een glimlachje. ”De groep was best groot met vooral kinderen en het was zo leuk om te zien hoe geïnteresseerd ze waren, vooral die kinderen. Ze durfden zelfs een nog kleine Goliath vogelspin over hun hand te laten lopen en ze stelden er allemaal vragen over.” Vertelde ze verder en glunderde helemaal. Hij wist dat het haar nog altijd veel deed wanneer andere mensen toch iets van liefde toonde voor haar ondergewaardeerde insecten. Het was hoe hun in het begin een band hadden kunnen krijgen en het had er uiteindelijk voor gezorgd dat ze nu hier waren geraakt. Waarom ze van Maurim was gaan houden, eerst als vriend maar al snel ook als meer. ”Ze vonden het zo leuk,” Zei ze tenslotte met een lichte trilling in haar stem omdat ze gewoon zo blij was. Al kon hij waarschijnlijk ook makkelijk zien dat hetzelfde voor haar gold, dat zij het ook zo leuk had gevonden.
|
|
| | | Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? do maa 24, 2016 7:39 pm | |
| Het ritueel van elkaar vertellen hoe hun dag was geweest, was redelijk nieuw, maar hij waardeerde het heel erg. Nu hij zijn avonturen terug alleen beleefde, kon hij nooit echt wachten om ze te delen met Grace. Of om te horen hoe zij haar dag had doorgebracht. Het was altijd geweldig om haar te horen praten over de insecten die in de dierentuin zaten. Er waren een heleboel soorten die eigenlijk niet hier leefden, maar dat maakte alles zoveel leuker voor haar. En voor de diertjes zelf ook, natuurlijk. En nu had hij zijn eigen zorgenkindje, Tara liep meestal de hele dag achter hem aan, of bleef toch dicht in de buurt. ”Maar ze houdt ook wel heel erg van je,” Zei Grace vrolijk, en hij grijnsde even breed. Dat wist hij ook goed genoeg.
Vervolgens vertelde hij over zijn dag, wat hij zoal had gedaan om zich bezig te houden. ”Aleksey weet dat hij altijd weer een keer langs kan komen hé?” Zei ze, en hij knikte. "Dat weet hij, maar hij heeft het ook druk met werk enzo", Zei hij zachtjes. Ja, hij was echt de enige die niet werkte, maar hij was er gewoon nog niet klaar voor. Meegaan naar het dorp deed hij alleen maar in zijn hondenvorm, zodat niemand hem zou herkennen of wat dan ook. Iedereen wist dat Grace een border collie had, dus niemand zou er vreemd over doen als ze haar door het dorp zagen lopen met een hond aan haar zeide. Een vreemde man daarentegen, dat zou heel wat hoofden doen omkeren.
Maurim spoorde haar aan om te praten over haar dag, en doorheen haar verhaal kreeg hij een warm gevoel in zijn lichaam, de blijheid die zij voelde straalde gewoon van haar af. Hij werd er spontaan vrolijk van. "Dat is zo geweldig", Zei hij enthousiast, waarna hij zijn handen op haar kaken legde en haar een kusje op haar voorhoofd gaf. "Ik ben zo ontzettend trots op je", Vervolgde hij. En toen schoot er hem iets te binnen. "Over kinderen gesproken", Zei hij mysterieus, nam haar vervolgens bij haar hand vast en nam haar mee naar het schuurtje. Voorzichtig maar een beetje ongeduldig nam hij haar mee naar het verste, donkerste hoekje.
"Dit vond ik tijdens het opruimen", Fluisterde hij enthousiast. Hij was wel benieuwd naar haar reactie. Misschien had ze het al gevoeld voor ze het zag, maar in de hoek zat een spin verstopt, en dankzij haar wist hij dat ze de eitjes van allemaal baby spinnetjes mee droeg in een kleine cocon op haar rug. Waar normale mensen waarschijnlijk kriebels zouden krijgen bij de aanblik en zouden proberen om het diertje te doden, was hij net heel nieuwsgierig en op een vreemde manier blij voor de spin. Glunderend keek hij haar aan, verwachtte al snel een blije reactie van haar.
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? ma maa 28, 2016 12:04 am | |
| All I know is who I've become That our love has just begun like ohhh | Het was nog altijd een beetje wennen aan deze nieuwe manier van leven. Dat ze nu vaker en langer weg bleef van Maurim, daar waar ze eerst altijd de hele dag bij hem was. Maar het was ook wel goed, iemand moest tenslotte ook geld verdienen en zo kon ze Maurim nog even de tijd geven om nog net iets beter te herstellen. En daarbij vond ze het natuurlijk ook nog eens heel leuk om te doen, want ze mocht zorgen voor allerlei insecten die ze anders niet tegen zou komen in de natuur. "Dat weet hij, maar hij heeft het ook druk met werk enzo" Zei Maurim zachtjes terug wanneer ze vertelde dat Aleksey ook altijd mocht komen. Ze hadden genoeg plek. Eventjes keek ze hem met een pruillipje aan.
Wanneer Maurim haar vervolgens ook overhaalt om over haar dag te vertellen begon ze vol vreugde over wat ze die dag allemaal had meegemaakt, met de collega die niet kon werken waardoor ze de rondleiding over had mogen nemen. En het feit dat Maurim er ook zo blij van werd maakte dat Grace nog veel vrolijker werd, en het was echt wel van haar te zien. "Dat is zo geweldig" Zei hij enthousiast waarbij hij zijn handen op haar wangen legde en een kusje op haar voorhoofd drukte. "Ik ben zo ontzettend trots op je" Ging hij verder waarop meteen een blosje op haar wangen verscheen met nog steeds een vrolijke glimlach. "Over kinderen gesproken" Zei hij toen ineens mysterieus waarop ze toch wel even schrok, soort van. Ze kon in eerste instantie niet weten wat hij ermee bedoelde, dus daarom schrok ze een beetje.
Hij begon haar voorzichtig maar ook zeker een beetje ongeduldig mee te nemen naar buiten en dan vervolgens naar het schuurtje. Iets wat haar toen toch wel een beetje begon te verwarren, maar ze zou zo vast wel zien wat er was. In het verste en donkerste hoekje begon hij stil te staan. "Dit vond ik tijdens het opruimen" Fluisterde hij waardoor Grace keek en meteen een zwarte wolfspin vond met eitjes op haar rug. Ze was vroeg maar het was ook bijna al zover voor haar. ”Aaaawhh,” Begon Grace meteen waarop ze zichzelf zachtjes op de grond zette en de spin op haar hand liet komen terwijl ze haar glimlachend aankeek. In haar hoofd bevond zich meteen al een diepe connectie met de spin. ”Het duurt niet lang meer voordat haar eitjes uitkomen en ze moeder word.” Zei ze vervolgens met een glimlach tegen Maurim, om het hem ook te vertellen. ”Spinnen zijn ook altijd goede moeder, dat is het ene ding waar ze nog beter in zijn dan in jagen.” Vertelde te verder met een trotse glimlach. Ze zette zichzelf tegen de houten muur aan en keek uitnodigend naar Maurim om naast haar te komen zitten en te kijken naar het beestje die nu rustig op haar hand zat. Vol bewondering keek ze er weer na, zoals ze altijd naar insecten keek. Sommige mensen zouden het niet begrijpen maar ze wist dat Maurim het wel zou snappen, hij wist heel goed Grace’s haar liefde voor spinnen en insecten. Het was het enige waarvan ze ooit echt gehouden had tot Maurim er ook bij was gekomen..
|
|
| | | Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? ma maa 28, 2016 6:58 pm | |
| Het nieuws dat Grace mee naar huis gebracht, maakte zijn hele dag gewoon nog beter dan hij al was. Het was zo geweldig dat ze dat had gedurfd, vooral omdat hij wist dat het haar sowieso veel moeite had gekost. Het was een stap vooruit en hij was heel trots op haar dat ze die had durven nemen. Daarom werd hij er ook lekker enthousiast door. Ze bloosde een beetje door zijn opmerkingen, maar dat vond hij net zo cute. Had hij altijd al gevonden eigenlijk, zo lang hij het zich kon herinneren. Het praten over de kinderen in de dierentuin deed hem ook weer denken aan wat hij in de schuur had gevonden, iets dat hij ook vol enthousiasme aan haar wou tonen.
Maurim had haar mee genomen naar het schuurtje, meer bepaald ergens in een verlaten hoekje. Het schuurtje zag er zeker al meer opgeruimd uit, en hij had het hok voor de schapen ook flink opgeruimd en het hout van de poort wat verstevigd. Stilletjes, om de spin niet te doen schrikken, wees hij het diertje aan. Niet dat hij bang was dat ze weg zou lopen, niet met Grace in de buurt. Meer nog, het diertje kwam meteen al naar de blonde vrouw toe gekropen. ”Het duurt niet lang meer voordat haar eitjes uitkomen en ze moeder word.” Zei ze. Hij wist bijna zeker dat de spin haar dat zelf had verteld, dat ze nu in conversatie waren. Het verwonderde hem telkens opnieuw, dat ze dat kon. Ook al was hij zelf een mutant, het bleef nog altijd iets magisch. Hoe een klein verschil in DNA er voor kon zorgen dat ze met de spin een band kon krijgen alsof ze goeie vrienden waren.
”Spinnen zijn ook altijd goede moeders, dat is het ene ding waar ze nog beter in zijn dan in jagen.” Vertelde Grace met een glimlachje. Maurim ging naast haar zitten en keek naar het diertje op haar hand. Daarna ging zijn blik naar Grace zelf, werd helemaal warm van de manier waarop ze ook naar de spin zat te kijken. Een zachtaardige, bijna liefkozende blik. Een moederlijke blik. "Ik denk dat jij ook een goeie moeder zou zijn", Gooide hij er spontaan uit, zonder dat hij eigenlijk echt na dacht. Hij had beter moeten weten. Hij wist van haar slechte relatie met haar moeder, dat het een heel gevoelig onderwerp was. Maar ergens kreeg hij soms het gevoel dat ze nog iets misten in hun perfecte leventje hier. En hij wist nooit precies wat dat dan was, maar nu wist hij het wel, door de manier waarop ze over de kinderen had gesproken en ze nu zo blij was voor de spin. Wat hij miste, was een zoon of dochter van hun twee..
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? wo maa 30, 2016 3:21 pm | |
| All I know is who I've become That our love has just begun like ohhh | Eigenlijk merkte Grace vooral dat ze zeker de laatste tijd wel iets had gehad met kinderen. Ze had geen idee of ze haar ook aardig vonden want ze kon nog altijd niet kijken in menselijke gedachten, maar in ieder geval vond Grace ze vaak wel aardig. Misschien deels omdat ze nog iets nieuwsgieriger waren naar dingen zoals de natuur en omdat ze het makkelijker konden begrijpen. Alles wat Grace die middag had verteld, daar werd door de kinderen meer naar geluisterd meer met een wil om het te begrijpen dan bijvoorbeeld de ouders. Zij leken zich er toch minder mee bezig te houden op wel enkele personen na dan maar alsof ze er eigenlijk alleen waren voor hun kinderen om hun een plezier te doen. Daarbij waren kinderen vaak de meest vriendelijke en puurste wezens, zij zouden nog niet bewust iemand pijn willen doen puur omdat het nog niet in ze op zou komen. Natuurlijk werd er wel eens eentje boos en dan werd er wel eens geslagen omdat iets niet gebeurde zoals zij het wilde, maar oudere mensen maakte het anderen het leven onmogelijk op veel ziekere manier.
Maar het was daarom wel zo dat Grace liever met kinderen zou werken dan met volwassenen, omdat ze ook kinderen veel beter en makkelijker kon vertrouwen. Het was niet altijd zo geweest, want als kind werd Grace wel eens behoorlijk buitengesloten, maar dit kwam vaker door de ouders die er wat mee te maken hadden, en door haar moeder. Zij werd daardoor iemand die uit de boot viel en haar mutatie had het er niet beter op gemaakt. Maar het was wel opnieuw de schuld van volwassenen, dacht ze nu dan.
Maurim had haar inmiddels al meegenomen naar het schuurtje en had haar al laten zien wat hij daar had gevonden, waardoor Grace natuurlijk meteen heel blij was geworden. Ze liet het beestje haar hand op lopen zoals alleen zij dat spinnen of insecten kon laten doen. Omdat ze eigenlijk meer bang waren voor mensen zouden ze dat niet snel doen, maar Grace was voor hun een soort beste vriend waarin ze al hun vertrouwen konden stoppen omdat ze meer om de beestjes gaf dan iemand anders zou doen. Het was alleen ook ergens wel heel sneu om het spinnetje nu op haar hand te hebben, wetend dat ze ergens in de komende dagen zou sterven. Ze was namelijk niet een soort die heel oud zou worden en het krijgen van haar baby’s zou haar eigen dood worden. Maar daarom ook dat spinnen zo’n beetje de beste moeders waren, want ze gaven hun eigen levens op voor hun kinderen. "Ik denk dat jij ook een goeie moeder zou zijn" Hoorde ze Maurim ineens zeggen waardoor ze haar hoofd terug naar hem draaide. Eerst met een liefkozende blik, een hele gelukkige blik omdat ze er eigenlijk wel van droomde om zelf ook een moeder te kunnen zijn, zeker als het met hem was. Maar daarna kwam de angst wel aanzetten, waarschijnlijk een paar seconden later al. Ze slikte even en keek terug naar de spin, voelde zelf even haar ogen een beetje waterig worden. Haalde zwijgend haar schouders op. ”Ja, maar wat als ik net zoals mijn moeder ben? Ik heb niet bepaalt een goed voorbeeld gehad..” Vroeg ze vervolgens licht bezorgd. ”Wat als ik toch geen goede moeder kan zijn, omdat ik zo anders ben dan al die moeders? Omdat ik vreemd ben, omdat het niet normaal is dat ik met insecten kan praten? Het laatste wat ik wil is dat hij of zij dan vreemd gevonden of buitengesloten word door mij..” Ging ze verder terwijl ze hem met lichte angst aankeek. Want Grace was nog altijd bang dat mensen haar vreemd vonden, omdat ze hier vroeger zoveel om gepest werd en ze hier nog steeds niet overheen was. Voor Maurim was ze gewend om gejudged te worden om wat ze kon, omdat het eng was en niet normaal..
|
|
| | | Maurim Kosorukov- Class 2
- Aantal berichten : 417
Character Profile Alias: K9 (WolfyBoy) Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? wo mei 25, 2016 12:01 pm | |
| Stond er een maximum leeftijd op kinderen krijgen? Was er een bepaalde leeftijd waar het een ‘nu of nooit’ situatie werd? Hij had er niet echt verstand van. Meer nog, hij wist niet eens meer precies hoe oud hij nu was. Hij was de tel een beetje kwijt geraakt, net zoals zijn identiteit. Hij wist niet meer in welk jaar hij geboren was. Nu zou hij dat natuurlijk kunnen laten opzoeken, maar wie weet zou hij daarmee weer op de radar komen van de overheid en dat was wel het laatste wat hij wou. Er aan terug denken bezorgde hem bijna al een paniek aanval. Zijn ademhaling werd voor een moment een stuk zwaarder, hij had meer moeite om rustig te blijven ademen. Gelukkig was Grace in de buurt, en het feit dat ze daar zo vredig met de spin op haar hand zat, maakte hem ook weer rustig.
Haar verhaaltje over de spin en hoe ze goeie moeders waren, bracht hem snel genoeg weer op zijn eigen gedachten van eerder. Nog voor hij er echt erg in had, gooide hij er spontaan uit waar hij aan dacht. Een beetje geschrokken van zichzelf keek hij haar aan, bang voor de reactie die hij zou uitlokken. Maar tot zijn verbazing was die eerste reactie gewoon positief? Al ging die na een paar seconden ook weer weg. Ze keek terug van hem weg, liet haar schouders hangen. Zelfs al kon hij haar niet zien, het was alsof hij gewoon voelde hoe ze van het ene op het andere moment verdrietig werd. Opnieuw beet hij zachtjes op zijn tong, boos op zichzelf dat hij zo dom was geweest om zoiets te zeggen zonder er twee keer over na te denken.
”Ja, maar wat als ik net zoals mijn moeder ben? Ik heb niet bepaalt een goed voorbeeld gehad..” Sprak ze haar bezorgdheid uit. ”Wat als ik toch geen goede moeder kan zijn, omdat ik zo anders ben dan al die moeders? Omdat ik vreemd ben, omdat het niet normaal is dat ik met insecten kan praten? Het laatste wat ik wil is dat hij of zij dan vreemd gevonden of buitengesloten word door mij..” Maurim haalde even diep adem en ging toen voor haar zitten. Met een zachte maar toch vastberaden blik zocht hij oogcontact. Zijn handen legde hij lichtjes om de hare heen, voorzichtig om de spin niet te doen schrikken of wat dan ook. Eventjes keek hij haar aan, voelde gewoon alweer die warmte door hem heen gaan puur en alleen omdat hij bij haar kon zijn.
"Weet je nog de eerste weken dat ik hier was?" Vroeg hij zachtjes. Zelf dacht hij er liever niet te veel aan terug. Hij was echt een wrak geweest. "Elke keer dat je de kamer binnen kwam, schrok ik van je. Elke keer je me een knuffel gaf, met de aller beste intenties, schrok ik van je", Zei hij met een lichte trilling in zijn stem. "En kijk hoe ik nu ben. Grace, ik word gelukkig van jou, als je in mijn buurt bent. Je hebt die uitstraling, ik voel jouw liefde gewoon in de lucht", Drukte hij haar op het hart, versterkte de grip rond haar handen even om zijn woorden kracht bij te zetten.
"Ik ben nooit iets te kort gekomen hier. Ik denk niet dat iemand anders me ooit weer een beetje had kunnen fixen zoals jij dat hebt gedaan. Als er iemand is op deze hele wereld die een kind juist zou kunnen opvoeden, dan ben jij het wel", Vervolgde hij, opnieuw met een geruststellende glimlach om zijn lippen. "Als je echt op je moeder had geleken, dan was je niet eens op die wolf onder de bosjes af gestapt in eerste plek. Dat bewijst genoeg, geloof me", Maurim verplaatste zijn hand even naar haar kaak en ging zachtjes met zijn duim langs haar wang. "Je lijkt in de verste verten niet op je moeder of op wie dan ook die ik ken. Ja je bent anders en ja je bent speciaal, maar alleen maar op een goeie manier", Zei hij met een knikje, waarna hij even wat speelser zijn hand door haar haren haalde in de hoop haar een beetje op te vrolijken.
|
| | | Grace Manthey- Class 2
- Aantal berichten : 317
Character Profile Alias: Bugs Age: 17 Occupation:
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? vr jul 08, 2016 10:45 pm | |
| All I know is who I've become That our love has just begun like ohhh | Als er iets was wat mensen wel van spinnen konden leren was het wel het zijn van een goede moeder. Spinnen hadden het als moeder niet altijd even makkelijk met zoveel kleintjes om voor te zorgen en te beschermen, daarom zouden ze jammer genoeg ook niet al hun kindjes behouden maar ze deden meer dan hun best om ze allemaal veilig te houden. Ze doet veel moeite voor ze en uiteindelijk offert ze zichzelf op zodat haar kleintjes een toekomst kunnen hebben en zelf ooit een moeder zouden kunnen worden. Tenminste, zo gaat het bij een groot aantal spinnen. Natuurlijk heb je ook veel meer soorten moeders in de spinnen wereld, maar ze zijn over het algemeen altijd goed. Dat geld trouwens niet voor alle spinnen tegenover hun partners, in de spinnenwereld hebben de mannetjes er vaak maar weinig over te zeggen. Maar gelukkig was Grace geen spin, ondanks dat ze vaak veel met spinnen meedacht en veel dingen ook wel gemeen had met ze. Maurim zou ze nooit wat aandoen, dat was een ding dat zeker was.
De woorden die Maurim had gezegd over dat zij ook wel een goede moeder zou kunnen zijn deden haar in het begin heel goed, ze voelde een soort warmte en tederheid haar hart vullen. Tot dan de angst toch ook kwam binnenzetten, en dat duurde niet heel lang. Het was misschien haar grootste angst om iemand precies datgene aan te doen als wat haar was aangedaan. Haar moeder had ervoor gezorgd dat Grace geen fijne jeugd had gehad en niet met dezelfde liefde was opgegroeid als andere kinderen. Ze had ervoor gezorgd dat ze zich een buitenstaander had gevoeld, zeker wanneer ze ook nog met insecten begon te praten, want dat was al helemaal niet normaal. En ze was zelf ook bang om zoiets te doen, ondanks dat ze zelf ook wel wist dat ze het niet over haar hart kon verkrijgen.
Het was daarom wel meteen zichtbaar dat de bui omdraaide, want het glimlachje zette zich meteen om in een angstige en zelf wat verdrietige blik. Haar ogen had ze op de grond gericht en haar schouders liet ze wat ineen gekrompen hangen. Ze sprak daarbij haar bezorgdheden ook uit, zodat hij wist waarom ze het eng vond of waar ze bang voor was. Wanneer hij zich verplaatste voor haar bleef ze gewoon zitten en keek ze hem nog niet aan, wachtte tot hij haar handen vast had gepakt met hem aankijken. Haar ogen waren een beetje waterig en haar onzekerheid was in alles te zien. "Weet je nog de eerste weken dat ik hier was?" Vroeg hij aan haar waarop ze hem aankeek en vervolgens zachtjes knikte. "Elke keer dat je de kamer binnen kwam, schrok ik van je. Elke keer je me een knuffel gaf, met de aller beste intenties, schrok ik van je" Ging hij verder met trillende stem, waardoor ze hem ook zachtjes met haar duimen over zijn handen begon te aaien. "En kijk hoe ik nu ben. Grace, ik word gelukkig van jou, als je in mijn buurt bent. Je hebt die uitstraling, ik voel jouw liefde gewoon in de lucht" Ging hij verder terwijl zijn grip even iets verstevigde zodat het nog beter door kwam. Zachtjes brak er toch weer een glimlachje door haar gezicht, ondanks dat het nog zwakjes was, het werd steeds sterker. Bij deze woorden voelde ze haar hart dan ook veel sneller kloppen, omdat het zo lief was en zoveel voor haar betekende.
"Ik ben nooit iets te kort gekomen hier. Ik denk niet dat iemand anders me ooit weer een beetje had kunnen fixen zoals jij dat hebt gedaan. Als er iemand is op deze hele wereld die een kind juist zou kunnen opvoeden, dan ben jij het wel" Ging hij verder, waarbij ze het misschien wel een klein beetje begon te geloven. "Als je echt op je moeder had geleken, dan was je niet eens op die wolf onder de bosjes af gestapt in eerste plek. Dat bewijst genoeg, geloof me" Vertelde hij verder en ze liet weer even licht blozend haar blik vallen op de grond. Nee, ze zou hem nooit hebben laten liggen. Grace zou die moeite doen voor elk levend wezen. Hij legde zijn hand op haar kaak waardoor de weer opkeek in zijn ogen met een klein glimlachje en een blosje op haar wangen. "Je lijkt in de verste verten niet op je moeder of op wie dan ook die ik ken. Ja je bent anders en ja je bent speciaal, maar alleen maar op een goeie manier" Liet hij weten en ze bleef hem hierbij ook wat langer in de ogen aankijken. ”Denk je dat echt?” Vroeg ze wat bescheiden met een zachte stem van onzekerheid. ”Denk je echt niet dat hij of zij dan op zou groeien met het idee dat wij niet normaal zijn, of dat hij of zij niet normaal is? Ik zou gewoon niet willen dat hij zich buitengesloten zou voelen” Ging ze verder, al was het grootste gedeelte van twijfel al weg, ze probeerde zichzelf nog alleen even het laatste beetje te overtuigen..
|
|
| | | Gesponsorde inhoud
| Onderwerp: Re: Can we pretend that airplanes in the nightsky are like shooting stars? | |
| |
| | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|