Dahlia had een nieuw levensmotto gevonden: Do things that scare you. De brunette was al een echte durfal, maar nu ging het van kwaad naar erger. Ze had besloten om diezelfde dag er nog mee te beginnen. Haar eerste daad was oude sokken verzamelen en die vervolgens random uit te delen. De blikken van mensen die plots een sok in hun handen gedrukt kregen met de woorden: You're a free Elf now, waren geweldig. Sommige keken vol afschuw, andere waren juist geamuseerd en sommige snapte het gewoon totaal niet. Vervolgens had ze een snor getekend boven haar lip en had ze een rode pet met een grote M op opgezet. Daarna was ze naar het plein gelopen en had ze paddenstoelen naar mutanten gegooid. Eentje was bijna ontploft, zo hard verschoot die. Een ander was achter aan gerend, maar toen ze plots shape shiften in een enorme beer, stopte die al snel om dan een paar stappen achteruit te namen met angst op zijn gezicht. Het volgende ding op haar lijst was niet zo speciaal, ze ging gewoon naar het strand gaan en daar iets doen, maar wat wist ze nog niet.
Het was niet moeilijk om aan het strand te geraken, vooral niet als wolf. Vlak na het plein was ze geshift, waarbij ze gelukkig al haar kleren aanhield en haar rugzak in haar mond nam -wat overigs erg vies was, maar goed-. De bomen vlogen aan haar voorbij en ze voelde hoe haar longen zwoegde. De aarde vloog onder haar klauwen door, zalig. Zonder moeite zigzagde ze tussen de bomen door, want hoewel ze aan een hoog tempo rende, leken de bomen in slowmotion voorbij te komen. Dus de kans dat ze letterlijk tegen een boom zou aanlopen was klein, gelukkig. Want hoewel Dahlia van nature absoluut niet onhandig was, gebeurde zo'n dingen soms wel eens. Vooral doordat ze niet oplette waar ze liep en er dan plotseling een boom voor haar neus stond, die dan natuurlijk moeilijk te ontwijken is. De subtiele verandering in ondergrond merkte een getrainde jager als Dahlia al vlug op en even later maakte de dichte begroeiing dan ook plaats voor de open vlakte en rotsen van de kust. In volle vaart shifte ze terug naar haar normale Dahlia-zelf en snoof ze de frisse zeegeur op die aangewaaid kwam toen ze op de rots naar beneden keek. Haar rugzak had ze alweer op haar rug gezwierd en met een opgewonden tred klom ze de rotsen af. De zonsondergang was al gestart en hoe dichter ze bij de nacht kwam, hoe vrolijker en energieker Dahlia werd. Daardoor duurde het ook niet lang voor ze beneden aan de rots stond en ze met een glimlach naar het uitgestrekte water voor haar keek. Ze fantaseerde graag dat ze het vasteland kon zien liggen achter de wat een oneindige plas water leek, maar dat bleef meestal alleen maar fantasie. Na enkele teugen zeelucht stapte ze wat dichter naar het water toe. Nadat ze uit de late schaduw van de rots was gestapt, trapte ze haar schoenen uit en stopte deze in haar rugzak. Een eenzame rots werd de opslagplaats voor haar spullen, zo lagen ze ver genoeg van het water, maar ook weer niet te ver en zo te zien was er hier pas nog een kampvuur geweest. Nu ze zo bij de zee stond had ze eigenlijk wel zin om te gaan zwemmen, maar natuurlijk had ze haar bikini niet ingepakt, want ja, niemand bedenkt op voorhand dat 'ie random gaat zwemmen. Daarom heet het ook impulsief. Dus nu had ze wel een klein probleempje, dat gauw opgelost was. Haar shirt werd over haar hoofd getrokken en in de tas gestopt, waarna haar gescheurde jeans al snel volgde. Wel had ze een sport-bh van Calvin Klein aan -met een matchende onderbroek natuurlijk- dus dat leek al meer op een bikini zeker? Hij was wel wit, dus ging waarschijnlijk doorschijnen als 'ie nat was, maar het was niet dat er nu nog iemand zo zot was om naar het strand te komen.
Na een paar aarzelende seconden en het herhalen van haar nieuwe mantra, zette ze zich af en rende ze in volle vaart op de zee af. Zonder na te denken ploegde ze door het koude water, om vervolgens onder te duiken. Ondertussen was de zon helemaal ondergegaan en begon de maan stilletjes aan aan haar optocht. Genietend liet Dahlia zich achterover vallen om zo op haar rug te drijven en naar de sterren te kunnen kijken. Het prachtige schouwspel maakte dat ze niks meer van haar omgeving binnenkreeg en dus ook niet door had toen nog iemand op het toneel verscheen.
De lente was terug begonnen en Dahlia voelde het tot in haar botten. De dieren in het bos kwamen terug vaker naar buiten en de geur van de bloemen hing zwaar in de lucht. Groene knopen opende zich opnieuw en de natuur verwelkomde Dahlia na haar winterslaap. Daphne voelde het ook, de dagen werden langer en de zon scheen terug vaker op haar perfecte huid. Dahlia's tijd met de maan verkorte helaas wel, maar dat ze over om Daphne vrolijk te zien en om de natuur terug te zien open bloeien.
De zon liet het verse gras prachtig oplichten en de hemel was diep blauw gekleurd. Het begon te jeuken bij Dahlia om naar buiten te gaan, maar ze zat in de les. De geschiedenis leerkracht bleef maar doorzeuren over iets waar zijzelf bij geweest was: Het Christendom dat het Romeinse geloof verdrongen had. Haar donkere ogen staarde dromerig naar buiten en voor de vijfde keer die dag liep de leerkracht haar naam luid door de klas, waardoor ze opschrikte. De enigste reden dat ze hier zat was om Daphne te plezieren, maar nu had ze er schoon genoeg van. Haar boeken schoof ze in haar tas om te vertrekken, maar helaas ging dit niet zonder dat de lesgever het doorhad. En wat denken we te doen, jonge dame?" Vroeg de man, die zoveel mogelijk autoriteit in zijn stem probeerde t te leggen. "Opruimen," Ze articuleerde elk woord duidelijk, alsof de leerkracht een doofstomme was, "Om naar buiten te gaan," Het klonk alsof ze iets tegen een kind van zes aan het uitleggen was en de man had dat duidelijk ook door, want die liep rood aan. Zonder op hem te letten, deed ze de rugzak rond haar rechter schouder en liep ze richting de deur. In de opening bleef ze staan en keek ze met een zelfingenomen grijns naar het bord, waar de inleiding stond samen met enkele belangrijke gezichten van de 'revolutie'. "Dood. Dood. Dood." Ze wees de koppen één voor één aan en richtte zich toen op de leerkracht, "Dus veel is er niet aan," Haar liefste glimlach lag op haar lippen, maar bereikte haar ogen niet. Voor de man nog meer onzin kon beginnen uitkramen, was ze al verdwenen. Haar pas was snel en luchtig en de plaats waar ze naar toe ging was al bekend, het bos.
Omringt door het groen en de dierengeluiden, leek ze eindelijk opnieuw te kunnen ademen. Haar schooltas gleed met een luide bonk op de grond, terwijl Dahlia haar hoofd naar achteren kantelde met gesloten ogen, diep inademde en haar nek en schouders losmaakte. Daarna begon ze te rennen, eerst rustig, maar hoe langer ze bezig was, hoe harder ze ging. Een groep prachtig wilde herten schrokken op door haar plotse aanwezigheid, maar vluchtte niet zoals ze bij andere mutanten zouden doen. In plaats daarvan kwam de leider, een prachtige bok met een gigantisch gewei, naar voren gelopen. Haast eerbiedig boog die zijn hoofd voor haar en Dahlia deed hetzelfde door een kort knikje te geven met haar hoofd. Toen de formaliteit voorbij was, groeide er een gigantische glimlach op haar gelaat. De kudde had dit ook door, want die begonnen opgewonden met hun hoeven te schrapen. Dahlia's bekende uiterlijk verdween en in plaats daarvan stond er een geweldig mooi hert met een trotse houding. Hoewel normale, vrouwelijke herten geen gewei hadden, had Dahlia dat wel. Niet zo'n mooie als de leider, maar even goed speciaal. Dat kwam omdat Artemis een prachtig wit hert was met een fragiel gewei vol openbloeiende, roze bloemen.
Haar lange, haast onvermoeibare poten galoppeerde over de bosgrond, terwijl de kudde mee liep. Een voor een leken ze terug te draaien naar de open plek, alsof ze doorkregen dat Dahlia een moment alleen wou met de leider. Dat hert was haar favorietje, waarom wist ze niet echt, maar ze wist wel dat die alles voor haar zou doen. Toen ze daar nog met hun tweetje liepen, een prachtige bruin en een maagdelijk wit met een bloemig gewei, ving ze een geur op. Het was een voor haar onbekende geur en direct draaide de oren van het andere hert alle kanten op, maar ongerust leek het niet. Zolang hij bij haar was, was er niks om bang voor te zijn. Uit lichte nieuwsgierigheid liepen ze richting de geur, richting het jonge meisje. Waarom het kind alleen in de bossen was, wist Dahlia niet. Wat ze wel wist was dat ze het niet langer alleen zou laten. Hoe slecht ze ook met andere mensen kon omgaan soms, kinderen vonden altijd haar sweet spot.
Voor enkele seconden bestudeerde Dahlia het jonge kind vanuit de struiken, met haar metgezel bij haar flank. Daarna, toen de zon recht op haar scheen, stapte ze uit de schaduwen. De bloemen glinsterde in de namiddagzon en de zonnestralen lieten haar witte vacht blinken. Als een begroeting boog Dahlia haar witte hoofdje.
Het opgewonden geroezemoes dat al enkele dagen in de gangen hing ter aankondiging van de vakantie, was de laatste dagen steeds erger geworden. Normaal luisterde de blondine er niet echt naar en liep ze die giechelende meisje gewoon voorbij, maar deze keer had ze iets opgevangen over een beachparty. En dat mensen, dàt interesseerde haar dan wel. Voor de zekerheid had ze het ook nagevraagd aan haar kamergenote en toen Jean het aankondigde wist ze het helemaal zeker. Ze had ervoor heel het internet af gestruind naar een perfecte outfit voor het afsluiten van het schooljaar, die ze dan uiteindelijk ook gevonden had. Aangezien het een beachparty was, had ze haar felroze bikini er wel onder aan getrokken, want je wist maar nooit. Nu stond ze in haar witte jurkje voor de spiegel te paraderen en haar lippen felroze te kleuren, want dan waren ze totaal kusklaar -je wist maar nooit. Camille had al een paar keer ontzettend hard op de deur gebonkt, gewoon om haar even lief te verzoeken plaats te maken, maar dat negeerde Sam gewoon. Dadelijk, dadelijk was ze weg. Na een laatste keer haar haren goed gelegd te hebben, haar lippen nog eens gestift te hebben en haar kleedje nòg eens bewonderd te hebben, opende ze breed glimlachend de badkamerdeur. Waar ze niet op gerekend had, was dat de zon al lichtjes onder begon te gaan, wat betekende dat ze later was dan ze verwacht had. Fashionably late, noemen ze dat. Voor ze de deur opende, keek ze nog een laatste keer in de spiegel om er zich van te verzekeren dat haar haren goed zaten en haar bloemen diadeem nog goed zat.
Het was niet zo ver wandelen als ze verwacht had en blij glimlachend liep ze het strand op. Haar sandalen had ze al ergens aan één van de eerste tafels achtergelaten, want die vervelende dingen waren er alleen maar om zand te vangen. Ze had de halve speech van de leerkrachten helaas moeten missen, maar net zoals iedereen klapte ze breed glimlachend mee. Het viel haar op dat ieder van hun professoren een cocktail vast hadden. Waar kon ze die vinden? Haar ogen schoten over de verschillende tafels, tot ze bij de 'drank'-tafel kwam. Het was niet dat Sam een alcoholieker was, ze kon gewoon wel genieten van een glasje hier en daar. Vroeger dronk ze vaak genoeg wijn bij het eten met haar ouders, al mocht haar zus natuurlijk veel meer drinken, maar moest die dat weer niet hebben. Eenmaal aangekomen bij de tafel zonder al teveel zand tussen haar gelakte tenen, stond ze direct met haar vinger tegen haar felroze lippen na te denken over wat ze eerst wou drinken. Al was dat vinger-nadenk-gedoe niet het beste idee geweest, hierdoor zag haar vingerpunt roze en moest ze stiekem in zichzelf lachen. Keep your head in the game, Sam. Welk drankje moet je hebben? Sprak haar geweten haar direct streng toe, al had hij natuurlijk wel weer gelijk, want geweten-gedoe. Stiekem hoopte ze dat een of andere sexy beach dude langs zou komen om haar te helpen kiezen, maar dat waren alleen maar dromen zeker.
De avond was nog jong en Sam had enkele leerlingen in de hal horen praten over een nieuw observatorium, iets wat ze dan ook wel wou gaan uitzoeken. Gekleed in een veel te groot, nep gebreid vest, warme sjaal, paarse trui en skinny jeans liep ze over het strand. Waar de toren was en hoe deze eruit zag, wist ze niet echt, maar als ze hem zag zou het wel weten, toch? Het zand begon langzaam in haar donker grijze all stars te glippen en grommend van frustratie probeerde ze het er heel marginaal schuddend met haar voet eruit te krijgen, al werkte het niet echt. Een groot, bolle gebouw dat hoog op de rotsen stond trok haar aandacht. Dat moest het wel zijn, niet? Alleen klein probleem, het stond op freaking rotsen zonder enige vorm van trap of pad. Geweldig. Als ze dat het geweten had ze andere kleren aangedaan, dan kon ze ten minste fatsoenlijk klimmen. De mouwen van haar over-size vest kwamen over haar handen en moest ze heel de tijd terug naar achteren duwen, maar uiteindelijk kwam ze toch zonder al te veel kleerscheuren aan op haar bestemming. Grote deuren verschafte haar de toegang tot de telescoop, maar toen ze deze open duwde, zag ze dat ze niet de enigste was met haar idee. "Hallo!" Haar stem galmde door de ruimte en nieuwsgierig liep ze op de telescoop en het meisje af. "Is er wat te zien?" Vroeg ze vrolijk, waarna ze probeerde langs het ding heen naar buiten te kijken, al leek het niet echt te lukken. "Ik ben Samantha trouwens." Vlug probeerde ze de mouwen aan de kant te krijgen zodat ze haar hand kon uitsteken naar het meisje. Toch lukte het niet echt en gaf ze het op, waarbij ze de brunette een mouw-hand gaf. Origineel toch?
Zonder Karlie was het saai op het eiland. Oké, ze had veel dingen ontdekt, maar alleen was dat belangena niet zo leuk als met twee. Zo moest ze haar bijvoorbeeld nog vertellen over de toch wel mooie beerjongen in het bos, die helaas een groot ego had en over het rare voorval met de aura's. Om Karlie's komst te vieren had Taylor een filmavond georganiseerd waarvoor ze bij random mutanten briefjes onder de deur had geschoven om hen uit te nodigen. Zelfs Olivia miste Karlie, want de kattin was het zo gewend geworden dat Karlie rond hing dat ze die afwezigheid ook voelde.
Karlie's vliegtuig had vertraging gehad dus stond Taylor nu al bijna een heel uur te bevriezen op het plein bij de ingang. Haar bruine jas hing gedachteloos over haar arm, maar om die nu aan te doen had niet veel zin meer, ze had het toch al koud of dat was haar redenering toch. Ze was vastbesloten om haar een hartelijk welkom te geven en had dan ook allemaal ballonnen opgeblazen om die met touwtjes vast te houden. Zelfs aan een spandoek was gedacht waarop stond: Ik heb je gemist! Met een heleboel hartjes en andere random tekeningen. Haar armen waren moe geworden van het dragen van de spandoek, dus hing die slapjes naar beneden. Tot ze een auto zag aankomen. Direct stak ze haar iPhone weg in haar tas en begon ze heftig te grijnzen. Haar jas werd boenk vergeten toen ze het spandoek omhoog hield, want deze viel op de grond. Haar blonde krullen hadden losjes rond haar schouders gelegen, maar toen ze zo heftig begon te springen op haar hakken danste die vrolijk in het rond.
"Karlie!" Gilde ze vol plezier toen haar lange vriendin eindelijk uit de auto kwam. Het doek werd op de grond gegooid en Taylor rende op haar beste vriendin af. In een wolk van trui, haren en parfum knuffelde ze Karlie hevig. "Ik heb je zo gemist!" Gilde ze nog steeds toen ze haar eenmaal losliet en als een klein kind schudde ze met haar handen en trappelde ze op haar voeten van enthousiasme. De ballonnen die ze aan touwtjes had gehangen waren ondertussen al lang naar boven gevlogen en gegrepen door de wind. Helaas. Ach, het was niet dat het haar ook maar iets kon schelen om eerlijk te zijn. Het belangrijkste wat dat Karlie er was.
Een politieman zat slaperig met zijn voeten op het stuur te kijken naar de weg waar bijna nooit mensen langs kwamen. Hij kon er totaal niet tegen dat zijn bazen hem net dit jobje hadden gegeven omdat hij vorige week niet bij de meeting had kunnen zijn. Er gebeurde nooit wat langs de weg en als er dan nog iemand voorbij kwam verbaasde hem het dat het geen paard met koets was. Al leek zijn saaie dag drastisch om te gaan slaan, want in de verte kwam Taylor aan met haar korte blonde haren wapperend in de wind. Helmen waren voor watjes vond ze en verpeste je kapsel, dus droeg ze er ook geen. Toen ze voorbij zoefde, schoot de politieman rechtop. Zij ging duidelijk over het snelheidslimiet en dus drukte hij direct zijn gaspedaal in om haar te achtervolgen. Met zijn zwaailichten probeerde hij duidelijk te maken dat ze aan de kant moest gaan, maar daar had zij duidelijk geen oren naar.
Taylor zelf was op weg geweest naar het clubhuis, ze had net wat onderdelen verkocht en aan haar eigen motor gesleuteld. Om te testen of alles oké was en natuurlijk ook gewoon voor de fun, had ze besloten om langs een uitgestorven weggetje te rijden om haar motor eens te laten brullen. Dat ze in de verte een politieauto had zien staan maakte het alleen maar leuker. Plagend liet ze haar motor enkele keren brullend tot leven komen, gewoon een opwarmertje, het echte werk zou komen als de auto eenmaal achter haar aanzat. Traag leek de auto scherper te worden, tot ze duidelijk de voeten van de man zag en de dikke politieagent die zich rot schrok toen ze voorbij zoefde. Ze telde grijnzend tot drie en net op drie kwam ook de auto tot leven, waarbij de zwaailichten door de omgeving schalde. Lachend negeerde Taylor zijn zielige pogingen om haar aan de kant te zetten, het zou toch niet veel helpen. Om hem wat te pesten liet ze haar tempo wat zakken, zodat ze net in zijn buurt zat en hij een prachtig zicht had op haar in leder gehulde achterwerk. Dan had de man er toch nog iets aan overgehouden. Maar zo gauw als de blondine er genoeg van had, scheurde ze er vandoor terwijl ze de politieauto zielig achter zich liet.
Na enkele omwegen, want je wist nooit hoe goed ze je konden volgen, kwam ze eindelijk aan in het tankstation dat zij geclaimd hadden, iets wat iedereen in de omgeving wist. Tegen kleine kinderen werd gezegd om er niet in de buurt te komen en zelfs jongeren durfde zich er moeilijk tot niet in de buurt te wagen. Taylor zette haar motor liefdevol langs de rest en streek nog even over het stuur voor ze zich omdraaide, om de motors heen liep en de deuren open te zwieren. Haar zwarte laarzen tikte luid toen ze de deur door stapte. Ze hoorde nog net hoe Grace iets aan het zeggen was met haar kenmerkende glimlach. "Wie gaan we nu weer afpersen?" Grijnsde ze vrolijk toen ze naar de toog stapte. Ze had wel iets gehoord van een nieuwe rivaliserende bende, maar in haar oren was het niks speciaals geweest, gewoon wat kleine kinderen die stoer proberen te doen. Dus daar hadden ze hoogstwaarschijnlijk totaal niks van de vrezen.
Ze zag hoe bijna iedereen met een biertje in zijn hand aan het grijnzen was naar elkaar bij het vooruitzicht van een gevecht en ze moest toegeven dat zij net zo opgewonden was. Samen met alles wat met haar motor te maken had, vond Taylor vechten zalig. Vooral van die man-op-man-gevechten waarvan haar tegenstander haar onderschat door haar voorkomen. Want je moest wel toegeven, een lange slanke blondine zag er nu niet echt heel gevaarlijk uit, zelfs niet met een motor en een zwart leder pakje. Ondertussen was ze tegen de toog gaan leunen en liet ze haar blik door de menigte glijden, dat de tarantula van Grace wat te dichtbij was, wist ze maar al te goed en ze moest dan ook haar best doen om niet gillend weg te rennen, want dat zou kunnen gezien worden als zwakte. Taylor mocht dan van niet veel bang zijn, van spinnen was ze dat wel. Die haren, die poten en die ogen, jakkes. Het stond haar absoluut niet aan en ze moest dan ook haar best doen om niet met een schoen achter het huisdier van Grace aan te gaan, want ze wist hoeveel dat ding voor haar betekende. Plus, ze zaten in één motorbende, één familie. Dus geliefde van je familie ging je niet verwonden of doden, al had ze al genoeg manieren bedacht om van dat enge beest af te zijn.
<center><div style="width: 400px; background-color: #fff; padding: 10px; border-left: 15px solid #5E9FA3;"><div style="width: 400px; letter-spacing: -2px; font-family: georgia; font-size: 27.5px; text-align: left; margin-top: 3px; margin-bottom: 10px; color: #000;">In ripped up jeans got to rule the world</div><div style="width: 400px; font-family: georgia; font-size: 9px; letter-spacing: 3px; text-align: justify; text-transform: uppercase; line-height: 85%; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;">I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS<font style="color: #B05574;"> ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED</font> ----------------------------------------------</DIV><div style="width: 400px; border-bottom: 1px dotted #DCD1B4; margin-bottom: 10px;"><div style="width: 400px; padding: 0px; background-color: #fff;"><div style="width: 400px; height: 250px; background-image: url(http://media.giphy.com/media/10QrFky0E9TW5a/giphy.gif);"></div></div></div><div style="width: 375px; font-family: georgia; font-size: 12px; line-height: 100%; color: #000; text-align: justify; border-left: 5px solid #F87E7B; padding: 5px;">TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST TEKST </div><div style="width: 375px; padding: 5px; text-align: right; font-family: georgia; font-size: 10px; letter-spacing: 3px;">We are the Kings and the Queens<BR>You traded your baseball cap for a crown[url=http://z10.invisionfree.com/A_THOUSAND_FIREFLIES/index.php?showuser=22].[/url]</div></div></center>
Sheet voorbeeld:
In ripped up jeans got to rule the world
I HAD THE TIME OF MY LIFE, WITH YOU LONG, LONG LIVE ALL THE WALLS WE CRASHED THROUGH HOW THE KINGDOMS LIGHTS SHINED JUST FOR ME AND YOU AND I WAS SCREAMING LONG LIVE ALL THE MAGIC WE MADE EN BRING ALL THE PRETENDERS I'M NOT AFRAID SINGING, LONG LIVE ALL THE MOUNTAINS WE MOVED I HAD THE TIME OF MY LIFE FIGHTING DRAGONS WITH YOU AND LONG, LONG LIVE THE LOOK ON YOUR FACE AND BRING ON ALL THE PRETENDERS ONE DAY, WE WILL BE REMEMBERED ----------------------------------------------
Vandaag had ze niet veel gedaan, gewoon wat geluierd met Karlie en films gekeken. Niet echt iets actief dus. Daarom had ze besloten om een verfrissende avondduik te nemen. Haar tas had ze snel gemaakt en haar gestippelde bikini had ze al aangetrokken op de kamer, dus enkel een handdoek moest mee. Voor ze vertrok gaf ze Olivia en Meredith nog een snel kusje op hun pluizige kop. Olivia stond zoals gewoonlijk weer droog rechtop als een stokstaartje terwijl Meredith grumpy op de bank lag en ze vertroeteld werd door Karlie.
Nadat ze de deur achter zich had gesloten, strekte ze zich eens goed uit, schudde ze zich los en vertrok ze richting het zwembad. De gangen waren verlaten en hadden een duistere schijn over zich hangen terwijl het toch niet zo laat was. De meeste studenten zaten voorbeeldig op hun kamer te studeren of met vrienden te hangen, maar Taylor had dat al de hele avond gedaan, wat zou ze dat nu opnieuw gaan doen? Besides, het was niet dat ze zo'n grote vriendengroep had, buiten Karlie en Devon had ze eigenlijk niemand. Oké, Kim kon ze er misschien ook nog wel bij rekenen, maar dan had je nog altijd maar drie en dat was dus echt niet veel. Niet dat ze daar veel over in ging zitten, want haar hand lag al op de deurknop van het zwembad en vertrouwde tintelingen gingen door haar heen. Zwemmen vond ze bijna net zo fijn als turnen en balletdansen, maar dat laatste kon ze niet doen doordat haar spitzen kapot waren gegaan en ze nieuwe had moeten bestellen, maar die leken maar niet toe te komen.
De geur van chloor dreef haar richting uit en vulde direct haar neusgaten toen ze de deur achter zich sloot. Buiten het klotsen van het water was er geen enkel geluid, zalig. Zachtjes begon ze een van haar liedje te neuriën waarbij ze het eerste het beste kledinghokje in liep. Haar shirt verdween over haar hoofd en haar jeans trapte ze ook uit terwijl ze steeds luider begon te zingen. "Someday I'll be living in a big owl city," Haar spullen stopte ze in de tas en haar heupen gingen mee op het ritme in haar hoofd. "And all you're ever gonna be is mean. Someday I'll be big enough so you can't hit me. And all you're ever gonna be is mean," De deur sloeg dicht achter haar rug en ze keek van links naar rechts voor een kluisje voor haar tas, die ze uiteindelijk vond.
Aan de rand van het water stond ze toe te kijken hoe het op en neer kabbelde. Het zwembad zelf was volledig uitgestorven en buiten enkele lichtjes in het zwembad en errond was het behoorlijk schaars verlicht, maar dat maakte het alleen maar gezelliger. Met een laatste zucht zette ze zich soepel af en sneed ze als een pijl door het water. Voor enkele seconden bleef ze onderwater, tot ze weer naar boven moest om adem te happen. Grijnzend schudde ze de waterdruppels van haar gezicht en wreef ze met haar hand het haar uit haar gezicht. Tot ze de deur van de hokjes naar het zwembad open hoorde gaan. Als een nijlpaard dook ze onderwater, zwom ze naar een donkerder gedeelde en liet ze enkel haar ogen omhoog komen met haar gouden haren als een aureool om haar heen.
We are the Kings and the Queens You traded your baseball cap for a crown.
Code:
Code:
<center><div style="width: 450px; background-color: #fff; padding: 10px; border-left: 15px solid #5E9FA3;"><div style="width: 450px; letter-spacing: -2px; font-family: georgia; font-size: 27.5px; text-align: center; margin-top: 3px; margin-bottom: 10px; color: #000;">We need love, but all we want is danger</div><div style="width: 400px; font-family: georgia; font-size: 9px; letter-spacing: 3px; text-align: justify; text-transform: uppercase; line-height: 85%; margin-bottom: 5px; margin-top: 5px;">WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS<font style="color: #B05574;"> THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE</font> ----------------------------------------------</DIV><div style="width: 450px; border-bottom: 1px dotted #DCD1B4; margin-bottom: 10px;"><div style="width: 450px; padding: 0px; background-color: #fff;"><div style="width: 450px; height: 220px; background-image: url(http://i.imgur.com/0cs1w6n.jpg);"></div></div></div><div style="width: 375px; font-family: georgia; font-size: 12px; line-height: 120%; color: #000; text-align: justify; border-left: 5px solid #F87E7B; padding: 5px;">Dansen was de meest zalige ontspanning die er was en Lorise dacht er precies hetzelfde over. Toen het liedje over ging op een ander bleven ze gewoon doorgaan, beide als echte ballerina's. Loriso beantwoordde haar opmerking met een wenkbrauwwiebel en Taylor kon niks anders dan lachen. Ze zag Denni en Kat echt wel samen, al zag ze Kat ook met Storm en Denni ook met Devon, maar die jongens paste wel bij iedereen. Ze keek kort naar Storm die met Kat & Denni richting het volleybalnet liep dat vast op het strand hing. Daarna verplaatste ze haar blik naar Devon die met twee dames op de bank zat, hoe kon het ook anders. Normaal had ze het weg geglimlacht en was ze direct achter Lorise en de rest aangestormd, maar dit keer kreeg ze een rare smaak in haar mond en trok haar buik vervelend samen. Ze wist direct wat ze voelde door haar mutatie, maar ze had het zelf nog nooit meegemaakt. Taylor had ook nog nooit een reden gehad om jaloers te zijn en dat ze dit nu zo plots voelde, overviel haar een beetje. Waarschijnlijk kwam het doordat Devon zijn gitaar bovenhaalde en het haar direct terug sleepte naar de plek waar ze hem ontmoet had. Toen was het dan wel haar gitaar geweest, maar dat maakte geen verschil. Dat moment had naar veel meer geleid dan enkel gitaar spelen en als ze eraan dacht dat daar waarschijnlijk precies hetzelfde ging gebeuren...
Ze probeerde het van zich af te laten glijden en begon haar liedje Shake it off te neuriën nadat ze zich ervan had verzekerd dat haar gitaar nog altijd in de hoes stond tegen het andere einde van de sofa. Storm, Denni, Kat & Lorise waren er al bijna, dus moest Tay een korte sprint inzetten om ze in te halen. Eenmaal bij hun sloeg ze haar linkse arm om Storm zijn schouders. [b]"Is er nog plek voor een extra speler? Of zijn we dan oneven?"[/b] Vroeg ze met een lichte glimlach terwijl ze naar het volleybalnet keek dat half kapot in de wind hing. Het was groenig van het water in de lucht en de palen zagen er ook niet meer echt nieuw uit, maar het was beter dan niks.
[b]Samenvatting[/b] -Babbelt met Loriso -Ziet Devon met de gitaar zitten -Ze slaat een arm om Storms schouders en wil mee doen met de volleybal.
tag: Storm, Denni, Lorise & Kat </div><div style="width: 375px; padding: 5px; text-align: right; font-family: georgia; font-size: 10px; letter-spacing: 3px;">We are the Kings and the Queens<BR>You traded your baseball cap for a crown[url=http://z10.invisionfree.com/A_THOUSAND_FIREFLIES/index.php?showuser=22].[/url] [url=http://glamradar.com/wp-content/uploads/2015/09/sundress-and-knitted-cardigan.jpg]Jurk[/url] [url=https://41.media.tumblr.com/a4ee3191dc42e308783cff072da2ba83/tumblr_nvttn37VHz1u8peaho1_500.jpg]Gsm+hoesje[/url] [url=https://encrypted-tbn1.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcReQaA1JrnJgboRuna5ObOSdQnqUp-RScDg7HholY1_LQKpLxLk]Strandtas[/url]</div></div></center>
Sheet voorbeeld:
We need love, but all we want is danger
WE'RE ALL BORED WE'RE ALL SO TIRED OF EVERYTHING WE WAIT FOR TRAINS THAT JUST AREN'T COMING WE SHOW OFF OUR DIFFERENT SCARLET LETTERS TRUST ME MINE IS BETTER WE'RE SO YOUNG THAT WE'RE ON THE ROAD TO RUIN WE PLAY DUMB BUT WE KNOW EXACTLY WHAT WE'RE DOING WE CRY TEARS OF MASCARA IN THE BATHROOM HONEY LIFE IS JUST A CLASSROOM CAUSE BABY I COULD BUILD A CASTLE OUT OF ALL THE BRICKS THEY THREW AT ME AND EVERY DAY IT'S LIKE A BATTLE BUT EVERY NIGHT WITH US IS LIKE A DREAM BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS COME ON, COME ALONG WITH ME HEART BREAK IS THE NATIONAL ANTHEM WE SING IT PROUDLY WE ARE TOO BUSY DANCING TO GET KNOCKED OFF OUR FEET BABY WE'RE THE NEW ROMANTICS THE BEST PEOPLE IN LIFE ARE FREE ----------------------------------------------
Dansen was de meest zalige ontspanning die er was en Lorise dacht er precies hetzelfde over. Toen het liedje over ging op een ander bleven ze gewoon doorgaan, beide als echte ballerina's. Loriso beantwoordde haar opmerking met een wenkbrauwwiebel en Taylor kon niks anders dan lachen. Ze zag Denni en Kat echt wel samen, al zag ze Kat ook met Storm en Denni ook met Devon, maar die jongens paste wel bij iedereen. Ze keek kort naar Storm die met Kat & Denni richting het volleybalnet liep dat vast op het strand hing. Daarna verplaatste ze haar blik naar Devon die met twee dames op de bank zat, hoe kon het ook anders. Normaal had ze het weg geglimlacht en was ze direct achter Lorise en de rest aangestormd, maar dit keer kreeg ze een rare smaak in haar mond en trok haar buik vervelend samen. Ze wist direct wat ze voelde door haar mutatie, maar ze had het zelf nog nooit meegemaakt. Taylor had ook nog nooit een reden gehad om jaloers te zijn en dat ze dit nu zo plots voelde, overviel haar een beetje. Waarschijnlijk kwam het doordat Devon zijn gitaar bovenhaalde en het haar direct terug sleepte naar de plek waar ze hem ontmoet had. Toen was het dan wel haar gitaar geweest, maar dat maakte geen verschil. Dat moment had naar veel meer geleid dan enkel gitaar spelen en als ze eraan dacht dat daar waarschijnlijk precies hetzelfde ging gebeuren...
Ze probeerde het van zich af te laten glijden en begon haar liedje Shake it off te neuriën nadat ze zich ervan had verzekerd dat haar gitaar nog altijd in de hoes stond tegen het andere einde van de sofa. Storm, Denni, Kat & Lorise waren er al bijna, dus moest Tay een korte sprint inzetten om ze in te halen. Eenmaal bij hun sloeg ze haar linkse arm om Storm zijn schouders. "Is er nog plek voor een extra speler? Of zijn we dan oneven?" Vroeg ze met een lichte glimlach terwijl ze naar het volleybalnet keek dat half kapot in de wind hing. Het was groenig van het water in de lucht en de palen zagen er ook niet meer echt nieuw uit, maar het was beter dan niks.
Samenvatting -Babbelt met Loriso -Ziet Devon met de gitaar zitten -Ze slaat een arm om Storms schouders en wil mee doen met de volleybal.
tag: Storm, Denni, Lorise & Kat
We are the Kings and the Queens You traded your baseball cap for a crown. Jurk Gsm+hoesje Strandtas
Varia
Laatst aangepast door Taylor Cadwell op di okt 31, 2017 1:06 pm; in totaal 6 keer bewerkt
Valentina De Zaragoza
Class 3
Aantal berichten : 141
Onderwerp: Re: That's how easy love can be za sep 26, 2015 7:13 pm
Céline had een verrukkelijke taart gebakken deze middag en wie anders dan Tina moest daar een hapje van hebben? Alleen waren er meer mutanten geweest dier er hapjes van wouden hebben, en dan niet zomaar hapjes, maar reuze beten! Dat was iets wat de brunette niet wou laten gebeuren, dus was ze de keuken in gesneakt en had ze één van de vele overheerlijke taarten meegenomen. Niemand lette nu eenmaal op een meisje dat onschuldig fluitend door de gangen liep met de taart achter haar rug en telkens als er iemand langs kwam, stond ze zonder enige reden tegen de muur. Nu had ze natuurlijk een plaats nodig waar ze het zonder pottenkijkers kon opeten. Het was niet dat Tina niet wou delen, ze wou gewoon andere mensen beschermen van het dik worden. Dus offerde ze zichzelf maar op. Als dat niet vriendelijk was.
De trap naar de kelder had ze al snel gevonden, maar eigenlijk wist ze niet heel goed waar het naar toe leed, ze hoopte er maar gewoon het beste van. In het begin had ze eerlijk gezegd wat schrik, doordat ze de lichtknop niet kon vinden en lichtjes panikeerde. Gelukkig raakte haar vingers kort daarna de knop en werd de ruimte verlicht. Ze liet zich op een random zetel vallen en zette de taart op de tafel. Voor de zekerheid had ze meerdere bordjes en bestek bij, voor als iemand wou joinen. Ze nestelde zich in de zetel en trok haar benen zo meisjes mogelijk op, aangezien ze een kleedje aanhad. Net toen ze de taart wou aansnijden, hoorde ze een geluidje en bleef het mes er boven zweven. Hopelijk was het niet Céline die haar kwam uitfoeteren over het feit dat ze iets meegenomen had uit de keuken, of nog erger, iemand die een stukje wou. Al zou ze waarschijnlijk wel delen, maar met tegenzin uiteraard.
Hoewel ze het fijn vond om over het verleden van andere te horen, om hun versie van thuis te ervaren, hield ze er totaal niet van om het hare prijs te geven. Ana vond het niet erg om over Rusland in het algemeen te praten, want het was een prachtig land! Maar -hoewel ze het nog niet had meegemaakt- ze wist dat als iemand haar over haar thuis zou vragen, ze toe zou klappen. Het vluchten, haar familie, het weeshuis, het waren allemaal dingen die zowel vreugde als verdriet gebracht hadden op hun eigen manier.
En de koala’s, de warmte, de grote spinnen.’ Bij zijn laatste woorden kwam er duidelijk afgunst in haar ogen te staan en ging er een rilling over haar rug. Spinnen zou ze nooit expres kwaad doen, net als alle andere levende wezens, maar dat betekende niet dat ze ze leuk vond. Als er eentje in haar kamer zat kon ze net zo hard mee gillen als een ander. "Dat zijn niet echt mijn lievelingsbeestjes," Vertelde ze hem, met een zweem van een glimlach rond haar roze lippen. ‘De Aboriginals zijn een beetje verleden tijd denk ik, die waren er niet aan onze kanten.’ Jensen vertelde verder over zijn land en Anastasia kon niet anders dan geïnteresseerd luisteren. Over de Aboriginals had ze gelezen in de vele oude, versleten boeken in de bibliotheek van het paleis. De afbeeldingen die erbij stonden toonde fel gebruinde mensen in weinig kleren en met prachtige witte verf op hun lijf. Andere volkeren hadden haar aandacht altijd al weten te trekken, net zoals de rest van de wereld. Helaas had ze met haar vele jaren ooit nog nooit een ander land dan Rusland gezien. Wat ook niet moeilijk was als je wist hoe groot haar thuisland wel niet was.
Regen mocht dan zijn charmes hebben, gaf haar maar zon. "Goh, dat hangt er echt vanaf waar je zit," Gaf ze glimlachend toe. Rusland strekte zich over twee continenten uit en in de winter kon het gemakkelijk min 50 graden worden, terwijl het in de zomer dan ook weer heel fel kon opwarmen. "Maar meestal is het koud," Lachte ze joviaal, "'s Nachts kan het makkelijke afkoelen dat min 6 graden in de zomer en lente, terwijl het overdag dan weer heel snel opwarmt naar 20 graden," Vertelde Anya hem met het geduld van een lerares. Voor hoeveel Russische weeskinderen was ze dat wel niet geweest? De gevallen grootvorstin die eeuwig leefde, jonge wezen met de 'afwijkingen' opnam en hen wat probeerde bij te leren over de geschiedenis van Rusland. Natuurlijk had ze die kinderen niet echt kunnen helpen met hun mutatie, maar ze hoopte dat als ze hier leerde hoe ze haar mutatie ten volle kon benutten, ze hen daar weer kon gaan helpen. Het deel wat ze al wel fatsoenlijk onder controle had, was de temperatuur om voorwerpen beïnvloeden. ‘Het is aangenamer voor mij als het warmer is dus ik hou je niet tegen.’ Een beetje ongemakkelijk glimlachte ze maar terug als antwoord. Ze had het soms niet eens door dat ze het deed, maar als het hem niet stoorde, liet ze het gewoon zo zijn.
Zijn mutatie was in haar ogen totaal buitengewoon. De tijd stil zetten! Wie kon dat nu? Natuurlijk was ze helemaal gefascineerd door wat Moeder Natuur hem geschonken had. Stiekem wou ze onderzoeken hoe het kwam, dat hij het kon, maar ze wist dat dit totaal uit den boze was. Zeker met een oorlog waar ze iets over had opgevangen. ‘Ik heb het nog nooit voor het hogere doel gebruikt dus de mogelijkheden moet ik hier zien te ontrafelen. Dankzij al die lessen op het paleis wist ze het schaamrood op het nippertje van haar kaken te houden. Zij had haar mutatie voor genoeg hogere doelen gebruikt en dat waren niet altijd de beste geweest. Keuzes die ze had gemaakt achtervolgde haar nog steeds, als een schaduw die ze niet kwijt geraakte, maar ze probeerde zoveel mogelijk naar de toekomst te kijken en het verleden met al zijn vergissingen achter haar te laten. Ze durfde niet zo goed op zijn antwoord in te gaan, in plaats daarvan vroeg ze maar welke mutatie's hij nog had en dat antwoord was snelheid. "Snelheid? Als in supersnel rennen of?" Vroeg ze, opnieuw verbaasd. Het was allemaal zo nieuw en interessant voor haar, om de mutatie's van haar medenmutanten te leren kennen. Als ze kon, zou ze met hun allemaal in de trainginsruimte afspreken om hun mutatie te kunnen bestuderen, maar natuurlijk was dit niet mogelijk.
‘En jij? Als ik ook zo nieuwsgierig mag zijn?’ Ze praatte niet graag over haar mutatie, ze vond het niet erg om hem te tonen, maar hem uitleggen? Nee dat niet. Toch ging ze dat voor Jensen wel doen, aangezien hij de zijne had laten zien en ze dit dus alleen maar eerlijk vond. "Mijn mutatie is Crystallokinesis, om het met een moeilijk woord te zeggen," Lachte ze zachtjes, terwijl haar groene ogen naar haar verstrengelde handen keek, "Het betekent eigenlijk gewoon dat ik de kristallen in stoffen kan beïnvloeden en gebruiken." Ze hief haar hand met de ring wat omhoog om hem in de zon te laten glitteren, "Zo'n dingen kun je ermee maken," Vervolgens wees ze naar de bloemenkroon op haar hoofd, "Of zo'n dingen," Anastasia keek opnieuw in Jensens richting en glimlachte zachtjes. Voorzichtig kneep ze haar ene hand dicht, bracht hem dichter naar de jongen en opende hem opnieuw om de kleine diamantjes die erin gevormd waren aan de wereld te laten zijn. "Mijn mutatie is niet zo spectaculair als de jouwe," Vertrouwde ze hem met neergeslagen ogen, terwijl ze zich weer terugtrok. Er was geen spoor van jaloezie te bekennen, enkel onschuld en bewondering voor zijn mutatie. Niet dat ze wou ruilen met iemand, haar mutatie was een deel van haar, een deel van haar ziel. Dan zou het net hetzelfde zijn als van benen met iemand ruilen omdat die van haar mooier zijn dan die van Ana. Het zou ook maar raar zijn.
Mooie dagen als deze brachten haar altijd naar buiten. Daarom had ze haar timberlands aangetrokken en gemakkelijke kleren, om vervolgens op pad te gaan. Eerst liep ze door het bos om daar wat takken aan de kant te duwen. Daarna ging ze over rotsen klimmen en haalde ze haar zachte handen lichtjes open. Maar het was het allemaal waard toen ze het uiteindelijk beeld zag. Iemand in de gangen had haar over deze plek verteld en met dit mooie weer kon ze toch niet anders dan het ook een keertje te bezoeken. Dus hier stond ze dan; Haar zwarte haren in de wind, de zon op haar snoet en de wereld aan haar voeten, of ja, het strand toch. Voorzichtig om niet uit te glijden op de toch wel lichtjes glibberige rotsen liet ze zich op haar knieën zakken. Ze stond zichzelf toe om even daar te blijven zitten, voor ze weer terug moest keren om die stomme nerd te vragen naar haar huiswerk. Dat dom kind had het gisteren nog niet klaar terwijl ze het morgen normaal moest inleveren. Hopelijk had ze het vanavond wel, anders had dat arme kind wel problemen. Het was een harde wereld, maar Delaney was nog harder.
Toen ze besloot om terug recht te staan en te vertrekken, zag ze iemand over het strand wandelen. Alleen. Een tikkeltje nieuwsgierig bleef ze staren met haar hoofd schuin. Enkel zielige mensen of mensen die iets in hun schild voerde liepen alleen over het strand. Ze moest toch wel weten wat deze jongen van plan was. In het begin leek het niks speciaal, hij zat gewoon op een boei en verder niets. Maar toen begon zijn beeld precies te bewegen en kwam er in zijn plaats een reusachtige slang te voorschijn. Daar moest Delaney toch wel het fijne van weten. Dus stond er in no time een raptor te ronken op de stenen, die zich sierlijk naar beneden liet schuifelen. Tot ze terug ongedeerd met haar poten op het zand stond. Daarna begon ze te rennen, met haar vlijmscherpe tanden in de zon en haar staart die heen en weer wapperde. Het zag er hilarisch uit, behalve het feit dan dat ze oorspronkelijk uitgestorven moest zijn.
Eenmaal bij het reptiel aangekomen, siste ze uitdagend. Niks hallo, niks vriendelijks. Nee, ze wou weten wat dat ding voor haar was en wat het kon. Als het toch sterker bleek te zijn dan haar -wat Delaney met haar grote ego sterk betwijfelde- kon ze hem nog altijd als T-rex, Indominus Rex of Mososaurus te baas worden. Er waren oneindig veel mogelijkheden en dat vond ze nu net zo leuk aan haar mutatie.
![:]](/users/1517/23/33/60/smiles/992560175.png)
